အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး၊ လူမေရြး သားေကာင္ျဖစ္သြားႏုိင္သည္

ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္၏ မလုံၿခံဳမႈက မည္သည့္အခ်ိန္၊ မည္သည့္ေနရာတြင္၊ မည္သူမဆို သားေကာင္ျဖစ္သြားႏိုင္သည့္ အေနအထား ျဖစ္သည္။
ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္တြင္ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းျဖင့္ ေနသူမ်ားလည္း မလြတ္ပါ။ ၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမ အနီးတြင္လည္း ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။
ေမွာင္ရီတေရာ အခ်ိန္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေနာက္မွ လူတစ္ဦး ကပ္ပါလာလွ်င္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မွလြဲ၍ အားကိုးစရာမ်ားစြာ မရွိလွပါ။ ျမင္ရ၊ ၾကားရသည့္ လုယက္မႈ၊ မုဒိမ္းမႈႏွင့္ လူသတ္မႈမ်ားကလည္း မလုံၿခံဳျခင္း ဒီဂရီကို အရွိန္ျမႇင့္ေပးေနသည္။

ေလာေလာလတ္လတ္ ခံစားလိုက္ရသူတစ္ဦးမွာ ၿမဳိ႕ေတာ္ဝန္ ႐ုံးထိုင္ရာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ ခန္းမအနီးတြင္ပင္ ျဖစ္သည္။
(၁)
ေျပျပစ္လွသည့္ အသက္ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္ ေမျဖဴေအာင္၏ မ်က္ႏွာတြင္ ႏြမ္းလ်ဟန္တို႔က ႀကီးစိုးေနသည္။ မိဘမ်ားကေတာ့ နာလန္ထစ သူမ၏ ေဆး႐ုံခုတင္တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္တြင္ ေနရာယူထားသည္။ သူမမွာ အက်ီခပ္ပြပြႏွင့္ ေဘာင္းဘီတိုျဖင့္ ခုတင္ေပၚတြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထိုင္ေနသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ ရက္ပိုင္းေလးက လူစိမ္းတစ္ဦးႏွင့္ ထိပ္တိုက္ဆုံခဲ့ရသူမို႔ သူမက ေရွ႕တြင္ ေရာက္ရွိ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းသူကိုပင္ အကဲခတ္ဟန္ျဖင့္ စူးစမ္းသည္။ ေဆး႐ုံက ဆင္းမည့္ ရက္တြင္ပင္ သူမကို ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းခြင့္ ရသည္။
သူမမွာ ၿမဳိ႕လယ္ေကာင္ဟု ေခၚႏိုင္သည့္ သူမ အေဆာင္အနီးလည္း ျဖစ္သည့္ ၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမေဘးတြင္ လူဆိုးတစ္ဦး၏ ဓားထုိးလုယက္မႈကို ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ ည ၉ နာရီ ဆိုသည္မွာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ အတြက္ေတာ့ ညဥ့္နက္သည္ဟု ဆိုလို႔ပင္ မရေသးေပ။ ဇြန္လ ၂၁ ရက္ေန႔က။
လုယက္မႈသတင္းမ်ား ခပ္စိပ္စိပ္ ထြက္ေပၚလာတိုင္း ေၾကာက္ရြံ႕မႈ ခံစားရေသာ္လည္း သူမကိုယ္တိုင္ ပါဝင္လာမည္ဟု တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မေတြးခဲ့ဖူးေၾကာင္း သူမက ဆိုလိုက္သည္။
“ဒဏ္ရာက သက္သာပါတယ္။ ေဘလုံးကို ထိသြားတယ္လို႔ ေျပာတယ္” ဟု သူမကေတာ့ ဘယ္ဘက္နံ႐ိုးကို ခပ္ဖြဖြ ထိကိုင္ရင္း တီးတိုးေရရြတ္သည္။
ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ထားသည့္ ခ်စ္သူကို အေဆာင္ေရွ႕တြင္ ခ်န္ထား၍ သူမ ထြက္ခြာလာခဲ့ျခင္းမွာ ယင္းျဖစ္ရပ္၏ အစျဖစ္သည္။ ညအိပ္ရပ္ထားသည့္ ကားမ်ားေၾကာင့္ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ပလက္ေဖာင္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေမွာင္ရိပ္က်ေနသည္။ အၿမဲတေစ လူစည္ကား ဆူညံေနတတ္သည့္ ‘အမိုးႀကီး’ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာလည္း တိတ္ဆိတ္ေနၿပီ။ ခပ္ေဝးေဝးလည္း မသြားလိုေသာ သူမက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ပလက္ေဖာင္းတြင္ ေခတၱထိုင္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္။
သူမေရြးခ်ယ္မႈမွာ မွားယြင္းသည္ကို သိပ္မၾကာခင္ သူမကိုယ္တိုင္ သိလိုက္ သည္။
ေနာက္ေက်ာဘက္က လမ္းေလွ်ာက္ သူတို႔၏ ေျခသံကိုလည္း သူမထိုင္ရင္း ၾကားေနရသည္။ လမ္းမွာ လူရွင္းသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ျဖတ္သန္းသူ တစ္ဦးစ ႏွစ္ဦးစ ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ မိုဘိုင္းလ္ဖုန္းကို အာ႐ုံစိုက္ေနသျဖင့္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သူ အားလုံး၏ ေျခသံကိုေတာ့ နားမစြင့္ႏိုင္ေၾကာင္း သူမက ေနာင္တရဟန္ျဖင့္ ဆိုသည္။
“ထိုင္ေနရင္း အလြန္ဆုံး ၁၀ မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ အဲဒီလူက ေနာက္ကေန ႏႈတ္ခမ္းကို ပိတ္ၿပီး ဖုန္းလုတာ” ဟု သူမက ေၾကာက္ရြံ႕သံတို႔ျဖင့္ တီးတိုးဆိုသည္။
ေၾကာက္ရြံ႕မႈ၊ ထိတ္လန္႔မႈ၊ အံၾသမႈ၊ လြတ္ေျမာက္လိုမႈ စသည့္ ခံစားခ်က္အစုံတို႔ တစ္ၿပဳိင္တည္း ဝင္ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္ ေမျဖဴေအာင္ တစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ရန္ပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနသည္။ ထိုအေနအထားကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက တစ္စုံတစ္ေယာက္ ျမင္ႏိုင္ပါေသာ္လည္း ခ်စ္သူႏွစ္ဦး က်ီစယ္ေနသည္ သို႔မဟုတ္ ရန္ျဖစ္ေနသည္ဟုပင္ အထင္မွားႏိုင္ေသးသည္။
လုယက္သူမွာ သူမလက္ထဲက မိုဘိုင္းလ္ဖုန္းကို ပစ္မွတ္ထား၍ လုယူလိုက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေက်နပ္မည့္ အေနအထား မရွိေသးေပ။ ပိုက္ဆံအိတ္ ထည့္ထားသည့္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို အတင္းဆြဲယူရန္ ထပ္မံႀကဳိးစားျပန္သည္။ အခ်ိန္မွာ မိနစ္ပိုင္းမွ်သာ ျဖစ္ေပမည္။
ခႏၶာကိုယ္ကို သိုင္းလြယ္ထားသည့္ ေက်ာပိုးအိတ္ေၾကာင့္ လူဆိုးမွာ အလြယ္တကူ လုယူရန္ အခြင့္မသာေတာ့ဘဲ ၎၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ထြက္ေျပးျခင္းျဖင့္ အဆုံးသတ္လိုက္သည္။
“မေအာ္လိုက္မိဘူး။ ဓားနဲ႔ ထိုးသြားတာလည္း မသိလိုက္ဘူး။ နာလို႔ ျပန္ငုံၾကည့္မွ ဓားနဲ႔ တန္းလန္းျဖစ္ေနတာ” ဟု သူမက ဆိုသည္။
လမ္းေဘးတြင္ အလြယ္တကူ ေရာင္းခ်ေနသည့္ မီးဖိုေခ်ာင္သုံး ခပ္ပါးပါး သုံးလက္မအရြယ္ ဓားမွာ သူမကိုယ္တြင္ တဆုံးစိုက္ဝင္ထားသည္။ ယင္းဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္ပင္ ေမျဖဴေအာင္မွာ ေဆး႐ုံတြင္ ေျခာက္ရက္ေက်ာ္ၾကာ ကုသခဲ့ရသည္။
လူရွင္းသည့္ လမ္း၊ လူျပတ္သည့္ အခ်ိန္ကို အခြင့္ေကာင္း ယူသြားသူမွာေတာ့ တန္ဖိုး က်ပ္တစ္သိန္းေက်ာ္သာ ရွိေသာ လက္ကိုင္ဖုန္းတစ္လုံးကို လုယူ၍ ထြက္ေျပးသြားေခ်ၿပီ။ ၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမနံရံတြင္ တပ္ထားေသာ လုံၿခံဳေရး ကင္မရာတို႔လည္း ထင္သေလာက္ အလုပ္ျဖစ္ဖြယ္ မရွိလွ။ လုယက္သူ၏ မ်က္ႏွာကို တိတိက်က် ထုတ္ေဖာ္မေပးႏိုင္ေၾကာင္း သူမက ညည္းတြားသည္။ ကင္မရာကို သူမကိုယ္တိုင္ မျမင္ရေသာ္ျငား ရဲတပ္ဖြဲ႔မ်ားက ေျပာဆိုခ်က္ကို ကိုးကား၍ ဆိုသည္။
“ကင္မရာက ပ်က္ေနတယ္။ ဝါးဝါးေလးပဲ ျမင္ရတယ္။ မသဲကြဲဘူးတဲ့။ သူက အရွိန္နဲ႔ေျပးသြားတာ ဆိုေတာ့…” ဟု ေမျဖဴေအာင္က ညည္းခ်င္းထုတ္သည္။
လမ္းမမ်ားေပၚတြင္မွ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္ မဟုတ္ပါ။ ေနအိမ္အတြင္းတြင္လည္း မလုံၿခံဳေသာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။
(၂)
ေဒၚခင္သန္းႏြဲ႕မွာ အသက္ ၇၃ ႏွစ္ အရြယ္ရွိ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ မေမျဖဴေအာင္ ဖုန္းလုခံရၿပီး ေနာက္သုံးရက္အၾကာ ဇြန္လ ၂၄ ရက္ေန႔ ညပိုင္းအခ်ိန္ မေတာ္တြင္ စမ္းေခ်ာင္းၿမဳိ႕နယ္က သူမ၏ ေနအိမ္တြင္ လုယက္သူႏွင့္ ထိပ္တိုက္ႀကံဳဆုံခဲ့ရသူလည္း ျဖစ္သည္။
ခပ္ေအးေအး ေနတတ္ၿပီး ႐ိုးဟန္ရွိသည့္ သူမကေတာ့ ထိုျဖစ္စဥ္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရင္ဖြင့္ေျပာဆိုသည္။ အနီးရွိ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္အရြယ္ သူမ၏ သမီးျဖစ္သူကေတာ့ သူ႔အတြက္ လူစိမ္းတစ္ဦး ျဖစ္ေနေသာ သတင္းေထာက္ထံမွ လိပ္စာကတ္ ေတာင္းယူရင္း ခပ္စိမ္းစိမ္း အကဲခတ္သည္။
ေဒၚခင္သန္းႏြဲတို႔ ေနအိမ္မွာ အၿမဲတေစ စည္းကားေနသည့္ အာရွေတာ္ဝင္အနီး ဗဟိုလမ္းမွ ေဘးလမ္းသြယ္ထဲသို႔ ၁၀ မိနစ္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္၍ ဝင္ရသည္။ ေဘးတစ္ဖက္တြင္လည္း ေဆာက္လုပ္စ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခုလည္း ရွိေနသည္။ ေနအိမ္မွာ ေရနံေခ်း ဝေနသည့္ သစ္သားႏွစ္ထပ္အိမ္ ျဖစ္သည္။ ေဒၚခင္သန္းႏြဲ႔မွာ တစ္ဦးတည္း ေနထိုင္သူ မဟုတ္။ ခင္ပြန္း၊ သားသမီး၊ သမက္တို႔ျဖင့္ ထိုအိမ္တြင္ တစ္စုတစ္စည္းတည္း ေနထိုင္သူလည္း ျဖစ္သည္။
“ဘုရားစင္ မီးေရာင္ေအာက္မွာ လူရိပ္ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အစကေတာ့ အိမ္က သား ထင္မိတာ။ နာမည္ေခၚလိုက္ေတာ့မွ သူက ဒီဘက္ေရာက္လာၿပီး အန္တီ့ ေခါင္းကို ထုေတာ့တာပဲ” ဟု ေဒၚခင္သန္းႏြဲ႔က အျဖစ္အပ်က္ကို ေတြးဆရင္း ဆိုသည္။
ခိုးသူမွာ ပစၥည္းခိုးရန္ လာေရာက္ေသာ္လည္း လူမိသြားသျဖင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေျပာင္းလဲခဲ့၍ ေဒၚခင္သန္းႏြဲ႔ကို အသက္အႏၲရာယ္ ျပဳခဲ့ဟန္ ရွိသည္။
တရစပ္ ထု႐ိုက္ေနသည့္ လက္မ်ားကို ဟန္႔တားသည့္အေနျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ခဲ့မိသည့္ လက္ေကာက္ဝတ္ ႏွစ္ဖက္မွာ ပိန္လွီေနသည္ကို ေဒၚခင္သန္းႏြဲ႔က သတိျပဳမိသည္။ တန္ျပန္ခုခံရင္း ႏႈတ္မွ ေဘးအခန္းရွိ သားကို အကူအညီ ေတာင္းလိုက္ရာတြင္ လူဆိုးမွာေတာ့ ထု႐ိုက္မႈအစား ေနာက္ေက်ာျပင္ အထက္ပိုင္းကို ဓားျဖင့္ သုံးခ်က္ဆက္တိုက္ ဆင့္ထိုးေလေတာ့သည္။
ထု႐ိုက္စဥ္က ေခါင္းငံု႔တိမ္းေရွာင္ထားသည့္အျပင္ အုပ္ေဆာင္းသ႑ာန္ ရွိသည့္ ျခင္ေထာင္ေၾကာင့္လည္း အလြယ္တကူ ဓားထိုး၍ မရခဲ့ျခင္းက ေဒၚခင္သန္းႏြဲ႔အတြက္ ကံေကာင္းသြားခဲ့သည္။
“သူခိုးဆိုတာေတာ့ လူမိရင္ ထြက္ေျပးၾကတာပဲ ၾကားဖူးတာ။ ခု သူခိုးက လူမိရင္ ဓားျပျဖစ္တာ” ဟု ေသမင္းခံတြင္းဝက လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရသည္ဟု သူမက ဆိုေသးသည္။
ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္ ေဒၚခင္သန္းႏြဲ႔မွာ ငါးရက္ခန္႔ ေဆး႐ုံတြင္ ကုသမႈ ခံယူခဲ့ရသည္။ သူမမွာ ခြဲစိတ္ထားသည့္ ဒဏ္ရာအရွိန္ေၾကာင့္ လည္ဂုတ္မွာ လႈပ္ရွားဖို႔ရာ ခက္ေနေသးသည္။
တကယ္တမ္း ၎ေနအိမ္မွာ သာမန္ေတာ့ မဟုတ္။ စမ္းေခ်ာင္းၿမဳိ႕နယ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ဦးဘိုဘိုဦး ေနထိုင္သည့္ အိမ္ျဖစ္သည္။ ဦးဘိုဘိုဦးမွာ တိုင္းေရးျပည္ရာ ကိစၥမ်ားေၾကာင့္ ထိုေန႔က အိမ္တြင္မရွိဘဲ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ေရာက္ရွိေနခဲ့သည္။ ေဒၚခင္သန္းႏြဲ႔မွာမူ ဦးဘိုဘိုဦး၏ ေယာကၡမ ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ပိတ္ရန္ ႀကဳိးစားခဲ့သူ လူဆိုးမွာေတာ့ ထိုအခ်က္ကို ယင္းအခ်ိန္က သိဟန္မတူ။
(၃)
မေမျဖဴေအာင္ကို လုယက္သူ၊ ေဒၚခင္သန္းႏြဲ႔ကို တိုက္ခိုက္ခဲ့သူ ႏွစ္ဦးလုံးမွာေတာ့ ရာဇဝတ္ေဘး ေျပးလြတ္ေနဆဲ။ ႏွစ္ဦးလုံးမွာေတာ့ ပစၥည္းခိုး၊ လုရာမွ တစ္ဆင့္ လူ႔အသက္ကို ဒုကၡေပးခဲ့သူမ်ား ျဖစ္သည္။
ထပ္မံ၍ အုပ္ေအာ္ေသာင္းတင္း လူမ်ား အာ႐ုံစိုက္ခံလိုက္ရသည့္ လုယက္မႈ တစ္ခုကလည္း တရားခံ မမိေသးသည့္ စာရင္းထဲတြင္လည္း ပါဝင္ေသးသည္။ ၾကည့္ျမင္တိုင္ၿမဳိ႕နယ္ ဦးလူနီလမ္းရွိ ေနအိမ္မွ ကေလးငယ္ကို ဓားစာခံျပဳ၍ က်ပ္သိန္း ၅၀ ေတာင္းယူသည့္ မႈခင္းျဖစ္သည္။
သက္ေသအခ်ဳိ႕၏ ႏႈတ္ထြက္စကားျဖင့္သာ ေရးဆြဲထားရသည့္ ပုံၾကမ္းျဖင့္သာ တရားခံကို တိုက္ဆိုင္ရွာေဖြေနရာသည္မွာ ခက္ခဲေနေၾကာင္း ၾကည္ျမင္တိုင္ ၿမဳိ႕မရဲစခန္းက ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္တစ္ဦးက ညည္းတြားေျပာဆုိသည္။ ယင္းေၾကာင့္ပင္လွ်င္ အခ်ိန္ႏွစ္လေက်ာ္ ၾကာသည္အထိ အမႈမွာ တရားခံ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ျခင္း မရွိေပ။
သို႔ဆိုလွ်င္ တရားခံ ရွာေဖြရာတြင္လည္း ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားတြင္ အခက္အခဲရွိေနမွာ မလြဲႏိုင္သည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။
ေဒၚခင္သန္းႏြဲ႔၏ သားမက္ျဖစ္သူ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးဘိုဘိုဦး အဆိုအရ လူဦးေရ ၁၂၀၀ တိုင္းတြင္ ရဲတစ္ေယာက္ႏႈန္းျဖင့္သာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေၾကာင္း သိရသည္။ ျပည္သူမ်ားအတြက္ လုံေလာက္သည့္ လုံၿခံဳေရး မေပးႏိုင္သည္ကို ယင္းစကားအရ ညႊန္းဆိုေနသည္။

ရဲတပ္ဖြဲ႔ကေတာ့ တစ္ႏိုင္ငံလုံးရွိ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္ ကိန္းဂဏန္းကို လုံၿခံဳေရး အေၾကာင္းျပ၍ ထုတ္ျပန္ေပးႏိုင္ျခင္း မရွိေသာ္လည္း တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားႏွင့္ နီးစပ္သူမ်ား အေျပာအရ ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီးတြင္ ရဲအင္အား ၈၀၀၀ ခန္႔ ရွိေၾကာင္း အၾကမ္းဖ်င္း သိရသည္။
“ရဲအင္အား မရွိတာလည္း ပါတယ္။ လမ္းေတြကလည္း One Way ေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ကင္းလွည့္ေပမယ့္ ထြက္တဲ့ေနရာကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ေတာ့ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာတယ္” ဟု ေက်ာက္တံတားၿမဳိ႕နယ္ ၿမဳိ႕မရဲစခန္းမွ ရဲအရာရွိတစ္ဦးက ရင္ဖြင့္သည္။
ယင္းရဲစခန္းမွာ မေမျဖဴေအာင္ လုယက္တိုက္ခိုက္ခံရေသာ ေနရာႏွင့္ တစ္ဘေလာက္သာ ျခားသည္။
ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားတြင္ အင္အားမလုံေလာက္ျခင္း တစ္ခုတည္းကသာ ျပႆနာအျဖစ္ ရွိေနသည္ေတာ့ မဟုတ္ေသး။
ပတၱေရာင္ လွည့္ရာတြင္ ျဖစ္ေစ၊ လူဆိုးဖမ္းရာတြင္ျဖစ္ေစ အသုံးျပဳႏိုင္သည့္ ကား၊ ဆိုင္ကယ္၊ စက္ဘီး မလုံေလာက္သည့္အျပင္ နည္းပညာ ခ်ိတ္ဆက္မႈလည္း မရွိေၾကာင္း လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဦးဘိုဘိုဦးကေတာ့ က႐ုဏာသက္ဟန္ျဖင့္ ဆိုေသးသည္။
“တစ္ႏိုင္ငံလုံးက လမ္းေတြကို ဗဟိုဆာဗာက ၾကည့္ႏိုင္တာမ်ဳိး မရွိဘူး။ ရန္ကုန္က ၿမဳိ႕နယ္တစ္ၿမဳိ႕နယ္ေတာင္ မလုပ္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခ်ိန္တစ္ခု ယူရပါဦးမယ္” ဟု သူက ဆိုထားသည္။
ကြက္လပ္မ်ား ရွိေနသည့္ ရဲတပ္ဖြဲ႔မ်ားမွာလည္း စိတ္သြားတိုင္းေတာ့ ကိုယ္မပလွပါ။ ယင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္လည္း ျပည္သူမ်ားလည္း တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါ ျဖစ္ရျပန္သည္။
ရက္သတၱပတ္ တစ္ပတ္အတြင္းတြင္ လုယက္၊ ခိုးယူမႈေၾကာင့္ ဒဏ္ရာအသီးသီး ရခဲ့သူမ်ားကို ေတြ႔ဆုံအၿပီးတြင္ ရန္ကုန္ ညေနသည္ ေမွာင္ရိပ္စ ပ်ဳိးလာသည္။ ေဒၚခင္သန္းႏြဲ႔၏ ေနအိမ္မွ ဗဟိုလမ္းထိ ခရီးမွာ လူတိတ္ဆိတ္လွသည္။
မိုးခပ္ဖြဲဖြဲ က်လာသည္။
ေဘးလြယ္အိတ္ အတြင္းက ေအးစက္စက္ သံကိုယ္ထည္ တစ္ခုကို စမ္းလိုက္မိသည္။ ထိုအရာကို သတိအေနအထားျဖင့္ ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
သားေကာင္မ်ားကို ေတြ႔ဆုံေမးျမန္း ျပန္လာခဲ့သူ ကိုယ္တိုင္ သားေကာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္သည္။
ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခပ္ျမန္ျမန္ခ်ၿပီး အငွားယာဥ္တစ္စီးကို လက္ျပတားလိုက္သည္။
(၄)
ကိုေက်ာ္စြာသည္ သဃၤန္းကြၽန္းၿမဳိ႕နယ္မွ အငွားယာဥ္ေမာင္းတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ဇြန္ ၁၉ ရက္ေန႔က မဂၤလာဒုံ ၿမဳိ႕နယ္တြင္ အငွားယာဥ္ေမာင္းတစ္ဦး ကားေပၚတြင္ အသတ္ခံလိုက္ရသည့္ သတင္းေၾကာင့္ အေတာ္တုန္လႈပ္ခဲ့ေၾကာင္း ဖြင့္ဟသည္။
“ေယာက္်ားေရာ၊ မိန္းမေရာ ဒီဘက္ေခတ္မွာ မလြယ္ေတာ့ဘူး ညဘက္ တကၠဆီ ထြက္ရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္သတိထားရတယ္။ ခေရပင္ လမ္းခြဲလိုမ်ဳိး လာငွားတယ္ဆိုရင္ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေစ်းကို ေျပာၿပီး ျဖတ္ခ်ရတာ” ဟု စိုးရိမ္သံစြက္ရင္း သူက ဆိုသည္။
ခရီးသည္တစ္ဦးသာ ငွားရမ္းပါက ျပႆနာ မရွိလွဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ရံဖန္ရံခါတြင္ ထိုလူတစ္ဦးတည္းကပင္ ေနာက္ဖက္မွ ဓားျဖင့္ၿခိမ္းေျခာက္၍ ေငြ၊ ပစၥည္း ေတာင္း၍ အႏုၾကမ္း စီးသည္ကိုလည္း တကၠစီေမာင္းသူတို႔ စိုးရိမ္တတ္ၾကသည္။
အသက္ ၃၀ အရြယ္ အမ်ဳိးသားတစ္ဦး ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ညဥ့္နက္နက္တြင္ ခရီးသည္ အုပ္စုလိုက္ ကားငွားတိုင္း စိုးရိမ္မႈမွာ တစ္ဆက္တည္း ပါလာသည္ဟု ကိုေက်ာ္စြာက ဆိုသည္။
တကၠစီေမာင္းသူမ်ားက က်ဴးလြန္သည့္ အမႈမ်ားကို ႀကဳိၾကားႀကဳိၾကား သတင္းစာမ်ားတြင္ ပါတတ္ေသးသည္။ ခရီးသည္ကို ညစ္ညမ္း႐ုပ္ရွင္ ဖြင့္ျပသည့္ ယာဥ္ေမာင္းမ်ား၊ ပစၥည္းလုသည့္ ယာဥ္ေမာင္းမ်ား၊ မုဒိမ္းက်င့္သည့္ ယာဥ္ေမာင္းမ်ား အေထြေထြ စုံလင္ေနသည္။
ေငြေတာင္း၊ ပစၥည္းလုသည့္ အဆင့္မွ ျပစ္မႈမဟုတ္ဘဲ မဖြယ္မရာ ေျပာဆို၊ ထိပါးျခင္းကလည္း ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ဥပေဒႏွင့္ ညိေနေသးသည္။ အမ်ဳိးသမီး အမ်ားစုကေတာ့ အရွက္၊ အေၾကာက္ကို ေရွ႕တန္းတင္ၾကသျဖင့္ အမႈဖြင့္၊ တရားစြဲရန္ ဝန္ေလးၾကသည္။ ယင္းေၾကာင့္ က်ဴးလြန္သူမ်ား ကိုယ္တိုင္ကလည္း ျပစ္မႈဟု မသတ္မွတ္ၾကေတာ့။
“ဒီလိုလူေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ တိုင္ရမွာ။ မဟုတ္ရင္ က်န္တဲ့ လူေကာင္းေတြပါ ေရာၿပီး အျပစ္ျမင္ခံရတာ” ဟု သူက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ဖြင့္ဟသည္။
ယခုတြင္ေတာ့ ခရီးသည္ႏွင့္ တကၠစီသမားမ်ား တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အျပန္အလွန္ အကဲခတ္ၾကေလၿပီ။
ကိုေက်ာ္စြာကမူ တကၠစီစီးသည့္ ခရီးသည္မ်ားမွာ ယာဥ္ေမာင္းအျပင္ ကားေနာက္ခန္းတြင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ရွိ၊ မရွိ ဦးစြာ စစ္ေဆးသင့္သည္ဟု ဆိုသည္။ လမ္းႀကံဳထပ္တင္သည့္ ခရီးသည္မ်ားကို လက္မခံသင့္ဘဲ ျပင္ပလမ္းေပၚမွ အငွားယာဥ္မ်ားထက္ ဂိတ္ထိုးထားသည့္ အငွားယာဥ္မ်ားကို ဦးစားေပး ငွားစီးရန္လည္း သူက အႀကံေပးထားသည္။
ခရီးသည္အေနႏွင့္ ကားနံပါတ္ႏွင့္ ဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚက တကၠစီယာဥ္ေမာင္း အေထာက္အထားတို႔ကိုလည္း လိုလိုမယ္မယ္ မွတ္ထားသင့္ၿပီး ရင္းႏွီးသူတစ္ဦးကို အေၾကာင္းၾကားျခင္းကလည္း အသုံးဝင္မည့္ အေနအထားတြင္ ရွိသည္။
ညဥ့္နက္ပိုင္းတြင္ အေမွာင္ရိပ္ကို အားကိုးၾကသည့္ ဒုစ႐ိုက္သမားမ်ားေၾကာင့္ ေမွာင္ရိပ္ကို ေရွာင္ရန္ ရဲအရာရွိ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက အႀကံေပးသည္။

(၅)
ေမွာင္ရိပ္။
ေမွာင္ရိပ္ကို ေရွာင္ပါက ရန္ကုန္တြင္ သြားသြားလာလာပင္ ျပဳႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့။
ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္၏ ေနရာတိုင္း၊ လမ္းတိုင္းမွာ မီးေရာင္အျပည့္ျဖင့္ ထိန္ထိန္ညီးေနသည္ေတာ့ မဟုတ္လွပါ။ ထိုေမွာင္ရိပ္သမ္းေနေသာ လမ္းမ်ားထက္တြင္ မျဖစ္မေန ေလွ်ာက္လွမ္းေနရသည့္ သူမ်ား၏ စိတ္တြင္လည္း စိုးတထင့္ထင့္ ရွိေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ေရွာင္ရွား၍ မရ။
မည္သူမဆို၊ မည္သည့္ေနရာမဆို မႈခင္းျဖစ္ပြားႏိုင္သည္ဟု ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားက ဆိုသည္။
“ျဖစ္တိုင္း ရဲလာတိုင္မယ္ဆိုရင္ ရဲေတြ ေနစရာေတာင္ မရွိဘူး။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဆင္ျခင္ရမယ္။ ရဲေတြလည္း နတ္ဘုရားမွ မဟုတ္တာ” ဟု အသက္ ၃၀ အရြယ္ရွိ အမ်ဳိးသမီး ရဲအရာရွိတစ္ဦးက ေျပာဆိုသည္။
ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ လမ္းမထက္က၊ ေနအိမ္ထဲက မလုံၿခံဳေနရသူတို႔ အားကိုးရာမွာ မိမိကိုယ္သာ ရွိေပေတာ့သည္။ တစ္ဒဂၤ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အသုံးျပဳႏိုင္သည့္ တစ္ကိုယ္ေရ ခုခံပစၥည္းမ်ား ျဖစ္သည့္ င႐ုတ္ရည္ေဆးဘူး၊ က်င္စက္။ သို႔ေသာ္လည္း ယင္းအရာမ်ားမွာ စတိုးဆိုင္မ်ား၊ ဆူပါမားကက္မ်ားတြင္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ မေရာင္းခ်ၾကေပ။ ႏိုင္ငံျခားမွတစ္ဆင့္ တင္သြင္းေရာင္းခ်သည့္ အြန္လိုင္းေရွာ့ပင္း အခ်ဳိ႕သာ ေရာင္းခ်ၾကသည္။
ထိုကဲ့သို႔ တစ္ပြဲထိုး ပစၥည္းမ်ား၏ အာမခံခ်က္ကို စိတ္မခ်ႏိုင္သူမ်ားအၾကား ခုခံကာကြယ္ႏိုင္ၿပီး ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ႏိုင္သည့္ ကိုယ္လုံသင္တန္းမ်ားကလည္း ရွိေနေသးသည္။ သားေကာင္မျဖစ္ေစရန္ ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ လိုအပ္သလို ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူမ်ား ထပ္ကာတလဲလဲ ျပစ္မႈမက်ဴးလြန္ေစရန္လည္း လိုအပ္ခ်က္ ရွိေသးသည္။
ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေနဘုန္းလတ္က လက္ရွိ အသုံးျပဳေနသည့္ အက်ဥ္းေထာင္စနစ္ကို ေဝဖန္သည္။
“ခါးပိုက္ႏိႈက္ကေန သူခိုး၊ သူခိုးကေန ဓားျပျဖစ္လာတဲ့ System (စနစ္) ကို ေျပာင္းရမွာ” ဟု ၎က ဆိုသည္။ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူမ်ားကို ျပစ္ဒဏ္ေပးသည့္စနစ္ မဟုတ္ဘဲ ျပန္လည္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးစနစ္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေစလိုသည္ဟု သူက ဆိုေသးသည္။
သို႔ေသာ္ တိုင္းေဒသႀကီးလႊတ္ေတာ္ အေနျဖင့္ ယင္းအေၾကာင္းအရာ ေဆြးေႏြးႏိုင္မည္ မဟုတ္ဘဲ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္သာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေၾကာင္း ဖြင့္ဟသည္။
ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားမ်ား အတြက္ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ရွာေဖြပါက ရန္ကုန္မွာ ခရီးသြားရန္ လုံၿခံဳေသာေနရာဟု ေရးသားၾကေလ့ ရွိသည္။
သို႔ေသာ္ ေနအိမ္ေပၚမွ မလုံၿခံဳမႈ၊ လမ္းေပၚမွ မလုံၿခံဳမႈ၊ ဘတ္စ္ကားမ်ားေပၚမွ မလုံၿခံဳမႈ၊ တကၠစီေပၚမွ မလုံၿခံဳမႈ၊ တိုက္ႀကီးတာႀကီးႏွင့္ ေနလွ်င္ပင္ မလုံၿခံဳမႈ စသည္၊ စသည္တို႔က ငါးသန္းေက်ာ္ေသာ သာမန္ၿမဳိ႕ေန ျပည္သူမ်ား၏ စိတ္လုံၿခံဳမႈကို ႏွိပ္စက္က လူျပဳေနသည္။
(၆)
ရန္ကုန္မလုံၿခံဳမႈ၏ သားေကာင္မ်ားကို ေတြ႕႔ုံေမးျမန္းၿပီးေနာက္ မလုံၿခံဳမႈ ပုံရိပ္မွာ ကပ္ပါလာဆဲ။
မ်ားစြာမေဝးလွေသာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္မ်ားတြင္ င႐ုတ္ေကာင္းေဆးရည္ဘူးကို သတိျဖင့္ ေဆာင္ထားရဆဲ။
ေန႔စဥ္တက္ရသည့္ ႐ုံးမွာ မေမျဖဴေအာင္ လုယက္ခံရသည့္ ၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမအနီး ျဖစ္သည္။ ထိုတင္မကေသး။ ေန႔စဥ္ အသြား၊ အျပန္ လုပ္ေနရသည့္ တိုက္ခန္းမွာလည္း ေဒၚခင္သန္းႏြဲ႔ ေနထိုင္ရာ စမ္းေခ်ာင္းၿမဳိ႕နယ္ အတြင္းပင္ ျဖစ္သည္။
အိမ္ျပန္ခ်ိန္တိုင္းတြင္ အထပ္ျမင့္တိုက္ခန္းသို႔တက္ရာ အထပ္တိုင္း ေလွကားမီး မရွိသည့္ ေလွကားေထာင့္ခ်ဳိး တစ္ေနရာရာတြင္ တစ္စုံတစ္ဦး ရွိႏိုင္ေသးသည္။ ေနအိမ္ထဲတြင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ဝင္ေရာက္ေနႏိုင္ေသးသည္။
အေတြးေပါင္းစုံျဖင့္ စိတ္က ပူပန္လြန္းလွသည္။
ေနာက္ထပ္သားေကာင္ ဘယ္သူျဖစ္မည္ ဆိုသည္ကို ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ စိုးရိမ္ေနရဆဲ။
လမ္းမထက္က အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးလား။ အိမ္တြင္းထဲမွာ ေနထိုင္တဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အို တစ္ဦးလား။ အမ်ဳိးသားတစ္ဦး သို႔မဟုတ္ ကေလးငယ္တစ္ဦးလား။
ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္၏ မလုံၿခံဳမႈက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပင္ အခ်ိန္မေရြး သားေကာင္ျဖစ္သြားႏိုင္သည့္ အေနအထား။
ျမတ္ႏုိးခင္
===================
The Voice