ပရေလာကသားဆိုတာတကယ္ရွိပါတယ္

 

မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၀ ေက်ာ္ကာလ ၾသဂုတ္လရဲ႕ ေန႔လည္ခင္း တခုမွာေပါ့။
က်မ ေက်ာင္းက ျပန္လာၿပီး အိမ္ထဲ၀င္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မသိုးမသန္႔ ျဖစ္သလို ခံစားရတယ္။

အ၀တ္လဲဖို႔ ကိုယ့္အခန္းကို အသြား တီဗီၾကည့္တဲ့ ေဟာခန္းကို ျဖတ္ေတာ့ တီဗီေရွ႕က သစ္သားကြပ္ပ်စ္ ကေလးေပၚမွာ မတင္ေဌး ဆိုတဲ့ အိမ္အကူေကာင္မေလး ေနမေကာင္းလို႔ လွဲေနတာ ေတြ႔တယ္။ သူ႔ေဘး နားမွာေတာ့ ေဗဒင္ဆရာမ ေယာင္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္ မဟာဘုတ္ေတာင္ မထူတတ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီး တေယာက္ ရွိေနတယ္။ နာမည္က မေ၀တဲ့။ သူက ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး အိမ္ကိုလာလာၿပီး လူႀကီးေတြနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာ ထမင္းစား ေကာ္ဖီေသာက္ လမ္းစရိတ္ေတာင္းၿပီး ျပန္ေနက်။

မေ၀က မတင္ေဌးကို ျပဳစုေနတာလား ဘာလား မသိပါဘူး။ ေခါင္းကို ယပ္ခတ္လိုက္ ေျခေထာက္ကို ႏွိပ္လိုက္ ႐ွဴေဆးေတြ ေသြးေဆးေတြ ႐ွဴခိုင္းလိုက္နဲ႔ ျပာယာခတ္ေနတာပဲ။ မတင္ေဌးက ေတာ္႐ံု ေနမ ေကာင္းျဖစ္ခဲေတာ့ က်မလဲ နည္းနည္းအံ့ၾသတာနဲ႔ အ၀တ္အစားလဲၿပီး သူတုိ႔အနား သြားထုိင္ၾကည့္ျဖစ္ တယ္။ မတင္ေဌးက မ်က္စိမွိတ္ထားၿပီး တအင္းအင္း ညည္းေနတယ္။ သြားႀကီးေစ့ အံႀကိတ္ၿပီး ေခါင္းေတြလဲ ခါခါယမ္းယမ္းနဲ႔။ ကိုယ္ခႏၶာကလည္း မၿငိမ္ဘူး ႐ုန္းကန္ လႈပ္ရွားေနတယ္။ မေ၀ကလဲ ေျခမခ်ဳိးလိုက္ ေပါင္တြင္းေၾကာကို တက္နင္းလိုက္ လုပ္ေနတယ္။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ မတင္ေဌးေျခသလံုးမွာ အညိဳအမည္းေတြ ထင္လာသလိုပဲ။ ဒါနဲ႔ မေ၀ပဲ တအားနင္းလို႔ မ်ားလားလို႔ မေ၀ကို ရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ေနတဲ့ မတင္ေဌးက တခ်က္တခ်က္ ၿငိမ္သြားေပမဲ့ တခ်က္တခ်က္ေတာ့ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ အသံကလဲ ခပ္အစ္အစ္နဲ႔ လည္ပင္းမွာ တခုခုဆို႔ေနသလိုပဲ။

အေမေရာက္လာေတာ့ မတင္ေဌးကို ေဆးခန္းပို႔ေပးဖို႔ စီစဥ္တယ္။ ေဆးခန္းနဲ႔ အိမ္နဲ႔က ၂ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္ေပမဲ့ သူ႔ၾကည့္ရတာ အားအင္ကုန္ခမ္း ခ်ိနဲ႔ေနသလိုမို႔ ဆိုက္ကားေခၚထားတယ္။ ျခံထဲမ၀င္ဘဲ ျခံျပင္မွာပဲ ေစာင့္ေနတဲ့ ဆိုက္ကားဆီ မတင္ေဌးကို အိမ္ထဲကေန လူႏွစ္ေယာက္ေလာက္ တြဲၿပီး ပို႔ရတယ္။ ဆိုက္ကားဆီလဲ ေရာက္ေရာ သူက မစီးဘူးတဲ့။ က်မ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္သြားပါေလေရာ။ ေဆးခန္းမွာထိုင္ေစာင့္ေတာ့လဲ အေကာင္းပဲ၊ အလွည့္က်ေတာ့ ဆရာ၀န္မေလး က ေသြးေပါင္ခ်ိန္တာတို႔ ဘာတို႔လုပ္ ဟိုစမ္း ဒီစမ္း စမ္းၿပီး … ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ေကာင္းသားပဲ လို႔ေျပာၿပီး ေခါင္းမူးေနတယ္ဆိုတာနဲ႔ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ အားေဆးတလံုး ထိုးေပးလိုက္တယ္။ ဆရာ၀န္မေလးက အေမ့ကိုေတာ့ ခပ္တိုးတုိးကပ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ဒီေကာင္မေလး အလုပ္မလုပ္ခ်င္လို႔ မူယာမာယာ မ်ားေနတာ ေနမွာပါ … ဆိုပဲ။

ေနာက္ေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေရာ … အိမ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ သူက ခ်ိနဲ႔သလို ျပန္ၿပီး ေခြက်သြားျပန္ တယ္။ ဟဲ့ ဟဲ့ ျဖစ္ျပန္ၿပီဆိုၿပီး ေဆးခန္းထပ္ပို႔ျပန္တယ္။ ဟိုေရာက္ရင္ အေကာင္း … အိမ္ထဲေရာက္ရင္ လူမမာ … ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲ သိပ္မသကၤာၾကေတာ့ဘူး။ ခုနက မေ၀ကလဲ ေျပာသြားေသးတယ္ … ဒါ ေသြး႐ိုးသား႐ိုး မဟုတ္ဘူး … အေမွာင့္ပေယာဂ … တဲ့။ မေ၀ကို သိပ္မယံုၾကေပမဲ့ ဟုတ္ေလမလားလို႔ ဇေ၀ါ ဇ၀ါ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတခ်က္တခ်က္ မညည္းမညဴဘဲ စိတ္ေကာင္း၀င္ေနတုန္းမွာ နင္ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့လဲ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲ … တခုခုမွားခဲ့သလား … လို႔ ေမးေတာ့ … သူက ေျပာျပတယ္။

ေန႔လည္က ျခံေနာက္ဘက္မွာ ဘူးစင္ထိုးဖို႔ ျခံရွင္းသတဲ့။ အရင္တုန္းကေတာ့ ျခံကို ၀ါး႐ံုပင္ေတြနဲ႔ စည္း႐ိုးခတ္ထားတာပဲ။
၈၈ အေရးအခင္း မတိုင္ခင္ေလးမွာ အဘိုးရဲ႕ အမိန္႔အရ ၀ါးျခံစည္း႐ိုးကို ဖယ္ၿပီး တျခံလံုးကို အုတ္တံတိုင္း ကာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႕၀ါးပင္ေတြက အုတ္တံတိုင္း အတြင္းဘက္မွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီ၀ါးပင္ ေတြက အံုလိုက္ကေလး ေလးငါး ဆယ္ပင္ တစုတေ၀း ေပါက္ေနေတာ့ ေအာက္ေျခက ေတာင္ပို႔ကေလးလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ျခံရွင္းေနတုန္း ၀ါး႐ံု ေတာင္ပို႔နားက ေျမြတေကာင္ ထြက္လာလို႔ သူက လက္ထဲက ေပါက္တူးနဲ႔ လွမ္း႐ိုက္လိုက္သတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေျမြက ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိဘဲ လိပ္ျပာေလးတေကာင္ပဲ ေတြ႔ရေတာ့တယ္ တဲ့။ သူကလဲ စိတ္ႀကီးတယ္၊ ေျမြကို မေတြ႔ေတာ့ ေတြ႔တဲ့လိပ္ျပာကိုပဲ မဲၿပီး စိတ္တိုတိုနဲ႔ လွမ္းအ႐ိုက္မွာ ႐ုတ္တရက္ မိုက္ခနဲျဖစ္ၿပီး ေခ်ာ္လဲက်သြားတယ္တဲ့။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ခုလို ျဖစ္သြား ေတာ့တာပဲ။

သူ႔စကားၾကားေတာ့ အားလံုး သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒါဆိုရင္ တခုခု ပူးေနတာ ေသခ်ာၿပီေပါ့။ သူျဖစ္ပံု ကလဲ တမ်ဳိးပဲ။ တခ်က္တခ်က္ေကာင္းေနတယ္၊ တခ်က္တခ်က္ေတာ့ နာလြန္းလို႔ ေအာ္ဟစ္ ညည္းညဴေန ရရွာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟုတ္သည္ရွိ မဟုတ္သည္ရွိေပါ့ … ဒီတိုင္းထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညေန ေစာင္းၿပီး အပုပ္ခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ၊ အိမ္သားေတြလဲ လန္႔ေနၾကၿပီ ဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးပင့္ၿပီး ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး အိမ္နားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ရင္းႏွီးတဲ့ ဘုန္းႀကီးတပါးကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာၿပီး သြားပင့္ၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးက ပထမေတာ့ အင္တင္တင္ရယ္၊ ဒါမ်ဳိးက အာပတ္ သင့္သလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဒကာ ဒကာမေတြရဲ႕ အေရးဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးလဲ မေနသာဘဲ ႂကြလာေပးပါတယ္။

ဘုန္းႀကီးက အေျခအေနကို အကဲခတ္ၿပီး နားလည္သြားပံုရပါတယ္၊ ပါလာတဲ့ ေဆးျပင္းလိပ္ႀကီး မီးညွိဖြာၿပီး အင္းျပားေပၚတင္ၿပီး သူ႔ကိုကပ္ေပးတယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတာပဲ။ ဘုန္းႀကီးလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ဖြာလိုက္ ကပ္လိုက္ လုပ္ေပးၿပီး ေမာသြားတယ္။ အင္း … သိပ္ေတာ့မလြယ္ဘူး … နည္းနည္းႀကီးတယ္လို႔ မသိမသာ မိန္႔တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေမတၱာပို႔ ပရိတ္ေတြဘာေတြ ရြတ္ေပးၿပီး ျပန္ႂကြသြားတယ္။

ဘုန္းႀကီးလုပ္ေပးေပမဲ့ သိပ္ေတာ့မထူးျခားဘူး။ ျပန္သြားေတာ့လဲ အရင္အတိုင္းပဲ။ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ၾကည့္လိုက္၊ တအင္းအင္း ညည္းလုိက္နဲ႔။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ အညိဳအမည္းေတြ ပိုမ်ားမ်ားလာတယ္။ လည္ပင္းမွာပါ အညိဳအမည္းေတြ ျဖစ္ၿပီး အသံက သိပ္မထြက္ေတာ့ဘူး။ နာတယ္ နာတယ္လို႔ ေအာ္သံရယ္ … တင္းပုတ္နဲ႔ ၀ိုင္း႐ိုက္ေနၾကတယ္ …. ဆိုၿပီး မပီမသ ေျပာသံရယ္ေတာ့ ၾကားလိုက္ ရေသးတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ မျဖစ္ေခ်ဘူး၊ ေနာက္ထပ္ ဘုန္းႀကီးတပါးကို ပင့္အံုးမွ ဆိုၿပီး ေျခာက္ထပ္ႀကီးက ရွမ္းဘုန္းဘုန္း (ယခု ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီး) ကို ပင့္ျပန္ပါတယ္။ ရွမ္းဘုန္းဘုန္းက နားသိပ္မၾကားဘူး။ အင္းေတြဘာေတြ လုပ္တယ္။ မျမင္ရတဲ့ေလာကနဲ႔ စကားေတြဘာေတြ ေျပာၿပီး အဆက္အသြယ္လဲ ရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ရွမ္းဘုန္းဘုန္းေရာက္လာၿပီး ဓားပံုစံ ကၽြဲခ်ဳိကေလးနဲ႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ခုတ္ရင္း ပါးစပ္ကလဲ တခုခုရြတ္ေပး ေနတယ္။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း တျဖည္းျဖည္း ေျခေထာက္ကေန ထြက္သြားသလိုပဲ … နည္းနည္းၿငိမ္သလို ရွိသြားေတာ့ ဘုန္းဘုန္းလဲ ပရိတ္ႀကိဳးေလး လည္ပင္းမွာခ်ည္ေပးၿပီး ျပန္ႂကြသြားပါတယ္။

က်မလဲ တခါမွ ဒါမ်ဳိးမၾကံဳဖူးေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသၿပီး သူ႔အနားက မခြါဘဲ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ေတြ တခ်ိန္လံုး ေစာင့္ၾကည့္ ေနခဲ့တယ္။ (မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္က စာေမးပြဲနီးေနၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ စာမဖတ္ဘဲနဲ႔ စပ္စုေနခဲ့တာ။) ရွမ္းဘုန္းဘုန္း ပရိတ္ႀကိဳးခ်ည္ေပးလို႔ နည္းနည္းၿငိမ္သြားေတာ့ အိမ္သားေတြလဲ အသီးသီး ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ၀င္သြားၾကၿပီ၊ က်မကေတာ့ သူလွဲေနတဲ့ ကြပ္ပ်စ္ကေလးမွာ ၀င္ထိုင္ၿပီး သူ႔ေခါင္းရင္း ကေန ကမၼ၀ါ၊ ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္၊ ပ႒ာန္း ရွိသမွ် ဘုရားစာေတြ အေခါက္ေခါက္ ထိုင္ရြတ္ေပးေနခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကမၼ၀ါကို မ်ားမ်ားရြတ္ပါတယ္။ ကမၼ၀ါရြတ္ရင္ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ မလာဘူး၊ ေျပးတယ္လို႔ သိထားတာကိုး။

က်မ ကမၼ၀ါရြတ္ၿပီေဟ့ဆိုရင္ သူက မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းအစ္သံႀကီးနဲ႔ မရြတ္နဲ႔ … နားညည္း တယ္ … လို႔ေျပာတယ္။ ဘယ္ရမလဲ က်မလဲ ဆက္ရြတ္တာပါပဲ၊ ပိုေတာင္ အသံျပင္းျပင္းနဲ႔ ေဆာင့္ေဆာင့္ ရြတ္လိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက တဆင့္တက္လာၿပီး က်မကို ခိုင္းတယ္။ လည္ပင္းက ပရိတ္ႀကိဳး ျဖဳတ္ေပးပါ … တဲ့။ ဒီေလာက္ေတာ့ က်မက လည္ပါတယ္၊ ဘယ္ျဖဳတ္ေပးလိမ့္မလဲ။ ဒါေပမဲ့ သူကလဲ ပိုေတာ့အလည္သား … က်မကို လာညွိတယ္၊ ပရိတ္ႀကိဳးျဖဳတ္ေပးရင္ ထြက္မယ္ဆိုပဲ။ တကယ္လား ဆိုေတာ့ … အင္း …. တဲ့။ က်မလဲ ျဖဳတ္ေပးရ ေကာင္းႏိုးႏိုး စဥ္းစားေနမိေသးတယ္။ ျဖဳတ္ေတာ့ မျဖဳတ္ျဖစ္ လိုက္ဘူး။

ခဏေနေတာ့ ဒင္းက ၾကမ္းလာျပန္တယ္။ အနားမွာေထာင္ထားတဲ့ သင္ျဖဴးဖ်ာလိပ္ကို ေျပးၿပီးကန္တယ္။ အေပြးကုန္ေနတဲ့ သနပ္ခါးတံုး၀၀ႀကီးကို ပစ္ေပါက္တယ္။ အဲဒီဖ်ာလိပ္မွာ ကပ္ေနၾကတာ …. လို႔လဲ လက္ညွဳိးႀကီးထိုးၿပီး ေျပာတယ္။ က်မတို႔မွာ ဖ်ာလိပ္ႀကီး အိမ္ေနာက္ေဖးပို႔ထားရတယ္။ ေၾကာက္လို႔။ အေကာင္ ေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာင္ျပေနၾကတယ္လို႔လဲ ဆိုတယ္။ သြားသြား ဆိုၿပီး ေအာ္ၿပီး ေျပးကန္လိုက္ ဟိုဟာနဲ႔ ေပါက္ ဒီဟာနဲ႔ေပါက္ လုပ္လိုက္မို႔႔ က်မတို႔မွာ တီဗီထိမွာစိုးလို႔ လိုက္ဆြဲေနရေသးတယ္။ အဲလိုေတြ ျဖစ္ျပန္ေတာ့ မထြက္ေသးဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲေပါ့။ ဒီလိုသာဆို ဘာမွန္းမသိတဲ့ အေကာင္ ေတြနဲ႔ တညလံုး တအိမ္ထဲ အတူေနရမလို ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ဘုန္းႀကီးတပါး ထပ္ပင့္ၾကရျပန္တယ္။ အဲဒီဘုန္းႀကီးကေတာ့ က်မကို ပံုေျပာျပေလ့ရွိတဲ့ ေျခာက္ထပ္ႀကီး သာသနာ့သိပၸံေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ပါ။ (သံဃာအေရးအခင္းမွာ အဖမ္းခံရၿပီး ေနာက္ပိုင္း သိပ္မၾကာခင္မွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားပါၿပီ။) ဆရာေတာ္ကို သြားပင့္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ လိုက္မလာပါဘူး။ က်မအမႀကီးကို တပည့္အျဖစ္ လက္၀ါးခ်င္း႐ိုက္ သတ္မွတ္ၿပီး ႐ုပ္ပံုထြင္းထားတဲ့ ခပ္ညိဳညိဳ အတံုးေလးတခု ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒါေလးနဲ႔ေခါက္ၿပီး ဘယ္လိုဘယ္လိုေျပာ ဆိုၿပီး သင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ညကလည္း တျဖည္းျဖည္း နက္လာၿပီ။ အမႀကီးလည္း ဆရာေတာ္သင္ေပးသလို ႀကိဳးစားလုပ္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွမထူးျခားဘူး။ မတတ္သာတဲ့အဆံုး ဆရာေတာ္ကို ျပန္သြားေလွ်ာက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာေတာ္လည္း အိမ္သားေတြကို သနားတာနဲ႔ လိုက္လာ ခဲ့တယ္။

ဆရာေတာ္ အိမ္ေရာက္လာေတာ့ မတင္ေဌးကို သူ႔ေရွ႕မွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ဆရာေတာ္နဲ႔ မတင္ေဌး အေမး အေျဖ လုပ္ၾကပါတယ္။ မတင္ေဌးရဲ႕ အသံက ပ်က္သေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ေသခ်ာမေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔သာ ေျဖတယ္။ စကားေျပာေျဖတဲ့အခါ က်မက သူ႔ပါးစပ္နားကို ကပ္နားေထာင္ၿပီး ဆရာေတာ္ကို ျပန္ေျပာျပရတယ္။ ၾကားထဲက translator ဆိုပါေတာ့။ ဆရာေတာ္နဲ႔ မတင္ေဌး အေမးအေျဖလုပ္တဲ့အတိုင္း ျပန္ေရးျပပါမယ္။

“မင္းတို႔က ဘယ္သူေတြလဲ ဘယ္ကလဲ”

“… … …” (ေျမြပါးျပင္းေထာင္သလို လက္ကိုလုပ္ၿပီး နဖူးမွာအေမာက္လို ကပ္ျပတယ္။)

“မင္းတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကေလးမေလးကို ေႏွာက္ယွက္ရတာတုန္း”

“ငါတို႔ ေခါင္းေဆာင္ကို xxx ” (ေနာက္ကစကားကို ေသခ်ာမၾကားရဘူး။)

“ဘာလုပ္လို႔လဲ”

“သူလုပ္တာ xxx” (ေခါင္းကို လက္နဲ႔ကုိင္ျပတယ္။)

“ဟ … ဒါ မေတာ္တဆ ျဖစ္တာပဲ … ခြင့္လႊတ္ရမွာေပါ့”

“မေက်နပ္ဘူးးးး”
(မ်က္ေထာင့္ႀကီး နီလာၿပီး ေျပာတယ္။ ႏွာေခါင္းကလဲ တ႐ွဴး႐ွဴးနဲ႔ ႏွာေတြမႈတ္ၿပီး အသက္႐ွဴသံျပင္း လာတယ္။)

“ဒါဆို ဘာလုပ္ခ်င္တာလဲ”

“… … …”
(အံႀကိတ္ၿပီး လည္ပင္းကို ျဖတ္တဲ့ပံု လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ လုပ္ျပတယ္။)

သူ႔႐ုပ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး က်မလဲ ေက်ာထဲက စိမ့္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေၾကာက္လိုက္တာ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ အနားမွာရွိလို႔ မေၾကာက္သလိုနဲ႔ ခပ္တည္တည္ေပါ့။

“ဒီလိုလုပ္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ … ဒုကၡေရာက္ကုန္မွာေပါ့”

“… … …”

ဆရာေတာ္က ေရႊျပည္ေအးတရားေဟာေပမဲ့ ဟိုက အျပတ္ရွင္းမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ေတာ္ေသးတာက ပရိတ္ႀကိဳးခ်ည္ထားေတာ့ အျပတ္ရွင္းမရဘူး ျဖစ္ေနတာတဲ့။ က်မသာ အူတူအတနဲ႔ သူတို႔ေျပာတာယံုၿပီး ျဖဳတ္ေပးလိုက္မိရင္ သြားၿပီ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျဖစ္ပံုကို ဆရာေတာ္က ရွင္းျပပါတယ္။ ဟိုးအရင္ေခတ္တုန္းက ဒီနားတ၀ိုက္ ရြာကေလး မွာ ေနသြားသူ တေယာက္တေလက အဲဒီ၀ါး႐ံုပင္ေအာက္က ေတာင္ပို႔ကေလးမွာ ေရႊတိုေရႊစေလးေတြ ျမွဳပ္ခဲ့သတဲ့။ သူျမွဳပ္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းအစြဲနဲ႔ ဒီေနရာမွာ အေစာင့္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အေကာင္ႀကီးၿပီး အေပါင္းအေဖာ္ေတြ တပည့္လက္သားေတြ မ်ားလာပံုပါပဲ။ မတင္ေဌး ဘူးစင္ထုိးဖို႔ ေတာင္ပို႔နားမွာ ေျမေပါက္ေတာ့ သူတို႔ပစၥည္းေတြ တူးယူမယ္မွတ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက ေျခာက္လွန္႔ဖို႔ ေျမြအျဖစ္နဲ႔ ထြက္လာတာ။ မတင္ေဌးက မေၾကာက္ဘဲ ႐ိုက္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာရ သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပူးၿပီး အေသသတ္ဖို႔ လုပ္ၾကတာ။

ေခါင္းေဆာင္ႀကီးထိေတာ့ တပည့္လက္သားေတြက စိတ္ဆိုးၿပီး မတင္ေဌး လည္ပင္းကို ညွစ္၊ တကိုယ္လံုး ကို တင္းပုတ္ေတြနဲ႔ ႐ိုက္၊ ေဒါသျဖစ္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္ၾက ေနာက္ၾကနဲ႔ ၀ိုင္းသမၾကတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ခမ်ာမွာ အညိဳအမည္းေတြ ေပၚၿပီး ထြန္႔ထြန္႔လူး ညည္းညဴေနရရွာတာပါ။ အဲ … ျခံထဲကလဲ ထြက္ေတာ့ သူတို႔ပိုင္နက္ ေက်ာ္သြားတာမို႔ ဆက္မလိုက္ၾကေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေဆးခန္းေရာက္ရင္ အေကာင္းပတိ ျဖစ္ေနတာတဲ့။ သူတို႔ကလဲ ပူးတံုခြါတံုပါ။ ပူးေနခ်ိန္ဆို မ်က္ေထာင့္နီနီ အံႀကီးႀကိတ္ထားတယ္။ ခြါေနခ်ိန္ဆို ဖ်ာလိပ္တို႔ သနပ္ခါးတံုးတို႔လို သစ္၀ါးနဲ႔ လုပ္တဲ့အရာေတြကို ကပ္ၿပီး မတင္ေဌးျမင္သာေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျခာက္လွန္႔ၾက ေနာက္ေျပာင္ၾကတယ္။ ပံုစံေတြက ႐ုပ္ၾကမ္းႀကီးေတြ အေၾကးခြံအကြက္ အကြက္ေတြလဲ ပါသတဲ့။ (အဲဒါက ေနာက္ပိုင္း မတင္ေဌးျပန္ေျပာျပတာပါ)

အက်ဳိးအေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္က သူ႔သီလနဲ႔ တိုင္တည္ သစၥာျပဳၿပီး နတ္ေတြ အကုန္လံုးကို ပင့္ဖိတ္တယ္။ ဒီအိမ္မွာေနတဲ့သူေတြကို မေႏွာက္ယွက္ဖို႔ သူတို႔ထက္ စီနီယာနတ္ေတြကို အမိန္႔ေပးခိုင္း တယ္။ မင္းတို႔ကိုလဲ မေႏွာင့္ယွက္ဘူး၊ အိမ္သားေတြကိုလဲ မေႏွာင့္ယွက္နဲ႔။ ဒါကိုမွ ေႏွာင့္ယွက္မယ္ဆိုရင္ မင္းတို႔ဒီမွာ မေနရေအာင္ လုပ္ရလိမ့္မယ္လို႔လဲ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏြားႏို႔ရယ္ ေပါက္ေပါက္ရယ္ အေမႊးတိုင္ရယ္ အဲဒီေတာင္ပို႔နားမွာ သြားခ်ၿပီး မတင္ေဌးကိုယ္တိုင္ ေတာင္းပန္ခိုင္းတယ္။ နဂါးေစာင့္တဲ့ သိုက္မို႔ ႏြားႏို႔ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေတာင္းပန္ရတာလို႔ ေျပာတာပဲ။

ညဘက္မို႔ ျခံေထာင့္က ေတာင္ပို႔နားမွာ အေတာ္ေလး ေမွာင္ေနပါတယ္။ အဲဒီနားမွာ သရက္ပင္ သံုးပင္ ႀတိဂံလို ေပါက္ေနတဲ့ေနရာကို က်မတို႔ငယ္ငယ္က ေျမပံုေတြဘာေတြ ဆြဲၿပီး ရတနာသိုက္ ရွာတမ္း ကစားခဲ့ဖူးေသးတယ္။ ခုေတာ့ ေတာင္ပို႔က ရတနာသိုက္ ျဖစ္ေနပါေရာလား။ မတင္ေဌး သြားေတာင္း ပန္ေတာ့ က်မတို႔လဲ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လိုက္သြားၾကည့္ၾကတယ္၊ ဘာမွေတာ့ မျမင္ခဲ့ရဘူး။ ၀ါး႐ံုပင္က ေလတိုက္လို႔ တရွဲရွဲျမည္တာနဲ႔ ေၾကာက္ၿပီး ျပန္ေျပးလာခဲ့ၾကတာပဲ။

ျခံေနာက္ဘက္မွာက သစ္ပင္ႀကီးေတြအျပင္ ေရတြင္းအိုႀကီးရယ္၊ အိမ္သာ သံုးလံုးရယ္၊ ေရစင္ အျမင့္ႀကီး တခုရယ္ ရွိတယ္။ အရင္ကေတာ့ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားၾက စစ္တိုက္တမ္း တူတူပုန္းတမ္းကစားၾကတဲ့ ေနရာဆိုပါေတာ့။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း က်မတို႔ေတြ ျခံေနာက္ဘက္ကို ေန႔ေရာ ညပါ မသြားရဲၾကေတာ့ဘူး။ အိမ္သာ ကိုလဲ အိမ္ထဲက အိမ္သာပဲ သြားျဖစ္ၾကေတာ့တယ္။ မယံုဘူးလို႔ အျမဲေျပာေလ့ရွိတဲ့က်မလဲ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လက္ေတြ႔ၾကံဳရေတာ့ မယံုခ်င္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ တျခားသူေတြ တေစၦသရဲ ပူးၿပီး ျပန္ထြက္ သြားရင္ ဘယ္လိုေနသလဲ မသိေပမဲ့ မတင္ေဌးကေတာ့ ရက္အေတာ္ၾကာမွ အညိဳအမည္းေတြ ေပ်ာက္ၿပီး အသံလဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ထြက္လာပါတယ္။

သူတို႔ကို တေစၦလား သရဲလား ဥစၥာေစာင့္လား နတ္နဂါးလား ဆိုၿပီး တခုခုေတာ့ ေခါင္းစဥ္မတပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့ မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ရတဲ့့ ဒီလိုေလာကသားေတြ ရွိေနတယ္၊ သူတို႔နဲ႔ ကိုယ္က ၾကားခံ နယ္ခ်င္း မတူလို႔ နိစၥဓူ၀ မျမင္မေတြ႔ရေပမဲ့ ခုလို အခန္႔မသင့္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္သလို ၀င္ေရာက္ ပူးကပ္ႏိုင္တယ္၊ သူတို႔ကိုကိုယ္က မထိခိုက္ မေစာ္ကားဖို႔နဲ႔ ကုသိုလ္ျပဳတဲ့အခါ အမွ်ေ၀ဖို႔ ေမတၱာပို႔ ေပးဖို႔ လိုတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ က်မ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္
Source >>>> Today Myanmar

ပရေလာက သရဲတေစၧဇတ္လမ္းမ်ား