အခုတေလာ ေက်ာင္းဆရာ/ ဆရာမေတြရဲ႕ က်င့္၀တ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာ ေ၀ဖန္ခ်က္၊ သံုးသပ္ခ်က္၊ ခ်ဳံ႕ခ်ခ်က္ေတြ အမ်ားအျပားထြက္လာပါတယ္။
ဒါေတြ ျမင္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါ။ ရင္ထဲမွာ ဆို႔ဆို႔နစ္နစ္ခံစားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာက ဆရာ/ဆရာမေတြကို အခ်စ္ႀကီးတဲ့ ခံစားခ်က္ရွိခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။
အခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာ ေတြ႕ေန၊ ျမင္ေန၊ ၾကားေနရတဲ့ အသျပာဆရာမေတြ၊ ေဒါသကုမၼာရဆရာမ်ဳိးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မႀကံဳခဲ့ဖူးပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အနစ္နာနဲ႔ နာသံုးနာ ျပည့္၀တဲ့ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြကိုပဲ ဆံုခဲ့ႀကံဳခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။
အခုလို ႏွလံုးသားမႏူးညံ့တဲ့ အသျပာဆရာမေတြ အေၾကာင္းၾကားတဲ့အခါ ဟုတ္ေကာဟုတ္ရဲ႕လား.. ျဖစ္ေကာျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား.. ဒီေလာက္ေတာင္ ရက္စက္ရမလားလို႔ မယံုရဲရဲနဲ႔ စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာ ခံစားရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က မေတြ႕ဖူး၊ မျမင္ဖူးဘူးဆိုေပမယ့္ ေတြ႕ေန..ျမင္ေန. ႀကံဳေနရတဲ့ လူေတြက အေထာက္အထားခိုင္ခိုင္လံုလံုနဲ႔ ဆႏၵေဇာ... ေဒါသေဇာကပ္ေနတဲ့ ဆရာေတြကို တင္ျပတာ ျမင္ရတဲ့အခါ “ဆရာဆိုတာ အနေႏၱာအနႏၱ ဂိုဏ္း၀င္” ပါလို႔ ေျခကန္ၿပီး ျငင္းဖို႔ ခက္ရပါတယ္။
ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၵဘာသာ ႏိုင္ငံအတြက္ အယုတ္တရားတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။
ေခတ္..စနစ္အေျပာင္းအလဲမွာ .. ဘုရားနဲ႔ တစ္ဂိုဏ္းထဲထားရတဲ့ အနေႏၱာအနႏၱ ငါးပါး၀င္ ဆရာ ဆရာမေတြ ဂုဏ္ပ်က္ၿပီး အမ်ားတကာ ေမးေငါ့စရာျဖစ္လာတာမ်ဳိးက ေၾကကြဲစရာပါ။
ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ/ ဆရာမလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ခၽြင္းခ်က္မရွိ ေက်းဇူးရွင္၊ အနေႏၱာအနႏၱဂုိဏ္း၀င္၊ ယံုၾကည္ကိုးစားစရာလူမ်ားအျဖစ္သာ သက္မွတ္ခ်င္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ.. ဆရာေတြ ..ဆရာမေတြ အတြက္ေကာ .. ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအတြက္ေကာ .. ေက်ာင္းသားမိဘေတြအတြက္ေကာ ရည္ရြယ္ၿပီး ဒီစာကို ေရးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ေတြ႕ႀကံဳဖူးတဲ့ ဆရာ/ ဆရာမေတြကေတာ့ အားနည္းခ်က္တစ္စံုတစ္ရာကိုမွ ေထာက္ျပစရာမရွိေအာင္ ျပည့္စံုသူေတြျဖစ္ပါတယ္။
အရာရာ ျပည့္၀သူ.. ေစတနာ၊ အနစ္နာ၊ ၀ါသနာ အလံုးစံု အလံုးစံု ျပည့္၀သူမ်ားသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေခတ္ကာလ ဆရာေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို ေထာက္ျပထားတဲ့ ပို႔စ္ေတြနဲ႔ ကြဲလြဲတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္စိတ္ေပၚလာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခ်စ္စရာ၊ ေလးစားစရာ၊ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ခ်င္စရာ ဆရာေတြအေၾကာင္းကို ေရးျပခ်င္တာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုပါ.......
-----------------------------------
ကၽြန္ေတာ္က နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့သူ တစ္ေယာက္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ အလယ္ေကာင္မွာ ျမစ္ေခ်ာင္းတစ္ခု စီးဆင္းေနပါတယ္။ ၿမိဳ႕ကို ႏွစ္ပိုင္းပိုင္းထားသလိုေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ ၿမိဳ႕သားအခ်င္းခ်င္း စကားေျပာတဲ့အခါ .. ေတာင္ဘက္ကမ္း.. ေျမာက္ဘက္ကမ္းလို႔ ကိုယ္စားျပဳၿပီး ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေနတာက ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့ အျခမ္းက ေယဘုယ်အားျဖင့္ လူလတ္တန္းစားေတြနဲ႔ အေျခခံလူတန္းစားေတြမ်ားပါတယ္။ ေတာင္ဘက္အျခမ္းကေတာ့ ေၾကးရတတ္ေတြ အမ်ားဆံုး ေနထိုင္တယ္ဆိုပါေတာ့။
သဘာ၀က်စြာနဲ႔ပဲ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈေတြအားလံုးနီးပါးက ကၽြန္ေတာ္ မေနထိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဟိုဘက္အျခမ္းမွာပဲ စုပံုေနေလ့ရွိပါတယ္။
ဥပမာ... ဘုရားေတြ၊ တိုက္တာေတြ၊ ေစ်းႀကီးေတြ၊ ရုပ္ရွင္ရံုေတြ .. အပန္းေျဖစရာ စခန္းေတြေပါ့။
အဲဒီလိုပါပဲ... စာသင္ေက်ာင္းဆိုရင္လဲ အထက္တန္းစာသင္ေက်ာင္းေတြက ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေတာင္ဘက္ျခမ္းမွာပဲ ရွိပါတယ္။
အေျခခံပညာ အမွတ္ (၁)အထက္တန္းေက်ာင္း၊ ၊ အေျခခံပညာ အမွတ္ (၂) အထက္တန္းေက်ာင္းဆိုတာေတြက ဟိုဘက္အျခမ္း။
ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဒီဘက္.. ေျမာက္ဘက္ျခမ္းမွာေတာ့ အႀကီးဆံုးေက်ာင္းဆိုတာက အလယ္တန္းပဲ ရွိပါတယ္။
ရွစ္တန္းေအာင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေတာင္ဘက္ျခမ္းက အထက္တန္းေက်ာင္းေတြကို ေျပာင္းတက္ေလ့ရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေလးကို အေျခခံပညာအလယ္တန္းေက်ာင္း (အ-လ-က - ၈) လို႔ ေခၚပါတယ္။
ေျမာက္ဘက္အျခမ္းမွာ ေနထိုင္သူတိုင္းအတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ အားထားစရာ အလယ္တန္းေက်ာင္းပါ။ အျခားအလယ္တန္းေက်ာင္းလည္း မရွိပါဘူး။
ဆင္းရဲတယ္။ ခ်ဳိ႕တဲ့တယ္။ ဒါေပ့မယ့္... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေလးက ၿမိဳ႕မွာ နာမည္ရပါတယ္။
ဒီေက်ာင္းက ထြက္တဲ့ ေက်ာင္းသားက အေျခခံပညာအရည္အခ်င္းေတြ ပါသလို.. ဒီေက်ာင္းမွာ သင္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ ေစတနာေကာင္း... အသင္ေကာင္း...အျပေကာင္း ဆရာေတြအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံရပါတယ္။
မနက္မိုးလင္းေက်ာင္းတတ္ခ်ိန္မွာ ေမာင္ဗမာစက္ဘီး၊ ဆိတ္ငါးေကာင္စက္ဘီးအစုတ္ကေလးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းတတ္လာတဲ့ ဆရာ/ ဆရာမေတြဟာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ပိုက္ဆံရွင္းရတယ္ဆိုတာ (မရွိသေလာက္ရွားပါတယ္) မရွိပါဘူး။ ႀကံဳတဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘက အတင္း၀င္ရွင္းရင္ရွင္း၊ မရွင္းရင္လည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ပိုင္ရွင္ေတြကကို အလကားတိုက္လႊတ္လိုက္တာပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ သားသမီးေတြက ဒီေက်ာင္းေလးမွာ စာသင္ခဲ့သူေတြခ်ည္းမို႔ပါပဲ။
ဆရာေတြ . ဆရာမေတြကိုလည္း အင္မတန္ကို တေလးတစားနဲ႔ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။
ကိုယ့္ သားသမီးကို စာသင္ေပးတဲ့ ဆရာနဲ႔ေတြ႕ရင္ လက္ကေလး ေနာက္ပစ္၊ ခါးကေလးကိုင္းၿပီး ရိုရိုေသေသေျပာတတ္တဲ့ မိဘေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလးစားမႈ ခံရတယ္ဆိုတာ ျပည့္၀မႈရွိတဲ့သူေတြ အတြက္ပဲ မဟုတ္လား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းရဲ႕ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ေက်ာင္းသား မိဘျပည္သူ အခ်စ္ခံရတဲ့ ဂုဏ္ယူစရာ ဆရာေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလို ဂုဏ္ယူစရာ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးေဌးျမင့္ပါ။
သူက ဘာသာျခား အစၥလာမ္ဘာသာ ကိုးကြယ္သူ မြတ္စလင္လူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ပါ။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာျဖစ္ၿပီး ဆရာႀကီးရဲ႕ ညီမေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းက ဆရာမတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက လူပ်ဳိႀကီး အပ်ဳိႀကီးေတြပါ။
ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈ၊ ေငြေၾကးျပည့္စံုမႈေတြ မရွိဘဲ ရိုးသားေအးခ်မ္းတဲ့ ဘ၀ပိုင္ရွင္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္အျဖစ္ အမွတ္ရမိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္က စာေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားစာရင္း၀င္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အမွတ္တရရွိေစတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ စာေတာ္တာေၾကာင့္ တစ္ခုတည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ျပႆနာရွာတတ္သူ၊ ေျပာင္ေတာင္ေတာင္ေနာက္ေတာက္ေတာက္ေနတတ္သူ၊ ကဗ်ာေရးစာေရးေကာင္းသူ၊ အားကစားထူးခၽြန္သူ တစ္ေယာက္အျဖစ္သိခဲ့တာပါ။
ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက အလံတိုင္ေရွ႕မွာ ခဏခဏေခၚၿပီး အရိုက္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ဆရာႀကီးအၿမဲအမွတ္ရေနမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ဆရာႀကီးရိုက္ၿပီး ဆံုးမတာကို မၾကာခဏ ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆရာႀကီးဦးေဌးျမင့္ရဲ႕ ၾကားထဲမွာ သတိရစရာအျဖစ္အပ်က္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆိုးသေလာက္ အားကိုးရတဲ့ေကာင္လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဆရာႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ၾကားက မွတ္မွတ္ရရ အျဖစ္အပ်က္ကေလးက ဒီလိုပါ။
တစ္ရက္က .. ေက်ာင္းသားအားကစားပြဲေတာ္ေတြ ေခတ္စားခ်ိန္မွာ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ေအာက္ ေဘာလံုးလူေရြးပဲြကို လုပ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းေရွ႕က ေဘာလံုးကြင္းမွာ ဆရာႀကီးဦးေဌးျမင့္ကိုယ္တိုင္လူေရြးခဲ့တာပါ။ ေဘာလံုးကန္ ၀ါသနာပါတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀င္အေရြးခံပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ေဘာလံုးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အရူးအမူးပါ။ ညေနတိုင္းကြင္းထဲမွာ ကန္ေနၾကမို႕ ေဘာလံုးကန္လည္းေကာင္းပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေဘာလံုးလူေရြးပြဲေတြမွာ ဘယ္တုန္းကမွ ျပဳတ္တယ္ဆိုတာ.. မရွိပါဘူး။ အၿမဲလိုလို အေရြးခံရပါတယ္။
အရင္ကေတာ့ ေဘာလံုးလူေရြးရင္ တျခား ဆရာတစ္ေယာက္က လူေရြးတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားပြဲေတြမွာ နည္းျပလုပ္တဲ့ ဆရာေပါ့။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ လူေရြးပါတယ္။ ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္ ေရြးမွာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလူေရြးပဲြမွာ အရမ္းႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မသိလိုက္တာက ေဘာလံုးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဟာ သူလည္း မကန္တတ္သလို ဘာမွလည္း နားမလည္ဘူးဆိုတာပါပဲ။
အဲဒါကလည္း အဲဒီလူေရြးပြဲေန႔က်မွ သိတာပါ။
သူက တစ္ဖက္ကို (၁၁) ေယာက္ခြဲကန္ခိုင္းပါတယ္။
သိတဲ့အတိုင္း ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေတြကို ဖ်က္ၿပီး လူေရြးပြဲလုပ္တာဆိုေတာ့ ၀ါသနာ ပါပါ မပါပါ.. ကန္တက္တက္ မကန္တတ္တတ္ ေက်ာင္းသားအားလံုးနီးပါး ၀င္အေရြးခံၾကပါတယ္။ အေရြးမခံရဘူးဆိုရင္ေတာ့ အနည္းဆံုးေတာ့ အခန္းထဲမွာ စာမသင္ရဘဲ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ ကျမင္းခြင့္ရလို႔ပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၀င္ၿပီးအေရြးခံပါတယ္။
ကေလးအရြယ္ေတြဆိုေတာ့ ေဘာလံုးကန္ေနက်လူေတြလို ေနာက္တန္း၊ ေရွ႕တန္း၊ အလယ္တန္းရယ္လို႔ ကိုယ္တာ၀န္က်တဲ့ေနရာမွာ သက္သက္မွတ္မွတ္ မကန္တတ္ၾကပါဘူး။
ေဘာလံုးရွိတဲ့ေနရာကို စုၿပံဳတိုးၿပီး ကစားၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တကယ္ကန္တတ္တဲ့ လူေတြ ဒုကၡေရာက္တာေပါ့။
ေဘာလံုးတစ္လံုးကို လူအေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၀ိုင္းလုေနေတာ့ ကိုယ့္အစြမ္းအစလဲ ျပလို႔မရဘူး။
ဒီၾကားထဲ ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီး လူေရြးခ်ယ္တာကိုလည္း စိတ္ပ်က္စရာပါ။
ဂိုးသြင္းတဲ့လူတိုင္းကို လက္ေရြးစင္အျဖစ္ေရြးပါတယ္..တဲ့။
ေဘာလံုးက ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္၊ ကန္တဲ့ေကာင္ေတြကလည္း ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ ထိရင္ၿပီးေရာ လိုက္ကန္။
ဂိုးေရွ႕ေရာက္လို႔ ႀကံဳးကန္ၿပီး ၀င္ေအာင္သြင္းႏိုင္ရင္ ဘယ္သူမဆို လက္ေရြးစင္အျဖစ္ေရြးတယ္ဆိုေတာ့ တကယ္စိတ္ညစ္စရာေကာင္းပါတယ္။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ ကိုင္တြယ္ေနတဲ့ ကိစၥမို႔ အရင္ အေတြ႕အႀကံဳရွိတဲ့ ဆရာလဲ ဘာမွ ၀င္မေျပာသာပါဘူး။ ေဘးမွာ ငုတ္တုပ္ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က လင္းေရာင္ပါ။ ဒီလို ကိစၥမ်ဳိးကို ဘယ္တုန္းကမွ ၿငိမ္မခံပါဘူး။
ၿငိမ္ခံေနရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္အေရြးခံရမွာ မဟုတ္ဘူးမို႔လား။ ကန္ေနရင္းတန္းလန္းကေန ကြင္းထဲက ထြက္ၿပီး ဆရာႀကီးဆီ သြားကန္႔ကြက္ပါတယ္။
“ဆရာႀကီး”
“ေဟ..မင္းကို မေရြးရေသးဘူူး .. ဘာလို႔ ထြက္လာတာလဲ”
“ဆရာႀကီးလုပ္ပံုက ဟုတ္မွ မဟုတ္တာ”
“ေဟ.. ဘာ မဟုတ္တာလဲ”
“လူေရြးတာ ဒီလို ေရြးလို႔ ရမလားဆရာႀကီးရဲ႕.. ဂိုးသြင္းတိုင္းေရြးေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ .. ဂိုးသမားပါ ေရြးမေနနဲ႔ ”
“ေဟ...”
“ဒီလို ကန္တင္ေျပး၊ စုၿပံဳတိုးကစားၿပီး ဂိုးသြင္းတိုင္း ေရြးေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မကန္ေတာ့ဘူး.. ထြက္မယ္”
ကၽြန္ေတာ္ တကယ္အဲဒီအတိုင္းေျပာခဲ့တာပါ။
ဆရာႀကီးလည္း မ်က္လံုးျပဴးသြားပါတယ္။
အဲဒီလုိ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနေတာ့မွ ေဘးက အရင္ လူေရြးေနၾက နည္းျပဆရာလည္း မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ၀င္ေျပာပါတယ္။
ဟုတ္တယ္..ဆရာႀကီး..ဒီေကာင္ေတြက အၿမဲတမ္း ေဘာလံုးကစားေနတာ.. ဆရာႀကီး ဒီလို လူေရြးေနရင္ အဆင္မေျပဘူး.. ဘာညာေပါ့။
ဆရာႀကီးတစ္ခ်က္ေတြေ၀သြားတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အားရပါးရ ရယ္တယ္။
ေအးပါကြာ.. ဒါဆို မင္းတို႔ပဲ လုပ္လိုက္ေတာ့လို႔ ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းကို ပုတ္ၿပီး ထြက္သြားပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လိုေကာင္မ်ဳိးက ဆရာႀကီးကို ၀င္ေျပာတယ္ဆိုတာ ရယ္စရာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတုန္းက ဆရာႀကီးလည္း နားမလည္ပဲနဲ႔ ..ဆိုတာမ်ဳိးေတြပါ ပါပါတယ္။
ကေလးစိတ္ဆိုေတာ့ ေျပာရေကာင္းမွန္း မသိ. မေျပာရေကာင္းမွန္း မသိ စြတ္ေျပာခဲ့တာပါ။
အားလံုးၿခံဳၿပီး ေျပာရရင္ “ဆရာႀကီး လုပ္ပံုေတြ မဟုတ္ဘူး။ နားမလည္ရင္ ၀င္မလုပ္နဲ႔ ဗ်ာ” ဆိုတဲ့ သေဘာသက္ေရာက္ပါတယ္။
အခန္႔မသင့္ရင္ ႀကိမ္ဒဏ္မိဦးမယ့္ အကြက္ေတြပါ။
ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးဟာ သူ႔အမွားကို သူျမင္ပါတယ္။
ဘာမဟုတ္တဲ့ (၇) တန္းေက်ာင္းသားက သူ႔လို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို လူၾကားထဲမွာ အရွက္လာခြဲတဲ့ ကိစၥကို ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္လက္ခံၿပီး သူ႔အမွားကို လူၾကားထဲမွာပဲ ၀န္ခံၿပီး နားလည္ေပးခဲ့တာ ေတာ္ယံုတန္ယံုစိတ္ဓာတ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသားဆိုေပမယ့္ အမွားအမွန္ကို လက္ခံေပးႏိုင္တဲ့ တကယ့္ စိတ္ရင္းေကာင္းတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ပါ။
ဆရာႀကီး ဦးေဌးျမင့္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းကို ရွစ္ႏွစ္တိတိ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္က ေက်ာင္းသားတိုင္း ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအျဖစ္ တျခားၿမိဳ႕နယ္ကို ေျပာင္းခါနီးက်ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာပြဲမွာ ဆရာႀကီး မ်က္ရည္က်ပါတယ္။ သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးကို ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္ေတာ္မေမ့ခဲ့ပါဘူး။
““ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို သိနားလည္ေအာင္ ဒီေက်ာင္းေလးက ေက်ာင္းသားေတြရယ္.. ဒီေက်ာင္းေလးရဲ႕ ေက်ာင္းသားမိဘေတြရယ္က ဆရာ့ကို သင္ၾကားေပးလိုက္တာပါ။ ဒီေက်ာင္းေလးရဲ႕ ေက်းဇူးကို ဆရာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး””...တဲ့
မ်က္ရည္ေတြ က်ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ပြဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြဘယ္တုန္းကမွ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
**************************************************************
ေနာက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာပြဲမွာ အေရးတယူထည့္သြင္းေျပာၾကားခဲ့တဲ့ .. ေက်ာင္းသားမိဘေတြရဲ႕ အခန္းက႑ကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ေ၀းေ၀းမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမတို႔ တို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ။ အဲဒီႏွစ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ဆုရပါတယ္။ ဒုတိယဆုပါ။
ဆုေပးပြဲၿပီးတဲ့ ေနာက္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ေမေမက အတန္းပိုင္ ဆရာမကို သြားၿပီး ကန္ေတာ့ဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။
ဒီေခတ္လို ..ဘာအခြင့္အေရး ညာအခြင့္အေရးေတြအတြက္ သြားကန္ေတာ့တာ မဟုတ္သလို ကန္ေတာ့မယ့္ ပစၥည္းကလည္း တန္ဖိုးႀကီးႀကီးမားမားမဟုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဆင္းရဲပါတယ္။ ေမေမက သူ၀တ္ဖို႔ ၀ယ္ထားတဲ့ ထမီေလးကို သူမ၀တ္ဘဲ သြားကန္ေတာ့တာပါ။
ရိုးရိုးသားသား ေျပာရရင္ ဆုေပးပြဲကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေမေမက (သား ဆုေပးပြဲေတာင္ မိဘက လိုက္မလာဘူးလို႔ ) ထင္မွာစိုးလို႔ ဆရာမကို ရွင္းျပဖို႔အတြက္ထင္ပါတယ္။
(အဲဒီႏွစ္ ဆုေပးပြဲမွာ ဖိုးဖိုးဆံုးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆုေပးပြဲကို ေမေမ မလိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။)
ဆရာမနာမည္က ေဒၚစုစုေအာင္ပါ။
(ကၽြန္ေတာ္ အရင္တစ္ခါေရးဖူးတဲ့ ၀တၳဳက ဆံပင္ေတြ ျဖတ္ေရာင္းလိုက္ရတဲ့ ဆရာမပါပဲ။)
အဲဒီတုန္းက ဆရာမဟာ ကေလးမရေသးပါဘူး။ ဆရာနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခါစ အေျခအေနပါ။
ေမေမရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္.. ဆရာမအိမ္ကို ေရာက္ပါတယ္။
ဆရာမကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ပါလာတဲ့ ထမီေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာမကို ထိုင္ကန္ေတာ့ပါတယ္။
ဆရာမက အေၾကာက္အကန္ ျငင္းေသးေပမယ့္ ရိုရိုက်ဳိးက်ဳိးေတာင္းပန္ေနတဲ့ ေမေမ့နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားနာလို႔ လက္ခံေပးပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေမေမက ဖိုးဖိုးဆံုးလို႔ ဆုေပးပြဲကို မလိုက္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ဆရာမကို ရွင္းျပတာေပါ့။
ဆရာမကလည္း ကိုယ္စာေတာ္တဲ့အေၾကာင္း.. တစ္ခါတစ္ေလ စာသင္တုန္း အိပ္ငိုက္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေမေမ့ကို ျပန္တိုင္ပါတယ္။
ေမေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခါနီးမွာေတာ့ ဆရာမက ဘယ္တုန္းက ထည့္လိုက္မွန္းမသိတဲ့ ၾကက္သားဟင္းေတြကို ခ်ဳိင့္နဲ႔ ေမေမ့ကိုေပးပါတယ္။
ေမေမက အတင္းျငင္းေပမယ့္ ဆရာမက လက္ကိုဆြဲၿပီး မယူရင္ စိတ္ဆိုးမွာေနာ္လို႔ ေျပာေနတာေတာ့ ယူလာလိုက္ရတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ လမ္းကိုေရာက္ေတာ့ ေမေမက အိမ္ကို တန္းမျပန္ဘဲ.. ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဆိုင္ကို ၀င္ၿပီး ေခါက္ဆြဲႏွစ္ထုတ္၀ယ္ပါတယ္။
စစျခင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ပါဘူး။ အိမ္မွာ ဟင္းေတြ ရွိသလို .. ဆရာမေပးလိုက္တဲ့ ၾကက္သားဟင္းေတြလည္း ပါေနတာပဲ။
တကယ္ေတာ့ ေမေမက ဆရာမကို ျပန္ေပးဖို႔ ၀ယ္တာပါ။
“ေမေမ .. ဘာလုပ္ဖို႔ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေတြ ၀ယ္တာလဲ” လို ႔ ကၽြန္ေတာ္ေမးေတာ့ .. ေမေမက ရယ္ၿပီး ေျပာျပပါတယ္။
“သားရယ္.. သားဆရာမက ေမေမတို႔ အတြက္ ဟင္းခ်က္ထားတာမွ မဟုတ္တာ..
ေမေမတို႔ ကန္ေတာ့တာကို အားနာၿပီးေတာ့ သူတို႔ လင္မယားစားမယ့္ ဟင္းေတြ ထည့္ေပးလိုက္တာေပါ့..
အခု ေမေမတို႔ကို ဟင္းေတြ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ .. သား ဆရာမ ဘာနဲ႔ သြားစားမွာလဲ..” တဲ့..
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ .. ဆရာမကိုေကာ .. ေမေမ့ကိုေကာ ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ မ်က္ရည္၀ဲေအာင္ ၾကည္ႏူးခဲ့ရပါတယ္။
တန္ဖိုးမႀကီးတဲ့ ထမီေလး တစ္ထည္ ကန္ေတာ့တာကို မေနတတ္ေအာင္ အားနာေနခဲ့တဲ့ ဆရာမ...
ဆရာမရဲ႕ အေျခအေနကို ခ်က္ခ်င္းနားလည္တတ္တဲ့ ေမေမ.....
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တန္းဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အနေႏၱာအနႏၳဂိုဏ္း၀င္ ေက်းဇူးရွင္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးေတြက အၿမဲသတိတရရွိေစခဲ့ပါတယ္။
ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေတြ ျပန္သြားေပးတုန္းေတာ့ ဆရာမက
မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲၿပီး ေက်းဇူးပါရွင္...ေက်းဇူးပါရွင္လို႔ အခါခါေျပာတယ္...။
ေမေမက “ မဟုတ္တာ ဆရာမရယ္.. .မဟုတ္တာ ဆရာမရယ္လို႔ အားနာစကားဆိုတယ္...။
ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ေတာ့ ဒါဟာ ထမီ တစ္ကြင္းနဲ႔ ၾကက္သားဟင္းတစ္ခြက္ထက္ အဓိပယ္အမ်ားႀကီး ပိုရွိမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
နာသံုးနာနဲ႔ ဆရာ.... ဆိုတာ ..
မိဘဆရာပူးေပါင္း.. ကေလးပညာေကာင္းဆိုတာ....ဘယ္လိုမ်ဳိးပါလဲ။
အခုေတာ့ .. ဆရာေတြ မေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း...
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေတြ လာဘ္စားတဲ့အေၾကာင္း..
ေက်ာင္းေျပာင္းခက ဘယ္ေလာက္၊ အလွဴခံတာက ဘယ္လိုဆိုတာေတြ သတင္းၾကားရင္ မယံုရဲရဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရင္နာရပါတယ္။
သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး အနေႏၱာ အနႏၱ ဂိုဏ္း၀င္ ..ဘုရားနဲ႔ တစ္ဂိုဏ္းထဲ ထားၿပီး ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ခဲ့ရတဲ့ ဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ္လကၡဏာေတြ ဒီထက္ပိုၿပီး
ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္မွာ စိုးပါတယ္။
(လင္းေရာင္)
By : by Linn Yaung on Thursday, 18 October 2012 at 18:05 ·
- You, Win Min San, Ko Ko Aung, Kyi Khaing Zay and 72 others like this.
Casper Noir အရမ္းေကာင္းပါတယ္ Post ေလးက.... ေက်ာင္းစတက္ကတည္းက ေန 10 အထိ အရမ္းအရိုက္ၾကမ္းတဲ့၊ အရမ္းဆူတတ္တဲ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြ႕နဲ႕ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ စာသင္တာေတာ့အရမ္းေကာင္းၾကပါတယ္။ အရင္တည္းက အရိုက္ၾကမ္းတဲ့ဆရာ၊ဆရာမေတြက ရွိပါတယ္. ဟိုကေလး၊ဒီကေလးေရြးျပီးရိုက္တာမ်ိဳးေတာ့မတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ အရိုက္ၾကမ္းတဲ့ဆရာ၊ဆရာမေတြက အရိုက္ကိုၾကမ္းတာ... ဖ်ားေအာင္ေတာင္ရိုက္ၾကတာ...အရိုက္ဆိုးတယ္ဆိုေပမယ့္စာတတ္ေစခ်င္တဲ့ေစတနာေတာ့အျပည့္ရွိၾကပါတယ္ ....ကိုယ္ကိုတိုင္လည္းအရိုက္ခံရမွာေၾကာက္လို႕ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန အရိုက္ဆိုးတဲ့ဆရာမဘာသာကို စာပိုလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္... အရင္ေခတ္ကမိဘေတြကေတာ့ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ကရိုက္ျပီးဆံုးမေတာ့ ဒါက no problem ေပါ့ေလ။ ဟိုးေခတ္လူေတြကိုယ္တိုင္က ဆရာ၊ဆရာမေတြနဲ႕ေတြ႔တာနဲ႕ ရိုက္ဖို႕ပဲေျပာေနၾကတာ... ဒီေခတ္ကေတာ့ ဆံုးမပံုကေျပာင္းလဲသြားတာကိုး.....သိေတာ့ပါဘူး... ေနာင္ကေလးေတြက ဆရာကိုဆရာလိုမျမင္မွာေတာ့စိုးရိမ္မိတယ္...
Phyu Kyi Kyi Ko 10တန္းတုန္းကအေၾကာင္းေလးသြားသတိရတယ္။ စာေမးပြဲေၿဖခါနီးတဲ့အခ်ိန္၊မအိပ္ခ်င္ေအာင္အခ်ဥ္ေတြစားရင္း၀မ္းကိုက္ပါေလေရာ စာေမးပြဲကလည္းနီး၊မသင္ရေသးတဲ့စာအသစ္ေတြကလည္းရွိေသးနဲ႔ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ဒါေပမယ့္ ဘာသာရပ္ဆရာေတြကသိသြားၿပီးအိမ္ထိ၊အိပ္ရာနားထိလာၿပီးနားေထာင္ေနရုံနဲ႕႔နားလည္ေအာင္လာရွင္းၿပၾကတယ္။ဘာသာရပ္ဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလာရွင္းၿပၾကတာ။ တို႔ေတာ့အဲဒီလိုဆရာမ်ိဳးေတြနဲ႔ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။
Zawmyo Htut က်ြန္ေတာ္တိုု.ကေလးေတြလက္ထက္ေရာက္မွဆရာဆိုုတဲ.အရာဟာနားလည္ရအင္မတန္ခက္ေသာအရာႀကီးျဖစ္သြားပါေတာ.သည္။အားလံုုးေတာ.မပါေသးပါဘူး။
Nay Phyo Thant ကလင္းေယာင္..ဂ်ာနယ္မွာပါဦးမွာပါဘဲ...ၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ.....
ဆရာဆိုတာ.....တကယ္ေတာ႔...အႏၲန..ဂိုဏ္း၀င္အျဖစ္က...ဘယ္ေသာအခါမွ...ေရြ ႔ေလွ်ာသြားမွာ....မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ....ရွယ္ဘီဗ်ာ
Post a Comment
Blogger Facebook DisqusComment ေပးရန္ ညာဘက္ေထာင့္မွ Blogger or Facebook or Disqus ကုိႏွိပ္ပါ။