ၿခံဳေပၚ ရြက္ဟင္းခ်ိဳ နဲ႔ ထန္းရည္နည္ခ်က္

(ရွိတဲ႔ဟင္းခ်ိဳပံုပဲသံုးထားတာပါ)

 ၿခံဳေပၚ ရြက္ဟင္းခ်ိဳ နဲ႔ ထန္းရည္နည္ခ်က္
----------------------------------------

    အခုကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ႔ အရပ္ က ဟင္းသီး၊ဟင္းရြက္ အင္မတန္ရွားပါးပါတယ္ ။ အခုလိုေဆာင္းရာသီဆိုရင္ ပိုလို႔ေတာင္ဆုိးေသးတယ္ ။ စားစရာအသီးရြက္ဆိုလို႔ တရုတ္မုန္လာလို႔ ေခၚတဲ႔ မုန္ညွင္းထုပ္နဲ႔ ေဂၚဖီထုပ္ ၊မုန္လာဥနီ အဲေလာက္သာရပါတယ္ ။  အဲဒါဆိုေတာ႔ ထမင္းစားခါနီးတိုင္း အိမ္ကအေမ ခ်က္ေကၽြးတဲ႔ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အသီးအရြက္ဟင္းေလးေတြ ၊ ထမင္းပူပူ ဟင္းပူပူေလးေတြ ကို ကၽြန္ေတာ္အရမ္းလြမ္းပါတယ္ ။ အလြမ္းတကာ႔ အလြမ္းဆံုး ကေတာ႔ တျခားဘယ္ထမင္းဆိုင္မွာ မွ မရႏိုင္တဲ႔ ၿခဳံေပၚရြက္ဟင္းခ်ိဳ နဲ႔ ထန္းရည္ႏွယ္ခ်က္ ပါ ။

    ၿခံဳေပၚရြက္ဆိုတာ က တျခားဟာေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး ၿခံဳေပၚက ခူးလို႔ရတဲ႔အရြက္ေတြ မုိ႔ အလြယ္ ၿခံဳေပၚရြက္လို႔ ေခၚလိုက္တာပါ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အညာက အိမ္ေတြရဲ့ ၾကက္သြန္စင္ တို႔ ၊ ႏြားတဲတို႔ မွာ ခ်ိတ္ႀကီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းရွိတတ္ပါတယ္ ။ဟင္းသီးဟင္းရြက္ကလည္း အိမ္မွာအဆင္သင္႔ခ်က္စရာမရွိ ၊ နီးနီးနားနားလည္း သြားဝယ္ဖို႔ မရွိတဲ႔ ခါ  အိမ္ရွင္မေတြ က ငါးပိရည္ အိုးေလးကို မီးေအးေအးနဲ႔ တည္ထားခဲ႔ၿပီး ပုဆိုးစုတ္ေလးတစ္ထည္ခါင္းမွာပတ္ နဲ႔ ခ်ိတ္ကေလးလက္က ယူၿပီး ရြာအစပ္ ကို ၿခံဳေပၚရြက္ခူးထြက္ပါတယ္ ။ ရြာ ေတြ နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ အပင္ႀကီးေတြ မဟုတ္တဲ႔ နဘူးၿခံဳ ၊ သဗြတ္ခါးၿခံဳ ၊ ေဘာင္မွဲ႔ၿခံဳ ၊ ခ်ယ္နားကပ္ ၿခံဳေလးေတြရွိၾကတယ္ ။  အယ္ .. ခ်ယ္နားကပ္ ဆိုတာ က သူ႔မွာ ပြင္႔တဲ႔ အပြင္႔ေလးေတြ က မိန္းကေလးေတြ နားမွာဝတ္တဲ႔ ခ်ယ္နားကပ္ ေတြလိုပဲ ။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ မိန္းကေလးေတြက အဲဒါေလးေတြ နားမွာ နားကပ္အေနနဲ႔ ပန္ၿပီး ေဆာ႔ၾကတယ္  ။ အဲဒီၿခံဳေလးေတြ ေပၚမွာ ေပါက္ေနတဲ႔  ေဒါင္းဒလိတ္ရြက္ ၊ ဟင္းသံုးဆင္႔ရြက္ ၊ ပရႏၷဝါရြက္ ၊ ဟင္းဇိမ္စားရြက္ ၊ ေအာင္ပန္းညိဳရြက္ ၊ ကင္းပံုရြက္ ၊ က်ီးအာညြန္႔ စတဲ႔ အရြက္ေလးေတြ ကို ခ်ိတ္ေလးနဲ႔ လွမ္းလွမ္းဆြဲၿပီးခူးၾကပါတယ္ ။ ခူးလို႔ ရလာတဲ႔ အရြက္ေလး ၊ အညြန္႔ေလးေတြကိုေခါင္းမွာပတ္လာတဲ႔  ပုဆိုးစုတ္ေလးအိတ္ေထာင္လုပ္ၿပီးထည့္ေပါ႔ ။  ဆူးပုတ္ရြက္(ဆူးပုတ္ညိဳလို႔လည္းေခၚတယ္ ၊ ေတာဆူးပုတ္လို႔လည္းေခၚတယ္ ) တို႔ အုန္းသွ်စ္ရြက္တို႔ ၊ ကင္ပြန္းတို႔ ကေတာ႔ ရြာေတြ နဲ႔ အေတာ္လွမ္းတဲ႔ ရိုး ေတြ ၊ ခ်ပ္ေတြ (ခ်ိဳင္႔ဝွမ္း ကိုေျပာတာပါ ..ကၽြန္ေတာ္တို႔ နယ္မွာေတာ႔ ခ်ပ္လို႔ ပဲေခၚၾကတယ္ ) ၊ ေတာင္ကုန္းေတြမွာ သာရွိတယ္ ။ ရြားနီးခ်ဳပ္စပ္ မွာ အလြယ္ရႏိုင္တာကေတာ႔ ၿခံဳေပၚရြက္လို႔ေခၚတဲ႔ ၿခံဳေပၚမွာႏြယ္တက္ေပါက္ေနတဲ႔ အရြက္စံုေလးေတြပါ ။  အိမ္ရွင္မေတြ က တစ္နပ္စာရပီဆိုရင္ အိမ္ျပန္ လာ ၊ မီးဖိုေပၚ က ငါးပိရည္ေလးကလည္း အနည္အက် နဲ႔ ကြက္တိ ။ ထင္းေခ်ာင္းေလး ျပန္ထိုး ၿပီး ငါးပိရည္ အုိးကိုျပန္ၿပီးဆူေအာင္ တည္တယ္ ။ အဲဒီမွာ ၾကက္သြန္ျဖဴ နဲ႔ ငရုတ္သီးေလးကိုေရာေထာင္းေပါ႔ ။ ငါးပိရည္အိုးလည္းအပြက္ အရြက္ေလးေတြ နဲ႔ ေထာင္းထားတာေလးခပ္လိုက္တယ္ ။ အဲဒါဆိုရင္ ၿခံဳေပၚရြက္ဟင္းခ်ိဳတခြက္ရတယ္ ။ အခ်ိဳ မွုန္႔မပါ ေပမဲ႔ အင္မတန္မွခ်ိဳပါတယ္ ။ ပူပူစပ္စပ္ခ်ိဳခ်ိဳေလး နဲ႔ အရည္ေလးေတြက အစိမ္းေရာင္ေလး ၊ တရူးရွူး နဲ႔ ေသာက္လိုက္ ၊ အရည္ေလးနဲ႔ အဖတ္ေလးကို ထမင္းပန္းကပ္ထဲဆမ္းလိုက္ ၊ ထမင္းေလးနဲ႔ လူးစားလိုက္ ...ေသာက္ဆမ္းလူး ေလးေပါ႔ ။


    ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ႔ ထန္းရည္ႏွည္ခ်က္ ဗ် ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နယ္က က ပခန္းနယ္ေျမာက္ဘက္ ကပ္လွ်က္ဆိုေတာ႔ ထန္းပင္ေတြဆိုတာ ေနရာတကာလက္ညွိဳးထိုးမလြဲပါပဲ။ထန္းရည္ က သူ႔ အပင္က ထြက္တဲ႔ မူလအရာသာဟာ ဖန္ခ်ိဳခ်ိဳေလး ပါ ။  ထန္းရည္ခံတဲ႔ျမဴအိုးေလးေတြကို  ထန္းရြက္နဲ႔ မီးၿမိဳက္ ၊ ထံုးေလးနည္းနည္းခပ္ၿပီး ထန္းစ (ထန္းရည္ထြက္တဲ႔ေနရာ) မွာသြားခံထားလိုက္ရင္ ထန္းလွ်က္ခ်က္တဲ႔ ထန္းရည္အခ်ိဳရတယ္ ။ အဲဒီထန္ရည္ အခ်ိဳ က မူလအရသာလို ဖန္ခ်ိဳေလးမဟုတ္ေတာ႔ဘူး ။ ခ်ိဳ ႏွစ္ ၊ အီစိမ္႔ ေနတယ္ ။ ေသာက္ဖူးေသာက္စ မရွိတဲ႔သူဆိုရင္ ထန္းရည္ အခါးထက္ ထန္းရည္အခ်ိဳ က ပိုမူးတယ္ ။ (ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အဲလို ထန္းရည္ခ်ိဳကို တစ္ထိုင္တည္း နဲ႔ တစ္ျမဴကုန္ေအာင္ေသာက္ႏိုင္သဗ် ။ တစ္ျမဴကို သံုးလီတာခြဲ ဆန္႔တယ္ ။ တခ်ိဳ႔ ထန္းရည္အယို ေကာင္းတဲ႔ အပင္ေတြဆိုရင္ ...တစ္ရက္ ၂ ခါလွီးတာေတာင္ ဂုတ္ထိ တို႔ ၊ ဒိန္ရွန္ တို႔ အထိ ရပါတယ္ ။ (ဂုတ္ထိဆိုတာက ျပည့္လုျပည့္ခင္ ေခၚတာ) (ဒိန္ရွန္ ဆိုတာက ျပည့္လွ်ံေနတာကိုေခၚတာ) ။ အဲဒီရလာတဲ႔ ထန္းရည္ အခ်ိဳ ကိုမွ အေပၚယံရည္ေလးကိုအမွုန္ေတြ အဖတ္ေတြမပါရေအာင္ ထန္းဇစ္ (ထန္းပင္ကထြက္တဲ႔ အဖတ္) ေလးနဲ႔ စစ္.. ၿပီးဖယ္လိုက္တယ္ ...အဲဒါကိုခ်က္ရင္က်ေတာ႔ ထန္းလွ်က္အျဖဴေလးေတြရတယ္ ။ ထန္းညက္ေကာင္း လို႔လည္းေခၚတယ္ ။ မူရင္းအေရာင္ က ျဖဴစြတ္မေနဘူး ..ဝါက်င္က်င္ေလးရယ္ စားလိုက္ရင္ ရႊမ္းရြမ္းနဲ႔ျမည္တယ္ ။  အညာကလူေတြကေတာ႔" ထန္းညက္ေလးက ေကာင္းလိုက္တာ ရွပ္ေနတာပဲ" လို႔ ေျပာတယ္ ။ ေဖြးအုၿပီး စိမ္းေနခ်င္ရင္က်ေတာ႔ ခၽြတ္ေဆးနည္းနည္းခပ္လိုက္တယ္ ။ (ကၽြန္ေတာ္တို႔ နယ္မွာေတာ႔ အဲလိုထန္းလွ်က္မစားၾကဘူး ..ၿမိဳ႔ကလူေတြ ပဲစားတယ္) ။ အထားပိုခံတယ္လို႔ လည္းေျပာၾကတယ္ ။ အေပၚယံထန္းရည္အခ်ိဳေလး ယူၿပီး က်န္ခဲ႔တဲ႔ တစ္ဝက္ေလာက္ဟာရယ္ ၊ ေအာက္ကထံုးနယ္ေတြပါတဲ႔ ဟာရယ္ေတြ ခ်က္လိုက္ရင္က်ေတာ႔ မဲတူးေနတဲ႔ ..ထန္းလွ်က္လံုး အမဲေတြရတယ္ ။


    ေနာက္တစ္ပိုင္းက ထန္းရည္ခါး ။ ထန္ရည္ခါး ေလာင္းခ်င္ရင္ (ထန္းရည္ခါးလုပ္ခ်င္ရင္) က်ေတာ႔ ျမဴအိုး(ေျမအိုး) အသစ္သပ္သပ္ထားရတယ္ ။  ထန္းပင္ကအရည္ကိုထံုးမခတ္ပဲ ခံရတယ္ ။ ရလာတဲ႔ ထဲ ကမွ တစ္လယ္မယ္ရည္ (ႏို႔ဆီဗူးတစ္ဗူးစာ) ေလာက္ကို ထန္းပင္ေအာက္က တည္အိုး (ေအာက္မွာတည္ထားတဲ႔အိုးကိုေျပာတာ)  ထဲထည့္ၿပီး ၃ ရက္ေလာက္ပစ္ထားရတယ္ ။ အဲဒါဆို ထန္းရည္က အခ်ဥ္ေပါက္ၿပီး ေအာက္ေခ် မွာ အနည္ထိုင္လာတယ္ ။ အဲဒါေလးကိုမွ အေပၚယံအရည္ေလး သြန္ပစ္လိုက္ရင္  ျမဴအိုးဖင္မွာ အျဖဴေရာင္ အနည္ေလးေတြ ကပ္လာတယ္ ။ ဖလံပင္ က အေခါက္ကို ခြါၿပီး အဲဒီထန္းရည္ အနယ္ထဲ ထည့္ထားရတယ္ ။ အဲဒါဆို ရင္ ထန္းရည္ အနယ္ေတြ က ဖ်စ္ဖ်စ္ ဖ်စ္ဖ်စ္နဲ႔ ပူေပါင္းေလးေတြ ထၿပီး ပိုပြားလာတယ္ ။ ေနာက္ တခါ ထန္းပင္က ရလာတဲ႔ ထန္းရည္ အသက္ကို အဲဒီထဲ ထပ္ေလာင္းေပးရတယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ထန္းရည္ႏွယ္ က ထန္းရည္အသစ္ကိုစား ၿပီး ပူေပါင္းေလးေတြ က အေပၚကိုတဖ်က္ဖ်က္နဲ႔ ခုန္ေနတယ္ ။ ပုဇြန္ဆိတ္ခုန္ ဆိုတာ အဲဒီအေျခေနကို ေျပာတာ ။ ၿမိဳ႕ေပၚ က မိုက္လွပါဆိုတဲ႔ ဘီအီးဂ်ဳိးေတြ ရြာလာလည္တယ္ ၊ ဘီအီး ကို ဂါလံလိုက္တည္ေပးရတယ္ဆိုလို႔ ...ပုဇြန္ဆိတ္ခုန္ေနတုန္း ခပ္တိုက္တာ ႏွစ္ျမဴေတာင္ မကုန္ပဲ ေနာက္ပစ္လဲတယ္ ။  မူးတယ္ဆိုရာမွာ ထန္းရည္မူးနဲ႔ အရက္မူးမတူဘူးဗ် ...ထန္းရည္မူးရင္ေနာက္လန္တယ္ ...လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေရွ့တစ္လွမ္းေနာက္သံုးလွမ္း။ အရက္မူးရင္ က်ေတာ႔ ဂၽြမ္းစိုက္တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နယ္က ထန္းရည္သမားေတြ က ပုဇြန္ဆိတ္ခုန္ေနတုန္းမေသာက္ၾကဘူး ။ အဲဒီကေန တစ္နာရီေလာက္ေန အနည္ထိုင္သြားေတာ႔ ထန္းရည္အုိးေပၚမွာ အျမွပ္ျဖဴျဖဴေလးေတြက ေထာင္တက္လာတယ္ ။ အဲဒါကို ေခါင္းေပါင္းျဖဴ တယ္လို ေခၚၾကတယ္ ။ ေခါင္းေပါင္းျဖဴၿပီဆိုရင္ အျမွဳပ္ေလးေတြကို ထန္းရြက္ေလးနဲ႔သပ္ပစ္လိုက္တယ္ ။ ထန္းရည္အေရာင္က စိမ္းျမေနတယ္ ။ ဆန္ေဆးရည္လို႔ အေရာင္မဟုတ္ဘူး ။  ေသာက္လိုက္ရင္ စကိုင္းဘီယာ လို႔ တင္စားရေလာက္ေအာင္ ေအးစိမ္႔ၿပီး ၊ ဖန္ခ်ိဳခ်ိဳ ၊ ခါးသက္သက္ေလး ။  ပဲခူးနား ကထန္းရည္တို႔ ၊ မန္းေလး ဦးပိန္ ကထန္းရည္တို႔ ၿမိဳ႔သားေတြ ေခၚလို႔ ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားေသာက္ဖူးတယ္ ။ ထန္းရည္ႏွယ္ထဲ ဆန္ေဆးရည္ခပ္ၿပီး ပုဇြန္ဆိပ္ခုန္လာတဲ႔ ဟာေတြ ။ အေရာင္က ဆန္းေဆးရည္ေရာက္ ၊ ေသာက္လိုက္ရင္ ခ်ဥ္ ၊ခါး ။ မန္းေလးသား ၊ ရန္ကုန္သားေတြကေတာ႔ ပင္က်ရည္ေလး ပင္က်ရည္ေလးနဲ႔ ေသာက္ၾကတာေပါ႔ ။ က်ဳပ္တို႔လိုထန္းပင္ဖက္ေမြး လာတဲ႔ ေကာင္ေတြက်ေတာ႔ ... အေရာင္ျမင္ ၊ ႏွေခါင္းတပ္ၾကည့္ရံုနဲ႔ ဒါထန္းရည္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာသိေတာ႔သိပ္ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိဘူး ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေသာက္ၾကတယ္ တစ္ေယာက္ ၁၀ ပုလင္းလည္းမမူး ၊ ၁၅ ပုလင္းလည္းမမူး ။ က်ဳပ္တို႔ဆီက အဲဗား ေသာက္ေနတဲ႔ အိုးဆားဗစ္ထန္းရည္သမားႀကီးေတြ ေတာင္ ၂ ျမဴကုန္ေအာင္ဘယ္သူမွ မေသာက္ႏိုင္ၾကဘူး ။

    ေျပာခ်င္တာက ထန္းရည္ႏွယ္ခ်က္ ။ ေျပာရင္းတန္းလန္း ဇာတိက ျပလာေတာ႔ ထန္းရည္အေၾကာင္းေရာက္တာမ်ား သြားတယ္ ။ အဲဒီ ထန္းရည္ခါးကေန ရလာတဲ႔ ထန္းရည္ႏွယ္ကို ခြက္သန္႔သန္႔ ေလးထဲ လွယ္ၿပီး ဆားေလးခပ္ထားရတယ္ ။ ၿပီးေတာ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴ ၊ ၾကက္သြန္နီေလး ကို နံႏြင္းေလး အဆာပလာေလးခပ္ၿပီး ဆီသပ္ ။ ၾကက္သြန္ေလး ႏြမ္း ၿပီဆိုေတာ႔ ထန္းရည္ႏွယ္ေလးကိုေလာင္းထည့္လိုက္တယ္ ။ အဲဒါဆိုရင္ နႏြင္းအဝါေရာင္ ေလးနဲ႔ ခ်ဥ္ၿပံုးၿပံဳးအရသာရွိတဲ႔ ထန္းရည္ႏွယ္ခ်က္ေလးရတယ္ဗ် ။

    ထမင္းပူပူ ၊ ၿခံဳေပၚရြက္ဟင္း ပူပူ ခ်ိဳစပ္ကေလးနဲ႔ ထန္းရည္နည္ခ်က္ ခ်ဥ္ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ လူးလူးၿပီးေလြး ရတဲ႔ အရသာဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ေတာ႔ နသုဒၶါ နဲ႔ မလဲႏိုင္တဲ႔ အရသာပါ ။ ခု စားခ်င္စိတ္ေလး ျဖစ္ေနလို႔ ... သူမ်ားေတြပါ သူခိုးေသေဖာ္ညွိလိုက္တာပါ ။ ....:)

(ရုပ္ဆိုး)photo credit to >> မ Shwe Zin