အလုပ္လုပ္ႏွဳန္း (WORK RATE Part-1)
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ မိဘေတြဟာအစဥ္သျဖင့္ အလုပ္လုပ္ေနတတ္ၾကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖကဂလက္စဂိုသေဘၤာက်င္းေတြမွာအလုပ္လုပ္ခဲ့ျပီးအေမကေတာ့ ပထမပိုင္းမွာနန္းၾကိဳးစက္ရံု၊ ေနာက္ေတာ့ ေလယာဥ္အစိတ္အပိုင္းေတြထုတ္တဲ့စက္ရံုတစ္ခုမွာေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖဟာတစ္ပတ္ကိုနာရီ ၆၀ ေလာက္အလုပ္လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သူဟာၾကံ့ခိုင္ၾကမ္းတမ္းျပီးေအးစက္စက္နဲ႔ ရုတ္တရက္ဆိုလန္႔ေလာက္စရာပံုစံမ်ိဳးရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။ဂလက္စဂိုဟာေမာ္စကုိနဲ႔ လတၱီက်ဳခ်င္းအတူတူေလာက္မွာရွိတာေၾကာင့္ ေဆာင္းေလေအးေတြတုိက္တဲ့အခ်ိန္ဆိုကလိုက္ျမစ္ေဘးကသေဘၤာက်င္းေတြဟာရက္ရက္စက္စက္ကိုေအးတဲ့ေနရာေတြျဖစ္ေနေလ့ရွိတယ္။ အေဖကတစ္ႏွစ္ကို ႏွစ္ပတ္ေလာက္နားရက္ယူေလ့ရွိတယ္။ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္တုန္းကဆိုရင္သူဟာတစ္ပတ္ကို ၆၄ နာရီေလာက္အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ ရတဲ့လုပ္အားခက ၇ ေပါင္ နဲ႔ ၁၅ သွ်ီလင္ပါ။ ဒီေန႔ေခတ္ေငြတန္ဖိုးနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ၁၈၉ ေပါင္ ေလာက္ရွိမွာေပါ့။ ၁၉၇၉ခုႏွစ္မွာသူကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ကြယ္လြန္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အေမဟာအိမ္သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။
ဆက္လက္ဖတ္ရုုွရန္ Read More ကိုႏိုပ္ပါ
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ မိဘေတြဟာအစဥ္သျဖင့္ အလုပ္လုပ္ေနတတ္ၾကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖကဂလက္စဂိုသေဘၤာက်င္းေတြမွာအလုပ္လုပ္ခဲ့ျပီးအေမကေတာ့ ပထမပိုင္းမွာနန္းၾကိဳးစက္ရံု၊ ေနာက္ေတာ့ ေလယာဥ္အစိတ္အပိုင္းေတြထုတ္တဲ့စက္ရံုတစ္ခုမွာေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖဟာတစ္ပတ္ကိုနာရီ ၆၀ ေလာက္အလုပ္လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သူဟာၾကံ့ခိုင္ၾကမ္းတမ္းျပီးေအးစက္စက္နဲ႔ ရုတ္တရက္ဆိုလန္႔ေလာက္စရာပံုစံမ်ိဳးရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။ဂလက္စဂိုဟာေမာ္စကုိနဲ႔ လတၱီက်ဳခ်င္းအတူတူေလာက္မွာရွိတာေၾကာင့္ ေဆာင္းေလေအးေတြတုိက္တဲ့အခ်ိန္ဆိုကလိုက္ျမစ္ေဘးကသေဘၤာက်င္းေတြဟာရက္ရက္စက္စက္ကိုေအးတဲ့ေနရာေတြျဖစ္ေနေလ့ရွိတယ္။ အေဖကတစ္ႏွစ္ကို ႏွစ္ပတ္ေလာက္နားရက္ယူေလ့ရွိတယ္။ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္တုန္းကဆိုရင္သူဟာတစ္ပတ္ကို ၆၄ နာရီေလာက္အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ ရတဲ့လုပ္အားခက ၇ ေပါင္ နဲ႔ ၁၅ သွ်ီလင္ပါ။ ဒီေန႔ေခတ္ေငြတန္ဖိုးနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ၁၈၉ ေပါင္ ေလာက္ရွိမွာေပါ့။ ၁၉၇၉ခုႏွစ္မွာသူကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ကြယ္လြန္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အေမဟာအိမ္သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။
ဆက္လက္ဖတ္ရုုွရန္ Read More ကိုႏိုပ္ပါ
ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြဟာသူတို႔ေခတ္ကလူမႈဖူလံုေရးေငြ မ်ားမ်ားစားစားမရတာေၾကာင့္
အလုပ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္လုပ္ဖို႔ အစြဲအလန္းၾကီးၾကတာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
သူတို႔ေခတ္ကလူမႈဖူလံုေရးအဆင့္အတန္းေတြဟာစိတ္ပ်က္စရာေကာင္းသလိုက်န္းမာေရးေထာက္ပံ့ေၾကးလည္းမစို႔မပို႔သာရပါတယ္။
ျပီးေတာ့ ဘာမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းအရာေလးအတြက္
ယုတၱိမတန္တဲ့ေတာင္းဆိုမႈေတြလုပ္တတ္တဲ့ေရွ႕ေနေတြလည္းမရွိခဲ့ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြအလုပ္မလုပ္ဘဲေနတဲ့ အခ်ိန္ရယ္လို႔
ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္မွာတစ္ခါမွမေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။
ေႏြအားလပ္ရက္ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဟာဘက္စ္ကားစီးျပီးေဆာ့တ္ကုဒ္စ္ကိုသြားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီကိုေရာက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုကေဘာလံုးကန္ရင္ကန္၊ က်ားထိုးရင္ထိုးဒါမွမဟုတ္ရင္လည္းစစ္တုရင္ကစားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြဟာအလုပ္ကိုခါးခ်ိဳးျပီးလုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာလည္းဘ၀တုိးတက္ဖို႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာနည္းလမ္းကအလုပ္ကိုၾကိဳးၾကိဳးစားစားလုပ္ဖို႔ပဲလို႔ စြဲေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအေတြးက ကြ်န္ေတာ့္ အရိုးထဲထိစြဲေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဟာသက္ေသာင့္သက္သာမေနတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္းရွိလွ်က္နဲ႔ အဲဒီအရည္အခ်င္းကိုအလဟႆျဖဳန္းတီးပစ္ ေနတဲ့သူေတြကိုေတြ႕ရင္လည္းစိတ္တိုျပီးစိတ္မထိန္းႏုိင္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာရရွိလာမယ့္ အခြင့္အေရးေတြအတြက္ အသင့္အေနအထားမွာမရွိေနၾကလို႔ပါ။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သမွ်အေကာင္းဆံုးလုပ္လိုက္တယ္ဆိုတာကိုကိုယ္တိုင္သိေနရတာဟာသိပ္ကိုစိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းပါ တယ္။ အဲဒီလိုတတ္ႏုိင္သမွ်အေကာင္းဆံုးၾကိဳးစားအားထုတ္လိုက္တာရဲ႕ အသီးအပြင့္ကိုခံစားရတဲ့အခ်ိန္က် ပိုလို႔ေတာင္ စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းပါေသးတယ္။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕မဂၤလာပြဲေန႔မွာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုးသားေမြးဖြားတဲ့ေန႔ေတြမွာယွဥ္ျပိဳင္ကစားရတဲ့ ပြဲေတြမွာေတာင္ပါ၀င္ကစားခဲ့ရသလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖပါပဲ။
ကြ်န္ေတာ္ဟာယူႏိုက္တက္ကိုကိုင္တြယ္ခဲ့တဲ့ပြဲေပါင္း ၁၅၀၀ မွာ ၃ ပြဲပဲလြတ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္တုန္းက ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုရဲ႕ ဇနီးဆံုးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ဂလက္စဂိုကိုေရာက္ေနတုန္းကစားတဲ့ပြဲရယ္၊ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္တုန္းကေတာင္အာဖရိကမွာကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕သားအၾကီးဆံုးမဂၤလာပြဲကိုသြားတက္ေနတုန္းကကစားတဲ့ပြဲရယ္၊ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္တုန္းကေဒးဗစ္ဒီဂီယာကိုကင္းေထာက္ၾကည့္ရႈ႕ဖို႔သြားေနတုန္းကကစားတဲ့ပြဲရယ္ ျဖစ္ပါတယ္။
စိန္႔မီရန္ နဲ႔ အဘာဒင္းန္ ကိုကိုင္တြယ္စဥ္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ဟာတစ္ပတ္ကိုပြဲမ်ားႏုိင္သေလာက္မ်ားမ်ား ၾကည့္ေလ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုၾကည့္တဲ့အခါမွာအဘာဒင္းန္လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာအာခ်ီေနာ့စ္နဲ႔အတူ ၾကည့္ပါတယ္။ အာခ်ီမိဘေတြကလယ္သမားေတြျဖစ္ျပီးသူဟာဒန္ဒီအျပင္ကလယ္ကြက္ထဲမွာ ၾကီးျပင္းလာရသူပါ။ ဒါေၾကာင့္သူဟာလယ္သမားေတြရဲ႕ အလုပ္ခ်ိန္အတိုင္းအျမဲအလုပ္လုပ္ေလ့ရွိျပီးအလုပ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕က်င့္၀တ္ကိုလက္ခံလိုက္နာႏုိင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာေဘာလံုးပြဲေတြကိုအတူတူသြားၾကည့္ေလ့ရွိျပီးေဘာလံုးပြဲၾကည့္ဖို႔ ဂလက္စဂိုကိုသြားရတဲ့အခါမ်ိဳးက်ရင္ အသြားမွာသူကကားေမာင္းျပီး ကြ်န္ေတာ္ကအိပ္ပါတယ္။ အျပန္က်ရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကကားေမာင္းျပီးအာခ်ီကတေခါေခါနဲ႔ အိပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဂလက္စဂိုနဲ႔အသြားအျပန္ခရီးက ၆ နာရီေလာက္ၾကာပါတယ္။ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲေလာက္လႊတ္ျပီးတစ္ညေလာက္နားလိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးေပါက္လာတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ " ငါတို႔ ဂလက္စဂိုမွာတစ္ပြဲလြတ္သြားရင္၊ ႏွစ္ပြဲလံုးလြတ္သြားလိမ့္မယ္ " လို႔တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
ေဘာလံုးအသင္းအမ်ားစုမွာမန္ေနဂ်ာေတြဟာလူေတြထင္တာထက္ပိုျပီးပင္ပင္ပန္းပန္းအလုပ္လုပ္ၾကရပါတယ္။ ပရီးမီးယားလိဂ္မွာဆိုရင္ မန္ေနဂ်ာေတြဟာဖိအားေတြေအာက္အျမဲေရာက္ေနတတ္ျပီးပရီးမီးယားလိဂ္အျပင္ကအသင္းေတြမွာဆိုရင္ေတာ့ မန္ေနဂ်ာေတြဟာ၀န္ထမ္းေကာင္းေတြခန္႔ဖို႔ ေငြလံုလံုေလာက္ေလာက္မရတဲ့ ျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနရတတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္စိန္႔မီရန္ကိုစျပီးကိုင္တြယ္ေတာ့အဲဒီျပႆနာအတိုင္းအတိအက်ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ စိန္႔မီရန္မွာတုန္းက ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၀န္ထမ္း ၄ ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ၊ အရံအသင္းမန္ေနဂ်ာ၊ အသင္းဆရာ၀န္ နဲ႔ အခ်ိန္ပိုင္းအသင္း၀တ္စံုမန္ေနဂ်ာ တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဘာဒင္းန္မွာဆိုရင္ တက္ဒီစေကာက္ တစ္ေယာက္တည္းကပဲ အသင္း၀တ္စံုမန္ေနဂ်ာအျဖစ္ေရာ၊ အရံအသင္းမန္ေနဂ်ာအျဖစ္ပါ တာ၀န္ယူရတဲ့အျပင္ အသင္းမွာေပၚလာသမွ်တျခားျပႆနာေတြကိုပါ လိုက္ေျဖရွင္းေပးရပါေသးတယ္။ သူဟာ အသင္း၀တ္စံုေတြေလွ်ာ္ဖြပ္ရတဲ့ ကိစၥ၊ မီးပူတိုက္ရတဲ့ကိစၥေတြကိုေတာင္ လုပ္ရပါတယ္။ သူဟာမၾကာခဏဆိုသလိုဘိလယက္ခံုေပၚမွာအိပ္ရေလ့ရွိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႔ ေနာက္ဆံုးဘက္စ္ကားကိုေတာင္ မမီလို႔ပါ။ယူႏုိက္တက္လိုအသင္းမ်ိဳးမွာေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ ကိုင္တြယ္ခါစတုန္းက ၀န္ထမ္း ၈ ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။ အဘာဒင္းအသင္းမွာတစ္ခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြမွာ အလုပ္သင္၀န္ထမ္း ကေနအသင္းဥကၠဌအထိ ၀န္ထမ္းအားလံုးဟာမနက္ ၆ နာရီထျပီးေျမေပၚမွာပံုေနတဲ့ ႏွင္းေတြကိုရွင္းၾကရပါတယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္၊ မတ္လထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ပထမဆံုးလိဂ္ခ်န္ပီယံရွစ္ပြဲကိုသြားကစားဖို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ၇ လက္မ၊ ၈ လက္မေလာက္ရွိတဲ့ ႏွင္းထုကိုကြင္းထဲကေနရွင္းထုတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာေမာ္တန္အသင္းကိုတစ္ဂိုး၊ ဂိုးမရွိနဲ႔ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီပြဲဟာအဲဒီေန႔ကစေကာ့တလန္တစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာကစားခဲ့တဲ့ တစ္ပြဲတည္းေသာေဘာလံုးပြဲပဲျဖစ္ပါတယ္။
ကာလိုအန္ဆယ္ေလာ့တီ၊ ဟိုေဆးေမာ္ရင္ဟိုနဲ႔ အာဆင္၀င္းဂါးတို႔လို႔ ထိပ္တန္းမန္ေနဂ်ာေတြအားလံုးမွာအထင္ၾကီးေလာက္စရာအလုပ္အကိုင္က်င့္၀တ္ေတြရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္အေလးစားဆံုးမန္ေနဂ်ာမ်ိဳးေတြကကံအခြင့္အေရးမေပးတဲ့အတြက္ ထိပ္တန္းအသင္းၾကီးေတြကိုမကိုင္တြယ္ရလို႔ မထင္ရွား၊ မေက်ာ္ၾကားေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွအရံႈးမေပးတတ္တဲ့မန္ေနဂ်ာမ်ိဳးေတြပါပဲ။စေကာ့တလန္မွာဆိုရင္မိုးေတြသည္းေနလို႔ အိမ္ထဲမွာပဲတီဗြီၾကည့္ေနဖို႔ပဲေကာင္းတဲ့ညမ်ိဳးေတြမွာဘယ္သူမွမသြားခ်င္၊မလာခ်င္တဲ့ေနရာမ်ိဳးေတြ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနရတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔မၾကာခဏတိုးမိေလ့ရွိတဲ့သူေတြကေတာ့ အဲလက္စ္စမစ္နဲ႔ ဂ်င္မ္မက္ကလင္းတို႔ပါပဲ။ အဲလက္စ္ကစေကာ့တလန္ေျမာက္ပိုင္းကအသင္းေတြကို ႏွစ္ ၄၀ နီးပါးကိုင္တြယ္ခဲ့သူျဖစ္ျပီးဂ်င္မ္ကေတာ့ ဒန္ဒီယူႏိုက္တက္ ကို ၂၂ ရာသီ မန္ေနဂ်ာအျဖစ္တာ၀န္ယူခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ လန္နီေလာရင့္စ္ နဲ႔ ဂြ်န္ရက္ဂ်္ တို႔ဟာေဘာလံုးေလာကျပင္ပကလူေတြၾကားမွာသိပ္မထင္ရွားလွေပမယ့္ လန္နီဟာခ်ာတန္၊ ဘရတ္ဖို႔ဒ္စီးတီး၊ လူတန္ေတာင္းနဲ႔ ဂရင္စ္ဘီေတာင္းတုိ႔လိုအသင္းေတြကိုပြဲေပါင္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္ကိုင္တြယ္ခဲ့သူျဖစ္ျပီး ဂြ်န္ကလည္းေပါ့တ္ေဗးလ္အသင္းကို ၁၆ ရာသီကိုင္တြယ္ခဲ့ကာအဲဒီေနာက္မွာစတုတ္ခ္စီးတီးအသင္းမွာ ၁၄ ႏွစ္ၾကာေဘာလံုးဒါရိုက္တာအျဖစ္တာ၀န္ယူခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔အားလံုးဟာဘယ္ေတာ့မွအရံႈးမေပးတတ္ၾကသူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေဘာလံုးအတြက္ပဲသူတို႔ဟာအခ်ိန္ျပည့္ျမဳပ္ႏွံထားၾကတာပါ။ အရံအသင္းေတြကန္ၾကတဲ့ပြဲမ်ိဳးေတြမွာေတာင္ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရတဲ့ ပရိသတ္ေတြရဲ႕ေရွ႕မွာသူတို႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။
အဲဒီလူေတြရဲ႕ အေလွ်ာ့မေပးတမ္းၾကိဳးစားတတ္တဲ့ညဥ္ကိုတစ္ခ်ိဳ႕ကစားသမားေတြမွာလည္းေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုကစားသမားေတြထဲက ကြ်န္ေတာ္အရမ္းေလးစားရတဲ့ကစားသမား ၃ ေယာက္ကေတာ့ အာဆင္နယ္အသင္းကတိုနီအဒမ္၊ ခ်ဲလ္ဆီးအတြက္ကစားေပးေနတဲ့အခ်ိန္တုန္းကဂ်ီယန္ဖရန္ကိုဇိုလာနဲ႔ လီဗာပူးလ္ရဲ႕ ေဂ်မီကာေရဂါ တို႔ပါပဲ။ တိုနီအဒမ္ဟာအကၤ် ီမွား၀တ္ထားတဲ့ ယူႏုိက္တက္ကစားသမားတစ္ေယာက္လို႔ ကြ်န္ေတာ္အျမဲတမ္းေတြးေလ့ရွိပါတယ္။ အရက္ဟာကစားသမားအမ်ားအျပားရဲ႕ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ ဘ၀ကို ဖ်က္ဆီးပစ္တာမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ယူႏုိက္တက္မွာဆုိရင္ ေဂ်ာ့ဘတ္စ္ထားခဲ့တဲ့ ၀မ္းနည္းစရာ အေမြအႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ေတြထဲမွာအျမဲတမ္းစိုးမိုးေနေတာ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ၁၉၉၀လြန္ႏွစ္ေတြရဲ႕ အဆံုးသတ္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာသူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္နတ္ဆိုးကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ထိပ္တုိက္ရင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ တုိနီရဲ႕ လုပ္ရပ္ဟာတကယ့္ကိုအံ့မခန္းလုပ္ရပ္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္သတိျပဳမိခဲ့တာကေတာ့ ေဘာလံုးကြင္းထဲကသူ႔ရဲ႕ကစားပံုေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာပင္ကိုယ္စြမ္းရည္နဲ႔ အျမန္ႏႈန္းနိမ့္ပါးမႈကိုေဘာလံုးကစားရာမွာထားတဲ့သူ႔ရဲ႕ စိတ္သေဘာထားနဲ႔အစားထိုးျဖည့္ဆည္းႏုိင္တဲ့သူပါ။ သူဟာျပင္းျပင္းထန္ထန္ အလုပ္ၾကိဳးစားျပီးေတာ့ သာမန္ကစားသမားတစ္ေယာက္အျဖစ္ကေနထူးခြ်န္တဲ့ဦးေဆာင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေျပာင္းလဲယူခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔မွာအျမဲတမ္းအႏိုင္ရလိုစိတ္နဲ႔ အသင္းအတြက္ အျပည့္အ၀ေပးဆပ္လိုစိတ္ေတြ ရွိေနျပီးေဂ်ာ့ခ်္ဂေရဟမ္နဲ႔ အာဆင္၀င္းဂါးႏွစ္ေယာက္လံုးကသူ႔အေပၚမွာယံုၾကည္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဇိုလာဟာအလုပ္ကြ်မ္းက်င္မႈရဲ႕ အေကာင္းဆံုးနမူနာတစ္ခုပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ သူဟာကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကိုအျမဲတမ္းဒုကၡေပးတတ္ျပီးဘယ္ေတာ့မွအရံႈးမေပးတတ္သူပါ။ သူဟာလူေကာင္ေသးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ထက္ အရပ္ ၈ လက္မ၊ ၁၀လက္မေလာက္ပိုျမင့္ျပီးသူ႔ထက္လည္းၾကံ့ခိုင္သန္မာတဲ့ ေနာက္တန္းကစားသမားေတြကိုတစ္ကိုယ္ေတာ္အစြမ္းနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေစႏုိင္သူျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာပရိယယ္ၾကြယ္၀ျပီး ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းအလြန္ျမင့္မားသလို လံုး၀အေလွ်ာ့မေပးတတ္သူပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ကစားပြဲအေပၚထားတဲ့စိတ္က ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တစ္ထပ္တည္းပါပဲ။
ေဂ်မီကာေရဂါဟာ လူငယ္ဘ၀တုန္းက ယူႏုိက္တက္မွာေလ့က်င့္ေရးဆင္းခဲ့တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာတုန္းကသူဟာအလယ္တန္းကစားသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီးဘာမွမထူးျခားတဲ့သာမန္ကစားသမားတစ္ေယာက္ပါ။ လီဗာပူးလ္အသင္းနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးျပီးတဲ့ေနာက္မွာသူဟာအသင္းရဲ႕ႏွလံုးသား၀ိညာဥ္အျဖစ္သူ႔ကိုယ္သူ ေျပာင္းလဲယူခဲ့ျပီးအသင္းရဲ႕ကစားအားကိုပါ ထိန္းခ်ဳပ္ေမာင္းႏွင္သူျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ယူႏုိက္တက္မန္ေနဂ်ာအျဖစ္နဲ႔ေနာက္ဆံုးရာသီမွာသူလူစား၀င္ကစားသမားအျဖစ္ ၀င္ကစားတဲ့ပြဲမွာ (အဲဒီအခ်ိန္မွာပြဲကိုကြ်န္ေတာ္တို႔ကထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္ေနပါတယ္) ကြ်န္ေတာ္ကသူ႔နားကိုကပ္ျပီး " နည္းနည္းေလာက္ေျပာပါရေစ၊ ငါတို႔ရဲ႕ေကာင္ေလးေတြကိုကန္ေနတာရပ္လိုက္ပါကြာ " လို႔ ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္ေတာ့သူက " ကြ်န္ေတာ္ကသူတို႔အားလံုးကိုကန္ပစ္မွာ " လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အနားယူျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာတစ္ခါတစ္ေလသူနဲ႔ေတြ႕ျပီးအခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ျပီးတဲ့အခါသူ႔ကိုတကယ္ပဲအထင္ၾကီးေလးစားလာခဲ့မိပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာသူလီဗာပူးလ္အသင္းရဲ႕မန္ေနဂ်ာျဖစ္လာခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္အံ့ၾသမိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အေနန႔ဲရုပ္သံစတူဒီယိုေတြကိုစြန္႔ခြာျပီးအဲဒီအလုပ္ထက္စိန္ေခၚမႈေတြမ်ားတဲ့ေဘာလံုးအလုပ္ အကိုင္တစ္ခုကိုလုပ္ခ်င္စိတ္ရွိ၊မရွိဆိုတာကိုအရင္ဆံုးျဖတ္ရမွာပါ။
ယူႏိုက္တက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဟာအဲဒီလိုအႏုိင္ရလိုစိတ္ရွိတဲ့ကစားသမားေတြ အမ်ားအျပားရရွိခဲ့တာဟာကံေကာင္းမႈ တစ္ရပ္ပါပဲ။ အႏိုင္ရမႈေတြက ဘ၀ရွင္သန္မႈနည္းလမ္းလို႔ယူဆရင္ ဘယ္ေတာ့မွလက္မေလွ်ာ့တတ္သူေတြဟာအစစ္အမွန္ ေအာင္ႏုိင္သူေတြလို႔ဆိုရမွာပါ။ ဒီလိုေျပာရတာဓါတ္ျပားေဟာင္းၾကီးဖြင့္သလိုျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အေကာင္းဆံုးေဘာလံုးသမားေတြဟာသူတို႔စြမ္းႏုိင္သမွ်အေကာင္းဆံုးျဖစ္ဖို႔သူတို႔ကိုယ္သူတို႔အျမဲတမ္းယွဥ္ျပိဳင္ေနသူေတြပါပဲ။ ေရာ္နယ္လ္ဒို၊ ဘက္ခမ္း၊ နဗီးလ္ညီအစ္ကို၊ ကန္တိုနာ၊ စခိုးလ္၊ ဂစ္နဲ႔ ရြန္နီတို႔လိုကစားသမားေတြဟာေလ့က်င့္ေရးကြင္းကေနအတင္းဆြဲထုတ္မွထြက္တဲ့ ကစားသမားေတြျဖစ္ေနတာဟာတုိက္ဆိုင္မႈတစ္ရပ္မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔အားလံုးမွာထူးခြ်န္ျပီးေတာ္ခ်င္တဲ့စိတ္ဟာေမြးရာပါပါလာခဲ့တာပါ။ ဥပမာအေနနဲ႔ ဂယ္ရီနဗီးလ္ဆိုရင္ သူဟာတျခားအသင္းေဖာ္ေတြေလာက္ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးမပါမွန္းသူ႔ကိုယ္သူသိထားတာေၾကာင့္ တျခားသူေတြထက္ပိုၾကိဳးစားဖို႔ သူ႔ကိုယ္သူတြန္းအားေပးခဲ့သူပါပဲ။ သူေသာၾကာေန႔ညေတြမွာဘာလုပ္ေနမလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခါမွေတြးမပူရဖူးပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ လူငယ္ဘ၀တုန္းက သူဟာ ည ၉ နာရီခြဲဆိုရင္ အျမဲတမ္းအိပ္ရာထဲေရာက္ေနမွာေသခ်ာေနလို႔ပါ။
ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းဟာလည္းတကယ့္ကိုအံ့မခန္းထူးျခားတဲ့ကစားသမားတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီကိုေရာက္လာခါစတုန္းကသူဟာအခန္းထဲမွာပဲေအာင္းေနတတ္သူပါ။ မနက္ပိုင္းေတြနဲ႔ ေန႔လယ္ခင္းေတြမွာသူဟာေလ့က်င့္ခန္းေတာင္ လာဆင္းေလ့မရွိေပမယ့္ ညေနဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြနဲ႔ ေလ့က်င့္ဖို႔ထြက္လာတတ္ပါတယ္။ ရာသီအစမွာကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာကစားသမားေတြရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ၾကံ့ခိုင္မႈအေပၚ နားလည္ဂရုစိုက္မႈကိုသိႏိုင္ဖို႔အတြက္ အဂၤလန္မွာ"စက္စမ္းတယ္" လို႔ေခၚၾကတဲ့ စမ္းသပ္မႈတစ္ခုလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီစမ္းသပ္မႈမွာဘက္ခမ္းဟာအျမဲတမ္းအမွတ္ေကာင္းေကာင္းရေလ့ရွိပါတယ္။ ေရာ္နယ္လ္ဒိုလိုပါပဲ။ သူဟာကမၻာ့အၾကီးက်ယ္အခမ္းနားဆံုးကစားသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ဆႏၵရွိျပီးအဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔လည္းဆံုးျဖတ္ထားသူပါ။ သူဟာအစာအဟာရနဲ႔ပတ္သတ္လို႔လည္းအဂၤလန္အသင္းအတြက္ မကစားခင္ကတည္းကအလြန္ဂရုစိုက္ခဲ့သူပါ။ သူဟာေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲကစားျပီးျပီဆိုတာနဲ႔ ေနာက္လာမယ့္ပြဲမွာသူလိုခ်င္တဲ့အေနအထားအတိုင္းကစားႏုိင္ဖို႔အတြက္ ေရခဲေရစိမ္တဲ့ကုထံုးကိုလည္းမပ်က္မကြက္လုပ္ေလ့ရွိသူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာအရက္ကိုအနံ႔ေတာင္မခံသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ပံုမွန္ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေအာက္ ၃ ကီလိုဂရမ္ေလာက္ေလ်ာ့နည္းေနေစဖို႔လည္းသူ႔ကိုယ္သူထိန္းသိမ္းထားတတ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီအေလ့အက်င့္က သူ႔အသက္ ၃၀ ေက်ာ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာသူ႔ရဲ႕အေကာင္းဆံုးေျခစြမ္းကိုဆက္ထိန္းထားႏုိင္ဖို႔ အေထာက္အကူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေႏြအားလပ္ရက္ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဟာဘက္စ္ကားစီးျပီးေဆာ့တ္ကုဒ္စ္ကိုသြားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီကိုေရာက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုကေဘာလံုးကန္ရင္ကန္၊ က်ားထိုးရင္ထိုးဒါမွမဟုတ္ရင္လည္းစစ္တုရင္ကစားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြဟာအလုပ္ကိုခါးခ်ိဳးျပီးလုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာလည္းဘ၀တုိးတက္ဖို႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာနည္းလမ္းကအလုပ္ကိုၾကိဳးၾကိဳးစားစားလုပ္ဖို႔ပဲလို႔ စြဲေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအေတြးက ကြ်န္ေတာ့္ အရိုးထဲထိစြဲေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဟာသက္ေသာင့္သက္သာမေနတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္းရွိလွ်က္နဲ႔ အဲဒီအရည္အခ်င္းကိုအလဟႆျဖဳန္းတီးပစ္ ေနတဲ့သူေတြကိုေတြ႕ရင္လည္းစိတ္တိုျပီးစိတ္မထိန္းႏုိင္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာရရွိလာမယ့္ အခြင့္အေရးေတြအတြက္ အသင့္အေနအထားမွာမရွိေနၾကလို႔ပါ။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သမွ်အေကာင္းဆံုးလုပ္လိုက္တယ္ဆိုတာကိုကိုယ္တိုင္သိေနရတာဟာသိပ္ကိုစိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းပါ တယ္။ အဲဒီလိုတတ္ႏုိင္သမွ်အေကာင္းဆံုးၾကိဳးစားအားထုတ္လိုက္တာရဲ႕ အသီးအပြင့္ကိုခံစားရတဲ့အခ်ိန္က် ပိုလို႔ေတာင္ စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းပါေသးတယ္။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕မဂၤလာပြဲေန႔မွာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုးသားေမြးဖြားတဲ့ေန႔ေတြမွာယွဥ္ျပိဳင္ကစားရတဲ့ ပြဲေတြမွာေတာင္ပါ၀င္ကစားခဲ့ရသလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖပါပဲ။
ကြ်န္ေတာ္ဟာယူႏိုက္တက္ကိုကိုင္တြယ္ခဲ့တဲ့ပြဲေပါင္း ၁၅၀၀ မွာ ၃ ပြဲပဲလြတ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္တုန္းက ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုရဲ႕ ဇနီးဆံုးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ဂလက္စဂိုကိုေရာက္ေနတုန္းကစားတဲ့ပြဲရယ္၊ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္တုန္းကေတာင္အာဖရိကမွာကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕သားအၾကီးဆံုးမဂၤလာပြဲကိုသြားတက္ေနတုန္းကကစားတဲ့ပြဲရယ္၊ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္တုန္းကေဒးဗစ္ဒီဂီယာကိုကင္းေထာက္ၾကည့္ရႈ႕ဖို႔သြားေနတုန္းကကစားတဲ့ပြဲရယ္ ျဖစ္ပါတယ္။
စိန္႔မီရန္ နဲ႔ အဘာဒင္းန္ ကိုကိုင္တြယ္စဥ္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ဟာတစ္ပတ္ကိုပြဲမ်ားႏုိင္သေလာက္မ်ားမ်ား ၾကည့္ေလ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုၾကည့္တဲ့အခါမွာအဘာဒင္းန္လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာအာခ်ီေနာ့စ္နဲ႔အတူ ၾကည့္ပါတယ္။ အာခ်ီမိဘေတြကလယ္သမားေတြျဖစ္ျပီးသူဟာဒန္ဒီအျပင္ကလယ္ကြက္ထဲမွာ ၾကီးျပင္းလာရသူပါ။ ဒါေၾကာင့္သူဟာလယ္သမားေတြရဲ႕ အလုပ္ခ်ိန္အတိုင္းအျမဲအလုပ္လုပ္ေလ့ရွိျပီးအလုပ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕က်င့္၀တ္ကိုလက္ခံလိုက္နာႏုိင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာေဘာလံုးပြဲေတြကိုအတူတူသြားၾကည့္ေလ့ရွိျပီးေဘာလံုးပြဲၾကည့္ဖို႔ ဂလက္စဂိုကိုသြားရတဲ့အခါမ်ိဳးက်ရင္ အသြားမွာသူကကားေမာင္းျပီး ကြ်န္ေတာ္ကအိပ္ပါတယ္။ အျပန္က်ရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကကားေမာင္းျပီးအာခ်ီကတေခါေခါနဲ႔ အိပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဂလက္စဂိုနဲ႔အသြားအျပန္ခရီးက ၆ နာရီေလာက္ၾကာပါတယ္။ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲေလာက္လႊတ္ျပီးတစ္ညေလာက္နားလိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးေပါက္လာတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ " ငါတို႔ ဂလက္စဂိုမွာတစ္ပြဲလြတ္သြားရင္၊ ႏွစ္ပြဲလံုးလြတ္သြားလိမ့္မယ္ " လို႔တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
ေဘာလံုးအသင္းအမ်ားစုမွာမန္ေနဂ်ာေတြဟာလူေတြထင္တာထက္ပိုျပီးပင္ပင္ပန္းပန္းအလုပ္လုပ္ၾကရပါတယ္။ ပရီးမီးယားလိဂ္မွာဆိုရင္ မန္ေနဂ်ာေတြဟာဖိအားေတြေအာက္အျမဲေရာက္ေနတတ္ျပီးပရီးမီးယားလိဂ္အျပင္ကအသင္းေတြမွာဆိုရင္ေတာ့ မန္ေနဂ်ာေတြဟာ၀န္ထမ္းေကာင္းေတြခန္႔ဖို႔ ေငြလံုလံုေလာက္ေလာက္မရတဲ့ ျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနရတတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္စိန္႔မီရန္ကိုစျပီးကိုင္တြယ္ေတာ့အဲဒီျပႆနာအတိုင္းအတိအက်ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ စိန္႔မီရန္မွာတုန္းက ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၀န္ထမ္း ၄ ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ၊ အရံအသင္းမန္ေနဂ်ာ၊ အသင္းဆရာ၀န္ နဲ႔ အခ်ိန္ပိုင္းအသင္း၀တ္စံုမန္ေနဂ်ာ တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဘာဒင္းန္မွာဆိုရင္ တက္ဒီစေကာက္ တစ္ေယာက္တည္းကပဲ အသင္း၀တ္စံုမန္ေနဂ်ာအျဖစ္ေရာ၊ အရံအသင္းမန္ေနဂ်ာအျဖစ္ပါ တာ၀န္ယူရတဲ့အျပင္ အသင္းမွာေပၚလာသမွ်တျခားျပႆနာေတြကိုပါ လိုက္ေျဖရွင္းေပးရပါေသးတယ္။ သူဟာ အသင္း၀တ္စံုေတြေလွ်ာ္ဖြပ္ရတဲ့ ကိစၥ၊ မီးပူတိုက္ရတဲ့ကိစၥေတြကိုေတာင္ လုပ္ရပါတယ္။ သူဟာမၾကာခဏဆိုသလိုဘိလယက္ခံုေပၚမွာအိပ္ရေလ့ရွိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႔ ေနာက္ဆံုးဘက္စ္ကားကိုေတာင္ မမီလို႔ပါ။ယူႏုိက္တက္လိုအသင္းမ်ိဳးမွာေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ ကိုင္တြယ္ခါစတုန္းက ၀န္ထမ္း ၈ ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။ အဘာဒင္းအသင္းမွာတစ္ခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြမွာ အလုပ္သင္၀န္ထမ္း ကေနအသင္းဥကၠဌအထိ ၀န္ထမ္းအားလံုးဟာမနက္ ၆ နာရီထျပီးေျမေပၚမွာပံုေနတဲ့ ႏွင္းေတြကိုရွင္းၾကရပါတယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္၊ မတ္လထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ပထမဆံုးလိဂ္ခ်န္ပီယံရွစ္ပြဲကိုသြားကစားဖို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ၇ လက္မ၊ ၈ လက္မေလာက္ရွိတဲ့ ႏွင္းထုကိုကြင္းထဲကေနရွင္းထုတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာေမာ္တန္အသင္းကိုတစ္ဂိုး၊ ဂိုးမရွိနဲ႔ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီပြဲဟာအဲဒီေန႔ကစေကာ့တလန္တစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာကစားခဲ့တဲ့ တစ္ပြဲတည္းေသာေဘာလံုးပြဲပဲျဖစ္ပါတယ္။
ကာလိုအန္ဆယ္ေလာ့တီ၊ ဟိုေဆးေမာ္ရင္ဟိုနဲ႔ အာဆင္၀င္းဂါးတို႔လို႔ ထိပ္တန္းမန္ေနဂ်ာေတြအားလံုးမွာအထင္ၾကီးေလာက္စရာအလုပ္အကိုင္က်င့္၀တ္ေတြရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္အေလးစားဆံုးမန္ေနဂ်ာမ်ိဳးေတြကကံအခြင့္အေရးမေပးတဲ့အတြက္ ထိပ္တန္းအသင္းၾကီးေတြကိုမကိုင္တြယ္ရလို႔ မထင္ရွား၊ မေက်ာ္ၾကားေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွအရံႈးမေပးတတ္တဲ့မန္ေနဂ်ာမ်ိဳးေတြပါပဲ။စေကာ့တလန္မွာဆိုရင္မိုးေတြသည္းေနလို႔ အိမ္ထဲမွာပဲတီဗြီၾကည့္ေနဖို႔ပဲေကာင္းတဲ့ညမ်ိဳးေတြမွာဘယ္သူမွမသြားခ်င္၊မလာခ်င္တဲ့ေနရာမ်ိဳးေတြ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနရတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔မၾကာခဏတိုးမိေလ့ရွိတဲ့သူေတြကေတာ့ အဲလက္စ္စမစ္နဲ႔ ဂ်င္မ္မက္ကလင္းတို႔ပါပဲ။ အဲလက္စ္ကစေကာ့တလန္ေျမာက္ပိုင္းကအသင္းေတြကို ႏွစ္ ၄၀ နီးပါးကိုင္တြယ္ခဲ့သူျဖစ္ျပီးဂ်င္မ္ကေတာ့ ဒန္ဒီယူႏိုက္တက္ ကို ၂၂ ရာသီ မန္ေနဂ်ာအျဖစ္တာ၀န္ယူခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ လန္နီေလာရင့္စ္ နဲ႔ ဂြ်န္ရက္ဂ်္ တို႔ဟာေဘာလံုးေလာကျပင္ပကလူေတြၾကားမွာသိပ္မထင္ရွားလွေပမယ့္ လန္နီဟာခ်ာတန္၊ ဘရတ္ဖို႔ဒ္စီးတီး၊ လူတန္ေတာင္းနဲ႔ ဂရင္စ္ဘီေတာင္းတုိ႔လိုအသင္းေတြကိုပြဲေပါင္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္ကိုင္တြယ္ခဲ့သူျဖစ္ျပီး ဂြ်န္ကလည္းေပါ့တ္ေဗးလ္အသင္းကို ၁၆ ရာသီကိုင္တြယ္ခဲ့ကာအဲဒီေနာက္မွာစတုတ္ခ္စီးတီးအသင္းမွာ ၁၄ ႏွစ္ၾကာေဘာလံုးဒါရိုက္တာအျဖစ္တာ၀န္ယူခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔အားလံုးဟာဘယ္ေတာ့မွအရံႈးမေပးတတ္ၾကသူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေဘာလံုးအတြက္ပဲသူတို႔ဟာအခ်ိန္ျပည့္ျမဳပ္ႏွံထားၾကတာပါ။ အရံအသင္းေတြကန္ၾကတဲ့ပြဲမ်ိဳးေတြမွာေတာင္ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရတဲ့ ပရိသတ္ေတြရဲ႕ေရွ႕မွာသူတို႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။
အဲဒီလူေတြရဲ႕ အေလွ်ာ့မေပးတမ္းၾကိဳးစားတတ္တဲ့ညဥ္ကိုတစ္ခ်ိဳ႕ကစားသမားေတြမွာလည္းေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုကစားသမားေတြထဲက ကြ်န္ေတာ္အရမ္းေလးစားရတဲ့ကစားသမား ၃ ေယာက္ကေတာ့ အာဆင္နယ္အသင္းကတိုနီအဒမ္၊ ခ်ဲလ္ဆီးအတြက္ကစားေပးေနတဲ့အခ်ိန္တုန္းကဂ်ီယန္ဖရန္ကိုဇိုလာနဲ႔ လီဗာပူးလ္ရဲ႕ ေဂ်မီကာေရဂါ တို႔ပါပဲ။ တိုနီအဒမ္ဟာအကၤ် ီမွား၀တ္ထားတဲ့ ယူႏုိက္တက္ကစားသမားတစ္ေယာက္လို႔ ကြ်န္ေတာ္အျမဲတမ္းေတြးေလ့ရွိပါတယ္။ အရက္ဟာကစားသမားအမ်ားအျပားရဲ႕ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ ဘ၀ကို ဖ်က္ဆီးပစ္တာမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ယူႏုိက္တက္မွာဆုိရင္ ေဂ်ာ့ဘတ္စ္ထားခဲ့တဲ့ ၀မ္းနည္းစရာ အေမြအႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ေတြထဲမွာအျမဲတမ္းစိုးမိုးေနေတာ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ၁၉၉၀လြန္ႏွစ္ေတြရဲ႕ အဆံုးသတ္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာသူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္နတ္ဆိုးကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ထိပ္တုိက္ရင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ တုိနီရဲ႕ လုပ္ရပ္ဟာတကယ့္ကိုအံ့မခန္းလုပ္ရပ္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္သတိျပဳမိခဲ့တာကေတာ့ ေဘာလံုးကြင္းထဲကသူ႔ရဲ႕ကစားပံုေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာပင္ကိုယ္စြမ္းရည္နဲ႔ အျမန္ႏႈန္းနိမ့္ပါးမႈကိုေဘာလံုးကစားရာမွာထားတဲ့သူ႔ရဲ႕ စိတ္သေဘာထားနဲ႔အစားထိုးျဖည့္ဆည္းႏုိင္တဲ့သူပါ။ သူဟာျပင္းျပင္းထန္ထန္ အလုပ္ၾကိဳးစားျပီးေတာ့ သာမန္ကစားသမားတစ္ေယာက္အျဖစ္ကေနထူးခြ်န္တဲ့ဦးေဆာင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေျပာင္းလဲယူခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔မွာအျမဲတမ္းအႏိုင္ရလိုစိတ္နဲ႔ အသင္းအတြက္ အျပည့္အ၀ေပးဆပ္လိုစိတ္ေတြ ရွိေနျပီးေဂ်ာ့ခ်္ဂေရဟမ္နဲ႔ အာဆင္၀င္းဂါးႏွစ္ေယာက္လံုးကသူ႔အေပၚမွာယံုၾကည္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဇိုလာဟာအလုပ္ကြ်မ္းက်င္မႈရဲ႕ အေကာင္းဆံုးနမူနာတစ္ခုပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ သူဟာကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကိုအျမဲတမ္းဒုကၡေပးတတ္ျပီးဘယ္ေတာ့မွအရံႈးမေပးတတ္သူပါ။ သူဟာလူေကာင္ေသးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ထက္ အရပ္ ၈ လက္မ၊ ၁၀လက္မေလာက္ပိုျမင့္ျပီးသူ႔ထက္လည္းၾကံ့ခိုင္သန္မာတဲ့ ေနာက္တန္းကစားသမားေတြကိုတစ္ကိုယ္ေတာ္အစြမ္းနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေစႏုိင္သူျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာပရိယယ္ၾကြယ္၀ျပီး ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းအလြန္ျမင့္မားသလို လံုး၀အေလွ်ာ့မေပးတတ္သူပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ကစားပြဲအေပၚထားတဲ့စိတ္က ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တစ္ထပ္တည္းပါပဲ။
ေဂ်မီကာေရဂါဟာ လူငယ္ဘ၀တုန္းက ယူႏုိက္တက္မွာေလ့က်င့္ေရးဆင္းခဲ့တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာတုန္းကသူဟာအလယ္တန္းကစားသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီးဘာမွမထူးျခားတဲ့သာမန္ကစားသမားတစ္ေယာက္ပါ။ လီဗာပူးလ္အသင္းနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးျပီးတဲ့ေနာက္မွာသူဟာအသင္းရဲ႕ႏွလံုးသား၀ိညာဥ္အျဖစ္သူ႔ကိုယ္သူ ေျပာင္းလဲယူခဲ့ျပီးအသင္းရဲ႕ကစားအားကိုပါ ထိန္းခ်ဳပ္ေမာင္းႏွင္သူျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ယူႏုိက္တက္မန္ေနဂ်ာအျဖစ္နဲ႔ေနာက္ဆံုးရာသီမွာသူလူစား၀င္ကစားသမားအျဖစ္ ၀င္ကစားတဲ့ပြဲမွာ (အဲဒီအခ်ိန္မွာပြဲကိုကြ်န္ေတာ္တို႔ကထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္ေနပါတယ္) ကြ်န္ေတာ္ကသူ႔နားကိုကပ္ျပီး " နည္းနည္းေလာက္ေျပာပါရေစ၊ ငါတို႔ရဲ႕ေကာင္ေလးေတြကိုကန္ေနတာရပ္လိုက္ပါကြာ " လို႔ ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္ေတာ့သူက " ကြ်န္ေတာ္ကသူတို႔အားလံုးကိုကန္ပစ္မွာ " လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အနားယူျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာတစ္ခါတစ္ေလသူနဲ႔ေတြ႕ျပီးအခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ျပီးတဲ့အခါသူ႔ကိုတကယ္ပဲအထင္ၾကီးေလးစားလာခဲ့မိပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာသူလီဗာပူးလ္အသင္းရဲ႕မန္ေနဂ်ာျဖစ္လာခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္အံ့ၾသမိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အေနန႔ဲရုပ္သံစတူဒီယိုေတြကိုစြန္႔ခြာျပီးအဲဒီအလုပ္ထက္စိန္ေခၚမႈေတြမ်ားတဲ့ေဘာလံုးအလုပ္ အကိုင္တစ္ခုကိုလုပ္ခ်င္စိတ္ရွိ၊မရွိဆိုတာကိုအရင္ဆံုးျဖတ္ရမွာပါ။
ယူႏိုက္တက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဟာအဲဒီလိုအႏုိင္ရလိုစိတ္ရွိတဲ့ကစားသမားေတြ အမ်ားအျပားရရွိခဲ့တာဟာကံေကာင္းမႈ တစ္ရပ္ပါပဲ။ အႏိုင္ရမႈေတြက ဘ၀ရွင္သန္မႈနည္းလမ္းလို႔ယူဆရင္ ဘယ္ေတာ့မွလက္မေလွ်ာ့တတ္သူေတြဟာအစစ္အမွန္ ေအာင္ႏုိင္သူေတြလို႔ဆိုရမွာပါ။ ဒီလိုေျပာရတာဓါတ္ျပားေဟာင္းၾကီးဖြင့္သလိုျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အေကာင္းဆံုးေဘာလံုးသမားေတြဟာသူတို႔စြမ္းႏုိင္သမွ်အေကာင္းဆံုးျဖစ္ဖို႔သူတို႔ကိုယ္သူတို႔အျမဲတမ္းယွဥ္ျပိဳင္ေနသူေတြပါပဲ။ ေရာ္နယ္လ္ဒို၊ ဘက္ခမ္း၊ နဗီးလ္ညီအစ္ကို၊ ကန္တိုနာ၊ စခိုးလ္၊ ဂစ္နဲ႔ ရြန္နီတို႔လိုကစားသမားေတြဟာေလ့က်င့္ေရးကြင္းကေနအတင္းဆြဲထုတ္မွထြက္တဲ့ ကစားသမားေတြျဖစ္ေနတာဟာတုိက္ဆိုင္မႈတစ္ရပ္မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔အားလံုးမွာထူးခြ်န္ျပီးေတာ္ခ်င္တဲ့စိတ္ဟာေမြးရာပါပါလာခဲ့တာပါ။ ဥပမာအေနနဲ႔ ဂယ္ရီနဗီးလ္ဆိုရင္ သူဟာတျခားအသင္းေဖာ္ေတြေလာက္ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးမပါမွန္းသူ႔ကိုယ္သူသိထားတာေၾကာင့္ တျခားသူေတြထက္ပိုၾကိဳးစားဖို႔ သူ႔ကိုယ္သူတြန္းအားေပးခဲ့သူပါပဲ။ သူေသာၾကာေန႔ညေတြမွာဘာလုပ္ေနမလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခါမွေတြးမပူရဖူးပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ လူငယ္ဘ၀တုန္းက သူဟာ ည ၉ နာရီခြဲဆိုရင္ အျမဲတမ္းအိပ္ရာထဲေရာက္ေနမွာေသခ်ာေနလို႔ပါ။
ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းဟာလည္းတကယ့္ကိုအံ့မခန္းထူးျခားတဲ့ကစားသမားတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီကိုေရာက္လာခါစတုန္းကသူဟာအခန္းထဲမွာပဲေအာင္းေနတတ္သူပါ။ မနက္ပိုင္းေတြနဲ႔ ေန႔လယ္ခင္းေတြမွာသူဟာေလ့က်င့္ခန္းေတာင္ လာဆင္းေလ့မရွိေပမယ့္ ညေနဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြနဲ႔ ေလ့က်င့္ဖို႔ထြက္လာတတ္ပါတယ္။ ရာသီအစမွာကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာကစားသမားေတြရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ၾကံ့ခိုင္မႈအေပၚ နားလည္ဂရုစိုက္မႈကိုသိႏိုင္ဖို႔အတြက္ အဂၤလန္မွာ"စက္စမ္းတယ္" လို႔ေခၚၾကတဲ့ စမ္းသပ္မႈတစ္ခုလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီစမ္းသပ္မႈမွာဘက္ခမ္းဟာအျမဲတမ္းအမွတ္ေကာင္းေကာင္းရေလ့ရွိပါတယ္။ ေရာ္နယ္လ္ဒိုလိုပါပဲ။ သူဟာကမၻာ့အၾကီးက်ယ္အခမ္းနားဆံုးကစားသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ဆႏၵရွိျပီးအဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔လည္းဆံုးျဖတ္ထားသူပါ။ သူဟာအစာအဟာရနဲ႔ပတ္သတ္လို႔လည္းအဂၤလန္အသင္းအတြက္ မကစားခင္ကတည္းကအလြန္ဂရုစိုက္ခဲ့သူပါ။ သူဟာေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲကစားျပီးျပီဆိုတာနဲ႔ ေနာက္လာမယ့္ပြဲမွာသူလိုခ်င္တဲ့အေနအထားအတိုင္းကစားႏုိင္ဖို႔အတြက္ ေရခဲေရစိမ္တဲ့ကုထံုးကိုလည္းမပ်က္မကြက္လုပ္ေလ့ရွိသူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာအရက္ကိုအနံ႔ေတာင္မခံသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ပံုမွန္ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေအာက္ ၃ ကီလိုဂရမ္ေလာက္ေလ်ာ့နည္းေနေစဖို႔လည္းသူ႔ကိုယ္သူထိန္းသိမ္းထားတတ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီအေလ့အက်င့္က သူ႔အသက္ ၃၀ ေက်ာ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာသူ႔ရဲ႕အေကာင္းဆံုးေျခစြမ္းကိုဆက္ထိန္းထားႏုိင္ဖို႔ အေထာက္အကူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
Ref : http://www.fiveeaglesports.com/leading-by-sir-alex-ferguson/
Post a Comment
Blogger Facebook DisqusComment ေပးရန္ ညာဘက္ေထာင့္မွ Blogger or Facebook or Disqus ကုိႏွိပ္ပါ။