ဇင္၀ိုင္း ရုပ္ရွင္ရိုက္ရင္း ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ေမၿမိဳ႕ အခန္း ၁ က အမ်ိဳးသမီးကိုယ္လံုးတီးသရဲ(ျဖစ္ရပ္မွန္)

တစ္ခ်ိန္လုံးစိတ္ပ်က္စရာေတြခ်ည္းေရးေနရလို႔ မိတ္ေဆြမ်ားကို အေျပာင္းအလဲေလး ျဖစ္ေအာင္ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္ လမ္းက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ေက်ာ္ ၁၉၈ဝ တစ္ဝိုက္ဆီကပါ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျပင္ဦးလြင္(ေခၚ)ေမၿမိဳ႕မွာ ယေန႔ေခတ္လိုဟိုတယ္၊ တည္းခို ခန္းေတြအခုလို မ်ားစြာ မရွိၾကေသးပါဘူး။ရွားရွားပါးပါး နန္းၿမိဳင္တစ္ခုေလာက္ပဲရွိပါေသးတယ္။အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔႐ုပ္ရွင္သမားေတြ ေမၿမိဳ႕ တက္ၿပီးကား႐ိုက္ၾကၿပီဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးေ က်ာင္းျ ဖစ္ျဖစ္၊လုံးခ်င္းအိမ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ငွားရမ္းတည္းခိုၾကရတာေပါ့။ အခုေျပာမယ့္ ဧည့္ေဂဟာ(၃) လည္း အပါအဝင္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။

ဒီေနရာမွာ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဓိကဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ ဧည့္ေဂဟာ(၃)နဲ႔ ပရိသတ္ႀကီးကို မိတ္ဆက္ေပးပါရေစ။ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီေခတ္ရဲ႕ လက္က်န္အ ေဆာက္ အအုံျဖစ္ သလို ဗိသုကာလက္ရာကလည္းအထူးခံ့ညားထည္ဝါပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အထူးျခားဆုံးအခ်က္ကေတာ့၊ သရဲအလြန္ေျခာက္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီး ျခင္းပါပဲ။ အေပၚထပ္ တက္တဲ့ ေလွကားလက္ရန္းတစ္ေလွ်ာက္ အရင္ဒရဝမ္ ေဂၚရခါးလူမ်ဳိးက သရဲအေျခာက္ခံရလို႔ဓားနဲ႔လိုက္ ခုတ္ထားတဲ့ဓားရာေတြ၊ အေပၚ ထပ္ေလွကား ထိပ္ အခန္း(၁) တံခါးမွာလည္း တပ္မေတာ္အရာရွိႀကီးတစ္ဦးတည္းခိုစဥ္ တံခါးလာေခါက္လို႔ဖြင့္အၾကည့္ ကိုယ့္ ဦးေခါင္းကို လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ သရဲနဲ႔ေတြ႕လို႔ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ထားတ့ဲ က်ည္ဆန္ရာေတြကလည္း အထင္အရွားပါပဲ။

ေမၿမိဳ႕က လူေတြကလည္း သရဲအေၾကာင္းဆိုအေတာ့္ကို ၿမိန္ေရရွက္ေရေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္စဥ္ဘဝ ေမၿမိဳ႕ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ညဘက္ မီးလင္း ဖို ေရွ႕၊ ေနၾကာေစ့ထုိင္ဝါးရင္း၊ အစ္မျဖစ္သူေတြက သရဲပုံျပင္ေတြကိုတစ္ညတစ္ မ်ဳိးေျပာျပတတ္ပါတယ္။ အခုေျပာတဲ့ဧည့္ေဂဟာ (၃) အပါအ ဝင္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ” ေငြစႏၵာက စားသမား” ဆိုတဲ့ဇာတ္ကားကို ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာဦးတင္ဦးေမၿမိဳ႕တက္႐ိုက္ေတာ့ အဲဒီနာမည္ႀကီး ဧည့္ ေဂဟာ(၃) မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႐ုပ္ရွင္အဖြဲ႕တည္းခိုရပါတယ္။ ပါ ဝင္ၾကတဲ့သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြက ေနေအာင္၊ ေစာျမသႏၲာ၊ ဟန္တင္နဲ႔ —တို႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ကင္မရာ ေနာက္ကြယ္မွာကလက္႐ိုက္၊ မွတ္တမ္းေရး၊ ဇာတ္ညႊန္း၊ လက္ေ ထာက္ ဒါ႐ိုက္တာစသျဖင့္ အလုပ္စုံတဲ့ အသုပ္စုံဘဝနဲ႔ ကင္မရာေရွ႕ကို ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနဆဲအခ်ိန္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒါ႐ိုက္တာအဖြဲ႕က အေပၚထပ္နာမည္ႀကီး အခန္း(၁) မွာ အိပ္ၾကပါတယ္။ ပုံထဲကစုလစ္မြမ္းခြၽန္ေအာက္ တည့္တည့္ကအခန္းေပါ့။ ဆရာ ေမာင္တင္ဦးကို အဲ ဒီစုလစ္မြမ္း ခြၽန္ေအာက္တည့္တည့္မွာ ခုတင္နဲ႔ျပင္ဆင္ေပးၿပီး က်န္တဲ့သူေတြကၾကမ္းေပၚမွာပဲ အိပ္ရာလိပ္ကိုယ္စီနဲ႔ တန္းစီအိပ္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိသမွ်၊ ဦး တင္ဦး၊ အကယ္ဒမီခ်စ္မင္း လူ၊ဟန္တင္၊ စေတကင္မရာမင္းန္ကိုျမသန္းထြန္း၊ ကိုၾကည္လႈိင္၊ ကိုျမတ္ထြန္း၊ ကိုဆန္းတင့္ ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ္ရယ္၊ ကြၽန္ ေတာ္နဲ႔ အတူပါ လာတဲ့ ေနာင္ တစ္ခ်ိန္ ဒါ႐ိုက္တာျဖစ္လာတဲ့ ကဗ်ာဆရာပိုင္သတို႔ပါ။ တေလာကကြယ္လြန္သြားတဲ့ ႐ႈတင္ထမင္းေကြၽးတဲ့ ကိုသိန္း ဝင္းက အဲဒီတုန္းက ညေစာင့္ ဘဝပဲ ရွိ ပါေသးတယ္။

ေမၿမိဳ႕မိုးကလည္း တဖြဲဖြဲနဲ႔ မို႔ out door ေခၚတဲ့ အျပင္အခန္းေတြက ႐ိုက္မရ၊ အိမ္ႀကီးထဲ ပဲ လွည့္ပတ္႐ိုက္၊ တြက္ေျခက မကိုက္၊ ကံေကာင္းတာတစ္ခုက ဒီေလာက္ ရက္ၾကာလာေပမယ့္ နာမည္သိပ္ႀကီးတဲ့သရဲက မေျခာက္တာပါပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ မ႐ိုေသ့စကား ကြၽန္ ေတာ္ေရအိမ္မွာဆီးသြားတဲ့အခါမ်ားမွာပါပဲ။ ေရခ်ဳိးခန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာၾကက္ကေန ႀကိဳးတန္းလန္း နဲ႔ (၆ဝ)ဝပ္မီးတစ္လုံးက တြဲေလာင္း ရွိေနပါတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္ မတ္တတ္ရပ္ဆီးသြားရင္ မီးလုံးကိုေက်ာေပးလ်က္ဆိုပါ ေတာ့ ဒီအခါ မ်ဳိးမွာ ကြၽန္ေတာ့္ ေရွ႕နံရံမွာေပၚေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ အရိပ္ကဘယ္ညာလြဲ ေနပါတယ္။ ေနာက္ကမီးလုံးကို လွည့္ ၾကည့္ေတာ့လည္းသူကခပ္တည္တည္ၿငိမ္လို႔၊ ႐ုပ္ရွင္ သမားပီပီ အေသာက္အစားေလးဖက္လာၿပီျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ငါမ်ား ေရခ်ိန္လြန္လို႔ ယိမ္းေနသလားလို႔ သတိထား ျပန္ေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္၊ ဒီေတာ့ မီးလုံး က လည္း မလြဲ၊ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း မတ္မတ္ ရပ္ေနပါလ်က္နဲ႔ နံရံေပၚက အရိပ္ကေတာ့ဘယ္ညာဟန္ ခ်က္ညီညီႀကီးကိုယိမ္းလို႔။ ဒါကြၽန္ေတာ္ညဘက္ဆီးသြား တိုင္းျဖစ္ေန က်ပါပဲ။ တျခားလူေတြကို ေျပာျပေတာ့လည္း မင္းဟာ မင္းမူးေနတာ ငါတို႔ကို လာေျခာက္မေနနဲ႔တဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ဆိုပါစို႔ရဲ႕။ ရန္ကုန္က —ေရာက္လာတဲ့ေန႔၊ မိုးကလည္း တိတ္ၿပီး ေနေလးကသာလို႔၊ ဒီလိုနဲ႔အဲဒီေန႔က BT. Brother ေရကူးကန္မွာ စ႐ိုက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က —ကလည္း အလွဆုံးအခ်ိန္၊ ႐ုပ္ရည္၊ အသားအေရ၊ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္တစ္ခုမွ ေျပာစရာမရွိ စင္းလုံးေခ်ာ။ အဲ..ေရကူးဝတ္စုံနဲ႔ဆိုေတာ့ ပို၍ ပို၍ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ အဲလို ေရကူးဝတ္စုံနဲ႔ —ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ေခၚေတာ့ တစ္ေထာင္အားနဲ႔ဝိုင္းအားေပးလိုက္ၾကတာ ခမ်ာမွာပတ္ထားတဲ့ တဘက္ေတာင္ မခြၽတ္ရဲေအာင္ပါပဲ။ ဒါေတာ့ စေတ ကင္မရာမင္းန္ ကိုျမသန္းထြန္းက ပိုစတာအတြက္ဆိုၿပီး ေရကူးဝတ္စုံနဲ႔ ပို႔စ္မ်ဳိးစုံလုပ္ခိုင္းၿပီး ကင္မရာတစ္ခ်ိန္ခ်ိန္နဲ႔ေပါ့။

ကဲ..စာလည္း ရွည္လွေပါ့။ အဓိကဇာတ္လမ္းက အခု မွစပါေတာ့မယ္။ အဲဒီေန႔႐ိုက္ ကြင္းသိမ္းလို႔အိမ္ေရွ႕က ပန္းၿခံထဲလမ္းေလွ်ာက္ ေနတဲ့—ကို ဒါ႐ိုက္တာ ဆရာ ဦးတင္ဦးက ညည္းအဲဒီအလံတိုင္ကို သုံးေခါက္ပတ္ၿပီး “ငါဘယ္သူ႔မွ မေၾကာက္ဘူးေဟ့” လို႔ ေအာ္ရဲရင္ ညက် စေတာ္ ယ္ရီေဖ်ာ္ရည္တိုက္မယ္လို႔ လွမ္းစပါေရာ။ အံမယ္ —ကလည္း အာဂဗ်ဳိ႕ အလံတိုင္တင္မက အိမ္ကိုပါသုံးပတ္ပတ္ၿပီး “ငါဘယ္သူမွ မေၾကာက္ဘူးေဟ့” လို႔ ဆိုၿပီး ေအာ္ေလသဗ်။

ဒီလိုနဲ႔ ညဘက္ေရာက္လို႔ ဆရာဦးတင္ဦးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ေန႔ ႐ိုက္ကူးေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးေနၾကတုန္း မိန္းမေတြေနၾကတဲ့အခန္းက ေအာ္သံ ဟစ္ သံေတြ ဝုန္း ဒိုင္းႀကဲေပၚ ထြက္လာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လည္း ပထမေတာ့ ေၾကာင္ေန ၾကတာေပါ့။ ေနာက္မွ ဦးတင္ဦးက ” ေဟ့ေကာင္ ေမာင္ေဌး ဘယ္ သူေတြ ရန္ျဖစ္ေနၾက တာ လဲသြားၾကည့္စမ္းလို႔” အငယ္ဆုံးျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခိုင္းပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အေပၚထပ္မွာပဲရွိတဲ့ မိန္းမမ်ားေနတဲ့ အခန္းကိုေျပး တံခါးကို တြန္း ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ ေတာ့..လား..လား၊ —တစ္ေယာက္တစ္ကိုယ္လုံး အဝတ္တစ္စမကပ္ဘဲ ခုန္ေပါက္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း ငါ့ကိုစမ္းၾကတယ္။ ငါ့ကို စမ္းၾကတယ္နဲ႔ ေအာ္ေနပါတယ္။ ဒါ ကိုအထက္ ဂိုဏ္းလိုက္တဲ့ အေမ ေဒၚေမႏြဲ႕က—ဆံပင္ကိုဘယ္လက္နဲ႔ဆြဲ၊ ညာလက္ကပါးကို ျဖန္းခနဲ႐ိုက္ၿပီး ” နင္ဘယ္သူလဲ ခုထြက္စမ္း ခုထြက္စမ္း” နဲ႔ေအာ္ေန တာ ကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္လည္း အခန္းကို အျမန္ျပန္ေျပးရင္း တံခါးဝကရပ္ၿပီး ” ဟိုမွာ —ကိုယ္လုံးတီးႀကီးနဲ႔ တေစၧ” လို႔ေျပာတာ ကြၽန္ေတာ့္စကားေတာင္ မဆုံးလိုက္ရ ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုပါတြန္းထိုးလို႔အလုအယက္ တိုးေဝွ႕ထြက္သြားတာကြၽန္ေတာ္မွာဖင္ထိုင္ လဲက်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ေတြ မိန္းမေတြအခန္း ဝကေနစုၿပဳံတိုးေဝွ႔ၾကည့္ ေနေလေတာ့ အေမေဒၚေမႏြဲ႕ က ” သရဲကတစ္ေမွာင့္၊ဒီႏွာဘူးေတြက တစ္ေမွာင့္ နင္တို႔ကိုပါပါးခ်လိုက္ရမလား” ဆိုၿပီးအခန္း တံခါးကိုပိတ္လိုက္ပါေတာ့ တယ္။

ဇာတ္ေပါင္းေတာ့ —တစ္ေယာက္ညတြင္းခ်င္းပဲ ၿမိဳ႕ထဲက သူ႔မိတ္ေဆြအိမ္ကိုေျပာင္း သြားပါေတာ့တယ္။ မနက္ထမင္းေၾကာ္စားရင္း ကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္တ့ဲ ဓာတ္ပုံျမ သန္းထြန္းက တမ္းတမ္းတတလြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးႀကီးကို ေျပာရွာပါရဲ႕။ ” —ေျပာင္းသြားတာ မွားတယ္ကြ။ မင္းတို႔ဝိုင္းတားရမွာ။ အမွန္ဆိုသူဒီမွာပဲေနၿပီး ညတိုင္း သရဲ ပူးေနရမွာကြ၊ နာတယ္ ကြာေတာက္” တဲ့ ခင္ဗ်ာ။

(စာၾကြင္း) ဒီအိမ္ႀကီးကို ေနာက္ပိုင္းမွာ သဇင္ၿမိဳင္ဟိုတယ္ဆုိၿပီး ဖြင့္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ပဲ ျပန္ပိတ္သြားပါတယ္။

ဇင္ဝိုင္း
Popular Myanmar