ပါးရည္နပ္ရည္ ရွိပါေစ

ဘဂၤါလီအေရးဟာ အမွန္မေတာ့ ျမန္မာ့အေရးသက္သက္မွ်သာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာနဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏွစ္ႏိုင္ငံရဲ႕အေရးပါ။ ျပႆနာဇစ္ျမစ္ကို သိေနေတာ့ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္က ခပ္ေဝးေဝး ေရွာင္တယ္။ ေျပးလာတယ့္ဒုကၡသည္ကိုေတာင္ လက္မခံဘဲ ႏွင္ထုတ္ခဲ့တယ့္အထိ ျဖစ္တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အဓိက႐ုဏ္းကို အသုံးခ်ဖို႔ ႐ိုဟင္ဂ်ာအမည္ခံ ဘဂၤါလီပညာတတ္အခ်ဳိ႕က ကမၻာလွည့္ၿပီး သံတမန္ေရ
းမွာ အသာစီးရဖို႔ အစြမ္းကုန္ႀကဳိးစားခဲ့တယ္။



ဘဂၤါလီျပႆနာကို ကစားဖို႔ အစိုးရက အကြက္ဆင္ေနတုန္းမွာပဲ Organization of Islamic Corporation (O.I.C.) က ကြက္တစ္ဝက္ကို ဖိထားႏွင့္ၿပီ။ B.B.C., V.O.A., DVB နဲ႕ Irrawaddy တို႔က ကြင္းအျပည့္ အားေပးခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ B.B.C.နဲ႔ Irrawaddy တို႔က အနည္းငယ္ အရွိန္ထိန္းႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ V.O.A. နဲ႔ D.V.B.တို႔မွာ အားတက္သေရာနဲ႔ အားေပးမိရာ ကြင္းအတြင္းကိုေတာင္ ဝင္မိေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒိုင္လူႀကီး ျဖစ္တယ့္ ကုလသမဂၢကိုယ္စားလွယ္ ကင္တာနားကလည္း ပရိသတ္အားကို မခံႏိုင္ဘဲ ဘက္လိုက္ေတာ့တယ္။ လိုင္းကီးလို႔ ေခၚတယ့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ မေလးရွား၊ အင္ဒိုနီးရွားစည္းၾကပ္ဒိုင္းမ်ာ းကလည္း ဘဂၤါလီေတြ ေအာက္ဆိုက္ကစားတာကို အလံမေထာင္ဘဲ ရခိုင္ေတြ လူခ်ကစားတယ္လို႕ပဲ ေျပာေျပာေနပါလား။



ပြဲက ၾကပ္ေနၿပီ။



၁။ ဘဂၤါလီအေရးဟာ ျမန္မာ့ျပည္တြင္းေရးပါလို႕ တစ္ဖက္က ေျပာၿပီး ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ မေလးရွား၊ အင္ဒိုတို႕ လာရႈပ္ဖို႕ O.I.C. က အမိန္႔ေပးတယ္။ ဒါကို ျမန္မာဘက္က လက္ခံတယ္။



၂။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ဟာ ဒီျပႆနာကို ေဝမွ်ခံစားရမယ့္အစား အခု ဒိုင္အျဖစ္ ပါဝင္လာတယ္။



၃။ ႐ိုဟင္ဂ်ာအမည္ခံ ဘဂၤါလီေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဘယ္မွာေနမွန္းမသိဘဲ ကုလသမဂၢ၊ O.I.C. နဲ႔ အာဆီယံမ်ားကို ႀကဳိက္သလို ေစခိုင္းေနတယ္။



၄။ ျပည္တြင္းမွာ သူတို႔ မခိုင္လုံမွန္းသိလို႔ (၁) ျပည္ပမွာ သံတမန္အားကိုးနွဲ႔ ဖိအားေပးတယ္။ (၂) ႏိုင္ငံသားဥပေဒကို ျပင္ဆင္ဖို႔ ဖိအားေပးတယ္။ (၃) တရားမဝင္ဘဂၤါလီမ်ားကို ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ လက္ခံဖို႔ ဖိအားေပးတယ္။ (၄) ရိုဟင္ဂ်ာဆိုတယ့္ ေဝါဟာရကို အခါခါ သုံးတယ္။



၅။ ျပႆနာအစမွာ ၿဗိတိသွ်နဲ႔အေမရိကန္တို႔က တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ ပါဝင္လာခဲ့ၾကၿပီး O.I.C. နဲ႔ အစားထိုးၿပီးတယ့္အခါမွာ ေနာက္ကို အသာေလး ဆုတ္သြားၾကတယ္။



၆။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြ က္ ဝိုင္းဝန္းကူညီေပးခ်င္ပါတယ္ဆိုတယ့္ ႏိုင္ငံေတြဟာ သူတို႔က ဘာေတြလဲဆိုတာ ဒီျပႆနာမွာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေပၚလြင္ေစခဲ့တယ္။



၇။ ဒီမိုကေရစီေရး၊ လူ႕အခြင့္အေရး၊ တန္းတူေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနပါတယ္ဆိုတယ့္ ပုဂၢဳိလ္အခ်ဳိ႕လည္း သစၥာေဖာက္စကားေတြ ေျပာကုန္တယ္။



ရခိုင္အေရးဟာ ဒီအထိ ျဖစ္သင့္သလား။ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူက ဒီအထိေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚခ့ၾကသလဲ။ မေမးသင့္ဘူးလား။ ဘယ္သူလဲဆိုတာ စာဖတ္သူတို႔ပဲ အေျဖရွာၾကဖို႔ပါပဲ။



ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဝဖန္ရယင္



၁။ လက္ရွိရခိုင္အေရးကို ျဖစ္ေနက် ကုလားဗမာအဓိက႐ုဏ္းလိုပဲ သေဘာထားၿပီး ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြအာလုံး က ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ပဲ အသုံးခ်ခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။ အကြက္ဆင္ၿပီး လုပ္ေနတာကို မျမင္ၾကလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။



၂။ ဒီအေရးကို ေရွာင္ဖို႔နည္းလမ္း ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မေရွာင္ခဲ့ၾကဘူး။ ျပည္ပအႏၲရာယ္ကို မျမင္လို႔ လက္လြန္ေျခလြန္ျပဳမူမႈမ်ားလည္း ရွိေနတယ္။ အစိုးရမွာသာမဟုတ္ဘဲ မိမိတို႔ျပည္သူေတြလည္း ပါးနပ္မႈ မရွိၾကပါဘူး။



၃။ မိမိတို႔မွာ ပါးရည္နပ္ရည္မရွိသလို ပညာရည္အဆင့္နိမ့္တယ္လို႔ သမၼတႀကီးေျပာတယ့္ ဘဂၤါလီေတြဟာ ဘယ္သူကို ျမင္ယင္ သတ္ရမယ္၊ ဘယ္သူကို ျမင္ယင္ ငိုျပရမယ္ သိေနၾကပါလား။



၄။ အခုအခ်ိန္မွာ ကုလသမဂၢ ဖိအား၊ O.I.C. ဖိအား၊ အာဆီယံဖိအား၊ မီဒီယားဖိအားကို မတန္တဆ ရင္ဆိုင္ရဖို႔ ရွိပါတယ္။ ျပည္ပလူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူအခ ်ဳိ႕ဟာ မိမိတို႔က အခ်က္အလက္မွန္ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ တင္ျပပါေစ၊ ယုံခ်င္ေပမယ့္ မယုံၾကေတာ့ဘူး။ ႐ိုဟင္ဂ်ာသမိ္ုင္းကို ဖန္တီးေပးဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္ကုန္ၿပီျဖစ္တယ္။



ဒီလိုအခ်ိန္မွာ သိန္းစိန္အစိုးရအေနနဲ႔ ျပည္သူေတြကို နားလွည့္ပါး႐ိုက္ မလုပ္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ ဘဂၤါလီအေရးမွာ ျပည္သူေတြက အစိုးရနဲ႔အတူ ရွိေနၾကပါတယ္။ အစိုးရက ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ သူတို႔က သိန္းစိန္အစိုးရကို ကူညီဖို႔ စိတ္ဓာတ္က အျပည့္ပါပဲ။ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕အစည္းမ်ားကလည ္း တစ္ဝမ္းထဲ တစ္စိတ္ထဲသာ ျဖစ္ၾကတယ္။ ျပည့္အင္အားသည္ ျပည္တြင္းမွာသာ ရွိသည္ဟု မွန္ခဲ့ယင္ အေပၚက ဖိအားကိုေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေရွာင္ႏိုင္ပါတယ္။



ဒါျဖင့္ယင္ သိန္းစိန္အစိုးရအေနနဲ႔ ဘာလုပ္သင့္သလဲ။ ဘာလုပ္သင့္သလဲ သိရေအာင္ ကိုယ့္အေျခအေနက ဘာလဲ အရင္သိရမယ္။



၁။ မိမိျပည္သူမ်ားကို ဒုကၡေပးခဲ့လို႔၊ အခုလည္း ဒုကၡေပးဆဲျဖစ္လို႔ ဘဂၤါလီေတြကို နည္းတူဒုကၡေပးေနတယ္လို႔ ကမၻာက ထင္ေနတယ္။



၂။ ကခ်င္ဘက္မွာ စစ္တပ္က ပစ္ေနတာပဲ။ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္းေတြကို ေတာင္ မုဒိမ္းက်င့္ေသးတယ္။ ဖမ္းဆီးေသးတယ္။ ေပၚတာဆြဲေသးတယ္။ လူသတ္ေသးတယ္။ ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းမ်ားကို မီးရႈိ႕ၾကေသးတယ္။ ဘဂၤါလီမူစလင္မ်ားဆိုယင္ မလုပ္ဘဲ ဘယ္ေနမလဲ။ မီဒီယာေတြက ဒီလိုပဲ ထင္ေနၾကတယ္။



၃။ ၂၀၀၈ ကို အတင္းအၾကပ္ အတည္ျပဳခဲ့ၾကတယ္။ ၂၀၀၈ ဥပေဒဟာ ဒီမိုကေရစီနည္းက်မဟုတ္လို႔ စစ္တပ္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မေထာက္ခံၾကဘူး။ ျပည္ခိုင္ၿဖဳိးေတာင္မွ ေထာက္ခံၾကမယ္မထင္ဘူး။ ဒီဥပေဒနဲ႕ ေရာၿပီး ျမန္မာတို႕ရဲ႔ လူဝင္မႈဥပေဒကို အျပစ္ျမင္ၾကတယ္။ ဘဂၤါလီေတြက ႏိုင္ငံသား ျဖစ္သင့္ရက္သားနဲ႔ ျဖစ္ခြင့္မရွိဘူးလို႕ ကမၻာတစ္ခြင္က က႐ုဏာရွင္ေတြက ထင္ျမင္ကုန္တယ္။



ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ပဲ မူစလင္အဖြဲ႕အစည္းေတြက ျမန္မာကို လြယ္လြယ္ကေလးနဲ႕ နာမည္ဖ်က္ႏိုင္ၾကတယ္။ စာေရးသူတို႕ဟာ မၾကဳံစဖူး အၾကဳံထူးလို႕ အလူးအလဲ ခုခံကာကြယ္ေနရတယ္။ အခု ေနာက္က်ကုန္ၿပီလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ ေနာက္မက်ေသးသလဲဆိုတာ ေျပာပါ့မယ္။



၁။ ၿဗိတိသွ်နဲ႕ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုအစိုးရတို႕ဟ ာ ျပည္သူ႕အင္အားကို ယုံၾကည္တယ့္ အစိုးရမ်ား ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီဘဂၤါလီအေရးမွာ ျပည္သူတို႕ရဲ႔ အေနအထားကို သူတို႕ ရိပ္မိၾကၿပီျဖစ္တယ္။ သူတို႕အေနနဲ႕ ေနာက္ကြယ္ကေန ဖိအားေပးလို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာအစိုးရကိုပဲ တိတ္တဆိတ္ ဖိအားေပးလို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်ဥ္းကပ္ၾကဖို႕ မ်ားပါတယ္။



၂။ ကုလသမဂၢဟာက O.I.C. ကို ခပ္လန္႔လန္႔ဆိုေပမယ့္ ျမန္မာအစိုးရ မ်က္ႏွာပ်က္ေလာက္တယ့္အထိ မလိုလားေလာက္ပါ။ လူ႔အခြင့္အေရး အထူးကိုယ္စားလွယ္မ်ား ေစလႊတ္ၿပီး ျမန္မာအစိုးရနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ဆက္ဆံပါလိမ့္မယ္။



၃။ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံးက O.I.C. ကိုယ္ႏႈိက္ပါပဲ။ ဒီအဖြဲ႕ဟာ မူစလင္အခ်င္းခ်င္းျဖစ္တယ့္ျပႆနာ နဲ႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ေျဖရွင္းေနရတယ့္အခ်ိန္မွာ သာမန္အဓိက႐ုဏ္းမွ်သာျဖစ္တယ့္ ရခိုင္အေရးကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ပုံကို ေထာက္ၾကည့္ယင္ နဂိုကတည္းက မ႐ိုးသားၾကသူမ်ားလို႔ပဲ ေျပာပါရေစ။ ဒီအဖြဲ႕ကေတာ့ က်ားသတၲဝါျဖစ္လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ငဲ့ညွာမွာမဟုတ္ပါ။



ထို႔ေၾကာင့္ ဘဂၤါလီအေရးကိုပဲ စိတ္ဝင္စားေနၾကတယ္႕ ကမၻာ့မိသားစုမ်ားကို ေအာက္ပါအတိုင္း တုန္႔ျပန္ရပါလိမ့္မယ္။



၁။ ကုလသမဂၢနဲ႔ပဲ ပူးေပါင္းၿပီး ဘဂၤါလီနဲ႔ရခိုင္ဒုကၡသည္မ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး ကူညီေပးပါ။ မူစလင္ႏိုင္ငံမ်ားကေန အလႉေငြမ်ားကို လက္ခံၿပီး ရခိုင္ေဒသကို တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ပါ။ ပညာေပးလုပ္ငန္းမ်ားကို ခ်က္ခ်င္းေဆာင္ရြက္ပါ။ အစိုးရအေျခခံပညာသင္ေက်ာင္းမ်ားက ို ဖြင့္လွစ္ပါ။ ရခိုင္ဘာသာကိုလည္း သင္ေစပါ။



၂။ ျမန္မာႏိုင္င္ငံမွာ ဘဂၤါလီထက္ အေရးႀကီးတယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ရွိေၾကာင္း ကမၻာ့မိသားစုမ်ား သိရွိၾကေလေအာင္ (၁) အစိုးရအဖြဲ႕ အေျပာင္းအလဲ အနည္းငယ္လုပ္ပါ။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နဲ႔ စစ္ေရးတင္းမာေအာင္ လုပ္ပါ။ ရွင္မျဖဴအေရးကို ျပန္လည္သုံးသပ္တယ့္ Seminar မ်ားကို ရန္ကုန္မွာ က်င္းပပါ။ (၂) လယ္သမားမ်ားကို ဆႏၵျပေစပါ။ အလုပ္သမားမ်ားကိုလည္း ဆႏၵျပေစပါ။ လိုက္ေလ်ာမႈေတြ လုပ္ေပးပါ။ (၃) ကခ်င္ထိုးစစ္ကို ခ်က္ခ်င္းရပ္ပါ။ U.N.F.C. ေတြ တေျပာညီမူကို ဝိုင္းဝန္းကူညီေပးပါ။ ပင္လုံကဲ့သို႔ ညီလာခံအတြက္ အစီအစဥ္စဆြဲပါ။ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားကိုလည္း ဖိတ္ေခၚပါ။ ေလ့လာေစပါ။ (၄) လႊတ္ေတာ္ကေန ဥပေဒမ်ား ျပဳေပးပါ။ ပင္လုံကဲ့သို႔ ညီလာခံၿပီးမွပဲ လူဝင္မႈဥပေဒကို ျပင္ႏိုင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပင္ရင္းတိုင္းရင္းသားမ်ားအေရးကိ ု ဦးစြာ ေျဖရွင္းၿပီးမွပဲ ဘဂၤါလီဘက္ကို လွည့္ႏိုင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာရမွာျဖစ္တယ္။



၃။ ျပည္သူမ်ား၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၊ အတိုက္အခံမ်ားရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကို ရရွိထားရက္သားနဲ႔ ရွင္မျဖဴကြ်န္းအေရးမွာလိုပဲ လက္ရွိဘဂၤါလီအေရးမွာ က်႐ႈံးခဲ့ယင္ သိန္းစိန္အစိုးရ မေနသင့္ေတာ့ပါ။ လုပ္တတ္ယင္ တစ္ပတ္ေတာင္ မၾကာဘူး။ လူသတ္စရာလည္း မလိုဘူး။ ဖမ္းဆီးစရာလည္း မလိုဘူး။ နည္းနည္းေလး လႈပ္လိုက္႐ုံပဲ။



ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။



၁။ ဘဂၤါလီနဲ႔ ၾကံရာပါျဖစ္ေနလို႔၊

၂။ အတိုက္အခံမ်ားကို ၿဖဳိခ်င္လို႔၊

၃။ တိုင္းရင္းသားမ်ားနဲ႔ ႏို္ငံေရးစကား မေျပာခ်င္လို႔



အစိုးရကိုယ္တိုင္က ဒီျပႆနာကို ဖန္တီးခဲ့ယင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကစားခ်င္ခဲ့ယင္ ဒါက အစိုးရကိုယ္တိုင္ရဲ႕ မ႐ိုးသားမႈေတြပါ။ တကယ့္႐ိုးသားတယ္ဆိုယင္



၁။ သမၼတသိန္းစိန္ ေက်ညာထားတယ့္အတိုင္း ႐ိုဟင္ဂ်ာဟာ ႏိုင္ငံသားမဟုတ္ဘူး။

၂။ တိုင္းရင္းသားေတြ ေက်ညာထားတယ့္အတိုင္း ႐ိုဟင္ဂ်ာဟာ တိုင္းရင္းသားမဟုတ္ဘူး။

၃။ အတိုက္အခံမ်ားနဲ႔ ျပည္သူအာလုံးကလည္း ရိုဟင္ဂ်ာဆိုတာ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။



ဆိုေတာ့ ရွင္းေနပါၿပီ။



O.I.C. က ဘာမို႔လို႔လဲ။

U.N. က ဘာမို႔လို႔လဲ။

ASEAN က ဘာမို႔လို႔လဲ။



မိမိျပည္သူကို သတ္၊ ရဟန္းေတြကိုလည္း သတ္၊ တိုင္းရင္းသားမ်ားကိုလည္း သတ္ ... ျပည္သူဆိုတာ မိမိေက်းဇူးခံေက်းဇူးစားေတြပဲ မိိမိဘက္မွာ ရွိခဲ့တယ့္ ဟိုလြန္ခဲ့တယ့္ႏွစ္ေပါင္း(၂၀)ေက ်ာ္တုန္းကေတာင္ ခပ္ေပေပ ေနခ့ဲေသးတာပဲ။



အခု ဘဂၤါလီအေရးမွာ တစ္ခဲနက္ ေထာက္ခံခဲ့ပါၿပီ။ မတရားတဲ့စစ္မွာေတာင္ မျဖဴံခဲ့ဘူးမဟုတ္လား။ အခု တရားတယ့္စစ္ပဲ။ ဘာျဖဴံစရာရွိလဲ။



၁။ မိမိႏိုင္ငံကို ခိုးဝင္လာတယ့္လူေတြကို ေၾကာက္ရမွာလား။



၂။ တိုင္းရင္းသားေတြကိုေတာင္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ မေပးရေသးဘူး။ ဒီဘဂၤါလီေတြကို ထမင္းဦး ခြံ႕ေကြၽးရမွာလား။



၃။ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀)ေက်ာ္ ဝရုန္းသုန္းကား ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ့္ ဒီႏိုင္ငံအတြက္ ဘာမွကို မလုပ္ရေသးဘူး။ ဒီက်ဴးေက်ာ္ဘဂၤါလီေတြအတြက္ အရင္လုပ္ေပးရမွာလား။



စကားေၾကာ ရွည္သြားၿပီ။ ေတာ္သည့္ၿပီ။ သမၼတသိန္းစိန္ကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီဘဂၤါလီအေရးမွာ ပါးရည္နပ္ရည္ ရွိပါေစ။ 

by :Ven Ravika