" အဘ၏ ဂ်ီေတာက္ ႏွင့္ ရာဟု မစိန္ၾကာ "

ကၽြႏု္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခု၏ဆင္ေျခဖုန္းရပ္ကြက္တစ္ခုတြင္ေနပါသည္။ ဆင္ေျခဖုန္းရပ္ကြက္ ဆိုသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အိမ္ေျခက ႃပြတ္သိပ္ခဲလွ်က္၊ ၾကပ္ညပ္လို႔ေနသည္။ေခါင္းရင္းအိမ္က ၾကံ့ဖြတ္ အတြင္းေရးမွဴး အိမ္ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အဆိုပါအတြင္းေရမွဴးဆိုသူ ေနအိမ္သည္္ ရပ္ကြက္ထဲမွ ေရဖိုး၊ မီးဖိုး၊ ဘာေၾကး၊ညာေၾကးမ်ား ေကာက္ခံသူတို႔ျဖင့္ အၿမဲေျခခ်င္းလိမ္ရာ ေနရာလည္း ျဖစ္သည္။ဒါတင္မကေသး ရပ္ကြက္ထဲရွိ ငမူး၊ င႐ူးမ်ား မၾကာခဏဆိုသလို ၀ိုင္းဖြဲ႔အရက္ေသာက္ရာ စားေသာက္႐ံုဟုဆိုလည္း မမွား။က်ေနာ့္ႏွင့္ လမ္းထဲ႐ွိတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အုပ္စုမွာမူထိုၾကံ့ဖြတ္အတြင္းေရးမွဴးဆိုသူကို အေသသတ္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ကို မုန္းသည္။အႏွီ အတြင္းေရးမွဴးဆိုသူမွာ က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ား စာေမးပြဲၿပီးအားလပ္ရက္ ပိတ္ၿပီး၍ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ သည့္အခါတိုင္းတြင္ ရပ္ကြက္ထဲရွိတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ရွိရာအိမ္မ်ားသို႔ ေက်ာင္းသားနာမည္မ်ားလိုက္မွတ္ၿပီး၊ ေက်ာင္းတက္စဥ္အတြင္း ေက်ာင္းတြင္ဆူပူ မႈမလုပ္ရန္၊ေက်ာင္းတြင္ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ပက္သက္ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကိုင္ေဆာင္ျခင္း၊ နံရံတြင္ ကပ္ျခင္း၊ ေ၀ျခင္းမ်ား မျပဳလုပ္ပါဆိုေသာအခ်က္ႏွင့္ ထိုကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္ပါက သက္ဆိုင္ရာကအေရးယူမည္ဆိုသည့္အခ်က္ကို သိပါေၾကာင္း စသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ား ေရးထားသည့္စာရြက္ေပၚတြင္ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းသည္။ ထိုႃကံ့ဖြတ္ အတြင္းေရးမွဴးဆိုသူသည္စစ္တပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ အထက္ပိုင္းအရာရွိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႏွင့္ေပါင္းကာလုပ္စားေနသူလည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူဆိုး၊ သူခိုးမ်ားမွ လြဲ၍လူအေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို ခ်ဥ္ၾက သည္။ ကြယ္ရာတြင္ သူ႔နာမည္ကို မေခၚ။“ဖြတ္” ဟုသာ အျမင္ကတ္ကတ္ျဖင့္ ေခၚၾကသည္။တစ္ေန႔သ၌ က်ေနာ္ ေက်ာင္းမွ ျပန္လာေသာအခါ ထိုဖြတ္က က်ေနာ့္အိမ္သို႔လာကာေအာက္ပါစကားမ်ားကို အျပန္လွန္ ေျပာျဖစ္ၾကပါသည္။ဖြတ္။ ။ “မင္းက ကြန္ျပဴတာ တကၠသိုလ္တက္ေနတာဆိုေတာ့ ကြန္ျပဴတာေတာ့ေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းမွာေပါ့ေနာ္”က်ေနာ္။ ။ “ရေတာ့ ရပါတယ္။ မဆိုးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”ဖြတ္။ ။ “ငါ့ အဘကို ငါ့အိမ္နားမွာ ကြန္ျပဴတာ တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္တာ၊ အဲဒါနဲ႔ အဘက မင္းကိုေတြ႔ခ်င္တယ္လို႔ေျပာလို႔ မနက္ျဖန္ မင္း ေက်ာင္းကျပန္လာရင္လိုက္ေတြ႔လိုက္ပါဦး”က်ေနာ္။ ။ “အစ္ကို႔ အဘက ဘယ္ကလဲ၊ ရန္ကုန္မွာဘဲေနတာလား”
ဖြတ္။ ။ ။ “ေအး….အလံုမွာေနတာေလ။ မင္းမနက္ျဖန္ ေက်ာင္းကေနဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ျပန္ေရာက္မလဲ”
က်ေနာ္။ ။ “အင္း….ညေန ေျခာက္နာရီေလာက္ဆိုရင္ အိမ္ေရာက္ပါၿပီ။ရတယ္ေလ…..က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ လွမ္းေအာ္ လိုက္မယ္”
က်ေနာ္လည္း စိတ္၀င္စားသြားသည္။ အေၾကာင္းမွာ အခ်ိဳ႕က်ေနာ့္အသိ အိမ္မ်ားကက်ေနာ့္အားတစ္ခါတစ္ရံ ကြန္ျပဴတာ ၀ယ္ခ်င္လွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကြန္ျပဴတာတစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကြန္ျပဴတာႏွင့္ ပက္သက္၍ တစ္ခုခုေမးခ်င္လွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း က်ေနာ့္အားေခၚပါသည္။ ထို႔အတြက္ က်ေနာ္ေက်ာင္းအသံုးစရိတ္ေလးဘာေလး ေတာ့ရသည္။ ယခုလည္း ကြန္ျပဴတာ တစ္ခုခုျဖစ္၍ျပခ်င္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ကြန္ျပဴတာ ၀ယ္ခ်င္သည့္အတြက္အေရာင္းဆိုင္သို႔ ေခၚသြားခ်င္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။သို႔ႏွင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းမွ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္ေခါင္းရင္းအိမ္ဘက္သို႔ က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း အသံျပဳလိုက္သည္။တစ္ခဏၾကာေသာအခါ ေခါင္းရင္းအိမ္မွ “ဖြတ္” က က်ေနာ့္ကို လာေခၚသည္။ တကၠစီစီးသြားၾကသည္။ ကားေပၚတြင္ ဖြတ္က “မင္း ဟိုေရာက္ရင္ အဘကိုေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္ဆံေနာ္”။ သူ႔စကားက လူကိုေစာ္ကား လုိက္သလို။သို႔ႏွင့္ က်ေနာ္က “ေဟ့လူ…ခင္ဗ်ား စကားေျပာတာၾကည့္ေျပာ၊ က်ဳပ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ဆိုတာ သိထား၊ လမ္းေဘးက ကေလက၀တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး”။ ကိုယ့္ရေပါက္ရလမ္း မို႔လို႔သာ လိုက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ေက်ာင္းအသံုးစရိတ္က ဒီလဆိုလွ်င္ အျပင္စာအုပ္ေတြပါ၀ယ္ဖတ္လိုက္ရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ မေလာက္ငွခ်င္။ ဒင္း ကိုေတာ့ သိပ္မၾကည္။မ်က္စိထဲ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ/
aလးဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ စီးၿပီးေသာအခါ အလံု ဆင္မင္းေစ်းအနီးရွိလမ္းသြယ္တစ္ခု၏ထိပ္တြင္ ဆင္းသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုလမ္းသြယ္ထဲသို႔လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး ၿခံ၀င္းက်ယ္တစ္ခုေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္ၾကသည္။ ဖြတ္ ကအထဲရွိလူတစ္ဦး၏ အမည္ကို လွမ္းေခၚလိုက္ရာ လူတစ္ေယာက္မွ လာ၍တံခါးဖြင့္ေပးသည္။ သို႔ႏွင့္ အခန္းတစ္ခန္းဆီသို႔ေရာက္သြားသည္။ ဖြတ္ကထုိအခန္းတြင္ က်ေနာ့္ကို ထားခဲ့ၿပီး အခန္းျပင္ထြက္သြားသည္။ ခဏၾကာေသာအခါက်ေနာ့္ကို သူ႔ေနာက္လိုက္ခဲ့ရန္ေခၚၿပီး အျခားအခန္းတစ္ခန္းဆီသို႔၀င္သြားသည္။ က်ေနာ္လည္း ေနာက္မွ လိုက္သြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ အသက္ ၄၅ႏွစ္အရြယ္ခန႔္ရွိ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးကို ေတြ႔ရသည္။ ဖြတ္ က ထိုအမ်ိဳးသားအား“အဘ… က်ေနာ္ေျပာထားတဲ့ ေကာင္ေလးကို ေခၚလာပါၿပီ”၊ ထိုအခါ အသက္ ၄၅ႏွစ္အရြယ္ခန္႔ရွိ အဘ ဆိုသူက “ေအးေအး…မင္းသြားႏုိင္ပါၿပီ၊ သူ႔ကိုေတာ့ထားခဲ့” ဟုဆိုကာ က်ေနာ့္အား သူ႔ေရွ႕ရွိ ဆိုဖာစတီ ေပၚတြင္ ထုိင္ခိုင္းသည္။ဖြတ္က ေတာ့ အခန္းထဲက ထြက္သြားၿပီ။ထိုအဘ ဆိုသူကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြားသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဦးေလးအရြယ္၊အေဒၚအရြယ္မ်ားဆို သူမ်ားေတြက ကိုယ့္ကို အစ္ကို၊ အစ္မ ဟုေခၚကသိပ္ၿပီးသေဘာေခြ႔ သည္။
အခ်ိဳ႕အေဒၚအရြယ္အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားဆို ၄င္းတို႔အား “မမ” ဟုေခၚက လြန္စြာမွသေဘာက်ၾကသည္။ ဦးေလးအရြယ္ရွိ သူတို႔က ဦးေလးဟု အေခၚခံရျခင္းထက္ “အစ္ကို”ဟုေခၚခံရပါက ပိုၿပီးသေဘာက်ၾကသည္။ ထိုသို႔အေခၚခံရပါက မိမိတို႔၏ ရုပ္ရည္သည္မရင့္ေသး၊ ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ေသာ အရြယ္ကို ေဆာင္ၾကသည္ ဟုသတ္မွတ္ၾကသည္။သေဘာ့ေခြ႔သည္။ ၿပံဳးၾကသည္။ ပီတိျဖစ္ၾကသည္။ ယခုမူ က်ေနာ့္ေရွ႕၌ထိုင္ေနေသာသူသည္ကား က်ေနာ့္ အစ္ကိုအႀကီးဆံုးအရြယ္ေလာက္ပင္မရွိေသး။ ဖြတ္က၄င္း အား “အဘ” ဟုေခၚ လိုက္ျခင္းမွာ သူမသိ၍ေခၚလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္မည္။နာမည္ကိုက “ဖြတ္” ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ အေခၚခံရသည့္ သူကလည္း “အဘ”ဟုအေခၚခံလိုက္ရတာေတာင္ မ်က္ႏွာအနည္းငယ္ပင္ ပ်က္သြားျခင္း မ႐ွိ။ မ်က္ႏွာကအရယ္အၿပံဳးမ႐ွိ။
ေၾသာ္….တစ္ကယ္တည္ ၿငိမ္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ ေပပဲ။ တရားသမားလည္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ သို႔မဟုတ္ အခ်ိဳ႕သူမ်ားက ေဗဒင္ ေဟာစားသူမ်ား၊ ဗိေႏၶာ ဆရာမ်ားကိုလည္း အဘဟု ေခၚၾကသည့္အတြက္ ေၾကာင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္မွာ ေဗဒင္ဆရာသို႔မဟုတ္ ဗိေႏၶာ ဆရာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေတာ့ အသက္အရြယ္ကိုလိုက္ၿပီးခြဲျခားေခၚတတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ျပမွျဖစ္မည္။ ၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး အထင္ေသးမခံခ်င္။ ဖြတ္ ကိုေတာ့ ထိုကိစၥမွာ အနည္းငယ္ခြင့္လႊတ္မိပါသည္။ သူက လမ္းေဘးဒုကၡသည္ ဘ၀ကေန ဖြတ္ဘ၀ ေရာက္လာသည္မို႔လို႔ရွိေစေတာ့။
ဘ၀င္စိတ္ကေလးႏွင့္ ေတြးေနခိုက္ အဘဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္က က်ဳပ္ကိုစၿပီး ……..
အဘ။ ။ “ကဲ…မင္း နာမည္ေျပာစမ္းပါဦး”
က်ေနာ္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့… က်ေနာ့္နာမည္ xxxxx ပါ။ အစ္ကို႔နာမည္ေရာ သိပါရေစခင္ဗ်ာ။”
အဘ။ ။ “အစ္ကိုလို႔မေခၚနဲ႔။ အဘ လို႔ေခၚဟုတ္ၿပီလား။ ငါက ဗိုလ္မွဴးႀကီး xxxxကြ။ အားလံုးေခၚသလို အဘ လို႔ပဲေခၚ။”
က်ေနာ္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့၊ အစ္ကို….အဲ….အ….အဘ” (စိတ္ထဲမွာေတာ့ က်ေနာ့္ကိုမေကာင္းဆိုး၀ါးလက္ထဲသို႔ အပ္ခဲ့သည့္ ဖြတ္ကို ႀကိမ္ဆဲေနမိသည္။) “အဘက်ေနာ့္ကို ေခၚတဲ့အေၾကာင္းကို သိပါရေစခင္ဗ်”
ထိုအခါ ၄င္း အဘ ဆိုသူက က်ေနာ့္အား အီးေမးလိပ္စာ တစ္ခုေရးထားေသာစာရြက္အပိုင္း အစတိုေလးတစ္ခု ကို ေပးၿပီး ေအာက္ပါအတုိင္း စကားဆိုပါသည္။
အဘ။ ။ “ေရာ့…မင္း ဒီလိပ္စာကိုဖြင့္ေပး”
က်ေနာ္။ ။ “အဘ အီးေမးလ္ပတ္စ္၀က္ဒ္ ေမ့ေနလို႔ ဖြင့္မရတာလား ခင္ဗ်”
အဘ။ ။ “ပတ္စ္၀က္ဒ္ ဆိုတာဘာလဲ”
ဘုရားေရ….Laptop တစ္လံုးလံုးေဘးမွာထားၿပီး ပတ္စ္၀က္ဆိုတာ မသိဘူးတဲ့။ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လား။ သို႔တည္းမဟုတ္ က်ေနာ္ အဂၤလိပ္လို “Password”ဟုသံုးလိုက္မိသည့္အတြက္ နားမလည္သြားတာမ်ားလား။ ထို႔ေၾကာင့္ ……
က်ေနာ္။ ။ “အဘ..ပတ္စ္၀က္ဒ္ ဆိုတာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ကုဒ္ ကိုေျပာတာပါ ခင္ဗ်ာ၊အီးေမးလ္းလိပ္စာက စာတိုက္ေသတၱာ နံပါတ္ နဲ႔ တူၿပီး လွ်ိဳ႕၀ွက္ကုဒ္ ကေတာ့အဲဒီ ေသတၱာ ကိုဖြင့္တဲ့ေသာ့နဲ႔ တူပါတယ္”
အဘ။ ။ “ေအး…ဟုတ္ၿပီ။ ငါ ရွင္းသြားၿပီ။ အခုဟာက ငါ့လိပ္စာမဟုတ္ဘူးကြ။ ငါစံုစမ္းေနတဲ့ ေကာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အီးေမးလ္ လိပ္စာဘဲ။ သူ႔လိပ္စာကိုဖြင့္လို႔ရရင္ သူဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာကို သိမယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔လိပ္စာကိုငါဖြင့္ခ်င္တာ”
ဟူး…ခက္ပါေရာလား။ လူအခြင့္အေရး အပိုဒ္ ၁၂ က ဆိုထားရာ၀ယ္ “မည္သူမွ်မိမိသေဘာအတုိင္း ေအးခ်မ္းလြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ျခင္းကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊မိမိ၏ မိသားစုကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိေနအိမ္ အသိုက္အ၀န္းကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ စာေပးစာယူကို ေသာ္လည္းေကာင္း ဥပေဒအရ မဟုတ္ေသာ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္း မခံေစရ။” ဟူ၏။ ဒီ အဘ ဆိုသူ နဲ႔ေတာ့ ခက္ေနပါၿပီ။

က်ေနာ္။ ။ “အီးေမးလ္လိပ္စာတစ္ခုအထဲက စာေတြကို ဖတ္ဖို႔ိဆိုရင္ ခုနကေျပာတဲ့လိပ္စာရယ္၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္ကုဒ္ ရယ္ ႏွစ္ခုလံုးသိမွ ဖြင့္လို႔ရတာပါ အဘ”
အဘ။ ။ “ေအး…ေအး။ ဒါဆိုလည္း မင္းျပန္ႏုိင္ပါၿပီ။ ေရာ…ေရာ့”
ဟုဆိုကာက်ေနာ့္အား တစ္ေထာင္တန္ အေခါက္တစ္ထပ္ကို ေပးပါသည္။ က်ေနာ့္တြင္ပိုက္ဆံပါသည္ဟု ေျပာၿပီး က်ေနာ္မယူခဲ့ပါ။
aနာက္တစ္ေန႔ မနက္ အိပ္ယာထၿပီး အိမ္ေရွ႕တြင္ မ်က္ႏွာသစ္ေနခိုက္၊ဟိုဘက္အိမ္က ဖြတ္က ရုတ္တရက္လွမ္း၍ “ေဟ့ေကာင္… မင္းမေန႔က အဆင္ေျပရဲ႕လား။အဘက မုန္႔ဖို႔ဘယ္ေလာက္ေပးလိုက္လဲ။” က်ေနာ္လည္း မနက္ေစာေစာစီးစီး ဖြတ္မ်က္ႏွာကို ျမင္ၿပီး အကုသိုလ္ ပြားရေတာ့သည္။ “ဘယ္ေလာက္ေပးေပးခင္ဗ်ားအပူလား။” အခုလို ပိတ္ေျပာပစ္တာေတာင္ ဒင္းက မရပ္ေသး။ ဆက္ၿပီး“ေအာင္မာ….မင္းက ငါလိုက္ ပို႔လို႔ အဘဆီကို တစ္ေခါက္ပဲေယာက္ဖူးေသးတာ။မင္းက အဘအားကိုးနဲ႔ ငါ့ကို မိုက္ေတာ့မယ္ေပါ့ဟုတ္လား။”က်ေနာ္လည္း မနက္ေစာေစာစီးစီးမို႔ ပါးစပ္က အယုတ္တ၊ အနတၱမထြက္ခ်င္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသစ္လက္စျဖင့္ ေရခြက္ကို တိုင္ကီထဲသို႔ဗြမ္းကနဲ ပစ္ခ်ပစ္လိုက္ၿပီး အိမ္ထဲသုိ႔ ၀င္ခဲ့ေတာ့သည္။
သို႔ႏွင့္ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေသာ္ ဖြတ္ မိန္းမ (ဖြတ္မ) က က်ေနာ့္အေမအား ဖြတ္ကအဘ ဆိုသူထံမွ က်ေနာ္သည္ အင္တာနက္အေၾကာင္း ကိုေကာင္းစြာသိရွိထားေၾကာင္း၊သူ (အဘဆိုသူ) မရွင္းလင္းသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပႏုိင္ေၾကာင္း က်ေနာ့္အေမ ျပန္ေျပာျပ၍ သိရသည္။
သို႔ေသာ္ က်ေနာ္စိတ္မ၀င္စားပါ။ Password ဆိုသည့္စကားလံုးကို ဂိမ္းဆိုင္မွာ ဂိမ္းေဆာ့ေနၾကသည့္ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း အဆင့္ ကေလးေတြပင္ ေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။တစ္ေန႔တြင္ ဖြတ္ က က်ေနာ္ ေက်ာင္းသြားေနခိုက္ ညေနက်ေနာ္ေက်ာင္းကျပန္လာလွ်င္ အဘ ဆိုသည့္ ပုဂၢိဳလ္အိမ္သို႔ သြားရဦးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ့္အေမအား မွာထားခဲ့၍ က်ေနာ္ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ ေသာအခါသိရသည္။
က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းအိမ္တြင္ စာသြားလုပ္စရာရွိ သည္ဟုအေၾကာင္းျပသည္။ သို႔ေသာ္ အေမမ်က္ႏွာမေကာင္း၍ က်ေနာ္ ဖြတ္ႏွင့္အတူ ဒုတိယအႀကိမ္ အဘ ဆိုသူ အိမ္သို႔ လိုက္သြားရျပန္သည္။ အေမက ဘယ္သူႏွင့္ မွျပႆနာတက္မည္ကို မလိုလား။ စကားမ်ားမ်ားမေျပာခ်င္။
ဖြတ္က အရင္တစ္ေခါက္တုန္းကလိုပင္ က်ေနာ့္အား အခန္းထဲတြင္ထားခဲ့ၿပီးျပန္သြားသည္။ က်ေနာ့္မွာမူ အဘႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားရေတာ့သည္။ “ေအး…ေမာင္XXXX၊ထိုင္ကြာ၊ မင္းကို အဘေမးစရာေတြရွိလို႔။ ဂ်ီေတာက္ ဆိုတာဘာလဲသိလား”။ က်ေနာ္႐ုတ္တရက္ေၾကာင္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ အတန္ငယ္စဥ္းစားၿပီးမွ …..
က်ေနာ္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့အဘ။ က်ေနာ္အဲဒီ ဗဟုသုတေတာ့ သိပ္မရွိပါဘူး။မုဆိုးေတြေျပာတာေတာ့ က်ားတို႔၊ ျခေသၤ့တို႔ဆိုရင္ ဟိန္းတယ္။ ေမ်ာက္တို႔၊ဆင္တို႔ဆိုရင္ ေအာ္တယ္။ ဂ်ီ ဆိုရင္ ေတာက္တယ္။ ၾကက္တို႔၊ ေဒါင္းတို႔ဆိုရင္ တြန္…
”အဘ။ ။ “ဟာ….၊ မဟုတ္ဘူးေလကြာ၊ ကြန္ျပဴတာမွာေလ.. တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္စကားေျပာၾကတာ။ ဂ်ီေတာက္ေလ…ဂ်ီေတာက္။”
က်ေနာ္။ ။ “ေၾသာ္…ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒါ ဂ်ီေတာ့ခ္ လို႔ေခၚပါတယ္ အဘ။တစ္ျခားတစ္ေနရာမွာ ရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ ေယာက္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ အင္တာနက္ေပၚကဂူဂဲလ္ စကားေျပာစနစ္ကို သံုးၿပီးေတာ့ ေတြ႔ၾက၊ စာေရးၿပီး စကားေျပာၾက၊နားၾကပ္ တပ္ၿပီး စကားေျပာၾကတာကို ဂ်ီေတာ့ခ္လို႔ေခၚပါတယ္”

သို႔ႏွင့္ က်ေနာ့္အား ဂ်ီေတာ့ခ္ေပၚတြင္ စမ္းၿပီးစကားေျပာခ်င္သည္ဟုေျပာသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဂ်ီေမးလ္ အေကာင့္တစ္ခုကို သူ႔အတြက္ ဖြင့္ေပးၿပီး၊က်ေနာ့္အတြက္လည္း သူႏွင့္ စကားေျပာရန္ ေနာက္ထပ္ ဂ်ီေမးလ္အေကာင့္တစ္ခုထပ္ဖြင့္ပါသည္။ အစမ္းေလ့က်င့္ရန္ ကြန္ျပဴတာ ႏွစ္လံုးရွိရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာရာ ၄င္းအိမ္အေပၚထပ္မွ ကြန္ျပဴတာေနာက္ထပ္တစ္လံုးကိုအမ်ိဳးသား တစ္ဦးက ေရႊ႕လာပါသည္။
သို႔ႏွင့္ အခန္း ေထာင့္ႏွစ္ေထာင့္တြင္ကြန္ျပဴတာ တစ္လံုးစီကို ထားၿပီး ဂ်ီေတာ့ခ္ေပၚတြင္ စကား ေျပာၾကပါသည္။က်ေနာ္တို႔ ဂ်ီေတာ့ခ္ေပၚတြင္ ေျပာခဲ့ၾကေသာ စကားမ်ားမွာေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္ပါသည္။
အဘ။ ။ “ဟဲလို…ဟဲလို။ ၾကားရလား….ၾကားရလား။ ၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္”
က်ေနာ္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့ၾကားရပါတယ္။” (ၾကားရမွာေပါ့။ တစ္ခန္းထဲမွာ ဒီေလာက္အာသံၿဗဲႀကီးနဲ႔ နားမခံသာေအာင္ ေအာ္ေနတာ)
အဘ။ ။ “ေဟး….မင္းေနေကာင္းလား”
က်ေနာ္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့ေကာင္းပါတယ္။” (စိတ္ပ်က္ဖို႔)
အဘ။ ။ “ေကာင္းပါတယ္ အဘလို႔ေျပာ” (အေရးထဲ ထ ထ ေဖာက္ေနၿပန္ၿပီ။ တစ္ကယ္….ပါ။စိတ္ပိန္တယ္)
က်ေနာ္။ ။ “ေကာင္းပါတယ္ အဘ”
အဘ။ ။ “ေအး…ေအး။ မင္းဘာလုပ္ေနလဲ” (သိသိႀကီးနဲ႔ ေမးျပန္ၿပီ…။ စိတ္ေရာ၊ လူေရာ ညစ္တယ္)
က်ေနာ္။ ။ “အဘ နဲ႔ စကားေျပာေနတယ္ေလ” (အမွန္ကို ဆိုတာပါ၊ မလိမ္ပါ)
အဘ။ ။ “ေအာ္..ေအး၊ ဟုတ္သားပဲ” (ဒီလုိဘဲ ၿဖီးေနက်)
သည္လိုႏွင့္ စကားေျပာၾကရာ တစ္နာရီခန္႔ၾကာသြားသည္။ပါးစပ္ေတြလဲေညာင္းလွၿပီ၊ နားေတြလည္း အူလွၿပီ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ (ယခုေခတ္စကားႏွင့္ ဆိုရပါမူ) နားမုဒိန္းက်င့္ခံေနရသည့္ ဒုကၡ။ သို႔ႏွင့္…….

က်ေနာ္။ ။ “အဘ….ဂ်ီေတာ့ခ္က တစ္ခါတစ္ခါ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြ ပါတတ္တယ္။ ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတာင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဂ်ီေတာ့ခ္ေျပာရင္းကြန္ျပဴတာထဲကို ဗိုင္းရပ္စ္၀င္လာၿပီး ပ်က္သြားေရာ”(အိမ္လည္းျပန္ခ်င္လွၿပီ - အျဖဴေရာင္ မုသားသံုးလုိက္ရသည္)
အဘ။ ။ “ဟာ…ဒီအတြက္ေတာ့မပူနဲ႔။ ငါ့မွာ ေနာက္တစ္လံုးရွိေသးတယ္” (ဒီကေလးနဲ႔ခက္ပါၿပီေကာ)။

က်ေနာ္။ ။ “မဟုတ္ဘူး အဘ။ ဗိုင္းရပ္က ကြန္ျပဴတာထဲ ကေန တစ္ဆင့္ နားႀကပ္ထဲကိုေရာက္ႏုိင္ၿပီး ဦးေႏွာက္ထဲအထိ ေရာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ဦးေႏွာက္ထိခိုက္ၿပီး အသက္ပါဆံုးတယ္လို႔ ေျပာတယ္အဘရဲ႕။ မေန႔ကတင္ က်ေနာ္အင္တာနက္ သတင္းတစ္ပုဒ္မွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အေနာက္ႏုိင္ငံတစ္ခုကေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ဂ်ီေတာ့ခ္ေျပာရင္း နားႀကပ္တန္းလန္းနဲ႔ ေသေနတာကိုေတြ႔ရတယ္တဲဲ့။ ဆရာ၀န္က စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာ ထဲက ဗိုင္းရပ္စ္ပိုးကဂ်ီေတာ့ခ္ကေန နားႀကပ္ထဲ၊ နားၾကပ္ထဲကေန တစ္ဆင့္ ဦးေႏွာက္ထဲကို ၀င္ၿပီးဦးေႏွာက္ကို ဒုကၡေပးတာတဲ့။ ေနာက္ၿပီး ကြန္ျပဴတာ ဗိုင္းရပ္ပိုးကဦးေႏွာက္ထဲကို ၀င္သြားၿပီးရင္ အဲဒီလူကို နာရီပိုင္းအတြင္းေသေစႏုိင္တယ္တဲ့။ အဲဒါ က်ေနာ္ အဘအတြက္ စုိးရိမ္လို႔ပါ အဘ။ ”

အဘ။ ။ “ေဟ…ဟုတ္လား။ ဒါဆိုရင္ ဂ်ီေတာ့ခ္ ေျပာတာ အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ နီးစပ္တယ္။ေတာ္ၿပီ ေနာက္ဆိုရင္ ဂ်ီေတာ့ခ္ မေျပာေတာ့ဘူး။ ရာဟု မစိန္ၾကာ နဲ႔ဘဲစကားေျပာေတာ့မယ္။ ညက ငါ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ဘီယာေသာက္ရင္း သူတို႔ေျပာျပတာ။ဂ်ီေတာက္..အဲ..ဂ်ီေတာ့ခ္ နဲ႔ စကားေျပာရတာ အဆင္မေျပရင္ ရာဟု မစိန္ၾကာ နဲ႔စကားေျပာလို႔ရတယ္တဲ့။ အဲဒါ မင္းလုပ္ေပး”
ဘုရား….ဘုရား။ ဒုကၡေတြေတာ့ ျဖစ္ကုန္ၿပီနဲ႔တူတယ္။ ဘယ္က ရာဟု မစိန္ၾကာ လဲ။အေရးထဲ ေအာင္သြယ္လုပ္ခိုင္းေနျပန္ၿပီ နဲ႔တူတယ္။
က်ေနာ္။ ။ “အဘ….က်ေနာ့္ အသိထဲမွာ ရာဟု မစိန္ၾကာဆိုတာ မ႐ွိဘူးခင္ဗ်။ဟို…ဟို။ ဒါမွ မဟုတ္ မစိန္ၾကာဆိုတာ…”
အဘ။ ။ “မစိန္ၾကာ မဟုတ္ဘူးေလကြာ။ ရာဟု ပါေသးတယ္။
ရာဟု မစိန္ၾကာ”စေနေန႔မွာေမြးတဲ့သူေတြဆို စေနေမာင္ေမာင္တို႔၊ စေနမ တို႔ဆိုၿပီး နာမည္ေပးၾကေတာ့ ဧကႏၱ မစိန္ၾကာကို ရာဟု ေန႔မွာေမြးလို႔ ရာဟု မစိန္ၾကာလို႔ေပးထားတာဘဲေနမွာ။
အဘ။ ။ “ေဟ့ေကာင္…ဘာေငးၾကည့္ေနတာလဲ…။ ငါ ရာဟု မစိန္ၾကာ နဲ႔စကားေျပာခ်င္တယ္ဆို။ အင္တာနက္ထဲမွာ ရာဟု မစိန္ၾကာ ႐ွိတယ္”
က်ေနာ္။ ။ “ဟို…ဟုိ..အဘ။ က်ေနာ္ အင္တာနက္ သံုးလာတာ ၾကာပါၿပီ။ က်ေနာ္ ရာဟုမစိန္ၾကာဆိုတာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး”
ထိုအခါက်မွ အဘ က သူ႔ အိပ္ကပ္ထဲမွ စာရြက္အပိုင္းအစေလးကို ထုတ္ကာ… “ဒီမွာေတြ႔လား၊ မေန႔က ငါ့ရဲေဘာ္ေတြ ေရးေပးလိုက္တာ… ဘာတဲ့ Y-A-H-O-O…ရာဟု၊M-E-S-S-E-N-G-E-R…မစိန္ၾကာ တဲ့။ အဲဒီမွာ စကားေျပာလို႔ ရတယ္လို႔ေျပာတယ္”။
က်ေနာ္။ ။ “ဟာ…အဘ အဲဒါ ရာဟူး မတ္စင္ဂ်ာ လို႔ေခၚတယ္။ ဗိုင္းရပ္ပိုးအမ်ားဆံုး၀င္တာ အဲဒီကေပါ့။ အင္တာနက္ေပၚမွာစကားေျပာတဲ့လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဒုကၡေပးတာ။ ရာဟူး မတ္စင္ဂ်ာ မွာစကားေျပာရင္း ေသတဲ့သူ အေရအတြက္က၊ ဂ်ီေတာ့ခ္ မွာစကားေျပာရင္ေသဆံုးသူအေရအတြက္ထက္ပိုမ်ားတယ္။
အဘ။ ။ “မင္းကြာ….အဲဒီလို ျဖစ္တတ္တယ္ဆိုတာ ေစာေစာက ငါ့ကို ဘာလို႔ႀကိဳမေျပာတာတုန္း။ အခုလိုၾကားရ တာေတာင္ နိမိတ္မေကာင္းဘူး။ မင္းလည္းေနာက္ဆိုငါ့အိမ္ကို မလာေတာ့နဲ႔။ ဒါ…ဟိုေကာင္ေတြ ငါ့ကို သက္သက္ေသေၾကာင္းႀကံတာ….ေတာက္၊ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ကြာ၊ ဟင္း…ဟင္း”။

Credit to original writer and Htet Aung.

by Win Khaing Tun on Friday, 24 August 2012 at 06:01 ·