တကယ့္ကို ...အစဥ္အလာနဲ႔နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ေနရာတစ္ခုအေၾကာင္းကိုေျပာျပမယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဂၤလာဒံုမွာရွိတဲ့ က်ိဳကၠလို႔ေစတီေတာ္ဆိုတာ ၾကားဘူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီ ေစတီေတာ္နဲ႔ က်ိဳကၠလဲ့ေစတီေတာ္ကို တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ရိုး (ေခ်ာင္းထက္ အနည္းငယ္က်ဥ္းေသာ) အဆင့္ေလာက္ရွိတဲ့ ေရကန္ႀကီးရွိတယ္ဗ်။ အဲဒီေရကန္ႀကီးဟာ က်ိဳကၠလို႔ဘုရားေရွ႕ ကားလမ္းမနံေဘးကေန တဘက္မွာ ပင္မခဲယမ္းမီးေက်ာက္တပ္ေနာက္ေက်ာဘက္ အထိရွည္တယ္ဗ်ာ။ အက်ယ္အားျဖင့္ ေပ ၂၀၀ ေလာက္ရွိၿပီး အရွည္ကေတာ့ မိုင္၀က္ေလာက္ရွိမယ္ဗ်။ အဲဒီလိုရွိေနခဲ့တာ ဘယ္အခ်ိ္န္ထဲကလဲေတာ့မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လျပည့္လကြယ္မွာ တခါတခါ နန္း၀တ္နန္းစားနဲ႔ မိန္းကေလးေတြ ေရခပ္ဆင္းၾကသတဲ့ဗ်။ အဲဒီလိုေတြ႔တတ္ၾကတာ ၁၉၈၀ ေလာက္အထိပဲဗ်။ အဲဒီေနာက္ ၁၉၈၀ ေက်ာ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
အဲဒီေရကန္ကို ျဖတ္ၿပီး က်ိဳကၠလို႔ေစတီေတာ္ကိုသြားတဲ့လမ္းေဖာက္လိုက္တာ ကန္ကိုႏွစ္ပိုင္းပိုင္းသလိုျဖစ္သြားေ၇ာဗ်ာ။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းစတာပဲ။ က်ိဳကၠလို႔ေစတီေတာ္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကို အိပ္မက္ေပးသတဲ့။ ကန္ကိုမင္းမိန္႔နဲ႔ပိတ္လိုက္လို႔ ဒီဘက္ကန္မွာအေစာင့္မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒီအတြက္ တစ္ႏွစ္ကိုတစ္ႀကိမ္ အေစာင့္အတြက္ လူေခၚမယ္တဲ့ အဲဒီလူဟာ အဲဒီကန္ထဲမွာပဲစေတးရမယ္တဲ့။အဲဒီကစလို႔ တႏွစ္တစ္ခါလူစားလာလိုက္တာ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္အထိပဲ။ အဲ…လူစားပံုစားနည္းေလးေျပာျပမယ္ဗ်ာ။ အရမ္းစည္းကမ္းရွိတဲ့ နာနာဘာ၀ေတြပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စံနမူနာယူသင့္တယ္။ ဟိဟိ ...
ဗုဒၶပူဇနိယပြဲေတာ္က ႏွစ္စဥ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလမွာက်င္းပတယ္ဗ်။ အဲဒီ ဘုရားပြဲမတိုင္ခင္ တလအတြင္းမွာ အဲဒီကန္မွာ လူေတြေရနစ္ေသၾကတယ္္။ အဲဒီလိုတေယာက္ေယာက္ေရနစ္မေသခင္ တပတ္အလိုမွာ လူေခၚမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေက်ာင္းတိုင္ဆရာေတာ္ကို အိပ္မက္နဲ႔ SMS ပို႔တယ္။ Confirm လုပ္တယ္။ အဲဒီလိုအိပ္မက္ေပးရင္ ဆရာေတာ္က သက္ဆိုင္ရာ လူႀကီးေတြကို အေၾကာင္းၾကားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး။ တေယာက္မဟုတ္တေယာက္နစ္ေသတာပဲ။ အဲဒီထက္ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီလို တေယာက္ေယာက္ျဖစ္ခါနီးနာရီပိုင္းအလိုမွာ ကန္ရဲ႕အျခားေနရာကၾကည့္ရင္ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြထလာတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ေျမာက္ဘက္ထိပ္မွာရွိတဲ့ ဘန္႔ေဘြးပင္ႀကီးေပၚကတက္ၾကည့္ရင္ အဲဒီလိႈင္းၾကက္ခြပ္ကေလးေတြ စုၿပီးမိေက်ာင္းႀကီး ကန္စပ္ကို ဦးတိုက္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္ဗ်။ အဲဒါဆိုရင္ ေသခ်ာဘီ မၾကာခင္တေယာက္ေယာက္နစ္ၿပီးေသေတာ့မယ္။ အဲဒီလိုသိေပမယ့္လည္း မရဘူးဗ်။ တေယာက္မဟုတ္တေယာက္ေသတာပဲ။ ေနာက္ပိုင္းအဲဒီလိုျဖစ္ရင္ ဘုန္းႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ထြက္ေစာင့္တာ အဲဒါလည္းမရဘူး။ လစ္တဲ့ေနရာက ေရထဲဆင္းတန္းနစ္တာပဲ။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ကဆိုရင္ အနီးအနားကတပ္ေတြေန႔စဥ္အလွည့္က်ေစာင့္တာ အဲဒီထဲက တပ္ၾကပ္ႀကီးတေယာက္ အခ်င္းခ်င္းစေနာက္ၾကရင္း ေရစပ္မွာေခ်ာ္လဲတာ အဲဒီေရစပ္မွာတင္နစ္ၿပီး ဆံုးသြားတယ္ဗ်ာ။
ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ နယ္ကလာတဲ့လူေတြခ်ည္းနစ္ၾက ေသၾကတယ္။ ပဲခူး၊ ေတာင္ငူ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ စံုလို႔ပဲ။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အဲဒီေရကန္ထဲမွာ ရွင္ဥပဂုတၱေက်ာင္းေဆာင္ေဆာက္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္မရပ္သြားဘူး။ လမ္းေပၚတက္ၿပီး ကားတိုက္ခံၾကရေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုး (၁၉၉၉/၂၀၀၀) တစ္ခုခုပဲ။ အဲဒီႏွစ္မွာေတာ့ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကိုအိပ္မက္ေပးတယ္တဲ့။ “ဒီနွစ္ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေလာင္းေလွတစ္စီးစာယူမယ္” လို႔ ေျပာသတဲ့။ လူႀကီးသူမေတြေျပာၾကတာကေတာ့ ေလာင္းေလွတစ္စီးမွာ ေလွာ္သူ (၂၀) ေယာက္၊ ဦးထိုင္ နဲ႔ ပဲ့ကိုင္နဲ႔ဆိုရင္ အားလံုးႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္လို႔ ေျပာေနၾကတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ေျပာတာေပါ႔ (၂၂)ေယာက္တၿပိဳင္တည္း ဘယ္လိုေခၚမွာလဲေပါ႔။ ေျပာၿပီးမၾကာဘူး။ အဲဒီမွတ္တိုင္မွာ (၅၃) ဒိုင္နာေမွာက္တာ လူအားလံုး (၂၂)ေယာက္ တိတိေသၿပီး က်န္တဲ့ခရီးသည္ေတြကေတာ့ ပြန္းတာပဲ့တာေလာက္ကလြဲရင္ ဘာမွမျဖစ္ၾကဘူး။ အဲဒီထဲမွာလည္း ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့ဆံုးပါးသူေတြက ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္မထိခိုက္ၾကပဲ ေသၾကတာဗ်။ အဲဒီမွာ လက္ဖ်ားခါသြားေတာ့တာပဲ။
အဲဒီေနာက္ပိုင္း မေတာ္တဆျဖစ္ရပ္ကလြဲရင္ အခ်ိန္မွန္လူစားတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းမၾကားရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ လူလဲတယ္။ အေစာင့္ထားတယ္။ ဂ်ဴတီခ်ိန္းတယ္။ ဟန္းဒ္အိုဗာလုပ္တယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥေတြကေတာ့ အမွန္တကယ္ရွိတယ္။ ဟိုးအရင္ကေန အခုအခ်ိန္အထိ ရွိေနဆဲ လို႔ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္လည္း အဲဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးေလးေတြ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။
Post a Comment
Blogger Facebook DisqusComment ေပးရန္ ညာဘက္ေထာင့္မွ Blogger or Facebook or Disqus ကုိႏွိပ္ပါ။