ျမန္မာသူပုန္ေတြကိုခ်စ္တဲ့ အိႏိၵယက မိတ္ေဆြေတြ

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ နယူးေဒလီခရီးစဥ္က မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုတခ်ဳိ႕ေတြ႔ေတာ့ တခ်ိန္တုန္းကက်ေနာ္တို႔ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ေျခရာထပ္ေအာင္ သြားလာလႈပ္ရွားခဲ့တာေတြ ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ၿမိဳ႕လည္က ေန႐ူးပန္း ျခံ၊ လိုဒီးဥယ်ာဥ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပင္ ယမံုနာျမစ္ကမ္းနေဘးက ဂႏီၶႀကီးဂူဗိမၼာန္၊ စတဲ့ က်ယ္၀န္းၿပီး လွပတဲ့ပန္းျခံေတြက ၾကံဳတဲ့အခါ ျဖစ္ေစ၊ တမင္တကာျဖစ္ေစ၊ ရပ္ေ၀းဧည့္သည္ေတြလာလို႔ လွည့္လည္ျပသရတဲ့အခါျဖစ္ေစ သြားေနက်၊ ေရာက္ေနက် ေနရာေတြေပါ့။
လူဦးေရထူထပ္လြန္းၿပီး ျပည့္ညႇပ္ၾကပ္ေနတဲ့ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေနထိုင္ၿပီး၊ မိုးလင္းကေန ညအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ထိ ေစ်းေအာ္ေရာင္းတဲ့အသံ၊ ကားဟြန္းသံ၊ ဆူညံေအာ္ဟစ္သံေတြၾကားေနရသလို၊ မနက္ ေနထြက္တာလည္းမျမင္ရ၊ တ ေနကုန္ဖံုေတြ၊ အန႔ံအသက္ဆိုးေတြ၊ အမိႈက္ပံုမစင္ပံုနဲ႔ ညစ္ပတ္ေတာထေနတဲ့ ေဒလီအေနာက္ပိုင္း ဆင္းရဲသား ရပ္ ကြက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ဆယ္စုနွစ္ ၂ ခုေလာက္ ေနထိုင္က်က္စားခဲ့တယ္။
ဒီေန႔အထိလည္း ျမန္မာေတြ အဲဒီလိုရပ္ကြက္ေတြမွာ ရိွေနတုန္း။ ေဒလီအေျခခ်ခါစ ျမန္မာျပည္ဘြား အိႏိၵယအႏြယ္ေတြ အမ်ားစုေနတဲ့ ရပ္ကြက္ ဂ်န္နတ္ပူရီနိဗၺာန္ ရပ္ကြက ္(Janack Puri,Janack ဆိုတာနိဗၺာန္.. Puri ဆိုတာအရပ္) မွာ က်ေနာ္တို႔တေတြဟာ “တ၀ဂူ” လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ အ၀င္အထြက္ တခါးတေပါက္ထဲ၊ ျပဴတင္းေပါက္မရိွတဲ့ အိမ္ခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ လူ ၁၀ ေယာက္ေလာက္စုျပံဳေနၾကတာ။ အဲလို.. ေလေကာင္းေလသန္႔မရိွ၊ လူက်ဥ္းၾကပ္သလို စိတ္ လည္းမြန္းၾကပ္တဲ့ နိဗၺန္ရပ္ကြက္ကေန ေစာေစာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သူ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လည္ပတ္ေနတဲ့ Lodhi ပန္းျခံတို႔၊ Nehru Park တို႔ ဂႏီၶႀကီးဂူဗိမၼာန္တို႔ကို တေခါက္တခါမ်ားသြားမိရင္ စိတ္အေမာေတြေျပၿပီး  လြတ္လပ္ ၾကည္ လင္သြားတယ္။
ျမင္ကြင္းေတြက က်ယ္က်ယ္၊ အနံ႔အသက္မရိွ၊ ေရာင္စံုပန္းနဲ႔ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းနဲ႔ ေလေျပေအးေအးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေဒလီ မဟုတ္ဘဲ တျခားဥေရာပႏိုင္ငံတခု ေရာက္သြားသလိုမ်ဳိး။ ေရကန္နဲ႔ ငွက္ေက်းေတြ၊ ဘဲငန္းေတြကရိွေသးတယ္။ စိတ္ ေအးလက္ေအးနဲ႔ လမ္းေလ်ာက္ၾကည့္ရႈရင္း၊ ေညာင္းရင္ ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚလဲေလွ်ာင္းလိုက္ေပါ့၊ သိပ္ကိုစိတ္လက္ေပါ့ပါး ၿငိမ္းေအးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ငယ္ငယ္က သူ႔ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္ ဆံုေတာ့ စိတ္လက္ၾကည္သာစကားေျပာဖို႔ လိုဒီးပန္းျခံကို ေရြးခ်ယ္ထားတာလားမသိ၊ အဲ..သူတည္းခိုတဲ့ Hotel Palace ကလည္း လိုဒီးပန္းျခံနဲ႔နီးသလို၊ ေန႐ူးပန္းျခံတို႔၊ ျမန္မာသံ႐ံုးနဲ႔ သူေနခဲ့ဖူးတဲ့ အကၠဘာလမ္းေနအိမ္တို႔နဲ႔လည္း သိပ္ႀကီး ေ၀းတာ မဟုတ္ဘူး။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ တဲြရက္ဓာတ္ပံုတခ်ဳိ႕မွာ၊ အသားညိဳညိဳ၊ အရပ္ပုပု ေသးေသးနဲ႔ အန္တီမာ ဗီယာနဲ႔ သူ႔ခင္ပြန္း အန္ကယ္ကာလီကာတို႔ကိုလည္းေတြ႔ရေတာ့ စိတ္ၾကည္ႏူးသြားတယ္။ သူတို႔ အတဲြက ေဒၚစု ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ေနစဥ္ တေလ်ာက္လံုး က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာ့အေရးလႈပ္ရွားသူေတြနဲ႔ လက္တဲြၿပီး ျမန္မာ့အေရး ေဟာေျပာ ပဲြေတြ၊ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အရည္အခ်င္းနဲ႔ တိုင္းျပည္ေပၚ ေစတနာထားပံုေတြ၊ ျမန္မာဆန္ဆန္ ရိုးရိုး ေအးေအး ၀တ္စားဆင္ရင္တတ္ပံုေတြကို သတိတရ ေျပာေနက်။ အန္ကယ္လ္ “ကာလီကာ” က သတင္းစာဆရာတ ေယာက္.. ဟိုတုန္းက India Express သတင္းစာရဲ႕အယ္ဒီတာ၊ ေနာက္ပိုင္းလည္း နာမည္ႀကီးသတင္းစာေတြမွာ တာ ၀န္ထမ္းခဲ့ၿပီး ျမန္မာ့အေရးနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေၾကာင္း သတင္းေဆာင္းပါးေတြ ေရးေနက်။ က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ ေတြကို သိပ္ခ်စ္တာ။ တခါတေလ ၿမိဳ႕ထဲက က်ေနာ္တို႔ ႐ံုးကိုလာရင္ ဧည့္၀တ္ျပဳတဲ့ ခံုေပၚတက္မထိုင္ဘူး။ ဘိနပ္က ေလးခၽြတ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔နဲ႔ တန္းတူၾကမ္းခင္းေပၚထိုင္ၿပီး စကားေျပာတာ၊ တေလးတစားဆက္ဆံတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားေနတာကို စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ အားေပးတယ္။
က်ေနာ္တို႔ကိုေတြ႔ရင္ လက္သီးဆုတ္၊ လက္႐ံုးဆန္႔ၿပီး နႈတ္ဆက္တာ။ လင္မယား ၂ေယာက္လံုး က်ေနာ္တို႔ကို သားသမီး ေတြလိုသေဘာထား ဆက္ဆံတယ္။ လံုျခံဳေရးၾကပ္တဲ့ ေဒၚစုရဲ႕ အိႏိၵယခရီးစဥ္မွာ အိႏိၵယႏိုင္ငံသား ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔လည္း ေတြ႔ရပံုမရဘူး။ က်ေနာ္တို႔ အရမ္းေတြ႔ေစခ်င္တာက အန္ကယ္လ္ေဂ်ာ့ခ်္လို႔ က်ေနာ္တို႔ေခၚေခၚ ေနတဲ့ အရင္ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးေဟာင္း မစၥတာေဂ်ာ့ဖာနန္ေဒ႔စ္နဲ႔ ဆမတာပါတီေခါင္းေဆာင္ အန္တီဂ်ာရားဂ်ဳိက္လ္ တီး (သူ႔ဖခင္က ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ပထမဆံုးအိႏိၵယသံအမတ္အျဖစ္ ရန္ကုန္မွာ အတူေနဖူးတယ္)၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေမလိုျဖစ္ေနတဲ့ အန္တီနန္ဒီတာဟတ္ခ္ဆာ (သူ႔ဖခင္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အင္ဒရာဂႏီၵရဲ႕ ႏိုင္ငံ ေရးအၾကံေပး)၊ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီတခ်ဳိ႕က ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ လူမႈလႈပ္ရွားသူေတြနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ ရိွေသးတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ေဒၚစုေတြ႔ေစခ်င္တာက အဲဒီ အိႏိၵယေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအေပၚ ဘာအက်ဳိးတစံု တရာမွ မေမ်ာ္မွန္းဘဲ ျမန္မာျပည္သူေတြ လြတ္လပ္ေစခ်င္၊ ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာသက္သက္ပဲ ရိွၾကလို႔ပါ။ သူတို႔ရဲ႕တန္ဘိုးရိွတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ဖဲ႔ေပးၿပီး ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကလို႔ ျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္ေျပာျပမယ္….။
အိႏိၵယမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကို ကုလသမဂၢဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီး႐ံုး (UNHCR) က ဒုကၡသည္အျဖစ္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေအာင္ စၿပီးလမ္းဖြင့္ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့တာ အန္တီေဒၚနန္ဒီတာဟာတ္က္ဆာ(Nandita Haksar) ျဖစ္တယ္။ သူက လူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူ၊ အိႏိၵယဗဟိုတရား႐ံုး ေရွ႕ေနလည္းျဖစ္တယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ သူပုန္ေရွ႕ ေန။ မဏိပူ၊ နာဂ၊ အာသံနဲ႔အိႏိၵယရဲ႕ နာမည္ႀကီးအစိုးရဆန္႔က်င္ေရးသမား သူပုန္ေတြရဲ႕ အမႈလိုက္ေနသူ။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို မဏိပူေထာင္ထဲကေနထုတ္ၿပီး UNHCR အေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ နယူးေဒလီမွာ ႏိုင္ငံ ေရးလႈပ္ရွားခြင့္ရေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ ျမန္မာေက်ာင္းသား ၂ေယာက္ ေလယာဥ္ပ်ံေပးဆဲြအမႈကို ျပတ္ေအာင္ လုပ္ ေပးတယ္။ ကရင္နဲ႔၊ရခိုင္သူပုန္ (၃၄) ေယာက္က္ို ေထာင္နွစ္ရွည္က်ေနတာ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ အိႏိၵမွာေထာင္မက်ေစဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနႏိုင္ေအာင္ အန္တီနန္ဒီတာကို ဘုရားသခင္က ဖန္ဆင္းေပးထားသလိုပဲ။
၁၉၉၂ ေလာက္ မဏိပူရနဲ႔ မီဇိုရမ္နယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းကေန နယူးေဒလီတက္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ စုမိေတာ့ ျမန္မာသံ႐ံုးေရွ႕မွာ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြဆို သြားသြားဆႏၵျပတယ္။ ဥပမာလြတ္လပ္ေရး ေန႔၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးေန႔၊ ရွစ္ေလးလံုးတို႔ စစ္အာဏာသိမ္းနွစ္ပတ္လည္တို႔ ဆိုရင္ေပါ့။ က်ေနာ္ တို႔ တေတြ ပိုစတာေတြေရး၊ အ၀တ္နဲ႔နဖူးစီးစာတမ္းေတြ အလံေတြလုပ္၊ ေခါင္းစီးေတြပတ္ၿပီး ကုလားေတြနဲ႔ ဘတ္စ္ကား တိုးေ၀ွ႔လုတက္ၿပီး အခု ဂ်၀ါဟာလာေန႐ူး ေနအိမ္ကို ျပတိုက္လုပ္ထားတဲ့နားကTeen Muti (သူရဲေကာင္း ၃ ေယာက္ ႐ုပ္္ထုရိွတဲ့ ပန္းျခံ) မွတ္တိုင္မွာဆင္း၊ ျမန္မာသံ႐ံုးေရွ႕ ခြပ္ေဒါင္းအလံႀကီးကိုင္ၿပီး ခ်ီတက္ေတာ့တာပဲ။ အေစာပိုင္းေတာ့ သံ႐ံုးေရွ႕တည့္တည့္ထိ သြားဆႏၵျပရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ တိဘက္ေတြ တ႐ုတ္သံ႐ံုး ေရွ႕ဆႏၵျပရင္း စိတ္မထိမ္းႏိုင္ဘဲ အုတ္နံရံေက်ာ္ၿပီး သံ႐ံုး၀န္းထဲက်ဴးေက်ာ္ၿပီး တိဘက္အလံသြားခ်ိတ္ရာကာ သံ႐ံုးရပ္ကြက္ေတြ ဆႏၵျပ ဖို႔ခြင့္မျပဳဘူး။
က်ေနာ္တို႔ အဲဒီကာလက ဆႏၵျပရင္၊ ရဲစခန္းကိုတရက္ႀကိဳခြင့္ေတာင္းရတယ္၊ ဘယ္အဖဲြ႔အစည္းက ဘယ္နွစ္ေယာက္ ေလာက္လာၿပီး၊ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘယ္သူေတြကို ဘာေၾကာင့္ ဆႏၵျပမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ Teen Muti ရဲစခန္းက က်ေနာ္တို႔ေနရပ္လိပ္စာ၊ ဖံုးနံပါတ္၊ ဆႏၵျပမဲ႔အခ်ိန္နဲ႔အေၾကာင္းၾကားစာကို လက္ခံထားလိုက္တယ္။ ညပိုင္းမွာ ရဲစခန္းက ကိုယ္စားလွယ္လြတ္ၿပီး ဆႏၵျပဘို႔ အဲဒီေနရာမွာ ခြင့္မျပဳတဲ့အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားစာလာပို႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒါက ရဲစခန္းရဲ႕ (မဆလ စကားငွားေျပာရရင္) လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေပါ့။ ေနာက္ေန႔မနက္ ဆႏၵျပမယ့္အစီအစဥ္အတိုင္း ေန႐ူး ျပ တိုက္ေရွ႕သြား၊ ရဲေတြကတုတ္ႀကီးေတြကိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနမယ္။ ဆႏၵျပသူေတြ သူရဲေကာင္း႐ုပ္ထုနဲ႔ ပန္းျခံအ၀ိုင္းႀကီးကို ေႂကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ ၂ ပတ္ ၃ ပတ္ေလာက္ပတ္၊ ေန႐ူးျပတိုက္အနီး၊ နကၡတ္တာရာျပတိုက္နားက သေျပပင္ေတြ ေအာက္ သတိဆဲြတန္းစီၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုမယ္၊ ခြတ္ေဒါင္းအလံအေလးျပဳမယ္၊ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ စစ္အ စိုးရဆန္႔က်င္ေရးမိန္႔ခြန္းေတြ ေဟာေျပာမယ္၊ ပါလာတဲ့ဂစ္တာေတြ၊ ဗံုတိုပတ္စေတြ၊ ဘာဂ်ာေတြနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးသီ ခ်င္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားတပ္ဦးသီခ်င္းေတြ တီးမႈတ္သီဆိုၿပီး စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္မယ္၊ ကုလားရဲေတြက ဘာေတြဆိုေန မွန္းမသိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ဂီတသံေတြကိုျပံဳးရႊင္ၿပီး သေဘာေတြက်၊ ေခါင္းတရမ္းရမ္းနဲ႔ သူ႔ဖာသာသူခံစားေနလိမ္႔မယ္။ ျမန္မာသံ႐ံုးကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ရာဇသံစာရြက္နဲ႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြပါတဲ့ (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအ က်ဥ္းသားေတြ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္၊ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြရလဒ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္၊ အတုအေယာင္ အမ်ဳိးသားညီလာခံ ဖ်က္သိမ္းေပး ဘာညာေပါ့။ ရဲကားနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဆႏၵျပကိုယ္စားလွယ္ ၅ ေယာက္ သံ႐ံုးလႊတ္ၿပီး စာသြားပို႔ (သံ႐ံုးက လည္း ဘယ္ေတာ့မွလက္မခံ)၊ သံ႐ံုးေရွ႕မွာလည္း ကမၻာမေၾကဘူး ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြဆို၊ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ဟစ္ေပါ့။ အဲဒီ န၀တ၊ နအဖ ကိုို ႐ံႈ႕ခ်၊ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြေအာ္ဟစ္ၿပီး.. ဆႏၵျပပဲြကို႐ုတ္သိမ္း။ ရဲေတြက လက္ဆဲြႏႈတ္ ဆက္သူတို႔လည္း၊ တာ၀န္ၿပီးလို႔ေပ်ာ္၊ က်ေနာ္တို႔လည္း ဘတ္စ္ကားတိုးေ၀ွ႔စီးၿပီး အိမ္ျပန္။
တေန႔ က်ေနာ္တို႔ဆီကို အိႏိၵယအမတ္ေဟာင္းတေယာက္ (မီးရထား၀န္ႀကီးေဟာင္း) ေဂ်ာ့ဖာနန္ေဒ့စ္က ျမန္မာသံ႐ံုးေရွ႕ သူ႔ပါတီ၀င္ေတြဆႏၵျပမွာမို႔ လာေရာက္ပူးေပါင္းဖို႔ ဖိတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြသြားတယ္။ အိႏိၵယေအာက္လႊတ္ေတာ္ အမတ္မို႔လားမသိ ျမန္မာသံ႐ံုးနားထိ ခ်ီတက္ဆႏၵျပခြင့္ရတယ္။ သူက ျပည္သူ႔ဆႏၵနဲ႔ေရြးေကာက္ပဲြကို ပစ္ပယ္တာ၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖမ္းဆီးတာ၊ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္တာေတြကို မာန္ေတြအားေတြခံစားမႈေတြထည့္ၿပီး ေျပာ ေဟာ သြားတယ္။ ေနာက္မွ သူ႔အေၾကာင္းသိရတာက သူဟာ ဘယ္ႏိုင္ငံသားပဲျဖစ္ျဖစ္ လူတဦးတေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္ မႈနဲ႔ ဒီမိုကေရကိုအထိအပါးမခံဘူး ဆိုတာပဲ။ တိဘက္လူမ်ဳိးေတြဆိုရင္ သူ႔ကိုသိပ္ခ်စ္ၾက၊ ရိုေသေလးစားၾကတယ္။ သူ ဟာ ပညာတတ္၊ မိဘမ်ဳိးရိုးခ်မ္းသာတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းေပမဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒကို ယံုၾကည္ၿပီး အေျခခံျပည္သူေတြ အခြင့္ အေရးအတြက္ တိုက္ပဲြ၀င္ေလ႔ရိွတယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အင္ဒရာဂႏီၵ လက္ထက္ ပန္ဂ်ပ္ျပည္နယ္က ေရႊေက်ာင္းႀကီးအေရး အခင္းမွာ ႏိုင္ငံတ၀ွမ္း အေရးေပၚအက္ဥပေဒထုတ္ေတာ့ အန္ကယ္ေဂ်ာ့ခ်္ဟာ သူ႔အဖဲြ႔ေတြနဲ႔ သူပုန္ထခဲ့တယ္။ ဖိနွိပ္္ တဲ့ အေရးေပၚဥပေဒကိုဖ်က္သိမ္းေပးဘို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူဟာ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ Dynamic Leader (လႈပ္ရွားတက္ႂကြမႈ အားေကာင္းၿပီး၊ ႏိုင္ငံေရးမွာ ေဖာက္ထြက္ႏိုင္စြမ္းရိွသူ) တေယာက္အျဖစ္ အိႏိၵယႏိုင္ငံေရးေလာက မွာ ထင္ရွားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။ သူနဲ႔ေပါင္းမိတာ က်ေနာ္တို႔ ကံေကာင္းျခင္း လက္ေဆာင္ေတြရခဲ့တယ္။
အျဖစ္က ဒီလို…။
ေဒလီကို နယ္စပ္ဒုကၡသည္စခန္းမွာ အတူေနထိုင္ဖူးတဲ့ ပန္ခ်ီစစ္ၿငိမ္းေအး ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူေနရင္း၊ ပန္းခ်ီျပပဲြတခုလုပ္ၾကဖို႔ အန္တီနန္ဒီတာက အၾကံေပးတယ္။ လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးတခ်ဳိ႕ေထာက္ပံ႔တယ္။ နိဗၺာန္ရပ္ကြက္ က တ၀ဂူေလးမွာ ကိုစစ္ျငိမ္းေအးက စစ္တိုက္္သလို ပန္းခ်ီဆဲြတယ္။ ပန္းခ်ီကား ၂၀ ေက်ာ္ ထားဘို႔ေနရာ အခက္အခဲရိွ တယ္။ အခန္းကိစၥျပႆနာကို အန္ကယ္ေဂ်ာ့ခ်္ဆီ ခ်ည္းကပ္တယ္။ ပထမ “ပန္းခ်ီကားေတြထားဖို႔ ေနရာအခက္အခဲ ရိွတယ္၊ ကူညီႏိုင္မလား” “ယူလာခဲ့ ငါ႔ဆီလာထား”၊ “ပန္းခ်ီဆရာ ပန္းခ်ီဆဲြဘို႔ ေနရာက်ဥ္းတယ္”၊ “ငါ့ဆီလာေန”၊ ဒါနဲ႔ ေနာက္တဆင့္တက္တယ္။ “က်ေနာ္တို႔ အလုပ္လုပ္ရတာၿမိဳ႕နဲ႔ေ၀းတယ္၊ အဆင္မေျပဘူး”၊ “ငါ႔ ႐ံုးခန္းတခန္းကိုသံုး”၊ အန္ကယ္ေဂ်ာ့ခ်္က အဲလို၊ က်ေနာ္တို႔ ဘာလိုတယ္ဆိုတာ သိတယ္။ မျငင္းဘူး၊ ေတာင္းတာအကုန္ေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသား႐ံုးေလးကို ၀န္ႀကီးေတြေနတဲ့ VIP ရပ္ကြက္မွာ ဖြင့္ထားတယ္။ ေဒလီက၀န္ႀကီးေတြအိမ္ဆိုတာ ၀န္းျခံႀကီးေတြ၊ ပန္းဥယ်ာဥ္ေတြနဲ႔ အက်ယ္ႀကီး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနသြားတဲ့ အကၠဘာ ၂၄ ေနအိမ္လည္း ထို႔ အတူပဲ။ အန္ကယ္ေဂ်ာ့ခ်္ျခံကက်ယ္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရးအခမ္းအနားေတြသာမက၊ ကိုယ့္လူေတြ မဂၤလာေဆာင္ ေတာင္ျခံထဲမွာ ပဲြလုပ္က်င္းပၾကတယ္။ အန္ကယ္ေဂ်ာ့ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္လုပ္အားေပးတယ္။ သူ႔အိမ္ဟာ ျမန္မာသူပုန္ေတြအတြက္ တခါးမရိွ၊ ဓားမရိွ၊ လြတ္လပ္စြာ၀င္ေစထြက္ေစပဲ။ တကယ္လည္း အန္ကယ္ေဂ်ာ့ခ်္ရဲ႕ ခရစၥခ်္ နားမီႏြမ္လမ္း၊ ျခံအမွတ္(၃) ဟာ တံခါးလံုး၀မရိွတဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ပံုက…
တေန႔၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ နာရာဆင္မာရာအို၀္(သူ႔လက္ထက္မွာ ျမန္မာနဲ႔အေရွ႕ေမ်ာမူ၀ါဒ္ Look East Policyခ်မွတ္ၿပီး စစ္အစိုး ရနဲ႔ ဆက္ဆံေရးလုပ္) အဲဒီလမ္းကျဖတ္ဖို႔ကိစၥ ရဲေတြက လမ္းပိတ္ထားတယ္။ ေဂ်ာ့ဖာနန္ေဒ႔စ္က ပါလီမန္သြားဖို႔ အခ်ိန္ ကပ္ေနၿပီ၊ သူ႔ျခံတခါးကို ရဲက ပိတ္ထားလို႔ သူ႔ကားထြက္ခြင့္မရဘူး။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကားလည္း ထြက္ၿပီးေရာ သူ႔ျခံတခါးကို လံုျခံဳေရးရဲက ဖြင့္ေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီေန႔ညေနမွာပဲ သူ႔ျခံတခါးႀကီးကို အလုပ္သမားေတြနဲ႔အတူ ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ “ငါ့ျခံထဲ အားလံုး၀င္လို႔ရတယ္၊ ျခံတခါးမလိုဘူး” တဲ့။ ေနာက္ပိုင္း ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးျဖစ္ေတာ့ အိႏိၵယ သတင္းစာတ ေစာင္က ျမန္မာသူပုန္ေတြကို၊ အိႏိၵယကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးက ေနအိမ္မွာခိုလံႈခြင့္ေပးထားေၾကာင္းေတာင္ ထည့္ေရး တယ္။ အန္ကယ္ေဂ်ာ့ခ်္ကလည္း ျပတ္သားတယ္။ “သူတို႔ ႏိုင္ငံဒီမိုကေရးအတြက္ တိုက္ပဲြ၀င္ေနတဲ့ ျမန္မာဒုကၡသည္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို၊ အိႏိၵယအစိုးရက အာလူးတလံုးေတာင္မွမေပးလို႔ ငါက ေနစရာေပးထားတာ” လို႔ ျပန္တုန္႔ျပန္တယ္။ အန္ကယ္ေဂ်ာ့ခ်္က အဲလိုလူစား။
အခုေတာ့ အန္ကယ္ေဂ်ာ့ခ်္ႀကီးလည္း က်န္းမာေရးမေကာင္းရွာဘူး၊ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေနၿပီး မွတ္သားဉာဏ္ေတြေတာင္ သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူးလို႔ ၾကားတယ္။ သူတင္မကဘူး၊ က်ေနာ္တို႔တေတြနဲ႔ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ အက်ဳိးမ ေမ်ာ္ဘဲ ကူညီအားေပးခဲ့တဲ့ အိႏိၵယမိတ္ေဆြေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အိုမင္းရင့္ေရာ္သြားၾကၿပီ၊ နွစ္ေတြကလည္း မနည္း ကိုး။ တခ်ဳိ႕ကြယ္လြန္ကုန္ၿပီ။ ဓာတ္ပံုထဲက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဆံုေတြ႔တဲ့ အိႏိၵယမိတ္ေဆြေတြလည္း ဟိုးတုန္း ကလို နုပ်ဳိမေနေတာ့ဘူး။
“က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီရရင္ ျမန္မာျပည္အလည္ေခၚၿပီး လွည့္လည္ျပသမယ္” လို႔ တခ်ိန္တုန္းက ရီရီေမာေမာနဲ႔ ေျပာခဲ့ တာေလးေတြကို သူတို႔လည္း ေမ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္လည္း မျပန္ႏိုင္ေသးဘူး။ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီရၿပီလို႔လည္း ေျပာလို႔မရေသးဘူး။ သူတို႔တေတြ မတိမ္းပါးခင္ ဗမာျပည္အလည္ေခၚခ်င္လိုက္တာ။
ကိုညိဳ (ေအာ္စလို)
၁၆ႏို၀င္ဘာ၂၀၁၂။

Posted by admin on November 16, 2012 2 Comments
ေန ့သစ္မွ....