နာက်င္ျခင္းမွသည္ ခြင့္လႊတ္ျခင္းဆီသို႔

အသက္ (၉) ႏွစ္ အရြယ္ဝတ္လစ္ စားလစ္ မိန္းကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ငိုယိုရင္းေျပးလႊားေနတဲ့ အျဖဴအမည္းဓာတ္ပံုဟာ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲရဲ႕ ဆိုးယုတ္မႈေတြကို ထင္ဟပ္ေစခဲ့တဲ့ သမုိင္းဝင္မွတ္တမ္းတစ္ခုပါပဲ။ အခုေတာ့ ၄၃ ႏွစ္တိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ စစ္သမုိင္းေလ့လာသူေတြကေတာ့အဲဒီဓာတ္ပံုေလးဟာ စစ္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ကမ႓ာလံုးရဲ႕ အာ႐ံုစိုက္မႈကို သိမ္းသြင္းယူႏုိင္ခဲ့ၿပီး ဗီယက္နမ္ျပည္တြင္းစစ္ကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အဆံုးသတ္သြားဖုိ႔ တြန္းအားတစ္ရပ္ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္လုိ႔ မွတ္ယူေနၾကပါတယ္။ ‘‘ေသေျပးရွင္ေျပးေျပးခဲ့ရတဲ့ အဲဒီေန႔ကို ကၽြန္မ အၿမဲတမ္း အမွတ္ရေနမိတယ္’’လုိ႔ သမုိင္းဝင္ဓာတ္ပံုထဲက မိန္းကေလးက ဆိုပါတယ္။ အခုေတာ့ ကင္မ္ဖုခ္ဟာ အသက္ (၅၂) ႏွစ္အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္က ႐ိုက္ကူးခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုထဲက မိန္းကေလးငယ္ဟာ ဒီေန႔မွာေတာ့ တိုရန္တိုၿမိဳ႕ျပင္မွာေနထုိင္ၿပီး ဇနီးမယားတစ္ေယာက္၊ မိခင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ အေျခက်ေနၿပီျဖစ္ ပါတယ္။ နာက်င္မႈရယ္၊ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ရယ္ ေရာႁပြမ္းခံစားၿပီး ေျပးလႊားေနတဲ့ ကင္မ္ရဲ႕ဓာတ္ပံုထြက္ေပၚလာၿပီး ခုနစ္လေလာက္အၾကာမွာ ပဲရစ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူညီမႈအရ အေမရိကန္စစ္တပ္ေတြ ေတာင္ဗီယက္နမ္က ဆုတ္ခြာၿပီး ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ အဆံုးသတ္ခဲ့ပါတယ္။

အစပိုင္းမွာေတာ့ ကင္မ္ဟာ ဒီဓာတ္ပံုကို မုန္းတီးစက္ဆုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီဓာတ္ပံုဟာ သူ႔ကို အရွက္ရေစတယ္လုိ႔ ခံစားမိခဲ့တယ္။ ကင္မ္ဟာ ဒီဓာတ္ပံုေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အသားတက်ေနထိုင္ႏုိင္ဖုိ႔ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရတယ္။ ဒီဓာတ္ပံုဟာ သူ႔ရဲ႕ ပုဂၢလိက မာန္မာနကို ေခ်ဖ်က္ပစ္ေနတယ္လုိ႔ ကင္မ္က ယူဆပါတယ္။ မီးေလာင္ဗံုးတစ္လံုး ႀကဲခ်လိုက္ခ်ိန္ မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြ ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ့ ေနရာက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေျပးလႊားေနခ်ိန္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ မီးေလာင္ဒဏ္ရာရဲ႕ နာက်င္မႈ ေဝဒနာေတြ၊ အႀကီးအက်ယ္ ဖိစီးေၾကာက္႐ြံ႕မႈေတြ ထင္ဟပ္ေနတာကို ကင္မ္က လက္ခံဖို႔ ခက္ေနခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္လုိ႔ ဒီသမုိင္းဝင္ ဓာတ္ပံုနဲ႔ ေဝးကြာရာ ဦးတည္ခ်က္ တစ္ခုခုကို ကင္မ္က ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေရွာင္ဖယ္ထြက္သြားမယ္ဆိုရင္လည္း သူ႔ကို ဘယ္သူမွ အျပစ္တင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကင္မ္က အဲဒီနည္းလမ္းကို လက္မခံခဲ့ဘူး။

ကာလရွည္ၾကာ ႐ုန္းကန္ရပ္တည္ခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကင္မ္က အေျခခံက်တဲ့ အမွန္တရားကို သတိျပဳမိလာပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ဗံုးႀကဲတိုက္ခုိက္မႈမွာ သူခံစားခဲ့ရတဲ့ နာက်င္မႈေတြ၊ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈေတြကို ေဖာ္ထုတ္မျပႏုိင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ တျခားေသာ စစ္ပြဲကာလ အနိ႒ာ႐ံုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလုိပဲ သမိုင္းမက်န္ဘဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏုိင္တယ္ ဆိုတာကို ကင္မ္က သေဘာေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။

ဒီဓာတ္ပံုဟာ သူ႔ဘဝထဲက ဘာေတြကို ထုတ္ႏုတ္ယူငင္သြားမလဲဆိုတာထက္ လူသားေတြ အားလံုးအတြက္ ဘာေတြကို မွ်ေဝေပးႏုိင္မလဲဆိုတာကို ကင္မ္တစ္ေယာက္စၿပီး ေတြးေတာလာခဲ့တယ္။ အဲဒီဓာတ္ပံုဟာ သူ႔ရဲ႕ငယ္ဘဝအျဖစ္ဆိုးေတြကို ထင္ဟပ္ျပေစ႐ံု သက္သက္တင္မက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္လာတယ္လုိ႔ ကင္မ္က ဆိုပါတယ္။

‘‘ဒီဓာတ္ပံုရဲ႕ အရိပ္ေအာက္ကေန ကၽြန္မဘယ္ေတာ့မွ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္မွန္းသိလာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီဓာတ္ပံုကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အသံုးခ်ၿပီး အလုပ္ျပန္လုပ္ဖို႔ လိုလားလာမိတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈပဲ’’လုိ႔ ကင္မ္က ေျပာပါတယ္။ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားၿပီး ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနတဲ့ ဓာတ္ပံုထဲက မိန္းကေလးဟာ ေႏြးေထြးၿပီး သက္ေသာင့္သက္သာနဲ႔ ထိေတြ႕ေျပာဆိုႏုိင္သူ ဒီေန႔ကာလ ကင္မ္နဲ႔ အ မ်ားႀကီး ျခားနားသြားပါၿပီ။

မိသားစုကို ခ်စ္ခင္ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ဇနီးမယားတေယာက္၊ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝအျပင္ ကင္မ္ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ ရွင္သန္ျဖတ္သန္းမႈ တစ္ခုကေတာ့ ကုလသမဂၢရဲ႕ ႏွလံုးလွသံတမန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပါ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ကင္မ္ဟာ ကမၻာအႏွံ႔ကိုသြားေရာက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေဟာင္းကို ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ ဒါကလည္းစစ္မက္ျဖစ္ပြားျခင္းရဲ႕ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈ အမွန္တရားေတြကို လူေတြပိုၿပီး အာ႐ံုစိုက္မိလာေစဖုိ႔ပါ။

ကုလသမဂၢမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနရင္းနဲ႔ပဲ ကင္မ္ဟာ ကင္မ္ႏုိင္ငံတကာ ေဖာင္ေဒးရွင္းကိုလည္း ထူေထာင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေဖာင္ေဒးရွင္းဟာ စစ္ပြဲေတြရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးကို သက္ေရာက္ ခံစားရရွာတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ကူညီေပးမယ့္ ရန္ပံုေငြ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ရပ္ပါ။ ဒီဘဝမ်ိဳးကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ကင္မ္ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ႀကံဳ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က စစ္ဒဏ္ခံေဒသေတြက ကေလးေတြကို ကူညီေပးၿပီး ေဆး႐ံုေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ၊ မိဘမဲ့ကေလးေဂဟာေတြ ကူညီ ေဆာက္လုပ္ေပးဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ကင္မ္ကေတာ့ သူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ဒီလုပ္ငန္းစဥ္ေတြမွာ ျမႇဳပ္ႏွံသြားခ်င္တယ္လုိ႔ ဖြင့္ဟပါတယ္။

‘‘အခုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ဓာတ္ပံုအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေနမိပါၿပီ။ အခုဆိုရင္ ဒီဓာတ္ပံုကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ကၽြန္မအသံုးခ်လို႔ ရေနၿပီ မဟုတ္လား’’လုိ႔ ကင္မ္က ေျပာပါတယ္။ ကင္မ္နဲ႔ ခင္ပြန္းျဖစ္သူတို႔ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္က ကေနဒါႏုိင္ငံမွာ ႏုိင္ငံေရး ခိုလံႈခြင့္ရရွိခဲ့ၿပီး သားႏွစ္ေယာက္ကို ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကင္မ္က သူ႔ဘဝရဲ႕ ဒုတိယေနအိမ္လုိ႔ ဆိုရမယ့္ ကေနဒါႏုိင္ငံမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မိေၾကာင္းနဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးကို ကေနဒါထိ အေရာက္ေခၚယူခြင့္ ရခဲ့တဲ့အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္မိေၾကာင္း ဆိုပါတယ္။ အခုေတာ့ ကင္မ္ဟာ ဓာတ္ပံုထဲက ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေျပးလႊားေနတဲ့ မိန္းကေလး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူဟာ အျမင့္မွာ ပ်ံသန္းေနပါၿပီ။

ေသေျပးရွင္ေျပး မိန္းကေလး

၁၉၇၂ ခုႏွစ္တုန္းက ကင္မ္က ဆိုင္ဂံုၿမိဳ႕ ေျမာက္ပိုင္းက ထရန္ဘန္းဆိုတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ေနထုိင္ပါတယ္။ ေကာင္းကင္ယံမွာ ေလယာဥ္သံေတြ ဆူဆူညံညံ ထြက္ေပၚလာတဲ့အခါ ကင္မ္တို႔ မိသားစုဟာ ဘုရားေက်ာင္းေလး တစ္ခုမွာ သြားေရာက္ ခိုလံႈခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရွိေနတဲ့ ေနရာကို ဗံုးက်လာမွာ စိုးရိမ္တဲ့အတြက္ အားလံုးက အျပင္ဘက္ ထြက္ေျပးၿပီး ေဘးလြတ္ရာေနရာကို ရွာေဖြခဲ့ၾကပါတယ္။ တကယ္ပဲ ဗံုးေတြက ဘုရားေက်ာင္းဝန္းက်င္မွာ က်ေရာက္ေပါက္ကြဲလာတယ္။ေနပမ္လ္လုိ႔ေခၚတဲ့ မီးေလာင္ဗံုးေတြဟာ မီးစြဲမႈကို အားေပးတဲ့ ဓာတုအရည္ေတြပါရွိၿပီး လူ႔အသားအေရကို ဆိုးဆိုးရြားရြားေလာင္ကၽြမ္းေစေအာင္ ဖန္တီးထားတဲ့ စစ္လက္နက္တစ္မ်ိဳးပါ။

မီးေလာင္ဗံုးေတြရဲ႕ အရွိန္ေၾကာင့္ အရမ္းပူေလာင္လာၿပီး မခံမရပ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ ေဝဒနာမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာတာကို ကင္မ္တစ္ေယာက္ အခုထိမွတ္မိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကင္မ္ဟာ မီးစြဲေလာင္ေနတဲ့ အဝတ္အစားေတြကို ဆြဲခၽြတ္ပစ္ၿပီး ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးထြက္ခဲ့မိပါေတာ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ သနားစရာ မိန္းကေလးရဲ႕ ပံုရိပ္ကို လူငယ္ သတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္က သူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး အမွတ္တရျဖစ္ေနမယ့္ ဓာတ္ပံုအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ ႐ိုက္ယူလုိက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီဓာတ္ပံုကို ႐ိုက္ကူးခ်ိန္မွာ သတင္းေထာက္ နစ္ခ္အတ္ဟာ အသက္ ၂၁ ႏွစ္ပဲရွိေသးတာပါ။ ‘‘မည္းနက္တဲ့ မီးခိုးလံုးႀကီးေတြၾကားထဲကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အဝတ္အစားမကပ္ဘဲ ေျပးလာတာကို ျမင္လုိက္တယ္’’လုိ႔ အတ္က CNNနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမွာ အတိတ္ကို ျပန္တူးဆြၿပီး ေျပာျပပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အတ္ဟာ စိတ္ကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ စုစည္းၿပီး သူ႔ဆီတည့္တည့္ႀကီး ေျပးလာတဲ့ ကင္မ္နဲ႔ တျခားက ေလးငယ္ေတြကို ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ယူပါေတာ့တယ္။

ကင္မ္အနားေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အတ္ဟာ မိန္းကေလးရဲ႕ အေရျပားတခ်ိဳ႕ ကြာက်ေနတာကို သတိထားမိသြားပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ကို မီးကူးမလာဖို႔ ကင္မ္ဟာ အဝတ္ေတြကို ခၽြတ္ပစ္ခဲ့တာပါ။ မီးေလာင္ဗံုးရဲ႕ အရွိန္ေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕လည္ပင္းမွာ မီးဟပ္ခံထားရၿပီးပါၿပီ။ ေက်ာကုန္းနဲ႔ ဘယ္လက္မွာလည္း အေရျပားေတြ ေလာင္ ကၽြမ္းခံထားရပါတယ္။

‘‘ဒီေလာက္ ဆိုးဆိုးရြားရြား မီးေလာင္ခံထားရရွာတာ မယံုႏုိင္ေလာက္စရာပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားတရင္း ေရရြတ္လုိက္မိပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကင္မရာကို အေဝးေျပးလမ္းေပၚ ပစ္ခ်ၿပီး ေကာင္မေလးကို ကူညီဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္’’လုိ႔လည္း အတ္က ဆိုပါတယ္။ အတ္ဟာ ကင္မ္ရဲ႕ ဒဏ္ရာေတြေပၚ ေရေအးေလာင္းခ်ေပးတယ္။ မိန္းကေလးကို ကုတ္အက်ႌတစ္ထည္ လႊမ္းၿခံဳေပးတယ္။ ကင္မ္နဲ႔ တျခားကေလးငယ္ေတြကို သူ႔ရဲ႕ ဗင္ကားေပၚတင္ၿပီး ေဆး႐ံုကို ေမာင္းပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။

‘‘ကၽြန္ေတာ့္ကားထဲမွာ မိန္းကေလးက သူေသရပါေတာ့မယ္၊ ေသရပါေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ညည္းေနခဲ့တယ္ေလ’’လို႔ အတ္က ဆိုပါတယ္။ အတ္ဟာ ကင္မ္ကို စကၠန္႔မလပ္အာ႐ံုစိုက္ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ‘‘ငါတို႔မၾကာခင္ ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့မွာပါ’’လုိ႔လည္း တတြတ္တြတ္ အားေပးစကားေျပာလာခဲ့ပါတယ္။

ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ သင္ယူႏုိင္ခဲ့သူ

ကင္မ္ဟာ ဒီဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို ကုစားဖုိ႔ ေဆး႐ံုမွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ တက္ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဘယ္ႏွႀကိမ္မွန္းမွတ္မိဖို႔ ခက္ေလာက္တဲ့အေရျပား အစားထုိးမႈကုသမႈေတြ ခံယူခဲ့ရတယ္။ သူ႔မိသားစုကေတာ့ ကင္မ္တစ္ေယာက္ ဒီေတာင္ကို ေက်ာ္ႏုိင္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ဘူးလုိ႔ေတာင္ စိတ္ေလွ်ာ့ထားခဲ့တာပါ။ အဆံုးမွာေတာ့ ထူးခၽြန္တဲ့ ဆရာဝန္ေတြဟာ ကင္မ္ရဲ႕ ႐ုပ္ခႏၶာေပၚက ဒဏ္ရာေတြကို ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသေပးႏုိင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကင္မ္ဟာ စိတ္ဒဏ္ရာေတြေတာ့ စြဲက်န္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ရွာမေတြ႕ႏုိင္ဘူး။ ဒီဘဝကေန ေပ်ာက္ကြယ္ အဆံုးသတ္သြားခ်င္ခဲ့တယ္။ ေသဖို႔ထိ သူေတြးခဲ့တယ္။ ေသမ်ားေသသြားခဲ့ရင္ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါဖိစီးမႈေတြရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးေတာင္ ဝင္ခဲ့ပါတယ္။

အသက္ (၁၉) ႏွစ္အရြယ္မွာေတာ့ ကင္မ္ဟာ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္အျဖစ္ ကူးေျပာင္းခံယူခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ အသစ္က ဘဝကို အစကေန ျပန္စဖို႔ အားေပးကူညီႏုိင္ခဲ့တယ္လုိ႔ ကင္မ္က ဆိုပါတယ္။ ‘‘ကၽြန္မ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ အံ့ဩစရာ ဆက္ႏႊယ္မႈေတြကို ခံစားမိလာတယ္။ ကၽြန္မရယ္၊ ဂ်ီးဆက္စ္ရယ္၊ ထာဝရဘုရားသခင္ရယ္ အၾကားမွာေပါ့’’လုိ႔ သူက ေျပာပါတယ္။ ကင္မ္ဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ သနားေစာင့္ေရွာက္မႈအတြက္ ဆုေတာင္းတယ္။ သူ႔ဘဝကို အေကာင္းဆံုး ေရွ႕ဆက္ခ်င္တယ္။ သားသမီးေတြနဲ႔ မိသားစု သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းေနခ်င္လာတယ္။

‘‘အဲဒီကေန ကၽြန္မသင္ယူလာႏုိင္တာကေတာ့ ခြင့္လႊတ္တတ္ဖုိ႔ပါပဲ’’လုိ႔ ကင္မ္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ၿပံဳးရင္းဆိုပါတယ္။ အခုဆိုရင္ေတာ့ ကင္မ္ဟာ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို ခြဲခြဲျခားျခားသတ္မွတ္ၿပီး သူ႔အတိတ္ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပႏိုင္စြမ္းရွိေနပါၿပီ။ သူပါဝင္ခဲ့တဲ့ သမုိင္းဝင္ ဓာတ္ပံုဟာ သူ႔ဘဝမွာ ႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္းမြန္တဲ့အရာေတြထဲကတစ္ခုလို႔ ကင္မ္က ခံယူထားလုိက္ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

‘‘ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းက ျဖစ္ရပ္ဆိုးမွာ အသက္ဆက္ရွင္ခြင့္ေပးလုိက္တဲ့ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္’’လုိ႔ ကင္မ္က ဆိုပါတယ္။ ‘‘ဘာေတြပဲ ျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မဟာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ရွင္သန္ဖုိ႔အခြင့္အေရးကို ပိုင္ဆိုင္လာခဲ့တယ္။ က်န္းမာတဲ့၊ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ျပည့္စံုတဲ့၊ သူတစ္ပါးကို ကူညီရင္း ဂုဏ္ယူေနခြင့္ရတဲ့ ဘဝမ်ိဳးမွာ ရွင္သန္ဖုိ႔ေပါ့’’လုိ႔ သူက ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

_Ref: CNN

7Day Daily