မီးေလာင္ၿပီးေသဆံုးသြားသည့္တိုင္ တမလြန္ဘ၀ကေနခ်စ္ေနရွာတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္အခ်စ္ဇာတ္လမ္း

******သူငယ္ခ်င္းတဲ့လား******

ဒီဇင္ဘာည...အၿဖဴေရာင္ၿမဴႏွင္းၾကားမွာ...
အတူဆံုေနၾက...ဒီလိုအခ်ိန္ေလးေရာက္လာ...
ဟိုအရင္က...အၿပာေရာင္အိမ္မက္ေလးကို...
ၿပန္လည္တမ္းတရင္းေၾကကြဲ.....................

ေငြရည္ႏွင္းစက္ေလးေတြကအေအးဓာတ္ေတြနဲ႕ေပ်ာ္ေနတုန္းပါပဲ...
ရာသီေတြအလီလီေၿပာင္းခဲ့ေပမယ့္ေဆာင္းရာသီကိုအၿမဲတမ္းအမွတ္ရေနမိပါတယ္...
ၿပီးခဲ့တဲ့(၈.၁.၂၀၁၄)ေန႕ကသူေလာကၾကီးကိုတရား၀င္ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာ(၅)ႏွစ္ၿပည့္ပါၿပီ...
အခုဆိုသူလည္းေကာင္းမြန္တဲ့ဘ၀ကိုေရာက္ေလာက္မွာပါ...
သို႕ေသာ္ဒီဇင္ဘာလေရာက္တိုင္း၊လင္းနစ္ရဲ႕သီခ်င္းေလးၾကားတိုင္းသူ႕ကိုအၿမဲတမ္းသတိရရင္း
မ်က္ရည္မထြက္တဲ့နာက်င္ခံစားမႈမ်ိဳးခံစားရပါတယ္...
သူကေတာ့သိႏိုင္မယ္မထင္ေတာ့ပါဘူး........................................

သူငယ္ခ်င္းဆိုသည္မွာ

၁၀တန္းGuideက်ဴရွင္မွာစၿပီးဆံုခဲ့ၾကပါတယ္...
သူကႏွစ္တက္၊ကိုယ္ကႏွစ္က်...
သူကအေဆာင္ေနတယ္...
ကိုယ္ကDayသမား...
စာတူတူက်က္ၾကရင္းနဲ႕ခင္သြားၾကတယ္ေပါ့ေနာ္...
သူကအသားညိဳတယ္၊မေခ်ာဘူး၊သေဘာေကာင္းတယ္...
ကို္ယ္ကေမာင္ေလးတစ္ေယာက္လို၊သူငယ္ခ်င္းေတြလိုဆိုေပမယ့္သူကေတာ့အၿဖဴေရာင္စည္း
ကိုေက်ာ္ဖို႕အရိပ္အေယာင္ေတြၿမင္လာရတယ္...
တစ္က်ဴရွင္လံုးကသိတယ္...
သူငယ္ခ်င္းေတြက၀ိုင္းေလွာ္တယ္...
ဆရာ၊ဆရာမေတြကေစာင့္ၾကည့္ေနၾကၿပီ(Warningေပးဖို႕ေပါ့)...
ကိုယ္ကႏွစ္က်သမားလည္းၿဖစ္ၿပန္၊က်ခဲ့တဲ့ႏွစ္ကစာမက်က္လို႕က်တာမဟုတ္ဘဲေနမေကာင္းလို႕၊
စာမေၿဖလိုက္ရလို႕က်ခဲ့တာဆိုေတာ့သူ႕ကိုေၿမာင္းရာေလးေတာင္မေပးခဲ့ဘူး(ေရလာေၿမာင္းေပးဖို႕ပါ)...
စာကိုပဲအာရံုစိုက္ၿပီးစာကိုပဲဖိလုပ္ေနခဲ့တာ...
သူလည္းအလိုက္တသိနဲ႕ေနာက္ဆုတ္သြားပါတယ္(၁၀တန္းေၿဖၿပီးရင္ေတာ့ခ်စ္ခြင့္ပန္မွာလို႕
သူငယ္ခ်င္းေတြေလွာ္တဲ့ဇယားေတြထဲကၾကားလိုက္ရေသးတယ္)...
ခက္တာကကိုယ္မွသူ႕ကိုေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ထက္ပိုမွမပိုတာ...
ပိုခဲ့ရင္ေတာင္၁၀တန္းဆိုတာရယ္၊ဘ၀ဆိုတာရယ္ေၾကာင့္စဥ္းစားဖို႕အခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ပါဘူး.........

လမ္မွားကိုေရာက္သြားတဲ့အခါ

ႏွစ္၀က္လည္းက်ိဳးသြားၿပီ...
ဒီဇင္ဘာလလည္းေရာက္လာခဲ့ၿပီ...
အဲဒီတုန္းကလင္းနစ္သီခ်င္းကသိပ္ကိုနံမည္ၾကီးတာ...
ကိုယ္ကအရမ္းၾကိဳက္ၿပီးသီခ်င္းကိုစာအုပ္ထဲမွာကူးရင္းအလြတ္က်က္(၀ါသနာ၀ါသနာ)...
ဖုန္းေတြလည္းမေပါေသးဘူးေပါ့...
တစ္ညကသခ်ၤာတြက္ေနရင္းနဲ႕သူဆိုေနတာကိုၾကားလိုက္ရတယ္(ကိုယ္ၾကိဳက္မွန္းသိလို႕
တစ္ပုဒ္လံုးကိုမရရေအာင္က်က္ၿပီးကီးမမွန္တမွန္နဲ႕ဆိုၿပမွန္းေနာက္မွသိလိုက္ရတယ္)...
အရမ္းကိုေပ်ာ္သြားတာ...
သူ႕ကေတာ့စပ္ၿဖဲၿဖရုပ္နဲ႕ရယ္ေနေလရဲ႕...
အဲဒီေနာက္ပိုင္းသူနဲ႕စကားမေၿပာၿဖစ္ေတာ့ဘူး...
ကိုယ္လည္းစာေမးပြဲနီးလာလို႕အသားကုန္ေမာင္းတင္ၿပီးစာကိုတစိုက္မတ္မတ္လုပ္ေတာ့တာပဲ...
တစ္ေန႕မွာသတင္းတစ္ခုၾကားလိုက္ရတယ္...
ေဆးသံုးတယ္တဲ့...
ကိုယ္ကေတာ့စိတ္မ၀င္စားမိဘူး...
ဒါေပမယ့္သူပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့တာကိုေတာ့ၿမင္လာရတယ္....................

ကံတရားဆိုသည္မွာ

တစ္ရက္မွာအေဆာင္သားေတြအိမ္ၿပန္တာကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္...
Day တန္းကလည္းပိတ္လို႕အိမ္ၿပန္လိုက္ရတယ္...
ဘာမွန္းမသိေသးဘူး...
အေဆာင္သားေတြအၤကီ်မည္းၿပီးေပးေနတာကိုၿမင္ရတယ္...
ေထြေထြထူးထူးလည္းေတြးမေနဘဲအိမ္ကိုၿပန္လာခဲ့ပါတယ္...
အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းအေဒၚကေက်ာင္းသားမိဘအစည္းအေ၀းလုပ္ေနလို႕ဖုန္းဆက္ၿပီးေဆးယူ
လာဖို႕ေၿပာတယ္(ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္တဲ့ငံုေဆး)...
ဒါနဲ႕အိမ္ကခိုင္းလို႕ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့အထက္တန္းေက်ာင္းကိုသြားတာေပါ့...
အေဒၚကအလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ...
ကိုယ္ကမွားၿပီးအထက္တန္းေက်ာင္းကိုေရာက္သြားတာ...
ေက်ာင္းေရာက္တဲ့ထိမွားၿပီးေရာက္လာမွန္းမသိေသးဘူး(၁၀တန္းဆိုတာသိတဲ့အတိုင္းစာနဲ႕ပဲ
အာရံုမ်ားေနတာေလ၊စာေမးပြဲကလည္းနီးလာၿပီဆိုေတာ့ပ်ာယာခတ္ေနတဲ့အခ်ိန္)...
အဲဒီအခ်ိန္ကိုယ္ငယ္ငယ္တုန္းကစာသင္ေပးခဲ့တဲ့ဆရာမကိုေတြ႕ေတာ့၀မ္းသာအားရနဲ႕ႏႈတ္ဆက္ဖို႕အသြား...
"သူကေလအရမ္းသနားစရာေကာင္းတာပဲသိလား...မီးေလာင္ထားေတာ့ေလမ်က္စိကမၿမင္ရေတာ့ဘူး...
တစ္ကိုယ္လံုးလည္းမီးေလာင္ရာေတြနဲ႕ေပါ့...သူ႕ဦးေလးကိုေၿပာတယ္...သကၤန္းစည္းခ်င္တယ္တဲ့"....
ဘာမွကိုမေၿပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္အံ့ၾသသြားခဲ့ရတာ...
ဒါနဲ႕ဒီအတိုင္းၿပန္လာခဲ့တယ္...
အိမ္ေရာက္ေတာ့အိမ္သားေတြက"နင္တို႕က်ဴရွင္မီးေလာင္တာသိလား၊ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က
မီးထဲပါသြားတယ္တဲ့၊အေပၚထပ္တစ္ထပ္ပါသြားတဲ့၊မနက္ေလးနာရီေလာက္ကတဲ့"ဆိုေတာ့
ရုတ္တရက္ေၾကာင္သြားတာေပါ့ေနာ္...
ဘယ္သူမီးထဲပါသြားမွန္းေတာ့မသိဘူး...
ဒါေပမယ့္ဘာမွကိုၿပန္မေၿပာႏိုင္ေတာ့တာ...
ဆက္စပ္လို႕ေတာ့ရခဲ့တယ္...
ေက်ာင္းကဆရာမေၿပာတာနဲ႕၊အိမ္ကေၿပာတာနဲ႕...
နားမလည္ခဲ့တာကဘယ္လိုလုပ္ေက်ာင္းမွားၿပီးသြားခဲ့ရတာရယ္၊တိုက္္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ၾကားခဲ့ရတာရယ္...
ညက်ဴရွင္တက္ရေတာ့အေဆာင္သားေတြအားလံုးကၿပန္ကုန္ၿပီ...
နယ္ကအေဆာင္သားတစ္ေယာက္ရယ္၊အေဆာင္သူေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္၊Guideတန္းတက္
တဲ့ေကာင္ေလး
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရယ္...
ဒါပဲက်န္ေတာ့တယ္...
မီးထဲပါသြားတာသူဆိုတာကိုသိသြားေတာ့ရင္ထဲမွာေလအရမ္းကို၀မ္းနည္းၿပီးနာက်င္ခံစားလိုက္ရတယ္...
မ်က္ရည္မက်ဘဲရင္ထဲမွာဆို႕ေနတဲ့ပူေဆြးေသာကဟာတၿခားအရာေတြနဲ႕မတူဘူး...
ရင္ထဲမွာနင့္ေနေအာင္ခံစားရတာ...
မီးေလာင္ရတဲ့အၾကာင္းအရင္းကအမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာၾကေပမယ့္ကိုယ္ကေတာ့သူ႕ကိုပဲသနားေနမိတယ္...
ေနာက္တစ္ရက္ည၇နာရီ၄၅မိနစ္မွာဖုန္း၀င္လာခဲ့ပါတယ္...
ဆံုးၿပီတဲ့...
မွတ္မွတ္ရရ(၅.၁.၂၀၀၉)ေပါ့...
ကိုင္ထားတဲ့ေဘာပင္ကၾကမ္းၿပင္ကိုလြတ္အက်၊စိတ္ႏွလံုးသားဟာလည္းေလဟာနယ္
ထဲကိုေရာက္သြားသလိုပဲ...
အဲဒီညမွာဘာမွကိုေၿပာၿပမရေလာက္ေအာင္ဘာမွကိုမရွိေတာ့တာ...
ဘယ္သူမွစကားမေၿပာၾကေတာ့ဘဲထပ္တူထပ္မွ်သူ႕အတြက္ရင္ထဲမွာဆို႕ၿပီးခံစားရတာ..........
ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္သူငယ္ခ်င္း

ည၁၁နာရီအိမ္ကိုၿပန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းကလွမ္းစလိုက္တယ္...
"နင္သိလား...နင့္ကိုသူၾကိဳက္ေနတာဆိုေတာ့နင့္ေနာက္သူလိုက္လာလိမ့္မယ္...နင္သတိထား..."တဲ့...
စိတ္တိုသြားတယ္...
ဘာမွေတာ့ၿပန္မေၿပာခဲ့ပါဘူး...
ခါတိုင္းဆိုအိမ္ေရာက္ရင္မုန္႕စားၿပီးအိပ္တာ...
မုန္႕စားဖို႕လည္းသတိမရ...
အိပ္ေတာ့၁၁ခြဲၿပီ...
ေအာက္ထပ္ကကြပ္ပ်စ္မွာအိပ္တာဆုိေတာ့ကိုယ့္အိပ္ရာနဲ႕မလွမ္းမကမ္းမွာစက္ဘီးကိုေထာင္ထားတယ္...
ဘုရားရွစ္ခိုးၿပီးအိပ္ေနက်ဆိုေတာ့စၿပီးဘုရားရွစ္ခိုးတယ္...
အဲ.....ဇာတ္လမ္းကစေတာ့တာပဲ...
စက္ဘီးရဲ႕ဘီးလံုးကိုလက္နဲ႔လွည့္လို႕ထြက္လာတဲ့အသံ"တက္..တက္..တက္.."...
သိလို္က္ပါၿပီ...
သူလိုက္လာတယ္ဆိုတာ...
က်က်နနကိုစက္ဘီးရဲ႕ဘီးလံုးကိုေဆာ့တာ(ဘုရားရွစ္ခိုးလို႕မၿပီးမခ်င္း)...
သန္းေခါင္ထက္မည္းေမွာင္တဲ့ညမွာအားလံုးအိပ္တဲ့အခ်ိန္စက္ဘီးေဆာ့တဲ့အသံကိုၾကားလိုက္ရတာေလ...
ေခါင္းနပန္းေတြၾကီးလာၿပီးေခၽြးေတြၿပန္လာေတာ့တာပဲ(ေဇာေခၽြးေတြေနမွာေပါ့)...
ေနာက္ဆံုးသူ႕နံမည္ကိုေခၚၿပီးအမွ်ေ၀ေပးလိုက္တယ္...
အမွ်သံုးခါေခၚၿပီးတဲ့အခ်ိန္စက္ဘီးကိုေဒါက္ေထာက္လိုက္တဲ့အသံ"ေဒါင္"ဆိုတာကိုၾကားလိုက္ရတယ္...
အားပါးပါး...ေၾကာက္လိုက္တာ...
သူဆိုတာသိေပမယ့္တစ္ကယ္ကိုေၾကာက္တာ...
"ေဒါင္"ဆိုတဲ့အသံကေတာ္ေတာ္ကိုက်ယ္တယ္...
ကိုယ္လည္းေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ေစာင္ေခါင္းမူးၿခံဳၿပီးအိပ္ေတာ့တာပဲ(ေခၽြးေတြကိုစိုလို႕)...
ညက်အိမ္မက္ထဲကိုသူလာတယ္...
ကိုယ္ကလမ္းကေလးေပၚမွာ...
သူကလမ္းေဘးကသစ္ပင္ေအာက္မွာ...
ကိုယ္ကလမ္းကိုဆက္ေလွ်ာက္တယ္...
သူကကိုယ့္ကိုၾကည့္ေနတယ္...
ဘာစကားမွမေၿပာဘူး...
ထလာတဲ့အခ်ိန္ေခၽြးေတြရႊဲၿပီးႏိုးလာတယ္ေလ...
တစ္ကယ္ကိုလက္ဖ်ားခါေအာင္လန္႕ေနမိတယ္...
(၈.၁.၂၀၀၉)ေန႕မွာသၤခိ်ဳင္းမွာအုတ္ဂူသြင္းၿမဳပ္ႏွံမွာ...
(၈.၁.၂၀၀၉)မနက္မွာအိမ္မက္ထပ္မက္ပါတယ္...
သူ၀တ္ေနက်အၿဖဴေရာင္မွာအ၀ါကြက္ေသးအၤကီ်နဲ႕...
သူ၀တ္ေနက်အသားေရာင္ေဘာင္းဘီနဲ႕...
သူေသခ်ာၾကည့္ေနတယ္...
မ်က္လံုးမပါဘူး...
တစ္ကုိယ္လံုးမီးေလာင္ဒဏ္ရာေတြ...
မ်က္လံုးကအပိတ္ၾကီး...
ဘာမွကိုမပါတာ...
ပါးစပ္ဟၿပီးၾကည့္ေနတယ္...
အား...ဆိုၿပီးႏိုးလာတာေပါ့...
ေခၽြးေတြကိုရႊဲလို႕...
တိုက္ဆိုင္တာလား..တစ္ကယ္လားဆိုတာမသိေပမယ့္သူ႕ကို
အေခါင္းထဲထည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္က၀တ္ထားတဲ့အ၀တ္အစားနဲ႕ပံုစံကအိမ္မက္
ထဲ႕ကပံုစံနဲကအတူတူပဲဆိုတာအသုဘလိုက္ပို႕တဲ့အခ်ိန္မွာသိလိုက္ရတယ္...
အခ်ိန္ကေန႕လည္တစ္နာရီ...
တစ္ကယ္ပါ...
More than I can say ဆိုသလိုပဲ...
ရင္ထဲကခံစားခ်က္ေတြဟာစကားလံုးေတြနဲ႕ေဖာ္ၿပလို႕မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္တင္းက်ပ္ဆုိ႕နစ္ေနတာ...
သူ႕ကိုအရမ္းႏွေၿမာတယ္...
အရမ္းလည္းသနားတယ္...
ေနာင္ဘ၀မွာဒီလိုအၿဖစ္မ်ိဳးမဆံုပါေစနဲ႕လို႕သူ႕ကိုဆုေတာင္းေပးရင္း
တစ္လမ္းလံုးအသံတိတ္၊ရင္ထဲမွာပဲမ်က္ရည္က်...
ဘာမွကိုမေၿပာႏိုင္ေတာ့တာ...
ဘာမွကိုမစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့တာပါ...

ဘ၀ခ်င္းၿခားေတာင္ခ်စ္မွာ

မွတ္မွတ္ရရတစ္လၿပည့္တဲ့ေန႕...
တစ္လၿပည့္တာကိုေမ့ေနတာ၊သတိမရဘူး...
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ေန႕ခင္းတစ္နာရီေလာက္...
ၿမန္မာစာဆရာစာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္...
အလြန္အလြန္ကိုအိပ္ငိုက္ေနတာကို
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကရုတ္တရက္လက္ေမာင္းကိုလႈပ္ၿပီးဆတ္ကနဲလာႏိႈးတယ္...
ႏိုးသြားတာေပါ့...
ေဘးနားကသူငယ္ခ်င္းကိုေမးၾကည့္ေတာ့သူတို႕မႏိႈးဘူးတဲ့...
ရိပ္မိလိုက္တယ္...
ေမးလိုက္ပါတယ္တစ္ခြန္းတည္း...
"ဒီေန႕ဘာေန႕လဲ"လို႕...
"နင္ေမ့ေနတာလား...ဒီေန႕က၈ရက္ေန႕ေလ...ဘာလို႕လဲ"ဆိုတဲ့အေၿဖၾကားလိုက္ရေတာ့သိလိုက္ပါတယ္...
ေအာ္...တစ္လၿပည့္ၿပီပဲ...
ေနာက္ပိုင္းေတြမွာအေဆာင္မွာတအားသရဲေၿခာက္လာေတာ့ၿမေက်ာက္ဆရာေတာ္ရဲ႕ပရိတ္ေရနဲ႕
တစ္ေဆာင္လံုးဖ်န္းလိုက္ေတာ့မွၿငိမ္သြားေတာ့တယ္...............................

ငါတို႕ေ၀းသြားရင္..ၿပန္မဆံုၿဖစ္ၾကရင္..မင္းႏွလံုးသားမွာ..ငါအၿမဲတမ္းရွိပါေစ

ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္းတစ္လပိုင္း၊၈ရက္ေန႕ဆိုအေၾကာင္းတစ္ခုခုနဲ႕သူ႕ကုိအၿမဲတမ္းသတိရမိတယ္...
ေမ့ေနလည္းအေၾကာင္းတစ္ခုခုေပၚလားၿပီးတိုက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္မွတ္မိေနတာပါပဲ...
မွတ္မိတိုင္းရင္ကြဲနာက်ရပါတယ္...
မ်က္ရည္ေတာ့မက်ဘူး...
ဒါေပမယ့္ေလဟာနယ္ၿဖစ္ေနတဲ့ႏွလံုးသားနဲ႕ပူေဆြးေနမိတာပါပဲ....
သူကကိုသတိရတိုင္းေဇာေခၽြးၿပန္ၿပီးေၾကာက္ေနမိသလိုသူဆိုေနက်သီခ်င္းေလး
ကိုနားေထာင္ေနရင္းအတိတ္အေၾကာင္းေတြကိုေတြးၿပီးဘာမွကိုမေၿပာႏိုင္...
ထူးၿခားတာကသူ႕အသုဘခ်တဲ့ေန႕ကမက္တဲ့အိမ္မက္ကေနာက္ဆံုးၿဖစ္သလို၈ရက္ေန႕ေရာက္တိုင္းသူ႕
ကိုတိုက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္သတိရေနတတ္တာ...
ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကကိုယ္ပထမဆံုးဘြဲ႕ယူတဲ့ေန႕က(၈.၁.၂၀၁၄)....
စဥ္းစားလို႕မရႏိုင္ေတာ့တာကိုမစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး...

ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ....
အၿဖဴေရာင္ေတြနဲ႕ခ်ည္ေႏွာင္မိခဲ့တဲ့သံေဃာဇဥ္...
ရင္ထဲကအမွတ္တရ...
ဘ၀အတြက္ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏိုင္ေတာ့တဲ့သူငယ္ခ်င္း...

ဒီဇင္ဘာည...အၿဖဴေရာင္ၿမဴႏွင္းၾကားမွာ...
အတူဆံုေနၾက...ဒီလိုအခ်ိန္ေလးေရာက္လာ...
ဟိုအရင္က...အၿပာေရာင္အိမ္မက္ေလးကို...
ၿပန္လည္တမ္းတရင္းေၾကကြဲ.....................

ဖုိးသူေတာ္ (www.phothutaw.com)
Credit : New Myanmar News