မသိမျမင္သူတို႔ ထူး၍မေၾကာက္ၾကေသာ္လည္း၊ သိသူျမင္သူတို႔ကား ငရဲေဘးကို လြန္စြာေၾကာက္ရြံ႕တတ္ၾကသည္။ အေလာင္းေတာ္ ေတမိမင္းသားသည္ ငရဲေဘးကိုျမင္၍ (၁၇)ႏွစ္တိုင္တိုင္ ဆြံ႔ထိုင္းအေယာင္ ေဆာင္ခဲ့သည္။ သူ႕မယားလိုခ်င္၍ သူ႔လင္ကိုသတ္မည္ တကဲကဲျဖစ္ေနေသာ ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးသည္ ဒုသနေသာ အသံမ်ားၾကားရသည္မွစ၍ ဗုဒၶ၏အက်ယ္တဝင့္ေဟာျပမႈေၾကာင့္ ယုတ္မာေသာအႀကံဆိုးကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခုလည္း သက္ရွိဆိုလွ်င္ ျခင္၊ ပုရြက္ဆိတ္မွအစ ဘာေကာင္ကိုမွ် မသတ္ရဲေတာ့သူ၊ ငရဲေဘးကို ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရဖူးသူတစ္ဦးႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဆံုေတြ႔ခဲ့ရသည္။
------------------------------------------------------------------------------
က်ေနာ့္နာမည္ ေအာင္ႏိုင္ဦးပါ။ က်ေနာ္ (၇)ရက္တိုင္တိုင္ သတိလစ္ၿပီး ငရဲျပည္ကို ေရာက္သြားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း တစ္ေန႔ကပဲ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ထားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခု ဆရာေတာ္နဲ႔ အမႈေဆာင္မ်ားရဲ႕ တိုက္တြန္းမႈေၾကာင့္ ေယာဂီမ်ား အားလံုးရဲ႕ေရွ႕မွာ က်ေနာ့္ကိုယ္ေတြ႔ ငရဲျပည္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြကို နားေထာင္ၿပီး ငရဲေဘးကလြတ္ေအာင္ မေကာင္းမႈေတြကိုေရွာင္၊ ေကာင္းမႈေတြကို ေဆာင္ႏိုင္ၾကေစဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ ဂ်ဴလိုင္လ (၃)ရက္ေန႕၊ (၁၃၆၄ -ခု၊ နယုန္လျပည့္ေက်ာ္ (၈)ရက္) ေန႔က၊ က်ေနာ္ဟာ ဟုမၼလင္းၿမိဳ႕နယ္၊ မန္ေမာ္ရြာမွာ ေရာက္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေရခ်ိဳးမွားၿပီး (၇) ရက္တိုင္တိုင္ သတိလစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သတိလစ္သြားတယ္ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိလစ္တယ္လို႔ မထင္မိပါဘူး။ ဧရာမ လူသန္ႀကီးႏွစ္ေယာက္က က်ေန႔လက္ေမာင္းကို ကိုင္မၿပီး က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ဟာ သူတို႔ေနာက္က ပါသြားခ်ိန္မွာ ငိုေနတဲ့ က်ေနာ့္မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ သတိလစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ကို က်ေနာ္ အတိုင္းသား ျပန္ျမင္ေနခဲ့ရပါတယ္။
က်ေနာ့္ကို ေကာင္းကင္ကေန ဆြဲေခၚသြားခ်ိန္မွာ ေအာက္မွာ ေရျပင္ႀကီးကို ဦးစြာ ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရျပင္ပါ။ ခဏၾကာေတာ့ ဘာကိုမွ မျမင္ရေတာ့ပဲ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးကိုသာ ေတြ႔ျမင္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔က က်ေနာ့္ကို တြန္းခ်လိုက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ျပဳတ္က်သြားခ်ိန္မွာပဲ ဧရာမေခြးႀကီးႏွစ္ေကာင္က က်ေနာ့္ေနာက္ကို ေျပးလိုက္လာၾကပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ေျပးရင္ သူတို႔လိုက္တယ္၊ က်ေနာ္ရပ္ရင္ သူတို႔ရပ္ေနတယ္။ ေခြးႀကီးေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ အနီေရာင္ တလက္လက္ေတာက္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ေျပးရင္း ဗိမာန္တစ္ခုကို သြားေတြ႔ပါတယ္။ အရမ္းလွတဲ့ဗိမာန္ႀကီးတစ္ခုပါ။ ဗိမာန္ႀကီးထဲကို ဝင္ေျပးမယ္လုပ္ေတာ့ အေစာင့္က ေပးမဝင္ပါဘူး။ ဗိမာန္ပိုင္ရွင္ဟာလည္း လူ႔ျပည္မွာပဲ ရွိေနေသးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေျပးရင္းလႊားရင္းကေန ငရဲမင္းလို႔ ေျပာရမလားမသိပါဘူး။ အဝတ္အစားၿပိဳးၿပိဳးေျပာင္ေျပာင္ဝတ္ထားတဲ့ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား လူႀကီးတစ္ေယာက္ေရွ႕ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ သူ႕လက္ထဲမွာ ေရႊေရာင္စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ကိုင္ထားၿပီး နာမည္ဘယ္လိုေခၚသလဲလို႔ က်ေနာ့္ကို လွမ္းေမးပါတယ္။ ေအာင္ႏိုင္ဦးပါဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေခၚလာတဲ့သူေတြကို “မင္းတို႔လူမွားေခၚလာတယ္၊ သူ႕ကို ျပန္ပို႔ေပးလိုက္ပါ၊ ငရဲခန္းေတြကိုလည္း လိုက္ျပေပးလိုက္ဦး” ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ မင္းသူငယ္ခ်င္း ေအာင္ေက်ာ္ဦးကို ေျပာလိုက္ပါ၊ လကြယ္ေန႔၊ ေန႔လည္ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ သူ႔ကို လာေခၚမယ္ လို႔ ေျပာလိုက္ပါ” ဆိုၿပီးမွာပါတယ္။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္ကို ပထမဆံုးလိုက္ျပၾကတာက သန္းတုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြ ခံစားေနရတဲ့ေနရာပါ။ ငရဲခံရသူေတြကို ဧရာမ ေက်ာက္ျပင္ႀကီးေပၚကို ပစ္တင္လိုက္ၾကၿပီးေတာ့ ဧရာမေက်ာက္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ လွိမ့္ၿပီး ႀကိတ္ေနၾကတာပါ။ အရမ္းေၾကာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေနရာကေတာ့ ဒယ္အိုးလို႔ ေျပာရမလားမသိပါဘူး။ ဒယ္အိုးလို႔သာ ေျပာရတာပါ၊ က်ေနာ္ျမင္ခဲ့ရတာကေတာ့ ျမစ္ႀကီးတစ္ျမစ္လိုပါပဲ၊ အခိုးတေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ သံရည္ပူေတြၾကားထဲမွာ လူေတြ အျပည့္ပါပဲ၊ ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားၿပီး ကူးခပ္ေနၾကရပါတယ္။ ကမ္းေပၚတက္လာသူေတြကို ကမ္းထိပ္က ေစာင့္ေနတဲ့ ငရဲထိန္းေတြက လွံနဲ႔ထိုးခ်၊ တင္းပုတ္ေတြနဲ႔ရိုက္ခ်ၾကေတာ့ ျပန္ၿပီးဆင္းေျပးၾက၊ ျပန္ၿပီးကူးခပ္ၾကနဲ႔ တကယ္ကို ေၾကာက္စရာႀကီးပါ။
ေနာက္တစ္ေနရာကေတာ့ လူေတြရဲ႕ ေျခေတြလက္ေတြ ေခါင္းေတြကို ျဖတ္လိုျဖတ္၊ ရင္ကိုခြဲၿပီး အူေတြကို ထုတ္လိုထုတ္၊ နားနဲ႔မနာ ဖဝါးနဲ႔နာပါ၊ အဂၤါဇာတ္ေတြကို ျဖတ္လိုျဖတ္နဲ႔ ပိုၿပီးေတာ့ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္၊ သူတို႔ဟာ လူ႕ဘဝတုန္းက ကာေမသုမိစၦာစာရကံကို က်ဴးလြန္ခဲ့သူေတြလို႔ သိရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေနရာမွာေတာ့ ဧရာမေျမျပင္က်ယ္ႀကီးမွာ လူေတြဟာ အတုန္းအရုန္းလူးလဲေအာ္ဟစ္ ေနၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္၊ ငရဲထိန္းေတြက ဆူးခၽြန္ေတြတပ္ထားတဲ့ ဧရာမဒလိမ့္တုန္းႀကီးေတြနဲ႔ သူတို႔ကို ႀကိတ္ေခ်ေနၾကပါတယ္၊ ေသသြားလိုက္၊ ျပန္ရွင္လာလိုက္၊ ျပန္ခံရလိုက္နဲ႔ တကယ္ကို ေၾကာက္စရာႀကီးပါ။
ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့ကို ျပန္ေခၚလာၾကၿပီး တြန္းခ်လိုက္ၾကပါတယ္၊ က်ေနာ္လည္း သတိရလာၿပီး အေဖတို႔ဆီက ေရေတာင္းေသာက္ရပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာမွ သတိမရရင္ က်ေတာ့္ကို သၿဂၤိဳလ္ၾကေတာ့မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေအာ္.. ေမ့လို႔၊ ငရဲထိန္းႀကီးႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို လာေခၚၾကတုန္းမွာ အဝတ္ျဖဴဝတ္ သူေတာ္စင္ႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ခဲ့ရပါေသးတယ္။ သူက “ေကာင္းေကာင္းလိုက္သြားပါ၊ မင့္လက္ေတြကို ငါလႈပ္ေပးထားမယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ သတိလစ္ေနစဥ္ ခုနစ္ရက္အတြင္း အသက္လည္းမရွဴ၊ ႏွလံုးလည္း မခုန္ေပမဲ့ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကေတာ့ ခုနစ္ရက္လံုးလံုး ေကြးလိုက္ျဖန္႔လိုက္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္လို႔ ဝိုင္းေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေသၿပီလို႔ မဆံုးျဖတ္ရဲတာနဲ႔ ခုလို (၇) ရက္တိုင္တိုင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကေၾကာင္း ေျပာျပၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္အေမကဆို “လက္ေတြမေညာင္းဘူးလား သားရယ္” လို႔ေတာင္ ေမးပါေသးတယ္။
က်ေနာ္လည္း ခုနစ္ရက္တိုင္တိုင္ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာေနခဲ့ေတာ့ ေလသံသဲ့သဲ့ေလးနဲ႔ပဲ ေျပာႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦးနဲ႔ လူမွားေခၚခံရတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ လကြယ္ေန႔ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ သူ႔ကိုလာေခၚမယ္လို႔ မွာလိုက္တဲ့အေၾကာင္း အေမတို႔ကို ေျပာျပေတာ့ အေမတို႔က ျပန္မေျပာဖို႔ ေျပာပါတယ္။ မေတာ္ရင္ တရားစြဲခံရႏိုင္တယ္လို႔လည္း ေျပာၾကတဲ့အတြက္ေရာ၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အားမရွိလို႔ ပင္ပန္းေနတဲ့အတြက္ေရာ၊ ေအာင္ေက်ာ္ဦးအေၾကာင္းကို ေနာက္ထပ္ မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ သူတို႔ေျပာလိုက္တဲ့အတိုင္း လကြယ္ေန႔၊ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ ေအာင္ေက်ာ္ဦးတစ္ေယာက္ ထမင္းစားေနရင္းကေန ေနာက္ျပန္လန္က်ၿပီး ဆံုးပါးသြားခဲ့ရွာပါတယ္။ က်ေနာ့္အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ဒါပါပဲခင္ဗ်ာ။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ငရဲဆိုတာ တကယ္ရွိပါတယ္။ ငရဲေဘးကလြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကပါေစ ခင္ဗ်ာ..။
------------------------------------------------------------------------
ေယာဂီတစ္ဦး။ ။ ေနပါဦးညီေလး၊ ညီေလးကို လာေခၚတဲ့သူေတြက ဘယ္လိုပံုစံေတြလဲ။
ေအာင္ႏိုင္ဦး။ ။ အဝတ္အစားေတြ ဝင္းဝင္းဝါဝါနဲ႔ ေျပာင္ေျပာင္လဲ့လဲ့ေတြပါ။ လူေကာင္ကေတာ့ အႀကီးႀကီးေတြပါ။
ေယာဂီတစ္ဦး။ ။ ငရဲမွာ ဗိမာန္လွလွႀကီး တစ္ခု ေတြခဲ့တယ္ဆိုတာကေရာ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ။
စာေရးသူ။ ။ ေထာင္မွဴး ေထာင္ပိုင္ေတြလို၊ ငရဲျပည္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ႀကီးၾကပ္သူတစ္ဦးဦးရဲ႕ ေနရာဗိမာန္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ေအာင္ႏိုင္ဦး။ ။ အရွင္ဘုရား၊ ငရဲျပည္ကိုေရာက္သြားတာက တပည့္ေတာ္ရဲ႕ဝိဉာဏ္ကေရာက္သြားတာလား၊ စိတ္ကထင္ျမင္ေနတာမ်ားလား ဘုရား။
စာေရးသူ။ ။ ဂတိနိမိတ္ထင္တာလို႔ ေျပာရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဂတိနိမိတ္ထင္ၿပီးမွ ကံအဟုန္ မကုန္ေသးတဲ့ အတြက္ ျပန္ရွင္လာတယ္လို႔ ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္ရွင္လာသူေတြမွာလည္း အခ်ိဳ႕က နာရီပိုင္းေလာက္၊ အခ်ိဳ႕က ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ျပန္ရွင္လာသူေတြရယ္ဆိုၿပီး အစားစားရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဝိဉာဏ္ေကာင္၊ အသက္ေကာင္၊ လိပ္ျပာေကာင္မ်ိဳးရွိၿပီး အဲဒီဝိဉာဏ္၊ အသက္၊ လိပ္ျပာက ငရဲကို ေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ မယူရပါဘူး။ ဗုဒၶအဘိဓမၼာအလိုအရ စိတ္ဟာ သိပ္ကိုဆန္းၾကယ္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အာရံုကိုယူႏိုင္စြမ္း၊ ထင္ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္လို႔ မွတ္ရပါမယ္။
ေအာင္ႏိုင္ဦး။ ။ တပည့္ေတာ္လက္ေတြကို လွဳပ္ေပးေနမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့သူေတာ္စင္ႀကီးကေရာ ဘယ္လိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ပါမလဲဘုရား။
စာေရးသူ ။ ။ ဒကာေလးရဲ႕ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
(မွတ္ခ်က္။ ။ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ဂ်ိဳဟိုးဘာရုၿမိဳ႕၌ ၂၃-၁-၂၀၁၂ ေန႔တြင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ေသာ မိုးကုတ္ဝိပႆနာ တရားစခန္းဝင္၊ ေယာဂီ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားႏွင့္ အေမးအေျဖအခ်ိဳ႔ကို အစီအစဥ္က်အာင္ ျပန္လည္ေရးသားမွ်ေဝျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ငရဲခန္းပန္းခ်ီမ်ားမွာ မံုရြာၿမိဳ႕၊ ရပ္ေတာ္မူဘုရားႀကီး၏ အတြင္းနံရံမ်ား၌ေရးဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားျဖစ္ပါသည္။)
ေမတၱာျဖင့္
အရွင္ဝိသာရဒ (ရမၼာဝတီ)
Photo: ကိုေအာင္ႏိုင္ဦးေျပာျပေသာ ငရဲျပည္အေတြ႔အႀကံဳ မသိမျမင္သူတို႔ ထူး၍မေၾကာက္ၾကေသာ္လည္း၊ သိသူျမင္သူတို႔ကား ငရဲေဘးကို လြန္စြာေၾကာက္ရြံ႕တတ္ၾကသည္။ အေလာင္းေတာ္ ေတမိမင္းသားသည္ ငရဲေဘးကိုျမင္၍ (၁၇)ႏွစ္တိုင္တိုင္ ဆြံ႔ထိုင္းအေယာင္ ေဆာင္ခဲ့သည္။ သူ႕မယားလိုခ်င္၍ သူ႔လင္ကိုသတ္မည္ တကဲကဲျဖစ္ေနေသာ ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးသည္ ဒုသနေသာ အသံမ်ားၾကားရသည္မွစ၍ ဗုဒၶ၏အက်ယ္တဝင့္ေဟာျပမႈေၾကာင့္ ယုတ္မာေသာအႀကံဆိုးကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခုလည္း သက္ရွိဆိုလွ်င္ ျခင္၊ ပုရြက္ဆိတ္မွအစ ဘာေကာင္ကိုမွ် မသတ္ရဲေတာ့သူ၊ ငရဲေဘးကို ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရဖူးသူတစ္ဦးႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဆံုေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ------------------------------------------------------------------------------ က်ေနာ့္နာမည္ ေအာင္ႏိုင္ဦးပါ။ က်ေနာ္ (၇)ရက္တိုင္တိုင္ သတိလစ္ၿပီး ငရဲျပည္ကို ေရာက္သြားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း တစ္ေန႔ကပဲ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ထားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခု ဆရာေတာ္နဲ႔ အမႈေဆာင္မ်ားရဲ႕ တိုက္တြန္းမႈေၾကာင့္ ေယာဂီမ်ား အားလံုးရဲ႕ေရွ႕မွာ က်ေနာ့္ကိုယ္ေတြ႔ ငရဲျပည္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြကို နားေထာင္ၿပီး ငရဲေဘးကလြတ္ေအာင္ မေကာင္းမႈေတြကိုေရွာင္၊ ေကာင္းမႈေတြကို ေဆာင္ႏိုင္ၾကေစဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ ဂ်ဴလိုင္လ (၃)ရက္ေန႕၊ (၁၃၆၄ -ခု၊ နယုန္လျပည့္ေက်ာ္ (၈)ရက္) ေန႔က၊ က်ေနာ္ဟာ ဟုမၼလင္းၿမိဳ႕နယ္၊ မန္ေမာ္ရြာမွာ ေရာက္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေရခ်ိဳးမွားၿပီး (၇) ရက္တိုင္တိုင္ သတိလစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သတိလစ္သြားတယ္ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိလစ္တယ္လို႔ မထင္မိပါဘူး။ ဧရာမ လူသန္ႀကီးႏွစ္ေယာက္က က်ေန႔လက္ေမာင္းကို ကိုင္မၿပီး က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ဟာ သူတို႔ေနာက္က ပါသြားခ်ိန္မွာ ငိုေနတဲ့ က်ေနာ့္မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ သတိလစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ကို က်ေနာ္ အတိုင္းသား ျပန္ျမင္ေနခဲ့ရပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ေကာင္းကင္ကေန ဆြဲေခၚသြားခ်ိန္မွာ ေအာက္မွာ ေရျပင္ႀကီးကို ဦးစြာ ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရျပင္ပါ။ ခဏၾကာေတာ့ ဘာကိုမွ မျမင္ရေတာ့ပဲ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးကိုသာ ေတြ႔ျမင္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔က က်ေနာ့္ကို တြန္းခ်လိုက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ျပဳတ္က်သြားခ်ိန္မွာပဲ ဧရာမေခြးႀကီးႏွစ္ေကာင္က က်ေနာ့္ေနာက္ကို ေျပးလိုက္လာၾကပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ေျပးရင္ သူတို႔လိုက္တယ္၊ က်ေနာ္ရပ္ရင္ သူတို႔ရပ္ေနတယ္။ ေခြးႀကီးေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ အနီေရာင္ တလက္လက္ေတာက္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ေျပးရင္း ဗိမာန္တစ္ခုကို သြားေတြ႔ပါတယ္။ အရမ္းလွတဲ့ဗိမာန္ႀကီးတစ္ခုပါ။ ဗိမာန္ႀကီးထဲကို ဝင္ေျပးမယ္လုပ္ေတာ့ အေစာင့္က ေပးမဝင္ပါဘူး။ ဗိမာန္ပိုင္ရွင္ဟာလည္း လူ႔ျပည္မွာပဲ ရွိေနေသးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေျပးရင္းလႊားရင္းကေန ငရဲမင္းလို႔ ေျပာရမလားမသိပါဘူး။ အဝတ္အစားၿပိဳးၿပိဳးေျပာင္ေျပာင္ဝတ္ထားတဲ့ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား လူႀကီးတစ္ေယာက္ေရွ႕ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ သူ႕လက္ထဲမွာ ေရႊေရာင္စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ကိုင္ထားၿပီး နာမည္ဘယ္လိုေခၚသလဲလို႔ က်ေနာ့္ကို လွမ္းေမးပါတယ္။ ေအာင္ႏိုင္ဦးပါဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေခၚလာတဲ့သူေတြကို “မင္းတို႔လူမွားေခၚလာတယ္၊ သူ႕ကို ျပန္ပို႔ေပးလိုက္ပါ၊ ငရဲခန္းေတြကိုလည္း လိုက္ျပေပးလိုက္ဦး” ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ မင္းသူငယ္ခ်င္း ေအာင္ေက်ာ္ဦးကို ေျပာလိုက္ပါ၊ လကြယ္ေန႔၊ ေန႔လည္ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ သူ႔ကို လာေခၚမယ္ လို႔ ေျပာလိုက္ပါ” ဆိုၿပီးမွာပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ကို ပထမဆံုးလိုက္ျပၾကတာက သန္းတုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြ ခံစားေနရတဲ့ေနရာပါ။ ငရဲခံရသူေတြကို ဧရာမ ေက်ာက္ျပင္ႀကီးေပၚကို ပစ္တင္လိုက္ၾကၿပီးေတာ့ ဧရာမေက်ာက္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ လွိမ့္ၿပီး ႀကိတ္ေနၾကတာပါ။ အရမ္းေၾကာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေနရာကေတာ့ ဒယ္အိုးလို႔ ေျပာရမလားမသိပါဘူး။ ဒယ္အိုးလို႔သာ ေျပာရတာပါ၊ က်ေနာ္ျမင္ခဲ့ရတာကေတာ့ ျမစ္ႀကီးတစ္ျမစ္လိုပါပဲ၊ အခိုးတေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ သံရည္ပူေတြၾကားထဲမွာ လူေတြ အျပည့္ပါပဲ၊ ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားၿပီး ကူးခပ္ေနၾကရပါတယ္။ ကမ္းေပၚတက္လာသူေတြကို ကမ္းထိပ္က ေစာင့္ေနတဲ့ ငရဲထိန္းေတြက လွံနဲ႔ထိုးခ်၊ တင္းပုတ္ေတြနဲ႔ရိုက္ခ်ၾကေတာ့ ျပန္ၿပီးဆင္းေျပးၾက၊ ျပန္ၿပီးကူးခပ္ၾကနဲ႔ တကယ္ကို ေၾကာက္စရာႀကီးပါ။ ေနာက္တစ္ေနရာကေတာ့ လူေတြရဲ႕ ေျခေတြလက္ေတြ ေခါင္းေတြကို ျဖတ္လိုျဖတ္၊ ရင္ကိုခြဲၿပီး အူေတြကို ထုတ္လိုထုတ္၊ နားနဲ႔မနာ ဖဝါးနဲ႔နာပါ၊ အဂၤါဇာတ္ေတြကို ျဖတ္လိုျဖတ္နဲ႔ ပိုၿပီးေတာ့ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္၊ သူတို႔ဟာ လူ႕ဘဝတုန္းက ကာေမသုမိစၦာစာရကံကို က်ဴးလြန္ခဲ့သူေတြလို႔ သိရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေနရာမွာေတာ့ ဧရာမေျမျပင္က်ယ္ႀကီးမွာ လူေတြဟာ အတုန္းအရုန္းလူးလဲေအာ္ဟစ္ ေနၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္၊ ငရဲထိန္းေတြက ဆူးခၽြန္ေတြတပ္ထားတဲ့ ဧရာမဒလိမ့္တုန္းႀကီးေတြနဲ႔ သူတို႔ကို ႀကိတ္ေခ်ေနၾကပါတယ္၊ ေသသြားလိုက္၊ ျပန္ရွင္လာလိုက္၊ ျပန္ခံရလိုက္နဲ႔ တကယ္ကို ေၾကာက္စရာႀကီးပါ။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့ကို ျပန္ေခၚလာၾကၿပီး တြန္းခ်လိုက္ၾကပါတယ္၊ က်ေနာ္လည္း သတိရလာၿပီး အေဖတို႔ဆီက ေရေတာင္းေသာက္ရပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာမွ သတိမရရင္ က်ေတာ့္ကို သၿဂၤိဳလ္ၾကေတာ့မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေအာ္.. ေမ့လို႔၊ ငရဲထိန္းႀကီးႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို လာေခၚၾကတုန္းမွာ အဝတ္ျဖဴဝတ္ သူေတာ္စင္ႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ခဲ့ရပါေသးတယ္။ သူက “ေကာင္းေကာင္းလိုက္သြားပါ၊ မင့္လက္ေတြကို ငါလႈပ္ေပးထားမယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ သတိလစ္ေနစဥ္ ခုနစ္ရက္အတြင္း အသက္လည္းမရွဴ၊ ႏွလံုးလည္း မခုန္ေပမဲ့ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကေတာ့ ခုနစ္ရက္လံုးလံုး ေကြးလိုက္ျဖန္႔လိုက္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္လို႔ ဝိုင္းေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေသၿပီလို႔ မဆံုးျဖတ္ရဲတာနဲ႔ ခုလို (၇) ရက္တိုင္တိုင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကေၾကာင္း ေျပာျပၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္အေမကဆို “လက္ေတြမေညာင္းဘူးလား သားရယ္” လို႔ေတာင္ ေမးပါေသးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ခုနစ္ရက္တိုင္တိုင္ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာေနခဲ့ေတာ့ ေလသံသဲ့သဲ့ေလးနဲ႔ပဲ ေျပာႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦးနဲ႔ လူမွားေခၚခံရတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ လကြယ္ေန႔ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ သူ႔ကိုလာေခၚမယ္လို႔ မွာလိုက္တဲ့အေၾကာင္း အေမတို႔ကို ေျပာျပေတာ့ အေမတို႔က ျပန္မေျပာဖို႔ ေျပာပါတယ္။ မေတာ္ရင္ တရားစြဲခံရႏိုင္တယ္လို႔လည္း ေျပာၾကတဲ့အတြက္ေရာ၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အားမရွိလို႔ ပင္ပန္းေနတဲ့အတြက္ေရာ၊ ေအာင္ေက်ာ္ဦးအေၾကာင္းကို ေနာက္ထပ္ မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ သူတို႔ေျပာလိုက္တဲ့အတိုင္း လကြယ္ေန႔၊ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ ေအာင္ေက်ာ္ဦးတစ္ေယာက္ ထမင္းစားေနရင္းကေန ေနာက္ျပန္လန္က်ၿပီး ဆံုးပါးသြားခဲ့ရွာပါတယ္။ က်ေနာ့္အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ဒါပါပဲခင္ဗ်ာ။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ငရဲဆိုတာ တကယ္ရွိပါတယ္။ ငရဲေဘးကလြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကပါေစ ခင္ဗ်ာ..။ ------------------------------------------------------------------------ ေယာဂီတစ္ဦး။ ။ ေနပါဦးညီေလး၊ ညီေလးကို လာေခၚတဲ့သူေတြက ဘယ္လိုပံုစံေတြလဲ။ ေအာင္ႏိုင္ဦး။ ။ အဝတ္အစားေတြ ဝင္းဝင္းဝါဝါနဲ႔ ေျပာင္ေျပာင္လဲ့လဲ့ေတြပါ။ လူေကာင္ကေတာ့ အႀကီးႀကီးေတြပါ။ ေယာဂီတစ္ဦး။ ။ ငရဲမွာ ဗိမာန္လွလွႀကီး တစ္ခု ေတြခဲ့တယ္ဆိုတာကေရာ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ။ စာေရးသူ။ ။ ေထာင္မွဴး ေထာင္ပိုင္ေတြလို၊ ငရဲျပည္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ႀကီးၾကပ္သူတစ္ဦးဦးရဲ႕ ေနရာဗိမာန္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေအာင္ႏိုင္ဦး။ ။ အရွင္ဘုရား၊ ငရဲျပည္ကိုေရာက္သြားတာက တပည့္ေတာ္ရဲ႕ဝိဉာဏ္ကေရာက္သြားတာလား၊ စိတ္ကထင္ျမင္ေနတာမ်ားလား ဘုရား။ စာေရးသူ။ ။ ဂတိနိမိတ္ထင္တာလို႔ ေျပာရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဂတိနိမိတ္ထင္ၿပီးမွ ကံအဟုန္ မကုန္ေသးတဲ့ အတြက္ ျပန္ရွင္လာတယ္လို႔ ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္ရွင္လာသူေတြမွာလည္း အခ်ိဳ႕က နာရီပိုင္းေလာက္၊ အခ်ိဳ႕က ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ျပန္ရွင္လာသူေတြရယ္ဆိုၿပီး အစားစားရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဝိဉာဏ္ေကာင္၊ အသက္ေကာင္၊ လိပ္ျပာေကာင္မ်ိဳးရွိၿပီး အဲဒီဝိဉာဏ္၊ အသက္၊ လိပ္ျပာက ငရဲကို ေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ မယူရပါဘူး။ ဗုဒၶအဘိဓမၼာအလိုအရ စိတ္ဟာ သိပ္ကိုဆန္းၾကယ္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အာရံုကိုယူႏိုင္စြမ္း၊ ထင္ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္လို႔ မွတ္ရပါမယ္။ ေအာင္ႏိုင္ဦး။ ။ တပည့္ေတာ္လက္ေတြကို လွဳပ္ေပးေနမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့သူေတာ္စင္ႀကီးကေရာ ဘယ္လိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ပါမလဲဘုရား။ စာေရးသူ ။ ။ ဒကာေလးရဲ႕ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ဂ်ိဳဟိုးဘာရုၿမိဳ႕၌ ၂၃-၁-၂၀၁၂ ေန႔တြင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ေသာ မိုးကုတ္ဝိပႆနာ တရားစခန္းဝင္၊ ေယာဂီ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားႏွင့္ အေမးအေျဖအခ်ိဳ႔ကို အစီအစဥ္က်အာင္ ျပန္လည္ေရးသားမွ်ေဝျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ငရဲခန္းပန္းခ်ီမ်ားမွာ မံုရြာၿမိဳ႕၊ ရပ္ေတာ္မူဘုရားႀကီး၏ အတြင္းနံရံမ်ား၌ေရးဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားျဖစ္ပါသည္။) ေမတၱာျဖင့္ အရွင္ဝိသာရဒ (ရမၼာဝတီ)
Post a Comment
Blogger Facebook DisqusComment ေပးရန္ ညာဘက္ေထာင့္မွ Blogger or Facebook or Disqus ကုိႏွိပ္ပါ။