ကိုဘိုဘိုရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းခရီး အပိုင္း(၁) နဲ႕ (၂)ကို facebook မွာ တင္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ႕ က်မရဲ႕ noteကို share တဲ႕ သူေတြထဲမွာ Nang Aung Htwe Kyi ဆိုတဲ႕ နာမည္ပါလာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ဆိုတဲ႕ နာမည္ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းပဲ က်မ စိတ္၀င္စားလွစြာနဲ႕ ကပ်ာကယာပဲ အေကာင္႔ထဲကို ၀င္ဖတ္လိုက္မိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္ရဲ႕ wall မွာ က်မရဲ႕ note ကိုရွယ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္၊ comment လည္း ၀င္ေပးထားတယ္။ အမရဲ႕ wall မွာေလွ်ာက္ဖတ္ရင္း အမတင္ထားတဲ႕ note ေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ အမက စာေရးေကာင္းတယ္၊ ျပတ္ျပတ္သားသားေရးထားတာ ေတြ႕ရသလို အားလံုးကို ရိုးရိုးရွင္းရွင္းပဲ ေရးတယ္၊ ဖံုးထားတာ ဖိထားတာေတြ သိပ္မေတြ႕ရဘူး။
အမရဲ႕ စာေတြကို ဖတ္ၿပီးေတာ႕လည္း ထံုးစံအတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။
မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္ကို ေမးျမန္းခြင္႔ရရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ လို႕ က်မ ေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႕ေပမဲ႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ေတာ႕ အမကို ေျပာမထြက္ခဲ႕ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္း အမနဲ႕ MESSAGE ေတြ ပို႕ရင္း က်မ ေမးခ်င္ေၾကာင္း ေျပာမိပါတယ္။ အမ က message ျပန္ပို႕လာတယ္။
`ညီမ တကယ္စိတ္ဝင္စားသလား ၊ အတိုက္အခိုက္ခံႏိုင္ရည္ရွိသလား´ တဲ႕။
အဲဒီ စကားဟာ က်မကို ေရွ႕ဆက္ဖို႕ တြန္းအားေပးလိုက္တဲ႕ စကားပါပဲ။ မိတ္ေဆြတေယာက္ကေတာ႕ က်မကို တားခဲ႕ေသးတယ္၊ သူတားခဲ႕တာက စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ပါ၊ သူက က်မကို ေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြ ခုလို ဆက္ၿပီး မေရးေစခ်င္ဘူး။ ျပႆနာမ်ားလြန္းတယ္၊ ဖိအားမ်ားလြန္းတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ဒီကိစၥကို မေပၚေစခ်င္တဲ႕သူေတြက အမ်ားၾကီး ရွိတယ္လို႕ ေျပာတယ္။
က်မကေတာ႕ ဆက္ေရးဖို႕ပဲ စိတ္ျပင္းထန္ခဲ႕တယ္။ က်မကို ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ဆီကေန ေငြ ၁၀ သိန္း ယူတယ္လို႕ မဟုတ္ဘဲနဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းေအာင္ တမင္ေျပာဆိုစြပ္စြဲခံရတယ္။ က်မအေနနဲ႕ သတင္းေရးသားရန္အတြက္ လက္ေဆာင္၊ ေငြေၾကး တစံုတရာ မယူခဲ႕ဖူးပါဘူး။
ဒါေပမဲ႕ က်မကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ စြပ္စြဲခံရ တုိက္ခိုက္ခံရပါတယ္။ ေနာက္ ABSDF ေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြကို မေရးဖို႕ ေပၚတင္ တားျမစ္လာၾကတဲ႕ သူေတြရွိသလို၊ လက္သီးပုန္း ထိုးၾကတဲ႕ သူေတြနဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဆဲဆို တိုက္ခိုက္ျခင္းေတြကိုပါ ၾကံဳလာရတယ္။
အမ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ကိုလည္း က်မကို အင္တာဗ်ဴးေပးလို႕ ဆိုၿပီး ေျပာဆိုၾကတဲ႕ သူေတြလည္း ရွိတဲ႕အေၾကာင္း သတင္းစကားေတြကေန ျပန္ၾကားရေတာ႕ အံ႕ၾသမိပါေသးတယ္။က်မက ေမးမဲ႕သူ၊ အမ မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္က ေျဖေပးမဲ႕သူ၊ အဲလို က်မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ အင္တာဗ်ဴး ၾကမွာကို ဘာေၾကာင္႕ မလိုလားၾကတာလဲ ။ ဒါကိုလည္ နားမလည္ႏိုင္ခဲ႕ပါဘူး။
ဘာေၾကာင္႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အမကေတာ႕ သူ႕ရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းခရီးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး က်မကို ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း၊ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းန႕ဲ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္ ေျပာျပခဲ႕ပါတယ္။ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာလွတဲ႕ ႏိုင္ငံ ႏွစ္ခုကေန ေမးလိုက္ ေျဖလိုက္၊ အသံေတြ ျပတ္ေတာက္လိုက္၊ အခ်ိဳ႕ဖိုင္ေတြဆိုရင္ အသံတိုးတိုးေလးပဲ ၾကားရလိုက္နဲ႕ က်မတို႕ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးဟာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕ၿပီး ေမးၾကရတာေလာက္ေတာ႕ အဆင္မေျပပါဘူး။
ဒါေပမဲ႕ အသံမာေပမဲ႕ ၾကည္လင္တဲ႕ မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္ရဲ႕ အသံကို နားေထာင္ရင္း အမနဲ႕ အတူေျမာက္ပိုင္းကို က်မ ေရာက္ခဲ႕ရပါတယ္။ မိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္နဲ႕အတူ ေျမာက္ပိုင္းကို လိုက္ၾကည္႔ၾကရေအာင္ပါ။
အပိုင္း (၁)
ေကာင္းၿပီ…။ မ်ိဳးရိုးကေန စေျပာမယ္။
အေဖနာမည္က ဦးခင္ေမာင္ၾကည္၊ အေမနာမည္က ေဒၚခင္ႏွင္းၾကည္(နန္းေမြ)။ အေဖက ၁၉၆၉ ခုႏွစ္မွာ အမွတ္ (၂) ေထာက္လွမ္းေရး တပ္မွဴးျဖစ္ခဲ႕တယ္။ ၁၉၇၂-၇၃ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ အဖမ္းခံခဲ႔ရတယ္။ အဖမ္းခံရတယ္ဆိုတာကလည္း အိမ္ကေန လာေခၚသြားတာ။ အေဖက ေပ်ာက္သြားတယ္။ အိမ္က ေသလား ရွင္လားေတာင္ မသိရဘဲနဲ႕ ေပ်ာက္သြားခဲ႕တာ။
အေဖဟာ အသက္ရွင္ေနသလား၊ အေဖ ဟာ ေသၿပီလား။ အေဖ႕ကို ဘာလုပ္လိုက္ၾကသလဲ၊ အေဖ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ ဆိုတာ အေဖ ဘယ္မွာလဲ ဆုိတာကို တမိသားစုလံုးက ဘာမွကို မသိရေတာ႕ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမဟာ သားသမီး၆ေယာက္နဲ႕ အေမက ေလာကဓံကို ခါးစည္းၿပီး ခံရတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႕ ၁၉၇၄ ဦးသန္္႕ အေရးအခင္းေတြ ဘာေတြျဖစ္တဲ႕အခ်ိန္မွာ က်မက ၅ တန္းေရာက္ေနၿပီ။ အထက(၂) ကမာရြတ္မွာ တက္ေနတယ္။ အဲလို ဦးသန္႕အေရးအခင္း ကာလမွာ ညညေတြမွာ ေဟာေျပာတဲ႕ ေနရာေတြကို အေမက သားသမီးေတြကို ေခၚေခၚသြားတယ္။ အေမက တက္ၾကြတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အမအၾကီးဆံုးက တကၠသိုလ္တက္ေနၿပီ၊ chemistry ေမဂ်ာ၊ အဲဒီတုန္းက ေစာ္ဘြားမ်ိဳးႏြယ္ သားသမီးေတြကလည္း ဦးသန္႕အေရးအခင္းေတြဘာေတြမွာပါၿပီးေတာ႕ တျပံဳၾကီး အဖမ္းခံၾကရတာေတြ ဘာေတြလည္းၾကားရတယ္။
ဘာေၾကာင္႕ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားသလဲဆိုတာက ကိုယ္ျမင္ခဲ႕ၾကားခဲ႕ရတာေတြေၾကာင္႕လည္း ပါတယ္။ မတရားတာေတြကိုလည္း သိလာတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႕ ၁၉၇၇ခုႏွစ္မွာ အေဖ အိမ္ျပန္ပို႕ေပးတယ္။ အေဖ ျပန္ေရာက္လာမွ အေဖ႕ကို ေရၾကည္အိုင္ထဲမွာ သြားခ်ဳပ္ထားၾကတယ္ ဆိုတာ သိရတာ။ သိတဲ႕အတိုင္းပဲ ေထာက္လွမ္းေရး အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြမွာ လုပ္ေနၾကအတိုင္းပဲ အေဖ႕ကိုလည္း အမႈ မရွိဘဲနဲ႕ အဖမ္းခံလုိက္ရတယ္။ က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္မက်န္ ဆိုတဲ႕အတိုင္းပဲ အေဖလည္း အဖမ္းခံလိုက္ရတယ္။
အဲလုိနဲ႕ ဖမ္းထားလိုက္တာ ၁၉၇၇ မွာ ျပန္လႊတ္ေပးခဲ႕တယ္။
ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ႕လည္း အလုပ္မျပဳတ္ခဲ႕ဖူး။ ဖမ္းၿပီး သူ႕ကို ေထာင္ခ်လို႕လည္း မရေတာ႕ ေဖေဖ႕ကို ဒီအတိုင္း အက်ယ္ခ်ဳပ္အေနနဲ႕ ထိန္းသိမ္းၿပီး ေခၚထားၾကတာ။ ျပန္လႊတ္လုိက္ေတာ႕ အေဖ႕ကို ေထာက္လွမ္းေရး တပ္မွဴးရာထူးမွာ မထားေတာ႕ဘဲနဲ႕ ခလရ ၃၅ ကို ေျပာင္းလိုက္တယ္။
အဲလိုေျပာင္းလိုက္ၿ႔ပီးေတာ႕ အေဖက တပ္မေတာ္ကေန ႏႈတ္ထြက္ပစ္လုိက္တယ္။ဘာေၾကာင္႕လဲ ဆိုေတာ႕ သူ စိတ္နာသြားတယ္၊ ဆက္ၿပီး မလုပ္ခ်င္ေတာ႕ဘူး။ အေဖအျငိမ္းစားျဖစ္သြားၿပီ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၇ တန္းေက်ာင္းသူ ဆိုေတာ႕ အေဖတို႕ စကားေျပာရင္ နားလည္လာၿပီ။ အစိုးရနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး သံုးသပ္တတ္လာတယ္။ ျမင္လာတယ္။ ဒါေပမဲ႕ အိမ္မွာ မိသားစုထဲမွာေတာ႕ ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး သိတ္လည္း မေျပာခဲ႕ဖူး၊ ႏိုင္ငံေရး စကားလည္း မေျပာခဲ႕ဖူး။
ေျပာရရင္ေတာ႕ ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္ မွာက အငယ္ဆံုး။ အဲဒီမွာ ဂုဏ္ယူစရာ ေျပာရရင္ေတာ႕ ၉ တန္း ၂ခါေျဖ ၁၀ တန္း ၄ ခါေျဖ ေပါ႕။ ဆယ္တန္းကို ၄ ၾကိမ္ေျဖၿပီးေတာ႕မွ ေအာင္ခဲ႕တာ။
ဆိုးတယ္။ ေကာင္းကြက္ မရွိ။ တာေတေအာင္ဆိုးတယ္ထင္တယ္။ ေပေပေတေတ ေနတယ္။ အႏုပညာ၀ါသနာပါတယ္။ အရမ္းကို ၀ါသနာပါတာ။ ဘဝမွာအျဖစ္ခ်င္ဆံုး က ဂီတ အနုပညာသမားတေယာက္ပဲ။ သီခ်င္းဆိုတာထက္ကို ဂီတ ပညာရွင္ျဖစ္ခ်င္တာ။
အမတို႕က အရမ္းစာေတာ္ၾကေတာ႕ သူတုိ႕က ေက်ာင္းမွာ ထိတ္ေတြခ်ည္းပဲ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႕လည္း ဂုဏ္ထူး ေလးဘာသာ ငါးဘာသာေတြပဲ ဆိုေတာ႕ ဒီက ဆယ္တန္းတဘုန္းဘုန္းက်ဆိုေတာ႕ အေမကလည္း ၾကိဳးစားေစခ်င္တယ္။
ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူေလာက္ထိ စာၾကိဳးစားခဲ႕တယ္။ ကိုးတန္းဆယ္တန္းေလာက္ၾကေတာ႕ လူက ထံုေပေပ ျဖစ္လာတယ္။ ဂစ္တာ တီးခ်င္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္မွာသြားတီးရတာတို႕၊ လမ္းေဘးမွာ ဂစ္တာ တီးတာတုိ႕ဘာတို႕ေတြလည္း လုပ္ေတာ႕ အေမက လံုး၀ မၾကိဳက္ဘူး။ ဆိုးခဲ႕တာက တျခား ရည္းစားေတြဘာေတြ ထားၿပီး ဆိုးခဲ႕တာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ မိန္းမလည္း သိပ္မဆန္ေတာ႕ အေမက အျမဲေျပာတယ္၊ ဆိုတယ္။ အေမ မၾကိဳက္တာလုပ္ခဲ႕တာ၊ ဘုကလန္႕ေတြ ေျပာခဲ႕တာ အဲဒါမ်ိဳးေတြနဲ႕ ဆိုးခဲ႕တာ။
ေနာက္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္တယ္၊ မင္းမင္းလတ္ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္တယ္။ စုိင္းထီးဆိုင္သီခ်င္းေတြကို ၾကိဳက္တယ္။ သူ႕သီခ်င္းေတြနဲ႕ ဂစ္တာ တီးတယ္။ ဂစ္တာနဲ႕ပတ္သက္လာရင္ တခါမွ မသင္ဘူးဖူး၊ စာအုပ္ဖတ္တယ္၊ စာအုပ္ဖတ္ၿပီး တီးတယ္၊ၿပီးေတာ႕ အၾကားနဲ႕လည္း တီးတယ္။ ဘယ္သြားသြား ဂစ္တာ တလံုးနဲ႕ပဲ။ ဂစ္တာမပါရင္ ဂစ္တာ မကိုင္ရရင္ မေနႏိုင္ဘူး အဲလိုထိျဖစ္လာတာ။
ဒါေပမဲ႕ အေမက မရဘူး၊ ဂစ္တာ လွမ္းကိုင္လိုက္ရင္ကို ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္လိုက္သလိုပဲ။ အေမကေတာ႕ ပညာေရးပဲ လုပ္ေစခ်င္တယ္။ ပညာပဲ ၾကိဳးစားေစခ်င္တာေလ။
ေနာက္ၿပီး ပညာေရးမွာလည္း သင္ရတာေတြကလည္း ေဘာဂေဗဒေတြဘာေတြ အရမ္း စိတ္ညစ္ဖို႕ေကာင္းတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေတြက်ေတာ႕ မၾကိဳက္ဘူး။ စိတ္လည္း ၀င္စားလို႕မရဘူး။
အဲဒါနဲ႕ ကိုးတန္းကိုေတာင္ ၂ ခါေျဖယူရတယ္။ ဆယ္္တန္းလည္းက်တယ္။ ဆယ္တန္းက်ေတာ႕ အိမ္က ရွမ္းျပည္ကို ပို႕တယ္။ အမ်ိဳးေတြကုန္လံုးက ရွမ္းျပည္မွာ ေရာက္ေနၾကၿပီ ၊ အဲေတာ႕ ရွမ္းျပည္ကိုပို႕ေတာ႕ ရွမ္းျပည္မွာ ထပ္ေျဖတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ေမာင္ႏွမ ၀မ္းကြဲေတြကလည္း ေယာက်ၤားေလးေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီမွာလည္း ဆယ္တန္းေျဖေပမဲ႕ထပ္က်တယ္။ မေအာင္ႏုိင္ဘူး သမိုင္းတုိ႕ ေဘာဂေဗဒတို႕နဲ႕ထပ္က်တာပဲ။ တဒိုင္းဒိုင္းကို က်တာ။
အဲလိုနဲ႕ ဆယ္တန္းကို ေလးၾကိမ္ေလာက္ေျဖၿပီးမွ ၁၉၈၄-၈၅ မွာ ၁ဝတန္းေအာင္ခဲ႕တယ္။ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာေပါ႕ေလ ဆယ္တန္းေတာ႕ ေအာင္သြားပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ႕ ႏွစ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘြဲ႕ေတာင္ ရေနၾကၿပီ။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေပါင္းခဲ႕တဲ႕ သူငယ္ခ်ငး္ေတြ ဘြဲ႕ရေတာ႕မွ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ႕တာ။
ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ႕လည္း စိတ္ပညာ အဓိက ယူခဲ႕တယ္ ။ ေက်ာင္းတက္ ပ်င္းလို႕ စာေပးစာယူလိုက္တာကို အေမတုိ႕ မသိဘူး။ စာေပစာယူယူရင္းနဲ႕ အိမ္မွာဘဲေန တယ္ ။ ရႈပ္ရႈပ္ေပြေပြေတာ႕ မေနခဲ႕ပါဘူး။ ဂစ္တာပဲ တီးေနတာ၊ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးသြားေတာ႕ ဂစ္တာတီးတာကို အေမက သိပ္မေျပာေတာ႕ဘူး။
၁၉၈၈ခုႏွစ္ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ႕ စာေပစာယူေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္ေနၿပီ၊ အေရးအခင္းျဖစ္တဲ႕အခ်ိန္မွာ လွည္းတန္းမွာ ရွိေနတယ္။
အပိုင္း(၂)
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသား အေရးအခင္းျဖစ္တဲ႕ အခ်ိန္မွာ လွည္းတန္းေရာက္ေနခဲ႕တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း ႏုိင္ငံေရးနဲ႕ ဘာမွ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈမရွိေသးဘူး။
အဲလို လွည္းတန္းမွာ အေရးအခင္းျဖစ္ေနတဲ႕ အခ်ိန္တုန္းက တကယ္ေတာ႕ လွည္းတန္းကို လက္နွိပ္စက္ ရိုက္တဲ႕ သင္တန္းတက္ဖို႕ လာခဲ႕တာ။
က်မက စာေပစာယူနဲ႕ ေက်ာင္းတက္ေနတာဆိုေတာ႕ အိမ္မွာလည္း ဘာအလုပ္မွ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီအတိုင္း ဂစ္တာတီးရင္း အိမ္မွာ အခ်ိန္ေတြကုန္ေနတာ အေဖနဲ႕ အေမကလည္း အလုပ္လုပ္ရမယ္ဆိုၿပီး ေျပာလာတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဂ်ပန္ကုမ၌ဏီတခုက ျမန္မာျပည္မွာလာ ဖြင္႔ဖို႕ ရွိတယ္ဆိုေတာ႕ အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္ရမယ္။ လက္ႏွိပ္စက္ရိုက္တတ္ဖို႕ လိုတယ္ဆိုလို႕ လွည္းတန္းမွာ သင္တန္းတက္ဖို႕ လာခဲ႕ရင္း အေရးအခင္းနဲ႕ သြားၾကံဳလိုက္တာ။
သိတယ္မဟုတ္လား၊ သူမ်ားေတြ ရုတ္ရုတ္ ဆိုရင္ သြားၾကည္႔တယ္။ ဘာမွ နားမလည္ေပမဲ႕လည္း သြားၾကည္႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလို သြားၾကည္႔ရင္းနဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြက ေသြးေတြေပေနတဲ႕ အက်ီာၤသယ္လာတာေတြ႕ေတာ႕ စိတ္ထဲမွာ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္တယ္။ ေဒါသလည္း ထြက္တယ္။
အဲလိုအေရးအခင္းကာလမွာ လူတေယာက္နဲ႕သြားဆံုတယ္၊ အဲဒါကလည္း အေရးအခင္းျဖစ္ေနတဲ႕အခ်ိန္ စကားေျပာရင္းနဲ႕ ဆံုသြားခဲ႕တာ၊ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး သူနဲ႕ စကားေျပာမိတာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း လူေတြက တေယာက္နဲ႕တေယာက္လည္း စကားေျပာၾကတယ္ေလ အဲလိုပဲ စကားေျပာလိုက္မိတာ။
အဲဒီလူက အသက္ပိုၾကီးသလား ငယ္သလားေတာ႕ မသိဘူး၊ဒါေပမဲ႕ ရုပ္ကိုၾကည္႔ရတာကေတာ႕ အသက္ပိုၾကီးမယ္လို႕ ထင္တယ္။ ေနာက္သူ႕ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္လာတယ္။
က်ေနာ္႕နာမည္ မင္းေအာင္သူပါတဲ႕။
ဟုတ္ကဲ႕ပါ ကိုမင္းေအာင္သူ၊ က်မ နာမည္ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ပါ ေပါ႕။ အဲလို မိတ္ဆက္ၾကတယ္။ေနာက္ခင္သြားၾကတယ္၊
အဲဒါက ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လေလာက္ရွိၿပီ။ အဲဒီတုန္းက သူ႕ကိုယ္သူ ေျပာတာကေတာ႕ သမိုင္းအဓိက ေပါ႕ေလ။
အဲဒီတုန္းက က်မက လူ႕အခြင္႔အေရးတုိ႕ ဒီမိုကေရစီတုိ႕ ဆိုတာေတြလည္း မသိဘူး စိတ္ထဲမွာလည္း မရွိဘူး၊ စိတ္ထဲ ရွိခဲ႕တာကလည္း တကယ္႕မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ပဲ ပါခဲ႕မိတာ။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားေတြ ေတာင္းဆိုမိတာကလည္း ေက်ာင္းကို ရာသက္ပန္ထုတ္လုိက္တဲ႕ ေက်ာင္းသားရွိတယ္၊ ေထာင္က်သြားတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြ ရွိတယ္ အဲဒီေက်ာင္းသားေတြကို ျပန္ထုတ္ေပးဖုိ႕ပဲ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ဒီ မိုကေရစီရရွိေရး ေတြဘာေတြလည္း မရွိဘူး။
ဒီလိုနဲ႕ အေရးအခင္းေတြကို သြားျဖစ္ေပမဲ႕ ေန႕တုိင္းေတာ႕ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ေန႕တိုင္းမလိုက္ျဖစ္ဘူး ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကားပဲ သူတုိ႕နဲ႕ အတူသြားလုိက္ျဖစ္တာ။
ေနာက္ေတာ႕ ခင္လာတဲ႕ အခါက်ေတာ႕သူက ဖြင္႔ေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ႕ မင္းေအာင္သူ ဆိုတာက သူ႕နာမည္ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ကို ကိုတိုးလို႕ ေခၚတယ္တဲ႕။ ကိုတိုးဆိုတာပဲသိတယ္၊ အဲဒါလည္း သူ႕ရဲ႕ အိမ္နာမည္ပါ။ က်မလည္း ကိုတိုးလို႕ပဲ ေခၚလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ႕ သူ႕နာမည္ရင္းေတြ ဘာေတြကိုလည္ မေမးေတာ႕ဘူး၊
တကယ္ေတာ႕ က်မကသာ ဘာမွ မသိတဲ႕ အ..အ..ေလးေလ၊ ဒီလိုအခ်ိိန္မွာ နာမည္ရင္းကို က်မ မို႕သာေျပာလိုက္တာ။
သူတုိ႕ေတြကေတာ႕ ယူဂ်ီေတြ၊ တကယ္လုပ္ေနတဲ႕ သူေတြ၊ ဆဲလ္ေတြဆုိေတာ႕ သူတုိ႕ရဲ႕ နာမည္ရင္းေတြကိုလည္း မေျပာဘူး။
နာမည္ ၀ွက္ေတြနဲ႕ပဲ သံုးေနတာ၊ အဲဒါကို က်မက လံုး၀ မသိခဲ႕ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႕လည္း မသိဘူး။
သိလိုက္တဲ႕ အခ်ိန္မွာ ၾကေတာ႕ က်မ ဘာမွ လုပ္လို႕မရေတာ႕ဘူး၊
က်မက အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသား သမဂၢေတြဘာေတြလည္း လံုး၀ မရွိဘူး၊ဘာမွ လည္းမရွိဘူး။ နိုင္ငံေရးဆိုတာလည္း နားမလည္ဘူး။
ဒါေပမဲ႕ အဲဒီအဖြဲ႕ေတြနဲ႕ လိုက္ရင္းနဲ႕ တေန႕မွာ သူတို႕နဲ႕ အတူလုိက္သြားတယ္၊ သူတို႕က လူၾကီးတေယာက္နဲ႕သြားေတြ႕ၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး တဆိုင္မွာေပါ႕။
က်မကလည္း အဲလို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြဘာေတြဆို အရမ္းလိုက္လိုက္ထိုင္တယ္ေလ။ က်မက Tomboy ဆန္ေတာ႕လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လည္း ထိုင္တာပဲေလ။ အဲလို လိုက္ထိုင္ရင္းနဲ႕ သူတို႕က ဘာအေၾကာင္း ေျပာၾကလဲ ဆိုေတာ႕ တျပည္လံုး အင္အားျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ္ ။ အခုျဖစ္ေနတာ ရန္ကုန္အင္အားေလ၊ တတိုင္းျပည္လံုး အင္အားျဖစ္လာဖို႕အတြက္ကို စြမ္းေဆာင္ ၾကရမယ္ အေရးအခင္းက ဆိုၿပီး အဲဒါေတြ ေျပာတာေနာ္။ သူတို႕ေျပာေနတာ နားေထာင္ရင္း
ဟာ နားေထာင္လို႕ကလည္း ေကာင္းေတာ႕ ၀င္ၿပီး နားေထာင္မိတာေပါ႕၊ သိတယ္မဟုတ္လား ႏိုင္ငံေရးစကားဆိုတာက နားေထာင္လို႕အရမ္းေကာင္းတယ္ေလ။
အဲလုိေတြနဲ႕ သူတုိ႕လုပ္ေနတာ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ရဲ႕ ရွစ္ေလးလံုးၾကီး ဒိုင္းဆိုၿပီး ထျဖစ္သြားလိုက္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္ထိလည္း သူတုိ႕ ဘယ္သူေတြ ဆိုတာကို မရိပ္မိဘူး။
တကယ္႕ကိုပဲ ေက်ာင္းသားေတြေပါ႕၊ တတိုင္းျပည္လံုး အင္အားၾကီးျဖစ္သြားၿပီေပါ႕ အဲလိုပဲ ထင္ခဲ႕တာ။
တကယ္ောတ႕ အ...ခဲ႕တာ၊ …အ ခဲ႕တာ။ ဘယ္သူေတြက ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ အေနာက္ကေန control လုပ္ေနသလဲ ဆိုတာကို က်မတို႕ လံုး၀ မသိခဲ႕ဘူး။
လံုး၀လည္း မရိပ္မိခဲ႕ဘူး။
တခု က်န္သြားတယ္ ၈ ေလးလံုး မျဖစ္ခင္မွာ စာေစာင္ေတြဘာေတြ ထြက္ၾကေသးတယ္။ အဲဒီ စာေစာင္ေလးေတြကို ထုတ္ေနတာက က်မတို႕ အုပ္စုေလးကေန ထုတ္ေနတာ။
အဲဒီ စာေစာင္ေတြထဲမွာ နာမည္ေတြပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ နာမည္က အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ေနာ္။ နာမည္ေတြကလည္း သူ႕နာမည္က မင္းေအာင္သူတဲ႕ ဆိုင္းထိုးထားေတာ႕လည္း ႏိုင္ျငိမ္းခ်မ္းတဲ႕၊ ေနာက္ စစ္သူႏိုင္တို႕၊ ရဲမင္းေအာင္တို႕ အဲလို နိုင္ငံေရး နာမည္ေတြနဲ႕ခ်ည္းပဲ ထုတ္ေနတာဆိုေတာ႕ စဥ္းစားၿပီေလ။
စိတ္ထဲ တမ်ိဳးလည္း ျဖစ္သြားၿပီ ဒါေပမဲ႕ က်မက ေျပာင္ေျပာင္ေနာက္ေနာက္ေနတတ္တဲ႕ သူဆိုေတာ႕ ငါ႕နာမည္ကလည္း နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ဆိုေတာ႕ နန္းကိုေအာင္ႏိုင္ၿပီးေတာ႕ မိသားစုနဲ႕ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေနတတ္တဲ႕သူေပါ႕လို႕ ဆိုၿပီး ေနာက္လိုက္ေသးတယ္။
ဒါေပမဲ႕ စိတ္ထဲမွာက သံသယေတာ႕ျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႕ေတြက ဘာေတြလည္း မသိဘူး။ မဟုတ္ေတာ႕ဘူး မဟုတ္ေတာ႕ဘူး တခုခုေတာ႕ တခုခုပဲလို႕ စဥ္းစားၿပီ။
ေနာက္ သူ႕ကို ေပၚတင္ေမးတာ၊ ေပၚတင္ေမးေတာ႕ ငါတုိ႕က ဟုတ္တယ္ ဗကပ(ကြန္ျမဴနစ္) ေတြလို႕ေတာ႕ မေျပာဘူးေပါ႕။ တမ်ိဳးေလး သူူတို႕ သံုးတာက အလံနီလည္း မဟုတ္ဘူးကြ၊ တမ်ိဳးပဲ သူတုိ႕သံုးတာျပန္ေျပာဖုိ႕ ေမ႕ေတာင္ေမ႕ေနၿပီ အဲဒီ အသံုးအႏႈန္းကိုေလ။
အဲဒီမွာ ျဖံဳသြားတာ။ ငါေတာ႕ သြားၿပီ အေမြးခံလိုက္ရၿပီ ထင္တယ္လို႕ကို ျဖစ္သြားတာ။ သူတုိ႕လုပ္တာက အဲဒါပဲေလ၊ လူငယ္ေတြကို လိုက္ၿပီးေတာ႕စည္းရံုးမယ္။ သူတို႕ ဘယ္သူေတြဆိုတာ မေျပာဘဲနဲ႕ စည္းရံုးမယ္။ စည္းရံဳးၿပီးေတာ႕မွ လုပ္ငန္းကို ခ်ဲ႕သြားမယ္ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ကြန္ျမဴနစ္ ျဖစ္မွန္းမသိ၊ သူတုိ႕လူျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားၿ႔ပီး သူတုိ႕ခိုင္းတာေတြ ကို ေလွ်ာက္လုပ္ေပးေနမိမယ္ အဲလို လူေတြအမ်ားၾကီး ရွိေနၿပီ။အဲလိုေတြကို သိလိုက္ေတာ႕ အရမ္းေၾကာက္သြားတယ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ဆိုရင္လည္း မၾကိဳက္ဘူး၊ ဆ္ိုရွယ္လစ္ကိုလည္း မၾကိဳက္ဘူးေလ။
ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာပါ ရွစ္ေလးလံုးက ေက်ာင္းသားထုရဲ႕ အင္အားကို သံုးၿပီး ေနာက္ကေန ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္သြားခဲ႕တယ္လို႕ က်မ ျမင္မိတယ္။
ဒါေပမဲ႕ အဲဒါကို အစိုးရက ေျပာတုန္းက က်မတို႕ ကိုယ္တိုင္ လက္မခံခဲ႕ဘူး။ အခု အသက္ၾကီးလာခ်ိန္မွာ အားလံုးကို ျပန္စဥ္းစားၿပီးေတာ႕မွ အခု အသက္ၾကီးလာခ်ိန္မွာ အားလံုးကို ျပန္စဥ္းစားၿပီးေတာ႕မွျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားမယ္ ထင္တယ္လို႕ စဥ္းစားမိလိုက္တာ။
ကြန္ျမဴနစ္ေတြရဲ႕ ဆဲလ္ေတြ ယူဂ်ီေတြက သိပ္ေတာ္ပါတယ္။ သူတို႕က စည္းရံုးႏိုင္တဲ႕ ေနရာမွာ လူငယ္ေတြဟာ ကို္ယ္႔ဟာကိုယ္ကြန္ျမဴနစ္မွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘဲနဲ႕ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားၾကတာ။ က်မတို႕ အဲဒါေတြ ခံလိုက္ရတာ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါပဲ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ခံလိုက္ၾကရမယ္ ထင္တယ္။
အဲလို သူတုိ႕ကစားကြက္ကို သိလုိက္လို႕ ေနာက္ဆုတ္သြားလိုက္တာ ရွိမယ္၊ သိရဲ႕သားနဲ႕ ေနာက္မဆုတ္ဘဲ ဆက္လုပ္တဲ႕သူေတြလည္း ရွိမယ္၊ သိသြားၿပီးေတာ႕မွ ၾကိဳက္တယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ ၀င္သြားတဲ႕ သူေတြလည္း ရွိခ်င္ရွိမယ္။
က်မကေတာ႕ ဘာခံယူခ်က္ေတြ ညာခံယူခ်က္ေတြ မရွိဘူးေနာ္၊ ရွိေနတာ တခုကေတာ႕ ဒီအစိုးရကို ငါမၾကိဳက္ဘူး ဆိုတာပဲ။ ဒါပဲ ရွိတယ္၊ ငါေတာ္လွန္မယ္၊ သူတုိ႕ကို မၾကိဳက္ဘူး။ ငါ႕အေဖခံရတယ္၊ ျပည္သူေတြ ခံရတယ္ အဲဒါေၾကာင္႕ မၾကိဳက္ဘူး ငါ ေတာ္လွန္မယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာ္လွန္ေနတယ္ ငါလည္း ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသားျဖစ္တဲ႕အတြက္ ငါလည္း ေတာ္လွန္မယ္ ဒါပဲ ရွိတယ္။
အင္း...အဲဒီတုန္းက အေမက ေဆးရံုၾကီးမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတုန္း ကာလဆိုေတာ႕ အေမကလည္း ေဆးရံုက အေၾကာင္းေတြ အိမ္မွာျပန္ေျပာျပတယ္။ ပစ္မိန္႕ေပးထားတဲ႕အေၾကာင္းေတြနဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြ အေရးေပၚေတြ ေရာက္လတဲ႕ အေၾကာင္းေတြ အေမက ေျပာတယ္။ အေမကလည္း စိတ္တုိၿပီး ေျပာျပတာ။
တညေနတုန္းကလည္း အေမက အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႕ ေဆးရံုမွာ သူျမင္ခဲ႕တာေတြ ေျပာေျပာၿပီး ငိုတယ္။ စစ္သားေတြ ဘယ္ေလာက္မိုက္ရိုင္းသလဲ ဆိုတာေတြ ေျပာၿပီး ငိုတယ္၊ အေဖကလည္း ေဒါသေတြ ထြက္တယ္။ တအိမ္လံုး စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။
ေနာက္ အဲဒီတုန္းက အင္လ်ားကန္နဲ႕ကန္ဘဲ႕လမ္းမၾကီးေပၚက အိမ္မွာေနေတာ႕ မဆလ ပဒုမၼာျပခန္းရွိတဲ႕ ဆူဒီယမ္ဘတ္ လမ္းမၾကီးေပၚမွ ေက်ာင္းသားေလးေတြ အျဖဴအစိမ္းေလးေတြ နဲ႕ ႕ ေသြးေတြ စြန္းေနတာေတြကို အေဖနဲ႕ အတူ ထြက္ၾကည္႔ရင္းေတြ႕ေတာ႕ အေဖကလည္း ေခါင္းတခါခါနဲ႕မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႕ ဆဲတယ္။
ဆဲတာ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆဲတယ္။ ငါ ရွက္တယ္၊ ငါရွက္တယ္။ ငါ ၀တ္ခဲ႕တဲ႕ အစိမ္းေရာင္ကို ငါအရမ္း ရွက္သြားၿပီ ဆိုၿပီးေတာ႕ အေဖ စိတ္ထိခိုက္သြားတယ္။
ေနာက္ပိုင္း အေရးအခင္းေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္လာၿပီး ေျမာက္ဥကၠလာပစစ္ေၾကာင္းနဲ႕ ထင္တယ္ လူေတြကိုဆႏၵျပတာကို သြားၾကည္႔ရင္း ၾကည္႔ရင္းနဲ႕ လူေတြၾကားထဲေရာက္ၿပီး ပါသြားတာ။ တကယ္ကို သြားတုန္းက သြားၾကည္႔တာပဲ ၾကည္႔ရင္း ၾကည္႔ရင္းနဲ႕ကို စိတ္ေတြပါၿပီး ပါသြားတာ။
အဲလုိနဲ႕ ၈ ေလးလံုးၿပီးသြားေတာ႕ အဲဒါၿပီးေတာ႕ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႕ဘာတို႕လဲ ပါတီေထာင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေဒၚစုရဲ႕ပါတီရံုးခ်ဳပ္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အိမ္နံေဘးက ျခံထဲမွာေပါ႕ ရံုးခ်ဳပ္ဖြင္႔တာ။
၁၉၈၈ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလဆန္းပိုင္းမွာ အန္အယ္ဒီပါတီထဲကို ၀င္လိုက္တယ္။ ဘာရယ္ ညာရယ္လည္း မသိဘူး ရည္မွန္းခ်က္ေတြဘာေတြလည္း မရွိဘူး၊ ေဒၚစုကို ခ်စ္တာပဲ။ ခ်စ္တဲ႕ စိတ္နဲ႕ ၀င္လိုက္တာပဲ။ အဲဒါ ပုဂၢိဳလ္စြဲနဲ႕ ၀င္တာ ဟုတ္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ ရည္တည္ခ်က္ေတြ ဘာေတြလည္း နားမလည္ဘူး၊ သူ႕ကို ခ်စ္လို႕ကို ၀င္လိုက္တာ။ သူ႕ကို ခ်စ္တယ္၊ လုပ္မယ္ သူ႕အတြက္ သူ႕ကို backup လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ၀င္လုပ္တာ။
NLD ရံုးက ေဒၚစုျခံထဲမွာ။ၿပီးေတာ႕ ေနာက္ တျခံေက်ာ္ မွာေပါ႕။ လိပ္စာမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ က်မက ေဒၚစု နဲ႕ တျခံေက်ာ္က NLD YOUTH မွာ၀င္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေပးတယ္။
အဲဒီတုန္းက ကိုစိုးသိမ္း ( ေထာင္ကလြတ္ျပီးေသသြားျပီ) ။ ပါၾကီး (ယခု မဲေဆာက္) ။ကိုငယ္(သီဟန္..ဆိုတာ ရုပ္ရွင္မင္းသားၾကီး ဦးေအာင္လြင္သား) ခင္သႏ ၱာ။စိုင္းသိဂၤါ တို႕နဲ႕လုပ္တယ္ ။ေနာက္မွ သန္းထြန္းစိုးနဲ႕ ရင္းႏွီးတယ္ ။သန္းထြန္းစိုး မိတ္ဆက္ေပးလို႕ မခင္ခ်ုီဦး နဲ႕ ေဌးျမင့္ဝင္းနဲ႕သိတယ္။
အဲလို ၀င္လုိက္ၿပီးေတာ႕မွ က်မေနာက္ကို လူတေယာက္က အျမဲလုိက္ေနတယ္။ အဲဒီလူက ဘယ္ကမွန္းလည္း မသိဘူး၊ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕လည္း ေျပာလို႕မရဘူး။ ဗကပလို႕လည္း မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဘယ္သူ မွန္းကို မသိတာ။ ေၾကာက္တာေတာ႕ တကယ္ကို ေၾကာက္ခဲ႕တာပဲ။
အဲဒါကို ေၾကာက္တာ၊ ေၾကာက္တာနဲ႕ပဲ ေတာခိုမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိတာ။ အဲလို စဥ္းစားေတာ႕ သန္းထြန္းစိုးကေတာ႕ သူမလိုက္ေသးဘူးေပါ႕ေလ၊ စိုင္းသိဂၤါတို႕၊ အမတို႕ အရင္ သြားမယ္ဆိုၿပီး လုပ္တုန္းမွာ အတိုင္ခံလုိက္ရတယ္။
အိမ္ကို ရဲစခန္းက ဖုန္းဆက္တာ အေဖနဲ႕ တိုးတယ္။ အဲဒီမွာ အိမ္ကလည္း ရိပ္မိသြားၿ႔ပီးေတာ႕ အေမက လံုး၀ ခရီးမထြက္ရဘူး ဆိုၿပီးလုပ္ေရာ။
အဲလိုေတြျဖစ္ကုန္တာနဲ႕ သိဂၤါတို႕နဲ႕ မလိုက္လိုက္ရဘူး။ သိဂၤါတို႕က ထြက္သြားလိုက္ၿပီးေတာ႕ ABSDF အိႏၵယဘက္ကို ေရာက္သြားၾကတယ္။
အိမ္ကမထြက္ခင္မွာ အားလံုုး NLD အဖြဲ႕ ကေန ႏႈတ္ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ NLD ပါတီထိခိုက္သြားမွာ စိုုးလိုု႕ပါ။ ေနာက္မွ ဧၿပီ ၁၀ ရက္ၾကေတာ႕မွ သန္းထြန္းစိုးတို႕ ၅ ေယာက္နဲ႕အတူ ေတာခိုဖို႕ ထြက္ခဲ႕ၾကတာ။
အပိုင္း(၃)
ဧၿပီလ ၁၀ရက္ေန႕၊ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ ေတာခိုဖို႕ ရန္ကုန္မွစထြက္ခဲ႕တယ္။
က်မ မခင္ခ်ဳိဦး၊ သန္းထြန္းစိုး၊ ေအာင္ေက်ာ္ဦး၊ ေ႒းျမင္႔၀င္းတို႕၇န္ကုန္မွအတူတူထြက္လာခဲ႕တယ္။ မႏၱေလးကို ေရာက္ေတာ႕ ေဂၚစဒါက ညီညီေက်ာ္တိုု႕ နဲ႕ ခ်ိ္တ္ဆက္ျပီးသြားတယ္ ။ ပထမ မႏၱေလးက ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းဝင္းမွာေနၾကတယ္။ ေနာက္မွ မခင္ခ်ဳိဦး နဲ႕ က်မက မအမာနီ တို႕အိမ္မွာ သြားပုုန္းၾကတယ္။
အဲဒီမွာ ABSDF ေျမာက္ပိုင္းကို သြားႏိုင္တဲ႕ လမ္း ၂ လမ္းရွိတဲ႕အေၾကာင္း သိရတယ္၊ လမ္းေၾကာင္းတခုကေတာ႕ တရုတ္ျပည္ဘက္ကေန သြားရတဲ႕လမ္းေၾကာင္း ပိုအဆင္ေျပတယ္၊ ပိုက္ဆံေတာ႕ပိုကုန္တယ္၊ ေနာက္တလမ္းကေတာ႕ မိုးညင္းဘက္ကေန သြားတဲ႕လမ္း သူကေတာ႕ ေငြေၾကးအကုန္အက်နည္းတယ္ နည္နည္းၾကမ္းတယ္။
အိမ္ကေနပိုက္ဆံလည္း ပါလာေတာ႕ ပိုအဆင္ေျပတဲ႕ လမ္းကိုပဲ ေရြးလုိက္ၾကတယ္။အဲ့ဒီကေန မူဆယ္လမ္းကေန တ႐ုုတ္ျပည္ ေရႊလီကို ၀င္ခဲ႕ၾကတာ။ ညီညီေက်ာ္ ( FB Name Kyaw Gyi AB ) တိုု႕စီစဥ္တဲ့ ေ႐ႊလီဘက္က တည္းခိုုခန္းမွာ တည္းၾကတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေက်ာင္းသားတပ္ရဲ႕ အခ်ိတ္အဆက္ေတြရွိတယ္။
ေနာက္ေန႕ ညထင္တယ္ ။မိုုးခ်ဳပ္ေနျပီ ။ သန္းထြန္းစိုုးကေျပာတာ ေက်ာင္းသားတပ္ကလူေတြေရာက္ေနျပီေပါ့။ သံေခ်ာင္းကိုုယ္တိုုင္လာတာ လို႕ သိရတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ေတာ႕ ေနာက္ ရာေကး ေခၚ ေက်ာ္ျမင့္ ။ေက်ာ္ထင္ဦးတို႕ေပါ့ေနာ္ သူတို႕လည္း ပါတယ္။
အဲဒီကေန ယင္က်န္းသြားခဲ႕ၾကတယ္။ ေနာက္စီမားကို ေရာက္တယ္။ စီးမားမွာ ကားရပ္ၿပီး ဘာေၾကာင္႕မွန္းမသိဘူး စီမားကေန ပါေဂ်ာင္စခန္းထိ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး တက္ခဲ႕ရၾကတယ္။
၁ ရက္ ေမလ ၁၉၈၉ မွာ ပါေဂ်ာင္ေဒသ လိုုင္စင္စခန္း ရွိ မကဒသေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ကခ်င္ျပည္နယ္ ABSDF-KS ကိုုေရာက္တာ။
အဲဒီတုန္းက ABSDF-KSမွာက ဦးစီးလႊမ္းမိုး၊ ဦးစီးေနဒြန္းနဲ႕ ဦးစီး လွေ႒း။ ေနာက္ မ်ိဳး၀င္းက KS ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး၊ သံေခ်ာင္းက စစ္ေရးတာ၀န္ခံ။ ဥကၠဌ ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆိုျပီးဖြဲ႕ဆည္းထားတယ္ ။ ဒါေပမဲ့အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာမ်ဳိးဝင္းနဲ႕ သံေခ်ာင္းဘဲရွိတယ္ ။ ဥကၠဌေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႕ ဦးစီးလွေဌးက ABSDF ေတာင္ပိုင္းဗဟို ကိုထြက္ခြာတဲ႕ အခ်ိန္။
ဦးစီး လႊမ္းမိုးနဲ႕ ဦးသီးေနဒြန္းလည္း ေရွတန္းေရာက္ေနတဲ႕အခ်ိန္။
ေမလ ၃ ရက္ေန႕ ၁၉၈၉ မွာ အမွတ္စဥ္ ၃ စစ္သင္တန္းတက္တယ္ ။ မခင္ခ်ိဳဦး၊ ေ႒းျမင္႕ဝင္း၊ေအာင္ေက်ာ္ဦး နဲ႕က်မတို႕သင္တန္းအတူ တက္ၾကတယ္။ သန္းထြန္းစိုုးမပါဘူး။သူက ရန္ကုုန္ျပန္ဆင္းသြားရတယ္။ ဘာေၾကာင္႕ ဆိုုတာေတာ႕ မသိဘူး၊ အတိအက်မသိရဘူး။
အမွတ္စဥ္ ၃ မွာ မွတ္မိသေလာက္ ရန္ကုန္က က်မ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္(ေနာက္ပိုင္းမွာ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕စြပ္စြဲၿပီး ္အဖမ္းခံရတယ္) ေနာက္ ခင္ခ်ဳိဦး(ေထာက္လွမ္းေရးလို႕စြပ္စြဲၿပီး အသတ္ခံရ)။ ေဌးျမင့္ဝင္း (ေထာက္လွမ္းေရးလို႕စြပ္စြဲၿပီး ္ အသတ္ခံရ)။ ဝင္းေနာင္(အသတ္ခံရ)။ ေအာင္ေက်ာ္ဦး(ေထာက္လွမ္းေရးလို႕စြပ္စြဲၿပီး အဖမ္းခံရ)။ .မိုးေဇာ္ထြန္း ( မိုးၾကီး - အဖမ္းခံရ)တို႕အတူ တက္ခဲ႕ၾကတယ္။ ရန္ကုန္ကလာတဲ႕ ကိုသက္ႏိုင္ (အသတ္ခံရ)က အမွတ္စဥ္ ၂ လား ၃ လား.. မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သင္တန္းမွာ ရႏ္ကုန္ဆိုလို႕ ဒါဘဲရွိတယ္ ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ရန္ကုန္၊မႏၱေလးကလာတာ သိပ္မရွိၾကေသးဘူး။
အမွတ္စဥ္ ၃ သင္တန္းအတြင္းမွာ သန္းထြန္းစိုး နဲ႕ က်မတို႕ကို သံေခ်ာင္းနဲ႕ မ်ဳိးဝင္းတို႕က ဘာေၾကာင္႕မွန္းေတာ႕ မသိဘူး ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ခိုင္းတယ္ ။ သူတုိ႕က ရိုက္ဆိုေတာ႕လည္း ရိုက္ေပးလိုက္ရတာေပါ႕ ဘာရယ္ညာရယ္ေတာ႕ မဟုတ္ဘူး။ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ တကယ္ကို မသိရဘူး ။ ေနာက္သန္းထြန္းစိုး ျမိဳ႕ထဲျပန္ဝင္သြားရတယ္။ ဘာေၾကာင္႕မွန္းလည္း မသိရဘူး။
က်မတို႕ ၄ ေယာက္ သင္တန္းဆက္တက္တယ္။ သင္တန္းကာလမွာ ဝါးခုတ္ ႏွီုးဖ်ာေတြ လုပ္ရေတာ႕ သိတဲ႕အတိုင္းပဲ က်မတို႕လို ျမိဳ႕ေပၚကလာတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္က ေတာ္ေတာ္ဒုကၡ ေရာက္ေရာ။ အဲဒီမွာ သူတုိ႕ကလည္း... အားေမာင္ေရ ..မင္းတို႕ ျမိဳ႕သားေတြ ဒါေလးေတာင္ မလုပ္တတ္ဘူးေကာညယ္ ... ဆိုတာကေနစတာေတာ႕ပဲ။
သိတယ္မလား အဲ့လိုေျပာေတာ့လည္း မခံခ်င္ဘူး ။ စိတ္ထဲမွာလည္း မခံခ်င္၊ဟုတ္ေနေတာ့လဲ ခံရျပန္တယ္ ။ ရေအာင္လုပ္တယ္ . ဓါးကိုင္ သိပ္မကြ်မ္းက်င္ေတာ့ ႏီွးျဖာရင္ ပါးစပ္နဲ႕ ကိုက္ခြာၿပီး ရေအာင္ျဖာတယ္။ ရန္ကုန္သူပဲ ရေအာင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ လုပ္တယ္။ ပါးစပ္နဲ႕ ႏွီးျဖာေတာ႕ ႏွီးေတာ႕ရပါတယ္၊ ပါးစပ္ေတြ ႏႈတ္ခမ္းေတြ လွ်ာေတြ ဝါးလွ်ျပီး ၾကိမ္းစပ္ေနတာပဲ။
သင္တန္းဆင္းေတာ႕ ရဲေမ ကိုယ္ပိုင္နံပတ္က မ/ ၀၀၁၇။
အဲဒါၿပီးတာနဲ႕ က်မကို မ်ိဳး၀င္းက ေခၚၿပီးေတာ႕ ေစာျမေအာင္ရယ္၊ ကိုစိန္သန္းရယ္ေပါင္းၿပီး ၀ါဒျဖန္႕ခ်ီေရး အဖြဲ႕ဖြဲ႕တယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ဇူလိုင္လမွာပဲ ၀ါဒျဖန္႕ခ်ီေရးအဖြဲ႕ ဖြဲ႕ျဖစ္ခဲ႕တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တပ္ထဲမွာ ရဲေဘာ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ရဲေမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေရွ႕တန္းမွာေရွ႕တန္္းေရာက္ေနၾကတဲ႕အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမွတ္စဥ္ ၁ သင္တန္းဆင္းရဲေမခင္မာေအးရဲ႕အမ မမူက ျမိဳ႕ ထဲသြားေနတယ္။ ျမိဳ႕ထဲဆင္းတာကေန အျပန္ ျမတ္ကိုကို ပါလာတယ္။ အဲဒါေလာက္ပဲ သိလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ သိပ္မၾကာဘူး၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လေလာက္မွာ ျမတ္ကိုကို ကိုသူတုိ႕ သတ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။
ပထမဆံုးအၾကိမ္ လူသတ္တာကို က်မ ၾကားလိုက္ရတာပဲ။ သိပ္အံ႕ၾသသြားတယ္။
လူတေယာက္ကို သတ္လိုက္တယ္ဆိုတာပဲ ၾကားလုိက္ရတာ။ ဘာျဖစ္လို႕ သတ္တာလဲ။ ဘာေၾကာင္႕ ျမတ္ကိုကို ကို သတ္တာလဲ ဆိုတာ မသိရဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း မသိၾကဘူး။
ဘာေၾကာင္႔မွန္းမသိဘဲနဲ႕ လူတေယာက္ကို ဒီလို လြယ္လြယ္ သတ္တာလဲေပါ႕၊ အဲလုိ စဥ္းစားတယ္။ဒီလိုလုပ္တာ က်မ မၾကိဳက္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာလည္း မေက်မနပ္ျဖစ္တယ္။
ဒါေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ျဖစ္တယ္။ေက်ာင္းသားဆိုတာလူမသတ္ရဘူး။ ဒါဘဲက်မနားလည္တယ္။ ဒီလိုဘဲ ခံယူခ်က္ထား ထားတယ္ ။ ေရွ႕တန္းတိုက္ပြဲေတြမွာက တမ်ဳိးေပါ့။ ေသြးေအးေအးနဲ႕သတ္တာမ်ဳိးေတာ့လက္မခံဘူးေပါ့။ က်မတို႕က ဒီမိုကေရစီနဲ႕ လူ႕အခြင့္အေရးအတြက္ တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ဳိးအတြက္
ဦးတည္ျပီးဒီေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို ဖြဲ႕ထားၾကတာမဟုတ္လား။ အဲဒါေၾကာင္႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က လူသတ္တယ္ဆိုတာကို မေက်နပ္ဘူုး မၾကိဳက္ဘူး။
ေနာက္ဆံုး အဲဒါနဲ႕ မ်ိဳး၀င္းကို သြားေမးတယ္။ ေပၚတင္ပဲ ေမးလိုက္တယ္။
ဘာေၾကာင္႕ ျမတ္ကိုကိုကို သတ္တာလဲလို႕ မ်ိဳး၀င္းကို ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ႕ မ်ိဳး၀င္းက က်မကို တခ်က္ၾကည္႔တယ္။ ေမးတာ မေျဖဘူး။ သူကပဲက်မကိုျပန္ ေမးတယ္။
`နင္နဲ႕…ျမတ္ကိုကိုနဲ႕…သိသလား၊ နင္နဲ႕ ျမတ္ကိုကိုနဲ႕ ဆက္ႏြယ္မႈ ရွိသလား` အဲလိုျပန္ေမးတယ္။
လူတေယာက္ကို သတ္လိုက္ၾကတယ္ဆိုတာ ၾကားရတယ္။ ဟုတ္သလား၊ မဟုတ္ဘူးလား သိခ်င္လို႕ လာေမးတာလို႕ ေျပာတယ္။
ျမတ္ကိုကိုနဲ႕ က်မနဲ႕လည္း သိလည္း မသိဘူး ဆက္ႏြယ္မႈလည္း မရွိဘူး။ သိခ်င္လို႕ လာေမးတာ လို႕ ေျပာလိုက္ေပမဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားတယ္။
က်မအေနနဲ႕မ်ဳိးဝင္းရဲ႕သံသယေမးခြန္းေတြနဲ႕သာရင္ဆိုင္ျပီးျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ခုထိ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ေရေရရာရာမသိဘူး။
ေနာက္ တခ်က္စဥ္းစား မိသြားတာက ္ခုလို သတ္လိုက္တာကလည္း ဥကၠ႒ နဲ႕ ဦးစီးမွဴး လွေ႒းတို႕ ေတာင္ပိုင္းသြားေနတဲ႕အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ABSDF(KS) ရဲ႕ ဥကၠ႒က ေက်ာ္ေက်ာ္(ကခ်င္)ပါ။ သူနဲ႕ ဦးစီးလွေ႒းတို႕က အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာင္ပိုင္း ေရာက္ေနၾကတယ္။ ABSDF(KS) တပ္ထဲမွာ သံေခ်ာင္းနဲ႕ မ်ိဳး၀င္းပဲ ရွိတဲ႕ အခ်ိန္မွာ ျမတ္ကိုကို ကိုသူတို႕သတ္ပစ္လုိက္တာ။
တကယ္ေတာ႕ျမတ္ကိုကိုကလည္း ေက်ာင္းသားပဲ၊ ေရဆင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက သူတို႕ေက်ာင္းသားေတြအေပၚမွာ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ေနတာ၊ ဘယ္သူမွလည္း မသိခဲ႕ဘူး။ ဘာမွလည္း မေျပာရဲခဲ႕ၾကဘူး။
အဲဒါနဲ႕ စစ္သင္တန္း အပတ္စဥ္ (၄) ကေနာင္ရာပါစခန္းမွာ လုပ္တယ္။ ၁၉၈၉ ေအာက္တိုဘာမွာ စစ္သင္တန္းအပတ္စဥ္(၅)စတယ္။
အဲဒီ အပတ္စဥ္(၅) သင္တန္းမွာ ညီညီေက်ာ္၊ကိုရဲလင္း၊ ဦးစိန္၊ ဘိုဘို၊ေမာင္ေမာင္ၾကြယ္တို႕၊ သင္းသင္းညီ၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္ ၊ကိုျမင့္ေက်ာ္။ေက်ာ္ခိုင္ဝင္း ။စည္သူေအာင္။ေမာင္ေမာင္ၾကြယ္ ။သန္းထြန္းစိုး။ညီညီေအာင္ စသည္ျဖင့္ ပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ မႏၱေလးက ေက်ာင္းသားေတြ မ်ားလာတယ္။
သင္တန္းမွာလည္း သိတဲ႕အတိုင္းပဲ မေက်နပ္တာေတြလည္း ရွိလာၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးစီးလႊမ္းမိုးကလည္း တပ္ကိုျပန္ေရာက္ေနတဲ႕အခ်ိန္၊ ဦးစီးလႊမ္းမိုးနဲ႕ မ်ိဳး၀င္းနဲ႕ၾကားမွာလည္း မတည္႔တာေတြရွိတယ္။ က်မက ဦးစီးလႊမ္းမိုးရံုးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။
အပတ္စဥ္ ၅ သင္တန္းသားေတြက တပ္ရဲ႕ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုကို ျပင္ၿပီး ဖြဲ႕စည္းခ်င္တယ္။ အဲလို အေျခအေနေတြကေန စေနၾကတာ။အဲလိုနဲ႕ အပတ္စဥ္ ၅ သင္တန္းမွာပဲ ဆႏၵျပတာေတြ ဘာေတြျဖစ္လာတယ္။ သူတို႕ေတြ ဒါဘာမွ ရွင္းၾကလင္းၾကတာေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္ ။မ်ဳိးဝင္းကို အမ်ားစုက မေက်နပ္ၾကဘူး။
ေနာက္သင္တန္းဆရာကို ဖမ္းထားတဲ႕ ျပသနာေတြလည္း ရွိေတာ႕ မ်ိဳး၀င္းကို မေက်နပ္မႈ႕ေတြ ရွိေနၾကတယ္။
အဲ့ဒီလိုမ်ဳိးအခ်ိန္မွာ သံေခ်ာင္းက ေရွ႕တန္းမွာ။ မ်ဳိးဝင္းက တပ္ကိုေတာ္ေတာ္ေလးမထိမ္းႏိုင္ဘူးျဖစ္သြားတယ္။ KIA က ဗိုလ္မႈးၾကီး ပန္းေအာင္ကိုယ္တိုင္လာျပီး ဒီ ရွင္းလင္းပြဲကို တက္တယ္။ ေဌးျမင့္ဝင္းနဲ႕ ေမာင္ေမာင္ၾကြယ္ဆို ေမးခြန္းေတြအျပင္းအထန္ေမးတာ။ မ်ဳိးဝင္းဘာမွမေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူ ေတာ္ေတာ္အရွက္ကြဲခဲ႕ရတဲ႕ အေနအထားမ်ိဳးျဖစ္ခဲ႕တယ္။
ABSDF -KS ကို ABSDF ၇ဝ၁ တပ္ရင္းေျပာင္းလဲထားျပီးၿပီ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးစီးလႊမ္းမိုးက ထြန္းႏြယ္ေအာင္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္တယ္။ တကယ္လည္း ထြန္းႏြယ္ေအာင္က တရုပ္ ျပည္မွာ မိန္းကေလး တေယာက္နဲ႕ ျငိစြန္းေနတာရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ABSDF ေက်ာင္းသား တပ္ရဲ႕စည္းကမ္းနဲ႕ ျငိစြန္းတဲ့ အတြက္ ဦးစီးလႊမ္းမိုးက ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္တာ.
ထြန္းႏြယ္ေအာင္ အေၾကာင္း ေျပာရရင္ေတာ႕ သူကလည္း မိုးညွင္းသား ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တခ်က္က မ်ိဳး၀င္းရဲ႕ ညာလက္ရံုးလို ျဖစ္ေနတာ။
အဲလိုေတြျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ထြန္းႏြယ္ေအာင္ကလည္း သူ႕ကို ခ်ဳပ္တဲ႕အတြက္ မေက်နပ္ဘူး။ ရွက္တာလည္းပါမွာေပါ့။ သူက တပ္ခြဲမွဴးေလ။ မိုးညွင္းသားေတြအားလံုးကသူ႕ကိုေလးစားၾကတယ္။ ဒီထြန္းႏြယ္ေအာင္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာဘဲ ABSDF ၁ဝ၇ ကို ဖြဲ႕စည္းပံုေျပာင္းလည္း
ဖို႕လုပ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။အဲလို အခ်ိန္ေတြ ဆိုေတာ့ အခ်ဳပ္ေထာင္ေဖာက္ေျပးမယ္ဆိုၿပီး လုပ္တယ္။
အဲဒီတုန္းက ေနာက္တန္းမွဴး ကိုတူူးတူးက(ျမစ္ၾကီးနား)က အခ်ဳပ္ေထာင္ေဖာက္ေျပးရင္ ပစ္မယ္ဆိုၿပီး ပစ္မိန္႕ေပးထားတာ။ အဲဒီမွာ ထြန္းႏြယ္ေအာင္က အခ်ဳပ္ေထာင္ေဖာက္ေျပးတာနဲ႕ အခ်ဳပ္ေစာင့္တဲ့ရဲေဘာ္ေလးကတခါတည္း ပစ္ထည္႔လိုက္တာ။ထြန္းႏြယ္ေအာင္ ဆီးအိတ္ကို ထိသြားတယ္။ သူ ေသသြားတယ္။အဲဒါမ်ိဳးေတြ ရွိေနေတာ႕ ဒါကို မ်ိဳး၀င္းကလည္း သိပ္မေက်နပ္ဘူး။ အျငိဳးအေတးထားထားပံုရတယ္။
သူက ညစ္ခ်င္တယ္။ မ်ိဳး၀င္းက မိုးညွင္းျမိဳ႕နယ္ နမ္းမား နန္႕ေဆာ္ေလာဆိုတဲ့ရြာကလာတာ။RIT ေက်ာင္းသား ။သူက ေဒသစြဲရွိတယ္။ လူေမြးတယ္။ ဘာလို႕က်မက မ်ဳိးဝင္းကို အျငိဴးၾကီးတယ္ေျပာလည္းဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီလူေတြအားလံုး မတရားအစြတ္စြဲခံရျပီး သတ္ျဖတ္တာေတြခံလိုက္ၾကရလို႕ဘဲ ..အဲ့ေလာက္ထိ အျငိဴးတၾကီးနဲ႕ ရက္စက္တယ္။
အပိုင္း(၄)
ဦးစီးလႊမ္းမိုးက ထြန္းႏြယ္ေအာင္ကိုဖမ္းထားတဲ့အခ်ိန္က အမွတ္စဥ္ ၅ သင္တန္းကာလလား သင္တန္းျပီးကာစလား သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ထြန္းႏြယ္ေအာင္မေသခင္ ထြန္းႏြယ္ေအာင္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ကာလမွာဘဲ ABSDF ၇၀၁ ရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုကို ေျပာင္းဖို႕ လုပ္ၾကတယ္။
အဲဒီထဲမွာ ကိုရဲ(ရဲလင္း) တို႕ပါတယ္။ ညီညီေက်ာ္၊ေလးစိန္(ဦးစိန္)၊သန္းထြန္းစိုးတုိ႔လည္း ပါတယ္။
အဲလို ဖြဲ႔စည္းပံုေျပာင္းဖို႕ကိစၥေတြလုပ္ေနၾကၿပီ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒါ ၁၉၈၉ ႏိုဝဘၤာ - ဒီဇင္ဘာ ေလာက္ျဖစ္ေနျပီ ။
အဲ့ဒီကာလေတြမွာ က်မတို႕ ABSDF ( ၇၀၁) ဗဟို လိုင္စင္မွာ ျပသနာေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနတာဘဲ ။
အဲဒီေနာက္မွာ ထြန္းႏြယ္ေအာင္က ေသတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာက က်မက ဦးစီးလႊမ္းမိုးရဲ႕ ရံုးမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ ထြန္းႏြယ္ေအာင္ေသျပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရွ႕တန္းထြက္ကုန္ၾကတယ္ ။ ထြန္းႏြယ္ေအာင္ေသ ေတာ့မ်ဳိးဝင္းေတာ္ေတာ္ ေဒါကန္တာ ။သူ႕လူ သူသိပ္အားကိုးတဲ့လူေလ ။
တကယ္ေတာ႕ က်မက ဦးစီးလႊမ္းမိုးနဲ႕ ရင္းႏွီးတာေတာ႕မရွိဘူး။ အလုပ္လုပ္ရတဲ႕ အေနအထားကလည္း သူက ကိုယ္႕ရဲ႕ အထက္လူၾကီး ဆိုေတာ႕ သူခိုင္းတာ လုပ္ရတဲ႕ ရဲေမ ပဲေလ။
သူ႕အေၾကာင္းလည္း ကိုယ္က မသိပါဘူး။ သူက အရပ္ျမင္႔ျမင္႔ ပိန္ပိန္ပါးပါးပါပဲ။ က်မထက္ေတာ႕ အသက္ၾကီးပံုရတယ္။ ဘယ္ကလာလဲ အသက္ဘယ္ေလာက္ၾကီးသလဲ ဆုိတာမ်ိဳးေတြလည္း အတိအက် မသိဘူး။ေနာက္ၿပီးေတာ႕ က်မတို႕လိုင္စင္ကို ေရာက္တဲ႕ အခ်ိန္တုန္းကလည္း ဦးစီးလႊမ္းမိုးက ေရွ႕တန္းကိုေရာက္ေနတာ ။
အပတ္စဥ္ ၅ သင္တန္းအခ်ိန္မွာမွ ဦးစီးလႊမ္းမိုး လိုင္စင္ကို ျပန္ေရာက္လာတာ။ ေနာက္ သူ႕ရံုးမွာ အလုပ္လုပ္ေပးရတယ္။ ဒါေလာက္ပဲ ရွိတယ္။တခါတေလ အမွတ္စဥ္ ၅ သင္တန္းသားေတြကေတာ့ ဦးစီးလႊမ္းမိုးဆီကို သြားသြားၿပီး ေဆးလိပ္ေတာင္းေသာက္တာမ်ိဳးေတြ ဘာေတြ ရွိတယ္လို႕ေတာ႕ ၾကားရဖူးတယ္။ ဂြင္ဖန္ၾကတာေပါ့ ။
ေနာက္ေတာ့ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ မတ္လ မွာေပါ့ ။
တရက္ၾကေတာ႕ က်မက ပံုမွန္အတိုင္းပဲ ဦးစီးလႊမ္းမိုးရံုးမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ သြားေတာ႕ ဦးစီးလြမ္းမိုးရံုးမွာသန္းေဇာ္တို႕၊ ေဇာ္ေဇာ္မင္းတုိ႕ကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ ေဇာ္ေဇာ္မင္းက ဦးစီးလႊမ္းမိုးရဲ႕ ရံုးခန္းထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ ဦးစီးရဲ႕ File ေတြကိုၾကည့္ေနၾကတာ ။
အဲလုိလုပ္ေနၾကတာ ေတြ႕လိုက္ေတာ႕ က်မက အံ့ၾသသြားတယ္။ ထူးျခားေနတာကိုး အဲဒီမွာ ေဇာ္ေဇာ္မင္းက က်မကို တခ်က္ၾကည္႔ၿပီး ေျပာတယ္ နင္အလုပ္ကို လာစရာမလိုေတာ႕ဘူးတဲ႕…။ က်မလည္း စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္၊ ေအး လာစရာမလိုေတာ႕လည္း ျပီးေရာ ဆိုၿပိီး အေဆာင္ျပန္လာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ အဲဒီ တရက္ ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ ဦးစီးလႊမ္းမိုးကို မေတြ႕ရဘဲနဲ႕ ေပ်ာက္ေနတာ သတိထားမိတယ္။
ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ ဦးစီးလႊမ္းမိုး ေပ်ာက္ေနတာကိုေတာ႕ သတိထားမိေပမဲ႕ သူအရင္ကလည္းေရွ႕တန္းထြက္ေနၾကပဲဆိုေတာ႕ဘာမွလဲစိတ္ထဲမွာေတာ႕သိပ္မရွိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုရဲတို႕ ဘာတို႕လည္း တပ္ထဲမွာ မရွိေတာ႕ဘူး ။ ေရွ႕တန္းထြက္ကုန္ၾကၿပီ၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပဲ ေရွ႕တန္းေတြေရာက္ကုန္ၾကျပီ ဆိုေတာ့ က်မတို႕ေနာက္တန္း ဗဟိုမွာလူနည္းသြားျပီ။
တကယ္ေတာ႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဆိုတာမွာ ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းပဲ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ လယ္သမားေတြလည္း ရွိတယ္။ ေက်ာင္းပညာ ၄ တန္းေလာက္တက္ထားေပမဲ႕ တပ္ခြဲမွဴး ရာထူးေပးၿပီး ခန္႕ထားတာေတြလည္း ရွိတယ္။ အသက္ၾကီးၾကီးေတြရွိတယ္။ ပညာမတတ္တဲ႕ သူေတြရွိတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ႕ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြေရာ အကုန္ပါတယ္ေပါ့ေနာ္။
အဲဒီအခ်ိန္ ၁၉၉၀၊ မတ္လပိုင္း တရက္က်ေတာ႕မွ ရဲေဘာ္ေလးတေယာက္က လာေခၚတယ္မငယ္ကိုVcsကေတြ႕ခ်င္တယ္တဲ႕..အဲလိုေျပာၿပီးလာေခၚတယ္။
က်မတို႕ကလည္း ကိုယ္႕ကို လူၾကီးေတြဘာေတြက ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ယူနီေဖာင္းေတြဘာေတြ ျပည္႔ျပည္႔စံုစံု၀တ္ရတယ္ေလ၊ အဲေတာ႕က်မလည္း ယူနီေဖာင္းေတြဘာေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္ၿပီး သူ႕ရဲ႕ တဲထဲကို သြားတယ္။
သြားလုိက္တဲ႕ အခါက်ေတာ႕ ဦးစီးလႊမ္းမိုးကို အဲဒီမွာ ဖမ္းထားတာ။ ဖမ္းထားတဲ႕အျပင္ကို ႏွိပ္စက္ထားတာ။ မ်က္ႏွာေတြကလည္း ဖူးေယာင္ေနတယ္။ က်မျမင္လိုက္ရတဲ႕ အခ်ိန္မွာေတာ႕ ဦးစီးလႊမ္းမိုးက လက္ေနာက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္ထားတဲ႕ အေနအထားနဲ႕ပဲ ငုတ္တုတ္ကေလး ထိုင္ေနတယ္။ အဲဒီအေျခအေနမွာ သူတို႕က သန္းထြန္းစိုးကိုပါ ဖမ္းထားၿပီ။
က်မ ေရာက္သြားေတာ႕ မ်ိဳး၀င္းက တခ်က္ၾကည္႔ၿပီး မင္းထိုင္လို႕ ေျပာတယ္။ က်မကလည္း သတိ စြဲထားတဲ႕ အေနအထားနဲ႕ပဲ ထိုင္ရတယ္။ သတိ ကေတာ႕ စြဲထားရတာပဲ။
အဲလို က်မလည္း ထိုင္လိုက္ေရာ ဦးစီးလႊမ္းမိုးကလည္း က်မကို လွမ္းအၾကည္႔မွာ မ်ိဳး၀င္းက သူ႕လက္ထဲက ေသနပ္နဲ႕ ဦးစီးလႊမ္းမိုးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ရိုက္ခ်လိုက္တယ္။ ေသနပ္ဒင္နဲ႕ မ်က္ႏွာကို ရိုက္ခ်လိုက္တာေနာ္။ အဲဒါကို ျမင္လိုက္ရေတာ႕ လန္႕သြားတယ္။
ၿပီးေတာ႕ ခ်က္ျခင္းပဲ အဲဒီ ေသနပ္နဲ႕ က်မဘက္ လွည္႔ၿပီး နားထင္ကို ခ်ိန္လိုက္တယ္။ ခ်ိန္လိုက္ေတာ႕ က်မလည္း အဲ….ဆိုၿပီးေတာ႕ ပိုၿပီးလန္႕သြားတယ္။
ဘာျဖစ္လို႕ျဖစ္မွန္းေတာင္ မသိဘူး၊ အေျခအေနကိုလည္း နားမလည္ဘူးသတိစြဲထားရင္းနဲ႕ကိုလန္႕ဖ်န္႕သြားတာ။
ေသနပ္နဲ႕နားထင္ကို ေတ႔ၿပီးေတာ႕ကို ခ်ိန္တာ က်မလည္း ေၾကာက္တာေပါ႕ ေသနပ္ထဲမွာလည္း က်ည္က အျပည္႔ၿပီးေတာ႕ ေရွ႕မွာလည္း ဦးစီးလႊမ္းမိုးမ်က္ႏွာကို ျဖတ္ရိုက္ထားတာကိုလည္း ျမင္ထားရတယ္ဆိုေတာ႕ လန္႕တယ္။ အဲလုိ ေသနပ္နဲ႕ ေခါင္းကို ေတ႕ၿပီးေတာ႕မွ မ်ိဳး၀င္းက ေမးတယ္။
`မင္းကို ဘာေတြ ခိုင္းလဲ` လို႕ ေမးတယ္။ က်မကို အဲလိုေမးေတာ႕ လန္႕ေနတဲ႕ၾကားကပဲ ေျဖရတယ္။
`က်မကို ခိုင္းတာကေတာ႕ စာေတြရွိတယ္။ ခိုင္းတာေတြကို ဖိုင္ေတြထဲမွာ စာေတြေရးထားတယ္ အဲဒါကို သြားၾကည္႔လိုက္ပါ `လို႕ အဲလုိ ေျဖလိုက္ေတာ႕။
အဲလိုေျဖလိုက္ေတာ႕ သံေခ်ာင္းကေန ဟာ မလုပ္နဲ႕ မလုပ္နဲ႕… မငယ္ မင္း ျပန္ေတာ႕လုိ႕၀င္ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခန္းထဲမွာ မ်ိဳး၀င္းနဲ႕ အတူ သံေခ်ာင္းလည္း ရွိေနတယ္။ သူက မ်ိဳး၀င္းကို အဲလိုေျပာၿပီး က်မကို ျပန္ခိုင္းတာ။
အေလးျပဳၿပီးေတာ႕မွ ျပန္လာတယ္။ ျပန္လာေတာ႕ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ေလးေနတယ္။ စဥ္းစားစရာေတြလည္း ရွိသြားၿပီ။ ေနာက္ပိုင္းမွ ျပန္သိရတာကေတာ႕ အဲဒီေန႕ကတည္းက မ်ိဳး၀င္းက က်မကို ဖမ္းဖို႕ သန္းထြန္းစိုးတို႕နဲ႕အတူ က်မကိုလည္း ဖမ္းဖို႕ မ်ိဳး၀င္းက စီစဥ္ေနခဲ႕တာ တဲ့။
ဒါေပမဲ႕ ဘာေၾကာင္႕မွန္းေတာ႕ မသိဘူး အဲဒီမွာ သံေခ်ာင္းက ၀င္တားလိုက္တယ္ က်မကို မဖမ္းျဖစ္ဘူး။ မသတ္ျဖစ္ဘူး။
အေဆာင္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ႕လည္းစဥ္းစားေနတယ္။ သန္းထြန္းစိုးကုိလည္း ေခၚထားတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ဦးစီးလႊမ္းမိုးကိုလည္း ဖမ္းထားတယ္။ ဘာေၾကာင္႕ ဖမ္းထားတယ္ဆိုတာလည္း မသိရဘူး။ သူတုိ႕က လူတေယာက္ကို ဖမ္းခ်င္တဲ႕ အခ်ိန္မွာ ဖမ္းတယ္၊ ဘာေၾကာင္႕ဖမ္းတယ္ဆိုတာလည္း သိခြင္႔လည္း မေပးဘူး။ စိတ္ထဲမွာလည္း ထင္႔ေနတယ္။ ေလးေလးပင္ပင္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနလို႕မေကာင္းေတာ႕ဘူး။ ဘာျဖစ္ေနၾကၿပီလဲ ဆိုတဲ႕ စိတ္လည္း ရွိၿပီ။ က်မ စိတ္ထဲမွာေတာ႕ စဥ္းစားစရာေတြရွိသြားၿပီ။
ၿပီးေတာ႕ အဲဒီကိစၥကို က်မက ရဲေမထဲက တေယာက္ .. စိုးစိုးလြင္ကို ေျပာတယ္။ ေျပာေတာ႕ စိုးစိုးလြင္က ဘာေျပာလဲ ဆုိေတာ႕ ဟာ… မငယ္ က်ေနာ္႕ကို လာမေျပာနဲ႕ က်ေနာ္ မေျပာနဲ႕ မငယ္ က်ေနာ္ မသိခ်င္ဘူး မသိခ်င္ဘူး ဘာမွ မသိခ်င္ဘူး လို႕ ပဲေျပာတယ္။ သူက အရမ္း အရမ္းေၾကာက္တတ္တယ္။ အဲလို ျပႆနာ တခုုခုုကို ေျပာလိုက္တိုင္း က်ေနာ္ မသိခ်င္ဘူး က်ေနာ္ မသိခ်င္ဘူး ဆိုတာပဲ ေျပာတယ္။ သူ က အဲလို ေျပာလိုက္ေတာ႕ က်မလည္း ဘယ္သူမွ မေျပာတတ္ဘူး။ ရဲေမ အငယ္ပိုင္းကေလးေတြကိုေတာ႕ က်မ မေျပာခ်င္ဘူး မေျပာဘူး။
အဲဒါနဲ႕ ေနာက္ သိပ္မၾကာဘူး သံုးေလးရက္ေလာက္ပဲ ထင္တယ္။ ခရာေတြဘာေတြ မႈတ္ၿပီး တန္းစီခိုင္းတယ္။ တန္းစီတဲ႕အခါမွာလည္း တန္းစီပံု တန္းစီနည္းက အလံတိုင္ ကုန္းကို မ်က္ႏွာမူၿပီးေတာ႕ တန္းစီရတယ္။ အဲဒါက ပံုမွန္စီရတာပဲ။
အဲဒီေန႕က်ေတာ႕ က်မတို႕ကို အလံကို မ်က္ႏွာမူၿပီးေတာ႕ တန္းစီခိုင္းၿပီးေတာ႕ အေနာက္ကို လွည္႔ခိုင္းတယ္။ အေနာက္ကို လွည္႔လိုက္ေတာ႕ က်မတုိ႕က အလံတိုင္ကို ေက်ာေပးၿပီး လူၾကီးေတြ ေနတဲ႕ ကုန္းကို မ်က္ႏွာမူလိုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာျမင္သလဲဆိုေတာ႕ မ်ိဳး၀င္းတုိ႕ သံေခ်ာင္းတုိ႕က ဦးစီးလႊမ္းမိုးကို ေခၚၿပီး ဆင္းလာတယ္။ ဦးစီးလႊမ္းမိုးက လက္ေနာက္ျပန္ၾကိဳးတုတ္လ်က္နဲ႕ပဲ။
ၿပီးေတာ႕ က်မတို႕တန္းစီေနတဲ႕ ေရွ႕တည္႔တည္႔မွာ ဦးစီးလႊမ္းမိုးကို လက္ေနာက္ျပန္ ၾကိဳးတုတ္လ်က္ပဲ ထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲလိုပဲ တဘက္ကေန သန္းထြန္းစိုးကိုလည္း အဲလိုအေနအထားနဲ႕ပဲ ေခၚခ်လာတယ္။အဲဒါေတြကိုလည္း က်မတုိ႕က ျမင္ေနရတယ္။ တန္းစီတဲ႕ အေနအထားလည္းျဖစ္ေတာ႕ ဘာမွလည္း လုပ္လုိ႕မရဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည္႔ေနရတယ္။ သူတို႕ ဒီလူ ၂ဦးကို ေခၚၿပီး ဘာလုပ္မယ္မွန္းလဲ မသိဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သံေခ်ာင္းတုိ႕က ေမးတယ္။ ဘာေတြေမးသလဲဆိုတာေတာ႕ က်မေနရာကေန မၾကားရဘူး။ ဒါေပမဲ႕ေနာက္ဆံုးမွာ ဦးစီးလႊမ္းမိုးရဲ႕ အသံကို ၾကားလုိက္ရတယ္။အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ႕။ ဦးစီးလႊမ္းမိုးက ေျပာတယ္။
`က်ေနာ္ မ.ဆ.လ ေတာ႕မျဖစ္ပါရေစနဲ႕…ဗကပ ပဲ ျဖစ္ပါရေစ.. ဗ်ာ…`
ကဲ…အဲလိုေျဖတဲ႕ အသံၾကားလိုက္တယ္။ အဲလိုအေျဖၾကားေတာ႕ သံေခ်ာင္းက ေဒါသေတြ ထြက္တယ္။ သူတုိ႕လိုခ်င္တာက က်ေနာ္ ေထာက္လွမ္းေရးပါဆိုတဲ႕ အေျဖကို လိုခ်င္ပံုရတယ္လို႕ က်မ ထင္တယ္။ အဲဒီမွာ ဦးစီးလႊမ္းမိုးက ဗကပ ဘဲ ျဖစ္ပါရေစလို႕ေျဖလိုက္ေတာ႕ ေဒါပြၿပီး ေနာက္ဆံုး သတ္ပစ္လိုက္တာပဲ။ ေသနပ္နဲ႕ပစ္တာ တခ်က္လား ႏွစ္ခ်က္လား မသိေတာ႕ဘူး။
က်မတုိ႕ ေတြရပ္ေနတဲ႕ ေရွ႕မွာဘဲ..အဲ့ဒါ စစ္ေရးေလ႕က်င္႔ကြင္းလုိ႕လည္း ေျပာလုိ႕ရတယ္၊ တပ္ ခလယ္မွာပဲ သံေခ်ာင္းက ပစ္သတ္လုိက္တာ။ ဦးစီးလႊမ္းမိုး လဲက်သြားတယ္။အရမ္းလန္႕သြားတယ္။ ဟာ… သြားၿပီ… သန္းထြန္းစိုးကိုလည္း သတ္ၿပီ ဆိုၿပီးေတာ႕လည္း ပိုေၾကာက္သြားတယ္။
ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ ရဲေမတို႕အားလံုး တန္းစီထားတဲ႕ေရွ႕တည္႔တည္႔မွာ ပစ္သတ္လိုက္တာကို ျမင္လိုက္ရေတာ႕ အားလံုးပဲ လန္႕ကုန္ၾကတယ္။ ကိုယ္႕မ်က္စိေရွ႕မွာကြာ။ တသက္နဲ႕ တကိုယ္မွာကိုယ္႕ရဲ႕ မ်က္စိေရွ႕မွာ အဲဒီလို ေသြးေအးေအးနဲ႕ သတ္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳးလည္း မၾကံဳဘူးေတာ႕ ဘယ္လိုမွန္းမသိဘူး ျဖစ္သြားတာ။
အဲဒီမွာ သန္းထြန္းစိုးကလည္း ငုတ္တုတ္ကေလး။ သူ႕ကိုေတာင္ မၾကည္႔ရက္ေတာ႕ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ အဲဒီမွာ သန္းထြန္းစိုးကို မသတ္ဘဲနဲ႕ ျပန္ေခၚသြားၾကတယ္။ ဖမ္းထားတဲ႕ အေနအထားအတိုင္းပဲ အဲဒီအတိုင္း ျပန္ေခၚသြားတာ။
အဲဒီမွာ ဦးစီးလႊမ္းမိုးကို သတ္ပစ္လိုက္ၿပီးေတာ႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႕ ရက္စက္တဲ႕ အလုပ္ကို လုပ္ၾကေသးတယ္။အဲဒါကေတာ႕ ဦးစီးလႊမ္းမိုးရဲ႕ အေလာင္းကို က်င္းတူးၿပီးအဲဒီေနရာမွာပဲျမွဳပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႕က်မတို႕ကို တန္းမျဖဳတ္ခိုင္းေသးပဲနဲ႕ ေရွ႕ထြက္ ညာထြက္ ဘယ္လွည္႔ေတြဘာေတြ လုပ္ခိုင္းၿပီးေတာ႕မွ ေနာက္ဆံု းဦးစီးလႊမ္းမိုးကို ျမွဳပ္ထားတဲ႕ ေျမပံုေပၚကို လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းတာ။
…ဆိုေတာ႕… ဘယ္သူက လုပ္ရက္မွာလဲ။ ….က်မ …. မလုပ္ရက္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း လုပ္ရက္မယ္ မထင္ဘူး။
ခုေလးတင္ကြာ ကိုယ္႕အေရွ႕မွာလူတေယာက္ကို သတ္ပစ္လိုက္ၿပီးေတာ႕ ဒီလူရဲ႕ ေျမပံုေပၚကို လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းတာ။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မဟုတ္ဘူး အဲဒီ စိတ္ဓါတ္ေတြက။မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ႕ တခုေျပာခ်င္တာက စစ္တပ္မွာ ခ်ီတက္တဲ႕အခါပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ႕ ေရွ႕ဆံုးကလူရဲ႕ ေနာက္ကေန ေနာက္ကလူေတြက လိုက္ရတယ္။ အဲဒါကို ရဲေဘာ္ရဲေမတိုင္း သိတယ္။
က်မ အလွည္႔ေရာက္တဲ႕အခါၾကေတာ႕ က်မက ေျမပံုတည္႔တည္႕ၾကီးေပၚကေန ျဖတ္နင္းမေလွ်ာက္ဘဲနဲ႕ ေျမပံုေဘးေနရာကိုပဲနဲနဲေလး ေကြ႕ခ်ၿပီး ေလွ်ာက္လိုက္တာ။
အဲဒီလုိလုပ္လိုက္ေတာ႕ ေျမပံုေပၚကေန မဟုတ္ေတာ႕ဘဲနဲ႕နဲနဲေပါ့ ။ ေျမပံုေဘးကျဖစ္သြားတယ္။
က်မ ကနဲနဲေစာင္းလိုက္ေတာ႕ ေနာက္ကလူေတြကလည္းအကုန္လိုက္ေကြ႕ေလွ်ာက္ၾကရတယ္။ အဲဒါေတြကက မ်ိဳး၀င္းတို႕က ေသခ်ာ ၾကည္႔ထားတယ္။
က်မကေတာ႕ မသိဘူး။ က်မက ဒီလို မတက္နင္းခ်င္လို႕ လုပ္လိုက္တာပဲ။ စိတ္ေတြလည္း မေကာင္းၾကေတာ့ဘူး။တန္းျဖဳတ္ၿပီး ရဲေမေဆာင္ကို ျပန္လာၾကတယ္။ အဲဒီမွာ စိုးစိုးလြင္တုိ႕ေရာေပါ့။ အီးတီ ၊နန္းေစာ၊သင္းသင္းညီတုိ႕ဆို အသက္ေတြက ၁၅ - ၁၆ ႏွစ္ေလးေတြေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ သူတို႕ေတြလည္း မ်က္ႏွာေလးေတြလည္း မေကာင္းဘူး စိတ္ေတြလည္း မေကာင္းၾကဘူး။
ေနာက္ေတာ႕ ဧၿပီလေလာက္မွာ KIAက သၾကၤန္ပြဲလိုမ်ိဳးလုပ္ေနတဲ႕ အခ်ိန္မွာ သူတုိ႕ သန္းထြန္းစိုးကို လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။
ျပန္လႊတ္ေပးၿပီးေတာ႕မွ သန္းထြန္းစိုးက က်မကို ေျပာတာက…။ … သူ႕ကို ဒီေရြးေကာက္ပြဲကေန ႏႈတ္ထြက္ခိုင္းတယ္တဲ႕…။ ABSDF - NB ျဖစ္ေျမာက္ေရး ေရြးေကာက္ပြဲေပါ႕ေလ။ သန္းထြန္းစိုးကလည္း သူ ႏႈတ္ထြက္ေပးလိုက္တယ္တဲ႕။ ေနာက္ သန္းထြန္းစိုးက သူ ဘာေၾကာင္႕ အဖမ္းခံရတာလဲ ဆိုတာကိုေတာ႕ မေျပာဘူး။ သူက က်မကို သတိေပးတယ္။
သူက ထူးထူးျခားျခားပဲ…ေျပာတာက။ နင္နဲ႕ မိခ်ိဳ( မခင္ခ်ိဳဦး) နဲ႕ ျပန္ေတာ႕တဲ႕…။ အဲလို ေျပာတာ။
အဲလုိေျပာေတာ႕ က်မကလည္း ဟာ …ဘာလို႕ ျပန္ရမွာလဲ၊ ငါက ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႕ လာတာ မျပန္ႏုိင္ပါဘူး လို႕ သူ႕ကို ခံၿပီး ျငင္းတယ္၊ သူ႕ကို ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ႕ မိခ်ိဳကလည္း က်မကို ေငးၾကည္႔ေနေတာ႕ မိခ်ိဳ နင္ျပန္ခ်င္ျပန္ ေနာ္၊ ငါကေတာ႕ မျပန္ဘူးလုိ႕ သူ႕ကို အျပတ္ေျပာခဲ႕တယ္။
အဲေတာ႕ မိခ်ိဳကလည္း က်မကို ျပန္ၾကည္႔ၿပီး ေျပာတယ္.`အမမွ မျပန္တာ က်မလည္း မျပန္ေတာ႕ဘူး`တဲ႕… သူက အဲလိုေျပာရွာတယ္။ က်မ မျပန္တဲ႕အတြက္ေၾကာင္႕ မိခ်ိဳ မျပန္ဘူး၊ မိခ်ိဳ မျပန္တဲ႕အတြက္ က်န္တဲ႕ ေယာက်ၤားေလး ၃ေယာက္ကလည္း မျပန္ၾကေတာ႕ဘူး။
အဲဒါကို ခုခ်ိန္မွာ က်မ ခံစားေနရတယ္။ အဲဒီတုန္းကမ်ား က်မက သန္းထြန္းစိုး သတိေပးတဲ႕အခ်ိန္တုန္းကသာ ထြက္ေျပးျဖစ္ခဲ႕ရင္ ျပန္ျဖစ္ခဲ႕ရင္….မိခ်ိဳ အပါအ၀င္ သူတို႕ အသက္ရွင္ၾကမယ္။ က်မက မျပန္ဘူးလို႕ ျငင္းလိုက္ေတာ႕ သူတုိ႕ အကုန္လံုးကလည္း က်မနဲ႕ အတူတူပဲ ေနၾကမယ္ဆိုတဲ႕ စိတ္နဲ႕ ေနခဲ႕ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႕ သူတို႕လည္း အသတ္ခံခဲ႕ရတယ္ လို႕ စိတ္ထိခိုက္တယ္။ အဲဒါက စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္စြဲသြားတာ။ အဲဒီအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္ မ်က္ရည္က်တယ္။ အဲဒါၾကီးက စိတ္ကို ထိခိုက္ေစတာ….ဒီေန႕ အထိပဲ။
အပိုင္း(၅)
ဦးစီးလႊမ္းမိုးကို သတ္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ သန္းထြန္းစိုးနဲ႕အတူရန္ကုန္ကေန ပါလာတဲ႕ ကိုေအာင္ေက်ာ္ကို ေခၚတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုေအာင္ေက်ာ္က ေရွ႕တန္းေရာက္ေနတယ္။
ေရွ႕တန္းကေန ဘာေၾကာင္႕ေခၚသလဲဆိုတာကိုေတာ႕ က်မလည္း မသိဘူး၊ ဒါေပမဲ႕ ေခၚတယ္ဆိုတာေလာက္ပဲ သိရတယ္။
ကိုေအာင္ေက်ာ္ ေနာက္တန္းကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္တန္းကို ျပန္ေရာက္လာၿပီးမၾကာမီမွာပဲ မ်ိဳး၀င္းနဲ႕သံေခ်ာင္းက ကိုေအာင္ေက်ာ္ကို ဖမ္းလိုက္တယ္။
ဘာကိစၥ ဖမ္းတာလဲ။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ က်မတို႕ လံုး၀ မသိဘူး။
ေနာက္ ၾကားလိုက္ရတာက ကိုေအာင္ေက်ာ္ကိုေတာ႕ KIA ရဲ႕ ေျမတိုက္က်ဥ္းထဲမွာ သြားၿပီးေတာ႕ ခ်ဳပ္ထားတယ္တဲ႕၊ အဲလိုၾကားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ကိုေအာင္ေက်ာ္က ေဆးရံုေရာက္ေနၿပီ။ သူတုိ႕ကေတာ႕ ေနမေကာင္းလို႕ ေဆးရံုေရာက္တယ္ေျပာတာေပါ႕ေလ၊ ဒါကေတာ႕ သူတို႕ အေျပာေပါ႕။
ကိုေအာင္ေက်ာ္ ဘာျဖစ္လို႕ ေသသြားတာလဲလို႕ အမက ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ကို ေမးၾကည္႔ေတာ႕ သူတုိ႕က မေျပာရဲဘူး၊ အမကို ၾကည္႔ၿပီး မငယ္တဲ႕ ပါးစပ္နဲ႕ လည္ပင္းနဲ႕ နီးတယ္တဲ႕…မငယ္လည္း မသိခ်င္နဲ႕တဲ႕ အဲလိုပဲ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဟာ ေဆးရံုေရာက္ၿပီးေတာ႕မွ ေနာက္မၾကာဘူး ကိုေအာင္ေက်ာ္ ေသသြားတယ္။ …အဲလိုေတြ ျဖစ္ေနေတာ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း သိပ္မရွင္းဘူးေပါ႕။
ကိုေအာင္ေက်ာ္ အေၾကာင္းကို တကယ္သိရတာကေတာ႕ ကိုရဲလင္းရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးကို ဖတ္လိုက္ရမွ သိရတာ။ ကိုရဲလင္းရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းခရီး အပိုင္းမွာ ကိုရဲလင္းက ခုလိုေျပာထားတာကိုး။ http://maythingyanhein.blogspot.com/2012_10_14_archive.html
ABSDF ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေဟာင္း ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ေဟာင္း ရဲလင္းရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းခရီး မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္၊
( အဲဒီမွာ ညေနေလာက္က်ေတာ႕ အပတ္စဥ္ ၅ မွာပါတဲ႕ ကိုေအာင္ေက်ာ္ကို ဗဟိုက ေခၚတာဆိုၿပီး ေရာက္လာတယ္။ အေျခအေနကို ရိပ္မိလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာကိုေအာင္ေက်ာ္ ခင္ဗ်ာသြားလုိ႕ ျဖစ္ပါ႕မလားလို႕ က်ေနာ္ ေမးေသးတယ္။ သူကလည္း အပတ္စဥ္ ၅ တုန္းက ျပႆနာထဲမွာပါထားခဲ႕တာကိုး၊ အဲဒီမွာ သူကလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကီး စဥ္းစားေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ႕ တက္မယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားတာ။
သူတက္ရင္ ဦးစီးလႊမ္းမိုးလိုပဲ ပစ္သတ္ခံရမွာလို႕ က်ေနာ္လည္း ေတြးမိတယ္။ သူကလည္း တက္မယ္တဲ႕ ဆံုးျဖတ္ၿပီး သလို ေျပာေနေတာ႕က်ေနာ္လည္း ဘာမွ မေျပာေတာ႕ဘူး။
တခုခုျဖစ္ေတာ႕မယ္၊ ေသသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာလည္း သူလည္း သိတယ္။ ဦးစီးလႊမ္းမိုးလည္း ေသသြားၿပီ၊ သူကလည္း တက္မယ္ဆုိၿပီး ကိုေအာင္ေက်ာ္က အရင္တက္သြားတယ္။
က်ေနာ္က အဲဒီမွာ ငွက္ဖ်ားက ျဖစ္ေတာ႕ေအာက္ေဆးရံုမွာ ၂ရက္ေလာက္ ေဆးကုၿပီးေတာ႕မွ နည္းနည္း သတိရလာေတာ႕ ကိုတင္ေ႒း အဲဒီ ေဆးရံုကိုေရာက္လာတယ္။
ကိုတင္ေ႒းဆုိတာလည္း အပတ္စဥ္ ၅ကပဲ ၊ ေတာခိုတုန္းကလည္း ကိုသန္းထြန္းစိုးတို႕ကိုေအာင္ေက်ာ္တို႕နဲ႕ အတူတူပဲ။ အဲဒီမွာ သူက က်ေနာ္႕ကို ေတြ႕ေတာ႕ လာေျပာတယ္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္ ေဆးရံုေရာက္ေနၿပီ တဲ႕… ဟိုဘက္ အေဆာင္မွာတဲ႕။
က်ေနာ္လည္း အံ႕ၾသသြားတယ္၊ ဘယ္လိုျဖစ္လဲေပါ႕။ သူက ေျပာတယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္ကို ဖမ္းထားၿပီး KIA ေျမတိုက္ စခန္းထဲမွာ ထည္႔ထားတယ္တဲ႕။ အခု ကိုေအာင္ေက်ာ္ အေျခအေနမေကာင္းဘူး၊ ေဆးရံုေရာက္ေနတယ္လို႕လာေျပာတယ္။
က်ေနာ္ကိုေအာင္ေက်ာ္႕ကို ေတြ႕ေတာ႕ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္၊ သူဘာမွ မေျပာေတာ႕ဘူး။
ကုိေအာင္ေက်ာ္ ဘယ္လုိလဲလို႕ က်ေနာ္ေမးတယ္။ သူ တကယ္ကို ဘာမွ မေျပာေတာ႕တာ။ နဂိုကတည္းကလည္း စကားနည္းတယ္ဆုိေတာ႕ ခုလို အခ်ိန္မွာ စကားကို မေျပာႏိုင္ေတာ႕တာ။ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ႕ေပမဲ႕ အသိစိတ္ကေတာ႕ ရွိပါတယ္။
ကိုေအာင္ေက်ာ္ကို ဘယ္လို စစ္ေဆးလိုက္လဲဆိုတာကို က်ေနာ္လည္း စိတ္ထိခိုက္တာနဲ႕ မေမးလိုက္ရဘူး။
ကိုေအာင္ေက်ာ္က အဲဒီမွာ ေျပာတယ္ သန္းထြန္းစိုးကိုေတာ႕ ဒီေကာင္ေတြ လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ႕။ သန္းထြန္းစိုးက မဲရၿပီးသားဆိုတာ က်ေနာ္တုိ႕က သိတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုေအာင္ေက်ာ္က ဘာေျပာလဲ ဆိုေတာ႕ စကားနည္းနည္းပဲ ထြက္တဲ႕ ၾကားကေန ကိုရဲ…တဲ႕။
ေျပာပါလို႕ ေျပာေတာ႕ သန္းထြန္းစိုး ေနရာကို မင္းတာ၀န္ယူလိုက္ပါတဲ႕…။ သူ အဲဒါပဲ ေျပာသြားတယ္။တျခား ဘာမွေတာ႕ မေျပာခဲ႕ဘူး ။
အဲလို ေျပာၿပီးေတာ႕ သူ စိမ္း၀ါ၀ါ အေရာင္ေတြ အန္တယ္။ ၿပီးေတာ႕ ျပန္ၿပီးမွိန္းၾကသြားတယ္။ အဲလိုနဲ႕ သိပ္မၾကာဘူး ကိုေအာင္ေက်ာ္ ဆံုးသြားတာပဲ။)
ကိုေအာင္ေက်ာ္ အေၾကာင္းကို ကိုရဲလင္းတုိ႕ကသာ ပိုသိနိုင္ပါတယ္။ က်မ သိရသေလာက္ကေတာ႕ ကိုေအာင္ေက်ာ္ ဆံုးတဲ႕ အခ်ိန္လား၊ ဆံုးၿပီးမွလားေတာ႕ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ႕ဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႕ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုေျပာင္းဖုိ႕ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ေရွ႕တန္းကိုသြားရတဲ႕ အဖြဲ႕ေတြလည္း ေနာက္တန္းကို ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ ဒါက ABSDF(NB) ေျမာက္ပိုင္း ဆိုတာကို ဖြဲ႔စည္းပံုအတြက္ေပါ႔။
ေနာက္ ေတာ့ တပ္ရင္း(၄၀၁)လည္း ေရာက္လာတယ္ ။ကိုတိုးၾကည္၊ ကိုဝဏၰေဇာ္ ၊ ခင္ေရႊလိႈင္တို႕ပါလာၾကတယ္။သူတို႕ေတြကေတာ့ က်မတို႕
ABSDF (KS) မွာသင္တန္းဆင္းတာမဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္ ။ဒီ က်မတို႕ ABSDF - NB ဖြဲ႕စည္းကာနီးမွ ေရာက္လာၾကတာ။
အဲလုိနဲ႕ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ဇြန္လမွာ ABSDF(NB) ေျမာက္ပိုင္းကို ဖြဲ႕စည္းတယ္၊ အဲဒီမွာ ABSDF(NB) ေျမာက္ပိုင္း ဥကၠ႒အေနနဲ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ေရြးလိုက္ၾကတယ္။ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏို္င္(မႏၱေလး) ၊ စစ္ေရးတာ၀န္ခံအျဖစ္ကေတာ႕ ကိုသံေခ်ာင္း၊ အဲဒီေနရာမွာ သံေခ်ာင္းအေၾကာင္း ေျပာရရင္ ရဲေဘာ္တိုင္းက သံေခ်ာင္းကို ခ်စ္တယ္။ သံေခ်ာင္းက လူၾကိဳက္မ်ားတယ္။ က်မတုိ႕ ကိုယ္တိုင္လည္း သံေခ်ာင္းကို သေဘာက်တယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ႕ သံေခ်ာင္းက ရိုးတယ္၊ ရိုးရိုးေျဖာင္႔ေျဖာင္႕ လူ။ ၿပီးေတာ႕ တကယ္႕စစ္သားေကာင္းတေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းရွိတယ္။ အဲလို ရွိတယ္။
သံေခ်ာင္းက လူၾကိဳက္မ်ားသေလာက္ မ်ိဳး၀င္းကေတာ႕ လူၾကိဳက္နည္းတယ္။ သူ႕ကို မၾကိဳက္တဲ႕ သူက မ်ားတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္လည္း သူ႕ကို မၾကိဳက္ဘူး။ အဲဒီမွာလည္း မ်ိဳး၀င္းရဲ႕ မဲက ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ျဖစ္ဖို႕ မလံုေလာက္ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ တေယာက္က ထြက္သြားေတာ႕ မ်ိုဳး၀င္းကို တင္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႕ မ်ိဳး၀င္းက တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး(၁) ေနရာကို ရသြားတယ္။
အဲလို ေျမာက္ပိုင္း ABSDF ဖြဲ႔စည္းၿပီးတဲ႕အခ်ိန္မွာ ယိုးဒယားနယ္စပ္မွာရွိတဲ႕ ေတာင္ပိုင္းက ABSDF မွာ မိုးသီးဇြန္က ဥကၠ႒။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိုးသီးဇြန္က သူ႕ရဲ႕တပ္ရင္းတရင္းကို သူက ပေလာင္ဘက္ကို ပို႕လိုက္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပေလာင္ဘက္က အေျခအေနက မေကာင္းတဲ႕အခါက်ေတာ႕ အဲဒီတပ္ရင္းက က်မတို႕ရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္း ဘက္ကို ေရာက္ခ်လာတယ္။ အဲဒီတပ္ရင္းကို ဦးေဆာင္တဲ႕သူက သိုက္ထြန္းဦး (၅၀၁) တပ္ရင္း ေရာက္လာတယ္။
အဲလုိေတြေရာက္လာေတာ႕ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ၇၀၁ တပ္ရင္းရွိမယ္၊ ၅၀၁ တပ္ရင္း၊ ၄၀၁ တပ္ရင္း၊ ေနာက္ ၇၀၂ တပ္ရင္းလားမသိဘူး ရွိေသးတယ္ကြ။ အဲဒီမွာ အားလံုးေပါင္းမွ က်မတို႕ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ကိုယ္ပိုင္နံပတ္က ၅၀၀ ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ လူအင္အားကလည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ဳိးေၾကာင္႕ ၄၀၀ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ေျပာသလို ၈၀၀ ေက်ာ္ဆိုတာ မွားတယ္။ အဲေလာက္မရွိဘူး။ ဆရာေန၀င္းေအာင္ကေတာ႕ ၃၇၂ ဦးလို႕ အတိအက်ေျပာသြားတယ္။ သူကေတာ႕ ပိုသိမယ္ထင္တယ္။
အဲလို ဖြဲ႔စည္းပံုေတြဘာေတြအသစ္ျဖစ္ၿပီးေတာ႕ ေနာက္တန္းေရာက္ေနတဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြ အကုန္ေရွ႕တန္းကို ျပန္သြားၾကရတယ္။ က်မတို႕ကလည္း ေနာင္ရာပါ ဘက္ကို သြားလိုက္ ၀င္လိုက္သြားလိုက္၀င္လိုက္နဲ႕ပါပဲ။
က်မတုိ႕က ခရီးထြက္ရရင္ တပ္မွာ မခ်ိဳနဲ႕ေနာက္ရဲေမ တေယာက္ပဲ က်န္ခဲ႕တာ၊ က်န္တဲ႕ ရဲေမေတြလည္း အကုန္ခရီးထြက္ရတယ္။ က်မက စည္းရံုးေရး ခရီးေတြသြားရတဲ႕ သြားရေတာ႕ အတူသြားတဲ႕ ရဲေမေလးေတြနဲ႕ အတူတြဲသြားရတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။မွတ္မွတ္ရရ အျဖစ္အပ်က္ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ တပ္ထဲမွာက စိတ္ပ်က္စရာေတြ စိတ္ညစ္စရာေတြခ်ည္းပဲေတာ႕ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕ဟာနဲ႕ သူ ေပ်ာ္စရာေလးေတြေတာ႕ရွိတယ္။
တခါတုန္းက ဆိုရင္ ဗ်ဴဟာ ၂ ဘက္ကို စည္းရံုးေရးသြားတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပမယ္။ ရြာေတြကို ၀င္ၿပီးေတာ႕စည္းရံုးေရး ဆင္းရတာ။ တရြာၿပီး တရြာေန႕တိုင္း ခရီးထြက္ေနရတယ္။ အဲလိုထြက္ေနရေပမဲ႕ က်မတို႕မွာ ပိုက္ဆံလည္း မရွိဘူး၊ စားရတာလည္း အရမ္း ဆင္းရဲေတာ႕ အလကား ရတယ္ဆိုရင္ အကုန္စားတာပဲ ၾကိဳက္ၾကိဳက္မၾကိဳက္ၾကိဳက္ အလကားရရင္ စားတာပဲ။
အဲဒီမွာ ရြာတရြာကြာ …နာမည္ကေတာ႕ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ႕ဘူ းအဲဒီမွာ တယ္သီးပင္ ရွိတယ္ကြာ သိလား။ အဲဒီတယ္သီးပင္ကို က်မတို႕က ထိုင္ၾကည္႔ေနတာ။ အပင္ေပၚကေန တယ္သီးက ျဖဳတ္ဆိုၿပီး က်လာၿပီဆိုရင္ ေျပးရတယ္။ တကယ္ကိုပဲ ၀က္နဲ႕ အျပိဳင္ေျပးၿပီး တယ္သီးလုရတာ။ လူနဲ႕ လုရတာ မဟုတ္ဘူး။ ၀က္နဲ႕ လုရတယ္။ ၀က္ကလည္း တယ္သီး ေၾကြရင္ေျပးၿပီး စားတယ္။ က်မတုိ႕ကလည္း ၀က္ထက္ ျမန္ေအာင္ေျပးၿပီးေတာ႕ ၀က္ကအနားေရာက္ေနရင္ ၀က္ကို ေျခေထာက္နဲ႕ ကန္ထုတ္ၿပီးေတာ႕မွ တယ္သီးကို အလုအယက္ကို ေကာက္ၿပီးေတာ႕မွ စားတာ။
ေနာက္ စိတ္ညစ္ဖို႕ေကာင္းတာရွိတယ္ကြာ…၀က္နဲ႕ ျပႆနာတက္တာ ရွိေသးတယ္။ေနာက္တမ်ိဳး။
ဒီလုိကြာ က်မတို႕ သြားရတာက တရုတ္ရြာေတြကြာ အဲဒီမွာ ရြာေတြမွာ အိမ္သာ မရွိဘူး။ အိမ္သာ တက္ခ်င္ရင္ ေတာထိုင္ ထိုင္ရတာ။ အဲဒီမွာ ျပႆနာတက္ေတာ႕တာပဲ။ ၀က္ဆိုတဲ႕ အမ်ိဳးကလည္း သိတယ္မဟုတ္လား။ ဟား ..ဟား..သိပ္စိတ္ညစ္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ လူေတြကေလ ေတာထိုင္ဖို႕သြားရင္ ၀က္ေတြက ေနာက္ကေန တဂြီးဂြီးနဲ႕ လိုက္တာ။
ဟာျပသာနာပဲ သိလား။ မိန္းကေလးေတြက အုပ္စုလိုက္သြားတာေပါ႕ေနာ္။သြားရင္လည္း ထိုင္လို႕က မရဘူး။ ထိုင္ရင္ ၀က္ကေန ေနာက္ကေန ႏွာၾကီးထိုးထိုးၿပီးလာတာေလ။ အဲေတာ႕ ဘာလုပ္ရလဲဆိုရင္ အုပ္စုလိုက္ ၀ိုင္းၾကီးပတ္ပတ္လို႕လုပ္ရတယ္။ အဲလိုုလုပ္ၿပီး ေက်ာခ်င္းကပ္လိုက္ရတယ္။ ေနာက္ကေန ၀က္က ႏွာနဲ႕ ထိုးထည္႔လိုက္မွာ ေၾကာက္လို႕ ဟား..ဟား… က်မတုိ႕ေတြ ေက်ာခ်ငး္ေတြကပ္ၿပီးေတာ႕မွ တုတ္ေတြယူသြားရတယ္။
၀က္ကပ္လာရင္ ၀က္ကိုတုတ္နဲ႕ေျခာက္ရတာ ၀က္ေတြကတအားဆိုးတာ။ အဲဒီၾကားကေန ၀က္ေတြက အတင္းတိုးၿပီး ၀င္တာကိုးေၾကာက္တာေပါ႕။ ၀က္ကိုလည္းေျခာက္ ရီလည္း ရီနဲ႕ အလုပ္ကို ရႈပ္ေနတာပဲ။ တုတ္ေတြနဲ႕ ၀က္ေတြနဲ႕ ဒီၾကားထဲမွာ ကိစၥကလည္း မျပီးမစီးနဲ႕ တကယ္ကို ျပႆနာပဲ။ ဟား ဟား …ဟား။
သူတုိ႕ေတြက အိမ္သာလည္း မထားဘူးကြာ ေရေရလည္လည္ပဲ တရုတ္ေတြက။ ၀က္ေတြက တကယ္႕ကို ျမဴနီစပါယ္အလုပ္လုပ္တာ။ က်မတုိ႕ အဲဒီကတည္းက ၀က္သားဆိုရင္ မစားခ်င္ေတာ႕ဘူး။ အဲဒါမ်ိဳးေတြကလည္း တကယ္ပဲ ၾကံဳရတာ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ၊ ေျပာရရင္ေတာ႕ ေပ်ာ္ဖို႕လည္းေကာင္းပါတယ္။
ABSDF -NB ေနာင္ရာပါစခန္း ပထမပံုက ေနာက္တန္း - လွထြန္း၊ဘိုဘို၊ေစာျမေအာင္၊ ဦးဥတၱမ၊ ရဲစိုး၊ရာကြတ္၊ျမင့္ခိုင္။ ေရွ႕တန္း - လုမိုင္၊စိုးစိုးလြင္၊နန္းေအာင္ေထြးၾကည္၊သင္းသင္းညီ။
အပိုင္း(၆)
၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလေလာက္မွာ က်မတုိ႕ စစ္ေၾကာင္းက ဗဟိုကို ျပန္ေရာက္လာၿပီ။ စစ္ေၾကာင္းထြက္တာ ေရွ႕တန္းထြက္တုန္းက ၁၉၉၀ ေအာက္တိုဘာမွာ ထြက္တယ္၊ ျပန္ေရာက္တာကေတာ႕ ၁၉၉၁ ၊ ဇန္န၀ါရီျဖစ္သြားၿပီ။
အဲလိုျပန္ေရာက္လာတဲ႕အခ်ိန္မွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က က်မကို ေခၚၿပီးေတာ႕ေျပာတာက KIA မွာ ဖြင္႔တဲ႕ ဘ႑ာေရးသင္တန္းသြားတက္ခိုင္းတယ္။ သိတဲ႕အတိုင္းပဲ က်မကလည္း စာက်က္ဖို႕ကို အေသေၾကာက္ေတာ႕ မတက္ဘူး မတက္ခ်င္ဘူးလုိ႕ ဇြတ္အတင္းျငင္းတာ။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကဘ႑ာေရးသင္တန္းကို က်မရယ္ စိုးစိုးလြင္ရယ္၊ ခိုရယ္၊ စိုးမိုးရယ္ ဒီေလာက္ပဲ မွတ္မိတယ္။ တက္ခိုင္းေတာ႕ က်မကေတာ႕ အေသျငင္းတာေပါ႕။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က က်မကို ဘာေျပာလဲဆိုေတာ႕ မငယ္…တဲ႕။ နင္ ငါ႕ကို သိကၡာမခ်နဲ႕တဲ႕…နင္ ေကအိုင္ေအေတြနဲ႕ ယွဥ္ၿပီးေတာ႕တက္ရမယ္၊ တက္ခဲ႕အခါမွာလည္း ငါတို႕ေက်ာင္းသားတပ္ သိကၡာမက်ေစနဲ႕ေပါ႕ ၊အဲလို ေျပာတာ။
က်မကလည္း လူေပလူေတေလ သိတယ္မဟုတ္လား။ ၁၀ တန္းကိုေတာင္ တ ဘံုးဘံုးက်ေအာင္ေျဖလာတဲ႕ သူဆိုေတာ႕ သင္တန္းလည္းမတက္ခ်င္ဘူး၊ စာလည္း မက်က္ခ်င္ဘူး။ျငင္းတာသူ႕ကို။တက္ကိုတက္ရမယ္ဆိုေတာ႕ မတတ္ႏိုင္ဘူး ေနာက္ဆံုး တက္ကို တက္ရတာပဲ။ တက္ေတာ႕လည္း က်မ ေကာင္းေကာင္းေအာင္ပါတယ္။ အမွတ္ေတြဘာေတြလည္း ေကာင္းတယ္၊ ေျပာမဲ႕သာေျပာတာ က်မက စာက်က္ရင္ေတာ႕ တကယ္ရတယ္ေလ။ေနာက္ေက်ာင္းသားတပ္ သိကၡာက်မွ စိုးလို႕ဂရုစိုက္တာလည္း ပါတာေပါ႕။ ေကအိုင္ေအမွာ ဆုေတြဘာေတြရေပါ႕ အဲဒါမ်ိဳး စိတ္ေတာ႕ ရွိတယ္မခံခ်င္တဲ႕ စိတ္ေပါ႕ေလ။
အဲဒီမွာ တရက္ ဘ႑ာေရးသင္တန္းကိစၥေျပာၿပီး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က တီး ဆိုၿပီး ဂစ္တာေပးတာ။ တီးစမ္း တီးစမ္း ဆိုေတာ႕က်မလည္း တီးေပါ႕။ အဲလို တီးေတာ႕လည္း နင္ဘယ္လို တီးေနတာလဲ ဆိုေတာ႕က်မကလည္း က်ေနာ္ အၾကားအျမင္နဲ႕ က်ေနာ္တီးေနတာ ႏႈတ္စ္ေတြဘာေတြလည္း မတတ္ဘူး အကိုၾကီးလို႕ ျပန္ေျပာမိတယ္။
အဲဒါနဲ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က က်မရယ္ ၀ါဒျဖန္႕ခ်ိီေရးအဖြဲ႕တဖြဲ႕လံုးကို ေခၚၿပီးေတာ႕ ႏႈတ္စ္ကို သင္ ေပးမယ္တဲ႕။အဲဒီမွာ ေစာျမေအာင္တို႕ စိုးစိုးလြင္တုိ႕ေရာအကုန္လံုး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဆီမွာ ဂီတ ႏႈတ္စ္ေတြသင္ၾကတယ္။ ႏႈတ္စ္စာအုပ္ေလးေတာင္ရွိတယ္။ ေျပာရရင္ အခုထိေတာင္ အဲဒီစာအုပ္ေလး ရွိေသးတယ္။
အဲလိုသင္တဲ႕အခါက်ေတာ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႕ က်မတိုိ႕နဲ႕က ပိုရင္းႏွီးလာၾကတယ္။ အရင္ကတည္းက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ခင္ဖို႕ေကာင္းတယ္ဆိုတာကို သိေပမဲ႕ သိပ္မရင္းႏွီးဘူးေပါ႕။ တကယ္ေတာ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခင္ဖို႕ေကာင္းတယ္။ စိတ္ရင္း သေဘာထားလည္း အရမ္း ေကာင္းတယ္။ အရမ္းသေဘာေကာင္းတယ္။ သူက အျမဲျပံဳးျပံဳးနဲ႕ စကားေျပာရင္လည္း ေအးေအးေလးနဲ႕ ေျပာတတ္တယ္။အားလံုးက သူ႕ကို ကိုၾကီးလို႕ပဲ ေခၚၾကတယ္။ သူကလည္း အားလံုးအေပၚကို အကိုၾကီးတေယာက္လို ဆက္ဆံတယ္။
တရက္မွာ က်မက ႏႈတ္ေရးေနတာ မမွန္ေတာ႕ကိုၾကီးက က်မရဲ႕စာအုပ္ကို လွမ္းယူလိုက္ရင္း က်မ လက္ကိုေတြ႕သြားတယ္။ က်မရဲ႕ လက္က လကၡဏအရ ေျပာရရင္ လက္ျပတ္ၾကီး။ ႏွစ္ဖက္စလံုး လက္ျပတ္ၾကီးေနာ္။ အဲဒီမွာ ကိုၾကီးက က်မရဲ႕လကၡဏာကို ၾကည္႔ၿပီးေတာ႕ နင္ သူမ်ား သတ္လို႕ ေသရမဲ႕ ကံမပါဘူးလို႕ ေျပာၿပီး ေဟာေပးတယ္။ နင္႕ကို ေရွ႕တန္းထြက္ၿပီး စစ္တိုက္ခိုင္းရမယ္လို႕လည္း ေနာက္လိုက္ေသးတယ္။
အဲဒီမွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ဂစ္တာတီးဆက္သင္ေပးတယ္။တကယ္ေတာ႕ သူက တကယ္တီးတာက စႏၵယား။ ဒါေပမဲ႕ သူ ဂစ္တာတီးေကာင္းတယ္။ သူကေတာ္ေတာ္ေလးကို ခ်စ္ဖို႕ခင္ဖို႕ေကာင္းတယ္။ အႏုပညာသမား။ ေနာက္သူ႕ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက အရမ္းသြယ္တာ၊ တကယ္႕အႏုပညာသမားလက္။ ေယာက်ၤားေလး လက္ေတြထဲမွာ သူ႕လက္က ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းလက္မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ သြယ္သြယ္ေလးေတြ။ စကားေျပာရင္လည္း ျပံဳးျပံဳးေလးပဲ ေျပာတယ္။ သူမ်ား ေျပာတာကို နားေထာင္ရင္လည္း ျပံဳးျပံဳးေလးပဲ။
က်မနဲ႕သူနဲ႕က အသက္ ၂ ႏွစ္ကြာတယ္။ သူက အမထက္ အသက္ ႏွစ္ႏွစ္ပဲ ၾကီးတာ။ ေနာက္ သူ စပ္ထားတဲ႕ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဆိုျပတယ္။ ငါ စပ္ထားတဲ႕ သီခ်င္းတပုဒ္ရွိတယ္တဲ႕။ အဲဒီသီခ်င္းက ေနာက္ ပရိုတင္းက ဒုတိယအေခြထြက္ရင္ နင္တို႕ ဆိုရမွာတဲ႕။ ငါ နင္တို႕ကို ေပးမယ္ဆိုၿပီး သူ႕ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဆိုျပတယ္။ အဲဒီတေခါက္ပဲ နားေထာင္ဖူးတယ္။ ဒါက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႕ က်မနဲ႕ ရင္းႏွီးမႈေပါ႕ေနာ္။ ကိုၾကီးနဲ႕ အကိုလို ႏွမလို ရင္းႏွီးမႈမ်ိဳးေပါ႕။
ေနာက္တခ်က္ေျပာခ်င္တာက က်မတို႕ ရဲေမေတြထဲမွာ အကုန္လံုးက ေက်ာင္းသားရဲေမေတြမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႕စိတ္ဓါတ္နဲ႕ကိုယ္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ႕မွ လာတဲ႕ ရဲေမေတြမဟုတ္တဲ႕ သူေတြလည္းပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ရဲေမေတြဟာ က်မတို႕ေက်ာင္းသားရဲေမေတြကို အင္အားျဖည္႔မယ္ဆိုတ႕ဲအေနနဲ႕ KIA က ဖမ္းထားတဲ႕သူေတြကို စည္းရံုးေရးဆင္းၿပီး ေခၚယူလာတာ။ KIA ကလည္း စုေဆာင္းေရး ဆြဲတယ္။ စုေဆာင္းေရး ဆြဲတယ္ဆိုတာကလည္း ရြာေတြ၀င္ၿပီး လူဖမ္းတာပဲ။ၿပီးရင္ စစ္သင္တန္းေပးလိုက္တာပဲ။
အဲလို ေကအိုင္ေအ သင္တန္းဆင္းရဲေမေတြကို က်မနဲ႕ စိုးစိုးလြင္နဲ႕ကိုယ္တိုင္ ေနာင္ရာပါမွာ ဆင္းၿပီးေတာ႕မွ သူတုိ႕ကို စည္းရံုးေရးဆင္းၿပီးေတာ႕မွ ငါတို႕ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႕နဲ႕လက္တြဲပါဆိုၿပီး ေခၚလာခဲ႕တဲ႕ ရဲေမေတြရွိတယ္။အခ်ိဳ႕ရဲေမေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကို မွတ္မိတယ္၊ မႏြယ္တို႕ မသြယ္တို႕ေနာက္မေအးတို႕ေပါ႕ အတိုေကာက္ပဲ သိေတာ႕တာ။ေနာက္ သန္းသန္းေ႒းေပါ႕။ သူတုိ႕က ေကအိုင္ေအ သင္တန္းဆင္းေလးေတြ။
တပ္တြင္းမွာေတာ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ဥကၠ႒ျဖစ္သြားၿပီးတဲ႕ေနာက္မွာ သိပ္ၿပီး ျပႆနာ ၾကီးၾကီးမားမားရယ္လို႕မရွိဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးရွိၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေရွ႕တန္းကေန ျပန္လာၿပီး ေနာက္တန္းမွာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္စုလာၾကတယ္။
အဲလို ျပန္စုလာတဲ႕ အခ်ိန္မွာ ေနာက္တန္းမွာလည္း မ်ိဳး၀င္းရယ္၊ သူ႕ရဲ႕ ေကာ္မန္ဒိုအဖြဲ႕ရယ္ေပါ႕။ အဲဒီမွာ သူ႕ရဲ႕ ေကာ္မန္ဒိုအဖြဲ႕လို႕ေျပာရတာက မ်ိဳး၀င္းက ေကာ္မန္ဒိုအဖြဲ႕ဖြဲ႕တယ္။ ဘယ္သူေတြပါၿပီ ဘယ္လိုေတြ ေပးလိုက္မွန္းကို က်မတို႕ မသိလိုက္ရဘူး။ သိတယ္မဟုတ္လား။ စနစ္နဲ႕ ဖြဲ႕တာလား သူ႕ဟာ သူ လူေရြးၿပီး ဖြဲ႕တာလား ဆိုတာလည္း မသိရဘူး။ေနာက္ သံေခ်ာင္းက တိုက္ပြဲမွာ လက္ထိလာေတာ႕ မ်ိဳး၀င္းကို ဒု စစ္ေရးတာ၀န္ခံေနရာေပးလိုက္ၾကတယ္။
မ်ိဳး၀င္းကေတာ႕ ဒု စစ္ေရးတာ၀န္ခံျဖစ္သြားတယ္။ လုပ္ပိုင္ခြင္႔ေတြ အရမ္းမ်ားလာတယ္။ IO ရံုးကိုလည္း သူကိုင္တယ္။ ေနာက္ ေကာ္မန္ဒိုကလည္း သူ႕ရဲ႕တပ္ဖြဲ႕ပဲျဖစ္တယ္။
ေနာက္ေျပာစရာရွိတာက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းသားတပ္မွာလည္း လခစားတာေတြ အခြင္႔အေရးတန္းတူညီတူ မရတာေတြ ရွိတယ္။ မညီမွ်တာေတြ ရွိတယ္။
ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ေတြက လစာေတြ ဘာေတြ ရတယ္။ ပိုက္ဆံကိုင္ရတယ္ေပါ႕၊အဲဒီတုန္းက ဘ႑ာေရးမွဴးက ေအာင္ၾကီး။ သူတုိ႕လူၾကီးေတြဆိုရင္ ေနကာမ်က္မွန္ေတြ ဘာေတြ၀ယ္တပ္၊ ဂ်ာကင္အေကာင္းစားေတြဘာေတြ ၀တ္ၿပီး ေနႏိုင္တယ္။
ေအာက္ေျခ ရဲေဘာ္ရဲေမေတြကေတာ႕ ဘာ၀င္ေငြမွ မရွိဘူး၊ပိုက္ဆံလည္း တျပားမွ မရွိဘူး။ ရဲေဘာ္ရဲေမေတြ ဘ၀က သိပ္ဆင္းရဲတာ။ ဒီေလာက္ေအးတဲ႕ေနရာမ်ိဳးမွာ ေစာင္မရွိအေႏြးထည္မရွိဘဲေနၾကတာ။ သူတို႕လူၾကီးပိုင္းေတြသာ အသားဗူးေတြဘာေတြ စားႏိုင္တာ၊ ရဲေဘာ္ရဲေမေတြကေတာ႕ ဟိုအရြက္ခူးဒီအရြက္ခူးနဲ႕ စားရတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကေတာ႕ ဘိုဘိုေျပာတဲ႕ အပိုင္းေတြထဲမွာလည္း ပါတယ္။
ေနာက္ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ျဖစ္ရင္ Runner ေတြဘာေတြ ထားတာကိုလည္း က်မကေတာ႕မၾကိဳက္ဘူး။ တကယ္တမ္းမွာ ဘိုဘိုတုိ႕ဘာတို႕က မ်ိဳး၀င္းရဲ႕ Runner ျဖစ္ခဲ႕တာေတြဘာေတြက ျဖစ္မွ မျဖစ္သင္႔တာ၊ မျဖစ္သင္႕ဘူးဆိုတာက သူလည္း ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႕ ေတာခိုလာတာ၊ ငါလည္း ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႕ ေတာထဲလာၾကတာ။ အတူတူပဲေလ။ အဲဒါကို ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ျဖစ္လို႕ဆိုၿပီး ကိုယ္႕ရဲေဘာ္ကိုပဲ ကိုယ္ရံေတာ္ေတြဘာေတြနဲ႕ အခ်င္းခ်င္းျပန္ခိုင္းၾကတာ၊ ဒါကို က်မက လံုး၀ မၾကိဳက္ဘူး သေဘာလည္း မက်ခဲ႕ဘူး။ မျဖစ္သင္႕တဲ႕ကိစၥလို႕ အမကေတာ႕ထင္တယ္။ ဒါမ်ိဳး မညီမွ်မႈေတြကေတာ႕ ရွိတယ္။
မ်ိဳး၀င္းကိုေတာ႕ ၾကိဳက္ကို မၾကိဳက္တာသူ႕ကို။ သံေခ်ာင္းကေတာ႕စစ္သားေကာင္းတေယာက္လိုေတာ႕ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ေတာ႕မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူက ၾကမ္းတမ္းလြန္းအားၾကီးတယ္။ က်မ အျမင္ကို ေျပာျပတာပါ။
အပိုင္း(၇)
၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ၃ ႏွစ္ေျမာက္ ၈ ေလးလံုးပြဲကို က်မတို႕ ABSDF-NB ဗဟို လိုင္စင္စခန္းမွာအၾကီးအက်ယ္က်င္းပဖို႕ လုပ္ၾကတယ္ေလ။
အဲဒီ ၈ ေလးလံုးပြဲ လုပ္ဖို႕အခ်ိန္မွာ အဲဒီရက္ပိုင္းမွာပဲ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနတဲ႕အခ်ိန္မွာ သိုက္ထြန္းဦးရဲ႕ runner စိုးမင္းေအာင္ ထြက္ေျပးသြားတယ္ လို႕ ၾကားရတယ္။
ေနာက္ပိုင္း စိုးမင္းေအာင္ကို ဗ်ဴဟာ(၂)ကို ေခၚၿပီး စစ္ၾကတယ္။ က်မတုိ႕ကေတာ႕ ဗဟိုမွာပဲ။ ေနာက္ရွိေသးတယ္ ၈ ေလးလံုးပြဲေန႕မွာ အဆိပ္ခတ္မယ္ဆိုတဲ႕ သတင္းေတြလည္း ျပန္႕ေနတာတုိ႕ဘာတို႕ေပါ႕။လံုျခံဳေရးေတြယူၾကတယ္။
ပြဲေန႕အတြက္ စားဖိုေခ်ာင္ကိုတာဝန္ယူေတာ့ က်မတို႕ ရဲေမေတြပါၾကတယ္။ လူတိုင္းစားဖိုေဆာင္ကိုဝင္ထြက္ခြင့္မရွိဘူး။
ဒါနဲ႕၈.၈.၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ။၈ ေလးလံုး အခမ္းအနားၿပီးေတာ႕ မ်ိဳး၀င္းနဲ႕ေက်ာင္းသား IO ရံုး တုိ႕ အဖြဲ႕က လူေတြကို စဖမ္းတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ လူေတြ စဖမ္းေနၿပီ။ ဒါေပမဲ႕ က်မလံုး၀ မသိဘူး။လူေတြဖမ္းေနတာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မကို ABSDF-NB ဥကၠဌ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကေခၚေျပာတယ္ ။ က်မကို ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ကဖြင့္လွစ္တဲ့ ေဖာက္ခြဲေရးသင္တန္း ( မိုင္းသင္တန္း) တက္ဖို႕ ေျပာတယ္။ ရဲေမထဲက ေအးမိစံ လည္းပါတယ္။ က်မမွတ္မိသေလာက္ေပါ့ေနာ္။ေမာင္ေမာင္ၾကြယ္၊စိုးေလး၊ပါတယ္။
ဆိုေတာ့ ၾသဂုတ္လ ၁၂ ရက္ေန႕ ဒီ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဗဟို ဒီလိုင္စင္စခန္း မွာဖြင့္လွစ္တဲ့မိုင္းသင္တန္း စတက္ေနရတယ္။အဲမွာသင္တန္းတက္ေနေတာ့ တေန႕တေန႕ တပ္တြင္းအေျခအေနေတြနဲ႕လည္း ေ၀းသလိုျဖစ္သြားတယ္။ တပ္နဲ႕ ေ၀းသလိုျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာက တပ္ထဲမွာဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆိုတာ ကို သိပ္မသိေတာ႕ဘူး။မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ေပါ့ေနာ္သင္တန္းမွာအခ်ိန္ကုန္ေနတာ။။
သိတဲ႕အတို္င္းပဲအစဥ္အဆက္ လူေတြဖမ္းရင္လည္း ဘာေၾကာင္႔ဖမ္းတယ္ဆိုတာမ်ိဳး သတင္းထုတ္ျပန္တာမ်ိဳးေတြလည္း ဘယ္တုန္းကမွမရွိခဲ့ေတာ႕ ေတာ္ရံုဆို မသိဘူး။ တကယ္ေတာ႕ မ်ိဳး၀င္းတုိ႕ သံေခ်ာင္းတုိ႕က မဆလကို မၾကိဳက္ဘူး နအဖကို မၾကိဳက္ဘူး ေတာ္လွန္မယ္သာ ေျပာတာ သူတုိ႕ လုပ္ပံုကိုင္ပံုက မဆလအစိုးရနဲ႕ တထပ္တည္းက်ေအာင္ လိုက္လုပ္တယ္။ သူတို႕လက္ထဲမွာ ရွိတဲ႕ အာဏာကို အဲဒီလိုပဲခ်ဳပ္ကိုင္ထားၿပီး လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီပံုဆန္အတိုင္း တထပ္တည္းက်ေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။
သူတုိ႕က လူေတြကို ထစ္ခနဲရွိရင္ ဖမ္းတယ္။ ဘာေၾကာင္႕ဖမ္းတာလဲ ဆိုတာ မေျပာဘူး။ သတ္ခ်င္တဲ႕ သူကို သတ္ခ်င္သလို သတ္တယ္။ ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုတာလည္း မေျပာရဘူး ၊ မသိရဘူး။ အဲဒါမ်ိဳးေတြ လုပ္တယ္။ ဖမ္းၿပီးရင္လည္း လူေတြကို အေပၚေစာင္မွာ သီးသန္႔ထားတယ္။ အဲေတာ႕ သူတုိ႕ေတြ ဘယ္ကတည္းကစၿပီး လူေတြကို ဖမ္းေနတာလဲဆိုတာ ေအာက္ေျခက ရဲေဘာ္ေတြ က်မတို႕ ေသခ်ာကို မသိတာ။အဲ့ဒီတုန္းက ။
မွတ္မွတ္ရရဘဲ. အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ဒီနန္းေစာ။ထက္ထက္ ။ေအးသန္းတို႕။ ခင္ေရႊလိႈင္ ( ၁၉၉၀ ဇြန္မွာ မွ တပ္ရင္း ၄၀၁ ကေန ေ၇ာက္ရွိလာသူ) ။သင္းသင္းညီတို႕ အမ်ားၾကိးေပါ့ေနာ္ .. KIA ကေပးတဲ့ သူနာျပဳသင္တန္း ကို သြားတက္ေနၾကရေတာ့ သူတို႕တေတြ KIA နယူးကင့္မွာဘဲ သြားေနေနၾက၇တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ေက်ာင္းသားတပ္မွာမ ေနၾကရဘူး။
တေန႕က်မက မိုင္းသင္တန္းယူအျပီး က်မတို႕ ရဲေမေဆာင္အျပန္ ဒီ ခန္းမေဆာင္ကေနျဖတ္အေလွ်ာက္မွာ လူေတြစုေဝးေနတာေတြ႔လို႕ ၾကည့္
မိလိုက္တယ္။ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ကိုခင္ေမာင္ေအး ( ကိုအားစိုက္ - မႈိင္းေသာ္ေဝ) ကို လက္ေနာက္ျပန္ၾကိဳးတုတ္ ျပီး ေဇာက္ထိုး ခ်ီဆြဲထားတာျမင္လိုက္ရတယ္။ ဟာ...ဆုိၿပီး စိတ္ထဲတင္းကနဲျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္လည္းမေကာင္းဘူး။ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲေပါ႕။
သူ႕ကို တျခားရဲေဘာ္ေတြ ဆြမ္းၾကီးေလာင္းပြဲေပါ့ .. ေဇာက္ထိုးအေနအထားၾကိးနဲ႕ကို မ်က္ႏွာကို စစ္ဖိနပ္ေတြနဲ႕ ဝိုင္းကန္ေနၾကတာေတြ႕တယ္။ တျခားရဲေဘာ္အခ်ဳိ႕လည္းေတြ႕တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ရန္ေအာင္ ကိုေတြ႕တယ္ ။အားလံုးကေတာ့ လူရုပ္မေပၚေတာ့ပါဘူး။ ဖူးေယာင္ စုတ္ျပတ္သတ္ေနၾကျပီ။ ေသြးသံေတြျဖစ္ေနၾကျပီ ။
သူ႕ကို ဘယ္ကတည္း ကစအဖမ္းခံထားၾကရမွန္းက်မ အတိအက် မသိဘူး။ဒါေပမဲ့ ခုေနာက္ပိုင္းမွ သိတာကေတာ့ ဒီ လိုင္စင္ဗဟိုစခန္းမွာ ၾသဂုတ္လ ၁၀ ရက္ ၁၉၉၁ မွာစ
ျပီးအဖမ္းအဆီးရွိတယ္ သိရတယ္။ ကိုခင္ေမာင္ေအး (ကိုအားစိုက္ )ဆိုတာ အရင္သတင္းျပန္ၾကားတုန္းကဆိုရင္
က်မ ကို ဒီ ABSDF-KS အမွတ္စဥ္ ၃ ကစျပီး က်မတို႕ ဒီ AB -KS ကေက်ာင္း သားတပ္မေတာ္ အတြက္ ဗီြဒီယို ရိုက္တာမွာ ၾကီးၾကပ္ခဲ့သူ။
ABSDF-NB ျဖစ္လာေတာ့ ေလးစိန္ (ဦးစိန္ ေသဆံုး) ကပါ အၾကံေပး သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ က်မ မွတ္မိတာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဦးေစာရင္ေထြး လည္း က်မကို သင္ၾကားအၾကံေပး ရိုက္ကူးခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဗီြဒီယို အစီအစဥ္မွာ ဝဏၰေဇာ္ ၊ ဘိုဘို တို႕ပါ ပါဝင္ရိုက္ကူး အားျဖည့္လာတာ။
တညေနမွာ မိုင္းသင္တန္းကျပန္ေရာက္လို႕ရဲေမေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ႕ မခ်ိဳကို ဖမ္းသြားၿပီလို႕ ရဲေမေတြကေျပာေနၾကတယ္။
အံ႕ၾသသြားတယ္။ အဲ့ဒါ ဒီ ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္ေန႕ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာေပါ့ေနာ္ ။
ဘာျဖစ္လုိ႕ ခင္ခ်ိဳဦးကို ဖမ္းရတာလဲ။ ခင္ခ်ိဳဦး ပါရင္ က်မ ပါမယ္လို႕က်မ အဲ့ ဒီတုန္းက တပ္ရင္းမွဴးတဦးျဖစ္တဲ့သိုက္ထြန္းဦးကိုေျပာခဲ့ေသးတာမွတ္မိတယ္.
သိုက္ထြန္းဦးကေတာင္ေျပာတယ္ .. ဘာမွပူေနစရာမလိုဘူးေပါ့ ။ ဖမ္းထားတဲ့ လူေတြဟာ မဟုတ္ရင္ျပန္လြတ္မယ္ေပါ့ ။မင္းမဟုတ္ရင္ပူစရာမလိုဘူးေပါ့ ၊
အဲ့လို .. ဆိုေတာ့ ပူေနတာကိုကဘဲ ဟုတ္ေနသေယာင္ေပါ့ေနာ္ ..အဲ့တုန္းက အေျခအေနေတြက .မွန္းရခက္ေအာင္ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနတယ္။
ေနာက္ေတာ့ က်မတို႕ ရဲေမေဆာင္မွာ မခ်ဳိ သတင္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ဂယက္ရိုက္ေနတယ္။
က်မလည္း တပ္စုမွူးဂ်ဴဂ်ဴး(မာမာထြန္း - မိုးေကာင္း..ေနာင္သံေခ်ာင္းနဲ႕ လက္ထပ္ခဲ့တဲ႕သူ)ကိုေမးေျပာေျပာတယ္ ။
ဂ်ဴဂ်ဴး ၊ေဆးဆရာမတိမ့္ေဆြ ၊ စန္းစန္း၊ေဆးဆ၇ာမေဘာက္မိုင္၊ စိုးစိုးလြင္၊တို႕နဲ႕ ေျပာၾကေတာ့ ေနာက္ထပ္ မိန္းကေလး တေယာက္ရွိသးတယ္ ။
ဗ်ဴဟာ ၂ မွာ ပထဆံုးအဖမ္းခံ အႏွိပ္စက္ခံျပီးေသသြားတယ္ေျပာတဲ့ စိုးမင္းေအာင္ထြက္ခ်က္ေတြမွာ လူ အေယာက္ ၅၀ ေလာက္ စာရင္းပါေနတယ္ေပါ့ ၊
အဲ့လို တီးတိုးေျပာၾကေတာ့ က်မသိလိုက္ျပီ ။
အဲ့မွာက်မေျပာမိတယ္ ၊ ေအး အဲ့ဒီမိန္းကေလး ငါဘဲ ေနမွာဘဲ လို႕ ေျပာလိုက္မိတယ္ ။ အေျခအေနေတြကို က်မ တြက္ဆေနၾကည့္မိတယ္။
တကယ္ပါဘဲ.အဲဒီေန႕ ၾသဂုတ္လ ၂၃ ရက္ေန႕ ညေန ၆နာရီမွာေတာ့ က်မ မိုင္းသင္တန္္း ကအျပန္။ က်မကို လာဖမ္းၾကၿပီ။
မ်ဳိးဝင္းကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္တဲ့အဖြဲ႕ လာဖမ္းၾကတာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မက မိုင္း သင္တန္းမွာသံုးတဲ့ ဒါးနဲ႕ ဝါးအဆစ္ေလးေတြ ေနာက္ေန႕ သင္တန္းမွာသံုး
ဖို႕ ျပင္ဆင္ေနတာေပါ့ေနာ ။ ဆိုလိုတာက က်မလက္ထဲမွာဓါး ရွိေနတယ္။
တခ်ိန္တည္း စစ္ဘိနပ္သံေတြနဲ႕အတူ မ်ဳိးဝင္းရဲ႕ ဂ်ဴဂ်ဴး လို႕ေအာ္ေခၚသံ ၾကားေတာ့က်မ အခန္းထဲကေနထြက္ျပီးအၾကည့္ မ်ဳိးဝင္းနဲ႕ က်မ မ်က္ႏွာျခင္း
ဆိုင္အေတြ႕ မ်ိဳး၀င္းက ေျပးဝင္လာတယ္။ေနာက္က်မလက္ထဲမွာကိုင္ ထားတဲ့ဓါးျမင္ေတာ့သူတန္႕သြားတယ္ ။အေျခအေနေတြက သိပ္ျမန္ ဆန္လြန္း တယ္။
အဲဒီမွာ ေသခ်ာသြားၿပီ ငါ႕ကို ဖမ္းျပီလို႕။
ဓါးကို ေအာက္ လႊတ္ခ် ေပးလိုက္တယ္။ ဓါးကိုျပစ္ခ်လိုက္တာနဲ႕မ်ဳိးဝင္းကက်မ ရဲ႕ ပခံုး၂ဘက္ကို သူ႕အားနဲ႕ တြန္းျပီး ဆြဲလွည့္ လိုက္တယ္။
က်မ မ်က္ႏွာနဲ႕ဝါးနံရံနဲ႕ ကပ္သြားတာေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ က်မရဲ႕ လက္ဝဲလက္ကို ခါးစပ္ကေန ေနာက္ျပန္ယူျပီး ေက်ာအထက္ကို ဆြဲပင့္ယူလိုက္တယ္။
ေနာက္ က်မရဲ႕ ညာဘက္လက္ကိုၾကေတာ့ ခါးစပ္ကေနယူတာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေခါင္းအေပၚဘက္ ညာဘက္ နား နားကေနေပါ့ .. ေျပာရရင္ ညာဘက္လက္ကို ပခံုး
အေပၚကေန ဆြဲယူျပီး ေက်ာအေနာက္ဘက္ကေန ေအာက္ကို ဆြဲခ်တာေပါ့ေနာ..။ ဆိုေတာ့ က်မ ေက်ာအေနာက္ဘက္မွာ လက္ဝဲလက္က ေက်ာ အေပၚဘက္လွန္တင္ထားျပီး လက္ယာလက္ က ညာဘက္ ပုခံုးအေပၚ ကေန ေက်ာေအာက္ဘက္အေနအထားမွာေပါ့ ။ ျပီးေတာ့မွ ေက်ာ္ထင္ဦး ( IO ရံုး) က ဘယ္ဘက္လက္မ နဲ႕ ညာဘက္လက္မ ၂ဘက္ကို ဆြဲျပီး လက္ေခ်ာင္းခတ္တဲ့ လက္ထိပ္နဲ႕ ခတ္ေတာ့တာဘဲ။
ေတာ္ေတာ့ကို ေနရခက္တဲ့ အေနအထားနဲ႕ ပထမဦးဆံုးစထိတာဘဲ ။ လူရဲ႕အေနအထားက
ရိုးရိုးလက္ေနာက္ျပန္ၾကိဳးတုတ္တဲ့အေနအထားမဟုတ္ေတာ့ ..ျပီးေတာ့ အေၾကာကလည္း မေပ်ာ့ေျပာင္းေတာ့့ လက္မ ၂ ဘက္အေနအထားက ကြာလာေလေလ .. လက္မ ခတ္ထားတဲ့ လက္ထိပ္က တင္းၾကပ္လာ ေလေလ ေပါ့။ အဲ့ဒီအေနအထားနဲ႕ က်မကိုအေပၚ အိုင္အို ရံုးကို ေခၚသြားၾကတယ္။
ဟုိေရာက္ေတာ႕လည္း ေမၾကီးေပၚကို ေျခဆင္းထိုင္ခို္င္းၿပီး ေျခေထာက္ ကိုၾကိဳးတုပ္တယ္။လက္ေနာက္ျပန္အေနအထားကို မျပင္ေပးဘဲ အဲ့ဒီအတိုင္း
ထား ထားတယ္။တမင္ကိုလုပ္ထားတာ သိသာတယ္။မ်က္လံုး ကို အဝတ္စ တခုနဲ႕ လာစည္းပလိုက္တယ္။ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ အဲ . အဲ့ဒီေန႕ကစျပီး
မ်က္စိပိတ္ခ်ည္၊ေျခေထာက္ၾကိဳးတုတ္ .လက္ျပန္တုတ္ ျပီး ၾကိဳးအစေတြကို ဝါးနံရံမွာျပန္ခ်ည္ ျပီးေနခဲ့ၾကရတာ က်မတို႕လြတ္တဲ့အထိပါပဲ ။အဲလုိ ပံုဆန္နဲ႕ ထားခဲ႕ၾကတာ။
အသတ္ခံခဲ့ရသူေတြ ကိုလည္း အဲဒီပံဳဆန္အတိုင္းပဲ ထားၾကတာ တကယ္ကို သူတုိ႕ အသတ္ခံရတဲ့ေန႕အထိ ထားခဲ႕တာ။
သိတဲ႕အတိုင္းပဲ ဖမ္းထားတဲ႕ သူေတြကိုေတာ႕ ေန႕ေန႕ညည အရက္ကေလးတခြက္ေလာက္ေမာ့ျပီး ရိုက္ခ်င္တဲ႕သူေတြဝင္ရိုက္ၾက ကန္ခ်င္သူေတြဝင္ကန္ၾက လုပ္ေနၾကတာ။ ၀ိုင္း၀ိုင္းၿပီး ဆြမ္းၾကီးေလာင္းၾကတာ။ အင္း.လူ႕အခြင့္အေရးအတြက္တိုက္ပြဲဝင္ေနပါတယ္ဆိုသူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္မ်ား ေပါ့ေလ။ တရားက်စရာပဲ...။
ဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ တညလံုး ထားတယ္။က်မကို IO ရံုး မွာ။ေျမၾကီးေပၚမွာ။ ညအခ်ိန္က်ေတာ့ အဲဒီမွမိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႕ ေအာ္သံၾကားတယ္။ တကယ္ကို မခ်ိမဆန္႕ ထြက္လာတဲ႕ အသံမ်ိဳး။ ဒါ မခ်ိဳရဲ႕ ေအာ္သံ။ က်မ ရင္ေတြခုန္လာတယ္။ စိတ္ပူတာေရာ…ေအာ္သံက ေတာ္ေတာ္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္၊ ရင္ထဲကေန လာတဲ႕ မခံခ်ိမခံသာရင္ ထြက္လာတဲ႕ မခ်ိမဆန္႕အသံမ်ိဳး။
မ်က္စိကိုလည္းစည္းသြားေတာ့ ကိုယ္လည္းမျမင္ရေတာ့ အသံဘဲၾကားေနရတယ္။ ဘုရားတ...လာတယ္ ။ ...သူတို႕ မိခ်ဳိကို ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ လုပ္ေနၾကသလဲ ။ ၾကားေနရတဲ့အသံကေတာ့ မၾကားဝံ့စရာဘဲ။ မိခ်ဳိဆီကေအာ္ဟစ္ ဲျငီးတြားသံေတြ ထြက္လာေလေလ IO ရံုးမွာ ရွိေနတဲ့သူေတြရဲ႕ ရီသံေတြလိႈင္ေနေလေလဘဲ။
မခ်ိဳရဲ႕ မခ်ိမဆန္႕ေအာ္သံနဲ႕ သူတို႕ရဲ႕ ရီသံေတြက က်မကို ပိုၿပီး နာက်င္ေစတယ္။
အေနအထားအရလည္း လက္မခတ္ထားတဲ့အေနအထားနဲ႕ ထားထားတုန္း။ညာဘက္ လက္
ပုခုံး တခုလံုး ကိုက္ခဲနာက်င္ေနျပီ။ ထံုလာတယ္။ေက်ာ တခုလံုးပါ နာက်င္တာေတြ ျပန္႕လာတယ္။လက္မ ႏွစ္ခုလံုးတစစ္စစ္ နဲ႕နာေနျပီ။
နာေနရင္းနဲ႕ပဲ လူဝင္လူထြက္ေျခသံေတြၾကားေနရတယ္ ။ မလုပ္ပါနဲ႕ကြာ ဆိုတဲ့အသံၾကား
တယ္။အျမီးေပးမယ္ ေျပာသံၾကားတယ္ ။ ခဏဘဲ. ဖိနပ္သံၾကားတယ္။ ေနာက္ရီေနၾကတယ္ ရီသံေတြ ထပ္ ၾကားရတယ္။
အဲဒီအသံကို နားေထာင္ေနတုန္း ဒိုင္း ကနည္း အသံကို ၾကားလိုက္ရၿပီး ေခါင္းတခုလံုးျပဳတ္ထြက္သြားသလို ဘဲ.မ်က္လံုး
စည္းထားတဲ့ၾကားက အလင္းတန္းလွ်က္ကနဲ ေတြ႕လိုက္တယ္။တကိုယ္လံုး က်င္ထြက္သြားတယ္ ။ နားေတြ အူသလိုျဖစ္သြားတယ္ ။ ။ဒါ Electric
Shock ေပးလိုက္တာ ။ က်င္စက္ေလ ။ Shock ရိုက္တာ။ ဟာ…ဆိုၿပီး ေနာက္တခ်က္
ထပ္လုပ္တယ္ ။ တအားခံရခက္တလိယ္ ။နာက်င္တယ္ ဘာညာဆိုတာေတြ ထက္ပိုတယ္။ ဘယ္လို ဆိုး၀ါးတဲ႕ ခံစားခ်က္လည္း ဆိုတာ ေျပာျပဖို႕ က်မမွာ စကားလံုး မရွိဘူး။
အဲလို ေခါင္းကို shock ေပးေနရင္းနဲကို ဒါ...စစ္ေၾကာေရးမဟုတ္ေသးဘူးတဲ့ ။ ေခါင္းမာရင္ ဒီထက္ ဆိုးမယ္လို႕ တေယာက္က ေျပာတယ္။
အဲဒီ အသံရွင္ကို က်မ သိတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ က်မ မေျပာခ်င္ေတာ႕ဘူး။ အသံရွင္ က သူလည္းပဲ အသတ္ခံလိုက္ရတဲ့အထဲ ပါသြားျပီ။
က်မကိုခြင့္ လႊတ္ၾကပါ. က်မ မေျပာရက္ေတာ့လို႕ပါ။ မေျပာပါရေစနဲ႕ေတာ့ ။
ေနာက္ အသံေတြၾကားေနရတယ္ ။ တစံုတဦးကို IO ရံုးထဲေခၚလာတယ္ ။
သူတို႕ေျပာဆိုေနတာၾကားတယ္။ မိခ်ဳိကို ေခၚလာတယ္ ။က်မ အဲ့ဒီအေနအထားနဲ႕ ဘဲ ျငိမ္ေနလိုက္တယ္ ။ေက်ာ္ထင္ဦးက ေျပာေနတယ္ ။ဒီေကာင္မက အရာရွိတဲ့ ..။
ဘုရား…ဘုရား… ေရ။ က်မ ဒုကၡေရာက္ျပီ ။ သိလိုက္ျပီ။အရာရွိလို႕ က်မကို တေယာက္ေယာက္ ေျပာလိိုက္ျပီ ။
သြားျပီ ။ငါေတာ႕ ေကာင္းေကာင္း ခံရျပီ ဆိုတာ သိလိုက္ၿပီ။
က်မ နားမွာ က်မကို ႏိုးေနလား အိပ္ေနလား ဆိုၿပီး ေျပာဆိုေနၾကတဲ႕ အသံေတြလည္း ၾကားရတယ္။ အိပ္ျပီးထင္တယ္ လို႕ တေယာက္က ေျပာတယ္ ။က်မ အိပ္သလို ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္ ။ ေက်ာ္ထင္ဦး ...ဆက္ေျပာတယ္။ NIB က ဒုဗိုလ္တဲ့ ။ ဟာ...ဟာ.. NIB က ဒုဗိုလ္တဲ႕...။
ဌာနနဲ႕ ရာထူး က်မသိေအာင္ က်မနားလာေျပာေနျပီ။
အဲဒီညကို ေက်ာ္လြန္လာျပီ ။ မနက္ေရာက္လာျပီ။ တညလံုးအိပ္မရ ဘူး။
တကိုယ္လံုး ေက်ာကေန ပခုံးတခုလံုး ကိုက္ခဲေနျပီ ။
အဲဒီမွာ မနက္ပိုင္းမွာ သန္းေဇာ္ လာၾကည္႔တယ္ ထင္တယ္၊ က်မေေနာက္နားကေန သန္းေဇာ္ အသံၾကားတယ္။ ဟာ ... ဒီအတိုင္းထားထားတာလား..တညလံုးတဲ့။
က်မ လက္မႏွစ္ဘက္ ကိုခတ္ထားတဲ့လက္ထိပ္ကို ျဖဳတ္ေပးတယ္ ။ ခ်က္ခ်င္းေတာင္ ညာဘက္လက္ကို ေအာက္ ျပန္မခ်ႏိုင္ဘူးေလ။
အဲ့ဒါၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္ေန႕ မနက္ပိုင္းေပါ့ေနာ္။ ေန႕လည္ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ။
သင္းသင္းညီ၊ေအးေအးသန္း၊စိုးစိုးလြင္။နန္းေအာင္ေထြးၾကည္။ေနာင္ရာပါစခန္း။
အပိုင္း(၈)
ေနာက္တေန႕ ေန႕ လည္ေလာက္မွာေပါ့ ။ ၂၄ရက္ေန႕မွာေပါ့ သံေခ်ာင္းလာစကားေျပာတယ္။ေခါင္းမမာဘဲ ေအးေအးေဆးေဆးဝန္ခံဖို႕ေပါ့ေနာ္။
မငယ္တဲ႕…မင္း ေခါင္းမာရင္ ေသသြားလိမ့္မယ္ေပါ့ ။ ဟုတ္တယ္ေျပာလိုက္ရင္ေနာက္ကို လႊတ္ေပးမယ္ေပါ့ေနာ္။ မင္းဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ေမးတာေပါ့ ။
က်မ ကလည္း ေခါင္းခါတယ္ .. တခုခုမွားေနျပီ Cs ေပါ့ေနာ္ ။ ကိုယ္က ဟုတ္မွ မဟုတ္တာေလ။
အားေမာင္ေရ ..မင္းေတာ့ ခံရေတာ့မယ္ေကာညယ္ .. တဲ့ ။ အဲ့ဒါ ..အဲ့ဒါ က်မကို IO ရံုးမွာဘဲထားထား တုန္းေပါ့ေနာ္ ။သံေခ်ာင္းက လာေျပာတယ္ .. အဲ့လို ။
က်မကိုစစ္ေၾကာေရးမဝင္ရေသးဘူးေလ .. အဲ့ဒီအခ်ိန္အထိ။ဒါေပမဲ႕ က်မ လန္႕ေနျပီ .ေၾကာက္ေနျပီ ။
ညကေလးတင္ က်မ အျမီးဆိုတာ ခဏေလး ခံလိုက္ရတယ္ .မဟုတ္လား။ မခ်ိမဆန္႕ ေအာ္သံေတြလည္းၾကားေန၇ေတာ့..။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကမွ ဒီ ေထာက္လွမ္းေရး
ဆိုတာၾကီးဟုတ္မွ မဟုတ္ေတာ့ ..မဟုတ္ဘူး ..ေခါင္းခါတာေပါ့ ။
သူတုိ႕က ဘယ္လိုလဲ ဆိုေတာ႕ နားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ ေသခ်ာ ရွင္းျပမွ ရမယ္။ မိန္းကေလးထဲမွာ စဖမ္းတာက မိခ်ိိဳကို စဖမ္းတယ္၊ ၿပီးေတာ႕က်မကို ဖမ္းတယ္။ က်မကို ဖမ္းတဲ႕ အခ်ိန္မွာ သူတုိ႕က မိခ်ိဳကို က်မက ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုတာကို ရေအာင္ စစ္တယ္။ က်မကို ဟုတ္ပါတယ္ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိပါ ဆိုတာကို မိခ်ိဳ ဆီကေန ရေအာင္ကို စစ္ၾကတာ။ အဲဒါေၾကာင္႕ က်မကို ဖမ္းတဲ႕ ေန႕က မိခ်ိဳကို သူတုိ႕ အေသႏႊာၾကတာ။ မိခ်ိဳကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ေအာ္တာ။ သူ႕ရဲ႕ အသံေတြကလည္း တကယ္႕ကို မခ်ိမဆန္႕ ဆိုေတာ႕ ေၾကာက္တာေပါ႕။ သိတယ္ မဟုတ္လား။
က်မကို သူတုိ႕ စစ္ေတာ႕ သူတုိ႕က က်မကို ေထာက္လွမ္းေရးက ဆိုတာကို အတင္းဘဲ မရရ ရေအာင္မဟုတ္မဟတ္၀န္ခံခ်က္ရေအာင္စစ္တာျဖစ္သြားၿပီ။ သူတုိ႕ ၂၄ ရက္ေန႕မွာ က်မကို မစစ္ေသးဘူး။ အဲ.. ၂၄ ရက္ည ဆိုေတာ့၂၅ ရက္ေန႕အကူးပိုင္း ေလာက္မွာမွ ေနမယ္ က်မကို စစ္တာ။ စတာ.. စစ္ေၾကာေရးစဝင္တာ ။
စစ္ေတာ႕ က်မက ကိုယ္မွ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္တာ မဟုတ္တဲ႕ အေၾကာင္း ေျပာတာေပါ႕။ က်မက မဟုတ္တဲ႕အေၾကာင္း ေျပာေလ ပိုၿပီးေတာ႕ တိုးလုပ္ေလပဲ။ Electric Shock ေပးတာ ။ က်င္စက္ေလ ။ Shock ရိုက္တာ ။ အင္း .. IO ရံုးမွာဘဲ ေပါ့ ။က်မကို စစ္တဲ႕သူေတြကလည္း သန္းေဇာ္တို႕ ေဇာ္ေဇာ္မင္းတုိ႕ပဲ။ မ်ိဳး၀င္းနဲ႕ သံေခ်ာင္းက လံုး၀ လာမစစ္ဘူး က်မကို ။ ေနာက္တျခားလူေတြလည္းပါ ပါတယ္ ။ စစ္ေၾကာေရးခံရတဲ့ အၾကိမ္ေတြမ်ားေတာ့လည္း ဘယ္သူေတြ ဘာဆိုတာေရာကုန္ျပီ ။
အဲလိုေထာက္လွမ္းေရးဟုတ္တယ္ မဟုတ္လားဆိုၿပီးစစ္ၾကေတာ႕က်မက လည္း မဟုတ္ဘူး၊ မွားေနၿပီေပါ႕၊ အဲလိုေျပာရင္းနဲ႕ က်မ မ်ိဳး၀င္းနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္တယ္လို႕ ေျပာေတာ႕ သူတုိ႕က ေအာင္မာေလး မင္းတေယာက္ပဲ သတၱိရွိရွိနဲ႕ Vcs နဲ႕ ေတြ႕ခ်င္တယ္လုိ႕ ေျပာရဲတယ္ေပါ႕။က်မက မဟုတ္ပါဘူး။ က်မ ေကာင္းေကာင္းပဲ ေျပာခ်င္တာပါ၊ ကိုသံေခ်ာင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႕ ေခၚေပးပါလို႕ ေျပာေတာ႕ သူတုိ႕က သြားမေခၚေပးဘူး။ အဲဒီမွာ သူတို႕က ထပ္ႏွိပ္စက္တယ္။
သူတို႕က စစ္ကတည္းက မင္း ေထာက္လွမ္းေရး ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ဆိုၿပီး စစ္ၾကတာေလ။ ငါတို႕ အတိအက် သိတယ္ေပါ့ ။ ေသေသခ်ာခ်ာ စံုစမ္းထားတာေပါ့ ။ ဒါၾကီးဘဲေျပာျပီး အသကုန္ ဝိုင္း သမေနၾကတာ။
က်မ ဆီကေန မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ထြက္ေလ ပိုႏွိပ္စက္ေလ လုပ္ၾကတယ္။ Electric Shock ခ်ည္းပဲ ေပးတာ။ အဲဒီေန႕က တရက္တည္းနဲ႕ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခံရတယ္။ ဘယ္လိုေျပာမလဲ လူကလည္း ႏႈန္းၿပီး ထံုေနၿပီ၊ မခံႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ခံစားေနရတာ။ ရိုက္တာ ထုတာေတြကလည္း ရွိေသးတယ္။လူတကိုယ္လံုး နာတာေရာ၊ ခံရခက္တာေရာ၊ ထံုေနတာေရာ ခံစားခ်က္နဲ႕ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းကို မသိေအာင္ ခံစားရတယ္။ကိုယ္က မဟုတ္လုိ႕သာ မဟုတ္ဘူးေျပာေနရတာ။ လူကေတာ႕ မခံႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ အရမ္း ႏိွပ္စက္တာ၊ မဟုတ္ဘူးေျပာေလ တိုးတုိုးၿပီး လုပ္ေလပဲ။ Electric Shock ဖိ ေပးတာခ်ည္းပဲ။Shock ရိုက္တာေတာ္ေတာ္ ခံရဆိုးတယ္။ ခံစားခ်က္ရွင္းမျပတတ္ဘူး၊ ရွင္းျပႏိုင္မဲ႕ စကားလံုးလည္း က်မမွာ မရွိဘူး၊ တကယ္ကို ခံရဖူးတဲ႕သူေတြမွ သိႏိုင္မဲ႕ နာက်င္မႈေတြပါ။
အဲဒီမွာ က်မကို စစ္ေတာ့ ခဏေနေတာ့ မ်ဳိးဝင္းလာစကားေျပာတယ္။ က်မကို ေခ်ာ႔ၿပီး ေျပာတာ။ နင္ခုလို ေခါင္းမမာဘဲ ေအးေအးေဆးေဆးဝန္ခံဖို႕ေပါ့႕။ ေခါင္းမာရင္ ေသသြားလိမ့္မယ္ေပါ့။ေနာ္ အဲလိုမ်ိဳးေတြလာေျပာျပန္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေျပာလိုက္ရင္ေနာက္ကို လႊတ္ေပးမယ္ေပါ့ေနာ္။ မင္းဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ေမးတာေပါ့ေနာ္။ က်မ ေခါင္းခါတယ္ .. တခုခုမွားေနျပီ ။ က်မကလည္း ဟုတ္မွ မဟုတ္တာ ၀န္မခံႏိုင္ဘူးေလ။ ေခါင္းခါတယ္။ တခုခုမွားေနျပီ ။V Cs ေပါ့ေနာ္ ။ ဒါေပမဲ႕ အဲဒါကို သူတို႕လက္မခံဘူး။ မ်ဳိးဝင္း က်မကိုၾကည့္ျပီးေခါင္းခါတယ္..ထြက္သြားတယ္။
Electric Shock ေပးတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေသေတာ႕မယ္ဆိုၿပီး က်မ ဟုတ္ပါတယ္လို႕ ေျပာလိုက္ရတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္လုိ႕ ေျပာမွပဲ ႏိွပ္စက္တာ ေတြ ရပ္ေတာ့တယ္။ဝမ္းနည္းတာအရမ္းပါဘဲ ။ ရင္ထဲမွာ ထိထိခိုက္ခိုက္ကို ၀မ္းနည္းတယ္။
အဲလို ေျပာလိုက္ေတာ့လည္း မၿပီးေသးဘူး။ သူတို႕က လိုင္းတင္ထားၿပီးသား။ ဟုတ္ပါတယ္လို႕ ေျပာလိုက္တာနဲ႕ ရာထူးနဲ႕ ကိုယ္ပိုင္နံပတ္တဲ႕ အဲလို လိုင္းတင္ထားတာ။ ျပႆနာပဲ။အဲဒီမွာ မဟုတ္ဘူး ဟုတ္တယ္နဲ႕ တခါ ၾကာျပန္ေရာ၊ ေနာက္ဆံုး ေက်ာ္ထင္ဦးေျပာခဲ႕တဲ႕အတိုင္း NIB ကပါေပါ႕။ တကယ္ေတာ႕ NIB ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ တကယ္လည္း မသိခဲ႕ဘူး။ အဲဒီမွာ ရာထူးၾကေတာ႕ လည္း ျပသာနာ ထပ္တက္တာပါဘဲ။
က်မက ဘယ္လုိလုပ္ ဗိုလ္လို႕ လုပ္ရဲမွာလဲ၊ ဗိုလ္ဆိုရင္ ပိုခံရမွာ ေသမွာပဲ။ အဲဒါနဲ႕ ဒုတပ္ၾကပ္ဆိုေတာ႕ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ နင္ဘယ္လိုလုပ္ ဒုတပ္ၾကပ္ ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ ခင္ခ်ိဳဦးေတာင္မွ တပ္ၾကပ္တဲ႕…။ အဲေတာ႕ ဒုတပ္ၾကပ္ကေန တပ္ၾကပ္၊တပ္ၾကပ္ကေန မရဘူး။ သူတုိ႕လက္မခံဘူး အဲဒါနဲ႕ တပ္ၾကပ္ၿပီး ဒါကလည္း လက္မခံဘူး။ အဲဒီမွာ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဒု ဗိုလ္ဆိုတာနဲ႕ အဆင္ေျပသြားတာပဲ။ ဒု ဗိုလ္ဆိုတာကို သူတုိ႕က သေဘာ က်တယ္။ အျဖစ္က အဲဒီလို။ေနာက္ဆံုး ဒုဗိုလ္နဲ႕ေစ်းတည္႕သြားတယ္လို႕ပဲ ေျပာရမယ္။ ဆိုေတာ့ က်မက NIB က ဒုဗိုလ္ ညတြင္းျခင္းျဖစ္တယ္ေပါ့ေနာ္။
အဲဒီမွာ ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ ေမးျပန္ေရာ။နင္တို႕ငါ႕ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ သိတယ္ဆို၊ အဲဒီေတာ႕ နင္တို႕ပဲ ေျပာလိုက္ေတာ႕ ဆုိေတာ႕လည္း မဟုတ္ဘူးတဲ႕။ နင္႕ ပါးစပ္ကေန ကိုယ္တိုင္ေျပာရမယ္တဲ႕။ အဲဒါနဲ႕ က်မ ေသခ်ာ စဥ္းစားတယ္။ပါးစပ္ထဲ ေတြ႕ရာ နံပတ္ေျပာလိုက္လို႕ ေနာက္ ေမ႔သြားရင္လည္း ေသေအာင္ ခံရဦးမွာ ဆိုေတာ႕ စဥ္းစားရတယ္။
အဲဒါနဲ႕ က်မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ နံပတ္က က/ ၁၇၅၀ လုို႕ ေျပာလိုက္တယ္ေပါ့ ။အဲ့ ဒါ က်မရဲ႕ ဒီ NIB ဒုဗိုလ္ ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ေပါ့ ေနာ္။ အဲ့ နံပတ္ေျပာလိုက္တာနဲ႕
သန္းေဇာ္ ေပါ့ .. ဒီလူ အခု ျပည္တြင္းမွာ ..မႏ ၱေလးမွာ ခု ရွိေနတယ္ ။
(( အခု သူက ျပည္တြင္းပါ။ ေလးစိန္ေသမႈ႕နဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္သံမတ၊ ျပည္ထဲေရးနဲ႕ ရဲခ်ဳပ္ ၃ ခု
လံုးကို အၾကံေပးေရွ႕ေနငွားျပီး တိုင္ၾကားစာတင္ခဲ့လို႕ SB က ကိုရဲလင္း နဲ႕ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး ၊ တိုင္ၾကားတဲ့ ေလးစိန္ သမီး မစမ္းစမ္းေအး တို႕ကို ေခၚစစ္
ျပီး ေနာက္ မွ ရဲ စခန္းကို ခ်ေပးေတာ့ ရဲ ေတြကအဆင့္ဆင့္ ထပ္စစ္ေဆးျပီးဝိုင္းေမာ္ ရဲစခန္း မွဴးက တာဝန္ယူေနတာေပါ့ေနာ္ ။ ဒါ. အခုခ်ိန္အထိ ေပါ့.
ေခၚယူစစ္ေဆးေမးျမန္းေနတာေတြ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနပါျပီ .။လက္ရွိ အေျခ အေန ကို သိေအာင္ၾကားညွပ္ နည္းနည္းေျပာျပတာပါ.အတိအက်ေတြ ကေတာ့ ေနာက္သိရမွာေပါ့ေနာ .။))
ဒီကိုယ္ပိုင္နံပတ္ က/ ၁၇၅၀ ဆိုတာကလည္း အျမဲတန္းမွတ္မိေနေအာင္ေပါ့။ က်မရဲ႕ ABSDF-NB ကရဲေမနံပတ္ မ/၀၀၁၇ ကေန ေပါ့ ။ ၁၇ ကိုယူလိုက္ျပီး
အေနာက္က ၅၀ ဆိုတာက ၅၀ က ၁၀၀ ရဲ႕ တဝက္ေလ ။ ဆိုေတာ့ က်မ NIB နံပတ္ က/ ၁၇၅၀ ျဖစ္သြားတာေပါ့ ။ဒီလိုဘဲ မတရားအဖမ္းခံရသူေတြ လုပ္ၾကံေလွ်ာက္ေျပာကုန္ၾကရတာ။ေျပာေတာ့လည္းယံုၾကည္ေလာက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ကို ထြင္ျပီး ပံုျပင္ေလးေတြလိုဘဲ ေျပာၾကတယ္။ေရး
ၾက လက္မွတ္ေတြထိုးၾကေပါ့ေလ ။ ဒါနဲ႕ သန္းေဇာ္ ေပါ့ က်မကိုယ္ပိုင္ နံပတ္ရတာနဲ႕ ေတြ႕လား ငါတို႕ ရထားတာေတြ နဲ႕ အတိအက် ဘဲ ေပါ့ ..တူတယ္ေပါ့ ။အင္း .. အတိအက် သိထား စံုစမ္းထားတာ..တဲ့ ။
အဲဒီမွာ က်မကို ဖမ္းၿပီး စစ္ျပီးေတာ့ သူတုိ႕က ရပ္မသြားဘူး ။ ဆက္ေဖာ္ ခိုင္းတာ။ သူတုိ႕က ဒီတပ္ထဲမွာ က်မတေယာက္တည္းေတာ႕ မဟုတ္ ဘူးေပါ႕။ ေနာက္ အရာရွိေပါ႕ ဆက္ေဖာ္ခိုင္းတာ.. ဆိုေတာ့ က်မ လည္း ခ်က္ျခင္းေခါင္းထဲ ေရာက္လာတာက ေတာ့ က်မတို႕ အတူလာတဲ့ ထဲက သန္းထြန္းစိုးေပါ့..ေနာ္ ။သူ႕ကို ေျပာလိုက္တာေပါ့။
က်မကိုယ္တိုင္ကိုယ္ကNIB ဒုဗိုလ္ ဆိုေတာ့ ဒီသန္းထြန္းစိုး ေခၚ တိုက္ပိတ္ ကို က်မရဲ႕ အထက္အရာရွိ ဗိုလ္ၾကိးျဖစ္ပါတယ္ဆိုျပိး ေျပာလိုက္တာေပါ့ ေနာ္ ။ ဘာလို႕ သူ႕ကိုေျပာလိုက္ လည္း ဆိုေတာ့ ဒီ သန္းထြန္းစိုးက ၁၉၉၁ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းေလာက္က ေရွ႕တန္းမွာအဖမ္းခံလိုက္ရတာ ..ျပည္တြင္း မွာေထာင္က် ေနတာေလ ။ဘယ္လို အဖမ္းခံရတယ္ဆိုတာေတြ ကိုရဲလင္း က ေရွ႕တန္းမွာဆိုေတာ့ သူေျပာျပထားျပီးျဖစ္တယ္။ သန္းထြန္းစိုး အစိုးရတပ္နဲ႕တိုးၿပီး အစိုးရတပ္က ဖမ္းသြားတဲ႕အေၾကာင္း ကိုရဲလင္းရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္း ခရီးစဥ္ အပိုင္း (၅)မွာလား (၆)မွာလား သူေျပာထားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ႕သန္းထြန္းစိုး အစိုးရတပ္ဆီမွာ အဖမ္းခံရတယ္ဆိုတာပဲ ၾကားတယ္၊ ဘယ္ပံု ဘယ္နည္းနဲ႕ အဖမ္းခံရတယ္ဆိုတာကေတာ႕ ကိုရဲလင္းတုိ႕ ေျပာမွပဲ သိရတယ္။
က်မလည္း အဲလို ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕လည္း ၀န္ခံၿပီသြားေရာ ဒီလူၾကီးကုန္းေအာက္ကမတရားအဖမ္းခံထားတဲ့သူေတြ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ေနရာေခၚသြားတယ္ ။ႏွစ္ေဆာင္ ေပါ့။ဒီ ေဒါင္းမိခင္မွာက ေယာက်ာၤးေလးေတြအတြက္ေပါ့။ နံေဘးက စားဖိုေဆာင္မွာက မိန္းကေလးေပါ့ ။ဒါေပမဲ႕ အဲဒီမွာ က် ဘယ္သူေတြကို သြားျမင္လိုက္လဲ ဆိုေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ အံ႕ၾသသြားတယ္။ က်မ စိတ္ထဲမွာ ထင္တာက ခင္ခ်ိဳဦးနဲ႕ က်မနဲ႕ပဲ ဖမ္းထားမယ္လို႕ ထင္ထားတာ။
တကယ္ေတာ႕ သြားျမင္လိုက္တာက….။
အပိုင္း(၉)
အဲဒီမွာ ဘယ္သူ႕ကို သြားျမင္လိုက္လဲ ဆိုေတာ႕ ေတာ္ေတာ္အံ႕ၾသသြားတာ။ အဲဒီမွာ မိန္းကေလး ၃ ေယာက္ကို ေတြ႕ရတယ္ကြ။
သင္းသင္းညီနဲ႕ နန္းေစာနဲ႕ ၊ ခင္ခ်ဳိဦးနဲ႕ေပါ့။ အဲဒီမွာ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလးကို တုန္လႈပ္ သြားတယ္။ သူတုိ႕ေတြက ကေလးေတြေလ။ အသက္ ဘယ္ေလာက္မွ မရွိၾကရွာေသးဘူး။ အဲဒီတုန္းကမွ သူတုိ႕အသက္ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္….၁၆ ႏွစ္ အလြန္ဆံုး ရွိမွ….ပဲ ရွိဦးမယ္။ ဘယ္လိုမွ ဒါေတြမျဖစ္သင့္ဘူးပဲ။
ဒါေပမဲ႕သူတုိ႕ကိုလည္း အဲဒီအေနအထားနဲ႕ ေတြ႕လိုက္ရေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ကို လန္႕သြားတယ္။ စိတ္လည္း မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ဘယ္တတ္နိုင္မွာလဲ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုုင္ကလည္း ခံေနရတာပဲေလ။
ေနာက္ေတာ့ရက္ သိပ္မၾကာပါဘူး။ နန္းေစာရဲ႕ေအာ္ဟစ္သံေတြၾကားရတယ္။ အမ မၾကားရက္ဘူး။ ေနာက္ နန္းေစာရဲ႕စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္သံေတြ ၾကားရၿပီးေတာ႕ သိပ္မၾကာဘူး သင္းသင္းအသံကိုလည္း ၾကားရတယ္။အဲလိုဆိုေတာ႕…ဘယ္လိုမွ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ။ ၾကားလည္း မၾကားရက္ေတာ့ဘူး။
တကယ္ပဲတပ္ စခန္းၾကီးတခုလံုး ။ ေန႕တိုင္းလူေတြဖမ္းေနတယ္။ ေန႕ေန႕ ညညမခ်ိ မဆန္႕ေအာ္ဟစ္သံ ေတြ ... တကယ့္ကိုပဲ. . ငရဲ စခန္း ၾကီးပဲ။
ေနာက္ က်မတုိ႕ေတြက ထမင္းစားတဲ႕အခ်ိန္ ခဏေလးပဲ မ်က္လံုးစည္းထားတာ ျဖဳတ္ေပးတာ၊ တခ်ိန္လံုး မ်က္လံုးကိုစည္းထားတာ။ စားရေတာ႕လည္း ဘာမွ မပါဘူးကြာ။ ထမင္းနဲ႕ ဆားနဲ႕။ ဒါနဲ႕ပဲ စားရတယ္။
က်မတို႕ကို ထားတာကလည္း ေအာက္မွာ ေျမၾကီး၊ အရမ္းေအးတဲ႕ ေနရာမွာ ေနာ္။ဒီဇင္ဘာ .. ဇႏၷဝါရီ လေတြဆို ေရခဲတဲ့ အထိရာသီဥတုက ေအးတာ။
ပုလင္းထဲေရျဖည့္ထားရင္ပုလင္းတခုလံုးခဲသြားတဲ့အထိေအးတာ။ အဲ့လိုအခ်ိန္ခါမ်ဳိးမွာေအာက္မွာ ဘာမွ မပါဘူး။ ပလပ္စတစ္ပိုင္းေလးပဲ ေပးတယ္။
အဲဒါကို ခင္းၿပီး ေျမၾကီးေပၚမွာ ဒီအတိုင္းအိပ္ရတာ။ စဥ္းသာ စဥ္းစားၾကည္႔ေတာ႕။
အဲေတာ႕ လူေတြက အာဟာရလည္း မရွိဘူး၊ ေနရတာလည္း ေျမကိုင္ၿပီး လူေတြက ေဖာေဖာၾကီးေတြျဖစ္ကုန္ၾကတာ။ ဘယ္သူ မဆို အကုန္လံုးပဲ ဘယ္သူ႕ၾကည္႔ၾကည္႔ ေဖာေဖာသြတ္သြတ္ၾကီးေတြပဲ ျဖစ္ကုန္ၾကတာပဲ။ ဒီမ်က္စိကိုၾကပ္ေနေအာင္စည္းထားျပီး ေျခေထာက္ၾကိဳးတုတ္၊လက္ေနာက္
ျပန္ၾကိဳးတုတ္.. ျပီးၾကိဳးစတစကိုအေနာက္ဘက္ကနံရံမွာျပန္ခ်ည္ထားတယ္။အဲ့ဒီအေနအထားနဲ႕ ညအိပ္ရတယ္။လြတ္တဲ့အထိ ..(၇) လလံုးလံုး ။
အဲဒီထဲမွာ သင္းသင္းညီကို မ်ိဳး၀င္းက တန္ျပန္အေနနဲ႕ ထည္႔ထားတာ..တဲ့။
သင္းသင္းညီကို ဖမ္းၿပီးေတာ႕မွ မ်ိဳး၀င္းက ေျပာတယ္။ မင္းေထာက္လွမ္းေရးမဟုတ္ဘူး ဆုိတာ ငါ သိတယ္..ေပါ့။ ဒါေပမဲ႕ မင္းအေနနဲ႕ အထဲမွာ ဘယ္သူက ေထာက္လွမ္းေရးဟုတ္ မဟုတ္ဆိုတာကို သိေအာင္စံုစမ္း ဆိုၿပီးေတာ႕ သင္းသင္းညီကို ထည္႔လိုက္တာ..တဲ့ ။က်မတို႕က အဲဒါကိုလံုး၀ မသိခဲ႕ရဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကေလ ။
ဒါေပမဲ႕သူကေလးလည္းဘဲအႏွိပ္စက္ခံရတယ္။ ကေလးေလးကလည္း ဒီတိုင္း ျငိမ္ေနတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ႕ သူက မ်ိဳး၀င္းတုိ႕ကို သြားေျပာတယ္။ တေယာက္မွ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူးတဲ႕။ သူ ျမင္ေနရတာေတြက တေယာက္မွ ေထာက္လွမ္္းေရး မဟုတ္ပါဘူးလို႕ ေျပာတယ္။
အဲလို ေျပာေတာ႕ သူ႕ကိုလည္း ဝိုင္းျပီးေတာ့ က်မတို႕ေတြ ေထာက္လွမ္းေရး ေတြပါဆိုတာေျပာေစဘို႕ဆိုၿပီးေတာ႕ ႏွိပ္စက္ၾကတာ။ သူ႕ကိုလဲ ခဏခဏ ေခၚၿပီးေတာ႕ ႏွိပ္စက္တယ္။ သင္းသင္းက ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူးလို႕ ေျပာရင္ သူတို႕က ႏွိပ္စက္ၿပီ။shock ေပးတယ္ေလ.၊ စဥ္းစားတာၾကည့္ေပ ေတာ့။ ကေလးက ဂေယာင္ေခ်ာက္ျခားေတြ ျဖစ္တာေပါ႕။Electric Shock ေပးတာ။အဲလိုမ်ိဳး ႏွိပ္စက္တယ္ဆိုတာကလည္း ေသေလာက္ေအာင္ လုပ္တာ။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ႕ သူကလည္း အဲလုိ ႏွိပ္စက္တာ မခံႏိုင္ေတာ႕ သူ႕ကို သတ္ခ်င္လည္း သတ္လိုက္ပါေတာ႕လို႕ ေျပာေတာ႕မွ မ်ိဳး၀င္းက သူ႕ကုိ ေထာင္ကေနျပန္ လႊတ္ေပးလိုက္တာ။
သင္းသင္းညီကအေစာၾကီးကတည္းက ေထာင္ကေန လြတ္သြားတာ။ အဲဒါေတြကိုလည္း အမတို႕က ေနာက္မွ သိရတာ။ အဲဒီအျဖစ္ပ်က္ေတြကို ေနာက္ပိုင္းမွ သိၾကရတာ။ဘယ္ေလာက္ယုတ္မာၾကလဲ ဆိုတာေတြ။
ေနာက္ရက္ေတြမွာေပါ့ေနာ္.. အင္း.. ၂၇ .. ၂၈ ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။က်မနဲ႕ကိုေၾကာင္(ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး)နဲ႕ကိုလက္ေနာက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္လ်က္နဲ႕ပဲ အေပၚလူၾကီးမ်ားကုန္းကို ေခၚသြားတယ္ ။ ၿပီးေတာ႕ တဲထဲကို ၀င္လိုက္ေတာ႕ ကိုအပ္စိုက္(ကိုခင္ေမာင္ေအး) ကို ေတြ႕ရတယ္။
ကိုအပ္စိုက္ၾကီးက ေျမၾကီးေပၚမွာ ပက္လက္ၾကီး လန္ေနတယ္။ ၿပီးတဲ႕ အဲဒီတဲထဲမွာလည္း လူေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ရွိေန တယ္။ေနာက္ က်မနဲ႕ ေၾကာင္နဲ႕ကို အားစိုက္ရဲ႕ ေခါင္းရင္းမွာ ထိုင္ခိုင္းတယ္။
အဲလိုသူ႕ေခါင္းရင္းမွာထိုင္လိုက္တာနဲ႕တင္ကိုသူ႕ဆီကအပုတ္ နံ႕က ရေနၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ထိ ႏွိပ္စက္ထားလဲ ဆိုေတာ႕ လူတကိုယ္လံုး ပုတ္ေအာင္ကို ႏွိပ္စက္ထားတာ၊ အပ္စိုက္ မေသေသးဘူးေနာ္။ အဲဒီမွာ က်မတို႕လည္း ထုိင္ၿပီးေရာ ၿပီးေတာ႕ အားစိုက္ကို ႏွိပ္စက္ျပတယ္။
ကိုအားစိုက္ဆို က်မကိုမဖမ္းခင္ကတည္းက အဖမ္းခံထားရတာ။အဲ့ဒီမွာေလ က်မ တသက္နဲ႕တကိုယ္ေပါ့ ေနာ္ ..ဒီလို ဒီေလာက္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့
ျမင္ကြင္းမ်ဳိးတခါမွမျမင္ဘူး .. မၾကံဳ ဖူးဘူး။သူအသက္ယဲ့ယဲ့ေလးရႈေနတယ္။ အျပစ္မရွိတဲ့ လူသားတေယာက္ကို .. လူအမ်ားစု ဝိုင္းျပီးစိတ္ကူးေပါက္ရာ
စိတ္ကူးရွိသလိုကြာ။
အဲလို လုပ္ၾကတဲ႕သူေတြက …မ်ိဳးဝင္း၊သံေခ်ာင္း၊ေအာင္ႏိုင္ေခၚေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္၊
သူတို႕တေတြ .. ျပီး တျခားရဲေဘာ္ေတြ ။ျပီးသန္းေဇာ္၊ေဇာ္ေဇာ္မင္း တို႕ IO ရံုးကအဖြဲ႕သားေတြ ၊ အမ်ားၾကီးကြာ ။
ကိုအားစိုက္ ရဲ႕ေယာက်ာၤးတံဆာကိုလဲ ငါးမွ်ား ခ်ိတ္လို ဟာနဲ႕ဆြဲခ်ိတ္ ။ ဓါးေတြနဲ႕မႊန္းထားတာလဲ ရစရာ မရွိေတာ့ ဘူး။တခ်ိန္တည္း shock ရိုက္တယ္။ျပီး ေတြ႕ရာထင္းတုန္းေတြနဲ႕ ရိုက္ ထုေနၾကတယ္။ အဲလို လုပ္ၾကတဲ႕အျပင္ ကန္ခ်င္တဲ့သူေတြကဝင္ကန္ ..တကယ့္ ကိုဘဲ။
ျပီး လူ႕သဘာဝေနာ္ ။ရတဲ့အခြင့္အေရး လက္လြတ္မခံႏိုင္ဘူး။ အားလံုးက ကိုအားစိုက္ကိုဘဲ အာရံုစိုက္ေနၾကတုန္း က်မ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး ( ေၾကာင္ )
ကို တိုးတိုးေလး ေမးလိုက္တယ္။ ေၾကာင္ NIB ဆိုတာ ဘာလဲ .. နင္သိလား ေပါ့ ။ က်မကလည္း စစ္တုန္းက NIB လို႕ ေျဖထားေတာ႕ NIB ဆိုတာကို ေသခ်ာလည္း မသိပဲ ေျဖလုိက္ရေတာ႕ ရတဲ႕အခ်ိန္ေလးမွာ ကို ေၾကာင္မ်ား သိမလားလို႕ သူ႕ကို ေမးၾကည္႔တာ သူကလည္း က်မကို မ်က္လံုးျပဴးျပီးၾကည့္တယ္။
က်မတို႕တေယာက္ကို တေယာက္စကားေျပာခြင့္ မရွိဘူးေလ။က်မရင္ထဲထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္.ဟာ.ဒီေကာင္ ခၽြန္လိုက္ရင္ ငါေသျပီေပါ့ ။သူလည္းသိတာမဟုတ္ဘူး ။
ေထာင္ထဲမွာ ေၾကာင္က ေလးစိန္ (ဦးစိန္) နားကပ္အိပ္ရေတာ့ သူလည္းေလးစိန္ကိုေမးရတာတဲ့ ။ အဲလို ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ သူတုိ႕က အားစိုက္ကို ရက္ရက္စက္စက္ေတြ ထပ္လုပ္ၾကတယ္။
အဝတ္စ ပတ္ထားတဲ့ဒုတ္ကို မီးရိႈ႕ျပီး အဲ့ဒီမီးဒုတ္နဲ႕သံေခ်ာင္း က ကိုအားစိုက္ကိုအဲ့လို ပက္လက္လန္အေန အထားမွာဘဲ ေျခေထာက္ကိုေလ မီးနဲ႕ရိႈ႕တာ ..ရက္စက္တယ္ကြာ.. ကိုအားစိုက္ ရယ္ေလ အသံေတာင္ ယဲ့ယဲ့ေလးဘဲထြက္ႏိုင္ ရွာေတာ့တယ္။သူ႕ေျခေထာက္ဆို ေဖာင္းကားျပီးအက္ကြဲျပီးေတာင္ေနတယ္။
ဝါယာစကိုပါးစပ္ထဲထဲ့ျပီး shock ရိုက္တယ္ကြာ. လုပ္ရက္ၾကတယ္.ျမင္ေနရတာ ေတြ .. ၾကံဳေနရတာေတြ မယံုႏိုင္ေအာင္ဘဲ ။က်မတို႕တေတြ ဘယ္ဘဝကဝဋ္ေၾကြးေတြမ်ား သူတို႕အေပၚပါခဲ့လို႕မ်ား ဒီေလာက္အထိ ေပးဆပ္ေနရ တာလားအေတြးျဖစ္မိတယ္။
တကယ့္လူေတြ..ေက်ာင္းသားတဲ့ ..မေျပာပါနဲ႕ေက်ာင္းသားလို႕ ။ ေက်ာင္းသားလက္ေတြဟာျဖဴစင္တယ္။ လူမသတ္ဘူး။ဟုတ္တယ္ မို႕လား။ သူတို႕ေတြကို ေက်ာင္းသားလုိ႕ေတာင္ ေျပာဖို႕ မသင္႕ပါဘူး။
ပက္ပက္စက္ စက္ရက္စက္ေနၾကတာ ကမ္းကုန္တယ္။ ဘယ္မွာလည္း လူ႕အခြင့္ အေရးဆိုတာေတြ။
ျပီးသံေခ်ာင္းက က်မတို႕ကို ေျပာတယ္။ မင္းတို႕လူကိုမင္းတို႕ဝန္ခံခိုင္းတဲ့ . ဘာကိုဝန္ခံခိုင္းေနမွန္းလဲက်မကမသိ။ ဘာမသိညာမသိနဲ႕ဘဲ.ကိုအားစိုက္ နာမည္ေလးေခၚေတာ့ .က်မနဲ႕ေၾကာင္က သူ႕ေခါင္းရင္းမွာ လက္ေနာက္ျပန္ ၾကိဳးတုတ္နဲ႕ ထိုင္ေနတာဆိုေတာ့ ေလ .. သူသိတယ္ သိလား။ မ်က္လံုးေလးလွန္ျပီး က်မတို႕ကိုၾကည့္တယ္။ က်မ ဘယ္လိုမွ မေမ႔ႏို္င္ဘူး။
ေအာ္..ABSDF စစ္ကိုင္းတိုင္း ဖြဲ႕ဖို႕အတြက္ေလးလုပ္မိခဲ့တာဒီေလာက္အထိအျငိဳးအေတးထားခံျပီးေပးဆပ္ ေနရပါလား.ေပါ့။သူ႕ ဝမ္းဗိုက္ဆို ပုတ္ေနတာ ခရမ္းေရာင္ေတာင္ျဖစ္ေနျပီ။
အဲလို မ်ိဳးႏွိပ္စက္တာေတြကို က်မ တသက္နဲ႕တကိုယ္တခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ အဲဒီလို ကိုအပ္စိုက္(ကိုခင္ေမာင္ေအး) ကိုလုပ္ခဲ႕ၾကတာ။ကိုအပ္စိုက္ ဒီဒဏ္
ေတြနဲ႕ဘဲေသသြားရတာ ။အလြန္အက်ဴး အႏွိပ္စက္ခံရတဲ့ဒဏ္ေတြနဲ႕ ေသသြားတာ ။
ကိုယ္ ကိုတိုင္လဲ တကယ့္ ကို ငရဲသားေတြလက္ထဲ ငရဲညေတြ (၇)လတိုင္တိုင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာပါဘဲေလ …။
အပိုင္း(၁၀)
က်မက ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႕ေျဖခဲ႕ၿပီးၿပီ။အဲဒီေတာ႕ တကယ္လည္း ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ပါဘူး။
ႏွိပ္စက္လြန္းလို႕ ေျပာခဲ႕ရေပမဲ႕ ေျပာခဲ့ျပီးတဲ႕ေနာက္မွာ ဘယ္အခ်ိိန္ပဲ ေမးေမး ဟုတ္တယ္ပဲ ေျဖေတာ႕။
မဟုတ္ဘူးလို႕ သြားမေျဖနဲ႕ေတာ႕။ တခ်ိဳ႕က ဒီေန႕ ဟုတ္တယ္လို႕ ၀န္ခံၿပီးလုိ႕ ေနာက္ေန႕ ျပန္စစ္ရင္ မဟုတ္ပါဘူးလို႕ ေျဖတယ္။ အဲလို ေျဖရင္ေတာ႕ ေသၿပီပဲေသေအာင္ကို ႏွိပ္စက္ၿပီ။မျဖဴစင္ဘူးဆိုျပီးေတာ့ေပါ့။
အဲဒီေတာ႕ သူတုိ႕ ဘယ္အခ်ိန္ေမးေမး ဟုတ္တယ္၊ က်မ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႕ပဲ ေျဖရတယ္။ ဒါဆိုရင္ အသက္ခ်မ္းသာရာရတယ္။
ေနာက္တခ်က္က သူတုိ႕က လြယ္လြယ္ေမးလုိ႕ ေျဖရင္လည္း မၾကိဳက္ဘူး။ ႏွိပ္စက္ၿပီးေမးမွ ထြက္လာတဲ႕ အေျဖက အမွန္လို႕ ယူဆတယ္။ က်မ ဆိုရင္ သူတုိ႕က က်မကို ေမးခြန္းတခုေမးတယ္၊ ကိုယ္ကလည္း မသိဘူးဆိုေတာ့ သူတုိ႕ကိုယ္႔ကို ရိုက္ရင္း အရိုက္ခံရင္း အႏွိပ္စက္ခံရင္းနဲ႕ စဥ္းစားတာ။
အဲလို ရိုက္ေနတာကေန ရပ္ေတာ႕ ရပ္ပါေတာ႕ က်မကို စာရြက္နဲ႕ ခဲတံေပးပါ လို႕ ေျပာရတယ္။
သူတုိ႕ကို က်မ ပါးစပ္နဲ႕ မေျဖဘူး။ စာရြက္နဲ႕ ခဲတံေတာင္းၿပီး အဲဒါကို ေခါင္းထဲမွာ စဥ္းစားထားတဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြ အကုန္ခ်ေရးတယ္။ တကယ္ေတာ႕ တကယ္လည္း ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူး၊ ေထာက္လွမ္းေရး အလုပ္လည္း မလုပ္ခဲ႕ဖူးေတာ႕ ပါးစပ္ကေန ေျဖေနရင္း ေရွ႕စကားနဲ႕ ေနာက္စကား မညီတာေတြ ျဖစ္ေတာ႕မယ္ေလ။
အဲဒီေတာ႕ ခဲတံနဲ႕စာရြက္နဲ႕ ခ်ေရးတာက ပိုေကာင္းတယ္၊ စဥ္းစားလို႕လည္း ရတယ္။ အနည္းဆံုး ဇာတ္လမ္းေရးလုိ႕ရတယ္။ အဲဒီလို က်မ လုပ္ခဲ႕တာ။
ဆိုေတာ႕ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာလည္း က်မက ဇာတ္လမ္း လုပ္လုပ္ၿပီး ေပးတယ္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ပဲ က်မ ဇာတ္လမ္းေတြခ်ညး္ေရးေပးတာ။
ဒါေပမဲ႕ က်မက ဒီတပ္ထဲက ဘယ္သူနဲ႕မွ ႏြယ္ၿပီး ဇာတ္လမ္း မလုပ္ဘူး။ စစ္အစိုးရနဲ႕တိုက္ပြဲျဖစ္ၿပီး အစိုးရဖမ္းသြားတဲ႕ သန္းထြန္းစုိးနဲ႕ပဲ ပတ္သက္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ႕ သန္းထြန္းစိုးေပၚကိုပဲ အကုန္လံုး ပံုခ်ထားတယ္။
အဲဒီဖိုင္ေတြကို မ်ိဳး၀င္းတုိ႕ဘာတို႕က ဖတ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႕မ်ိဳး၀င္းက မေက်နပ္ဘူး။ သူက ဒီတပ္ထဲမွာ ရွိတဲ႕ က်န္တဲ႕ သူေတြကိုပါ က်မကို ဆြဲထည္႔ေစခ်င္တယ္ လို႕ က်မ ထင္တယ္။ အျခားလူေတြကို စစ္ေတာ႕ လူတေယာက္ကို သူတုိ႕က ၁၀ ေယာက္ေလာက္ထိ ေဖာ္ေအာင္ စစ္ၾကတယ္။ က်မ အလွည္႔က်ေတာ႕ က်မက ဒီတပ္ထဲက ဘယ္သူ႕ကိုမွ ထပ္ၿပီး မေျပာဘဲနဲ႕ သန္းထြန္းစိုးကိုပဲ ေျပာေနတာကို သူမၾကိဳက္ဘူး။ ေနာက္ သန္းထြန္းစိုးကို လုပ္ရေအာင္ကလည္း သန္းထြန္းစိုးက အစိုးရလက္ထပ္မွာ အဖမ္းခံလိုက္ရေတာ႕ မရွိဘူး။ ရွိရင္လညး္ ဒီေကာင္ သန္းထြန္းစိုး ေသမွာပဲ။
မ်ိဳး၀င္းက နဂိုကတည္းက သန္းထြန္းစိုး(ေခၚ) တိုက္ပိတ္ကို မၾကိဳက္ဘူးလို႕ က်မတုိ႕ၾကားရတယ္၊ သူက ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ျဖစ္ဖို႕ သန္းထြန္းစိုး မဲရေတာ႕လည္း သန္းထြန္းစိုးကို ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္အျဖစ္ကေန ကန္႕ကြက္တယ္လို႕ သိရတယ္၊ ေနာက္တခ်က္ကလည္း သန္းထြန္းစိုးကို သူ႕ရဲ႕ဓားနဲ႕ခုတ္မယ္ခုတ္မယ္လို႕ တခ်ိန္လံုးဓါးၾကိမ္းၾကိမ္းခဲ႕တယ္ဆိုတာလည္း ျပန္ၾကားရတာေတြ ရွိတယ္။
သူက သန္းထြန္းစိုးကို ဘာေၾကာင္႕မွန္းမသိ ၾကည္႔မရျဖစ္ေနခဲ႕တာလို႕ က်မ ထင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင္႕လည္း မိခ်ိဳ (ခင္ခ်ိဳဦး)ကို သန္းထြန္းစိုးကို မလုပ္ရလို႕ အျငိဳးနဲ႕ ႏွိပ္စက္တာ၊ သတ္ပစ္လိုက္တာလို႕ က်မ ထင္တယ္။
မိခ်ိဳကို သတ္ပစ္ေလာက္စရာအေၾကာင္း အျခား ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူး။ မိခ်ိဳကို အဆိပ္နဲ႕သြားႏြယ္ၿပီး ျပသနာလုပ္တယ္၊ သူ႕မွာ အျခားဘာမွ ရွိတာမဟုတ္ဘူး သိပ္သနားဖို႕ ေကာင္းတယ္ မိခ်ိဳပါ၊ သိပ္သနားဖို႕ ေကာင္းတယ္။
မိခ်ိဳနဲ႕ သန္းထြန္းစိုးက ေတာမခိုခင္ကလည္းကရံုးမွာလက္မွတ္ထိုး လက္ထပ္လာခဲ႕တယ္လို႕ သိရတယ္၊ တပ္ထဲေရာက္ေတာ႕လည္း သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္ေထာင္သည္အခန္း မေပးဘူးေပ့ါေနာ္။အတူမေနရဘူးေပါ႕ေနာ္။ မ်ိဳး၀င္းက အဲလို ညစ္ပတ္တာေတြလည္းရွိတယ္။
အဲလို က်မ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႕ ၀န္ခံၿပီး၊ ဇာတ္လမ္းေတြ ေရးေပးၿပီးရင္ ၁ ပတ္ေလာက္ထိက်မကိုသိပ္မႏွိပ္စက္လို႕ေအးေအးေဆးေဆးေနေနရေသးတယ္။ က်မကို သူတုိ႕ ဘာမွ လာမလုပ္ၾကဘူး။ အဲလုိမွာပဲ မ်ိဳး၀င္းက ဒီေကာင္မ မဟုတ္ဘူး၊ လူမေဖာ္ဘူး ဒီေကာင္မ ကလိမ္ကက်စ္ ေပါ့ .. မျဖဴစင္ဘူးဆိုၿပီး က်မကို ေခၚၿပီး ႏွိပ္စက္ျပန္ေရာ။ လူေတြေဖာ္ခိုင္း ျပန္ေရာ က်မကလည္း မေဖာ္ဘူး။ မေဖာ္ေတာ႕ ႏွိပ္စက္။ အဲလို ႏွိပ္စက္ရင္းနဲ႕ပဲ ဘာလုပ္လာျပန္လည္း ဆိုေတာ႕ သူတုိ႕က နာမည္ေတြ ခ်ေမး ေမးတယ္ ။လိုင္းတင္ေမးတာ။ သူတို႕ေမးပံုက သူတို႕ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြမွာအေျဖေတြပါတယ္ေလ.။
အဲဒီနာမည္ထဲမွာ ဘယ္သူေတြ ပါလဲဆိုေတာ႕ စိုးစိုးလြင္၊ ခင္ေရႊလိွႈင္၊ ခင္မာေအးနဲ႕ အန္တီညိဳနဲ႕ ….။ အဲဒီ ေလးေယာက္ရဲ႕ နာမည္ေတြကို က်မကို ရိုက္ရိုက္ၿပီး ေမးရင္း စစ္တယ္။ အကုန္လံုးကို မဟုတ္ဘူးလို႕ ေျပာတယ္။ တေယာက္နာမည္ေျပာလိုက္ ရိုက္လိုက္ေမးလိုက္နဲ႕။ မဟုတ္ဘူးျငင္းရင္း ျငင္းရင္းနဲ႕ မရေတာ႕ဘူး။ အဲဒီမွာ အန္တီညိဳ အလွည္႔ၾကေတာ႕ လူက မခံႏိုင္ေတာ႕လို႕ ဟုတ္တယ္လို႕ ေျပာလိုက္ရတယ္။
အန္တီညိဳကေတာ႕ ဟုတ္ပါတယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ က်မနဲ႕ ဘာမွ မဆိုင္ဘူးလို႕ က်မ ေျပာလုိက္တယ္။ အန္တီညိဳဆိုတာ KIA က ဒူခြန္ေနာ္ရဲ႕ အမ်ဳိးသမီးပါ။စိတ္မေကာင္းဘူး ။ အရမ္းဝမ္းနည္းတယ္။ စိ္တ္ထဲမွာ ထိထိခိုက္ခိုက္ကို ခံစားရတယ္ေနာ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး KIA ကိုပါ ပတ္ သက္ျပီး ႏြယ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ က်မကိုလိုင္းတင္ေမးလည္းဆိုတာစဥ္းစားလို႕
မရဘူး။တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ထြက္ထားျပီးျဖစ္လိမ့္မယ္ ။
အဲဒီကေန႕စၿပီးေတာ႕ က်မကို ေခၚေခၚၿပီးေတာ႕ ႏွိပ္စက္တယ္။ က်မတုိ႕ကို ၾကိဳးေတြနဲ႕ ေျခေထာက္ေတြ လက္ေတြကို ခ်ည္ထားတာ၊ က်မတုိ႕ကို လာေခၚတယ္ဆိုတာကလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေခၚတာ မဟုတ္ဘူး။ ခ်ည္ထားတဲ႕ ၾကိဳးကို လာလႈပ္တယ္၊ လူကို ေျခေထာက္နဲ႕ ခတ္ၿပီး ေခၚတယ္။ အဲလို လုပ္ၿပီး ေခၚၾကတာ။ တညေပါ့ ။
အဲ့ဒီတည က်မ အခံစားရဆံုးစစ္ေၾကာေရးဝင္တဲ့ ည၊ တသတ္လံုး မေမ႕ႏိုင္တဲ႕ ည ။
အဲ့ဒီညမွာ က်မကို စစ္ေၾကာေရးဝင္ဖို႕ လာေခၚၾကတယ္။ လူကလည္းမၾကာခဏ အႏွိပ္စက္ခံေနရေတာ့ တအားေၾကာက္ေနျပီေလ ။ ကိုယ္႕ကို ႏွိပ္စက္ထားတာေရာ၊ကိုအားစိုက္တို႕ ကို လုပ္ထားတာေတြေရာ ခံစားထားရတယ္၊ျမင္ထားရတာေတြ ရွိတယ္။ တအားေၾကာက္ပါတယ္။
သူတို႕ေခၚရာလိုက္သြားေတာ့ ..တဲထဲဝင္သြားေတာ့ လွဆိုင္းကိုေတြ႕တယ္။ ေနာက္ သန္းေဇာ္၊ေဇာ္ေဇာ္မင္း ။ေအာင္စိုးျမင့္.။ေက်ာ္ထင္ဦး တို႕ IO အဖြဲ႕သားေတြ ။
လူစံု တက္စံု ။ အဲဒီကတည္းက သိလိုက္ၿပီ က်မ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ခံစားရေတာ့ ခံစားရေတာ့မယ္ဆိုတာ။
သိတဲ႕အတိုင္းပဲ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ ။ေျမၾကီးေပၚမွာ ေျခဆင္းထိုင္ ရတယ္။ ျပီးေျခေထာက္ကို ၾကိဳးေသေသခ်ာခ်ာ တုတ္တယ္။
ျပီး ေျခေထာက္ ေကြးလို႕မရေအာင္ ၾကိဳးတုတ္ထားတဲ့ေနရာကေန ဒုတ္တေခ်ာင္းနဲ႕ ေျမၾကီးမွာရိုက္သြင္းလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ႕လက္ေနာက္ျပန္ၾကိဳးတုတ္ထားတယ္။
ေနာက္သူတုိ႕က ေျပာတယ္။ ..မင္းခုထိ ညာထားတယ္။အကုန္မေျပာဘူး။မင္းတို႕လူေတြရွိေနတယ္ လို႕ ေျပာတယ္။
က်မကေျပာတယ္…မသိဘူး။ က်မ တကယ္မသိတာပါလို႕ ေျပာတယ္။ အဲလို ေျပာလိုက္တာနဲ႕ ..လာျပီ ။ shock ရိုက္ျပီ ။
မဟုတ္ဘူး မသိေတာ့ဘူး ။မရွိဘူး….အဲဒါကိုပဲ ေျပာရင္း ဝိုင္းသမၾကတယ္.အျပင္းအထန္ဘဲ ။
မခံႏိုင္တဲ႕အဆံုး သိတယ္သိတယ္ေျပာရင္ shock ရိုက္တာ၇ပ္ေပးတယ္။
ခက္တာက က်မ ဘယ္သူကို ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ မသိဘူး မရွိေတာ့ဘူး ျပန္ေျပာတာနဲ႕ ပိုပိုျပီးဆိုးလာတယ္။
အဲဒီမွာသူတုိ႕က က်မ ဘယ္ဘက္ခႏၶာကိုယ္ ဘက္ကို တုတ္နဲ႕သိမ္းၾကံဳးရိုက္တာ …နာလိုက္တာ တအားပဲ...ဒီ.ၾကားထဲမွာ shock ကလည္း ေပးေနေသးတယ္ ။
သူတို႕လိုခ်င္တာ ဘာမွမေျဖ ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ဆဲလိုက္ shock ၾကီးဘဲေပးလိုက္ ေခါင္းကေန စျပီးတကိုယ္လံုးလႊဲရိုက္နဲ႕… ဒီေကာင္မ.ေပါ့ေနာ ..ေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာတယ္ဆိုျပီး ေနာက္ထပ္က်င္စက္ အပိုအားကူလာတယ္။ဝါယာတခုကေျခေထာက္မွာ ၊ ေနာက္တခုကလည္စပ္ မွာေပါ့ေနာ.. ဒီ နားရြက္အေနာက္မွာေပါ့။
က်မ တုန္ေနျပီ။ တကိုယ္လံုး ထိန္းလို႕မရေအာင္ကို တုန္ေနတာ။သူတုိ႕က ရိုက္တာနဲ႕ ေရွ႕ာေပးတာကို ၂ခကို ုတျပိဳင္တည္းေပးေနတယ္။တကိုယ္လံုးက်ဳံ႕ လာတာ ..ဒါေပမဲ့ ေျခေထာက္ကို မေကြးႏိုင္ေအာင္ေျမမွာတုတ္နဲ႕စိုက္ထားေတာ့ .. မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ shockကို မရပ္မနားေပးေနတယ္။ကန္တယ္။ရိုက္တယ္။
လူကလည္း အသိစိတ္ေတာင္ ေပ်ာက္လာတယ္။ မ်က္လံုးေတြျပာလာတယ္။ နားေတြအူလာတယ္။အသက္ရႈဖို႕အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။ဟုတ္တယ္.ဟုတ္တယ္
ေျပာမယ္ ဆိုရင္ ရပ္သြားတယ္ ..တကယ္တမ္းက်မက ဘယ္သူ႕ကိုမွဘာမွမဆြဲထည့္ႏိုင္ေတာ့ ပိုတိုးျပီးဝိုင္းႏႊာၾကေရာ. တညလံုးေနာ္ ..တညလံုး။
သြားျပီ .က်မ ေျမၾကီးေပၚလဲေနျပီ .. အသက္ရႈဖို႕ၾကိဳးစားေနတယ္ ။ လွဆိုင္း ကထပ္ျပီးေျခေထာက္မွာ shock ေပး၊ ေဇာ္ေဇာ္မင္းက တအားလႊဲကန္ ..လိုက္တာ သိလိုက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာမ်ဳိးဝင္း ေအာ္သံၾကားလိုက္တယ္ ။
ရပ္ေတာ့ ရပ္ေတာ့လို႕ ပါးစပ္ကေန ေျပာရင္း သူ ..ေျပးဝင္လာတယ္။ မ်ိဳး၀င္းက က်မကို ေျမၾကီးေပၚးကေန ဆြဲထူတယ္.. ဒါပါဘဲ ..က်မ ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။ မ်ိဳး၀င္း ဆြဲထူလိုက္တာကိုပဲ သိၿပီး က်န္တာ ဘာမွ မသိေတာ႕ဘူး…တကယ္႕ကို အေမွာင္အတိက်သြားၿပီ။......။
......သိလိုက္တဲ႕ အခ်ိန္ ျပန္သတိရတဲ႕ အခ်ိန္မွာ ၾကားလိုက္ရတာက .. မ်ဳိးဝင္းအသ.ံ. .။ က်မ မၾကိဳက္တဲ႕ မ်ိဳး၀င္းရဲ႕ အသံ၊ သူက က်မနာမည္ေခၚေနတယ္။
က်မ ၾကားေနရေပမဲ႕ အသက္ရွႈဖို႕ တအားခ်က္ေနတယ္။ အသံကို ျမန္ျမန္ရႈဖို႕ခက္ေနတယ္။ ေခါင္းလည္း မထူႏိုင္ေတာ႕ဘူး၊ တကုိယ္လံုးကလည္း ထံုၿပီး ဘယ္လိုမွ မထူထားႏိုင္ဘူး။ က်မနံရံမွာမွီေနရတယ္။
မ်က္လံုးအျမင္ေတြကလည္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ဘာမွမျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သံေခ်ာင္းပါေရာက္လာတယ္။
ေရာ..ခက္ျပီေကာမင္းခုထိဘာမွဘာမွမေျပာဘူးေကာ..တဲ့ ။ အဲလို သံေခ်ာင္းရဲ႕ အေျပာမွာ shock ထပ္လာတယ္။ လူမိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားေတာ့ .. မ်ိဳးဝင္းက ရပ္ဖို႕ေအာ္.တယ္ ။
က်မေတာင္းပန္တယ္။ က်မကို ဆက္ၿပီး မလုပ္ၾကဖို႕ ေတာင္းပန္တယ္။ လူစိတ္ေပ်ာက္ေနတဲ႕ သူတို႕ က်မ ဘယ္လိုမွေတာင္းပန္လို႕မရဘူးဆိုတာ သိတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ရွိတဲ႕ အားေလးနဲ႕ က်မ ေတာင္းပန္တယ္။ က်မတကယ္ကို အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ေက်ာ္ထင္ဦးက ABSDF-NB ဖြဲ႕စည္းပံု ဇယားကိုေထာက္ျပတယ္ ။ အျမင္မၾကည္ေပမဲ့ သိလိုက္ျပီ ။ က်မ ေခါင္းခါတယ္။ ေၾကာက္တယ္ေျပာ တယ္။ မလုပ္ၾကဖို႕ေတာင္းပန္တယ္။
မင္းဘာမွမေၾကာက္နဲ႕။...အားလံုးငါရထားျပီ။မင္းေၾကာက္ရမွာ ငါ တဲ့။
က်မငိုတယ္...။ ....အင္အားမရွိေတာ့ဘူး။
ေတာ္ၾကပါေတာ႕...။
ေနာက္ေတာ႕… နာမည္ေတြ တသီၾကီး ..ခ်ေရးေပးထားတယ္။ ေရွ႕ခ်ေပးတယ္။ေဘာပင္ေပးတယ္။က်မ ေဘာပင္ေတာင္ မကိုင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လက္ေတြ ခ်ိေနတယ္။
မ်ဳိးဝင္း က က်မလက္ကို ထိမ္းေပးတယ္ ။ ခ်ေရးေပးထားတဲ့နာမယ္ေတြ က်မဆိုင္း ထိုးေပးခဲ့လိုက္ရတယ္။ဘယ္သူေတြပါသလဲ ဆိုတာကလည္း က်မ မသိဘူး၊ ျမင္လည္း မျမင္ေတာ႕ဘူး ဒီထဲပါတဲ႕ သူေတြကိုေတာ႕ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ခြင္႔လႊတ္ဖို႕ပဲ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ရတယ္။ မခံစားႏိုင္ေတာ့လိုပါ။
တကယ္ပဲ က်မကို ၊ က်မတို႕ကို မ်ဳိးဝင္း သံေခ်ာင္းနဲ႕ အေပါင္းအပါတစု ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိကို လုပ္ခဲ့ၾကတယ္ ။ တကယ္ကိုေၾကကြဲရပါတယ္။
က်မကိုဆြဲထူတယ္။ ေထာင္ထဲ ျပန္သြင္းထားၾကတယ္ ။
က်မ ဆိုင္းထိုးျပီးေထာင္ထဲ ျပန္ေတာ့ .. ကိုရဲလင္း က က်မကို ေတြ႕တယ္..တဲ့ ။ သူ႕ကို စစ္ရံုး ေရွ႕ဖက္ခန္းမွာခ်ဳပ္ထားတယ္။ အဲဒါကို က်မ ေနာက္ပိုင္းမွ သိရပါတယ္။
ABSDF-NB ေျမာက္ပိုင္းဥကၠဌ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို စစ္ရုံး အျခားအခန္း မွာ ဖမ္းထားတယ္တဲ့ .. မငယ္ ရဲ႕ တျခားဘက္ကေန ဦးစိန္(ေလးစိန္)ကို
လည္း စစ္ျပီးေခၚသြားတာ ကိုရဲလင္း ျမင္တယ္ တဲ့။ ဟုတ္တယ္ ..အဲ့ဒါကိုရဲ တို႕ ကိုစိုးလင္းတို႕ နာမည္ေတြကို က်မကို ဆိုင္းထိုးခိုင္းခဲ႕လို႕ က်မ ဆိုင္းထိုးေပးခဲ့ရတာလို႕။
ဒါေတြေၾကာင့္ က်မတို႕က လုပ္ခဲ႕တဲ႕ သူေတြကို ေတာင္းေနတာေလ ။ အေယာက္ ၁၀၀ လံုးရဲ႕ စစ္ခ်က္ ထြက္ခ်က္ေတြ ခ်ျပပါလို႕ေလေနာ.၊ဘာမွမရႈပ္ဘူး။ရွင္းရွင္းေလးပါ။
နာမည္တခုဆို က်မ မသိဘူး .ျမင္ေတာင္မျမင္ဖူးဘူး။ ခုေတာ့က်မ သိတာေပါ့ေနာ္ ။မျမင္ဘူးေပမဲ့ ..သူက ကိုဘိုေစာ။
အဲဒီတုန္းက ကိုဘိုေစာ ဆိုတာ သိလည္ းမသိဘူး၊ ၾကးာလည္း မၾကားဖူးခဲ႕တဲ႕ သူပါ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ပ်က္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွ က်မ ကိုဘိုေစာနဲ႕ စကား
ေျပာျဖစ္တယ္။
က်မ ေေတာင္းပန္လိုက္တယ္ ။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ။ လူမဆန္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ျပိး အတင္းနာမည္ေျပာျပီးေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို က်မက ဟုတ္ပါတယ္ေျပာခဲ့ေတာ့ ေတာင္းပန္ရမွာ က်မပါေလ။ ကိုဘိုေစာရဲ႕ အျပစ္မယူတဲ့ နားလည္မႈ႕ေတြနဲ႕ ခြင့္လႊတ္တာၾကားရေတာ့ က်မ ေျပာမျပတတ္တဲ့ ခံစားမႈ႕ေလးရခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ကို ကိုဘိုေစာ က်မကို ခြင္႔လႊတ္ပါေနာ္။
ဒီလိုမ်ိဳး ႏွိပ္စက္တာတင္ မကေသးပါဘူး။ အမ်ားၾကီးပါဘဲေလ.. က်မကို လက္ဝါးကပ္တိုင္တင္ျပီးအၾကာၾကီးႏွိပ္စက္ခဲ႕ၾကေသးတယ္။ တခါအႏိွပ္စက္ခံရတိုင္း ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ ေရးေပးခဲ့ ရပါတယ္။
ဒီလို ႏွိပ္စက္ခံခဲ႕ရတဲ႕ အေၾကာင္းေတြြ ခုလို ျပန္ေျပာရတဲ႕ေန႕ေတြဆို က်မ ညအိပ္မေပ်ာ္ေတာ႕ဘူး။
အပိုင္း(၁၁)
ငရဲညတညကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႕ရတဲ႕ က်မ အဲ့ဒီေန႕ရဲ႕ဒဏ္ရာေတြက တသက္စာျဖစ္ခဲ႕ရတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္း ျပန္ေျပာတိုင္း ျပန္ခံစားရတယ္။
အဲဒီတညကေတာ႕ အဆိုးဆံုးပဲ ေတာ္ေတာ္ခံရတယ္ေလ။
က်မကိုလည္း တညလံုး ႏွိပ္စက္ခဲ႕တာ မိုးလင္းခါနီးမွ ေထာင္ထဲကိုျပန္ ထည္႔ေပးတယ္။ ေနာက္သူတုိ႕လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ၿပီးရင္ ေဆးဆရာ မေလးေတြက လာၿပီး ေဆးကုေပးတယ္။ ေနာက္ သံုးေလးရက္ေလာက္ ေနေတာ႕ က်မကို ျပန္ေခၚတယ္။ ေခၚၿပီဆိုရင္ က်မတို႕က ေၾကာက္ရၿပီပဲ။ ဘာလုပ္မလဲဆုိၿပီးေတာ႕ကို လန္႕ေနရၿပီ။
အဲဒီေန႕ကေတာ႕ သံေခ်ာင္းရဲ႕ တဲထဲမွာ မ်ိဳး၀င္းမပါဘူး။ သူက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ႕ မင္း တဲ႕..ဟိုတေန႕က လက္မွတ္ထိုးထားခဲ႕တဲ႕ နာမည္ေတြကို အကုန္ျပန္ခ်ေရးတဲ႕။ အဲလို ေျပာတယ္။
က်မကေတာ့ ငါးပါးေတာ႕ေမွာက္ၿပီ၊ သြားၿပီ က်မ လံုး၀ မမွတ္မိဘူးေလ။အဲ့ဒီညကလက္မွတ္ထိုးလို္က္ရေပမဲ႕ခုလိုမ်ဳိးျပန္ျပီးကိုယ့္လက္ေရးနဲ႕ကိုျပန္ေရးခိုင္းေတာ့ ဘယ္လိုမွ မမွတ္မိဘူး။ လံုး၀ မမွတ္မိဘူး။ အၾကပ္ရိုက္ေတာ႕ သံေခ်ာင္းကို Csလို႕ က်မရဲ႕ ဖိုင္တခုလံုး က်မကို ေပးပါလားလို႕။ အဲလို က်မက ေျပာေတာ႕နင္က ဘာျဖစ္လုိ႕နင္႕ဖိုင္ကို ျပန္လိုခ်င္တာလဲလို႕ သံေခ်ာင္းက ေမးတယ္။
အဲဒီေတာ႕ က်မက က်မ ဖိုင္ကို က်မ ျပန္စစ္ၿပီးေတာ႕မွ က်မ မေျဖရေသးတာေတြကို ေျဖခ်င္တယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလို က်မက လိွမ္႕ရတာ။ အဲဒါမွ က်မက ျပန္စဥ္းစားၿပီး ကူးခ်လို႕ရမွာေလ။ မ်ိဳး၀င္းဆိုရင္ေတာ႕ အဲ့လိုဆိုရင္ က်မ ေသမွာ ေသခ်ာတယ္။ သံေခ်ာင္းက မ်ုိးဝင္းလိုမႈတ္ဘူး။သူ႕ကိုအက်ုိးအေၾကာင္းနဲ႕ေျပာေတာ့ .. အဲဒီလို ေျပာေတာ႕မွ က်မရဲ႕ ဖိုင္တဖိုင္လံုးကို က်မ လက္ထဲကို ျပန္ထည္႔ေပးတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ၾကမွက်မရဲ႕သူတို႕ခ်ေရးေပးခဲ့တာက်မလက္မွတ္ထိုးခဲ့၇တဲ့ထြက္ ခ်က္ေတြကို ကိုယ္႕ဟာကို ျပန္ကူးခ်ရတယ္။ အဲဒီနာမည္ေတြကို အဲဒီမွာ က်မ မသိတဲ႕ နာမည္လည္း ပါတယ္ထင္တယ္။ သံေခ်ာင္းက အဲဒီေန႕ညက က်မရဲ႕ထြက္ခ်က္ေတြကိုက်မလက္ေရးနဲ႕အကုန္ျပန္ေရးခိုင္းၿပီးဆိုင္းထိုးခိုင္းခဲ႕တယ္။
အဲလိုနဲ႕ ေထာင္ထဲမွာ ေနေနရင္းနဲ႕ အတြယ္အရိုက္ကေတာ႕ ေန႕တုိင္းနီးပါး ခံရတယ္။ တဖုန္းဖုန္းတဒိုင္းဒိုင္းနဲ႕ လာလာရိုက္ၾကတာ။ ေတာ္ေတာ္ ခံရတယ္။ တပ္ခြဲမွဴးေတြ အရက္ေတြ မူးလာရင္လည္း စစ္ေၾကာေရးခ်ိန္လည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႕ ေထာင္ထဲ၀င္ၿပီး ဖမ္းထားတဲ႕ လူေတြကုိ လာရိုက္ၾကတယ္။ ေသနပ္ဒင္ေတြနဲ႕ ထုၾကတယ္။ အားလံုးကို မ်က္လံုးေတြစည္းပိတ္ထားေတာ႕ ကိုယ္႔ကို မရိုက္ဘူး သူမ်ားကိုရိုက္ရင္လည္း အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ေနာက္ ကိုယ္ကလည္းငါ႕ဆီကိုလာေတာ႕မယ္ဆိုၿပီးေၾကာက္လန္႕ေနရတယ္။
ၿပီးေတာ႕ ရိုက္ႏွက္ ႏွိပ္စက္ထားတဲ႕ ဒဏ္ေတြနဲ႕ ညည္းေနၾကတဲ႕ အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ တကယ္ေတာ႕ သူတုိ႕စစ္တယ္ဆိုတာကလည္း တာ၀န္ရွိရွိ မရွိရွိၾကံဳတဲ႕သူေတြက ၾကံဳသလို ၀င္၀င္ေစာ္ၾကတာ။ ကန္ခ်င္တဲ႕သူက ကန္၊ ရိုက္ခ်င္တဲ႕သူေတြက ရိုက္ေပါ႕။အဲလိုေတြ စိတ္ထင္တိုင္း လုပ္ခ်င္သလိုေတြ လုပ္ၾကတာ။ တေယာက္တည္းလည္း မဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ႕ ခံရတဲ႕သူက ဘယ္ခံႏိုင္ၾကမလဲ အဲဒီစစ္တဲ႕ ဒဏ္ေၾကာင္႕ ေသကုန္တဲ႕သူေတြလည္း မနည္းဘူး။ စစ္ေၾကာေရးဝင္တာေန႕ေန႕ညည ...ၾကားေနရတဲ႕ မခ်ိမဆန္႕ေအာ္သံေတြ နဲ႕ တကယ္ပဲ.. ကမာၻပ်က္ေနတဲ့ အတိုင္းဘဲ။
စစ္ေၾကာေရးမွာ စစ္ပံုစစ္နည္းေတြကလည္းအစံုဘဲ ။ ေဘာင္းဘီ ထဲ ၾကြက္ထဲ့တာလည္းလုပ္ၾကေသးတယ္။
ေအာ္လိုက္စမ္း ဆိုတာေလ ။ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုျမင့္သိန္းကလာေမးတယ္မငယ္တကယ္ေၾကာက္သလားတဲ့ ... ။။ေအာ္ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။
ေလွ်ာက္ကိုက္ကုန္ေတာ့ဘယ္လိုလုပ္မလည္းလို႕ ။ဒါနဲ႕ တေန႕က်ေတာ့ က်မကို စစ္ေၾကာေရးဝင္ဖို႕လာေခၚျပန္တယ္။
တေန႕တေန႕ က်မ စိတ္ဓါတ္ ေတြက်လာတယ္ ။ ေသလိုက္တာကမွေကာင္းဦးမယ္လို႕ ေတြးမိခဲ႕တယ္။ အဲဒီေန႕ကလည္း က်မကို ေတာင္ကုန္းေပၚေခၚသြားၾကတယ္။
အေျခအေနမေကာင္းဘူး ဆိုတာ က်မ သိေနၿပီ။ ၿပီးေတာ႕ လက္၀ါးကပ္တိုင္ကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ သိလုိက္ၿပီ ငါေတာ႕သြားၿပီလို႕။
ငါဘာလုပ္ရမလဲ .. ဘာထပ္ လည္ဆည္ျပီးဇာတ္လမ္းေရး ရဦးမလဲ ေပါ့ ။က်မကို လက္ေနာက္ျပန္ၾကိဳးတုတ္ထားတာေျဖလိုက္တယ္။
ျပီးေတာ့ ..ျပီးေတာ့ လက္ဝါးကပ္တိုင္ေပၚတင္လိုက္တယ္ ။
ကားစင္တင္ၾကတာပါ၊ တခါတည္းသတ္လိုက္ရင္ ေသျပီးေရာေနာ္ .. ဝဋ္ကၽြတ္တယ္လို႕ ေတြးပါတယ္။ ခုလို ႏွိပ္စက္လိုက္ ေထာင္ထဲျပန္ထည္႔လိုက္ လုပ္ေနတာက
တေျမ႕ေျမ႕နဲ႕ အရွင္လတ္လတ္ ငရဲခံေနရတာပါပဲ။
.
က်မကိုကားစင္တင္ေတာ့ လက္၀ါးကပ္တိုင္မွာ ေသြးေတြ ၊ ေသြးေျခာက္ေတြ... ေအာ္ .... က်မ အရင္ တေယာက္ေယာက္ကိုလည္း သူတုိ႕ ဒီလိုပဲ လုပ္ခဲ႕ၾကလိမ္႕မယ္လို႕ ေတြးေနတုန္း သန္းေဇာ္ကေျပာတယ္။ ဟိုေန႕ကဘဲ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္လက္ကို သံေခ်ာင္းနဲ႕ရိုက္သြင္းထားတာတဲ့ .. ။
ဘုရား...ဘုရား...ဘုရား တကယ္ပဲ ဘုရား တမိတယ္။
ကားစင္ရဲ႕ေအာက္မွာ ၄-၅-လက္မ သံေခ်ာင္း ေတြခ်ထားတယ္။ ဒီသံေခ်ာင္းေတြနဲ႕ပဲ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္လက္ကို ရိုက္သြင္းခဲ႕တာလား။ က်မကိုေရာ အဲလိုပဲ လုပ္ၾကဦးမလား။
က်မကိုေတာ့ ၾကိဳးတုတ္ျပီးကားစင္တင္ထားၾကၿပီ။ ရာသီဥတုကေအးတဲ့အျပင္ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ဆိုေတာ့ ေလကလည္းတိုက္ေတာ့ လူက ေရခဲရိုက္သ လိုျဖစ္လာတယ္။ ေအးလိုက္တာ။
အထူးသျဖင့္ က်မလက္ကို ၾကိဳးတုတ္ခံထားရေတာ့ ေသြးမေလွ်ာက္ေတာ့ဘူး။ လက္ဖဝါးႏွစ္ဘက္လံုးက ခရမ္းပုတ္ေရာင္ျဖစ္ေနၿပီ။
ဲကားစင္ေပၚမွာရင္ညြန္႕ကိုအထိုးခံရတာရယ္..ဗိုက္ကိုအကန္ခံထားရတာ ကလည္း ကိုက္ခဲျပီး မသက္မသာျဖစ္ေနတယ္။
ဒီၾကားထဲ စိတ္မသက္မသာနဲ႕ လွမ္းလွမ္းျမင္ေနရတာကေတာ့လူသတ္ကုန္းဘဲ။
ေနာက္ေတာ့ သန္းေဇာ္ နဲ႕ေဇာ္ေဇာ္မင္းတက္လာတယ္။ၿပီးေတာ႕ ။ေဇာ္ေဇာ္မင္းက တခ်က္အားကုန္ထိုး လိုက္တယ္၊ က်မရဲ႕ အရႈိက္ကိုထိုးတာေလ။
က်မ အသက္မရႈႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ အသက္ရႈမွားတယ္ဆိုတာတကယ္ပဲ...။
ေနာက္ သံေခ်ာင္းတက္ လာတယ္။ သန္းေဇာ္ကေအာက္မွာခ်ထားတဲ့ ၄-၅ လက္မ အရွည္ရွိတဲ့သံေကာက္ယူတယ္။ ၿပီးေတာ႕ က်မလက္ေကာက္ဝတ္ေပၚေတ့လိုက္တယ္။
သြားၿပီ က်မလက္ကိုလည္း သံစိုက္ၾကေတာ႕မယ္။
ျပီးေတာ႕ သန္းေဇာ္က ေသြးေအးေအးနဲ႕ ေျပာတယ္ ၾကည့္စမ္းလက္ကေလးကေသးေသးေလးပါလား ။ အရိုးပါေၾက သြားမယ္တဲ့ ။
အား....လို႕ က်မ အားကုန္ေအာ္လိုက္မိတယ္။ Cs က်မကို မလုပ္ပါနဲ႕ က်မကို ဒီလို မလုပ္ပါနဲ႕လို႕ က်မေတာင္းပန္ခဲ႕တယ္။
သံ ေခ်ာင္းကက်မကိုေျပာတယ္။ မင္းေလ ..ခုထိမျဖဴစင္ဘူးဘဲတဲ့ ။ ဒါနဲ႕ဘဲ.. ေနာက္ထပ္ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ ေရးေပးခဲ့ရျပန္တယ္။ ေရလိႈင္းစစ္ဆင္ေရးေပါ့။
က်မကို တခါႏွိပ္စက္ရင္ က်မ ဇာတ္လမ္္းတပုဒ္ေရးေပးရတယ္။ တကယ္ေတာ႕ အဲဒီ ဇာတ္လမ္းေတြက က်မတို႕ေသြးေတြနဲ႕ ေရးခဲ႕ရတာေတြ၊ ကိုယ္႕အသက္မေသဖို႕၊ ကိုယ္႔အသားမနာဖို႕ ႏွိပ္စက္တာကို မခံႏိုင္တဲဲ႕ အဆံုးက်မ ဇာတ္လမ္းေတြ ေရးေပးခဲ႕တယ္။
အဲလို နာက်င္ဖြယ္ရာ ေန႕ရက္ေတြကို ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႕ ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႕ တရက္ၾကေတာ႕ က်မတို႕ကို အဲလိုပဲ ၾကိဳးလႈပ္ၿပီး ေခၚေတာ႕ သြားရတာေပါ႕။ သူတုိ႕က က်မတုိ႕ကို ထားတာ ေခြးေတြလိုပါပဲ၊ ၾကိဳးတန္းလည္းနဲ႕ပဲ။ အဲဒီေန႕ကလည္း လာေခၚလို႕ လိုက္သြားတယ္။
အဲဒီမွာ က်မ အျပင္ အျခား ေထာင္သားေတြကိုလည္း ေခၚထုတ္ထားတာေတြ႕ရတယ္။ တန္းစီၿပီးေတာ႕ အေပၚ ကုန္းေပၚတက္သြားၾကရတာ။အေပၚကုန္းကို ေရာက္ေတာ႕ သံေခ်ာင္းရဲ႕ တဲလား၊ မ်ိဳး၀င္းရဲ႕ တဲလား ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္ရဲ႕ တဲဆိုတာေတာ႕ သိတယ္။
အဲဒီတဲရဲ႕ ေရွ႕က ေျမကြက္လပ္မွာအားလံုးကို၀ိုင္းထိုင္ခိုင္းထားတယ္ေနာက္တျခားရဲေဘာ္ေတြလည္း ရွိတယ္။ေအာင္ႏိုင္ေခၚေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္၊သံေခ်ာင္း၊မ်ဳိးဝင္း တုိ႕ရွိေန
ၾကတယ္။
က်မတို႕ေတြ လူ ၂၀ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။သူတုိ႕က ထိုင္ဆိုေတာ႕လည္း က်မတုိ႕ကလည္း အားလံုး ငုတ္တုတ္ကေလးေတြ ထိုင္ၾကရတာေပါ႕ကြာ။ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေတာ႕ ဘာမွလည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး ဆိုၿပီး စိတ္ေလ်ာ႔ၿပီးေတာ႕ကို ထိုင္ေနၾကတာ။အားလံုးက စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း က်ေနၾကၿပီ။
အဲဒီ ထုိင္ေနၾကတဲ႕ သူေတြထဲမွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ကိုရဲလင္း၊ ညီညီေက်ာ္၊ ကိုေၾကာင္၊ စမားညီည္ီ၊ ကိုခ်ိဳၾကီး၊ ကိုေက်ာ္ေ၀ ၊ကိုသက္ႏိုင္၊ကိုသာဓု၊ကိုတူးတူး၊စသျဖင့္ေပါေလ၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္ အမ်ားၾကီးပဲ ၀ိုင္းထိုင္ေနၾကရတာေလ။ ၿပီးေတာ႕ အားလံုးက ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္းနဲ႕ ကသာ အဲဒီက လူေတြခ်ည္းပဲ၊ ကိုတူးတူးတေယာက္ပဲ ျမစ္ၾကီးနားပါတယ္။ကိုတူးတူးက မ်ိဳး၀င္းရဲ႕ လက္ရံုးလိုျဖစ္ေနတဲ႕ ထြန္းႏြယ္ေအာင္ အခ်ဳပ္ေဖာက္ေျပးရင္ ပစ္ဖို႕ ပစ္မိန္႕ေပးလိုက္တဲ႕အတြက္ သူတုိ႕က ကိုတူးတူးကိုလည္း ျငိဳးသြားတာ။အဲဒါေၾကာင္႕ ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ စြပ္စြဲၿပီး ဖမ္းဆိီးႏွိပ္စက္ခံရတဲ႕ ထဲမွာ ကိုတူးတူးပါတာ။
အဲေလာက္လူေတြအမ်ားၾကီးကို ဒီလိုထုတ္လာတာဆိုေတာ႕ အၾကီးအက်ယ္တခုခုေတာ႕လုပ္ေတာ႕မယ္ဆိုတာကို က်မ စိတ္ထဲက သိေနတယ္။ စိတ္ထင္႔ေနတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲသူတုိ႕ဘာလုပ္လည္းဆိုေတာ႕ ထိုင္ေနတဲ႕ လူေတြကို တေယာက္ခ်င္းစီကေန အကုန္လံုးကို ယမ္းေတြ လိုက္ခ်ည္တယ္။ ၀ါယာေလးေတြ တန္းလန္းနဲ႕ ယမ္းေတြကို လိုက္ခ်ည္ေတာ႕ ျပႆနာပဲေပါ႕ေနာ္။ သူတုိ႕ တခုခုလုပ္ေတာ႕မယ္ေပါ႕။ အဲဒီလို ၀ိုင္းထိုင္ေနတဲ႕ သူထဲကေန ကိုေက်ာ္ေ၀ကို သူတုိ႕ လူေရြး ထုတ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ကိုေက်ာ္ေ၀ကို မလုပ္ခင္မွာ ကိုသက္ႏိုင္ရဲ႕ နားကို သံေခ်ာင္းက ေသနပ္နဲ႕ပစ္ထည္႔လိုက္တာ၊ ကိုသက္ႏိုင္ နားအေပါက္ၾကီးျဖစ္သြားတယ္။ အဲလိုေတြ လုပ္ၾကေသးတယ္။
ၿပီးေတာ႕မွ ကိုေက်ာ္ေ၀ကို မင္း အဆိပ္ထုတ္ ေပးဆိုၿပီးကိုေက်ာ္ေ၀ကို အဆိပ္ေတာင္းတယ္။ကိုေက်ာ္ေ၀က ဘယ္လိုလုပ္ အဆိပ္ရွိမွာလဲ၊ သူ႕မွာ မရွိေတာ႕ မေပးႏုိင္ဘူးေပါ႕။ အဲဒီအခ်ိ္န္မွာ သူ႕မွာ လက္ေခ်ာင္းတေခ်ာင္းမရွိေတာ႕ဘူး။ ႏွိပ္စက္ရင္း ျဖတ္ထားတဲ့လက္ေခ်ာင္း ကို ကိုေက်ာ္ေ၀လည္ပင္းမွာျပန္ဆြဲထားေပးေသးတယ္။
အဲလို လုပ္ေနရင္းနဲ႕ ကိုေက်ာ္ေ၀ဆီကေနအဆိပ္ေတာင္းတယ္ကိုေက်ာ္ေ၀မွာ ထုတ္ေပးစရာမရွိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုေက်ာ္ေ၀ မ်က္ႏွာမွာလည္း ဘာမွ မရွိေတာ႕ဘူး။ ေပးစရာလည္း မရွိဘူး။ လုပ္သမွ် ခံရေတာ႕မယ္ဆိုတဲ႕ မ်က္ႏွာမ်ိဳးပဲ ရွိေတာ႕တယ္။
အဲလို ျဖစ္ေနတုန္း သူတို႕ကိုလည္း ဘယ္သူမွ တားႏိုင္တဲ႕သူ ေျပာႏိုင္တဲ႕သူ မရွိဘူး။ သူတုိ႕ဟာ သူတုိ႕လုပ္ေနၾကတာ လုပ္ခ်င္တာလုပ္တာ။အဲဒီေန႕ကလည္း ကိုေက်ာ္ေ၀ကို သူတုိ႕က ထုတ္ခိုင္း ေပမဲ႕ ကိုေက်ာ္ေ၀မွာလည္း ထုတ္ေပးစရာမရွိဘူး။သူေတာင္းပန္ေနတယ္။
က်မတို႕အကုန္လံုးကလည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႕ ၀ိုင္းထိုင္ေနရံုအျပင္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ၅ မိနစ္ တဲ့..အခ်ိန္ေပးတယ္.. က်မတို႕တေတြတ
ေယာက္ကိုတေယာက္အဓိပၸါယ္မဲ့စြာ ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။
တကယ္ဘဲလား။သူတို႕တကယ္လုပ္ၾကေတာ့မလားေပါ့။အခ်ိန္ေစ့သြားျပီ ။ အဆိပ္ဆိုတာၾကီး မထုတ္ေပးႏိုင္ဘူး။ဝါယာႏွစ္ပင္ပူးလိုက္တယ္။
ေဖာင္းကနဲအသံၾကားရၿပီးကိုေက်ာ္ေ၀ရဲ႕မခ်ိမဆန္႕ေအာ္သံၾကားလိုက္ရတယ္ေေသြးေတြလည္း ျဖာကနဲ ထြက္သြားတယ္။အဲဒီမွာ ကိုေက်ာ္ေ၀ရဲ႕ လက္ကို ျဖတ္ထည္႔လိုက္ၾကတယ္။တကယ္..တကယ္ လုပ္ပလိုက္ၾကျပီ .. လူသားတေယာက္ကို အရွင္လတ္လတ္ လက္ျဖတ္လိုက္ၾကျပီ ။
အဲဒါေတြကိုလည္း ျမင္ရေတာ႕ စိတ္ဓါတ္လည္း အရမ္းက်သြားတယ္။ အကုန္လံုးပဲ ဘယ္ေန႕ ငါ႕အလွည္႔လဲ၊ ငါတို႕လည္း ေသမွာပဲ မေသခင္ လည္းခံၾကရဦးမွာပဲ ဆုိၿပီး စိတ္ဓါတ္က်သြားတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာလက္ျဖတ္ဖို႕က်မတို႕အလွည့္လာေတာ့မယ္ ဆိုတဲ႕ အေတြးဆိုးကလည္း က်မကို ေျခာက္လွန္႕ေနေတာ႕တယ္။
တကယ္ေတာ႕ က်မတို႕အားလံုး ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေတာခိုလာၾကတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြပါ၊ ဒီလူေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ စြပ္စြဲၿပီး မတရားႏွိပ္စက္ခဲ႕ၾကတယ္။ စစ္ေၾကာေရးမွာညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္မႈေတြရဲ႕ဒဏ္ေတြနဲ႕ေသဆံုးသြားရတာက ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ (၁၄) ဦးရွိတယ္။
အဲဒီလို လူမဆန္တဲ႕ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈ႕ ဒဏ္ေတြနဲ႕ ေသဆံုးခဲ့သူ ၁၄ ဦးရဲ႕ နာမည္ေတြကိုလည္း က်မ မွတ္တမ္းတင္ထားတယ္။
(၁) ကိုစိုးမင္းေအာင္ ( ပထမဦးဆံုး ဖမ္းဆီးျခင္းခံရသူ )
(၂) ဦးစိန္ ( ရန္ကုန္ -- ယခု သမီးျဖစ္သူ မစမ္းစမ္းေအးမွ တိုင္ၾကားခ်က္ ဖြင့္ထား)
(၃) ကို ၿပည့္စိုးႏိုင္ ( ရန္ကုန္)
(၄) ကိုေအးေက်ာ္ (မႏ ၱေလး)
(၅) ကိုေက်ာ္ေ႒း
(၆) ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဦး
(၇) ဦးေအာင္ကိုး ( ဗန္းေမာ္)
(၈) ကိုေဇာ္ဝင္းခ်စ္ (ဗန္းေမာ္)
(၉) ကိုတင္ေမာင္ေအး ေခၚ အပ္စိုက္ (စစ္ကိုင္း)
(၁၀) ကိုတင့္လြင္ ( ၿမစ္ႀကီးနား)
(၁၁) ကိုေအာင္မင္း ( မႏၱေလး)
(၁၂) အရွည္ႀကီး ဝင္းသိန္း
(၁၃) ကိုစိုးႀကီး
(၁၄) ရာကြတ္ဘိုင္ ( တရုပ္ၿပည္၊ ယင္က်န္း) အဲဒီ ၁၄ ဦးက စစ္ေၾကာေရးက ဒဏ္ေတြေၾကာင္႕ ေသဆံုးခဲ႕ရတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြအေနနဲ႕ ဘယ္လိုခံစားရမလဲဆိုတာ ...က်မ ေတြးမၾကည္႔ရက္ဘူး။
တကယ္ေတာ႕ က်မတို႕ဒီ ABSDF ( ေၿမာက္ပိုင္း) မွာၿဖစ္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးသူလွ်ိဳဆိုၿပီး ဖမ္းဆီးတာ ( ၅၀၁) တပ္ရင္းမွဴး သိုက္ထြန္းဦး ( ယၡဳ Australia ႏုိင္ငံသို႔ ေရာက္ရိွေနသူ) ရဲ႕ runner ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ စိုးမင္းေအာင္ တပ္က ထြက္ေၿပးတာက စခဲ့တာပါ။ အဲဒီကေနတပ္ေၿပး စိုးမင္းေအာင္ကို သူတုိ႕က တရုပ္ၿပည္ဖက္ကေန ၿပန္ဖမ္းျပီးဗ်ဴဟာ ၂ ဘက္ကိုေခၚသြားတာ။
အဲ့ဒီမွာလူမဆန္တဲ့နည္းေတြနဲ႕ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ၿပီး ေတာ့ေထာက္လွမ္းေရးသူလွ်ိဳဟုတ္ပါတယ္လို႕မတရားဝန္ခံခိုင္းခဲ႕တယ္။အဲ့ဒီညွင္းပမ္းတဲ့ဒဏ္ေတြနဲ႕မခံမရပ္ႏိုင္ၿဖစ္ၿပီး စိုးမင္းေအာင္က ထလရ ဟုတ္တယ္လို႕ ေျဖခဲ႕တယ္ေလ။သူ႕ထြက္ခ်က္မွာ ေတာင္ လူ ၄၀ - ၅၀ ေလာက္ကို ထလရ ေတြဆိုျပီးထြက္ခဲ့တယ္ ေျပာတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ အဲ့ဒီစိုးမင္းေအာင္ရဲ႕ထြက္ခ်က္ေတြကေန နာမည္ေတြကို ႏွိပ္စက္ၿပီး ေမးရင္း နဲ႕အဆင့္ဆင့္ ႏွိပ္စက္ဖမ္းဆီးတာထလရေတြ ဆိုျပီးေတာ့ မတရားဖမ္းဆီးခံလိုက္ရတာ က်မအပါအ၀င္ေပါ့။ စုစုေပါင္းေက်ာင္းသား (၁၀၀) ဦး ရိွလာခဲ႕တာ။
အဲ့ဒီတုန္းကABSDF-NB မွာေက်ာင္းသားအင္အား(၄၀၀)ေလာက္ဘဲရွိတာ မွာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြဆိုျပီးအတင္းအဓမၼၾကီးဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ၿခင္းခံရသူေပါင္း မွာ (၁၀၀) ဦးဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္မလား စဥ္းစားၾကည္႔ပါဦး။အံ့ပါရဲ႕ ။ အဲလို ဖမ္းဆီးတဲ႕အခါမွာ အဓိက တာဝန္ရိွတဲ့သူေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကို က်မ ေျပာမယ္ေနာ္။
(၁) ဗိုလ္မွဴးသံေခ်ာင္း (ခ) ၿမင့္စိုး ( ဗဟိုစစ္ေရးတာဝန္ခံ) (( ယခု ျပည္တြင္းေထာင္အတြင္း ေသဒဏ္ ခ်မွတ္ျခင္းခံထားရ ))
(၂) အတြင္းေရးမွဴး ေအာင္ႏိုင္ ေခၚ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ ( ဥကၠ႒ အၿဖစ္ ရာထူးတိုးၿမင့္တာဝန္ယူခဲ့သည္ - ယခု ခ်ိန္းမိုင္ )
(၃) ဗိုလ္ႀကီး မ်ိဳးဝင္း( တြဲဘက္ အေထြအေထြ အတြင္းေရးမွဴး-တစ္-၊ ဒု -စစ္ေရးတာဝန္ခံ ) မိုးညွင္း- နန္းမား ျမိဳ႕နယ္ နမ္႕ေဆာ္ေလာရြာ ။ ေသဆံုး။
(၄) ဗိုလ္ၾကီးလွဆိုင္း (ယခု ABSDF-NB)
(၅) တပ္ႀကပ္ႀကီး သန္းေဇာ္ ( မႏၱေလး- ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရး တာဝန္ခံ - ယခု ျပည္တြင္းမႏ ၱေလး)
(၆) တပ္ႀကပ္ႀကီး ေဇာ္ေဇာ္မင္း ( မိုးညွင္း- ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရး - ယခု ျပည္တြင္း မိုးညွင္း )
(၇) ဒုတပ္ႀကပ္ ေအာင္စိုးၿမင့္ ( မိုးညွင္း- ဗဟို ေထာက္လွမ္းေရး - ယခုျပည္တြင္း မိုးညွင္း)
(၈) တပ္ႀကပ္ႀကီး ေက်ာ္ထင္ဦး( မိုးညွင္း- ဗဟို ေထာက္လွမ္းေရး)
(၉)ရဲေဘာ္ေမာင္ေထြး (ဗန္းေမာ္)
(၁၀)ရဲေဘာ္ ဖိုးေႏွာင္း(ဗန္းေမာ္)
(၁၁) ရဲေဘာ္ သက္လင္း ( ယခုျပည္တြင္း ဗန္းေမာ္) - တို႕ျဖစ္တယ္။
သူတို႕ေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႕ စစ္ေၾကာေရး အဖြဲ႕၀င္ေတြကိုလည္း က်မ ေျပာမယ္။
(၁) လွဆိုင္း ( ၿမစ္ႀကီးနား) တြဲဘက္ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး -
၂ (( အာသံကုန္း ေခါင္းၿဖတ္ပြဲမွာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ဓါးကိုင္ၿပီး သတ္ၿဖတ္ခဲ့သူၿဖစ္တယ္။ လွဆိုင္း ဟာ ABSDF ( ေၿမာက္ပိုင္း) ၿပန္လည္ဖြဲ႕႔စည္းစဥ္မွာ ပါဝင္ေနဆဲ))
(၂) စိန္ေအး ( မိုးညွင္း- ကခ်င္ေဒသ ခရိုင္မွဴး - ယခု ျပည္တြင္းမိုးညွင္း )
(၃) ေအာင္သန္း (မိုးညွင္း ( ၇၀၁)တပ္ရင္းမွဴးေသဆံုး)
(၄) သက္ထြန္း(မိုးညွင္း၊ တပ္ခြဲမွဴး)
(၅) ေစာရင္ေထြး ( ေရႊကူ ၊တပ္ခြဲမွဴး)
(၆) သိုက္ထြန္းဦး ( ရန္ကုန္- ၅၀၁ တပ္ရင္းမွဴး - ယခု Sydney . Australia)
(၇) ရဲလင္း ( ရန္ကုန္- ရန္ကုန္ေဒသ ခရိုင္မွဴး ( ထလရ အၿဖစ္အဖမ္းခံရ - ,ယခုျပည္တြင္း ရန္ကုန္)
(၈) ညီညီေက်ာ္- ( မႏၱေလး- မႏၱေလး ေဒသခရိုင္မွဴး) ( ထလရ အၿဖစ္ အဖမ္းခံရ - ယခု ျပည္တြင္း မႏ ၱေလး)
ေနာက္ ေထာင္တာ၀န္ခံေတြက
(၁) ဒုအရာခံဗိုလ္ ေအာင္မင္း ( မိုးညွင္း) ၊ တပ္ႀကပ္ႀကီး ထိန္လြန္ ( ဗန္းေမာ္) ၊
(၂) တပ္ႀကပ္ႀကီး ေအးေမာင္ ( မိုးညွင္း) ၊ ရဲေဘာ္ လက္သီး၊
(၃) တပ္ႀကပ္ႀကီး တာတီး ( မိုးညွင္း)၊တပ္ႀကပ္ႀကီးေစာၿမေအာင္
(၄)တပ္ႀကပ္ႀကီးလွမ်ိဳးေအာင္(မိုးညွင္း-၅၅ဦးေထာင္ေဖာက္ေျပးမႈ႕တြင္တာဝန္ေပါ့ေလ်ာ့မႈၿဖင့္ ေအာင္ႏိုင္နဲ႕သံေခ်ာင္းက ေသဒဏ္ခ် သတ္ၿဖတ္ခဲ့တယ္)။
သူတုိ႕ေတြက စစ္ေၾကာေရးမွာတင္ ပက္ပက္စက္စက္လုပ္ခဲ႕ၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ေထာက္လွမ္းေရးလို႕စြပ္စဲြၿပီး ျပည္ေထာင္စုေန႕မွာ
ေက်ာင္းသားေတြကို ေခါင္းျဖတ္သတ္ခဲ႕တာေတြလည္း ရွိေသးတယ္။
အပိုင္း(၁၂)
ကိုေက်ာ္ေ၀ကို လက္ျဖတ္ၿပီးလိုက္တာနဲ႕အားလံုးလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၾကတယ္၊ စိုးရိမ္ၾကတယ္။
အဲဒီမွာ က်မတို႕အားလံုးက ေတာင္းပန္းၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္္ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ေပါ့ေနာ္ သူက
ခဏေလး.ေနပါဦးဆုိၿပီး ေတာင္းပန္တယ္။ အားလံုးကလည္း ၀ိုင္းၿပီး ေတာင္းပန္ၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႕ Cs တို႕ VCs တို႕လိုခ်င္တဲ့ပစၥည္းေတြရေအာင္လုပ္ေပးပါ့မယ္ ။အခ်ိန္ေပးပါေပါ့ ..ေတာင္းပန္ၾကတာ၊ ။
အဲလိုမွ မလုပ္ရင္ သူတို႕က တေယာက္ျပီးတေယာက္ဆက္တိုက္ျဖတ္ၾကေတာ့မွာ။
ဆိုေတာ့ ..အဲ့လို အားလံုးက ဝိုင္းျပီးေတာင္းပန္ၾကေတာ့ အဲ့ဒီေန႕က က်န္တဲ႕ သူေတြရဲ႕ လက္ကိုဆက္မျဖတ္ေတာ့ ဘဲ ရပ္လိုက္ၾကတယ္။
သူတုိ႕က တပတ္အခ်ိန္ေပးတယ္။ မင္းတို႕ ဒီတပတ္အတြင္း ဒီအဆိပ္ေတြ၊စကား ေျပာစက္ေတြ ရေအာင္လုပ္ေပါ႕ အဲလို ေျပာတယ္။
ျပီးမင္းတို႕အရာရွိပိုင္းေတြမွာတာဝန္ရွိတယ္.ေဆြးေႏြးၾကဆိုျပီး က်မတို႕ဒီအရာရွိပိုင္းမွာ လိုင္းတင္ခံထားရသူေတြအားလံုးကိုစုျပီးေဆြးေႏြးခိုင္းေရာ.. အဲ့ဒါကေတာ႕ က်မတို႕ ကို ဖမ္းၿပီးမွ က်မတို႕တေတြ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ တစုတေဝးၾကီးစကားေျပာခြင့္ရတဲ့ေန႕လုိ႕ ေျပာရမွာပဲ။
က်မတို႕ေတြ တေယာက္တေပါက္အဓိပါယ္မဲ့စြာဘဲ မဟုတ္တာေတြကို အဟုတ္လုပ္ မရွိတာေတြကို အရွိလုပ္ေလွ်ာက္ေျပာေနခ်ိန္မွာေပါ့။ က်မထိုင္
ေနတဲ့နားကို ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တုတ္ေခ်ာင္းေလးကိုအားျပဳေလွ်ာက္ရင္းလာတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို က်မက ဥကၠဌလို႕ သူတို႕ခ်ေရးေပးတဲ့နာမည္
ေတြက်မလက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့ရပါတယ္ .. ခြင့္လႊတ္ပါလို႕ ဆိုေတာ့ .. မဟုတ္ဘူး..မင္းတို႕သာငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ၾကပါ..တဲ့ ။
ငါ ေက်ာင္းသားေတြ ဒီေလာက္ရက္စက္ၾကလိမ့္မယ္လို႕ မထင္ခဲ့ဘူးတဲ့ ။ အဲ့ဒီတုန္းက အဲ့ဒီစကားရဲ႕အနက္ကို က်မ မသိခဲ့ဘူး..။
ခုဒီေနာက္ပိုင္း ကိုရဲလင္း ၊ကိုစိုးလင္းတို႕နဲ႕ စကားေျပာဆိုျဖစ္ခဲ့ၾကေတာ့မွ ေတာ္ေတာ္ေလးသိလာရေတာ့ .. ကံၾကမၼာကို
ဘဲလက္ညိႈးထိုးရမွာလား ...။ ကိုယ္ေတြ အားလံုးရဲ႕ ေပးဆပ္ေနရတဲ့ ဝဋ္ေၾကြးပဲလားေပါ႕ေနာ္။
.. အဲဒါနဲ႕ဘဲ .. တပတ္သာအခ်ိန္ျပည့္သြားတယ္။ဘာမွ မရွိေတာ့ ဘယ္မွာလာ ဘာေတြေပးႏိုင္မွာလဲ .။
ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီကုန္းေပၚေနာက္တေခါက္ ျပန္ေခၚျပန္ေရာက္သြားတယ္။
က်မတို႕ တေတြကို ယမ္းေတြျပန္ ခ်ည္ျပန္ေရာ .။ျပီးျပီေပါ့။ အားလံုးအတြက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းျပီ။
က်မကို ယမ္းလာခ်ည္ေတာ့ တမင္ညာဘက္ ထိုးေပးလိုက္တယ္။ က်မ တကယ္ဆံုး ျဖတ္ခ်က္ခ်ထားလိုက္ျပီေလ။
တစစ နဲ႕ႏိွပ္စက္တာမခံေတာ့ဘူး။
က်မ အေသခံေတာ႕မယ္... ဝါယာႏွဏ္ပင္ပူးတာနဲ႕ မိုင္းခ်ည္ထားတဲ့လက္ကို လည္ပင္းနားဆြဲကပ္လိုက္ေတာ့မယ္။ က်မ အဲဒီလို တကယ္ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ။
အဲ့ဒီမွာသူတို႕က ကိုေအာင္ဖိုးကို ေ၇ြးလိုက္တယ္။ျပီးေတာ႕...ကိုေအာင္ဖိုးကို ေျခေထာက္ျဖတ္ၾကတယ္။
အဲဒီလိုပဲေလ အားလံုးက ေရွ႕မွာပဲ ကိုေအာင္ဖိုးကို ေျခေထာက္ျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။
ကိုေအာင္ဖိုးကို ျဖတ္တာမ်ား ေျခေထာက္က တိကနဲျပတ္မသြားဘူး၊ ဆိုေတာ့တန္းလန္းၾကီးျဖစ္ေနတာ။
အဲဒါကိုကြာ ဓါးနဲ႕ မျဖတ္ဘူး၊ လက္နဲ႕ ဒီအတိုင္းဆြဲျဖတ္တာ၊ ျဖတ္ခံရတဲ႕သူက နာလြန္းလို႕ ေအာ္တာေပါ႕။
အဲလို ွေအာ္ရင္လည္း ရဲေဘာ္ေတြက ၀ိုင္းရီၾကတယ္။ က်မတုိ႕ကလည္း စိ္တ္မေကာင္းရံုကလြဲလို႕ ဘာမွ လည္း မလုပ္ႏုိင္ဘူး။
အဲဒီလိုေတြ ေျချဖတ္ပြဲ လက္ျဖတ္ပြဲေတြ လုပ္ေနတုန္း KIA က ဗိုလ္မွဴးပန္းေအာင္ေရာက္လာတယ္။ သူက ဘာေတြျဖစ္ေနလဲေပါ႕။
ဘာမွေျဖေနစရာမလိုပါဘူးေလ..ဒူကမာၻ႕ ျမင္သြားတယ္ ။ ကိုေအာင္ဖိုးအေျခအေနေတြကိုေလ။ဒူကမာၻ႕ ကအေျခအ
ေနေတြကိုသံုးသပ္မိသြားတာေပါ့။ေ နာက္ေတာ့ က်မကိုျမင္သြားတယ္။
အဲဒီမွာ ဗိုလ္မွဴးပန္းေအာင္က သံေခ်ာင္းတို႕ကိုေျပာတယ္ေလ ။က်မနဲ႕ ေမးစရာရွိတယ္ေပါ့။
အဲဒါနဲ႕က်မကို တဲထဲကို ေခၚၿပီး ေမးတယ္။ျပီးသံေခ်ာင္းတို႕ကိုမင္းတို႕အားလံုးထြက္.တဲ့။ ငါမငယ္နဲ႕ဘဲေျပာမယ္တဲ့ဆိုေတာ့သူတို႕အားလံုးတဲထဲကလည္းထြက္သြား ေရာ
က်မကို မငယ္ မင္းတို႕ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ .. ဘာေတြျဖစ္ကုန္ ျပီလဲ လို႕ ေမးေတာ႕ က်မကလည္း ေျပာျပလိုက္တယ္။
သူတို႕ က်ေနာ္တုိ႕ ဆီကေန အဆိပ္ေတြ ေတာင္းတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႕မွာ ရွိလည္း မရွိေတာ႕ ထုတ္လည္း မေပးႏုိင္ဘူး။ ထုတ္မေပးႏုိင္လုိ႕ ဆိုၿပီးေတာ႕ ၿပီးခဲ႕တဲ႕အပတ္က ကိုေက်ာ္ေ၀ရဲ႕ လက္ကို ျဖတ္လိုက္တယ္၊ အခုလည္းကိုေအာင္ဖိုးကိုေျခေထာက္ျဖတ္တယ္။ဆက္ျဖတ္ေနၾကတယ္…လို႕`..က်ေနာ္တို႕ကိုလည္းျဖတ္ေတာ့မွာလို႕ အဲလို ေျပာျပလိုက္တယ္။ အဲေတာ႕ ဗိုလ္မွဴးပန္းက လူေတြေသသလားတဲ႕။ က်မကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသကုန္ၿပီလို႕ ေျပာတယ္။
သူ႕အေနနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ မင္းတို႕ေတြခက္ကုန္ၾကျပီေကာ..ေပါ့တဲ႕။
ျပီးေတာ႕ က်မကို မင္းဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး .မင္းဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး ေျပာတယ္.။
ျပီးေတာ႕ သံေခ်ာင္းကိုေခၚတယ္။ ဒါေတြ၇ပ္ေတာ့လို႕ေျပာတယ္။သံေခ်ာင္းကလည္း ျပန္ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ႕ သူ ဘာေတြေျပာတယ္ဆိုတာ က်မဘာမွမၾကားဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာလည္း မရွိေတာ႕ဘူး။
ေနာက္ေတာ႕ ဗိုလ္မွဴး ပန္းေအာင္က အဲ့ဒီမွာ ရပ္.ငါ့အမိန္႕တဲ့။ဒါနဲ႕ ရပ္ဖို႕တားလုိက္တယ္ အဲဒီမွာ ဗိုလ္မွဴးပန္းေအာင္လာတားတဲ႕အတြက္ ေျချဖတ္ပြဲ၊ လက္ျဖတ္ပြဲက ၿပီးသြားတယ္။ ေနာက္ KIA ကက်မတို႕ ေထာင္သားေတြ အတြက္ စရိတ္ခ်ေပးတယ္။ KIA ေဆးရံုမွာေဆးကုသခြင့္ေပးတယ္။ KIA ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင္႕ က်မတို႕ သက္သာရာ ရခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ႕ ဘယ္ေတာ႕မွ မေမ႕ႏို္င္တဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြ သမိုင္းေတြပဲ။ ရင္နာစရာလည္း ေကာင္းတယ္။ ေသြးပ်က္စရာလည္း ေကာင္းတယ္။
ေက်ာင္းသား သမိုင္းကိုလည္း အရုပ္ဆိုးေစခဲ႕တယ္။ အဲဒီလို ေျချဖတ္ပြဲ ရပ္သြားေပမဲ႕ သူတုိ႕ရဲ႕ ရက္စက္တဲ႕ လုပ္ရက္ေတြကေတာ႕ ရပ္မသြားခဲ႕ဘူး။ သူတုိ႕ ဆက္လုပ္ခဲ႕ၾကတယ္။
ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ေျပာစရာတခုရွိတယ္။ က်မ ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ႕တယ္ က်မကို လက္၀ါးကပ္တိုင္ တင္ၿပီး ႏွိပ္စက္ေတာ႕။ က်မက ေရလိႈင္းစစ္ဆင္ေရး ဆိုတဲ႕ ဇာတ္လမ္းကို ေရးေပးခဲ႕ရတယ္ေနာ္။ ေနာက္ ငါး ႏွစ္စီမံကိန္း ဆိုတာ တခုရွိတယ္။ တကယ္ေတာ႕ အဲဒီ ငါးႏွစ္ စီမံကိန္း ဆိုတာက က်မ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။
အဲဒါကို လုပ္တာက ခင္ေရႊလိႈင္ လုပ္တာ။ ခင္ေရႊလိႈင္ဆိုတာက လက္ရွိ ABSDF ေတာင္ပိုင္း ဥကၠ႒ သံခဲရဲ မိန္းမ။ အဲဒီ ငါးႏွစ္ စီမံကိန္းကို ခင္ေရႊလိႈင္က လုပ္လုိက္တာ၊ အဲဒီတုန္းကေတာ႕ သူနဲ႕ သံခဲနဲ႕ မယူရေသးဘူးေပါ႕။ သူက ငါးႏွစ္စီမံကိန္းကို ေသခ်ာလုပ္ခဲ႕တာ။
က်မ ေျပာျပမယ္ သူလုပ္ပံုကို ေျပာျပမယ္ေနာ္။ တရက္ …က်မတို႕ အဖမ္းမခံရခင္မွာ သူက က်မကို လာၿပိီးေတာ႕ ေျပာတယ္။ သူက စာရြက္တရြက္ယူလာၿပီးေတာ႕ ေဟ႕ေကာင္တဲ႕ မင္းရဲ႕ ဆိုင္းကို ငါ မျမင္ဘူးဖူး။ မင္း ဒီမွာ ဆိုင္းထိုးျပစမ္းဆိုၿပီး စာရြက္အလြတ္ယူလာၿပီး လာေျပာတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း က်မက ဘာမွ မစဥ္းစားဘဲနဲ႕ ဒါ ငါ႕ဆိုင္းပဲ ဆုိၿပီး သူထိုး ခိုင္းတဲ႕ ေနရာမွာပဲ ထိုးေပးလိုက္တယ္။ သူက အဲဒီ စာရြက္ၾကီးကို ယူသြားခဲ႕တယ္ကြာ။ အဲဒီတုန္းက က်မ ဘာမွ မစဥ္းစားခဲ႕ဘူး။ ရိုးရိုးပဲ ထင္ၿပီး ထိုးေပးခဲ႕တာ။ က်မ မွားခဲ႕တာေပါ႕။
ယူသြားၿပီးေတာ႕မွ သူက ငါးႏွစ္စီမံကိန္း ဆိုတဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကို အဲဒီ စာရြက္ေပၚမွာပဲ ေရးတယ္။ သူက ေရးတာေနာ္ ခင္ေရႊလိႈင္ေရးတာ။ အဲဒီတုန္းက အေပ်ာ္အပ်က္ သူေရးတာေပါ့။ က်မတို႕ ဒီ ၅ ႏွစ္အတြင္း ရီးစား မထားေၾကးေပါ့ ။ဘာညာေတြေနာ္ ...အေပ်ာ္ေပါ့။
ေနာက္ေတာ႕ က်မကို ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီး ဖမ္းေတာ႕ ဒီ ငါးႏွစ္စီမံကိန္းဆိုတာ က်မရဲ႕စီမံကိန္းျဖစ္သြား၇တယ္။ သန္းေဇာ္တုိ႕ ဆီကိုလည္း အဲဒီ စာရြက္ေရာက္ၿပီးေတာ႕ က်မကို စစ္တယ္။ ငါးႏွစ္ စီမံကိန္းဆိုတာကို ငါတုိ႕ကို ေျပာျပစမ္းဆိုၿပီး စစ္ၾကတယ္။ ဟာ… ကဲ စဥ္းစားၾကည္႔၊ အဲဒီတုန္းကေတာ႕ ဒါဟာ က်မ ေရးတာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ေျပာရင္ ခင္ေရႊလိႈင္ ထိမွာ ခင္ေရႊလိႈင္ကို ဖမ္းစစ္ၾကမွာ စိုးရိမ္ေတာ႕ ကိုယ္က ေထာင္ထဲမွာ အႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ႕ အခ်ိန္ဆိုေတာ႕ကိုယ္႕လို ဘယ္္သူမွ မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ႕ဘူး။ ခင္ေရႊလိႈင္ကို ဖမ္းစစ္ၾကမွာ စိုးရိမ္ေတာ႕ ဟုတ္တယ္ ဒါ က်မရဲ႕ ငါးႏွစ္စီမံကိန္းပဲလို႕ ၀န္ခံလုိက္ရတယ္။ ဒါ က်မ လုပ္လုိက္္တာ ဒီ ငါးႏွစ္အတြင္းမွာ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ၾကီးကို စည္းရံုးဖို႕ က်မ လုပ္ခဲ႕တာ ဆိုၿပီး ဟုတ္သည္ရွိ မဟုတ္သည္ရွိ ိဇာတ္လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ေရးေပးရတယ္။
က်မ ကို တခါဖမ္းၿပီး ႏွိပ္စက္ရင္ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ေရးလိုက္ရင္း္နဲ႕ အဲဒီတုန္းက က်မ ေရးခဲ႕ရတဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ အားလံုးကို က်မ မမွတ္မိဘူး။ အဲဒီထဲကမွ ေရလိႈင္းစစ္ဆင္ေရးနဲ႕ ငါးႏွစ္ စီမံကိန္းကိုပဲ မွတ္မိေတာ႕တယ္။အင္း က်မတို႕ရဲ႕ အေယာက္ ၁၀၀ လံုး ရဲ႕ထြက္ခ်က္ စစ္ခ်က္ေတြတာရရင္ ပြဲၾကီးပြဲေကာင္းဘဲ.သိလား။ဟိုတတေယာက္ ဒီတေယာက္ရဲ႕ စစ္ခ်က္မလိုဘူးေနာ္။ ခၽြင္းခ်က္မရွိ ။ အေယာက္ ၁၀၀ လံုးရဲ႕ ထြက္ဆိုခ်က္ စစ္ခ်က္ေတြကိုဘဲလိုခ်င္တယ္။
သိတယ္မႈတ္လား။ သူတို႕ဖမ္းတုန္းသတ္တုန္းကေတာင္ ခၽြန္းခ်က္မရွိသတ္ခဲ့ေသးတာဘဲ။ ခုလည္း က်မတုိ႕ အေယာက္ ၁၀၀ လံုးရဲ႕ စစ္ခ်က္ေတြကို ခ်ျပရဲရမွာေပါ႕။
ျပီးေတာ႕ က်မတို႕တရားခံေတြကိုရိုက္ထားတဲ့ ဗီြဒီယိုလည္းခ်ျပေပါ့ေနာ။ က်မက အတိအက်ၾကားတယ္။ ဗီြဒီယိုထဲမွာ က်မတို႕ဆီက ရတဲ့ အဆိပ္၊
လက္နက္၊ စကားေျပာစက္ေတြ ဆိုျပီး ျပထားသတဲ့။ တကယ္တရားက်ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႕ သူတုိ႕ က်မတို႕ ဆီကေန ဘာမွ ရတာမဟုတ္ဘူး။
ေနာက္ေတာ႕ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မတုိ႕ကို အလံတိုင္ကုန္းရဲ႕ေနာက္ကို ေထာင္ေရြ႕လိုက္တယ္။ ေထာင္ကုန္းေရာက္သြားေတာ႕ ေနရာတာက နည္းနည္းေလးေတာ႕ပိုလြတ္လပ္သြားတယ္။ ၾကားရတာကေတာ႕ စစ္ေၾကာေရးေတြ ၿပီးသြားၿပီေပါ႕။ လူေတြလည္း ထပ္မဖမ္းေတာ႕ဘူးေပါ႕။
အဲဒီေနာက္ေတာ႕ အဖမ္းခံထားရတဲ႕ က်မတို႕ မိန္းကေလးေတြ ျဖစ္တဲ႕ က်မရယ္၊ ခင္ခ်ိဳဦးရယ္၊
ထူးထူးရယ္ က်မတို႕၄ ေယာက္က ေထာင္သားေတြအတြက္ ထမင္းဟင္းခ်က္ရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ေရလာလာေတာင္းေသာက္ရင္းနဲ႕ က်မနဲ႕စကားေျပာခြင္႔ရတယ္။ တခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစေပါ႕။
သိပ္သနားဖို႕ေကာင္းတယ္ သူက ေရေသာက္ရင္းနဲ႕ စကားေျပာရတာ၊ ေရေတြက ပါးစပ္ကေန စီးက်ေနတုန္းကို စကားေျပာရတာ။
ခုလိုေတြ ေက်ာင္းသားေတြကို ဖမ္းၿပီး ရက္ရက္စက္စက္လုပ္ေနတာေတြကို ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က မၾကိဳက္ဘူး။ လက္လည္း မခံႏိုင္ခဲ႕ဘူး။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို မဖမ္းခင္တုန္းက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ေျပာတယ္တဲ့၊ ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုၿပီး ဖမ္းထားတဲ႕ သူေတြကို စစ္ၿပီးရင္ ျပန္လႊတ္လိုက္ပါလို႕ ေျပာခဲ႕တယ္လို႕ ေျပာတယ္။ ေနာက္မွသိရတာေပါ့ေနာ္။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က သိပ္သနားဖို႕ေကာင္းတယ္၊ သူက စိတ္သေဘာထားေကာင္းတယ္။ ခုလို သူကိုယ္တိုင္လည္း ခံေနရတဲ႕ ၾကားကေန က်န္တဲ႕သူေတြကို အားေပးတယ္။ က်မကိုလည္း သူက ေျပာတယ္။ အဲဒီေန႕က ေရေသာက္ရင္းနဲ႕ စကားကို ခိုးၿပီး ေျပာရတဲ့အေန အထား။ဖမ္းထားတဲ႕ သူေတြကို စကားေျပာခြင္႔ မေပးဘူး။ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ကုိၾကီးက ေရေသာက္ရင္း စကားလာေျပာတယ္။
`ငါ႕ကို ခြင္႔လႊတ္ပါ…ငါ သူတို႕ေတြ ဒီေလာက္ ရက္စက္လိမ္႔မယ္လို႕ မထင္ဘူး` တဲ႕..။ေျပာျပန္တယ္ေလ ။
ၿပီးေတာ႕ သူက က်မကို ေျပာတယ္။
`မငယ္တဲ႕…မင္းလြတ္လိမ္႕မယ္… မင္းလြတ္မွာပါ` တဲ႕။ အဲလို ေျပာတယ္။
က်မ ဘယ္ထင္မလဲ။စိတ္ဓါတ္ကလည္း က်ေနၿပီ။ လြတ္မယ္ဆိုတာကိုလည္း မယံုဘူးျဖစ္ေနတယ္ေပါ႕။ ကိုၾကီးက က်မကို ဆက္ေျပာတယ္။
`မင္းလြတ္လိမ္႔မယ္…. မင္း သစၥာဆိုပါ`…တဲ႕။
ၿပီးေတာ႕ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ မင္း မေသႏိုင္ဘူးတဲ႕.. မင္း .ငါတို႕ရဲ႕သမိုင္းကို ေျပာေပးပါ…တဲ႕။
သူက အဲဒီလို ေသခ်ာ မွာခဲ႕တယ္။ က်မလည္း ဟုတ္ကဲ့ပါေပါ့ ။ကတိေပါ့ေနာ္ ။ကတိေပးခဲ့ပါတယ္ေလ။
တကယ္တမ္း သူက အဲလိုေျပာေတာ႕ က်မကိုယ္တိုင္ကလည္း ေသမယ္ မေသဘူးဆိုတာ မေသခ်ာဘူး။
က်မကိုယ္တိုင္ကလည္း နန္းေစာကို ျပန္မွာေနတာ။ နန္းေစာ ငါေသလို႕ရွိရင္ ဆိုၿပိးေတာ႕ ျပန္မွာေနရတာ။
အဲဒီအျဖစ္ေတြမ်ားေလ...က်မတို႕ အားလံုး ဘဝေတြ ပ်က္ခဲ့ၾကရပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုၾကီးက က်မတို႕ကို အဲလို အားေပးခဲ႕တယ္။မင္းမေသ ပါဘူးေပ့ါေနာ္။သူတို႕သမိုင္းျပန္ေျပာေပးပါလို႕လည္းအခြင့္သင့္တိုင္းမွာရွာတယ္။
သူ ေျပာၿပီးတဲ႕ ေနာက္မွာ က်မ ဘုရားရွစ္ခိုးဖို႕ ဆိုတာကို ေတြးမိတယ္။ သႏၷဗုေဒၵ ဂါထာတို႕၊ ဥေဒါင္းမင္းဂါထာတုိ႕ကို ရြတ္ဖို႕ သတိ၀င္လာတယ္။
အဲဒီဘုရားရွစ္ခိုးနည္းေတြကို အေဖက သင္ေပးထားခဲ႕တာ။အဲဒါေတြကို ရြတ္ခဲ႕တယ္။စိတ္ကိုလည္း တည္ျငိမ္ေအာင္ ထားခဲ႕တယ္။ အားေတာ႕ရွိလာသလိုပဲ။
ဒါေပမဲ့ေလ တရက္ၾကေတာ့အဲဒီေန႕က က်မတုိ႕ကလည္း ထမင္းခ်က္ေနတုန္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕ကိုလာေခၚတယ္ေပါ့ေနာ္။
ကိုၾကီးဆီကအၾကည့္တခ်က္ က်မ ရလိုက္တယ္။ တခုခုေတာ႕ တခုခုပဲေပါ႕။
သူတုိ႕က လူသတ္ကုန္းကို ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရယ္၊ ေက်ာ္ေ၀ရယ္၊ ေက်ာ္ေက်ာ္မင္းရယ္၊ကိုခ်ိဳၾကီးရယ္ လူသတ္ကုန္းေပၚ ပါသြားတယ္။
စိတ္ထဲမွာေတာ႕ လံုး၀ မေကာင္းဘူး၊ တခုခုေတာ႕လုပ္ၿပီလို႕ အဲလို သိလိုက္တယ္။ သြားၿပီလို႕ သူတုိ႕ကို လူသတ္ကုန္း ေခၚသြားၾကၿပီ။
က်မတို႕ထမင္းခ်က္တဲ႕ေနရာကေန လူသတ္ကုန္းကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ သူတို႕လူစု တက္သြားၾကတာေတြ႕လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ တကယ္ကို မေကာင္းတာ။
ဒါေပမဲ႕ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီအတိုင္း ေငးၾကည္႔ေနရံုအျပင္ ဘာမွလည္း လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။
တကယ္ကိုပါဘဲေလ။ခံစားခဲ့ရတယ္။ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ က်မလည္း ငိုင္ေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခင္ခ်ိဳဦးကေျပာတယ္။ ဟိုမွာျပန္လာၿပီ တဲ႕။ အဲလို ေျပာေတာ႕ က်မ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ သူတုိ႕ေခၚၿပီးေတာ႕စစ္ေဆးၿပီး ျပန္ေခၚလာတာပဲလို႕ စိတ္ထဲမွာ အဲလို ေပါ႕သြားတယ္။ မသတ္ဘူးဆိုၿပီး ေပ်ာ္သြားတာေပါ႔။
ဒါေပမဲ႕ လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႕ အဲဒီအုပ္စုမွာက ေက်ာ္ေက်ာ္မင္းက တုန္ခ်ိၿပီးေတာ႕ ျပန္ပါလာတာ။ ေက်ာ္ေက်ာ္မင္း တုန္ခ်ိၿပီး အေၾကာက္လြန္ၿပီးေတာ႕ျပန္ပါလာတာ ေတြ႕ရတယ္။ၿပီးေတာ႕ အိုေကကလည္း မ်က္စိမ်က္နွာပ်က္ၿပီး ျပန္လာတယ္။
အဲဒီေနာက္က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေျခေထာက္ကို မီးဖုတ္ခံထားရလို႕ ေျခေထာက္က ေထာက္လုိ႕မရေတာ႕ဘူး တုတ္ေကာက္ကေလးနဲ႕ ေထာက္ေနရၿပီ၊ၿပီးေတာ႕ ႏွိပ္စက္ထားလုိ႕ ခါးကလည္း ကုန္းေနၿပီ။ အဲလို တုတ္ေကာက္နဲ႕ခါးကုန္းကုန္းနဲ႕ တုန္ခ်ိတုန္ခ်ိေလွ်ာက္လာတဲ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲဲ႕ မ်က္ႏွာမွာေရာ၊ အက်ီာၤေတြမွာေရာ ေသြးေတြ။ သူ႕မွာ ေသြးေတြေပေနတယ္ ။မ်က္ႏွာမွာ ေသြးလံုး၀ မရွိေတာ႕ဘူး အရမ္း ပ်က္ေနၿပီ။
သူတုိ႕ကို ၾကည္႔ၿပီးေတာ႕ တခုခုေတာ႕ျဖစ္ခဲ႕ၿပီလို႕ ေတြးမိလိုက္တယ္။ အဲလိုနဲ႕ က်မလည္း ေစာင္႕ၾကည္႔ေနတုန္း ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ကိုခ်ိဳၾကီး ျပန္လာရတယ္၊
အဲဒီမွာကိုခ်ိဳၾကီးမွာ လက္မပါလာေတာ႕ဘူး။ သူတုိ႕ ကိုခ်ိဳၾကီးကို လက္ျဖတ္လိုက္ၾကျပီ။ေနာက္… အဲဒီေန႕က ကိုေက်ာ္ေ၀ ျပန္ပါမလာေတာ႕ဘူး။
အဲဒီေန႕က သူတုိ႕က ကိုေက်ာ္ေ၀ကို ေခါင္းျဖတ္သတ္လိုက္ၿပီ။ ၿပီးေတာ႕ကိုေက်ာ္ေ၀ရဲ႕ ေခါင္းျဖတ္ၿပီးေတာ႕ လည္ပင္းငုတ္တိုကေန ပန္းထြက္ေနတဲ႕ ေသြးေတြကို ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ေသာက္ခိုင္းတယ္။ ဟာ…။ က်မ ထင္ေတာင္မထင္ထားဘူး ။ သူတုိ႕ ဒီလိုေတြလည္း လုပ္လိမ္႔မယ္လို႕ ဘယ္လိုမွကို မေတြးရဲတဲ႕ကိစၥေတြ။
ၿပီးေတာ႕မွ ကုိခ်ိဳၾကီးကို ကိုခ်ိိဳၾကီးရဲ႕ လက္ကို တံုးေပၚမွာ တင္ၿပီးေတာ႕မွ ဒါးနဲ႕ ခုတ္ၿပီး ျဖတ္တယ္တဲ႕..။
အဲဒီလို ကိုခ်ိဳၾကီးကိုလည္း လက္ျဖတ္ၿပီးေတာ႕ အဲဒီလက္ကိုလည္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ကိုက္ခိုင္းတယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္။
ေတာအတူတူခိုလာတဲ႕ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းေတြကိုပဲ သူတို႕ လုပ္ခဲ႕တာေတြက ဘယ္သူမွ မေတြးရဲတဲ႕ ကိစၥေတြကို သူတုိ႕ တကယ္လုပ္ခဲ႕ၾကတာ။
ကိုေက်ာ္ေ၀က သူ႕ကို ေခါင္းျဖတ္သတ္ခါနီးမွာ ေၾကြးေၾကာ္သြားတယ္တဲ႕…။ ငါ ဓမၼစစ္က်ာင္းသားကြ မင္းတို႕သတ္လို႕ငါေသေပမဲ့ ငါ့ဝိညာဥ္မေသဘူးကြ .. ေက်ာ္ေဝ ဓမၼစစ္ေက်ာင္းသားကြ .. သတ္လိုက္. ရတယ္လို႕ ေအာ္ဟစ္ဆုိၿပီးေတာ႕ ေၾကြးေၾကာ္သြားခဲ႕ေသးတယ္ လို႕ အစကေနအဆံုးျမင္ခဲ့တဲ့ သူတေယာက္က ျပန္ေျပာခဲ႕တယ္။
ကိုေက်ာ္ေ၀ကို ခုတ္သတ္ခဲ႕တဲ႕ ဓါးကို မ်ိဳး၀င္းက ၀ယ္ထားၿပီး အျမဲေသြးေနခဲ႕တယ္။ တကယ္ေတာ႕သူက စိတၱဇသမားပဲေလ။
သူ လုပ္ခ်င္သလုိလုပ္တယ္ လူေတြကို သတ္ခ်င္သလို သတ္တယ္။ အဲဒီလိုလုပ္တဲ႕ အခ်ိန္မွာ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္လည္း အနားမွာရွိတယ္၊ သူတုိ႕ အဖြဲ႕ေတြ ရွိၾကတယ္။
အပိုင္း(၁၃)
အဲလို ကိုေက်ာ္ေ၀ကို ေခါင္းျဖတ္သတ္ၿပီး၊ ကိုခ်ိဳၾကီးကို လက္ျဖတ္ၿပီးေတာ႕အဲဒီရက္ေတြမွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က သူနဲ႕ နီးစပ္တဲ႕ သူတိုင္းကို သူက လိုက္မွာတယ္။ သူက မေသဘူး၊ အသတ္မခံႏိုင္ဘူး လို႕ ထင္တဲ႕ သူေတြကို လိုက္မွာေနတာျဖစ္မယ္။ အဓိက ကေတာ႕သမိုင္းကို ေျပာေပးဖို႕နဲ႕ အမွန္တရားကို ေဖာ္ထုတ္ၾကဖို႕နဲ႕ သူတို႕ အသတ္ခံရရင္ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို ေျပာေပးဖို႕ပါ။ ဘယ္သူက ကိုယ့္သမိုင္းစစ္စစ္ကို အဖ်က္ခံရတာေက်နပ္ႏိုင္မွာလဲ။
တကယ္ေတာ႕ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မ်ိဳး၀င္း၊ သံေခ်ာင္း တို႕ဦးေဆာင္ၿပီး လုပ္ေနတာက ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္လည္း ရွိတယ္။ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို ေျခေထာက္ေတြနဲ႕ပိတ္ကန္တဲ႕ ထဲမွာ ပါခဲ႕တယ္။ သူတုိ႕ေတြ စိတ္ကူးေပါက္သလိုကို ႏွိပ္စက္ခဲ႕ၾကတာကိုး၊ ႏွိပ္စက္နည္းေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္စံုပါတယ္။
စစ္ေၾကာေရးၿပီးလို႕ ဆက္ဖမ္းထားတဲ႕ ကာလေတြက အရွည္ၾကီး ေန႕စဥ္ ေက်ာ္ျဖတ္ရတာ သိပ္ပင္ပန္းတယ္၊ သိပ္ၿပီးေတာ႕လည္း ေၾကာက္ဖို႕ ေကာင္းတယ္။ သူတုိ႕ လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္တယ္၊ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္တယ္။ သူတို႕ ဒီလို စိတ္ကူးေပါက္တုိင္း လုပ္ေနၾကတာကို ဘယ္သူကမွလည္း ၀င္မေျပာၾကဘူး၊ က်မ ၾကားျဖတ္ေျပာမယ္။
ဒါက စစ္ေၾကာ ေရးမွာမဟုတ္ဘူး။ အဖမ္းခံထားရတဲ့ သူေတြကိုမထင္ရင္မထင္သလို အ၇က္ကေလး ေသာက္ျပီးတိုင္း လာႏွိပ္စက္ၾကတဲ့အေၾကာင္းေတြထဲ က က်မအတြက္ မွတ္မွတ္ရရ ညတည အေၾကာင္း ေလ။ အရင္ က်မေျပာခဲ့တယ္ေနာ္ ။ က်မတို႕တေတြကို ယမ္းခ်ည္ျပီးလက္ေျချဖတ္တယ္ဆိုတာ
ေလ။ ေနာက္ KIA က ဒူကမာၻ႕ ပန္းေအာင္လာတားသြားလို႕ လက္ေျခ မျဖတ္ေတာ့ဘူ း ။ ေနာက္ေတာ့ ေထာင္ေနရာကို အလံတိုင္ကုန္း အေနာက္ဘက္ေရႊ႕လိုက္တယ္ ။ဟုတ္တယ္။
က်မတို႕ကိုအဲ့ဒီ အလံတိုင္ကုန္းအေနာက္လည္းေ၇ႊ႕ျပီးေရာ သူတို႕ အေခၚ ေထာင္ကုန္းေပါ့။ သိပ္မၾကာပါဘူး .ဒီ ..ကိုေက်ာ္ေဝကို ေခါင္းျဖတ္မသတ္ခင္ေပါ့ ေနာ .။
ည ..အဲ့ဒီည .က်မတို႕ေတြ အားလံုး ကို အိပ္ထားခိုင္းတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ .. လူသံေတြ ဆူဆူညံညံ
ၾကားျပီး တေယာက္က ညစ္ညစ္ညမ္းညမ္းဆဲျပီး အားလံုးကို ထ ထ ဆိုျပီးေအာ္တာ . သိလိုက္ၾက ပါျပီ . အေဆာ္ခံ အထုခံ ထိၾကေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလိုက္ၿပီ။ ဒါကေတာ႕ ထံုးစံျဖစ္ေနၿပီကိုး။
တကယ္ဘဲ ထင္တဲ႕အတိုင္း ၀င္ရိုက္ၾကၿပီ ။ရိုက္သံ ႏွက္သံေတြ ၾကားရတာ။ က်မတို႕ ေထာင္က်ေနတဲ႕သူတေတြအားလံုးကို မ်က္လံုးေတြကိုစည္းထားေတာ့ဘယ္ျမင္ရမွ
လဲ။ ဆိုေတာ့ ..ဘယ္သူ ေတြက ဘယ္သူ႕ကို ထုေထာင္းေနျပီးဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ခံစားေနရလည္း က်မတို႕
မျမင္ႏိုင္ၾကဘူး။ အသံက ေအာင္သန္းေခၚ ဘဂ်မ္းေပါ့ ေနာ.။ တပ္ရင္းမွဴးရာထူးေပးထားတယ္ေလ။ တကယ္ေတာ႕ သူ႕ရဲ႕ ပညာအရည္အခ်င္း ၄ တန္းရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႕ သူ႕ကို တပ္ရင္းမွူူး၇ာထူးေပးထားတယ္ ဆိုေတာ႕ စဥ္းစားသာၾကည္႔ေတာ႕ ပညာမတတ္ဘူး ။ လုပ္သင္႕ မလုပ္သင္႕ မစဥ္းစားႏိုင္ဘူးေလ။
အဲ့ဒီလူဟာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ေနရာမွာ တအားဘဲ ။ သူ႕ရဲ႕ေအာ္ဟစ္ျပီး အသကုန္ထုရိုက္ေနသံေတြ ။ ျငီးတြားေနသံေတြ ေထာင္တခုလံုးပြက္ေလာရိုက္ေနတာ။ ေထာင္တခုလံုး ငရဲဘဲ .. ေအာ္ဟစ္ညီးတြားသံေတြ နဲ႕..။ ဘာေတြ ဘယ္လိုလုပ္ၾကသလဲဆိုက်မ မသိဘူး ဒါေပမဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္ေတြ လုပ္ေနၿပီ ဆိုတာကိုေတာ႕ အသံေတြၾကားေနရလုိ႕ သိလိုက္ၿပီ။
က်မတို႕လည္း ဘယ္အခ်ိန္ငါတို႕ ကလွည့္လည္းေပါ့ေနာ ..ေခါင္းငံု႕ျပီးေစာင့္ေနၾက၇တယ္ ..တကယ့္ကို ေခါင္းေလးေတြငံု႕ျပီး ငုတ္တုတ္။
သူတို႕ေတြေလ ..အဲ့ဒီေန႕က သိုက္ထြန္းဦးတို႕ ဒီ ဘဂ်မ္း (ေအာင္သန္း) တို႕အရက္ေတြ ေသာက္ျပီး မူးျပီးလာၾကတယ္။
ဘဂ်မ္းက ေထာင္ကုန္းေပးတက္လာျပီး လာထုေထာင္းတာ။
ခဏေနေတာ႕ .သိလား ။ေျပးလာတဲ့ အသံနဲ႕ သူက က်မနားကို ေရာက္လာတယ္။ သူက `မင္းက ဒီထဲမွာေတာင္ မညႈိးပန္းလုပ္ေနတုန္းပဲ` လို႕ ေျပာေျပာ ဆိုဆိုနဲ႕ က်မ မ်က္ႏွာပူကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။
ဟာ ...အဲဒါ မီး...မီးလို႕ သိလိုက္ရေတာ႕။ မီးေလ .. မီး ။ မီး စနဲ႕ ထိုးလိုက္တာ က်မ မ်က္ႏွာကို မီးနဲ႕ထိုးလိုက္တာ။
မ်က္ႏွာတခုလံုး နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ပူေလာင္သြားတာ။က်မ ေခါင္းအေနာက္ကို လန္္သြားတဲ့အခ်ိန္ ေနာက္ထပ္တေခါက္ ထပ္ထိုးျပန္တယ္။ပူလိုက္တာ....
အျဖစ္အပ်က္ကသိပ္ျမန္တယ္..သိလား။အဲံဒီအခ်ိန္မွာ တေယာက္ေယာက္က ဟာမလုပ္နဲ႕ မလုပ္နဲ႕ ဆိုၿပီး ၀င္တားတဲ႕ အသံၾကားလိုက္ရတယ္။
ဒါေပမဲ႕ သိပ္ေနာက္က်သြားျပီ ။
ေနာက္တခ်က္ အဲ့ဒီ မီးစြဲ ေနတဲ့ ထင္းတံုးနဲ႕ဘဲ က်မ မ်က္ႏွာကို လႊဲ ရိုက္လိုက္တာ. မ်က္စိစည္းထားတဲ့ အဝတ္ ေတာင္ ေျပက်သြားတယ္။
အပူဒဏ္နဲ႕ အတူ က်မ ကမန္းကတန္း ေခါင္းငံုံ႕ေနလိုက္တယ္။ ခုလို ေဝဒနာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားေနရတဲ့ ၾကားထဲ ေနာက္တခါထပ္ မီးစနဲ႕ထိုးရင္ မ်က္လံုးထဲမီးစ ဝင္သြားမွာစိုးလို႕မ်က္လံုးအစံုကို တအားပိတ္မွိတ္ထားမိတယ္။
ႏွာေခါင္းထဲမွာ တစ္စို႕ လာတာ .. တမ်ဳိးျဖစ္လာတာ ..က်မမ်က္စိစည္းထားတာလဲ အဲဒီမွာ ေျပသြားတယ္။ က်မ ျမင္လိုက္ရတာက ေသြးေတြ... ေသြးေတြ က်မဆီကေန က်လာတဲ႕ ေသြးေတြ ။
က်မ ကပ်ာကယာဘဲ လက္ခုံ တဘက္နဲ႕ ႏွာေခါင္းထဲကေသြးက်လာတာကို ခံထားလိုက္တယ္။ မရေတာ့ဘူး။ ေသြး က်တာ တအားမ်ား
ေတာ့ လက္ေနာက္တဘက္နဲ႕ အတင္း မ၇မက ေသြးခံထားလိုက္တယ္။ လက္ခံု ၂ဘက္စလံုးေသြး ကျပည့္ျပီး လွ်ံက်လာတယ္။
ေစာင္ေပၚကို ေသြးစက္ေတြ ဆက္တိုက္ဘဲ။ မ်က္ႏွာကိုထင္းမီးစနဲ႕ ထိုးထားတဲ့ ဒဏ္ရယ္ ၊ ထင္းတံုးနဲ႕လႊဲရိုက္တဲ့ ဒဏ္ရယ္ ၊ ေသြး ရယ္ .. က်မ တသက္နဲ႕ တကိုယ္ေလ .. က်မခႏၵာကိုယ္က ေသြး ဒီေလာက္ထြက္တာ က်မမျမင္ဖူးဘူး။ က်မ လက္ခံု ၂ ဘက္ကေန လွ့်ံၾကေနတဲ့ေသြးေတြ .. ေစာင္ေပၚမွာ..အမ်ားၾကီးပဲ အမ်ားၾကီးပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ မ်ဳိးဝင္း အသံၾကားရတယ္ ။ၿပီးေတာ႕ မ်ိဳး၀င္းက ေထာင္ထဲကို အေျပးအလႊားလာၾကည့့္တယ္။
ေအာ္ဟစ္ၾကိမ္းေမာင္းတယ္။ က်မတို႕ကို လာႏွိပ္စက္တဲ့ေကာင္ေတြကို ေအာ္ဟစ္ၾကိမ္းေမာင္းတယ္။
ေနာက္ တေယာက္က ရဲလင္း ရဲလင္း ဆိုတဲ့အသံၾကားတယ္။ အသံေတြဆူညံေန တယ္္။ ေနာက္ အသံ ၾကားတယ္.မ်ဳိးဝင္းေျပးလာတယ္။က်မအေရွ႕မွာထိုင္ခ်တယ္။
က်မ သူ႕ကို မၾကည့္ဘူး။ေခါင္းတအားငံု႕ျပီး မ်က္လံုး တအားပိတ္ထားလိုက္တယ္။ မ်က္စိစည္းထားတာ ကၽြတ္ေနျပီေလ .. ေထာင္စည္းကမ္းခ်ထားတယ္ေလ. မ်က္စိစည္းထား
တာေျပရင္ အသကုန္အႏႊာခံရတယ္ေလ ။ က်မမ်က္ႏွာကို သူ ဆြဲေမာ့ၾကည့္တယ္ ။ ဟာ .မင္းကြာ.. ေျပာတယ္။
က်မနားကထထြက္သြားတယ္ ။ ျပီး ခ်က္ျခင္း ျပန္ထိုင္တယ္။ က်မလက္ ခံုထဲကေသြးေတြ .. ရာသီဥတုက တအားေအးတယ္ မို႕လား။ ေသြးေတြ ခဲျပီး ဂ်ယ္လီ လိုျဖစ္
ေနျပီ။ မ်ုိးဝင္းက က်မ လက္ထဲကေသြးေတြ သုတ္ေပးသြားတယ္။ေဆးဆရာမေတြ လာၾကတယ္ ။
မ်ဳိးဝင္း ေထာင္အျပင္မွာဘဂ်မ္းတို႕ အုပ္စုကို တခုခုလုပ္ ေနသံၾကားတယ္။ က်မ ဆီ က်မသူငယ္ခ်င္း ေဆးဆရာမေပါ့ေနာ. ေဘာက္မိုင္လာၾကည့္
တယ္။ အေဘာက္ ..သိပ္ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတယ္ .။ ရုပ္လည္းတအားေခ်ာတယ္. စိတ္ထားလည္းတအားေကာင္းတယ္။
သူကမွာတယ္။ ေနာက္ေန႕ ကို မ်က္ႏွာေရမထိနဲ႕ဦးတဲ့။ သူ KIA မွာ မငယ္အတြက္ ေဆးသြားေမးေပးမယ္တဲ့ ။ တကယ္ဘဲ .. ေနာက္ေန႕ ေဘာက္မိုင္လာတယ္။
ၾကက္ဥ အကာ အျဖဴ နဲ႕ တကယ့္ပ်ားရည္စစ္စစ္ေပါ့ေနာ .. ေ၇ာစပ္ထားတာေလးနဲ႕ မွန္မွန္လာလိမ္းေပးခဲ႕တယ္။
မ်က္ႏွာလံုးဝ ပ်က္စီးျပီ ထင္ခဲ့တာ ..ေတာ္ေတာ္ အေျခအေန ေကာင္းလာတယ္။
အဲ့ဒီညေပါ့ေနာ.. ေနာက္မွ သိတာ ..ကိုရဲ ( ကိုရဲလင္း) ကိုလည္း KIA ေဆးရံု တင္လိုက္ရတယ္တဲ႕၊ သူ႕ေခါင္းက ဘဂ်မ္း(ေအာင္သန္း) ထုလိုက္တာဟက္တက္ကြဲသြားတာ အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာ။ အထဲကိုေတာ္ေတာ္နက္နက္ဝင္သြားတယ္ေျပာတယ္ ။ က်မဆို သူ႕ကို လက္လႊတ္ရျပီထင္ေနတာ။ကံေကာင္းတယ္။ ကံေကာင္းၾကပါတယ္ေလ
..အဲ့ဒီညက လို႕ဘဲ ၾကံဖန္ေက်းဇူးတင္ေပးရမလားမသိဘူး။ေထာင္ထဲ ဝင္ရမ္းေနတာ မ်ဳိးဝင္းကို အေၾကာင္းၾကား
တဲ့သူရွိေပလို႕။ မဟုတ္လို႕ကေတာ့ ေအာင္သန္းလက္ခ်က္နဲ႕ ေထာင္ထဲမွာအေလာင္းဘယ္ႏွစ္ေလာင္းထပ္ေနမလည္းဘဲ။
ေနာက္ေတာ့ မ်ဳိးဝင္းကစည္းကမ္းခ်က္ထုတ္လိုက္တယ္။ ေထာင္ကုန္းကို ခြင့္မရွိရင္မတက္ဘူးေပါ့ေနာ။
ဒါနဲ႕ေပါ့ေနာ. က်မ ျပန္ဆက္ေျပာမယ္ ။
အဲလို ကိုခ်ိဳၾကီးကို လက္ျဖတ္ၿပီးေတာ႕ ကိုခ်ိဳၾကီးကို ေသြးသြင္းၿပီး ေဆးကုေပးတယ္။ အဲဒီတုန္းက မခင္ခ်ိဳဦးက ဆန္ျပဳတ္ေလးျပဳတ္ၿပီး ကိုခ်ိဳၾကီးကို သြားတိုက္ရွာတယ္။ ခင္ခ်ိဳဦးက ကိုခ်ိဳၾကီး သနားပါတယ္တဲ႕… ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ေပးရေအာင္ဆိုၿပီး ျပဳတ္ေပးရွာတယ္။ သူ႕ကိုေတာ႕ က်မတုိ႕ကလည္း စပါယ္ရွယ္လုပ္ေပးၾကတာေပါ႕ေလ မရွိ ရွိတာေလးေတြနဲ႕ ဆန္ျပဳတ္ေလး ျပဳတ္ေပးခဲ႕တယ္။
ေနာက္ သူ႕နားကို သြားၿပီး … အကို ထ…ေသာက္ပါလို႕ ေလ။
ကိုခ်ိဳၾကီးကေတာ႕ တအားကို စိတ္ဓါတ္က်သြားခဲ႕ၿပီ။ သူတို႕ေသမယ္ အသတ္ခံရမယ္ဆိုတာ သိေနၿပီေလ၊ အဲဒီအတြက္ စိတ္လည္း ျပင္ဆင္ထားၿပီလို႕ က်မ ထင္တယ္။ အဲလိုျဖစ္ေနေတာ႕ က်မက ကိုခ်ိဳၾကီးကို ေျပာရတယ္။
အကို..ထ ပါ ေသာက္ပါလို႕..ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ႕ အကိုရယ္ က်ေနာ္တို႕စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ တဇြန္းေလးျဖစ္ျဖစ္ ထေသာက္ပါလို႕ ေျပာၿပီး သူ႕ကို ခြံေကၽြးတယ္။
သူ႕ကို ခြံ႔ေကၽြးေတာ႕ သူက ေအးတဲ႕…ငါ႕ညီမေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဆိုၿပီး တဇြန္း ႏွစ္ဇြန္း ထၿပီး စားျပရွာတယ္။
အဲဒါေတြ ၿပီးေတာ႕ ေက်ာင္းသားေတြကို အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ေခါင္းျဖတ္ၿပီး သတ္တဲ႕ ေခါင္းျဖတ္သတ္တာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။
၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါ၇ီလ ၁၂ ရက္ေန႕ ျပည္ေထာင္စုေန႕မွာ ျဖစ္ခဲ႕တာပဲ။သိပ္ကို ရင္နာဖို႕ေကာင္းတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို တိုက္ဖ်က္ဖို႕အတြက္ ေတာခိုလာတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြလို႕ စြပ္စြဲၿပီး အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းျဖတ္သတ္ၾကတဲ႕ ေန႕။ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းမွာ ေသြးစြန္းတဲ႕ ေန႕႔ပဲ။
အဲလို လူသတ္ပြဲၾကီး မျဖစ္ခင္မွာ ေထာင္သားေတြကို က်င္းၾကီးၾကီး တူးခိုင္းထားတယ္။ က်မတို႕ ေထာင္ကုန္းနဲ႕ နီးနီးေလး ျမင္ေနရတယ္။
အဲဒီက်င္း အၾကီးၾကီးကို အားလံုးက ၀ိုင္းတူးေပးရတယ္ ေယာက်ၤားေလးေတြ အကုန္ လူခြဲၿပီး တူးေပးရတယ္။ၿပီးေတာ႕ ေျပာေသးတယ္၊ အဲဒီ က်င္းၾကီး တူးၿပီးရင္ မင္းတုိ႕အားလံုး အဲဒီမွာ ေနဖို႕တဲ႕…အဲဒီမွာ ေနရမွာတဲ႕…အဲလိုလည္း ေျပာၾကတယ္။ အဲလိုမ်ိဳး က်င္းတူးေနတဲ႕ သူေတြကို လာလာေျပာေတာ႕ က်မလည္း အဲဒီ က်င္းၾကီးကို ၾကည္႔ၾကည္႔ၿပီး စိတ္ေတာ္ေတာ္ညစ္တယ္။ လန္႕လည္း လန္႕တယ္။ဘာမွန္းလည္း မသိဘူး၊ ဟိုက ျခိမ္းေျခာက္ ဒီက ျခိမ္းေျခာက္နဲ႕။
အဲဒီလူသတ္တဲ့ေန႕ကေတာ႕ အလုပ္ေတြကို အားလံုးကို ေစာေစာသိမ္းခိုင္းတယ္။ အျခားေန႕ေတြတုန္းကထက္ အလုပ္သိမ္းခိုင္းတာ အရမ္းေစာေနတယ္။ ေနာက္ ေပါက္ျပားေတြ တူးရႊင္းေတြ အကုန္လာယူသြားၾကတယ္။ ေပါက္တူးေတြကိုလည္း ယူသြားၾကတယ္။ ေထာင္သားေတြ အလုပ္လုပ္တဲ႕ ပစၥည္းေတြကို အကုန္လာယူသြားၾကတယ္။
အဲဒီမွာ ထမင္းခ်က္ေနရင္းနဲ႕ က်မ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။ တမ်ိဳးပဲ ၊…တခုခုကို ၾကိဳခံစားေနရသလိုပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အရမ္းထူးထူးျခားျခားၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။ လူသတ္ကုန္းကို ၾကည္႔ေတာ႕လည္း ရဲေဘာ္ေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပဲ လူသတ္ကုန္းဘက္ကို တက္ကုန္ၾကတယ္။ေနာက္ အခ်ိန္ ၃နာရီေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ ေထာင္သားေတြ အားလံုးကို အေစာၾကီးအလုပ္သိမ္းလိုက္တယ္။
ေနာက္ က်မတုိ႕ကို လာေျပာတယ္။ ေထာင္သားေတြကို ထမင္းေကၽြးေတာ႕ေပါ႕။ ထမင္းေကၽြးဆိုေတာ႕လည္း ထမင္းေကၽြးရတာေပါ႕။ ထမင္းေကၽြးတဲ႕ အခ်ိန္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ ေကၽြးဆိုေတာ႕လည္း ေကၽြးရတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ေထာင္သားေတြကို သာ ေကၽြးရတာ က်မတုိ႕ ထမင္းခ်က္တာ၀န္က်တဲ႕ မိန္းကေလးေတြ မစားၾကရေသးဘူး။ျပီးက်မတအားေတြးေနျပီ။ေထာင္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရဲေဘာ္ေတြ လက္နက္အျပည့္နဲ႕ ခါတိုင္းထက္မ်ားေနတယ္။စိတ္ေတြတအားလႈပ္ရွားေနတယ္။တခုခုဘဲ .. ထူးျခားေနမွန္းသိသာေနတယ္။
က်မတုိ႕ထမင္းခ်က္တာ၀န္က်တဲ႕ သူေတြကုိလည္း ေထာင္ထဲ ၀င္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီမွာ ေထာင္မွဴး က်မတို႕ မိန္းကေလးေတြ ထမင္းမစားရေသးဘူး လို႕ ေျပာေတာ႕လည္း မရဘူး။ ေထာင္ထဲ ၀င္ေပါ႕။ အဲဒါနဲ႕ ထမင္းမစားရေသးဘူလို႕ ေျပာေတာ႕ သူက က်မကို ေသခ်ာၾကည္႔ၿပီးေတာ႕ ဘာထူးလို႕လဲ တဲ႕။ အဲလို ေျပာတယ္။အဲဒါနဲ႕ ေထာင္ထဲ ၀င္ခဲ႕ရတယ္။
သိလိုက္ၿပီ၊ ငါကေတာ႕ သြားၿပီလို႕၊ ဒီေန႕ေတာ႕ လူသတ္ၿပီပဲ သူတို႕ လူသတ္ၿပီ၊ သူတို႕သတ္ၿပီ ဆိုရင္ က်မကေတာ႕ သြားမွာပဲ။ သတ္မွာပဲေလ။ က်မ ဒါပဲ စဥ္းစားေနတာ။
ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ -၀င္လိုက္တာေပါ႕ေလ၊ ၀င္လုိက္ၿပီးေတာ႕ ပံုဆန္ေနရာယူေနၾကအတိုင္း ေနရာယူလိုက္တယ္။နန္းေစာ၊ နန္းေစာေဘးမွာ က်မ၊ ေနာက္ ခင္ခ်ိဳဦး၊ ၿပီးေတာ႕ တူးတူးေပါ႕။ဒါ က်မတို႕ အိပ္ေနက် ပံုစံေလ။
ျပီးအားလံုးပံုစံထိုင္ၾကရတယ္။ မ်က္လံုးေတြ လာစည္းတယ္။ ၾကပ္ေနေအာင္တအားဆြဲစည္းတာ။ျပီးလက္ေနာက္ျပန္ၾကိဳးတုတ္။ေျခေထာက္ၾကိဳးတုတ္ေပါ့။
လက္ေနာက္ျပန္တုတ္ေတာ့လည္း ..တအားၾကပ္ေနေအာင္ တုတ္တာ . လက္ေကာက္ဝတ္ဆိုနာေနေရာ။တုတ္ျပီးတာနဲ႕
အားလံုးကို ဝါးထရံေတြဘက္ မ်က္ႏွာမူခိုင္းတယ္။သူတုိ႕က ဘာေျပာလဲ ဆိုေတာ႕ အားလံုးကို အသံမထြက္ဖို႕ ေျပာတယ္။
ေနာက္ ေသးေပါက္ခ်င္တာ ခ်ီးပါခ်င္တာ ဘာမွ မလုပ္ဖို႕ ေျပာတယ္။ ေရေသာက္ခ်င္တာလည္း မရွိရဘူး။ ဘာဆို ဘာမွ လုပ္လို႕မရဘူး လို႕ ေျပာတယ္။
ယားရင္ေတာင္ မကုတ္ဖို႕ ေျပာတယ္။ အသံလံုး၀ မထြက္ရဘူး၊ လံုး၀ မလႈပ္ရဘူးလို႕။
ေထာင္တခုလံုးက အဲလို ေျပာလိုက္ရင္ လံုး၀ ျငိမ္တယ္၊ လံုး၀ အသံမထြက္၇ဲ ဘူး။မ်က္စိေတြလည္း စီးထားလက္ျပန္ၾကိဳးေတြ တုတ္ထား၊
ေျခေထာက္ေတြလည္း ၾကိဳးခ်ည္ထားတယ္။
လွဆိုင္းအသံၾကားတယ္။ေထာင္ေရႊ႕မယ္ေျပာတယ္။က်မ ရင္ေတြတအားခုန္လာတယ္။ သိေနျပီ ။ ဒါပါဘဲ ။ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေပါ့ေနာ္။
၇င္ထဲမွာေလ ထံုၾကင္မႈ႕ခံစားေနရတယ္။ ျမင္ထားတာဘဲ ။လူသတ္ကုန္းဘက္ကို ေပါက္တူးေတြနဲ႕တက္သြားၾကတာ။ေနာက္ အခု
လုပ္ေနတဲ့အေျခအေနေလ.မေသခ်င္ဘူး။ဒီပံုစံေတြနဲ႕ ။ခံစားခ်က္မဲ့လာတယ္။ဘာမွေမွ်ာ္
လင့္ခ်က္ဆိုတာမရွိေတာ့ဘူးပဲလို႕ ေတြးလိုက္မိေတာ႕တယ္..။
ေနာက္ လူေတြကို ဆြဲေခၚထုတ္သြားတ႕ဲအသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ဘယ္သူေတြမွန္းေတာ႕ မသိဘူး။ဒါေပမဲ အသံေတြက ၾကားေနရတယ္။ ေနာက္ ေျခသံက က်မနားေရာက္လာေရာ။ က်မေလ ခံစားခ်က္ေတြတအားမဲ့ေနျပီ။ က်မနားလာေနေတာ႕ ေသခ်ာၿပီ က်မကို လာေခၚတာပဲေပါ႕။
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကလည္း လံုး၀ မရွိေတာ႕ဘူး။ က်မကို လာေခၚၿပီေလ။
ပုခံုးကို လာကိုင္တယ္၊ ၿပီးေတာ႕ လက္ေမာင္းကေန ဆြဲၿပီး ထူတယ္၊ ထူရတယ္။ ကိုယ္႕ဟာကိုယ္ ထလို႕ မရဘူးေလ။
က်မကုိ လာထူတာ ေအာင္စိုး .. က်ားေလးလို႕လည္းေခၚၾကတယ္။သူက ျငင္ျငင္သာသာပဲ မငယ္..ထတဲ႕။ ဘယ္သူက ထခ်င္မွာလဲ။
ဒါေပမဲ႕ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ…ဒါေပမဲ႕ ထလိုက္တယ္။
အဲဒီမွာ ခံစားခ်က္ေလ။ တအားခံစားရတယ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ။သြားျပီ.ငါ..ဒါဟာ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ပဲ ဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ ဟာ ထြက္သြားတာ။ ဘာမွ မရွိေတာ႕ဘူး။ တကယ္႕ကို။ခံစား
ခ်က္တအားမဲ့သြားျပီ .. ထံုၾကင္မႈ႕ကအဆံုးစြန္ေရာက္သြားတာေပါ့ေနာ္ ။ ဘယ္လို ရွင္းျပရမယ္ေတာင္မသိဘူး။ ဒီအျဖစ္မ်ဳိးကိုယ္တိုင္ၾကံဳခဲ့ဘူးသူေတြဘဲခုက်မေျပာတာတကယ္နားလည္ ခံစားမိမွာ။
အဲ့လိုထိုင္ရာကေန ထလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေလ အေမ.အေမ ေပါ့ေနာ္ ။ အေမ႕ အေပၚကို သမီးေျပာခဲ႕ရ မွားခဲ့တာေတြသမီးကိုခြင့္လႊတ္ပါလို႕ အေမ႕ကို စိတ္မွန္းနဲ႕ ေတာင္းပန္ရင္း ကန္ေတာ႕မိတယ္။က်မက တကယ္ပဲ အေမ့အေပၚ ကန္႕လန္႕လုပ္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
က်မေလ က်ားေလးကိုေျပာတယ္။ ငါ့ကို ဖိနပ္ေလးေပးဝတ္ပါလို႕။ သူေျခေထာက္ မွာလာစြတ္ေပးတယ္။ျပီးတိုးတိုးေလးေျပာတာ။ မငယ္ အသာေလးလိုက္သြားေနာ္တဲ့။
က်မ ေသလမ္းသြားဖို႕ေျခတလွမ္း ေရွ႕ထြက္ျပီးျပီ သိလား။ အဲ့အခ်ိန္မွာ တေယာက္က မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး မငယ္မဟုတ္ဘူးတဲ့။
ဘာလဲ ..ဘာေတြလဲ.ခံစားခ်က္က နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္။ က်မ နန္းေစာနဲ႕မခ်ဳိၾကားျပန္ထိုင္ လိုက္တယ္။ျပီး က်မ ၾကားတာက မခ်ဳိ ထ..တဲ့။
မိခ်ဳိကိုဆြဲထူၾကတယ္။ ျပီး ေခၚထုတ္သြားတယ္ ေလ။ ဒါဘဲေလ .. ဒါ ဟာေလ မိခ်ဳိနဲ႕ပက္သက္တာ ဒါဟာေနာက္ဆံုးဘဲေလ . သူက်မေဘး
နားကထြက္သြားတာေလ . တကယ္ေနာက္ဆံုးသိလား။ သူ႕ ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလ ။
ေတြးမိတိုင္းက်မ နင့္ေနေအာင္ခံစားရတယ္။ ဒီေန႕အထိပါ ။
လူေတြဆြဲထုတ္သြားၾကတာရပ္သြားတယ္။ ေထာင္တခုလံုးျပန္တိတ္ဆိတ္သြားတယ္.သိလား။
ေနာက္ နာမည္တခ်ဳိ႕ေပါ့ .. လူစစ္တာထင္တယ္။က်မလည္း ေသေသခ်ာခ်ာသဲသဲကြဲကြဲ
မၾကားဘူးေပါ့ေနာ္ ။
ေနာက္ေတာ့ေလ ..ေျခက်င္းသံေလးေတြ ၾကားတယ္။ ေျခက်င္းတခၽြင္ခၽြင္နဲ႕ သူတို႕လွမ္း ေလွ်ာက္သြားၾကတာေလ။အခ်ိန္မတိုင္ေသးဘူး အရြယ္မလင့္ေသးဘူး။ အတင္းအဓမၼ
မျပန္လမ္းကိုေလ.. ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္တို႕ သံေခ်ာင္းတို႕တေတြေလ ..ရက္ရက္စက္စက္ပို႕ခဲ့ၾကတယ္..။ သူတို႕ တေတြ တေျဖးေျဖးျခင္း ေလွ်ာက္ထြက္သြားတဲ့ အသံ ေဝးသြားေရာ။
ေထာင္တခုလံုးတိတ္ဆိတ္ျပီးက်န္ခဲ့တယ္။ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေတာ႕ တာ့မွ ေသနပ္သံ ၂ ခ်က္ၾကားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္လာၾကတဲဲ့ အသံ ေျခက်င္းေတြ
ေထာင္မွာျဖဳတ္ခ်တဲ့အသံ ေတြေပါ့ ။ အဲ့ဒီမွာလွဆိုင္း ( အခု လက္ရွိ ABSDF-NB) မွာေပါ့။ သူက ဟာ...ဒီမွာ အမ်ားၾကိးက်န္ေနေသးတာဘဲ ဘာညာေပါ့ေလ ေျပာသြားေသးတယ္။
တာဝန္အရွိဆံုးေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြေလ .ေက်ာင္းသားစစ္စစ္ ၁၅ ဦးကိုသမိုင္း ဖ်က္ျပီး၇က္ရက္စက္စက္သတ္ဖ်က္ပလိုက္ၾကတယ္ေလကြာ...အဲဒီညက ေပါ႕။
(မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္ ျပဳစုထားေသာ စာရင္းကို ပူးတြဲေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္)
** ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႕တြင္ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ျခင္းခံရသူ ၁၅ ဦး ။**
(၁) မခင္ခ်ိဳဦး ( ရန္ကုန္) - ABSDF ( ေၿမာက္ပိုင္း) ရဲေဘာ္မ်ားအေရွ႕မွာအသတ္မခံရခင္ ကိုယ္တံုးလံုးခြ်တ္ၿပီး သူမ၏ေတာင္းဆိုမႈအရ မ်ဳိးဝင္းမွ ေသနပ္ၿဖင့္ ပစ္သတ္ခဲ့သည္။)
(၂) ကိုေ႒းၿမင့္ဝင္း( ရန္ကုန္) ေသနပ္ၿဖင့္ ပစ္သတ္ခဲ့။ အသတ္မခံရခင္ မ်ိဳးဝင္းမွ မင္းဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ ဟု အၿငိဳးတႀကီး ႀကိမ္းေမာင္းခဲ့)
(၃) ကိုေမာင္ေမာင္ႀကြယ္ (ရန္ကုန္) ( ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခ့ဲရ)
(၄) ကိုသက္ႏိုင္ ( ရန္ကုန္) ( ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရ)
(၅) ကိုသာဓု (ရန္ကုန္) (ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရ)
(၆) ရဲေဘာ္ ေအာင္ဖိုး ( ရန္ကုန္)( ေသဒဏ္မခ်ခင္ ေၿခေထာက္တြင္ မိုင္းခ်ည္ၿပီး မိုင္းခြဲေၿခၿဖတ္ၿခင္း ခံခဲ့ရ)
(၇) ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ( မႏၱေလး) ( ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရသည္္.မ်က္ျမင္သက္ေသတဦး
အေျပာအရေခါင္းမျပတ္သျဖင့္ျပန္ထလာရာေပါက္ျပားေနာက္ဖင္ျဖင့္ ရိုက္ခ်သတ္ျဖတ္ခဲ့ သည္ဟုဆိုသည္။)
(၈) ကိုရန္ေအာင္( မႏၱေလး) ( ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရ ။ေခါင္းျဖတ္ေသာအခါျပန္ထလာသျဖင့္ရင္ဘတ္အားေသနတ္ဘက္နက္ျဖင့္ထိုးသတ္ခံရ)
(၉) ကိုခ်ိဳႀကီး ( မႏၱေလး) ( ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရ - ေသဒဏ္မခ်ခင္ လက္ျဖတ္ျခင္းခံရ ။ေခါင္းျဖတ္သည့္အခါတြင္ထူးျခားတည္ျငိမ္စြာအျဖတ္ခံသြားသည္)
(၁၀) ကိုလွၿမင့္ ( မႏၱေလး) ( ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရ)
(၁၁) ကိုေမာင္ေမာင္ ( ကသာ) ( ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရ - လွဆိုင္းမွ ခုတ္သတ္ခဲ့ )
(၁၂) ကိုေအးၿမင့္( ကသာ ) ( ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရ)
(၁၃) ကိုေက်ာ္ေက်ာ္မင္း ( မံုရြာ ) ( ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရ)
(၁၄) ဦးေသာင္းၿမင့္ ( စစ္ကိုင္းတိုင္း ) ( ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရ)
(၁၅) ကိုတူးတူး ( ၿမစ္ႀကီးနား) ( ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရ - ထြန္းႏြယ္ေအာင္ အားအခ်ဳပ္မွ
ေဖါက္လွ်င္ ပစ္မိန္႕ေပးခဲ့သူ )
အထက္ပါ (၁၅) ဦးတြင္- မခင္ခ်ိဳဦးႏွင့္ ေ႒းၿမင့္ဝင္းမွာ မိမိႏွင့္အတူ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရံုးတြင္ လုပ္အားေပးခဲ့ၿပီး ABSDF ( ကခ်င္ၿပည္နယ္) သို႔ ေရာက္ရိွခဲ့ၿပီး ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ေမလ စစ္သင္တန္း အမွတ္စဥ္ (၃) ကို တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ေတာင္းဆိုခ်က္အရ ေသနပ္ၿဖင့္ ပစ္သတ္ခဲ့သည္။
က်န္ (၁၃) ဦးမွာ ရက္စက္စြာ ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခ့ဲရသည္။ ေခါင္းၿဖတ္သတ္ၿခင္းကို “ မ်ဳိးဝင္းႏွင့္လွဆိုင္း " တို႔ ႏွစ္ဦးမွ ၿပဳလုပ္ခဲ့သည္။ လွဆိုင္းမွာ ယၡဳအခါ ABSDF ( ေၿမာက္ပိုင္း) တြင္ ၿပန္လည္ပါဝင္လုပ္ကိုင္ေနေႀကာင္းသိရသည္ ။
ဟု မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္ ျပဳစုထားေသာ စာရင္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္ကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။
အပိုင္း(၁၄)
ေက်ာင္းသား ၁၅ဦးကို အစုလိုက္ သတ္ၿပီးတဲ႕ ေနာက္မွာေတာ႕ တသုတ္ကိုေတာ႕ သတ္ၿပီးၿပီ ေနာက္တသုတ္မွာ ငါပါၿပီလား ဆိုတဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြက အကုန္လံုးမွာ ရွိသြားၾကၿပီ။
က်မတုိ႕ေတြ တေယာက္ကိုတေယာက္ၾကည္႔ၾကတယ္၊ ဘာမွ မေျပာႏုိင္ၾကဘူး။ အသံေတြလည္း တိတ္ဆိတ္လို႕။ဝမ္းနည္းတယ္ .. တအားဘဲ။
အဲဒီ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၃ ရက္ေန႕ ေန႕လည္ေလာက္မွာ ထမင္းခ်က္ေနတဲ႕ က်မ ဆီကို အိုင္အိုရံုးက လူေတြ ျဖဳန္းခနဲေရာက္ခ်လာၾကတယ္။ အိုင္အိုရံုးက ေက်ာ္ထင္ဦးက မငယ္တဲ႕…ခဏ လုိက္ခဲ႕ပါတဲ႕ အဲလို ေျပာေတာ႕ က်မစိတ္ထဲ ဟာ ငါေတာ႕သြားၿပီလုိ႕ပဲ ေတြးလိုက္မိတယ္။
ငါေတာ႕ …သြားၿပီလို႕ ဒီလိုပဲ ေတြးလိုက္တယ္၊ မေန႕ကထက္ တရက္ေတာ႕ပိုအသက္ရွင္သြားတယ္ေပါ႕ ဒါေပမဲ႕ ဒီေန႕ေတာ႕ သြားၿပီေပါ႕။
အဲဒါနဲ႕ နန္းေစာကို တခ်က္ၾကည္႔လိုက္တယ္။ နန္းေစာကလည္း တခ်က္ျပန္ၾကည္႔ၿပီး ေခါင္းငံု႕သြားတယ္။ နန္းေစာနဲ႕ တူးတူးနဲ႕ တခ်က္ၾကည္႔ၿပီး ေခါင္းေတြ ျပန္ငံု႕သြားၾကတယ္။
အဲဒီမွာ က်မကို ေခၚသြားၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ စမားညီညီကိုေခၚလာတယ္။ ေနာက္တိုးၾကည္၊ ေနာက္ ေက်ာ္ႏိုင္ဦး၊ ေနာက္ဂ်ိဳျဖဴ…ငါးေယာက္ေပါ႕။ က်မတုိ႕ ၅ ေယာက္ကို တန္းစီထားတယ္။ဘာတခြန္းမွ မေျပာဘူး။
အဲဒီမွာက်မတုိ႕ကို ညာဘက္ကို ေခၚသြားရင္ ကလူသတ္ကုန္းပ၊ဲ ဘယ္ဘက္ကို ေခၚသြားရင္ေတာ႕ တပ္ေပါ႕။ အဲဒီမွာ က်မတုိ႕ကို ဘယ္ဘက္ကို ခ်ိဳးလုိက္တယ္။ၿပီးေတာ႕မွ ၅ ေယာက္ကို တန္းစီၿပီး ေခၚသြားတယ္။စိတ္ထဲ သက္သာသြားတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မလဲ ဆိုတာကိုေတာ႕ စိုးရြ႔ံ႕ေနတုန္းပဲ။က်မတို႕ကို သူတို႕ ဒီ သံေခ်ာင္းလား၊ မ်ဳိးဝင္းလား တေယာက္ေယာက္တဲဘဲ .. အဲ့ဒီကိုေခၚသြားတာ။
ေတာင္ကုန္းမွာ လူေတြကလည္း မ်ားေနတယ္၊ ေသခ်ာၾကည္႔လုိက္ေတာ႕ ႏိုင္ငံျခားသားေတြပဲ။ အဲဒီေန႕က က်မတုိ႕ ၅ေယာက္ကို ယင္ဒီးအပါအ၀င္ ႏုိင္ငံျခားသား သတင္းေထာက္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ေပးတဲ႕ ေန႕ေပါ႕။
ယိုးဒယား သတင္းေထာက္ ယင္ဒီးရယ္၊မေလးရွားသတင္းေထာက္္၊ ဂ်ပန္က သတင္းေထာက္ရယ္၊ အဲဒီ ၃ဦးနဲ႕ ေပးေတြ႕တာ။ေတြ႕ၿပီးေတာ႕မွ သူတို႕နဲ႕ အေမးအေျဖ လုပ္ခိုင္းတယ္။ အေမးအေျဖလုပ္ခိုင္းေတာ႕ေရာ ဘာထူးလဲ။
ယင္ဒီးကေမးတယ္ နင္တုိ႕ ေထာက္လွမ္းေရးလားတဲ႕ ဟုတ္တယ္ေပါ႕။ ဘယ္ကလဲ ဆိုေတာ႕NIB ကေပါ႕။ အားလံုးက စစ္ေၾကာေရးမွာ ထြက္ခဲ႕တဲ႕အတုိင္းပဲ အကုန္ေျဖရတာပဲ။ အကုန္လံုးက ထြက္ခ်က္ေပးခဲ႕ တိုင္းအတိုင္း ရြတ္ေနၾကရတာပဲ။
အဲဒီမွာ ယင္ဒီးကို ကိုေအာင္ႏိုင္က ဘာေျပာလဲဆိုေတာ႕ စပို္င္ ၁၅ ဦးကို အဲ့းီအခ်ိန္က ABSDF -NB ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ေတြ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ နဲ႕ခုတ္သတ္လိုက္တယ္လို႕ ေျပာခဲ႕တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူက ေျပာတယ္ သူတို႕ေတြက မႏွိပ္စက္ရင္ မေျဖဘူး၊ ေခါင္းမာၾကတယ္တဲ႕။ အဲလို ေျပာခဲ႕တယ္။
ျပီးေတာ႕ ယင္းဒီကိုရွင္းျပေနတာက က်မတို႕ေတြဝန္ခံေအာင္ electric shock ေတြ ေပးရတယ္ေပ့ါ။ရိုက္တယ္ေပါ့။အဲ့ဒါေတြကို The Nation သတင္းစာထဲမွာ ယင္ဒီး အတိအလင္းေရးထားပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြက က်မတုိ႕ကို ဓါတ္ပံုေတြရိုက္၊ ဗီဒီယိုေတြ ရိုက္ေပါ႕၊ အဲဒါေတြလည္း လုပ္ၾကတာေပါ႕။ အဲလိုပဲတကယ္ေထာက္လွမ္းေရးလည္း မဟုတ္ၾကဘဲနဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရးမ ဟုတ္ပါဘူးလုိ႕ ေျပာလုိက္ရင္ ေသၿပီ ဆိုတာ သိေနေတာ႕ ကိုယ္႕အသက္ ကိုယ္ ရွည္ေအာင္ ေမြးရေတာ႕တာပဲ။
ေနာက္ေထာင္ကုန္းကိုျပန္လာၾကေတာ႕ က်မကိုလည္း ျမင္လိုက္ေရာ နန္းေစာနဲ႕ တူးတူး မ်က္ႏွာေလးက ၀င္းသြားတယ္။ သူတုိ႕ စိတ္ပူခဲ႕တယ္၊ အခု က်မကို မသတ္ေသးဘူး ျမင္လိုက္ရေတာ႕ ၀မ္းသာ သြားတာေပါ႕။တကယ္ပါ ။
က်မတို႕ရဲ႕ ဘ၀က ေထာင္ထဲမွာ အျမဲ စိုးတထိတ္ထိတ္နဲ႕ေနေနရတဲ့ဘဝကေလ .. ဘာနဲ႕မွမတူဘူး။ က်မတို႕ရဲ႕အသက္အာမခံဆိုတာဘယ္မွာလဲ ။
သူတို႕စိတ္ထင္တာ သူတို႕လုပ္ေနၾကတာမဟုတ္လား။
ေနာက္ေတာ့ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၉ ရက္ေန႕ညမွာ က်မတို႕ကို တခါ လာေခၚျပန္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေခၚတယ္ဆိုရင္ လန္႕ၾကၿပီပဲ။
သူတုိ႕က လာေခၚေတာ႕လည္း သြားရတာပဲ ဘာတတ္နုိင္မွာလဲ။
က်မရယ္၊ စမားညီညီ၊ ဘိုဘို၊ကိုေၾကာင္၊ ကိုရဲလင္း၊၀ဏေဇာ္၊ညီညီေအာင္ တို႕ကို သူတုိ႕က မိဘေတြဆီကို စာေရးခုိင္းတယ္။ ဘယ္သူနဲ႕ေပးလိုက္မယ္ ဘာညာဆိုၿပီးေတာ႕ မေျပာဘူးေနာ္၊ စာေရးခိုင္းရံုတင္ ေရးခိုင္းတာ။
စာေရးတဲ႕အခါမွာလည္း ကုိယ္က ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုတာကို ေရးရမယ္ေပါ႕၊ ၿပီးေတာ႕ လာေတြ႕ခိုင္းတယ္ေပါ႕။ အဲဒီမွာ မ်ိဳး၀င္းက က်မကို ေျပာတယ္။ မငယ္တဲ႕…အေဖလာေတြ႕ခိုင္းမွာလားတဲ႕။ ဆိုေတာ႕ က်မ စဥ္းစားမိၿပီ။ ဒီေကာင္ ငါ႕အေဖကို ေခၚခ်င္တာပဲေပါ႕။ ဒုကၡေတာ႕ ေရာက္ၿ႔ပီေပါ႕။ က်မ အေဖကလည္း ၁၉၆၉ ခုႏွစ္က ေထာက္လွမ္းေရး တပ္မွဴးေဟာင္း ဆိုတာကို က်မ ေျပာခဲ႕ၿပီးသားေနာ္။
အဲဒါနဲ႕ သူ႕ကို ၾကည္႔ၿပီးေတာ႕ က်မ ေျပာလိုက္တယ္ လာမယ္ထင္ တယ္လုိ႕ေလ။ က်မလည္း ခပ္တည္တည္ပဲ လာမွာေပါ႕လို႕၊ လာရမွာေပါ႕လို႕ ဆိုၿပီးေတာ႕မွ က်မစာေရးတဲ႕ အခါက်မွာ ေရးလုိက္တာ က်မက အေမဆိုတဲ႕ အသံုးအႏႈန္းကို စာထဲမွာ မ်ားမ်ားထည္႔ေရးလုိက္တယ္။
စာစေရးကတည္းက အေမနဲ႕ အေဖ ဆိုၿပီး ေရးတာ။ ေနာက္ေသခ်ာ စဥ္းစားၿပီး အေမကို မ်ားမ်ား ဖိေရးေနတာ။ အဲလို က်မတုိ႕ ေတြ စာေရးေနတုန္း စိတ္မေကာင္းစရာကိစၥကလည္း ျဖစ္ခဲ႕ေသးတယ္ သိလား။
အဲလို က်မတုိ႕နဲ႕ မ်ိဳး၀င္းတုိ႕ ၊ေအာင္ႏိုင္တို႕အတူရွိၿပီး စာေရးေနတုန္းမွာ ရဲေဘာ္တရုတ္ၾကီးက လာသတင္းပို႕တယ္။မ်ိဳး၀င္း ဆီကိုေလ။
သူက KIA ေဆးရံုက သတင္းပို႕တယ္တဲ႕ ရဲေဘာ္ စိုးသန္း၀င္း ေပ်ာက္သြားၿပီတဲ႕။ အဲလုိ လာေျပာေတာ႕ မ်ိဳး၀င္းက စိတ္္တိုသြားၿပီး သူ႕ရဲ႕ လက္ဆြဲေတာ္ ဓါးကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ဒီဒါးနဲ႕ အျပတ္ရွင္းလို႕ ေပးလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ရဲေဘာ္ေတြကို ၂ သုတ္ခြဲၿပီး လိုက္ခိုင္းတယ္။ တသုတ္က KIA ေဆးရံုကို ဘယ္ကေန ဘယ္လိုျဖစ္လဲဆိုတာကို အက်ဳိးအေၾကာင္း သြားေမးဖို႕ လိုက္ခိုင္းတယ္၊ ေနာက္တသုတ္ကေတာ႕ ေပ်ာက္သြားတဲ႕ စိုးသန္း၀င္းကို လိုက္ရွာခိုင္းတယ္။
အဲဒီမွာ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ႕ တကယ္ေတာ့ မ်ိဳး၀င္းတုိ႕ ထင္သလို စိုးသန္း၀င္းက ေပ်ာက္သြားတယ္ဆိုတာ ထြက္ေျပးသြားတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ ေ၇ာဂါေပ်ာက္သြားလို႕ KIA က ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ကို လာေခၚဖို႕ လွမ္းၿပီး ရဲေဘာ္စိုးသန္း၀င္း ေပ်ာက္ၿပီ ဆုိၿပီး သတင္းေပးတာ၊ ဒါကိုသတင္းလက္ခံတဲ႕ သူက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မေမးဘဲနဲ႕ သတင္းမွားၿပီး ေပးတာပါ။
စိုးသန္း၀င္းက ေဆးရံုေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္ေလး ထုိင္ေစာင္႕ေနတယ္တဲ႕။ အဲဒါကို သတင္းပို႕တယ္ ေပါ့ေနာ။
အဲဒီေတာ႕ မ်ိဳး၀င္းက ဘာေျပာတယ္ မွတ္သလဲ၊ သူ႕ရဲ႕ဓါးက ဆြဲထုတ္ၿပီးရင္ ေသြးေသာက္ရမွတဲ႕ အဲဒါေၾကာင္႕ ထြက္သြားတဲ႕ သူကို ျပန္ေခၚမလာ နဲ႕ေတာ့ ။တခါတည္း ရွင္းျပစ္ခဲ႕လို႕ အမိန္႕ေပးခဲ႕တယ္။ အဲဒါနဲ႕ အဲ့ဒီမ်ိဳး၀င္း ဓါးနဲ႕ပဲ စိုးသန္း၀င္းကို ရွင္းပစ္လိုက္ၾကတယ္ ညတြင္းခ်င္းပဲေနာ္။
တကယ္ပါဘဲ ။လူ႕အသက္တေခ်ုာင္းကို လြယ္လြယ္ကူကူပါဘဲ ။ ရူးေနတယ္၊ဒီလူရူးေနတယ္ ။စိတၱဇေကာင္ဘဲ ..။
အဲ့ဒီဓါး နဲ႕ဘဲ ၁၂ ရက္ေန႕ကကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ တို႕ကိုခုတ္သတ္ထားတာေလ။ ေက်ာင္းသားေတြကို သတ္ခဲ႕တဲ႕ ဓါးပဲ၊ အဲဒီ ဓါးကိုပဲ သန္းေဇာ္ က စိုးဝင္းသန္းကို ေခါင္းျဖတ္သတ္
လာတဲ့ဓါးကိုေရေဆးျပီး မ်ဳိးဝင္းကိုျပန္လာေပးတယ္။
ျပီး ေတာ့ က်မတို႕ ၇ ဦး စာေရးေနတုန္းလာေျပာေသးတယ္။ ဒီေကာင္ ( စိုးဝင္းသန္း ကိုရည္ ညြန္းသည္) ကြာ ..ေတာ္ေတာ္မလြယ္တာ ။
သတ္ခါနီး ေက်ာင္းသားကြ .. ငါေက်ာင္းသားကြ .ေအာ္သြားေသးတယ္..တဲ႕ အဲလို ကို လို႕ သူက ရယ္ေမာၿပီး လာေျပာေနလိုက္တာ။
ေအာ္ ...လူ႕အသက္တေခ်ာင္းကို လြယ္လြယ္ေလးနဲ႕ သတ္ရက္လိုက္တာ။
အဲ့ဒီအခ်ိန္က ABSDF-NB ဥကၠဌ ေနရာရယူထား တဲ့ ေအာင္ႏိုင္ ေခၚ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ ကလည္းမသတ္ဖို႕ တခြန္းမဟဘူး။
တကယ္ဆိုသူ ဥကၠဌဘဲ .ေျပာပါလား ။
မသတ္ ပါနဲ႕ကြာ..ဘာညာေပါ့ ။ သူေျပာသင္႕တယ္လို႕ က်မ ထင္တယ္။ သူ ေျပာရမယ္ သူတို႕ ေတြ အားလံုးလူသတ္မႈ႕ေတြမွာအလိုတူ
အလိုပါေတြၾကီးဘဲ ။
အဲဒါကို က်မက ဒီလို မွတ္တမ္းတင္ထားခဲ႕တယ္။
** ေႀကၿငာၿခင္းမရိွပဲ ရက္စက္စြာ သတ္ၿဖတ္ၿခင္း ခံခဲ့ရသူ ( ၃ ) ဦး ။**
(၁) ကိုေက်ာ္ေဝ ( မႏ ၱေလး )။
စစ္ေႀကာေရးကာလတြင္ အဆိပ္ႏွင့္လက္နက္မ်ားထုတ္မေပးႏိုင္ေသာေႀကာင့္ လက္ကို မိုင္းခြဲၿဖတ္ၿခင္းခံခဲ့ရသည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ အဆိပ္ထုတ္မေပးႏုိင္သၿဖင့္ ဦးေခါင္းကို ထင္းတုံးေပၚတင္ၿပီး “မ်ိဳးဝင္း” မွ ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခဲ့သည္။
(၂) ကိုစိုးဝင္းသန္း (မႏ ၱေလး )။
၁၉၉၂ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၉ ရက္ေန႔ညတြင္ တပ္သား တရုတ္ႀကီး ၏ လြဲမွားေသာ သတင္းေပးမႈေႀကာင့္ သတ္ၿဖတ္ၿခင္းခံရသည္။ ၿဖစ္ရပ္မွာ စိုးဝင္းသန္း မွာ နာမက်န္းၿဖစ္ၿပီး KIA ေဆးရံုတြင္ ေဆးကုသခံယူရသည္။ KIA မွ စိုးဝင္းသန္း နာမက်န္းမႈ ေပ်ာက္ကင္းၿပီၿဖစ္ေႀကာင္း ဆက္သြယ္ေရးဆက္ႏွင့္အေႀကာင္းႀကားမႈ ကို သတင္းလက္ခံေသာ တရုတ္ႀကီးမွာ “ စိုးဝင္းသန္း ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္ဟု သန္းေဇာ္မွ တဆင့္ မ်ိဳးဝင္းထံ သတင္းပို႔ခဲ့သည္။ မ်ိဳးဝင္းတို႔က အုပ္စု (၂) စုခြဲကာ ေတြ႕သည့္ေနရာ ခုတ္သတ္ဖို႔ အမိန္႔ေပးခဲ့သည္။ အုပ္စု တစုမွာ တရုပ္ၿပည္လမ္းေႀကာင္းကို သြားၿပီး၊ တစုမွာ KIA ေဆးရံုသို႔သြားကာ မည္သို႔မည္ပံု စိုးဝင္းသန္းေပ်ာက္ဆံုးေႀကာင္း သတင္းရယူသည္။ သို႔ေသာ္ စိုးဝင္းသန္း မွာ ထြက္ေၿပးၿခင္းမဟုတ္ပဲ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းသၿဖင့္ ABSDF ေက်ာင္းသားမ်ားလာေခၚမည္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မ်ိဳးဝင္းမွ “ ငါေသဒဏ္ခ်ခဲ့ၿပီး ၿဖစ္တဲ့အတြက္ တခါတည္း လူသတ္ကုန္းေပၚ ခုတ္သတ္လိုက္ေတာ့ ဟု ေၿပာရာ၊ ထိုအမိန္႔ကို နာခံၿပီး၊ သန္းေဇာ္ တို႔အုပ္စုက “ စိုးဝင္းသန္း” ကို သတ္ၿဖတ္ခဲ့သည္။
(ထိုၿဖစ္စဥ္ကို မိမိတို႔ အတိအက် သိရိွေနရၿခင္းမွာ ထိုေန႔ည ( ေဖေဖၚဝါရီ ၁၉) ရက္ေန႔ တြင္ မ်ိဳးဝင္းႏွင့္ေအာင္ႏိုင္ တို႔မွ မိမိအပါအဝင္၊ ဘိုဘို ( ရန္ကုန္)၊ ဝဏေဇာ္ ( ရန္ကုန္)၊ ရဲလင္း ( ရန္ကုန္)၊ ညီညီေအာင္ ( ပဲခူး)၊ ေက်ာ္ႏိုင္ဦး (သာယာဝတီ)၊ ကိုညီညီ ( မႏၲေလး)၊ စုစုေပါင္း (၇) ဦးအား မိဘမ်ားထံ မိမိတို႔မွာ ေထာက္လွမ္းေရးသူလွ်ိဳမ်ားၿဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၏ ဖမ္းဆီးၿခင္းခံေနရပါသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔အား လာေရာက္ေခၚေဆာင္ပါက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ သေဘာထားႀကီးစြာၿဖင့္ မိမိတို႔အား အခ်ဳပ္မွ လြတ္ေၿမာက္ၿပီး အိမ္သို႔ ၿပန္လည္ ထြက္ခြာခြင့္ၿပဳမည္ဟု ကတိေပးသၿဖင့္ မိမိတို႔ (၇) ဦး၊ မိဘမ်ားထံ စာေရးဆက္သြယ္ရေသာ ေန႔၊ အခ်ိန္ၿဖစ္ေနပါသည္။)
(၃) ကိုဝင္းေနာင္ (ရန္ကုန္) ၁၉၉၂ ဧၿပီလဆန္းပိုင္းခန္႔က ဗန္းေမာ္ခရိုင္တြင္ သတ္ၿဖတ္ခံခ့ဲရသည္။ ဟု မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္က မွတ္တမ္းထားခဲ႕ၿပီး
၁၉၉၂ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႕ တြင္ ေက်ာင္းသား ၁၅ ဦးအား သတ္ျဖတ္ရန္
ေသဒဏ္ခ်မွတ္ရာတြင္ အဓိက တာဝန္ရွိသူ မ်ားမွာ
၁။ ေအာင္ႏိုင္ေခၚ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ (ခ်ိန္းမိုင္)
၂။သံေခ်ာင္း( ေထာင္တြင္း)
၃။စိန္ေအး( ယခု မိုးညွင္း)
၄။လွဆိုင္း ( ယခု ABSDF-NB)
၅။ေက်ာ္ေက်ာ္( ယခု ABSDF-NB)
၆။ေအာင္ၾကီး ( ယခု SSA)
ရ။ေနဒြန္း ( ယခု USA)
၈။ မ်ဳိးဝင္း (ေသဆံုး)
၉ ။ ႏိုင္ေအာင္ ( DNA) ABSDF-NB ၏ ေက်ာင္းသားသတ္ျဖတ္မႈ႕အား တာဝန္ခံ ပါသည္ဟု ေၾကညာခ်က္ ထုန္ျပန္ခဲ့သည္ ။ ဟုလည္း မွတ္တမ္းျပဳစုထားခဲ႕သည္ကို ျပန္လည္ ေဖာ္ျပအပ္ပါတယ္။
အပိုင္း(၁၅)
အေမတုိ႕ ဆီကို စာေ၇းေပးၿပီး တလၾကာေတာ႕ အေမတို႕ ေ၇ာက္လာတယ္။ မတ္လ ၁၉ ၇က္ေန႕မွာ အေမတို႕ ေ၇ာက္တယ္ absdf ေျမာက္ပိုင္း ပါေဂ်ာင္ကိုေလ။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၉ ရက္ေန႕မွာ စာေရးေပးလိုက္တာ၊ အဲဒီေန႕မွာပဲ ကိုစိုး၀င္းသန္းကို သတ္ပစ္လိုက္ၾကတာ၊ အဲဒီေန႕ကလည္း မွတ္မွတ္ရရပဲ။
အဲဒီမွာ မိဘဆိီကို စာေ၇းေပးလိုက္တာက က်မ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ရယ္၊ ညီညီေအာင္၊ ဘိုဘို၊ ေက်ာ္ႏိုင္ဦး၊ ကိုရဲလင္း၊ ၀ဏေဇာ္ရယ္၊စမားညီညီရယ္တို႔ ေတြက ေရးေပးလိုက္တယ္။
ေနာက္မွ သိရတာက စမားညီညီရဲ႕ အကို ကိုေမာင္ေမာင္က ယူသြားေပးတယ္၊ မိဘေတြကို ေခၚလာေပးတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွ သိရတာ။
အေမတို႕ ေရာက္လာေတာ႕ က်မက ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ခံစားရတယ္။ ၀မ္းသာတာကေတာ႕ အေမနဲ႕ ေတြ႕ရမွာကို ၀မ္းသာတယ္။ ၀မ္းနည္းၿပီးေတာ႕ စိတ္ပူတာက အေမ႕အတြက္ကို စိတ္ပူတယ္။ အဲလိုမွာ အေမတို႕ ေရာက္လာၾကတယ္။
အေမတုိ႕ ေရာက္ေရာက္ျခင္း က်မတုိ႕နဲ႕ မေတြ႕ရဘူး။ ေနာက္ က်မတို႕ ၇ ဦးစလံုး မိဘေတြနဲ႕ တျပိဳင္တည္း ေတြ႕ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတြ႕ရတဲ႕ ေန႕ေတြကလည္း မတူၾကဘူး။ က်မ ဆိုရင္ ေမေမနဲ႕ မတ္လ ၂၀ ရက္ေန႕မွာ ေတြ႕ရတာ။ က်မတို႕ ေထာင္ထဲမွာရွိေနတုန္းဘဲေပါ့ ။
တကယ္ေတာ႕က်မက ထင္ထားတာ ေမေမနဲ႕ ေတြ႕ရင္ ေမေမက က်မကို ေျပးၿပီးေတာ႕ ဆီးဖက္ၿပီး ၾကိဳမယ္လို႕ ထင္ထားခဲ႕တာ။ တကယ္တမ္းမွာေတာ႕ အဲလို မဟုတ္ဘူး။ က်မ အေမ႕ ဆီကို သြားေတာ႕ အေမက က်မကို စိမ္းစိမ္းၾကီး ၾကည္႔တယ္။ အေမက။
အဲဒီမွာ က်မက အေမ႕နားကို ကပ္သြားၿပီး အေမလို႕ ေခၚရင္း အေမ႕လက္ကို ကိုင္လိုက္တယ္။ အေမက က်မ လက္ကို မသိမသာ တြန္းထုတ္ၿပီး ခပ္စိမ္းစိမ္းပဲ ၾကည္႔တယ္။ အေမ အဲလို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႕ က်မ ၀မ္းနည္းၿပီး ငိုခ်င္သြားတယ္။
ေနာက္ အေမက ေျပာတယ္။ ဒါ သူ႕သမီး မဟုတ္ဘူးတဲ႕။ အဲလို ၾကားလိုက္ရေတာ႕ ရင္ထဲမွာလည္း ဘယ္လုိမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမနဲ႕ ေတြ႕တဲ႕ အခ်ိန္မွာ က်မ မ်က္ႏွာကို မီးနဲ႕ထိုးၾကတုန္းက က်န္ခဲ႕တဲ႕ မီးေလာင္ဒဏ္ရာေတြ ရွိေသးတယ္ေလ၊ မ်က္ႏွာမွာလည္း ။ ၿပီးေတာ႕ ေထာင္ထဲမွာ ေနၿပီး အာဟာရ ေကာင္းေကာင္း မျပည္႔ေတာ႕ လူကလည္း ေဖာေဖာၾကီး ျဖစ္ေနတာကိုး၊ အဲလို ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့သူ႕ သမီးကို ေတြ႕ေတာ႕ အေမက ဘယ္မွတ္မိပါ႕မလဲ။ အဲဒီမွာ အေမက ငိုတယ္။ ၿပီးေတာ႕ သူ႕သမီး မဟုတ္ဘူး လုိ႕ ေျပာတယ္။
အေမ ငိုတာကို က်မ သိတယ္။ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ၿပီး ငိုတာ။ သူ႕သမီးကို ဒီလိုအေနအထားနဲ႕ ေတြ႕ရလို႕ ငိုတာ။ အဲဒါနဲ႕ က်မက မဟုတ္ဘူး အေမ သမီးပါ၊ အေမ႕ သမီးပါလုိ႕ ေျပာရတယ္။ ေနာက္ ရွမ္းလို ေျပာလိုက္တယ္။
က်မ အဲလို ရွမ္းလို ေျပာလိုက္ေတာ႕ အေမက ငုိေနရင္းနဲ႕ ေတြသြားရွာတယ္။ ေနာက္ က်မရဲ႕ဒီ ခါး ေနာက္ေက်ာမွာ အမွတ္ရွိတယ္ ။အဲဒါကို အေမၾကည္႔ၿပီးေတာ႕မွ က်မကို သူ႕သမီးလို႕ သူ လက္ခံသြားတယ္။ ေနာက္ယံုသြားတယ္။
ဒီေလာက္ၾကီး က်မ ျဖစ္ပ်က္ေနလိမ္႔မယ္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ေတြ႕ရလိမ္႔မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင္႕မထားဘူးေလ။ အေမ စိတ္ထိခိုက္တာကို ေတြ႕ရေတာ႕ က်မလည္း ငိုခ်င္လိုက္တာ၊ အေမ က က်မ မ်က္ႏွာကို ၾကည္႔လိုက္ က်မကို ၾကည္႕လိုက္နဲ႕ သူ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ က်မလည္း ရင္ထဲမွာ စို႕နင္႔ေနတာနဲ႕ ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ သန္းေဇာ္တို႕ ေအာင္ႏိုင္တုိ႕ကလည္း ၀ိုင္းၾကည္႔ေနၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ႕ က်မကို သန္းေဇာ္တို႕ ေအာင္ႏုိင္တုိ႕ ေရွ႕မွာပဲ သမီးတဲ႕ ျပန္လိုက္ခဲ႕ေတာ႕ တဲ႕ အဲလို ေခၚရွာတယ္။ က်မကလည္း အေမ လို႕… သမီး ျပန္လိုက္ခဲ႕မယ္ လို႕… သမီးတုိ႕ ျပန္လိုက္ခဲ႕မယ္လို႕ အဲလို ေျပာတာေပါ႕ေနာ္။ ၿပီးေတာ႕ ေပ်ာ္တာေပါ႕။ အေမနဲ႕ ျပန္လိုက္ရမယ္ထင္ၿပီးေတာ႕ ေပ်ာ္တယ္။
သိတယ္မဟုတ္လား အေမေတြက တကယ္ပဲေရာက္လာၾကၿပီ က်မတုိ႕လည္း ျပန္ရေတာ႕မယ္ေပါ႕၊ က်မတုိ႕ျပန္ရင္ ေနာက္တသုတ္ရဲ႕ စာေတြကို ယူသြားရမယ္လို႕သူတုိ႔ပဲ ဒီ ABSDF-NB ကေက်ာင္းသားေခါင္း ေဆာင္ေတြက က်မတို႕ကို ေျပာထားခဲ႕တာေလ။ အဲဒီေန႕က က်မ အရမ္း ေပ်ာ္တယ္။ဒါသူတို႕ေပးထားခဲ့တဲ့ကတိေလ ။
ေနာက္ က်မတုိ႕ကို အေမနဲ႕ ေတြ႕ၿ႔ပီးေတာ႕ ေထာင္ထဲကို ျပန္ထည္႔တယ္၊ ေထာင္ထဲမွာလည္း ေထာင္သားအခ်င္းခ်င္းေျပာၾကတာေပါ႕၊ သူတုိ႕ကလည္း ေပ်ာ္တာေပါ႕ က်မတုိ႕ျပန္သြားရင္ သူတို႕ မိဘေတြဆီကို စာေရးေပးလိုက္မယ္ေပါ႕။ အဲဒီအခါ သူတုိ႕ အိမ္ကလည္း သူတုိ႕ကို လာေခၚမယ္၊ သူတုိ႕လည္း လြတ္ေတာ႕မယ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ၾကတာေပါ႕ေနာ္။ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးေတြကလည္း ၀င္းၿပီးေတာ႕ ေပ်ာ္ၾကတာေပါ႕။
ေနာက္ေတာ့ က်မတုိ႕ကို သူတုိ႕က ေခၚျပန္ေရာ၊ ေခၚေတာ႕လည္း သြားရတာေပါ႕၊ အဲဒီမွာ မ်ိဳး၀ငး္နဲ႕ေတာ႕ မေတြ႕ဘူး( မ်ိဳး၀င္းက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မရွိဘူးထင္တယ္) သံေခ်ာင္းနဲ႕ ေတြ႕တယ္။ သံေခ်ာင္းက ေျပာတယ္။ မင္းတုိ႕ ဘာလို႕ ျပန္လိုက္မွာလဲ တဲ႕။ မျပန္ရဘူးတဲ႕။
က်မကလည္း ျပန္လုိက္သြားေတာ႕မယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ သံေခ်ာင္းက မင္းျပန္ရင္ မင္းမွာ အျပစ္ရွိေတာ႕တဲ႕ မင္းျပစ္ဒဏ္ခံရမွာပဲတဲ႕…က်မက ခံရရင္လည္း ေနပါေစလ ို႕ ျပန္ေတာ႕မွာပဲ ဆိုေတာ႕ သူက မင္း ျပန္ေလတဲ႕။ မင္းျပန္ပါတ႕ဲ။ မင္းျပန္ရင္ေတာ႕ မင္း အေမကုိ ေခၚထားလိုက္ေတာ႕မယ္တဲ႕..အဲလို ေျပာတာ သံေခ်ာင္းက။
သံေခ်ာင္းက ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ၊ က်မက သူ႕ကို တခ်က္ၾကည္႔လိုက္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႕ ေခၚမွာလဲ႕ က်မ အေမကိုလို႕ ဆိုေတာ႕။ မင္းတို႕ ျပန္သြားလိုက္ေလ ၊ မင္းတို႕ျပန္သြားတာနဲ႕ မင္းတို႕ အေမကို ဒီမွာ ေခၚထားလိုက္မယ္တဲ႕။ အဲလို ေျပာတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္သားသမီးေတြက အေမကို ဒီလိုေနရာမွာ ထားခဲ့မလဲ။
ေနာက္ အေမက ေနေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ က်မ အေမက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တအားျဖစ္ေနတာ၊ သမီး စိတ္နဲ႕ ေတာထဲထိ လိုက္လာေပမဲ႕အေမ႕ က်န္းမာေရးက ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတဲ႕အခ်ိန္ၾကီး။
က်မက ဟာ မရဘူး လို႕ အေမ႕ကို မေခၚထားရဘူး လို႕ ။ သံေခ်ာင္းက ဒါဆို မင္းတုိ႕ မျပန္ရဘူးတဲ႕။
တကယ္ေတာ႕ သူတုိ႕ ညစ္ၾကတာ။ အေမတုိ႕ဆီကို စာေရး ဖို႕ ေျပာတုန္းက အေမတို႕လာေခၚရင္ ျပန္ရမယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ သူတို႕ ကတိမတည္ဘူး။ ၿပီးေတာ႕ မိဘေတြနဲ႕ လွည္႔ၿပီး အၾကပ္ကိုင္လာၾကတယ္။
အဲဒီမွာ အေမ႕ကိုေတာ႕ မေခၚထားပါနဲ႕ လို႕ အေမက ေနလည္း သိပ္မေကာင္းဘူးလုိ႕။ သံေခ်ာင္းက ဒါဆို မင္း ေနရမယ္တဲ႕။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲလို႕ ဒါဆို ေနရေတာ႕မွာေပါ႕လို႕။ စိတ္ထဲမွာေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ကို ထိခိုက္သြားတယ္။ ေပ်ာ္တာေတြ ေမွ်ာ္လင္႕တာေတြ အားလံုး ရိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရသလိုပါပဲ။ ေနာက္ က်မကို ေထာင္ထဲျပန္ထည္႔တယ္။
က်မ မ်က္ရည္က်တယ္။ က်မ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ျဖစ္ခဲ့၇တယ္။ ေအာင္ႏိုင္တို႕ သံေခ်ာင္းတို႕ ေပးထားတဲ့ကတိ ဖ်က္တဲ႕ အေပၚမွာလည္း က်မတို႕ နာက်င္စြာ ခံစားၾကရပါတယ္။က်မလိုပဲ ေထာင္ထဲကလူေတြကလည္း အကုန္လံုးက မ်က္ႏွာ မေကာင္း၊ စိတ္မေကာင္းၾကေတာ႕ဘူး။
အဲဒီမွာ က်မတို႕လိုပဲ စြပ္စြဲၿပီး အဖမ္းခံေနရတဲ႕ ကိုစိုးေလးနဲ႕ ကိုျမင့္သိန္း က ဘယ္လိုလဲ မငယ္တဲ႕။က်မတို႕ ထမင္းခ်က္တဲ့ ေနရာမွာလာျပီး
အဲလို ေမးေတာ႕ ငါတုိ႕ကို မျပန္ခိုင္းေတာ႕ဘူးလို႕ ေျပာျပလိုက္တယ္။ငါတို႕ မိဘေတြကိုေတာ႕ငါတို႕ အထိ မခံဘူးလို႕။ ငါတို႕ မိဘေတြကို ထိမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ ငါတို႕ ေသခ်င္ေသပါေစ ေပါ့ေနာ္ ..ကိုျမင့္သိန္းတို႕ က အဲ့လို ကတိေပး အားေပးစကားေျပာတယ္။
အားလံုးကလည္း မိဘေတြကိုေတာ႕ အထိမခံဘူး။ မိဘေတြကို ထိလို႕ကေတာ႕ အားလံုးက ျပန္ခ်မွာပဲ။ အားလံုးကသူလည္း ေက်ာင္းသား ကိုယ္လည္း ေက်ာင္းသား ဆိုၿပီး ေနေနၾကတာ၊ မိဘကို ထိၿပီ ဆိုလို႕ကေတာ႕ ခ်ၿပီပဲ။ အဲလိုပဲ အားလံုးက ဆံုးျဖတ္ထားၾကတာ။
အဲဒါနဲ႕ ည က်ေတာ႕ က်မတုိ႕ကို ျပန္ေခၚျပန္ေရာ။ ျပန္ေခၚၿပီးေတာ့ အေမ့ကို က်မတုိ႕ကို ေျပာခိုင္းတယ္။ က်မတုိ႕က ေျပာရေတာ႕တာေပါ႕။ အေမတုိ႕ ျပန္ေတာ႕ က်မတို႕ ဒီမွာပဲ ေနေတာ႕မယ္လို႕ ေျပာရတယ္။
အေမတို႕ကလည္း က်မတို႕ မ်က္ႏွာေတြၾကည္႔ၿပီးေတာ႕ မယံုဘူး။ ဘယ္သူက ယံုမွာလဲ သိတယ္ မဟုတ္လား။ အရမ္း ၀မ္းနည္းဖို႕ ေကာင္းတယ္ သိလား။ အေမက ငိုတာေပါ႕။ က်မတုိ႕ကလည္း အေမတုိ႕ျပန္ေတာ႕လို႕ သမီးတုိ႕ ဒီမွာပဲ ေနခဲ႕ေတာ႕မယ္လို႕။ ဇြတ္ေျပာရတာေပါ႕။ အေမတို႕က မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ငိုတယ္။အေမက
က်မကိုဖက္ျပီး နား နားမွာတိုးတိုးေလးေမးတယ္။ အၾကပ္ကိုင္ေနတယ္မို႕ လားေပါ့ ။ က်မရဲ႕ အၾကည့္ကိုအေမ နားလည္တယ္။
က်မရင္ထဲ နင့္ေန ေရာဘဲေလ ။ က်မ ... အေမ႕ရဲ႕ အငို မ်က္ႏွာကိုလည္ မၾကည္႔ရက္၊ က်မကိုယ္ က်မလည္း မယိုင္လဲရေအာင္ မနည္းအားတင္းေနခဲ႕ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ က်မတို႕ကို ေထာင္ထဲ ျပန္ပို႕တယ္ေပါ့ ။က်မတို႕တေတြ အားလံုးစိတ္ဓါတ္က် ခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္မလဲ က်မတို႕အတြက္လြတ္ေျမာက္
ေရး ။သူတို႕ေျပာသလို တသုတ္ျပီးတသုတ္ ဆိုတာက ေတြးလိုက္တိုင္ းရင္ထဲမွာ တဆစ္ဆစ္နဲ႕ က်မတို႕ ေတာ႕သြားၿပီ လို႕ အားလံုးပဲ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ မဲ႕ကုန္ၾကၿပီ။
ခုက်မတို႕ ပထမဦး ဆံုး အသုတ္ကို ကတိဖ်က္ျပီဆိုေတာ့ အားလံုးရဲ႕လြတ္ေျမာက္ေရးက ဘယ္မွာလည္း။ ဘာလည္း ေပါ့ ။အားလံုး ေတြးမိၾကတာေပါ႔။
အေမတို႕ မိဘ ၇ ဦးကလည္း မေက်နပ္ၾကဘူးေပါ့ ။စိတ္ဆိုးၾကတာေပါ့။ သားသမီးမပါရင္မျပန္ဘူး.. ထမင္းလည္းမစားၾကေတာ့ဘူးျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ႕ တာဝန္ရွိ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ပိုင္းေတြနဲ႕ မိဘေတြနဲ႕ ညွိၾကတယ္။ ေနာက္က်မအေမက KIA နဲ႕ ေတြ႕ ႏိုင္ဖို႕ ကိုေမာင္ေမာင္
တို႕နဲ႕တိုင္ပင္ၾကတယ္ေပါ့ေနာ။ ဒါေတြေတာ့ အေမကေနာက္ပိုင္းမွျပန္ေျပာ ျပတာေပါ့ ။ ကိုေမာင္ေမာင္ ( ေရႊက၇ဝိတ္)ေရးတဲ့ ေခတ္သစ္ဟသၤာကိုး
ေသာင္း ထဲမွာ မိဘေတြဘက္ကအေျခအေနေတြ ေရးထားတယ္ ။ က်မ တို႕ကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာဆိုေတာ့ မိဘေတြဘယ္ေလာက္ထိ က်မတို႕ ၇ ဦး
လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဘာေတြ အခက္အခဲၾကားက အျပင္းအထန္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကလည္းဆိုတာ ဘယ္လိုသိႏိုင္မွာလဲ။
သူတို႕က အေမတို႕ကို က်မတို႕ကို ခုျပန္မလြတ္ႏိုင္ေသးဘူး.. အျပစ္ဒဏ္ခ်ရဦးမယ္ေျပာေတာ့ က်မ အေမ က ဥကၠဌေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ေခၚ ေအာင္ႏိုင္ ( ယခု ခ်ိန္းမိုင္) ကို ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ျပီး ေတာင္းပန္ၾကတယ္.တဲ႕။...က်န္ မိဘေတြလည္း ဝိုင္းေတာင္းပန္ၾကတယ္ . သူတို႕ ရဲ႕ သားသမီးေတြကိုေထာင္ကေနလႊတ္
ေပးဖို႕ ..အျပစ္ဒဏ္ မခ်ဖို႕ ေပါ့ ။ က်မရင္ေတြ နာလိုက္တာ။
အဲဒါနဲ႕ပဲ ၂၄ .၃.၁၉၉၂ ခုႏွစ္ မွာ က်မတို႕ ၇ ဦး ျဖစ္တဲ႕ ကိုရဲလင္း ။ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး ။ ကိုညီ
ညီေအာင္ ( ဒိုဇာ) ။ ကိုညီညီ (စမား) ။ ကိုဝဏၰေဇာ္ ။ ကိုဘိုဘို နဲ႕ က်မကို ABSDF-NB အက်ဥ္းေထာင္ကေန လြတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ က်မတို႕ မိခင္ေတြဆီကေန က်မတို႕ဟာ ထလရ ေတြျဖစ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတူ ခံ ဝန္ခ်က္ေတြထိုးခိုင္းလို႕ မိဘ ၇ ဦးစလံုး လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့ၾကရတယ္။
က်မ ရင္နာတယ္။ အရမ္းကို နာက်င္ရပါတယ္။ က်မတို႕ေတြကိုတင္ အတင္းအဓၶမလက္မွတ္ထိုးခဲ့ၾကရတာမဟုတ္ဘူး။ က်မတို႕ရဲ႕ မိဘေတြကိုလည္း လက္မွတ္ထိုးခိုင္းခဲ႕ၾကတယ္။
၂၅.၃.၁၉၉၂ မွာ က်မတို႕အတြက္ ေတာ့ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ အလံ ကိုင္ျပီး သစၥာျပန္ဆိုရတယ္ေလ ။ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ ရဲေမ ျပန္လည္ခံယူခဲ့ၾကတာေပါ့ ။ က်မ နဲ႕ ဘိုဘို ကို ဝါဒျဖန္႕ ခ်ီေရးမွာျပန္တာဝန္ေပးတယ္။အဲ့ဒီညမွာ ဒီ က်မတို႕ အက်ဥ္းေထာင္သားေတြ အားနဲ႕ ေဆာက္ထားတဲ့ ေဒါင္းမိခင္ခန္းမ ဖြင့္ပြဲ လုပ္ခဲ့တယ္ေပါ့ ေနာ။ က်မ နဲ႕ ဘိုဘိုကို အေမတို႕ နဲ႕ အိပ္ခြင့္ ေပးတယ္ ။ က်မအေမနဲ႕ ဘိုဘိုအ
ေမ ( ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္ ) က အခန္းတူတူ ရွယ္လုပ္ေနတယ္ေပါ့ ။ညၾက ေတာ့ က်မ အေမ့ ကို အေမတို႕ ျမန္ျမန္ျပန္ၾကဖို႕ တိုးတိုးေလးေျပာရတယ္။အေမက က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူး ။အဲ့ဒီတုန္းက က်မေဇာနဲ႕ ေတာထဲအထိေရာက္လာတာ။ ဗိုက္ခြဲ ဖို႕ ရွိေနတယ္။ ခြဲစိတ္ဖို႕ ရက္ေရႊ႕ျပိးက်မ ကိုအိမ္ျပန္ဖို႕ လာေခၚတာေလ ။
က်မတို႕ ၇ ဦး ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ၅၅ ဦး က်န္ေနေသး တယ္။ သူတို႕တေတြရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေရး ဘယ္လို စခန္းသြားမယ္ ဆိုတာက်မ မသိဘူး။
က်မတို႕ေတာင္ ကံေကာင္းလို႕လို႕ ေျပာရမလား မိဘေတြရဲ႕ ၾကိဳးပမ္းမႈေၾကာင္႕လို႕ ေျပာရမလား ေထာင္ကေတာ႕ လြတ္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ႕ အေမေတြ က်မတို႕ မပါဘဲ ျပန္ၾကရေတာ့မယ္။ အေမတို႕ေရာ က်မတို႕ေရာ ဝမ္းနည္းၾကတယ္။ အဲ့ဒီေန႕ က ၅.၄.၁၉၉၂ ေပါ့ ။ က်မတို႕ ကို မိဘေတြနဲ႕ ေန႕လည္စာ စား
ခြင့္ေပးတယ္။ ဘယ္စားႏိုင္မွာလည္း ။အားလံုး ရင္ထဲမွာေၾကကြဲ ၾကတာေပါ့။ ဒါပါဘဲေလ။ အေမတို႕လည္းအခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္ျပန္ၾကရတာေပါ႕
ကားလာၾကိဳတယ္။ က်မတို႕ အားလံုး အေမေတြကို လမ္းမေပၚမွာ ေနာက္
ဆံုး အေနနဲ႕ ထိုင္ ကန္ေတာ့ာကတယ္။ မိခင္ေတြ မ်က္ရည္က်ျပီ ။ ဆုေတာင္းေပးရင္း ငိုေနၾကျပီ ။ က်မ မငိုမိေအာင္ တအားတင္းထားရတယ္။ အေမ့ကို တင္းၾကပ္ေနေအာင္ဖက္ျပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။... က်မ... အသံ မထြက္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး ရင္ထဲမွာ စို႕ေနၿပီ။
အေမေတြကားေပၚတက္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ... ဒါဘဲေလ .။ကားေလး ထြက္သြားတာကို က်မတို႕ ၇ ဦး မ်က္စိတဆံုးၾကည့္ျပီး ေငးက်န္ခဲ့ၾကတယ္။
ျပီးေတာ႕ က်မတို႕ေတြ တေယာက္ မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ျပီး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနၾကတာ အၾကာၾကီး ။ စကားမေျပာႏိုင္ၾကေတာ႕ဘူး။
ေနာက္ဆံုးေတာ႕လည္း က်မ ရဲေမေဆာင္ဘက္ ကို ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
အပိုင္း(၁၆)
၁၉၉၂ ခုႏွစ္မတ္လ ၂၄ ရက္ေန႕မွာ က်မတုိ႕ ေထာင္ေတြထဲက ေနၿပီးေတာ႕လည္း လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီ၊ က်မတုိ႕ရဲ႕ မိဘေတြကလည္း ျပန္သြားၿပီ၊
က်မနဲ႕ ဘိုဘို ကိိုေတာ့ဆက္ၿပီးေတာ႕ ၀ါဒျဖန္႕ခ်ိေရးမွာပဲ တာ၀န္ေပးထားလုိ႕ ဆက္လုပ္ေနရတယ္။ က်မတို႕ ၇ ဦးအျပင္ မ်ဳိးဝင္းအမိန္႕နဲ႕ လႊတ္ေပးလုိက္တဲ႕ ၂ ဦး ဆိုေတာ့ စုစုေပါင္း ၉ ဦးေပါ႕။
အဲဒီ ၉ ဦးရဲ႕ အမည္ေတြကေတာ႕ က်မရယ္၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး(ကိုေၾကာင္)၊ကိုရဲလင္း၊ ကိုညီညီ(စမား) ၊ ကိုညီညီေအာင္(ဒိုဇာ) ၊ ၀ဏေဇာ္၊ ဘိုဘို၊ ကိုခင္ေမာင္ေဇာ္ (ခို) ၊ ကိုမိုးေဇာ္ထြန္း ( မိုးၾကီး) တို႕ပါပဲ။ဆိုေတာ့ က်မတို႕ အဲဒီ ၉ ဦးကိုေတာ႕ ရဲေဘာ္အေနနဲ႕ျပန္ထားေပးတယ္၊
အေမတို႕ျပန္သြားျပီးေတာ့ မၾကာဘူး ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ဧျပီလ ၁၉ ရက္မွာဘဲ ဒီ က်မရဲ႕အသက္ ေဘးကိုစိုးရိမ္လို႕ ဆိုျပီး အကိုေတာ္တဲ့ ပီထြန္း က ABSDF ဗဟို ေတာင္ပိုင္း ဥကၠဌ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ နဲ႕အတူ ABSDF-NB ကို လာခဲ႕တယ္။
က်မေမေမလာတုန္းကလဲ KIO အေထြေထြအေရးမႈးဦးေဇာင္းဂရား(ယခုKIO ဥကၠဌ) နဲ႕ေတြ႕ဆံုျပီးက်မတို႕အားလံုးရဲ႕လြတ္ေျမာက္္ေရးအတြက္ အကူအ ညီေတာင္းခဲ့ပါတယ္။
အဲ့ဒီတုန္းကလည္းဦးေဇာင္းဂရားကက်ေနာ္တို႕ေတာ္ လွန္ေရးသက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာဒီေလာက္ မ်ားတဲ့ေထာက္လွမ္းေရး တခါမွ မရရွိခဲ့ပါဘူးလို႕ေမေမ့ ေမးခြန္းကိုေျဖခဲ့ပါတယ္။ ခုဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ လဲ အိႏၵယဘက္ခရီးထြက္ခြာေနပါတယ္။ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ဟာ က်ေနာ္တို႕နဲ႕မဟာမိတ္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဝင္ေရာက္ စြက္ဘက္လို႕ မရႏိုင္ဘူးေပါ့၊အကူအညီလိုရင္ေတာ့ေပး နိုင္တယ္ေပါ့ေနာ္ ။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ျပန္လာရင္ အသိေပးလိုက္ပါ့မဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္ေပါ့ေနာ္ ။
အခုလဲ ပီထြန္းက က်မ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ KIO/ KIA တို႕ႏွင့္ ထပ္ေျပာေပးမယ္လို႕ မွာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပီထြန္း ရက္အနည္းငယ္ပဲ ေနျပီးျပန္သြားပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္အခါေတြမွာ ေထာင္ထဲမွာ ေက်ာင္းသား ၅၅ ဦး က်န္ရွိေနပါေသးတယ္။ က်မတို႕ပထမအသုတ္ကမိဘေတြနဲ႕အတူ မလိုက္သြားၾကရဘဲနဲ႕ AB-NB မွာဘဲ ေသာင္တင္ေနၾကရေတာ့ ေထာင္အတြင္းက်န္ရွိေနတဲ့ ၅၅ ဦးအေနနဲ႕က ဘယ္မွာလာျပီး ခိုင္လံုတဲ့အသက္အာမခံ ခ်က္ရွိမွာလဲ ဆိုတာ သူတို႕ေတြအားလံုးေတြး မိၾကမွာေပါ့။
က်မတို႕အေနနဲ႕လည္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ အာမခံခ်က္မေပးႏိုင္ တာအမွန္ပါေလ။ေ ထာင္အတြင္းက်န္ရွိေနတဲ့ေက်ာင္းသား ၅၅ ဦးကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တတပ္လံုးရဲ႕ အလုပ္ေတြလုပ္ေပးေနရတာေပါ့။
ေမလ ပိုင္းအတြင္းကရက္တစ္ရက္မွာ က်မတို႕ရဲေမေဆာင္ကို ကိုျမင့္သိန္းနဲ႕ ကိုစိုးေလးတို႕အဖြဲ႕ အလုပ္လာလုပ္ေပးၾကပါတယ္။ ေထာင္တြင္းမွ ေက်ာင္းသား မ်ား ရဲေမေဆာင္မွာအလုပ္လာလုပ္တိုင္း က်မအေဝး ကိုေရွာင္ထြက္သြားေန ၾကပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီေန႕ကတပ္စုမႈးမာမာထြန္း(ဂ်ဴဂ်ဴး) က မငယ္သူ တို႕ကိုထမင္းသြားေကြ်းလိုက္ပါလို႕ေျပာပါတယ္။ က်မကလဲ ျဖစ္ပါ့မလား ဂ်ဴဂ်ဴးေရ … ေတာ္ၾကာမေကာင္းဘူးေလ … ငါလဲအခုမွေထာင္ကထြက္တာ လို႕ေျပာေတာ့ သူက ရတယ္ သြားေကြ်းလိုက္ပါ လို႕ဆိုတာနဲ႕က်မလဲ သြားလိုက္ ပါတယ္။
က်မကိုလဲ သူတို႕ ( စိုးေလးနဲ႕ျမင့္သိန္း) ကေတြ႕ေရာ ေဘးဘီၾကည့္ျပီး သြက္သြက္ေလးေျပာလိုက္တာကေတာ့ .. “ မငယ္ ..က်ေနာ္တို႕ႏႈတ္ ဆက္တယ္ေနာ္ “ တဲ့ ။လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ႕တဲ႕ သူေတြကိုလ ည္း အပါေခၚသြားမွာ။ လုပ္ေပါ႕။ က်မလဲ မင္းတို႕လုပ္စရာရွိတာသာ လုပ္သြား ပါေတာ့ .. ငါတို႕ကိုမငဲ့နဲ႕ေတာ့ ..လို႕ျပန္ေျပာျပီး ျမန္ျမန္ အေဆာင္ထဲ ဝင္လိုက္တယ္။
အဲလိုေျပာလိုက္ရေပမဲ႕ ရင္တအားခုန္လာတယ္။ တစံုတရာခ်ဳိ႕ယြင္း မွားယြင္းခဲ့ရင္ သူတို႕တေတြ အားလံုး အေသဆိုးနဲ႕ေသၾကရမွာကိုသိေနတယ္ေလ။
သူတို႕လဲေနမထူး ရွင္မထူး အေျခအေန မဟုတ္လား။ ေထာင္ကုန္းေဘးနားမွာ ေထာင္သားေတြကိုတူးခိုင္းထားတဲ့ ေျမက်င္းအၾကီးၾကီးက ဘာအတြက္လဲ။စဥ္းစားေနၾကတာေပါ့။
ဒီေတာ့ဘာလုပ္မလဲ။ေသရင္ေျမၾကီး ရွင္ရင္ေရႊထီးေပါ့။ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။
တဘက္ကျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။သူတို႕ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားရင္ က်န္ခဲ့တဲ့က်မတို႕ (ရ) ေယာက္ဘယ္လိုစခန္း ဘယ္လိုအေျခအေန ေရာက္မလဲ ..လို႕ေပါ့ေလ ။
ဘုရားတမိတယ္။ရင္ေတြခုန္လာတယ္ေလ ။က်မတို႕ အသတ္ခံရ မွာ ။ သတ္မွာ ။မတတ္ႏိုင္ဘူး က်မတုိ႕ ၉ ဦးနဲ႕ ၅၅ ေယာက္လဲၾကတာေပါ႕လို႕။ အနည္းနဲ႕ အမ်ားေလ က်မတုိ႕ အမ်ားကိုပဲ ၾကည္႔ရမယ္ေလ။တကယ္ေတာ႕ သူတုိ႕ ေျပးလို႕ လြတ္သြားရင္လည္း ၉ ဦးနဲ႕ ၅၅ ဦးလဲရတာ တန္တယ္လို႕ က်မ အဲလိုပဲ တြက္ေတာ႕တယ္။
ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ။ အနည္းနဲ႕ အမ်ား ၊ေတြးၾကည့္ေပါ့။အမ်ားစုစံစား ဖို႕အနည္းစု ခံစားလိုက္ယံုေပါ့။ ဟန္မပ်က္ေအာင္ေနတယ္။ သန္းေဇာ္တို႕နားမွာဘဲ အျမဲအ ခ်ိန္လိုက္ျဖဳန္းေနလိုက္တယ္။ သူတို႕ရဲ႕အစီအစဥ္ေတြ အစဥ္ေျပေခ်ာေမြ႕ပါေစ ညတိုင္းဆုေတာင္းမိတယ္ ။ ေထာင္ထဲမွာ မိန္းကေလး ၂ ေယာက္က်န္ေနေသးတယ္ေလ။ နန္းေစာနဲ႕ တူးတူးနဲ႕ ေလ ။ သူတုိ႕ ေျပးေတာ႕မယ္ဆိုတာ သိထားေတာ႕ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွလည္း ေနလို႕မရဘူး စိတ္လႈပ္ရွားတယ္၊ ကိုရဲတို႕ ဘာတို႕နဲ႕လည္း သြားမေတြ႕ဘူး၊
သိပ္မၾကာဘူး။၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၁ ရက္ေပါ့ေနာ ။ ည ၾကီးမွာ အိပ္ေနတုန္း ဆူညံ အသံေတြ ၾကားရတယ္။ ေအာ္ဟစ္သံေတြေရာေပါ႕ အဲဒါနဲ႕ က်မ သိလိုက္ၿပီ သူတုိ႕ ေျပးၿပီလို႕ အဲဒီမွာ ..က်မက တပ္စုမွဴး ဂ်ဴးဂ်ဴး(မာမာထြန္း) ကို အသံေပးလိုက္တယ္၊ ငါဒီမွာရွိေနတယ္ေနာလို႕ အသံေပးလိုက္ေတာ႕ သူက ရတယ္ ေပါ့ေနာ္ ။
တတပ္လံုး မီးေတြ လင္းလာတယ္။ သိလိုက္ျပီ၊ေသခ်ာျပီ။ သြားျပီ။ ငါတို႕ေတြေတာ့ခံစားရပါျပီေပါ့ေနာ္ ။ဂ်ဴဂ်ဴး က်မနားေရာက္လာျပီး မငယ္ေက်ာ္ထင္ဦးလာေခၚေနတယ္တဲ့။
ဘုရား တရားမွတ္ျပီး ေက်ာ္ထင္ဦးေခၚရာလိုက္သြားတယ္။ျပီးဘိုဘို ၊ ဝဏၰတို႕ကိုဝင္ေခၚတယ္။ ဘုရားစာေတြ တခ်ိန္လံုးရြတ္ေတာ့တာပဲ။
က်မတုိ႕ကို ေက်ာင္းသား IO ရုံးထဲေခၚသြားတယ္။ကိုခင္ေမာင္ေဇာ္(ခို) နဲ႕ ကိုမိုးေဇာ္ထြန္း(မိုးၾကီး)မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႕ထိုင္ေနတာေတြ႕ရၿပီး ခဏေနေတာ့ ကိုရဲတို႕ ကိုညီနဲ႕ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး၊ ညီညီေအာင္ အားလံုးစိုးရိမ္တဲ့ မ်က္ႏွာအထင္းသားေတြနဲ႕ ေရာက္လာၾကတယ္ ။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ မ်ဳိးဝင္းမရွိဘူး။ေရွ႕တန္းမွာေနာက္တန္းမွာကေနာက္တန္းမႈးအေနနဲ႕သိုက္ထြန္းဦး ထင္တာပဲ ။ေနာက္ေအာင္ႏိုင္ ေခၚ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ ၊သံေခ်ာင္း ရွိေနတယ္။
အားလံုးအလုပ္ရႈပ္ေနၾကတယ္။က်မတို႕အားလံုးကေတာ့မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႕ အေတြးကိုယ္စီနဲ႕ေပါ့ေနာ ၊ျငိမ္သက္စြာထိုင္ေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ႕ က်မတို႕အားလံုးမွာ တူညီေသာ အေတြး ေတြေပါ့။ က်မတို႕ရဲ႕ေရွ႕ေရးေပါ့။ျပီးထြက္ေျပးေနတဲ့သူေတြရဲ႕ ေရွ႕ေရးေပါ့။ သူတို႕တေတြလြတ္ေျမာက္သြားၾကပါေစလို႕အားလံုးတိတ္တိတ္ေလး ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ျပန္မိလို႕ကေတာ့မစဥ္းစားဝံ့ဘူး။ ရက္ရက္စက္စက္သတ္ၾကမွာ။ သံေခ်ာင္းကစကားေတြလာေျပာေနတယ္။
မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္ပါဘဲ။မွတ္မိတာကေတာ့ ျပန္ဖမ္းမိရင္ က်မတို႕ကတာဝန္ယူရမယ္၊ က်မက နန္းေစာ နဲ႕တူးတူးကိုတာဝန္ ယူရမယ္..တဲ့။
တာဝန္ယူဆိုတာ သတ္ခိုင္းတာကိုေျပာေနတာ..။ဘုရား..ဘုရား.. ဘုရား ။ တကယ့္ကို ဘုရားတလိုက္တယ္။လြတ္ၾကပါေစ..။
ဒါနဲ႕ဘဲမိုးစင္စင္ လင္းလာ တယ္။ေန႕လည္ ..မြန္းလြဲပိုင္းေလာက္ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္.. အဲဒီမွာ ေန႕လည္ေလာက္ၾကေတာ႕ တရုတ္ရဲကေန ေက်ာင္းသားေတြ ဖမ္းလာၿပီ ဆိုၿပိး လာပို႕ေတာ႕ ဟာ သြားၿပီ ဆိုၿပီး စိတ္ပူသြားတာ၊ ဘယ္ဟုတ္မလဲ သူတုိ႕က ထြက္ေျပးသြားတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြေနာက္ကို လိုက္ဖမ္းတဲ႕ သူေတြကို တရုတ္က မိၿပီး KIA ကို ျပန္လာပို႕ေပးတာ။ ထြက္ေျပးသြားတဲ႕ သူေတြကိုေတာ႕ မမိဘူးေပါ႕။
သြားဖမ္းတဲ့အဖြဲ႕ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။တရားဝင္ေၾကျငာလိုက္ပါတယ္.. ၅၅ ဦး ေအာင္ျမင္စြာထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားၾကပါျပီ..တဲ့။
သူတို႕အတြက္ရင္ထဲကပူပန္မႈ႕ေတြကင္းေဝးသြားတယ္။ က်မတို႕အားလံုး တေယာက္ ကိုတေယာက္မသိမသာၾကည့္မိၾကတယ္။ အားလံုးရဲ႕မ်က္လံုးေတြမွာ အေပ်ာ္ရိပ္ေတြ ေတြ႕ေနရတယ္။ ျပီးေတာ့မွ တျပိဳင္နက္ထဲမွာဘဲစဥ္းစားမိတယ္ ။
ေနာက္ေတြးမိတယ္ ၅၅ဦးေတာ့ လြတ္ေျမာက္ သြားၾကပါျပီ။ကိုယ့္အနာဂတ္အ တြက္ကိုယ္စဥ္းစားမိတယ္။တေယာက္နဲ႕တေယာက္စကားမေျပာျဖစ္ဘူး။
အနားမွာ လူေတြရွိေနတယ္။သံေခ်ာင္းကေျပာလာတယ္။
က်မတို႕အားလံုးကို တအိမ္ထဲစုထား မယ္ေပါ့သူတို႕စီစဥ္ေပးတဲ့ေနရာမွာအားလံုးတစုတေဝးထဲစ ေနၾကရတာေပါ့။
ေနရာကေတာ့ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရး IO ရုံး ေပါ့။ မၾကာေသးတဲ့တခ်ိန္ကအဲ့ဒီေနရာမွာမတရားအႏွိပ္စက္ခံခဲ့ၾကရတယ္ေလ ။
ခုက်မတို႕ကို အဲ့ဒီတဲထဲမွာစုထားျပီ ။ သိေနၾကတယ္ ။ သံေခ်ာင္းေတာ့ က်မ တို႕ကို သတ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ။ အဲ့ဒီမွာ ေက်ာ္ႏိုင္ဦး(ေၾကာင္) သူအားလံုးကို
ကယ္လိုက္တာ ။ သံေခ်ာင္းကို သူညွိတယ္။ စကားေတြေျပာတယ္ ။သံေခ်ာင္းကလက္ခံပါတယ္။
ခုေတာ့က်မတို႕ (၉)ေယာက္အတူတူ ေနေနၾကရတယ္။အက်ယ္ခ်ဳပ္ေပါ့။
ညဆိုကင္းပတ္ပတ္လည္ခ်ထားတယ္။က်မတို႕တဲကိုခြင့္မပါဘဲ ဘယ္သူမွ ဝင္ထြက္သြားလာခြင့္မရွိဘူေပါ့ေနာ ။၅၅ ဦးထြက္ေျပးသြားလို႕ ဆုိျပီးတာဝန္ရွိ သူေတြကို အျပစ္ဒဏ္ခ်တယ္။သန္းေဇာ္ ။ ထြန္းဦး ။ ေယာေစာက္ တို႕ကိုတေယာက္ကို ၾကိမ္ဒဏ္အခ်က္ (၃ဝ) စီေပးတယ္။ၾကိမ္ဒဏ္ ၃၀ အရိုက္ခံ ရျပီးတဲ့ေတာ့ လမ္းေတာင္မေလ်ွာက္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။တြဲျပီးေခၚယူရတာ။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာတာဝန္ရွိတဲ့ ေထာင္မႈးလွမ်ဳိးေအာင္နဲ႕ညကင္းေစာင့္ နာဂေအာင္ႏိုင္ ေခၚေအာင္ႏိူင္ကိုေတာ့ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ေခၚေအာင္ႏိုင္နဲ႕ သံေခ်ာင္းတို႕ကေသဒဏ္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႕ ထံုးစံအတိုင္း သတ္လိုက္တယ္္။
ဒါေတြနဲ႕ မေရွးမေႏွာင္းမွာဘဲမ်ဳိးဝင္းတိုက္ပြဲမွာေသဆံုးသြားတယ္လို႕ၾကားရတယ္။
က်မတို႕၉ဦးကေတာ့အက်ယ္ခ်ဳပ္အေနနဲ႕ ဒီတဲက်င္းက်င္းေလးမွာအတူတူ ေနၾကရတာေပါ့ေနာ ။
က်မတို႕ ၉ ဦးဆိုတာ ဘိုဘို၊ ဝဏၰေဇာ္ ၊ ကိုညီညီ(စမား) ၊ ကိုရဲလင္း ၊ ကိုညီညီေအာင္(ဒိုဇာ)၊ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး(ေၾကာင္) ၊ ကိုခင္ေမာင္ေဇာ္(ခို) ၊ ကိုမိုးေဇာ္ထြန္း(မိုးၾကီး) နဲ႕ က်မ ေပါ့ေနာ ။
ဒီလိုနဲ႕ က်မတို႕ ေတြ ဘာမွ မယ္မယ္ရရလုပ္စရာမရွိ .. အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲဲ႕ ေနေနတုန္း တညေပါ့ေနာ္ ။ ၅၅ ဦး ထြက္ေျပးျပီး ၄ လအၾကာမွာ။
၁၉၉၂ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂ ရက္ေန႕ ည ၾကီးမွာေပါ့ ။ သက္လင္းက က်မကိုလာေခၚတယ္ .. မငယ္ လိုက္ခဲ့ပါေပါ့..ေလ ။ က်မ ေလ ..ဘာ
ေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး။ ညၾကီးေနာ္ ။ လာေခၚေတာ႕လည္း လိုက္ရတာပါပဲ။
အပိုင္း(၁၇)
သက္လင္း လာေခၚေတာ႕ က်မ ေတာ္ေတာ္လန္႕သြားတယ္။ ေၾကာက္တာေပါ႕ကြာ။ သိတဲ႕ အတိုင္းပဲေလ ဟာ သြားၿပီေပါ႕ ျပႆနာပဲေပါ႕။ ငါ႕ကို သတ္ေတာ႕မလား၊ ၿပီးေတာ႕ ေခၚတာကလည္း တေယာက္တည္းကိုပဲ ေခၚတာ ဆိုေတာ႕ သြားၿပီေပါ႕။
အဲဒါက စက္တင္ဘာ ၂ ရက္ေန႕ေပါ႕၊ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္။ သက္လင္း လာေခၚတဲ႕ အခ်ိန္က ညၾကီး ေတာ္ေတာ္လည္း ညနက္ေနၿပီ၊ ျပီးေတာ႕ အျပင္ထြက္လာေတာ႕ သက္လင္းက ဘာေျပာလဲ ဆိုေတာ႕ အသံမထြက္ရဘူး၊ စကားမေျပာရဘူး၊ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး မထိုးရဘူးတဲ႕ အဲလိုေျပာေတာ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း ေတြးၿပီး ေၾကာက္တာေပါ႕၊ ျပသနာပဲ ငါ႕ကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ားေတာ႕ စြဲခုတ္ၿပီေပါ႕။ သတ္ၿပီေပါ႕ အဲလို အေတြးကေတာ႕ တခုခုဆိုရင္ က်မတို႕ ေတြးမိၾကတာပဲ။ ေျပာရရင္ေတာ႕ ၅၅ ေယာက္ထြက္ေျပးၿပီးကတည္းက က်မတုိ႕ကို အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားတာ။ တဲထဲမွာ ၉ ေယာက္ကို ထည္႔ထားၿပီး လံုး၀ အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားတာ။ သူတို႕ အခ်ိန္မေရြး သတ္မယ္ဆိုရင္လည္း သတ္လို႕ရတယ္ေပါ႕ေနာ္။
၅၅ ေယာက္ ထြက္ေျပးေတာ႕ က်မတို႕ကို သတ္ၿပီေပါ႕၊ ဒါေပမဲ႕ သိတယ္ မဟုတ္လား ကိုေၾကာင္၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦးက သံေခ်ာင္းနဲ႕ စကားေတြ ေျပာၾကတယ္။ စကားေျပာၾကေတာ႕ သံေခ်ာင္းက မ်ိဳး၀င္း ျပန္လာမွ ဆုိၿပီး ျဖစ္ေရာ၊ အဲဒီလို အခ်ိန္မွာ မ်ိဳး၀င္း က ေရွ႕တန္းသြားေနတယ္ေလ။
မ်ိဳး၀င္း ေရွ႕တန္းသြားတာ ဘယ္အခ်ိန္က သြားတာလဲ ဆိုတာေတာ႕ က်မ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ၅၅ ေယာက္ထြက္ေျပးတဲ႕ အခ်ိန္မွာေတာ႕ မ်ိဳး၀င္း မရွိတာ သိလိုက္တယ္၊ မွတ္မိတယ္။ မ်ိဳး၀င္း မရွိတဲ႕အတြက္ သံေခ်ာင္း က က်မတုိ႕ကို သတ္ဖို႕ မသတ္ဖို႕ ဘာမွ မဆံုးျဖတ္ေတာ႕ဘူး၊ တကယ္လို႕ မ်ိဳး၀င္းသာ ရွိရင္ က်မ ထင္တယ္၊ က်မတို႕ ေသၿပီ။
ေနာက္ အဲဒီလို အေျခအေနမွာပဲ မ်ိဳး၀င္း ေရွ႕တန္း က်သြားတယ္။ မ်ိဳး၀င္း ေရွ႕တန္းက်သြားေတာ႕ က်မတို႕ကို သံေခ်ာင္းနဲ႕ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္က ဘာလုပ္မလဲ ေပါ႕။ ဆက္ထားမလား၊ ရႈပ္တယ္ကြာ ဆိုၿပီး သတ္ပစ္မလားေပါ႕။ အဲလို အခ်ိန္ေလ။ ခုလို ေခၚေတာ႕ ေၾကာက္တာေပါ႕။
အဲေတာ႕ သက္လင္းနဲ႕ ေအာက္ကို ဆင္းလာလိုက္ေရာ၊ ဆင္းလာလိုက္ေတာ႕ သက္လင္းက တိတ္တိတ္ေနတဲ႕ေလ၊ အဲဒီ ကေလးေလးက အာဏာေတြ အရမ္းျပတယ္။ အဲဒီမွာ ဆင္းလာလိုက္ေတာ႕ ို ဆက္သြားလို႕ရွိရင္ လက္ခ်ာေဟာနဲ႕ ရဲေမေဆာင္ေပါ႕ ညာဘက္ကို ေကြ႕လိုက္ရင္ေတာ႕ လိုင္စင္ကိုသြားတဲ႕ ဘက္ေပါ႕၊ KAI ဘက္သြားတာေပါ႕ ေက်ာင္းသားဂိ္တ္ေပါ႕ေနာ၊ ဘယ္ဘက္ကို ခ်ိဳးရင္ေတာ႕ အလားအလာ မေကာင္းဘူး လူသတ္ကုန္းဘက္သြားမွာပဲေလ။
အဲဒီမွာ သက္လင္းက ဘယ္ဘက္မွ အခ်ိဳးဘဲနဲ႕ သက္လင္းက ရပ္လိုက္ေရာ အလယ္ၾကီးမွာေလ ရပ္လိုက္ၿပီးေတာ႕ အသံမထြက္ရဘူး တဲ႕ အဲေလာက္ေျပာၿပီး ရပ္ေနရတာ ၅ မိနစ္ေလာက္ရွိတယ္။
အဲဒီမွာ လိုင္ဆင္ဘက္ ကားတစီးက ေရာက္လာေရာ ေရာက္လာေတာ႕ ကားေပၚတက္တဲ႕။ အဲဒီကားက KIA ကားၾကီး၊ သြားၿပီ ငါေတာ႕ KIA နဲ႕လည္း ညွိၿပီဆိုၿပီး ေၾကာက္တယ္။ ဘာေၾကာင္႕လဲ ဆိုေတာ႕ အန္တီညိဳ ကိစၥက ရွိေနတာကို။
ကားက နယူးကမ္႔ကို မသြားဘဲနဲ႕ လိုင္စင္ေတာင္ကုန္းေပၚကို တက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ဗိုလ္မွဴးၾကီး ဆန္နီအိမ္ကို သြားတယ္၊ အဲဒီမွာ ရပ္ေတာ႕ ဆင္းဆိုတာနဲ႕ ဆင္းလိုက္တယ္။
ဗိုလ္မွဴးၾကီး ဆန္နီ အိမ္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ…အဲဒီမွာ သံေခ်ာင္း ရွိေနတယ္။ ဗိုလ္မွဴးၾကီး ဆန္နီနဲ႕ အတူ သံေခ်ာင္း ေစာင္႕ေနတယ္ေပါ႕။ က်မလည္း ၀င္သြားေရာ ဗိုလ္မွဴးၾကီး ဆန္နီက မငယ္ မင္း ထိုင္ဆိုတာနဲ႕ ထုိင္ရတယ္။
ေနာက္ ဘာစကားမွ လည္း မေျပာဘူး ကြာ၊ အေအးေတြ ဘာေတြ တိုက္ၿပီး ေသာက္လို႕ ေျပာတယ္၊ က်မလည္း ပထမေတာ႕ ဘယ္ေသာက္ရဲမလဲ၊ ေနာက္ေတာ႕ စပရိုက္ေတြ ဘာေတြ ေသာက္လို႕ တုိက္တာနဲ႕ ေသာက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ႕ က်မလည္း မေနႏိုင္ေတာ႕ဘူးေလ၊ ဒီေလာက္ၾကီး အသံတိတ္ေနတာနဲ႕၊ က်မက ဒူကဗားတုိ႕ ဘာလဲ မသိဘူး လို႕ ေမးလိုက္တယ္။
မင္း မေၾကာက္နဲ႕တဲ႕ ဒါကုန္ေအာင္ေသာက္တဲ႕ ဒါကုန္ေအာင္ ေသာက္ၿပီးမွ ငါေျပာမယ္တဲ႕။ အဲလို ေျပာေတာ႕ က်မလည္း ကုန္ေအာင္ ေသာက္တာေပါ႕။
ၿပီးေတာ႕မွ တုန္းတိတိၾကီးနဲ႕ ေျပာတယ္။
မင္း KIA ေျပာင္းမလားတဲ႕…။
ဟာ ….ဘုမသိ…ဘမသိဘဲနဲ႕… တံုးတိတိၾကီး ေျပာခ်လိုက္တာ။ က်မ အံ႕ၾသသြားတယ္။အဲဒါနဲ႕ ဗိုလ္မွဴးဆန္နီကို အံ႕ၾသၿပီး မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ၾကည္႔ေနေတာ႕ သံေခ်ာင္း ကက်မကို ၾကည္႔ေနတယ္။
ဗိုလ္မွဴး ဆန္နီက ေဟ႕ သံေခ်ာင္းတဲ႕ …မင္း မၾကည္႕နဲ႕တဲ႕။ မင္းမၾကည္႕ရဘူးတဲ႕။ မငယ္ KIA ေျပာင္းမလားတဲ႕။
က်မလည္း ဘာမွ မေျဖေတာ႕ဘူး။ ဗိုလ္မွဴးၾကီး ဆန္နီကို ေပၿပီးေတာ႕ပဲ ၾကည္႕ေနတာ။ အဲဒီမွာ သူက ေနဦး ဆိုၿပီးေတာ႕ ဖုန္းသြားေခၚတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ကို သြားေခၚလိုက္တာ။ အဲဒီမွာ သူက ေျပာတယ္၊ ငါ အခု ေမးေနတာေတြက ငါက ေမးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က ေမးခိုင္းတာ ေမးေနတာေပါ႕။
အဲဒီမွာ ဘာေျဖရမွန္း မသိဘူး၊ ဘာေျပာေျပာေလ က်မေနာက္မွာ ၈ ေယာက္က်န္ေသးတယ္၊ က်မတို႕ အတူတူ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ေနတဲ႕ ၈ ေယာက္ရွိေသးတယ္ေလ။ က်မက အျမဲတမ္း သူတို႕နဲ႕ တုိင္ပင္ရမယ္၊ တကိုယ္ေကာင္းလည္း ဆန္လို႕မရဘူး။ က်မနဲ႕ အတူ ရွိေနတာ ၈ေယာက္။ ဆိုေတာ႕ ဒီ ၈ေယာက္နဲ႕ မတိုင္ပင္ဘဲနဲ႕ က်မ ဘာမွ မဆံုးျဖတ္ဘူး၊
သူတုိ႕ ဘယ္လို သေဘာထားလဲ ဆိုတာသိရမယ္ဆိုေတာ႕ က်မေတာ႕ ဘာမွ မေျဖဘဲနဲ႕ ျငိမ္ေနလိုက္တာေပါ႕။
က်န္တဲ႕ သူေတြနဲ႕ တိုင္ပင္ခ်င္တယ္၊ ေဆြးေႏြးမယ္ဆိုတာလည္း စိတ္ထဲမွာပဲ ထားတယ္၊ အဲဒီမွာ ဘာတခုမွ မေျပာခဲ႕ဘူး။
အဲဒီမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က က်မကို တရက္အခ်ိန္ေပးေပါ႕ေလ၊ မနက္ျဖန္ကိုေတာ႕ စဥ္းစားၿပီး ျပန္လာခဲ႕ေပါ႕ေလ။ မငယ္ေပါ႕ မင္း စဥ္းစား မင္း ဆံုးျဖတ္ေတာ႕ မနက္ျဖန္ေတာ႕ ဒီမွာလာအေျဖေပးတဲ႕ အခ်ိန္မွာ သံေခ်ာင္းက လံုး၀ လိုက္လာခြင္႔မရွိဘူး။ ဒါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ အမိန္႕ေပါ႕ေလေနာ္။ ေနာက္ သံေခ်ာင္းအေနနဲ႕က က်မကို ပိတ္ပင္ ပိုင္ခြင္႕လည္း မရွိဘူး၊ ေမးလည္း မေမးရဘူး။ ဘာမွ လုပ္ပိုင္ခြင္႕ မရွိဘူး အဲလိုကို ေျပာတာ။
အဲဒါနဲ႕ သံေခ်ာင္းနဲ႕ ျပန္လာလိုက္ေရာ…ညကလည္း ေတာ္ေတာ္နက္ေနၿပီ။ အဲဒီမွာ က်မက ျပန္ခ်င္တာေပါ႕ ၉ ေယာက္တဲ ထားတဲ႕ အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားတဲ႕ ေနရာကို ျပန္ခ်င္ၿပီေပါ႕၊ ဒါေပမဲ႕ သံေခ်ာင္းက မျပန္ရဘူး။ မငယ္ ငါနဲ႕ လိုက္ခဲ႕တဲ႕။ ေၾကာက္တယ္ေလ ေနာ၊ လုိက္ဆိုေတာ႕လည္း လိုက္ရတာေပါ႕၊ သူသည္ ေခါင္းေဆာင္ပဲ။ လိုက္ဆိုေတာ႕ ဘာေျပာရဲမွာလဲ။
အဲဒါနဲ႕ လိုက္သြားလိုက္တာ သက္လင္းက မီးေတြ ဘာေတြ ဖို္ေပးနဲ႕ မီးလွံဳေနတာ အဲဒီမွာ သံေခ်ာင္းက တခြန္းမွကို စကားမေျပာေတာ႕ဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ၿပီး ျငိမ္ေနတယ္။ ၾကာေတာ႕ က်မလည္း မေနႏိုင္ေတာ႕ဘူး Cs လို႕ဘာေျပာခ်င္သလဲလို႕ ေမးလိုက္ေတာ႕ သူက မင္း….တဲ႕။
မင္း… တကယ္ေျပာင္းမွာလားေလ…တဲ႕… ဟာကြာ…ငါ႕မွာ ….ဒီလို ေမးပိုင္ခြင္႔ေတာင္ မရွိေတာ႕ပါလား ေလ႕…တဲ႕။
အဲလို ေမးေတာ႕ က်မက မေျပာဘူး ၊ ေျပာင္းမယ္လညး္ မေျပာဘူး မေျပာင္းဘူးလဲ မေျပာဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ ျငိမ္ေနတာ။ မေျပာဘူး။
အဲေတာ႕ သံေခ်ာင္းက မင္းလူေတြနဲ႕ မင္းတိုင္ပင္ခ်င္သလား။ ညီညီ႕ကို ေခၚလိုက္ေလတဲ႕။(ညီညီဆိုတာ စမားညီညီ)
သက္လင္းတဲ႕ သြားတဲ႕ ညီညီကို႕သြားေခၚတဲ႕။ အဲလို ေျပာေတာ႕ သက္လင္းက ေအာက္ကို ေျပးဆင္းသြားတာ။ အဲဒီမွာ က်မ စိတ္ထဲ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။
ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႕ က်မ ေပ်ာက္ေနတာ ၾကာၿပီေလ၊ ခု ေနာက္တေယာက္ကို ျပန္ေခၚထုတ္မယ္ဆိုေတာ႕…အဲဒါနဲ႕ေျပးဆင္းသြားၿပီးေတာ႕ သက္လင္းနဲ႕ အတူ တဲဆီကို သြားၿပီး ကိုရဲတုိ႕ကို ေခၚလိုက္တာေပါ႕။
အဲဒီမွာ က်မလည္း တဲထဲကို ၀င္သြားေရာ က်န္တဲ႕ သူေတြက ျပဴးျပဲၿပီး ၾကည္႔ေနၾကတယ္၊ ၀ဏတို႕ဘာတို႕ဆိုရင္လည္း မ်က္လံုးေလးေတြျပဴးၿပီး ၾကည္႔ၾကတာ။ အဲဒီမွာ က်မက ကိုညီလို႕ လိုက္ခဲ႕ပါလို႕ ဆိုေတာ႕ ကိုညီက ထလာတယ္။
ကုိညီညီက ေၾကာက္တတ္တယ္သိလား၊ျပဴးတိ့ျပဴးေၾကာင္ေလးနဲ႕ ၾကည္႔ေတာ႕ကိုယ္ကလည္း ဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ႕ကို ေျပာျပလို႕မရဘူးေလ အဲဒါနဲ႕ သူတို႕ကို ေအးေအးေဆးေဆး အၾကည္႔နဲ႕ပဲ ၾကည္႔လိုက္တယ္။
အဲဒါနဲ႕ကိုညီကို အေပၚကို ေခၚလာခဲ႕တယ္၊ သံေခ်ာင္းနဲ႕ ေတြ႕ေတာ႕သံေခ်ာင္း က ညီညီ႕ကို ရွင္းျပတယ္။ မငယ္ကိုေတာ႕ KIA က ေခၚၿပီေပါ႕၊ ကိုညီညီ ဘယ္လို သေဘာရသလဲေပါ႕။ အဲဒီမွာ သံေခ်ာင္းက က်မရဲ႕ သေဘာကို အရမ္း သိခ်င္တာ။
အဲဒီမွာ က်မနဲ႕ ကိုညီနဲ႕က ကပ္ထိုင္ၾကတာ၊ အဲလို ကပ္ထိုင္ေနၾကရင္းနဲ႕ ကိုညီက ဟာ…မငယ္တဲ႕..က်ေနာ္တုိ႕ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕က ဒီေလာက္စိတ္သေဘာထား ျမင္႔ျမတ္ေနတာ KIA ဘာလို႕ ေျပာင္းမွာလဲေပါ႕၊ ေက်ာင္းသားတပ္နဲ႕ပဲ လက္တြဲၾကရေအာင္ပါေပါ႕…ညီညီက ပါးစပ္ကေန အဲလို ေျပာရင္းနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ ေျခေထာက္ကေတာ႕ သူ႕ရဲ႕ စစ္ဖိနပ္နဲ႕ အမရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ဖိေခ်ေနတာ။ သေဘာက သူေျပာတာကို မယံုနဲ႕ေပါ႕ ၊ ငါ ဘာေျပာေျပာ မင္းမယံုနဲ႕ေပါ႕၊ အဲဒီသေဘာနဲ႕ သူလုပ္ေနတာ။ က်မကလည္း အဲဒါကို သေဘာေပါက္ပါတယ္။
အင္းပါလို႕ ကိုညီ က်ေနာ္ စဥ္းစားဦးမယ္လို႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကိုလည္း သေဘာေပါက္ပါတယ္လို႕၊ KIA ကို ေျပာင္းဖို႕ ဆိုတာလည္း မလြယ္ပါဘူး လို႕ အဲလို ေျပာၿပီး က်မတုိ႕ ျပန္ဆင္းလာခဲ႕ၾကတယ္။
တဲ ထည္႔ေရာက္ေတာ႕ တိုင္ပင္မယ္ ဆိုၿပီး ျပန္ဆင္းလာခဲ႕ၾကတာ။
တဲဆီကို ေရာက္ၿပီး အားလံုး ၀ိုင္းတိုင္ပင္ၾကေတာ႕ အားလံုးက ေျပာင္းပါလို႕ပဲ ေျပာတယ္။ အားလံုးက ခုလို က်မ ေျပာင္းတာက အားလံုးအတြက္ ပိုေကာင္းလာလိမ္႔မယ္လို႕လည္း ေမွ်ာ္လင္႔တဲ႕ အေၾကာင္း ေျပာၾကၿပီးေတာ႕ ေနာက္ဆံုး မငယ္ေျပာင္းပါလို႕ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ႕ က်မ တညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အားလံုးကေတာ႕ KIA ကို ေျပာင္း ဖို႕ သေဘာတူေနၿပီ ေျပာင္းလိုက္ၿပီးရင္ ဘာျဖစ္မလဲေပါ႕။ ေနာက္ KIA ဆိုတာက ကိုယ္နဲ႕ေတာ႕မစိမ္းဘူး။ ကိုယ္နဲ႕လည္းရင္းႏွီးေနေပမဲ႕…ကိုလာတာက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကိုး။ ေတာခိုကတည္းက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အေနနဲ႕ပဲ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္မယ္ဆိုၿပီးလာခဲ႕တာေလ…ခုလို
ကိုယ္႕ကို ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ေခါင္းေဆာင္ေတြက သတ္ေနလို႕သာ ကိုယ္က KIA ကို ေျပာင္းရမလား လို႕ စဥ္းစားမိတာ။
တကယ္ေတာ႕ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီမွာ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ၅၅ ေယာက္ က ျပည္တြင္းကို ျပန္ထြက္ေျပးၾကရတာလည္း သူတုိ႕ကို သတ္မွာကို ေၾကာက္လို႕ ထြက္ေျပးၾကရတာေလ။ ဒီလိုပဲ အဖမ္းခံၿပီး ေနရတဲ႕ အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေန႕မွာ ကိုယ္႕ကိုသတ္မလဲ ဆုိတာ ေန႕တိုင္း ေတြးၿပီး ပူၿပီး ေၾကာက္ေနရတာ။ အဲဒီအျဖစ္ကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ထြက္ေျပးၾကရတာ။ အဲဒါဟာ အစိုးရ ဆီမွာ အလင္း၀င္တာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္လို႕မ်ား သူတို႕၅၅ ဦးကို အဲလို အခ်ိန္မွာ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းတခုခုကသာ ေခၚၾကည္႔ ေတာင္းၾကည္႔ သူတုိ႕ ျပည္တြင္းကို ျပန္၀င္ျဖစ္ေတာ႕မွာ မဟုတ္ဘူး။ အားလံုးက ေတာ္လွန္ေရး ဆက္လုပ္ျဖစ္ၾကမွာပဲ။ သူတုိ႕ကို ဘယ္သူကမွ မေခၚဘူး၊ ဒီဘက္ကလည္း အသတ္အႏၱရာယ္ရွိေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႕ သူတုိ႕က ျပည္တြင္းကို ထြက္ေျပးသြားၾကတာ။ အဲဒီ အဓိပါယ္နဲ႕ လက္နက္ခ် အလင္း၀င္တယ္ဆိုတာ မတူဘူး။
ေနာက္ က်မတို႕ အက်ယ္ခ်ဳပ္ေနရတယ္ ဆိုတဲ႕ ဘ၀က သိပ္ကို သိမ္ငယ္လွတယ္။ ဘာေၾကာင္႕လဲ ဆိုေတာ႕ က်မတို႕ ၉ ဦးက တဲတခုတည္းမွာ အတူတူေနရတယ္၊ က်မတို႕ တျခား ရဲေဘာ္ေတြ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႕ အခ်ိန္မွာ အလုပ္မလုပ္ရဘဲ ဒီအတိုင္း ေနေနရတယ္။ က်မတို႕ေတြက တဲေရွ႕က ေက်ာက္တုန္းေလးကေန ဟိုၾကည္႔ ဒီၾကည္႔နဲ႕ ေနေနရတယ္။ တျခား ရဲေဘာ္ေတြကလည္းက်မတုိ႕နဲ႕ စကားမေျပာရဲဘူး ဒီအတိုင္းၾကီးပဲ သိတယ္မဟုတ္လား ဒီလိုပဲ ေနလာရေတာ႕ စိတ္ထဲမွာ သူတို႕နဲ႕ မတူဘူး ဆိုတဲ႕ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြက ၀င္လာတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အရမ္း သိမ္ငယ္တယ္ေလ။
အဲလို အေနအထားတခု အေျခအေနတခုကေန ကိုယ္႕ကို KIAက ေခၚေတာ႕ က်န္တဲ႕ ၉ ဦးကလည္း ေျပာင္းသင္႕တယ္လိုပဲ သေဘာတူၾကတယ္။ က်မအေနနဲ႕ကလည္း အဲလို ေျပာင္းျခင္းအားျဖင္႕ တခုခုေတာ႕ ထူးျခားမႈ ရွိမယ္။ေကာင္းခ်င္လည္း ေကာင္းသြားမယ္ ဆိုးခ်င္လည္း ဆိုးသြားမယ္ေပါ႕၊ တခုခုေတာ႕ လုပ္ရေတာ႕မယ္ေပါ႕။ က်မလည္း အဲလို စဥ္းစားလိုက္တာေလ အဲဒါေၾကာင္႕ ငါေျပာင္းမယ္လုိ႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ႕တာ။
ေနာက္တေန႕ မနက္ၾကေတာ႕ သံေခ်ာင္းက ေရာက္လာတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ကိုရဲတို႕ ဘာတို႕ကို အကုန္ရွင္းျပတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ က်မကို ေမးတယ္။ နင္ေျပာင္းမွာလား ေပါ႕။
အဲဒီမွာ က်မက သူ႕ကို ေျပာတယ္။ စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္ေပါ႕ေလ။
အဲဒီမွာပဲ KIA က ကားလာေခၚတယ္။ ကားလာေခၚေတာ႕ အမ လိုက္သြားတယ္။ ဗိုလ္မွဴးၾကီး ဆန္နီ ဆီကိုေပါ႕ေလ။ ေနာက္ က်မ ေျပာင္းမယ္ သေဘာတူတယ္ဆိုတာကို ေျပာလိုက္တယ္။
အဲလိုေျပာလိုက္ေတာ႕ ဗိုလ္မွဴးၾကီး ဆန္နီက ခ်က္ျခင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဇာ္မိုင္ ဆီကို ဖုန္းဆက္တယ္။ အဲေတာ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က သူ႕ကို ျပန္မလႊတ္နဲ႕ ဒီအတိုင္း ထားထား၊ တရား၀င္ လြဲၿပီးမွ ျပန္ခိုင္း လို႕ ေျပာတယ္။ အဲေတာ႕ အဲဒီေန႕မွာပဲ အေျပာင္းအလႊဲအကုန္လုပ္ၾကတယ္။
အေျပာင္းအလႊဲကိစၥ ေတြအကုန္လုပ္ၿပီးမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က က်မကို ဖုန္းေခၚတယ္။ အခု ဒီ အခ်ိန္က စၿပီးေတာ႕မင္းနဲ႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ျဖစ္တဲ႕ ABSDF –NB နဲ႕ ဘာမွ မဆိုင္ေတာ႕ဘူးေပါ႕။ မင္းက KIA ျဖစ္သြားၿပီေပါ႕..တာ၀န္ ၀တၱရားက စ သူေျပာတာေပါ႕ေလ။
စိတ္ထဲမွာေတာ႕ အရမ္း -၀မ္းနည္းတယ္ေလ.. သိတယ္မဟုတ္လား ..ဘယ္လို ေျပာရမလဲ၊ အရမ္းလည္း ခံစားရတယ္၊ ကိုယ္က ေက်ာင္းသား စိတ္ေလ၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ေလ…အဲဒါကို ခုလို ေက်ာင္းသား တပ္က မဟုတ္ေတာ႕ဘူး ဆိုတာက ခံစားရတယ္။ ေျပာသေလာက္ မလြယ္ဘူး။ ငါတကယ္ပဲ ေျပာင္းရေတာ႕မွာပဲ ဆိုတာ သိသြားေတာ႕ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးၾကီးနဲ႕ မခံစားႏိုင္ဘူး။ စိတ္ ထိခုိက္ရတယ္။
ေက်ာင္းသား တပ္နဲ႕မင္းနဲ႕ ဘာမွ မဆိုင္ေတာ႕ဘူး ….ဆိုတာကို ၾကားလိုက္ရတာ ပိုၿပီး ခံစားရတယ္။
တကယ္လည္း ဟုတ္တယ္ေလ အဲဒီအခ်ိန္က စၿပိး မဆိုင္ေတာ႕ဘူး၊ တရား၀င္ လႊဲလိုက္ၿပီ။
အဲဒါက စက္တင္ဘာလ ၃ ရက္ေန႕ေပါ႕။ အဲဒီမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က မင္း တပ္ကို ျပန္ပါတ႕ဲ…ဒီေန႕ ညေတာ႕ ေက်ာင္းသားတပ္မွာ မင္းရဲေဘာ္ေတြနဲ႕ ေနလိုက္ပါေပါ႕။၊ မနက္ျဖန္ က်ရင္ေတာ႕ KIA က မင္းကို လာေခၚမယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ က်မကို တည ေက်ာင္းသား တပ္မွာ ေပးေနခဲ႕တယ္။
အဲဒါနဲ႕ က်မက ၉ ဦးတဲ ေလးဆီကိုပဲ ျပန္သြားလိုက္တယ္။ ျပန္သြားလိုက္ေတာ႕ ဟိုမွာ ကိုရဲတို႕က ျပဴးျပာၿပီး အကုန္ၾကည္႔ေနၾကတာေပါ႕။ ငါ ေျပာင္းလိုက္ၿပီလို႕ ေျပာလိုက္ေတာ႕ အားလံုးက ၀မ္းသာ သလိုလို ၊ ၀မ္းနည္းသလိုလို ျဖစ္တာေပါ႕။ အဲဒီမွာေလ။
အပိုင္း (၁၉)
ကိုယ္ကလည္း KIA ကို ေျပာင္းၿပီ ဆိုေတာ႕ ၀မ္းနည္းသလိုလို ဘာလိုလိုျဖစ္တာေပါ႕ အဲဒီမွာ က်န္တဲ႕ ၈ ဦးကေန က်မကို ၀ိုင္းၿပီး အားေပးၾကတာေပါ႕၊ စမားညီညီတို႕ ဘာတုိ႕ကလည္း အားေပးတယ္။ ဒါ အေကာင္းဘက္ကို ျဖစ္တာေပါ႕ေလေနာ္၊ ထူးျခားပါလိမ္႔မယ္လို႕ ၀ိုင္းၿပီး ေျပာၾကတယ္။
က်မစိတ္ထဲမွာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ကေနၿပီးေတာ႕ တရား၀င္ ဖုန္းထဲမွာ ေျပာလိုက္တဲ႕ မင္းနဲ႕ ဒီေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္နဲ႕ ဘာမွ မဆိုင္ေတာ႕ဘူး ၊ မင္းရဲ႕ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ျခင္း ဘာဘာညာညာ အကုန္လံုးကို ဒီ KIA က အကုန္ တာ၀န္ယူ ေျဖရွင္းသြားေတာ႕မယ္၊ မင္းက KIA ရဲေမ ျဖစ္သြားၿပီ ဆိုကတည္းက ခံစားလိုက္ရတာ။ က်မ ေတာထဲကို လာခဲ႕တာ KIA အတြက္ လာခဲ႕တာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ဆိုၿပီး လာခဲ႕တာ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ႕ေလ က်မတို႕ အေျခအေနအရသာ ဒီလိုေတြျဖစ္ခဲ႕ၾကတာ က်မတုိ႕ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ABSDF-NB ဆိုတာ ရွိတယ္။ အားလံုး ရင္ထဲမွာ ရွိတယ္။ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ရွိတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ဒီအဖြဲ႕အစည္းကို က်မတုိ႕ အားလံုး ခ်စ္တယ္။ ဆိုေတာ႕ ေက်ာင္းသား တပ္ကို တည အိပ္ဖို႕ ျပန္ေရာက္လာေတာ႕ ခံစားရတာ…ဘယ္လို ေျပာရမွန္းမသိဘူး၊ ခံစားခ်က္ကေလ ေတာ္ေတာ္ျပင္းတယ္။ ေၾကေၾက ကြဲကြဲ ပဲ..သိလား။
က်မ ကိုရဲတို႕နဲ႕ ၉ ေယာက္ထားတဲ႕ တဲထဲမွာပဲ ဘာျဖစ္ၾကမလဲ ဆိုၿပီးေတာ႕ ေနေနတာ၊ အားလံုးကေတာ႕ သိတယ္ မဟုတ္လား ျငိမ္သြားၾကတာေပါ႕။ က်မကလည္း ဘယ္မွလည္း မသြားဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သံေခ်ာင္းက က်မကို ေခၚတယ္။ မငယ္တဲ႕… ေတြ႕ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ႕ က်မ တက္ေတြ႕လိုက္တယ္။
တက္ေတြ႕လိုက္ေတာ႕ သံေခ်ာင္းက မင္းေျပာင္းၿပီေပါ႕…တဲ႕။ သူက အဲလုိေလး ေမးတယ္။ ဟုတ္တယ္ Cs လို႕ က်မ ေျပာင္းၿပီလို႕ ေျပာၿပီး ဒါအေကာင္းဆံုးျဖစ္လိမ္႕မယ္လို႕ က်ေနာ္ ထင္တယ္လုိ႕ ေျပာလိုက္တယ္။ သံေခ်ာင္းက အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါေစလို႕ ငါဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္တဲ႕.. သူက အဲလိုေျပာတယ္။ တကယ္လည္း သူနဲ႕ ဘာမွ မဆိုင္ေတာ႕ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ႕ သူက ေစာျမေအာင္ကို ေခၚ လိုက္တယ္။ ေစာျမေအာင္ဆိုတာ က်မတို႕ ၀ါဒျဖန္႕ခ်ိေရးက တာ၀န္ခံ။ ေစာျမေအာင္ေရာက္လာေတာ႕ သူက မငယ္က KIA ကို ေျပာင္းေတာ႕မယ္လို႕ ေျပာျပတယ္။
အဲဒီမွာ ေစာျမေအာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက အရမ္း အံ႕ၾသသြားတယ္။ ေစာျမေအာင္က က်မနဲ႕ အပတ္စဥ္ ၃ တူတူတက္ခဲ႕တာ။ ေနာက္ ၀ါဒျဖန္႕ခ်ိေရးကို စဖြဲ႕ေတာ႕လည္း အတူတူပဲ။ ေစာျမေအာင္က နင္သြားၿပီလား ဆုိၿပီး အံ႕ၾသေနတာ၊ က်မက ေအး …ဒါ အေကာင္းဆံုးျဖစ္လိမ္႔မယ္လို႕ ေျပာျပတယ္၊ သံေခ်ာင္းက ေစာျမေအာင္ကို လွမ္းေျပာတယ္။ မငယ္ကို ဂစ္တာ တလံုးေပးလိုက္ပါတဲ႕…ေက်ာင္းသား တပ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး လက္ေဆာင္တဲ႕…။ ၾကိဳက္တဲ႕ ဂစ္တာ တလံုး ယူပါေစ တဲ႕…။ သံေခ်ာင္းက အဲလို ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။
အဲဒါနဲ႕ က်မ ပရိုတင္းတဲကို ေရာက္သြားတယ္။ ၀ါဒျဖန္႕ခ်ိေရးမွာ က်မ အျမဲတမ္း တီးေနတဲ႕ က်မရဲ႕ အၾကိဳက္ဆံုး ဂစ္တာေလး တလက္ကို ယူလိုက္တယ္။ ေစာျမေအာင္က နာမည္ေလး ေရးေပးတယ္။ ဂစ္တာေလး ပိုက္ၿပီး ျပန္လာခဲ႕တယ္။
တဲထဲမွာလည္း အားလံုးက ျငိမ္ေနတယ္၊ ေျပာင္းၿပီ ဆိုေတာ႕ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းကိုမသိတာ၊ ေနာက္တခ်က္က အဲလို မေျပာင္းလို႕လည္း မရဘူး၊ အက်ယ္ခ်ဳပ္ေနရတဲ႕ အခ်ိန္တုန္းက အရမ္း သိမ္ငယ္တယ္။ ကိုယ္လည္း ကိုယ္႕စိတ္ဓါတ္နဲ႕ကိုယ္ ေတာခိုလာတာပဲ၊ ဒါေပမဲ႕ တျခား လူေတြနဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႕ကို သပ္သပ္ျဖစ္သြားတာ၊ က်မတို႕ကို အဲလိုခြဲျခားထားလိုက္ေတာ႕ ခံစားရတယ္၊ သိမ္ငယ္လာတာေပါ႕။ ကိုယ္႕ဟာကိုယ္ပဲ တဲထဲမွာ ေနၾကေတာ႕တယ္။
ျပီးေတာ႕ သံေခ်ာင္းတို႕ ေအာင္ႏိုင္တို႕ကလည္း က်မတို႕ ေတြကို ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူး၊ အေမေတြ လာေခၚတုန္းကလည္း ျပန္မလႊတ္ဘူး၊ တခ်ိ္န္ခ်ိန္မွာ ခုတ္သတ္လိုက္ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ သတ္ဖို႕ကလည္း လုပ္ထားၿပိးၿပီ၊ ၅၅ ဦး ထြက္ေျပးတာနဲ႕ သတ္ဖို႕ဆိုၿပီး လုပ္ထားၿပီးၿပီ၊ ဆိုေတာ႕ အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားေပမဲ႕ စိုးတထိတ္ထိတ္ေနေနရတဲ႕ ဘ၀။ အဲဒါေၾကာင္႕ KIA ေျပာင္းရင္ေတာ႕ တခုခုေတာ႕ ထူးျခားမယ္ဆိုၿပီး ေျပာင္းခဲ႕လိုက္တာ။
ေနာက္တေန႕ မနက္ေပါ႕၊စက္တင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႕မွာေတာ႕ KIAက လာေခၚၿပီ။ အထုတ္အပိုးေတြနဲ႕ပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က ခ်က္ခ်င္းလိုက္ခဲ႕ပါဆိုတာနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ကို သြားေတြ႕လိုက္တယ္။
သြားေတြ႕လိုက္ေတာ႕ အားလားလား တကယ္ေၾကာက္သြားတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္နဲ႕ KIA ေရာ KIO ကေရာ လူၾကီးေတြ အရာရွိပိုင္းေတြေပါ႕ ၀ိုင္းထိုင္ေနၾကတာ။ KIA ေထာက္လွမ္းေရးက လူေတြလည္း ပါတယ္။ ဟာ …ငါေတာ႕ သြားၿပီလို႕ အဲလိုကို ျဖစ္သြားတာ။
က်မကို ထုိငခိုင္းလိုက္တဲ႕ ေနရာကလည္း အဲဒီလူၾကီးေတြရဲ႕ အလယ္ေခါင္မွာ ေခြးေျခခံုေလးတလံုးခ်ထားၿပီး အဲဒီမွာ ထိုင္ခိုင္းတာ၊ သြားၿပီလို႕ ျပႆနာပဲေပါ႕။ အဲလိုျဖစ္သြားတာ။သိတယ္ မဟုတ္လား တရားရံုးေတြမွာ အလယ္မွာ ထိုင္ၿပီး အစစ္ခံရသလိုကို ျဖစ္ေနတာ၊ ထိုင္ေနတဲ့အေနအထားကလည္း ဒူသိန္းေဆြ ဒူခြန္ေမာ္နဲ႕ အျခားKIA ကေထာက္လွမ္းေရးအရာရွိေတြကို မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ၿပီး ထိုင္္ေနရတာ ။ ၿပီးေတာ႕ဒူသိန္းေဆြက က်မ ေက်ာင္းသားတပ္မွာထြက္ဆိုထားတဲ့စစ္ခ်က္ ဖိုင္ကို ၾကည့္ျပီး ေမးခြန္းေတြ ေမးတယ္။
က်မလည္း ေျပာရတာေပါ႕ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ေပါ႕၊ ေထာက္လွမ္းေရးပါေပါ႕ ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ ဘယ္ေလာက္ေပါ႕။ ေက်ာင္းသားတပ္ကို ျဖိဳခြဲဖို႕ လာတာေပါ႕၊ ေရလိႈင္း စစ္ဆင္ေရးေပါ႕ အဲဒါေတြကို အစအဆံုးျပန္ရြတ္ျပရတာ။အဲဒါေတြ အစအဆံုး၇ြတ္ၿပၿပီးေတာ႕မွ ရာထူးက ျပန္ေျပာတဲ႕။ ဟာ ျပသနာပဲေပါ႕။ ေနာက္ ကိုယ္ပိုင္ နံပတ္တဲ႕။ ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ေျပာတာ၊ အဲဒီ ကိုယ္ပိုင္ နံပတ္က တကယ္ပဲလား တဲ႕…အဲလို ေမးတယ္။ က်မကလည္း ဟုတ္တယ္ေပါ႕။ အဲဒီမွာ ရယ္ၾကတယ္၊ တေယာက္တေပါက္ေတြ ရယ္ကုန္ၾကေရာ။
မင္း ကိုယ္ပိုင္နံပတ္က ဘယ္ေလာက္လဲ လို႕ ထပ္ေမးတယ္၊ က်မက ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္က က/၁၇၅ဝ ျဖစ္တယ္လို႕ ေျဖေတာ႕၊ KIA မွအရာရွိ ၾကီးတဦးကေတာ့ေျပာပါတယ္ .. မင္းဘာလို႕ ဒုဗိုလ္ျဖစ္လဲ.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးအဆင့္ျဖစ္ရမွာေပါ့တဲ့။
အဲဒီေတာ႕ မင္းကို ငါေမးမယ္တဲ႕… ခင္ညႊန္႕ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ သိလားတဲ႕။ က်မကလည္း မသိဘူးေပါ႕။ ခင္ညႊန္႕ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ကတဲ႕ ၅ လံုး ရွိတယ္တဲ႕၊အဲလိုေျပာၿပီးေတာ႕ မင္းအေဖရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ နံပတ္ကို ေျပာတယ္၊ ေျပာေတာ႕ ၆လံုး၊ မင္း ကိုယ္ပိုင္နံပတ္က ၄ လံုးဆိုေတာ႕ဆိုၿပီး ေျပာၿပီးေတာ႕ ရယ္တယ္၊ က်မကေတာ႕ ဟာ …ငါေတာ႕ ေသၿပီ။ ငါ ညာတာေတြေတာ႕ ေပၚၿပီေပါ႕ေနာ္၊ ငါ႕ကိုေတာ႕ ျဖဳတ္ၿပီလို႕ အဲလိုေတြးေနတာ။
အဲဒါနဲ႕ က်မက ေထာက္လွမ္းေရးပါဆိုတာကို ထြက္တုန္း ေၾကာက္တာေလ ေသမွာ ေၾကာက္တာနဲ႕ မဟုတ္ဘူး က်မ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႕ ေျပာေနတုန္းပဲ။
အဲဒီမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က ေတာ္လိုက္ေတာ႕တဲ႕…မင္း ဒါေတြကို ေမ႕လိုက္ေတာ႕တဲ႕..။ မင္း ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ငါ သိတယ္တဲ႕…။ မင္းတို႕ေတြ မွားကုန္ၾကၿပီတဲ႕…။
အဲဒီမွာ က်မ ငုိေတာ႕တာပဲ…တအားကို ငိုေတာ႕တာ။ ၿပီးေတာ႕ ဘာေၾကာင္႕ ဒီအတိုင္းေနေနၾကတာလဲလို႕ က်မ ေမးလိုက္တယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ကို။
အဲဒီေတာ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က …ငါမရွိဘူးတဲ႕။ အဲလိုျဖစ္တဲ႕ အခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က အိႏၵိယ ဘက္ကိုလား မသိဘူး ေရာက္ေနတယ္။ KIA တပ္ထဲမွာ မရွိဘူး။
ေနာက္ အခု KIO ဥကၠ႒ကလည္း ၀င္ေျပာတယ္၊ က်ေနာ္တို႕ တားပါတယ္တဲ႕ ေက်ာင္းသား တပ္ကို ၊ က်ေနာ္တို႕ ေျပာႏိုင္သေလာက္ ေျပာခဲ႕တယ္တဲ႕။ ေနာက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က KIA ရဲ႕ လက္ေအာက္ခံ တပ္မဟုတ္ဘူးတဲ႕၊ အဲဒါေၾကာင္႕ ငါတုိ႕ တားခ်င္တိုင္းလည္း ၀င္တားလို႕မရဘူး ဆိုတာကို ရွင္းျပတယ္။
ေနာက္ေမးတယ္ တပ္ထဲမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ က်န္သလဲတဲ႕…။ ၈ ေယာက္က်န္တယ္လို႕ က်မ ေျဖတယ္ၿပီးေတာ႕ အဲဒီ ၈ေယာက္စလံုးကို ေခၚေပးပါလို႕ ေျပာေတာ႕ ငါတုိ႕က ေခၚခ်င္တိုင္း ေခၚလို႕မရဘူးတဲ႕။ အခ်ိန္ယူရလိမ္႔မယ္လို႕ ေျပာခဲ႕တယ္။
အဲဒါနဲ႕ KIA မွာ ရဲေမအေနနဲ႕ တာ၀န္ထမ္းတယ္။ အဲဒီမွာ တရက္ၾကေတာ႕ သံေခ်ာင္းက ေရာက္ခ်လာေရာ။ အဲဒါ ဘာလာလုပ္လဲ ဆိုေတာ႕ က်မကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ ဆီကေန ျပန္လာေတာင္းတာ။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ႕ ေက်ာင္းသားတပ္ထဲမွာ ဘုန္းၾကီး တပါး ဖမ္းထားတယ္တဲ႕။အဲဒီ ဘုန္ၾကီးကို ေထာက္လွမ္းေရးလားဆိုၿပီးေတာ႕ ဘုန္းၾကီးကို သတ္ရမယ္တဲ႕…ၿပီးေတာ႕ အဲဒီ ဘုန္းၾကီးက က်မနဲ႕ ဆက္စပ္မႈ ရွိရမယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ က်မကို KIA ကေန ျပန္လာေတာင္းတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က မေပးဘူး။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က က်မကို သံေခ်ာင္းလာျပန္ေတာင္းတဲ႕ အေၾကာင္း ေျပာျပရင္း ေမးတယ္။
အး ခုမင္းဘယ္လိုထင္လဲ .. တဲ့က်မကိုေမးလာ ။ က်မက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ကို ေျပာလိုက္တယ္။ ဒူကမာၻCS က်မ ဒီမွာ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။အိမ္ျပန္ခ်င္ျပီ ။ျပန္ ခြင့္ေပးပါလို႕ခြင္႔ေတာင္းလိုက္တယ္။ KIA မွာဆက္ျပီးတာဝန္ထမ္းေဆာင္ခ်င္ေပမဲ့ ခုလိုမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ေရွ႕ဆက္မေနတာ အေကာင္း ဆံုးပါလို႕ CS ေဇာ္မိုင္ကို ေျပာခဲ့ပါတယ္။
တကယ္ကိုဘဲ အေမ့အိမ္ျပန္ခ်င္ျပီ ၊ အေမ႕ကိုလည္း အရမ္း လြမ္းေနၿပီ၊ တကယ္ျပန္ခ်င္ၿပီလို႕ ေျပာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က ျပန္ခြင့္ေပးပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က ေျပာတယ္။ မင္း စဥ္းစားပါတဲ႕။ အိမ္ မျပန္နဲ႕တဲ႕။ အိမ္ျပန္တာထက္ မင္းအကိုနဲ႕လိုက္သြားတာ ပိုအဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္လို႕ ငါထင္ တယ္.လို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က အၾကံေပးတယ္။ ေအးေအး ေဆးေဆး ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး စဥ္းစား ဆံုးျဖတ္လုိ႕လည္း ေျပာတယ္။ စဥ္းစားေတာ႕ ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာတာ ဟုတ္တယ္ဆိုၿပီးေတာ႕။ ေနာက္တေန႕ေတာ့ ဒူကမာၻ CS ေဇာ္မိုင္ကို က်မ အကိုေတာ္စပ္သူပီစိုင္းထြန္း ဆီသြားဖို႕ ဆံုးျဖတ္တဲ႕အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႕ ဒူကမာၻ CS က က်မအတြက္ ဘန္ေကာက္သြားဖို႕ စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။ၿပီးေတာ႕ အကို႕ဆီကုိလည္း လွမ္းၿပီး အေၾကာင္းၾကားေပးခဲ႕တယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းကေန ထြက္ခြာဖို႕ ျဖစ္လာေတာ႕တာပဲ။
KIA တပ္ထဲမွာ ရဲေမအျဖစ္နဲ႕ ေနတုန္း တညမွာ ျဖဳန္းခနဲ က်မ အိပ္မက္ မက္တယ္။
က်မ အိပ္မက္ထဲမွာ မခ်ိဳကို ေတြ႕တယ္။ သူ ငိုေနတယ္၊ ငိုေနတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ကိုၾကီး…ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ လို႕ သိရတဲ႕ သူ တေယာက္ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္တယ္။
မခ်ိဳနဲ႕ ကိုၾကီး အသတ္ခံရၿပီး ေသၿပီလို႕ သိလိုက္ေတာ႕ က်မ လန္႕သြားတယ္။ အိပ္မက္ပဲလို႕ သိၿပီး လန္႕နိုးလာေတာ႕ အိပ္ရာကေန ၀ုန္းကနဲ ထလိုက္မိတာ။ ရဲေမ တေယာက္က မငယ္ ဘာျဖစ္တာလဲလို႕ ေမးတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး အိမ္မက္ မက္တာလို႕ က်မ ေျပာလိုက္ေပမဲ႕ ရင္ခုန္ မေျပေသးဘူး။
ေၾကာက္တာေရာ…။ စိတ္ထိ ခိုက္တာေရ…။ က်မ ျပန္မအိပ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ အဲဒီညမွာ စၿပီး က်မ သတိရသြားတယ္။ ကိုၾကီး က်မကို မွာခဲ႕တယ္ေလ။ သမိုင္းမွန္ကို ေဖာ္ေပးဖို႕ အျဖစ္မွန္ေတြကို ျပည္သူကို အသိေပးဖို႕ ၿပီးေတာ႕ သမိုင္းမွန္ကို ေဖာ္ေပးပါလို႕ က်မကို ေရေသာက္ရင္းနဲ႕ လာလာ မွာခဲ႕တဲ႕ ကိုၾကီးကို က်မ မွတ္မိလာတယ္။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အဲလို မွာေတာ႕ က်မ စိတ္ထဲမွာ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္ေန႕ အသတ္ခံရမလဲ ဆိုတာကို မသိတဲ႕ အေျခအေနျဖစ္ေနခဲ႕တယ္။ ဒါေပမဲ႕ သူ က်မကို ေသခ်ာ မွာခဲ႕တယ္။
အဲဒါကို က်မ KIA မွာ ရဲေမအျဖစ္ေရာက္ေတာ႕မွ ျပန္သတိရမိတယ္။ ဒါေပမဲ႕သိတဲ႕အတိုင္းပဲ က်မအေနနဲ႕ ဘာမွ ျပန္လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ ေက်ာင္းသားတပ္မွာ က်န္ခဲ႕တဲ႕ကိုရဲတို႕ အတြက္လည္း က်မ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္တဲ႕ အေျခအေနေပါ႕ေနာ္။ စိတ္ဆင္းရဲ ရတယ္။ စိတ္ထိခိုက္ရတယ္။ သမိုင္းမွန္ကိုေတာ႕ ေပၚေစခ်င္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ႕ က်မက KIA မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ကို အကိုေတာ္စပ္သူပီစိုင္းထြန္း ဆီသြားဘို႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေျပာျပခဲ႕တယ္။
က်မအေနနဲ႕ KIA တပ္မေတာ္မွာ ဆက္လက္တာဝန္ထမ္းေဆာင္လိုေပမဲ့ က်မအတြက္မေနသင့္တဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြ ရွိလာၿပီေလ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က ပီထြန္းဆီအေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ပါေဂ်ာင္ေဒသ KIA တပ္ကို က်မရဲ႕ အကို ေတာ္တဲ႕ ပီထြန္း ေရာက္လာတယ္ ။ ဒါေပမဲ႕ သူက ၂ ရက္ခန္႕ပဲ ေနခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီမွာ က်မရဲ႕ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္တာေတြကို ေျပာခ်င္တယ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၃ ရက္ေန႕ေလ အဲဒီေန႕က စေနေန႕။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၃ ရက္ေန႕ ( စေနေန႕) ။
ဒီရက္ေတြ လေတြဟာ က်မဘဝအတြက္ ထူးျခားမႈ ရွိတယ္လို႕က်မ မၾကာခဏေတြးေတာမိခဲ့တယ္။
၁၂.၂.၁၉၉၂ ခုႏွစ္ မွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအဝင္ေက်ာင္းသား ၁၅ ဦးကို ABSDF-NB ေျမာက္ပိုင္းက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြက ရက္စက္စြာ ၊ လူမဆန္စြာေခါင္းျဖတ္
သတ္ခဲ့ၾကတယ္။ တႏွစ္တိတိျပည့္ခဲ့တဲ့ေန႕ ၁၂.၂.၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာက်မက ပါေဂ်ာင္ေဒသ နယူးကင့္ KIA တပ္မေတာ္မွာ ေနာက္ဆံုးညအျဖစ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။
၁၃.၂.၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ ယိုးဒယား သတင္းေထာက္ ယင္ဒီအ ပါအဝင္ မေလးရွား ၊ ဂ်ပန္ တို႕မွသတင္းမွတ္တမ္းတင္သူတို႕နဲ႕က်မအပါအဝင္ ၅ ဦး ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး(ေၾကာင္)။ကိုတိုးၾကည္။ ကိုညီညီ(စမား)။ ဂ်ဳိးျဖဴတို႕ကိုေတြ႕ဆံုေစခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီကေန တႏွစ္တိတိျပည့္ခဲ့တဲ့ ၁၃.၂.၁၉၉၃ ခုႏွစ္ မွာေတာ့က်မပါေဂ်ာင္ေဒသလိုင္စင္စခန္းမွ ထာဝရထြက္ခြာလာခဲ့တယ္။
က်မ မထြက္ခြာခင္မွာ KIA စစ္ရံုးခ်ဳပ္ရဲေမေဆာင္ကေန ၁၅ ဦး အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္းသားတပ္နယ္ေျမအတြင္းရွိ အာဆံကုန္း ဘဲေခၚေခၚ ဆိုင္းေရာ္ကုန္းဘဲဆိုဆို ၁၅ ဦးကုန္းလို႕အမည္သစ္တြင္ခဲ့တဲ့ လူသတ္ကုန္းရွိရာကိုမွန္းျပီး က်မ ေပးထား ခဲ့တဲ့ဂတိကိုတည္ေစပါ့မယ္လို႕ က်မ သစၥာဆိုခဲ့ သစၥာျပဳခဲ့လိုက္တယ္။
အဲဒီေန႕က က်မ ေပးခဲ့တဲ့ကတိျပဳခဲ့တဲ့သစၥာကိုတေန႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရမယ္ ဆိုတာကို အေသြးအသားထဲမွာနစ္ေနေအာင္ကို သိမ္းဆည္းထားတာ။ အခ်င္းခ်င္းသတ္လို႕ေသခဲ့ၾကရတ ဲ့ABSDF-NB ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ သမိုင္းကိုျပန္လည္ေဖာ္ေဆာင္ေရးဟာ ခက္ခဲမႈ႕ရွိေနမယ္ဆိုတာကို အဲဒီကတည္း က်မယံုၾကည္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေန႕ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၃ ရက္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ ္မနက္ခင္းမွာပဲ က်မကို ကယ္တင္ေပးခဲ႕တဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္၊ ပီထြန္းနဲ႕က်မတို႕ ေနာက္ ဆံုးအၾကိမ္မနက္စာစားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အခ်ိန္တန္ေတာ့သြားရေတာ့မွာမို႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ကို ဘာသာေရးကြဲျပားေပမဲ့လည္း ဂါရဝျပဳခ်င္တဲ႕ အတြက္ ပဆစ္တုတ္ထိုင္ျပီးထိျခင္း ၅ ပါးနဲ႕ရွိခိုးဦးခ်ကံေတာ့ခဲ့ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က က်မကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားဖို႕ အၾကံေပးခဲ႕ပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ႕ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။
ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ စြတ္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ၿပီး အသတ္ခံခဲ့ရသူေတြနဲ႕ ဖမ္းဆီးၿပီး ႏိုင္ငံေရးသိကၡာဖ်က္ခံရတဲ႕ က်မတို႕ အေယာက္ ၁၀၀ အတြက္ကို တေန႕ သမိုင္းမွန္ေပၚေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္ဆိုတဲ႕ က်မရဲ႕ ကတိကို အခ်ိန္အတိုင္းအတာတခုထိ ေစာင္႕ပါ ဆိုတဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ စကားတခြန္းပါပဲ။
အဲဒီတုန္းကလည္း ရိုးရိုးသားသား ေျပာရရင္ က်မအေနနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ထိ အခ်ိန္ေစာင္႕ရမလဲ
ဆိုတာ တကယ္ကို မသိခဲ႕ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႕ဘဲမနက္ ၉ နာရီခန္႕မွာဘဲ KIA မွကားနဲ႕ ပါေဂ်ာင္ေဒသ ။ ထိုလိုင္စင္စခန္းအဝင္ဂိတ္မွျဖတ္ေက်ာ္လွ်င္ ABSDF-NB စခန္းသို႕ေရာက္ပါတယ္။
က်မရဲ႕ညာဘက္က ေက်ာင္းသားတပ္တည္ရာလမ္းကိုေငးၾကည့္မိျပီး နင္႔နင္႕သည္းသည္း ခံစားရတယ္။ ေျပာရရင္ နင့္ေနေအာင္ခံစားရတယ္။ စိတ္ထိခိုက္ရတယ္။
က်မ ေတာထဲကို ထြက္လာတုန္းက တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ုိးအတြက္ ဘဝကိုစြန္႕လႊတ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ထြက္ခဲ႕တယ္၊ မိသားစုကိုေတာင္ စြန္႕ၿပီး ထြက္လာခဲ႕ၾကတာပါ။
ဒါေပမဲ႕ က်မတို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ စြတ္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ၾကတယ္။ က်မျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသက္တမ္းဟာ အင္မတန္တိုေတာင္းခဲ့တယ္။
တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ဳိးအတြက္ ငါ…ဟာ သဲပြင့္ေလးတပြင့္အေနနဲ႕ေပးအပ္တဲ့တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႕အတြက္ က်မ အရာရာကို ေပးဆပ္စြန္႕လႊတ္ခဲ့ရေပမဲ့ က်မရဲ႕ စြန္႕လႊတ္ခဲ့မႈ႕ေတြဟာ ဘာတခုမွအရာမေရာက္ခဲ့ဘူး။
ဒီလို က်မရဲ႕ တိုေတာင္းတဲ့ေတာ္လွန္ေရးသက္တမ္းကာလမွာပဲ အရာရာကိုအရႈံးမ်ားစြာနဲ႕သိကၡာအခ်ခံ သမိုင္းအဖ်က္ခံခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ရွင္ ဆံုးရံႈးမႈ႕မ်ားစြာနဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမမွေခါင္းငံု႕ထြက္ခြာလာခဲ့ရတယ္လို႕ပဲ ေျပာရမွာပဲ အဲလို ေတြးမိတိုင္းလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္းရွက္မိတယ္။
က်မတို႕မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ အတြင္းမွာဘဲ တရုပ္ျပည္အတြင္း ရွိရွားေဟာ့ပါဆိုတဲ့ရြာအေရာက္မွာေတာ့ပီထြန္းဆီခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ က်မတို႕ခ်စ္ခင္ေလးစားခဲ့တဲ့ အမႏွင္းေမကိုႏႈတ္ဆက္ကံေတာ့ခ်င္လို႔ ခြင္႔ေတာင္း ပါတယ္။
က်မကို ေတြ႕ေတာ႕ မႏွင္းေမကေတာ့မ်က္ရည္
ေတြဝဲေနတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ မႏွင္းေမက မင္းတို႕ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကတာလဲ မေအာင္.. ငါနားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာၿပီး က်မလက္အစံုကို လႈပ္ကိုင္ျပီး တတြတ္တြတ္နဲ႕ေမးေနလို႕က်မ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရေသးတယ္။ အားလံုးအတြက္ငါစိတ္မေကာင္းဘူး..တဲ့။
မခ်ဳိအတြက္ငါဝမ္းနည္းတယ္..တဲ့။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ကာလမွာက်မဘာေျပာႏိုင္မွာလဲ။ က်မငိုေၾကြးမိျပီးတေန႕ေတာ့အမနားလည္လာမွာပါ အမရယ္လို႕ပဲ ေျပာႏိုင္ေတာ႕တယ္။
က်မ မႏွင္းေမကို ခင္တယ္။ က်မကို မေအာင္ လို႕ေခၚတာအမႏွင္း ေမ တဦးဘဲရွိတယ္။
အရင္ကဆိုက်မကို မေအာင္လို႕ေခၚျပီးတိုင္း အားေမာင္ေရ..မင္းကို မေအာင္ ေခၚတိုင္း ငါေတာ့ဆင္ၾကီးဘဲေျပးျမင္ျပီေကာညယ္ .. လို႕ စတတ္ေနာက္တတ္တာေလး ေတြရွိတယ္။
ေနာက္ေတာ့က်မ အမႏွင္းေမကိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့ျပီးခရီးဆက္ခဲ့တယ္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာဘဲ ဆီမားေခၚတဲ့တရုပ္ျမိဳ႕ေလးဆီကို ေရာက္တယ္။
မုန္းဆင္မွာ က်မတို႕ ေလာဝ္နယ္ခံ ပုလိပ္အိမ္မွာဘဲတည္းခိုခဲ့ၾကတယ္၊ အဲဒီက ရဲ အမ်ိဳးသမီးကိုယ္တိုင္က က်မရဲ႕ လမ္းျပအျဖစ္ လိုက္ေပးမွာပါ။
အပိုင္း(၂၁)
၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၉ ရက္ေန႕ (ေသာၾကာေန႕)။ အဲဒီေန႕ မနက္ ၈ နာရီမွာ က်မနဲ႕အကိုပီထြန္းတုိ႕ ကားတစီးငွားျပီး ယင္က်န္းျမိဳ႔ကေန ထြက္လာခဲ႕တယ္။
ေနလည္ပိုင္းမွာ ေရႊလီျမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္။ေရႊလီမွာက ပီထြန္းနဲ႕ သိတဲ႕ ထမင္းဆိုင္ တဆိုင္ရွိတယ္။ အဲဒီဆုိင္ေလးမွာ က်မ ခဏေလးနားတယ္၊ နားတုန္းက အကိုပီထြန္းက က်မကို အဲဒီဆိုင္ေလးမွာ ခဏ ထားထားခဲ႕တယ္။ ဆိုင္အတြင္းထဲမွာ ကိုယ္႕ရွမ္းေတြနဲ႕ပဲ ေျပာၿပီးေတာ႕ က်မ အဲဒီထဲမွာပဲ ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕သိပ္ရႈပ္တယ္၊ ဗကပ ရွိတယ္။ ေက်ာင္းသား ရွိတယ္။ အစိုးရလူေတြ ရွိတယ္။ ကုန္သည္ေတြ ရွိတယ္။တကယ္႕ကို အင္မတန္ ရႈပ္ေထြးေနတဲ႕ ေနရာေလေနာ္။ လူတေယာက္ကို ဘယ္လိုမဆို လုပ္လို႕ရတဲ႕ ေနရာ။
အဲဒီဆိုင္ကေန ညေနက်ေတာ႕ အကိုက လာေခၚတာနဲ႕ လိုက္သြားတယ္၊ ေနာက္ အိမ္တအိမ္ကို ေရာက္ေတာ႕ အကိုက ရွမ္းအမ်ိဳးသားတေယာက္နဲ႕မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မက ငယ္တာေပါ႕ ငယ္ေတာ႕ ဦးေလး အရြယ္ေလာက္ရွိတယ္ ပီထြန္းမိတ္ဆက္ေပးတ႕ဲ သူကေလ။
အဲဒီအမ်ိဳးသားၾကီးနဲ႕ အကိုနဲ႕က ရွမ္းစကားေတြေျပာၾကနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ၾကနဲ႕ေပါ႕၊မိတ္ဆက္ေပးေတာ႕ ဘယ္သူမွန္းလဲ မသိဘူး က်မကေလ ေနာက္ေတာ႕မွ သိရတာကသူ မိတ္ဆက္ေပးခဲ႕တာက SSPPက ဗိုလ္မွဴးၾကီး စိုင္းလိတ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အဲဒီအဖြဲ႕မွာ သူက အၾကီးဆံုးပါပဲ။
ေနာက္ပီထြန္းနဲ႕ ေထြရာေလးပါး စကားေျပာၾကတာေပါ႕။ ရွမ္းေတြအေၾကာင္း ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း ရွမ္းျပည္နယ္အေၾကာင္း ရွမ္းအဖြဲ႔အစည္းေတြ အေၾကာင္း အစံုေပါ႕။ ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း၊ အစိုးရ အေၾကာင္း ေတြေပါ႕။
သူေနတဲ႕ အိမ္မွာပဲ က်မ ေနတယ္၊ ဒါဟာ က်မအတြက္ အလံုျခံဳဆံုးပဲေလ။ အဲဒီမွာပဲ တည္းခိုတာေပါ႕ေနာ္။ အဲဒါ သူ႕အိမ္လား ဘာလားေတာ႕ က်မလည္း ေသခ်ာမသိဘူး။
ဗိုလ္မွဴးနဲ႕ က်မ စကားေတြလည္း ေျပာျဖစ္ခဲ႕တယ္။ ဗိုလ္မွဴးၾကီးအိမ္မွာပဲ က်မ တလနီးပါးေလာက္ ၾကာေအာင္ တည္းခိုခဲ႕ပါတယ္။ အဲဒီကေန ေရွ႕ဆက္သြားဖို႕ က်မ စဥ္းစားရၿပီ။
ဒီေနရာကေန က်မအတြက္ အလံုျခံဳဆံုး၊ ေဘးအကင္းဆံုး လမ္းကို ပီထြန္းနဲ႕ အတူ စဥ္းစားၾကတယ္။ က်မမွာ ပတ္စပို႕မရွိဘူး၊ ျဖတ္သန္းဖို႕ အခက္အခဲရွိတယ္။ က်မအကို ပီထြန္းကေတာ႕ပတ္စပို႕ရွိေတာ႕ သူက က်မနဲ႕အတူ ေလွ်ာက္လိုက္လို႕မရဘူး။ ဒါေပမဲ႕ သူကလည္း က်မကို ေဘးကင္းၿပီး လံုျခံဳဖို႕အတြက္ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားေပးတယ္။
ဒီကေန ျဖတ္ထြက္ဖို႕ က်မအတြက္ လမ္းျပေပးမဲ႕ သူက အေရးၾကီးေနၿပီေလ။သူက စိတ္ခ်ရတဲ႕ လမ္းနဲ႕ စိတ္ခ်ရတဲ႕ လမ္းျပရွာဖို႕အတြက္ သူလည္း ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရတယ္ ေနာက္ေတာ႕ မန္စီျမိဳ႕ကို သြားၿပီး လမ္းသြားရွာေပးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္ သူ လမ္းရွာေပး လမ္းျပရွာတာနဲ႕ ၁၀ ရက္ေလာက္ ၾကာတယ္။ ေနာက္ေတာ႕ သူျပန္ေရာက္လာတယ္။လမ္းျပေတြ႕ၿပီတဲ႕ လမ္းလည္းေတြ႕ၿပီတဲ႕ ရွမ္းတေယာက္ကလည္း ကူညီေပးတယ္။
သူျပန္လာေတာ႕ ေျပာတယ္။ ေတြ႕ၿပီတဲက ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကေန သြားရမယ္တဲ႕။ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနား ဆိုေတာ႕ က်မ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။
တကယ္ေတာ႕ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားဆိုတာက က်မရဲ႕ အဖိုး၊ က်မ အေမရဲ႕ အေဖ ဇာတိေပါ႕၊ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက အဖိုးက ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကေန က်ိဳင္းတံုဘက္ကို လာတာ အဖြားနဲ႕ေတြ႕ၿပီးေတာ႕မွ အေၾကာင္းပါတာေတြေပါ႕။
အကိုက ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကို သြားရမယ္ဆိုေတာ႕ ေအာ္…ငါ ငယ္ငယ္က သြားခဲ႕ဖူးတဲ႕ ေနရာပဲ ရွမ္းရြာေလးပဲေပါ႕ေနာ္၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးေနတယ္ေလ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနား ဆုိၿပီး ရွမ္းသမိုင္းေတြမွာလည္း ရွိတယ္၊ က်မတို႕ ရွမ္းလူမ်ိဳးကလည္းေတာ္ေတာ္က်ယ္ျပန္႕တာပဲ။ က်မတို႕ မသိတာေတြ အမ်ားၾကီး ခုထိလည္း မသိေသးပါဘူး။ဘာပဲေျပာေျပာ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကို သြားရမယ္ဆိုေတာ႕ စိတ္၀င္စားတယ္၊ ဟုတ္ၿပီေပါ႕ ပီထြန္းေပါ႕ သြားမယ္ေပါ႕ ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
၁၉၉၃ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၈ ရက္ (ၾကာသာပေတးေန႕)မွာ ျပန္ထြက္လာၾကတယ္။ ကားတစင္းငွားျပီးတရုပ္ႏိုင္ငံ ယူနန္ျပည္နယ္ ေရႊလီျမိဳ႕မွ မနက္စာစားျပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်မနဲ႕ပီထြန္းနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ။
ေရႊလီကေန ထြက္ၿပီဆိုေတာ႕ ယူနန္စတိတ္ကိုျဖတ္ဖို႕အတြက္ ရိုးရိုးနဲ႕ မရေတာ႕ဘူး၊ တလအတြင္း သြားလာခြင္႔ဆိုတာ ေစ်းလည္း ပိုၾကီးတယ္ ၊ အဲဒါနဲ႕မွ ျဖတ္သန္းခြင္႔ ရေတာ႕မွာ။ သိတယ္မဟုတ္လား ေစ်းၾကီးတယ္ တရုပ္ေငြ ေတာ္ေတာ္ေပးရတယ္ ဒါေပမဲ႕ တလအတြင္း တရုပ္ယူနန္ျပည္ၾကီးထဲမွာ သြားခ်င္တဲ႕ ေနရာ သြားလို႕ရတယ္။ အဲဒါကို ၀ယ္ၿပီး ဆစ္ေဆာင္ပန္းနား ေရာက္ေအာင္သြားၾကတာ။လမ္းခရီးမွာ ၂ ညၾကာတယ္။
၂ဝ.၃.၁၉၉၃ (စေနေန႕) မြန္းလြဲပိုင္း ၃ နာရီခန္႕မွာ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကိုေရာက္ရွိတယ္။ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားက ျမန္မာနယ္စပ္ က်ိဳင္းတုံ ဘက္နဲ႕ တအားနီးသြားတယ္။ အပစ္အခတ္ ရပ္ဆဲထားတဲ႕ ၀တပ္ေတြနဲ႕ သြားနီးတယ္။
ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကို ေရာက္ၿပီး က်မကို ယိုးဒယားႏိုင္ငံေခၚေဆာင္သြားေပးမဲ့လမ္းျပ အိမ္ကိုလိုက္ရွာၾကပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဖြားက က်မကို ရွမ္းလိုဘဲေျပာဆိုခဲ့တဲ့အတြက္ ရွမ္းစကားေျပာဆိုႏိုင္တာက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသြားတယ္။ ဒီဆစ္ေဆာင္ပန္းနားျမိဳ႕ကေလးမွာ က်မတို႕ရွမ္း ႏြယ္ဘြားေတြေနထိုင္တဲ့အတြက္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ရွမ္းစကားေျပာဆိုၾကတယ္။ ။က်မလမ္းျပဟာ လည္းရွမ္းလူမ်ဳိးျဖစ္လို႕ရွမ္းစကားေျပာေတာ့ က်မအတြက္အေတာ္ဘဲဆက္ဆံေရးလြယ္ကူခဲ့ပါတယ္။
သူ႕ရွမ္းအမည္ကိုစိုင္းခမ္းပမ္းအေနနဲ႕သိရျပီးတရုပ္အမည္ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကေန အနီးဆံုးနဲ႕အျမန္ဆံုးခရီးတခုကက်ဳိင္းတံု-တာခ်ီလိတ္လမ္းက တဆင့္ယိုးဒယားနယ္စပ္ မယ္ဆိုင္ကိုဝင္ ဖို႕ပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ဒီလမ္းအတြက္ အဲ့ဒီအခ်ိန္က စစ္အစိုးရနဲ႕အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးယူထားတဲ့ ဝတပ္ကိုျဖတ္ရမွာဆိုေတာ႕က်မက ေၾကာက္တယ္။
ဆိုေတာ့ ပီထြန္းနဲ႕သိကၽြမ္းတဲ့ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားမွာေန ေနတဲ့ ဝတပ္မွဗိုလ္ၾကီးတဦးနဲ႕(အမည္မမွတ္မိေတာ့ပါ။)က်မတို႕ ဝတပ္စခန္းကိုေရာက္ၾကတယ္။ ဟာ ၀တပ္က ေတာ္ေတာ္ၾကီးတယ္။ တပ္စခန္းဟာရြာၾကီးတရြာေလာက္ကို ျဖစ္ေနတာ၊ လူအင္အားေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ေျပာရရင္ KIA ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ထက္ပိုမိုၾကီးမားတာေတြ႕ရတယ္။ ႏွစ္ထပ္ျပင္ေထာင္အိမ္ေတြ ၊ေစ်းဆိုင္ေလးေတြနဲ႕ေတာ္လွန္ေရးတပ္နဲ႕ေတာင္သိပ္မတူဘဲရြာအၾကီးစားၾကီးပဲ။
ေနာက္ က်မတို႕ ယိုးဒယားနယ္စပ္ေရာက္သြားဖို႕ တာခ်ီလိတ္လမ္းက ဝင္နိုင္ဖို႕လမ္းေၾကာင္းကိုအနီးကပ္သြားၾကည္႔ၾကတယ္။ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းကို သြားၾကည္႔ေတာ႕ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းျဖတ္ဖို႕ စစ္အစိုးရဂိတ္ႏွစ္ခုကိုျဖတ္သန္းရမယ္။
ၿပီးေတာ႕ သူတို႕ပိုင္နယ္ေျမထဲကေန ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႕ သြားရမွာ ၅ နာရီေလာက္ၾကာမယ္ ဆိုေတာ႕ က်မ လန္႕ေနၿပီ။ က်မ ဘယ္လိုမွ စစ္ေဆးခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါနဲ႕ပီထြန္းက စဥ္းစားဦးဆိုေတာ႕ စဥ္းစားၾကတယ္။
ေနာက္ ေတာ႕ က်မ ပီထြန္းနဲ႕ တိုင္ပင္ၿပီး ေလာႏိုင္ငံ လမ္းကို ေရြးလိုက္မိတယ္။ ဒီလမ္းက က်မအတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္လိမ္႔မယ္လို႕လည္း ထင္မိခဲ႕တယ္။ ပီထြန္းကေတာ႕ တရုတ္ျပည္ ဗီဇာရက္ကုန္လို႕ က်မ တေယာက္တည္း ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားမွာ ေနခဲ႕ရတယ္။ဆိုေတာ့က်မလည္း လမ္းျပအိမ္ကိုမွာပဲ တည္းခိုဘို႕ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ စိုင္းခမ္းပမ္းရဲ႕ဇနီးနဲ႕သူ႕သား သမီးေတြသိပ္ေဖာ္ေရြပါတယ္။ စိုင္းခမ္းပမ္းရဲ႕၂ပတ္က လက္ေတြ႕မွာ၃ပတ္ျဖစ္သြားတယ္။
ဒီလိုနဲ႕က်မလမ္းျပစိုင္းခမ္းပမ္းနဲ႕ခရီးထြက္ခြာဖို႕ျပင္ဆင္ေတာ႕တယ္။
၁၂.၄.၁၉၉၃ (တနလၤာေန႕)မွာ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကေန ကားနဲ႕ ထြက္လာၾကတယ္။ တရုပ္နယ္စပ္မုန္းမန္းကို ေရာက္တယ္။ မုန္းမန္းမွာ ၂ ညေနခဲ့ ရတယ္။ေလာႏိုင္ငံဝင္ခြင့္လက္မွတ္ျပဳလုပ္ရတယ္။
၁၄.၄.၁၉၉၃(ဗုဒၵဟူးေန႕)မွာေတာ႕ က်မ တရုပ္ႏိုင္ငံ မုန္းမန္းမွထြက္ျပီး ေလာႏိုင္ငံ မုန္းဆင္(Muang Sing)ကိုေရာက္ၿပီ။
အပို္င္း (၂၂)
အဲဒီရြာေလးမွာ ေလာင္ထဲကို ျပန္၀င္ဖုိ႕ က်မတုိ႕စဥ္းစားရၿပီ၊ ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႕ အခ်ိတ္အဆက္ေလ။ အခ်ိတ္အဆက္ကို ျပန္ရွာရတယ္ေပါ႕။ စိုင္းခမ္းပမ္းကလည္း သူက ေလာ၀္က မဟုတ္ဘူးေလ။ ေလာ၀္ႏိုင္ငံ မုန္းဆင္းကိုေရာက္ေတာ႕ ဘာေျပာမလဲ ေလာ၀္ျဖတ္တဲ႕ ပုလိပ္လို႕ေျပာမလား၊ရဲလို႕ ေျပာမလား သူတုိ႕ကို ေပးရတာေပါ႕ေနာ္။ ေအာက္လမ္းနည္းေတြနဲ႕ ပိုက္ဆံေတြ ေပးရတယ္။
ေပးထားတဲ႕အတြက္ က်မမွာ ေနထိုင္ခြင္႔ရွိထားတယ္။ ၁၈ ရက္ေန႕ထိ က်မ မုန္းဆင္မွာပဲ ေနတယ္။ အဲဒီမွာ မုန္းဆင္မွာေရာက္ေနတုန္း က်မက ေလာ၀္က တရုတ္ပလိပ္ရွိတယ္၊ အဲဒီ အိမ္မွာပဲ ေနလိုက္တယ္။ ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႕ သူ႕ကို ပိုက္ဆံ ေပးထားတာေလ။
အဲဒီေတာ႕ က်မမွာ လမ္းျပက ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သြားၿပီ စိုင္းခမ္းပမ္းက တေယာက္နဲ႕ ပလိတ္အမ်ိဳးသမီးက တေယာက္ေပါ႕၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ ရွမ္းစကားကလည္း သြားတူေနတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ႕ အဆင္ေျပတယ္ေပါ႕ေနာ္။
အဲဒီမွာ သူတုိ႕ ေတြလမ္းရွာၿပီးေတာ႕ က်မကို ေျပာတာကေတာ႕ ယိုးဒယားကိုသြားဖုိ႕က ေရြးဖို႕က လမ္း ၂ လမ္းရွိတယ္။ တလမ္းက အရမ္းေကာင္းတယ္၊ သူက ျမိဳ႕တြင္းကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ျဖတ္မွာ၊ ၿပီးရင္ မဲေခါင္ျမစ္ကို ေရာက္မယ္ မဲေခါင္ျမစ္ကေန ဟိုဘက္ ဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္ရင္ေတာ႕ ရၿပီေပါ႕။ဒါေပမဲ႕ ဘာေျပာလဲဆိုေတာ႕ ၾကားထဲမွာ စစ္တာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္။
ဟာ…ျပႆနာပဲေပါ႕၊ ဒီအတိုင္း စစ္ေနရင္ ပိုက္ဆံေပးလို႕ လြတ္လိုက္ရင္ အေရးမၾကီးဘူးေပါ႕။ ပိုက္ဆံလည္း ယူ လူလည္း မလြတ္ဆိုရင္ေတာ႕ ေသရခ်ည္ရဲ႕ေပါ႕။ သူတို႕ကလည္း လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ၾကတာဆိုေတာ႕ေလ က်မ ေတြးၿပီး စိတ္ပူရတယ္။
ေနာက္တလမ္းကေတာ႕ နည္းနည္းၾကာလိမ္႔မယ္၊ ဘယ္ေန႕ဘယ္အခ်ိန္ၾကမွ ဒီလမ္းကိုသြားမဲ႕ ကားက လာမယ္ဆုိတာကိုလည္း လမ္းျပ ႏွစ္ေယာက္လံု းမသိဘူး ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုေတာ႕ အင္မတန္႕ကို ေခါင္တဲ႕ လမ္းကေလး။
လာလုိ႕ရွိရင္လည္း ကုန္တင္ကားေတြပဲ လာတယ္တဲ႕ ဒါေပမဲ႕ အဲဒီလမ္းကေတာ႕ ေဘးကင္းမယ္ေပါ႕။ အစစ္အေဆး လံုး၀ မရွိဘူးေတာ႕ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ သိပ္နည္းတယ္။ ဒီလမ္းကေတာ႕ အစစ္ေဆးနည္းေတာ႕ က်မတုိ႕လို လူမ်ိဳးေတြက ေ၇ြးၾကတယ္ သြားၾကတယ္၊ ေမွာင္ခုိ လူေတြေပါ႕ တခုခုေၾကာင္႕ အစစ္ေဆးမခံခ်င္တဲ႕ သူေတြေပါ႕ေနာ္၊ သူတုိ႕က လမ္း ႏွစ္လမ္းကို ခ်ျပတယ္။
အဲဒါနဲ႕အဲဒီလမ္းကို ေရြးလိုက္တယ္။ က်မက ေစာင္႕ရမယ္ဆိုရင္လည္း ေစာင္႕မယ္ေပါ႕။
ကံေကာင္းခ်င္လို႕လားေတာ႕ မသိဘူး ၄ ရက္ေလာက္ပဲ ေစာင္႕ရတယ္။ ၁၈.၄.၁၉၉၃ (တနဂၤေႏြေန႕)မွာ က်မ ခရီးစထြက္လို႕ရတယ္။ ကားလာတယ္ ကားလာတယ္ ဆိုတာနဲ႕ က်တို႕ ခရီးဆက္ၾကတာ။
က်မရယ္၊ ေလာဝ္ က ရဲ နဲ႕ စိုင္းခမ္းပမ္းတို႕၃ ဦး မုန္းဆင္(Maung Sing)ကားနဲ႕ခရီးဆက္ၾကတယ္။
ေျပာရဦးမယ္ ကားအေၾကာင္းကို ကားက တကယ္႕ကိုကုန္တင္ကား၊ ကုန္တင္ကား ကလည္း ေတာ္ေတာ္ျမင္႔တယ္။ ၿပီးေတာ႕ ကုန္ကားထဲမွာလည္း ၀က္ေတြ တင္ထားတယ္။ အျပည္႔ကို တင္ထားတာ။လူေတြက ေခါင္မိုးေပၚကေန လိုက္ရတယ္။ အဲလိုကားမ်ဳိးေတြ ဆိုေတာ႕ က်မလည္း တက္ရတာေပါ႕ သိတယ္မဟုတ္လား ၀က္ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္နံတာ။
၀က္ေတြရဲ႕ ေခ်းေတြ ေသးေတြေရာေနတဲ႕ မစင္ေတြနဲ႕ အရမ္းကို နံတယ္။ အဲဒီကားရဲ႕ အမိုးေပၚကိုတက္ၿပီး ထုိင္လိုက္ရတယ္။ ထိုင္တာမွ ကားေခါင္မိုးရဲ႕ အစြန္ဆံုးမွာ ေနတယ္။ က်မက ကားေခါင္မိုးေပၚကေန ၾကည္႔ရတာလည္း ၾကိဳက္တယ္။ လူၾကားထဲမွာ မေနခ်င္ဘူး။ ေလာ၀္မက ေျပာတယ္နင္ အစြန္ဆံုးကို မေနနဲ႕တဲ႕။ ၾကားထဲမွာေနလို႕ ေျပာတယ္။ က်မက နားမေထာင္ဘဲနဲ႕ မဟုတ္ဘူး ငါ အစြန္ဆံုးမွာပဲ ထိုင္မယ္ေပါ႕ေနာ္၊ က်မ ဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႕ အစြန္မွာပဲေနမယ္ဆိုၿပီး ထိုင္ခဲ႕တာပဲ။
လမ္းကလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုးသလဲ ဆိုရင္ လမ္းက လမ္းမဟုတ္ေတာ႕သလိုကို ျဖစ္ေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕ေနရာေလးေတြကိုဆိုရင္ သစ္တံုးေတြကို ခုတ္ၿပီးေတာ႕ ႕ ဟိုနားခု ဒီနားခုနဲ႕ အေျခအေနမေကာင္းဘူးေပါ႕။ အစြန္ဆံုးလည္း ေနေတာ႕ တကယ္ေျမွာက္တာ၊ လူက တခ်ိန္လံု းကိုင္ထားရတာ။ လမ္းက ဆိုးတယ္ ခုန္တိုင္း လူက ေျမာက္ေျမာက္တက္သြားတာ အဲဒီအခ်ိန္မွ သိတယ္ ဘာျဖစ္လို႕ လူၾကားထဲ ထိုင္ခိုင္းသလဲ ဆုိတာကိုေလ။
ဟာ..ေရေရလည္လည္ခံရတယ္ သိလား။ တခ်ိန္လံုး ကားတန္းေတြကို ကိုင္ထားၿပီး ျပဳတ္က်မသြားေအာင္ မနည္းၾကီး သတိထားရတာ။ ဘုရားတၿပီး ေနရာေျပာင္းခ်င္လိုက္တာ၊ သစ္ခက္ေတြကလည္း ရိုက္မိတယ္၊ လူကလည္း ျပဳတ္မက်ေအာင္ ေနရတယ္ တကယ္ပဲ။
အဲဒီမွာ တေနရာ ေရာက္ေတာ႕ကားေပၚက လူေတြဆင္းဆင္းဆိုတာနဲ႕ ဆင္းရတယ္။ ေန႕လည္စာ စားၾကတာ။ က်မ လည္းပါလာတဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔ေလာဝ္ ဝက္အူေခ်ာင္း၊ငရုပ္သီးေထာင္းနဲ႕ ေန႕လည္စာစားျဖစ္တယ္။ကားသမားလည္း ဆီျဖည့္တယ္။ အဲဒီကားရပ္တဲ႕ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ေခါင္တဲ့ရြာကေလး ။ေနကေတာ္ေတာ္ပူျပင္းတာဘဲ။အပူဒဏ္ကိုခံစားရေတာ႕ တကယ္ပဲ အျမဲတမ္းေအးျမေနတဲ့ လိုင္စင္ေျမကိုလြမ္းမိျပန္တယ္။ လြမ္းေတာ႕လည္း ကိုယ္႕အျဖစ္အပ်က္ကိုယ္ သတိျပန္ရလာတယ္။
ဒီခရီးကေတာ႕စိတ္လႈပ္ရွားဖို႕လည္း ေကာင္းတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕တခုလို႕လည္း ေျပာလို႕ရတယ္။ ေရွ႕ဆက္ဘာေတြ ျဖစ္ဦးမလဲ ဆိုတာလည္း မသိဘူး။
မွန္းလို႕လည္း မရႏိုင္ဘူးေလ။
က်မ ဘ၀မွာ ငယ္တုန္းကေတာ႕ ဂီတသမား ျဖစ္ခ်င္ခဲ႕တာပဲ။ ၈၈ အေရးအခင္းက က်မကို က်မဘ၀ကို ေျပာင္းသြားေစခဲ႕တယ္။ က်မ ျမန္မာျပည္အတြက္ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ေတာထဲကို လာခဲ႕တယ္။ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ဖို႕ပါ။ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ အားလံုးကို စြန္႕ၿပီး ထြက္ခဲ႕တာေနာ္။
ဒါေပမဲ႕ က်မ ေတာ္လွန္္ေရး ရဲေမ ဘ၀က တိုတုိေလး။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ ရဲေမ ဘ၀မွာ က်မ ေပ်ာ္ခဲ႕တယ္။ အေနဆင္းရဲ အစားအေသာက္စ ဆင္းရဲေပမဲ႕ က်မ ေက်နပ္ခဲ႕တယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်မတို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႕စြတ္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီးခံခဲ႕ရတယ္၊ လူမဆန္တဲ႕ နည္းလမ္းေတြနဲ႕ ႏွိပ္စက္ခံခဲ႕ရတယ္။ လွ်ပ္စစ္ေရွာ႕ရိုက္တဲ႕ ဒဏ္ေတြေၾကာင္႕ က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ႕တာေတြလည္း ရွိတယ္။
က်မ အခံစားရဆံုးကေတာ႕ ႏိုင္ငံေရး သိကၡာ က်ခံရတာပဲ၊ သမုိင္းဖ်က္ခံရတယ္။ အဲဒါကိုေတာ႕ က်မ တေန႕ သမိုင္းမွန္ ေပၚေအာင္၊ အျဖစ္အပ်က္ မွန္ေပၚေအာင္လုပ္ရမယ္။ ဘယ္ေတာ႕လဲ ဘယ္အခ်ိန္လဲ ဆိုတာ က်မ မသိဘူး။ ၿပီးေတာ႕ မိခ်ိဳ၊ က်မ သူငယ္ခ်င္း ခင္ခ်ိဳဦး၊ ၿပီးေတာ႕ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္…ၿပီးေတာ႕ အသတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြ သူတုိ႕အတြက္ က်မတို႕သမိုင္းမွန္ေပၚေအာင္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြ ေပၚေအာင္လုပ္ရဦးမယ္။ လုပ္ေပးခြင္႔ရေအာင္လည္း က်မ ၾကိဳးစားမယ္။
မလြယ္ကူဘူး ခက္မယ္မွန္းသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်မ ၾကိဳးစားမယ္။ အဲဒီစိတ္နဲ႕ က်မ ခရီးဆက္မယ္ေပါ႕။
အဲဒီေနရာေလးမွာ တနာရီေလာက္ ေျခလက္ဆန္႕ျပီးေတာ့ အားလံုးကားေပၚျပန္တက္ ခရီးဆက္ၾကရတယ္။
အဲဒီလို သြားရင္းနဲ႕ တေနရာေရာက္ေတာ႕ ေရေခ်ာင္းေလး တခု ရွိတယ္။ ေရေခ်ာင္းေလးကို ေတြ႕ေတာ႕က်မက ေပ်ာ္သြားတယ္။ က်မက ေရေခ်ာင္းကိုသိပ္သေဘာက်တာ။
ေရေခ်ာင္းကိုေရာက္ေတာ႕ ကားကို ရပ္ရတယ္၊ ဘာျဖစ္လိုလဲဆိုေတာ႕ တံတား မရွိဘူး တံတား မရွိေတာ႕ လူေတြ အကုန္ဆင္းၿပီး ေရေခ်ာင္းကို လူေတြကျဖတ္။ ေရေခ်ာင္းကလည္း ေရက ဒူးဆစ္ကေန ေပါင္ေလာက္ထိ ရွိတယ္။ လူေတြ အကုန္လံုးေရစိုၾကတာေပါ႕။
၀က္ေတြက ကားထဲမွာ ၀က္ေတြနဲ႕ ကားနဲ႕က တအိအိနဲ႕ ေရေခ်ာင္းကို ျဖတ္ၾကတယ္။
အဲဒီမွာ သူတုိ႕က တံတားလည္း မလုပ္ဘူးကြာ၊ လုပ္ၾကပါလား ဒီေရေခ်ာင္းမွာ တံတားေလးတခုခုေတာ႕ ရြာသားေတြ ျဖတ္ေနတာပဲ လိုေနတာပဲ၊ဒါေပမဲ႕ ဘယ္သူကမွ မလုပ္ဘူး။ သြားလို႕ရရင္ ၿပိးတာပဲ ငါ ေက်ာ္သြားၿပီးရင္ ၿပီးတာပဲ ဆုိၿပီး သေဘာထားေနၾကလား မသိဘူး။ ဘာမွ မလုပ္ထားဘူး။
အဲဒါနဲ႕ ဟိုဘက္ကို ေရာက္သြားေရာ။ အဲဒါနဲ႕ ဆက္သြား၇င္ တေနရာေရာက္ေတာ႕ ကားသမားက ေျပာတယ္။ ေရွ႕မွာ စစ္တဲ႕ ေနရာရွိတယ္တဲ႕။ ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူ ဆင္းမလဲ လို႕ေမးတယ္။စစ္တဲ႕ ေနရာဆိုတာနဲ႕ က်မလည္း ဟာ ျပႆနာပဲ ဆိုၿပီးျဖစ္သြားတယ္။ စစ္တဲ႕ ေနရာဆိုတာနဲ႕ ဆင္းကို ဆင္းမယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ က်မ တကယ္ကို အစစ္ကို မခံႏိုင္ေတာ႕တာ။ အဲဒါနဲ႕ ဆင္းလိုက္ေရာ။ က်မလိုပဲ ဆင္းတဲ႕သူလည္း နည္းနည္းရွိတယ္။အမ်ားစုကေတာ႕ကားနဲ႕ ဆက္လိုက္ၾကတယ္၊ အနည္းစုကပဲ ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။
အဲဒီ ဆင္းလိုက္တဲ႕ လူေတြနဲ႕ ေတာင္ေတြကို တက္ရတယ္။ လူကလည္း ပင္ပန္းေနၿပီ။ ညလည္း ညေရာက္လာၿပီ ေတာင္ေတြကိုတက္ …တက္..တက္ၿပီးေတာ႕ ေနာက္ ျပန္ဆင္းျပန္ဆင္း နဲ႕ ၃ နာရီေလာက္ေတာင္အတက္အဆင္းလုပ္ရတယ္။ ည ေမွာင္လာေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ ဒီအတိုင္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ မီးမသံုးၾကဘူး ။က်မက ေတာထဲကထြက္ခဲ့သူဆိုေတာ့ အေလ့အက်င့္ရွိေနလို႕ အပင္ပန္းခံႏိုင္တယ္လို႕ ေျပာရမွာပဲ။
ေတာထဲကေန တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္သြားေနရင္းနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ အတူ ေလွ်ာက္ေနၾကသူေတြအေၾကာင္း မဆီမဆိုင္စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ္႕လိုပဲ အစစ္ေဆးမခံႏိုင္လို႕ ဆင္းလမ္းေလွ်ာက္တဲ႕သူေတြကိုး သူ
တို႕ကေရာဘာအတြက္နဲ႕စစ္ေဆးမႈ႕ေတြေရွာင္တာလည္းေပါ့ ။ဘယ္သူေတြလည္းေပါ့ ။ ရာဇဝတ္သားေတြလားေပါ့။ က်မေျခေထာက္မွာ ဓါးေျမာွင္ ၂ ခု ကပ္ခ်ည္ထားတယ္။ တခုကပီထြန္းေပးထားတာ swiss made . တခုကတရုပ္မွာက်မဝယ္ထားတာ။ တခုခုဆို က်မအတြက္ အသံုး၀င္မယ္ အကူအညီျဖစ္မယ္ေပါ႕။
ညခရီး နားလိုက္တက္လိုက္နဲ႕ က်မ အေနာက္ပိုင္းနားကလိုက္တယ္။ေနာက္ အဆင္းလမ္းေတြၾကီးျဖစ္လာေတာ့ က်မ အေရွ႕ဆံုးကခ်ီတက္ေတာ့တာဘဲ။ သူတို႕ေတြေျပာျပီးရီၾကတယ္။ သူတို႕ေျပာတဲ့ရွမ္းစကားေတြက က်မတို႕ က်ဳိင္းတံု ဘက္ကရွမ္းစကားနဲ႕အေတာ္ တူေနတာဆိုေတာ့ နားလည္တယ္။
အဲဒါနဲ႕ ရြာတရြာကိုေရာက္တယ္။ ရြာလို႕ ေတာင္ ေျပာလို႕မရဘူး အိမ္ေျခေလး သံုးေလးငါးလံုးေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီ ရြာေလးကို ျဖတ္ၿပီး အလြန္မွာ ကားက ျပန္ေစာင္႕ေပးထားတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ကားေပၚ ျပန္တက္ေပါ႕။ အဲဒီကေန ကားက အိပဲ႕ အိပဲ႕နဲ႕သြားျပန္ေရာ။ တေနရာေရာက္ေတာ႕ ကားရပ္ျပန္တယ္။
ဆင္းဆင္း ဆိုတာနဲ႕ဆင္းရျပန္ေရာ..ၿပီးေတာ႕မွ ဒါ လမ္းဆံုးပဲတဲ႕ ကားက ဆက္ကိုသြားလို႕မရေတာ႕ဘူးတဲ႕။ အဲဒါမွ ျပႆနာပဲ။ ေမွာင္ေနတုန္းပဲ။
အခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၂ နာရီ ခြဲ ေနျပီ။ ရြာအမည္က ခ်ိန္းကုတ္ ( Chian Kok )တဲ့။ ေနစရာအိမ္ကို ေလာဝ္ပုလိပ္ မိန္းမရွာေပးတယ္။ ပစၥည္းေတြခ်ျပီး ေရခ်ဳိးဖို႕ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ကားရပ္တဲ့ေနရာ ကေနလမ္းအတိုင္း မီတာ၇ဝဝ ေလာက္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ နာမည္ေက်ာ္ က်မတို႕ရဲ႕ မဲေခါင္ျမစ္ကိုေတြ႕ရတယ္ ။
သိတယ္ မဟုတ္လား က်မ ေရခ်ိဳးခ်င္လာတယ္။ တေနကုန္လံုး ပင္ပန္းေနေတာ႕ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရခ်ိဳးလိုက္ခ်င္တယ္။ ခက္တာက က်မကေရမကူးတတ္ဘူး။ သူမ်ားေတြလိုဇြတ္ရြတ္မဆင္းရဲဘူးေလ ။ ေရစီးလဲၾကမ္းေသးတယ္ဆိုေတာ့ ။
အပိုင္း(၂၃)
အခ်ိန္ကလည္း ၂နာရီ၊ လူတကိုယ္လံုးလည္း ဖုန္ေတြနဲ႕ ပင္ပန္းလည္း ပင္ပန္းေနၿပီ အဲလို ဆိုေတာ႕ ေရက ခ်ိဳးခ်င္ေနၿပီ။ အဲဒါနဲ႕ ငါေရခ်ိဳးခ်င္တယ္ ဆိုေတာ႕ ေရစီးကလည္း ၾကမ္းတယ္၊ က်မက ေရမကူးတတ္ဘူး ဆိုေတာ႕ ျမစ္ေဘးနားမွာပဲ ပံုးေလးနဲ႕ ေရခပ္ၿပီး ပံုးထဲက ေရကို ခပ္ခပ္ၿပီးေတာ႕ ေလာင္းခ်ိဳးတယ္။ ျမင္လည္း မျမင္ရဘူး။
ေရလည္း ခ်ိဳးၿပီးေရာ မိုးလည္း လင္းခ်င္ေနၿပီ။အဲဒီက ရြာတရြာမွာပဲ ခဏ တည္းလိုက္ၾကတယ္။ အိမ္ကေလးရဲ႕ အဖီေလးထဲမွာပဲ အိပ္လိုက္ၾကတယ္။
မိုးလင္းခါနီးမွာမွ အိပ္ယာဝင္ၾကေတာ့ မနက္ ၁၀ နာရီ ေလာက္မွာ က်မ အိပ္ရာႏိုးတယ္။ ႏိုးလိုက္ေတာ႕လည္း ေရျပန္သြားခ်ိဳးတယ္၊ အိပ္ရာထ ေရမခ်ိဳးရရင္လည္း မေနႏိုင္ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ႕မွ ေ၇ကို ၾကည္႔လုိက္တယ္ အား လားလား ေရက ေတာ္ေတာ္ေနာက္တာ ညတုန္းကေတာ႕ ေမွာင္ေနလို႕ မျမင္ဘူး။ ဟာ ျပႆနာပဲ ငါကေတာ႕ ဒီေရကို ခ်ိဳးခဲ႕လိုက္ၿပီ ဆုိၿပီးေတာ႕ တကယ္ကို စိတ္မသန္႕ေတာ႕တာ။
ေရကလည္း အနံ႕လည္း ရွိတယ္။ ဘာအနံ႕လည္း မသိဘူး ေတာ္ေတာ္ေနာက္္ၿပီး ရြံ႕ေရေတြလို ျဖစ္ေနတာၿပီးေတာ႕ ကိုယ္ခ်ိဳးခဲ႕တဲ႕ ေနရာကလည္း တကယ္ကို စိတ္မသက္သာစရာၾကီး၊ အဲဒါနဲ႕ ေရသန္႕မဲ႕ ေနရာေလးကို မနည္းရွာၿပီး ေက်ာက္တံုးေလး ၾကားကေန ခပ္ခ်ိဳးခဲ႕တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ လမ္းျပ ၂ဦးကေတာ့ ရြာထဲမွာေရွ႕ခရီးစဥ္အတြက္ သြားစံုစမ္းေနၾကတယ္။ မၾကာပါဘူး ႏွစ္ေယာက္သား အေျပးအလႊားျပန္လာၾကျပီးသဗၼာန္ေရာက္ေနျပီ ။ခရီးဆက္ထြက္ၾကမယ္ဆိုတာနဲ႕ က်မလည္း ေက်ာပိုးအိတ္ဆြဲၿပီး မဲေခါင္ျမစ္ဘက္ကို ေျပးဆင္းလာခဲ႕တယ္။
ေျပးဆင္းလာၿပီး ကိုယ္စီးရမဲ႕ သဗၼာန္ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႕လည္း ဟာ…လာျပန္ပါျပီ ေနာက္တေခါက္ .. တိရိစာၦန္တင္တဲ့ သဗၼာန္တစင္းပဲ။ ႏြားနဲ႕ဝက္ေတြအျပည့္တင္ထားပါတယ္။ ဟာ ငါ တလမ္းလံုး တိရိစၦာန္အနံ႕ေတြ နံၿပီးေတာ႕ လာတာ ခုလည္း ၾကည္႔ပါဦး ဒါၾကီးနဲ႕ သြားရဦးမယ္ေပါ႕။ စိတ္ညစ္သြားတယ္။
ခရီးသည္ဆိုလို႕ က်မနဲ႕ လမ္းျပ ၂ ဦးနဲ႕ဘဲရွိတယ္။ ၀က္ေတြနဲ႕ ႏြားေတြနဲ႕ ၾကားမွာ အိပ္ဖို႕ ေနရာလည္း မရွိဘူး၊ လူလည္းမပါဘူး တကယ္ကို ကုန္ကူးတဲ႕ သဗၼာမန္ပဲ။ က်န္တာေတြက သဗၼာန္အလုပ္သမားေတြပါတယ္။ သူတို႕ကို တခ်က္လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႕လည္း အသြင္အျပင္ေတြက ေၾကာက္စရာေတြ။ ၾကမ္တမ္းတဲ့ဘဝေတြနဲ႕ၾကီးျပင္းခဲ့လို႕နဲဲ႕တူပါတယ္။ သူတို႕ကလည္း က်မကို လွမ္္းၾကည္႔ၾကတယ္၊ ဒီက ေဒသခံနဲ႕ မတူဘူးဆိုတာလည္း သူတို႕ သတိထားမိပံုရတယ္။
သူတို႕က ၾကည္႔လာေတာ႕လည္း ေၾကာက္တယ္၊ ဒါေပမဲ႕ ဒီေလွၾကီၚကိုမွ မစီးရင္လည္း မျဖစ္ေတာ႕ဘူး၊ မထူးပါဘူးေလ ငါ႕ဘ၀ကလည္း ဆိုၿပီး ဒီေလွနဲ႕ပဲ သြားေတာ႕မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ႕တယ္။ေရကလည္း မကူးတတ္ေတာ႕ ပလပ္စတစ္ေရဗူးးေတြလည္း လမ္းျပက က်မအတြက္ ယူလာေပးတယ္၊ အဲဒီေရဗူးေတြလည္းပါတယ္။
အဲဒီရြာကေလးကေန နည္းနည္းေလး ထြက္လိုက္တာနဲ႕ ဟာ…ဘယ္လိုေျပာမလဲ လွလိုက္တာ မဲေခါင္ျမစ္ေလ …။ ျမစ္ေၾကာင္းက သာယာလိုက္တာ။ အရမ္းကို လွတယ္၊ သာယ ာတာလည္း မေျပာနဲ႕ေတာ႕ ဘယ္လို ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။
က်မမွာ ကင္မရာလည္း မရွိဘူး၊ ဒီတိရိစၦာန္ေတြ ႏြားေတြၾကားေနၿပီးေတာ႕ေလ ထိုင္ၿပီး ျမစ္ေၾကာင္းကို တစိမ္႔စိမ္႕ၾကည္႔ၿပီး လိုက္လာခဲ႕တာ။
ေနာက္ေတာ႕ဟိုၾကည္႔ဒီၾကည္႕ရင္းနဲ႕ ၂ နာရီေလာက္ခရီး ဆက္ေတာ့ ထမင္းစားဖို႕ လာေခၚတယ္။ ေကာက္ညွင္း၊ ငရုပ္သီးေထာင္း နဲ႕ငါးကင္ေပါ႕။ ဟာ ငါးကင္ကလည္း သိပ္ေကာင္းတယ္။ က်မတသက္မေမ့ႏိုင္ဘူး။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ မို႕လား၊ မနက္ကတည္းက ဘာမွမစားရေသးလို႕လားမသိဘူး။ အရမ္းေကာင္းတယ္။
စားျပီးေတာ့မွ သဗၼာန္သမားေတြနဲ႕ရင္းႏွီးမႈ႕ရလာေတာ့ သဗၼာန္အေရွ႕ဘက္မွာထြက္ထိုင္ျဖစ္ျပီး သဘာဝအလွေတြ ခံစားရင္း လိုက္လာတာ လက္ရွိ ဘ၀နဲ႕ အေျခအေနကိုေတာင္ ေမ႕သြားတယ္၊ တကယ္ကို ေမ႕သြားခဲ႕တာ။
တကယ္ေတာ႕ က်မ ဘ၀က ေမ႕လုိ႕ရတဲ႕ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ က်မ KIAကေန ထြက္မလာခင္တုန္းကလည္း သစၥာဆိုခဲ႕တာေတြ ရွိတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ကတိေပးထားခဲ႕တာေတြ ရွိတယ္။ အသတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ သူေတြအတြက္ မေသပဲ က်န္ခဲ႕တဲ႕ သူေတြက ျဖစ္ရပ္မွန္ေပၚဖို႕ တာ၀န္ယူရမွာပဲ။
က်မအေနနဲ႕ ခုလို အဆင့္ဆင့္လြတ္ေျမာက္လာျပီး ခုမဲေခါင္ျမစ္တေလွ်ာက္ခရီးဆက္ေနတယ္ဆိုေပမဲ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ ကတိအတြက္ေရာ သစၥာအတြက္ေရာ က်မ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူးေလ။
ၾကည္႔ရင္းရင္းနဲ႕ ျမစ္ေရက ေရးစီးၾကမ္းလာတယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာေတာ႕ ျမစ္က က်ဥ္းေျမာင္းျပီး ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္တုန္းေတြမ်ားတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကားမွာ ေကြ႕၀ွက္ၿပီး သြားေနလိုက္တာ ေလွေမာင္းတဲ႕ သူေတြ ေတာ္လိုက္တာလို႕ စိတ္ထဲကေန ခ်ီးက်ဴးေနမိတယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈက ျမစ္ထဲမွာ လံုျခံဳေစတယ္ေလ။ ျမစ္ကလည္း အခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာျမစ္က်ယ္ၿပီး ေရစီး ျငင္သာလိုက္တာ ဂီတသံေလး က်ေနတာပဲ။
က်မကျမိဳ႕ျပ လူေနထူထပ္တဲ့ေနရာထက္ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ေတာေတာင္သဘာဝကိုပိုႏွစ္သက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႕ည ၈ နာရီေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ။က်ိန္းေလာဆိုတဲ့ရြာေလးကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ တညအိပ္စခန္းခ်ရတာေပါ့.။ ေဒသခံလူေတြသိပ္ရိုးသားၾကတာဘဲ။ က်မတို႕ကို တည္းခိုခြင့္ေပးျပီးရွိတာေလးေတြ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းၾကတယ္။ က်မသတိထားမိတယ္။ ေလာဝ္ မွာက်မျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ေတာက္ေလွ်ာက္ ထမင္းထက္ ေကာက္ညွင္းခ်က္စားၾကတာမ်ားတယ္။ ေကာက္ညွင္းနဲ႕ေလဝ္ ဝက္အူေခ်ာင္းနဲ႕ငရုပ္သီးေထာင္းနဲ႕ ကအရမ္းလိုက္ဘက္ညီတယ္။
၂ဝ. ၄ . ၁၉၉၃ ( အဂၤါေန႕) မနက္ေစာေစာက်ိန္းေလာမွ က်မတို႕ဆက္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ မဲေခါင္ျမစ္တေလွ်ာက္သဘာဝရဲ႕သာယာမႈ႕ေတြကိုေငးေမာေနရင္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြ စဥ္းစားၾကည့္ရင္း မယံုၾကည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘဝမွာတခါမွ စိတ္ကူးထဲမထဲ့ခဲ့တာေတြ ၾကံဖန္ျဖစ္ခဲ့တာေတြ..။ မဲေခါင္ျမစ္တေလွ်ာက္ ရႈခင္းေတြတအားလွတာဘဲ ။ သမၺာန္ သမားတေယာက္ က်မနားလာထိုင္ျပီး စကားေျပာတယ္ ။
သူကလည္း ရွမ္းစကားေျပာေပမဲ့ ေလယူေလသိမ္းကြာေတာ့ ေဒသခံမဟုတ္မွန္းသိတယ္ေလ။ က်မနဲ႕ သူနဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ က်မက က်မ အေၾကာင္း သူ႕ကို ေျပာျပတယ္။ သူကလည္း သူ႕ျဖစ္စဥ္ေတြကို ေျပာျပတယ္။
သူက ကေမာၻဒီးယားကျဖစ္ေနတယ္ ။ သူကလည္း သူ႕ဘ၀မွာ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္မႈေတြကေန လြတ္ေျမာက္လာၾကတာျခင္း တူတယ္။ က်မနဲ႕ သူနဲ႕ အေျခအေနျခင္း ေတာ့ကြာျခားတာေပါ့ေလ ။ သူကလည္း သူ႕ဘ၀ကို သူ ျပန္တည္ေဆာက္ေနခဲ႕ခ်ိန္ပဲ။
လမ္းတဝက္မွာ သမၺာန္ဆိုက္ျပီးခဏနားၾကတယ္။ မဲေခါင္ ျမစ္ေရက ေနာက္ေပမဲ့ အဲ့ဒီေခ်ာင္းေရက ၾကည္လင္ေနေရာ။ ျမစ္၂ ခု ဆံုတဲ့ေနရာမွာနားၾကတယ္။
အဲဒီမွာ သမၺာန္သမားေတြကေတာ့ အက်ီာၤေတြ ခၽြတ္ၿပီး ေရထဲကို ဒိုင္ဗင္ထိုးၿပီး ခ်ိဳးၾကတယ္။
က်မလည္း ေရခ်ိဳးခ်င္လိုက္တာ။ ေရမကူးတတ္ဘူးေလ။ ၾကည္႔ေတာ႕လည္း ေရက ေတာ္ေတာ္ နက္တယ္။
ေနာက္မွ လမ္းျပနဲ႕က်မ ေခ်ာင္းေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ၾကည့္မွာ တေနရာမွာေက်ာက္ဖ်ာ အစြန္းတခုေတြ႕မွ က်မအတြက ္ေရခ်ဳိးဖို႕ေနရာကို ေတြ႕လိုက္တာပဲ။ ေပ်ာ္သြားတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ေရခ်ိဳးခဲ႕တယ္။
ေနာက္က်မတို႕ ခရီးဆက္ၾကေတာ႕ ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ဘက္ကို ေရာက္တယ္။ သိလား တခ်ဳိ႕ေနရာ ျမစ္ရဲ႕တဘက္တခ်က္မွာ တဲတလံုးစ ႏွစ္လံုးစေတြ႔တာေပါ့ေနာ္။ ဟိုဘက္က ျမန္မာျပည္ ဒီဘက္ကေလာဝ္ ေပါ့ေလ။ ျမန္မာျပည္ဘက္ အဲ့ဒီအခ်ိန္က အဲ့ဒီ ရွမ္းရြာေတြဘက္မွာ ဘုန္းၾကီးတပါးနာမည္ၾကီးေနတယ္ .။ ေစဝ္ဝန္းစြန္႕ ဆိုလားဘဲ ..အဲ့ဒီဘက္ပိုင္းက လူေတြ
ေတာ္ေတာ္သြားဖူးၾကတယ္လို႕ သမၺာန္သမားကရွင္းျပေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ညေနပိုင္း ၆ နာရီ ေလာက္မွာဒီေလာဝ္ ဘက္က မုမ္းမမ္း(Muangmom)ဆိုတဲ့ရြာကို ေရာက္တယ္ ။ ဒါက်မရဲ႕ ေလာဝ္ ခရီးဆံုးတဲ့ ရြာေလးပါဘဲ ။ဒါပါဘဲ ။နာမည္ေက်ာ္ ေရႊၾတိဂံ နယ္ေျမ ။ ျမန္မာ ယိုးဒယား ေလာဝ္ ၃ ႏိုင္ငံ မဲေခါင္ျမစ္မွာ ဆံုတဲ့ေနရာေပါ့ ။ သိပ္ကို လွပါတယ္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီ မဲေခါင္ျမစ္ကို ျဖတ္သန္းခြင္႔ရခဲ႕တဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳကို အရမ္းေက်နပ္တယ္။ ဒီလိုေလး သြားႏိုင္ဖို႕ ဆိုတာ လြယ္မွ မလြယ္ေတာ႕တာေနာ္။ ဘ၀မွာ ထပ္မေတြ႕ရေတာ႕တဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳပဲ။
ေနာက္ အဲဒီမွာ က်မ ေရာက္ေနတဲ့ ေလာဝ္ရြာ မုမ္းမမ္း(Muangmom) ရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ မုမ္းလင္း(Monglin) ရြာေလးေပါ့ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အလံလႊင့္ထူထားတာျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲ ခံစားခ်က္တခုျဖစ္တာအမွန္ဘဲ ။ ဒါ…ငါတုိ႕ တိုင္းျပည္ေပါ႕။ အဲဒီအလံကို ၾကည္႔ၿပီးေတာ႕လည္း ငိုခ်င္သလိုလုိနဲ႕ တခုခုကို နင္႔နင္႕သည္းသည္း ခံစားရတာပဲ။ ဘာမွန္းေတာ့လဲ မေဖၚျပႏိုင္ဘူး။
ေလာဝ္ကလမ္းျပအမ်ဳိးသမီးရယ္ ၊ တရုပ္ကလမ္းျပ စိုင္းခမ္းပန္းရယ္ ၊ က်မ ရယ္ ေလာဝ္ပိုင္ မုမ္းမမ္းရြာေလးမွာေန ဖို႕အိမ္ သမၺာန္သမားကရွာေပးတယ္။က်မတို႕ သမၺာန္ဆိုက္တဲ့ေနရာက မနက္ဆိုေစ်း ေပ့ါေနာ္။ ဒါနဲ႕ အဲ့ဒီည ရြာခံအိမ္တအိမ္မွာတည္းခိုခဲ့ၾကရတယ္။ ေနာက္ က်မ ဟိုဘက္ကို ကူးဖို႕ စဥ္းစားၾကတယ္။
ေနာက္တေန႕ မနက္မိုးလင္းက်မတို႕ေစ်းဘက္ေလွ်ာက္လာၾကေတာ့ ျမန္မာကမ္းဘက္က ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ ေလာဝ္ဘက္မွာေစ်းလာဝယ္ၾကတာေတြ႕တယ္။ က်မနဲ႕စိုင္းခမ္းပန္း နဲ႕ ေမာ္ေတာ္တစင္းငွားျပီး ယိုးဒယား ႏိုင္ငံ ခ်ိန္းဆိုင္(Chiang Sane)ကိုသြားၾကတယ္။ခ်ိန္းဆိုင္ ရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေလာဝ္ ရြာေပါ့ ။ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ အမ်ားအျပားကိုေတြ႕ရတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္မွာParadise Resort ေတာင္မရွိေသးပါဘူး။
ဆိုေတာ့ က်မ ခ်ိန္းမိုင္ မွာက်မကိုေစာင့္ေနတဲ့ ပီစိုင္းထြန္းဆီ ဆက္သြယ္ေတာ့ က်မကို အကိုက ဘယ္ေရာက္ေနလဲတဲ႕။ က်မက ေရႊၾတိဂံ နယ္ေျမမွာ ဆိုေတာ႕ အကိုက အံ႕ၾသသြားတယ္။ ၿပီးေတာ႕ သူက ေျပာတယ္။ ယိုးဒယား ႏိုင္ငံ မယ္ဆိုင္ျမိဳ႕ မွာေစာင့္ေနဖို႕ ေျပာတယ္။ မယ္ဆိုင္မွာ က်မတို႕ အမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္ေလ၊ အကိုကေတာ႕ ခ်င္းမိုင္မွာပဲ။
တကယ္ေတာ႕ ခ်ိန္းဆိုင္ကေန က်မက တာခ်ီလိတ္ကို သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအေျခအေနတုန္းက ယိုးဒယားပလိတ္ေတြက တအားစစ္တယ္။ ဟိုဘက္က ျမန္မာဘက္ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႕လည္း ျမန္မာ စစ္သားေတြက စစ္တယ္။ သိတယ္အတိုင္းပဲ က်မက အစစ္ေဆးကုိ မခံႏိုင္ေတာ႔တာေလ။
အဲဒီမွာ တခါ ဆံုးျဖတ္ရျပန္ၿပီ လမ္းျပ စိုင္းခမ္းပမ္းကို ေျပာလိုက္တယ္ ငါ႕ကို ေလာ၀္င္နာမည္တခုေပးပါ။ ဒီျမန္မာဂိတ္ဘက္ေန ျဖတ္မယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီျမန္မာရြာကေန တာခ်ီလိတ္ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာသြားရမလဲ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ငွားၿပီး သြားမယ္ရင္ နာရီ၀က္ပဲတဲ႕။ အဲဒါနဲ႕ က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ အဲဒီလမ္းကပဲ ျဖတ္ေတာ႕မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
အဲဒီမွာ တခုေျပာခ်င္တယ္၊ တကယ္ေတာ႕ က်မမွာ ယူနီေဖာင္းတစံုကို ထည္႔ၿပီး ယူလာခဲ႕တယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္ရဲ႕ ယူနီေဖာင္း အဲဒါေလးကိုသိမ္းထားတာ။ အဲဒါကို ယူလာခဲ႕တယ္။ ဒီေရာက္ေတာ႕ ျမန္မာဂိတ္ကေန ျဖတ္ရမယ္ဆိုေတာ႕ ဒါေလးကို ဆက္သယ္သြားဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး လို႕ စဥ္းစားၿပီး ထားခဲ႕ရတယ္။အဲလို ထားခဲ႕ရတာကို ေတြးမိရင္ စိတ္မေကာင္းဘူး။
အဲဒီမွာ စိုင္းခမ္းပန္းက ေလာ၀္နာမည္တခု ေပးတယ္၊ ေလာ၀္အ၀တ္အစားေတြ ၀ယ္၀တ္တယ္။ ဒါနဲ႕ က်မက စုိင္းခမ္းပန္း ငါ ေလာ၀္နဲ႕ တူလား ဆိုေတာ႕ သူက ေသခ်ာၾကည္႔ၿပီး ေျပာတယ္၊ အ၀တ္အစားကေတာ႕ တူတယ္တဲ႕ ရုပ္ကေတာ႕ မတူဘူးတဲ႕။ ကဲ…။
မတတ္ႏိုင္ဘူး မတူလည္း ငါကေတာ႕ ၀င္သြားေတာ႕မွာပဲလို႕ ဒါေပမဲ႕ ငါကေတာ႕ စကားတခြန္းမေျပာဘူးေနာ္လို႕ စိုင္းခမ္းပန္းကပဲ အားလံုး ေျပာရမယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ စကားတခြန္းမွ မေျပာဘဲ ဂိတ္ကို ျဖတ္မယ္ေပါ႕။
အဲဒါတဲ႕ ေလွေလးနဲ႕ ဟိုဘက္ကမ္းကို ကူးၾကၿပီးေတာ႕ ဂိတ္ကို ျဖတ္ဖို႕ ဂိတ္ရွိတဲ႕ ေနရာကနည္းနည္းျမင္႔တယ္ ေျမၾကီးေလွကားအထစ္ထစ္ေလးေတြကေန တက္သြားတယ္။ အလံေတြကလည္း တထူထူနဲ႕ေပါ႕။ အဲဒါနဲ႕ ေလာ၀္၀တ္စံု၀တ္ၿပီး စစ္သားေတြၾကားထဲမွာ ဂိတ္ျဖတ္ဖို႕ လုပ္ရတယ္။ စိုင္းခမ္းပန္းက မယ္ဆိုင္ကိုသြားမယ္ေပါ႕။ စိုင္းခမ္းပန္းကလည္း ဗမာစကားမတတ္ေတာ႕ ရွမ္း ဆိုက္ကယ္သမားေတြကို ငွားသြားတယ္။ အဲဒီရွမ္းေတြက တာခ်ီလိတ္ရွမ္းေတြကမွ က်မတို႕ ရွမ္းေတြ၊ သူတုိ႕ ေျပာတာေတြ နားလည္တယ္၊ ဒါေပမဲ႕ တခြန္းမွ ၀င္မေျပာဘူး။
က်မက အသာပဲ ၾကည္႔ေနတယ္ စကားတခြန္းမွ မေျပာဘူး။ ဆိုက္ကယ္သမားေတြနဲ႕လည္း မေျပာဘူး ၊ အားလံုးကို စိုင္းခမ္းပန္းကပဲ ေျပာတယ္။
ဂိတ္ကို ျဖတ္ၾကေတာ႕ သူတုိ႕ကတဆင္႕ စစ္သားေတြကို စကားေျပာရတယ္။ နယ္ျဖတ္ခြင္႔အတြက္ေပါ႕။ ဒီတာခ်ီလိတ္ျမိဳ႕ကေလးကို ျဖတ္ခြင္႔ေပးပါေပါ႕။ အဲဒီမွာ ရံုးထဲကို ၀င္သြားၿပီး နယ္စပ္ျဖတ္ခြင္႔ တံဆိပ္ထုတာကိုေစာင္႕ယူခဲ႕ၾကတယ္။
အဲဒါနဲ႕ ဆိုက္ကယ္နဲ႕ တာခ်ိီလိတ္ကို ေရာက္တယ္၊ ေနာက္ ၂၂.၄.၁၉၉၃ မွာ က်မ မုမ္းမမ္း ကေန ထြက္ျပီး မယ္ဆိုင္ကို ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။ မယ္ဆိုင္မွာလည္း သိပ္ၾကာၾကာမေနေတာ႕ဘူး။ တရက္ေနျပီး ေနာက္တေန႕ ၂၃ ရက္ေန႕မွာ ပီစိုင္းထြန္း အၾကိဳလႊတ္လိုက္ တဲ့သူနဲ႕ ခ်ိန္းမိုင္ကိုေရာက္တယ္။
အဲဒီကေန ညမွာဘဲ ပီထြန္းနဲ႕ အတူ ခ်ိန္းမိုင္ေလဆိပ္မွ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ ကိုေရာက္တယ္။ က်မ ဘန္ေကာက္ျမီဳ႕မွာရွိေနစဥ္ အကိုေတာ္စပ္သူ ပီစိုင္းထြန္းအိမ္မွပဲေနခဲ႕တယ္။ ဘန္ေကာက္မွာတုန္းက ေခတ္ျပိဳင္ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ခဏခဏသြားခဲ႕တယ္။
ေနာက္ ဘန္ေကာက္က ABSDF ရံုးခန္းကို ေရာက္ခဲ႕ေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း …။
အပို္္င္း(၂၄)
က်မ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ႕ ABSDF ရံုးခန္းကို ေရာက္သြားတယ္။ သူတုိ႕ေတြကေတာ႕ စိုင္းထြန္းရဲ႕ ညီမေပါ႕ ဆိုၿပီးေတာ႕ ျပဴးၾကည္႔ေၾကာင္ၾကည္႔ေတာ႕ ၾကည္႔ၾကတာေပါ႕။ေနာက္ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ဆိုတာ ေရာက္လာတယ္ေပါ႕ ၊က်မလည္း ခပ္တည္တည္ပဲ။အဲဒါ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္တုိ႕ ရံုးေပါ႕။
အဲဒီတုန္းကေတာ႕ ေထာက္လွမ္းေရး ဘာညာဆိုတာေတြေတာ႕ မေျပာၾကေတာ႕ဘူး၊ ဒါေပမဲ႕ အဲဒီမွာ လွေ႒းရွိေနတယ္။ ဦးစီးလွေ႒းေပါ႕။ ဘန္ေကာက္ကရံုးမွာ က်မနဲ႕ သူနဲ႕ ေတြ႕တယ္။ သူက အသားမည္းမည္းနဲ႕ေပါ႕။ ထားလိုက္ေတာ႕ ။
ေနာက္ က်မ မိုးသီးတို႕ရဲ႕ ABSDF ရံုးဘက္ကိုလည္း ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း သူတုိ႕က ကြဲေနတာ။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီရံုးမွာ ဘယ္သူေတြ ရွိေနလဲဆိုတာေတာ႕က်မ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ႕ဘူး။
ABSDF ေတာင္ပိုင္းဗဟိုကိုမိုးသီးဇြန္ဘက္က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ကိုကိုဦး၊ ကိုဘတိုးတို႕သာပီစိုင္းထြန္းခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႕က်မထံလာေရာက္ေတြ႕ဆံုခြင္႔ရခဲ႕တာ။ သူတို႕က ကိုမိုးသီးဇြန္ေစလႊတ္ထားတဲ့ သိုက္ထြန္းဦးကို ေတာင္ပိုင္းျပန္လည္ေခၚယူလိုတဲ့အတြက္ က်မျဖတ္သန္းလာတဲ့လမ္းေၾကာင္းခရီးစဥ္ကိုသိခ်င္တယ္ေျပာလို႕ ႕က်မရဲ႕ဒီခရီးစဥ္ကို ကိုကိုဦး ကိုေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ အဲဒီတုန္းက်မ အျမဲတမ္းသြားျဖစ္တာက ေခတ္ျပိဳင္ဂ်ာနယ္တိုက္ပဲ။ ဦးတင္ေမာင္၀င္းတို႕၊ ေနာက္ ကိုေမာင္ေမာင္ထြန္းတို႕ ေမာင္ေအာင္တို႕နဲ႕လည္း ခင္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ခင္သြားတယ္။ က်မက ေမာင္ေမာင္ထြန္းနဲ႕ ပိုခင္သြားတယ္။ သူက ခင္ဖို႕ေကာင္းတယ္။ သူက လုပ္သားမ်ား ေကာလိပ္က။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကသူကလည္း ေတာင္ပိုင္းမွာ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ စြတ္စြဲၿပီး အဖမ္းခံထားရတဲ႕ ဆရာေန၀င္းေအာင္ကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ႕ အခ်ိန္ေပါ႕။
ဆရာေန၀င္းေအာင္တို႕ စိုးလင္းတုိ႕က အဲဒီအခ်ိန္ထိ အဖမ္းခံေနရတုန္းပဲတဲ႕ ေမာင္ေမာင္ထြန္းေျပာျပေတာ႕ ဟာကနဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ က်မက လြတ္ေျမာက္ေပမဲ႕ အဖမ္းခံထားရတဲ႕ သူေတြ ရွိေသးတယ္လို႕ ၾကားရတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ ဘာမွလည္း လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ အဲလို ဘာမွလည္း လုပ္မေပးႏိုင္ေလ ပိုၿပီး ခံစားရေလပဲ။
အဲဒီမွာ ပီထြန္းကလည္း ေျပာတယ္၊ မင္း သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ လုပ္ခ်င္သလား ဘာေတးလင္တာ သူေခၚေပးမယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ယင္ဒီးလည္း လာထားတာ သူတုိ႕ကိုလည္း ေခၚေပးမယ္ လုပ္မလားေပါ႕။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္အခ်ိန္ေပါ႕ေလ။ အဲဒီမွာ က်မ စဥ္းစားတယ္။
မလုပ္သင္႕ေသးဘူးလို႕ ထင္တယ္။ ဘာေၾကာင္႕လဲ ဆိုေတာ႕ က်မ ဒီမွာလုပ္ေနတုန္းမွာ ဟိုမွာ က်န္တဲ႕ သူေတြကလည္း က်န္ေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႕က်မမွာ အခ်က္အလက္ေတြ လိုတယ္၊ ဒီအတိုင္း ခံစားရတဲ႕အတိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာလို႕မရဘူး ဆိုတာ က်မ သိတယ္။ တခုခု က်မမွာ ရွိဖို႕လိုတယ္။ ဒီအတိုင္း ပါးစပ္ကေန ေလွ်ာက္ေျပာေနလို႕မရဘူး။ က်မ ေသခ်ာတဲ႕ အခ်က္အလက္ေတြ စုရဦးမယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ၅၅ ဦးထြက္ေျပးတဲ႕ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲကလည္း ျပည္တြင္းထဲမွာ လုပ္ၿပီးသြားၿပီ၊ဒါေပမဲ႕ လူေတြက အဲဒါကို လက္မခံဘူး၊ ေက်ာင္းသား ၅၅ ဦး ထြက္ေျပးလာတယ္ဆိုတာကို အစိုးရက အကြက္ဆင္တာလို႕ ထင္ၾကတယ္၊ ေက်ာင္းသားတပ္က ဒီလိုလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းသားတပ္က ဒီလိုလုပ္တယ္ဆိုတာကို လက္မခံႏိုင္ၾကဘူးေလ။
ၿပီးေတာ႕ က်မ ခံစားခ်က္ကလည္း ျပင္းထန္ေနတုန္းကို အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဒီကိစၥေတြကိုလည္း လံုး၀ ျပန္မေျပာခ်င္ဘူး၊ က်မ ခံစားခ်က္ကေလ တက္လိုက္က်လိုက္ျဖစ္ေနတာ၊ အခုလို ျပန္ေျပာတိုင္းလည္း ျပန္ခံစားရတယ္ဆိုေပမဲ႕ အဲဒီတုန္းကလိုိေတာ႕မဟုတ္ေတာ႕။ ေနာက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ေျပာခဲ႕တယ္။ အခ်ိန္ယူရမယ္ဆိုတာေလ ေသခ်ာေခါင္းေအးေအးနဲ႕ စဥ္းစား မိငယ္ဆိုတာေတြ က်မ နားေထာင္တယ္။ နားေထာင္ခဲ႕တယ္။
ပီးထြန္းလို႕ က်ေနာ္႕ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ ေျပာခဲ႕တယ္လို႕ အခ်ိန္ေလး တခုကို ေစာင္႕လို႕ ေျပာခဲ႕တယ္လို႕ အဲဒါကို က်ေနာ္ နားေထာင္မယ္လုိ႕ ပီထြန္းကို အဲလို ျပန္ေျပာခဲ႕တယ္။ပီထြန္းကလည္း ေအးတဲ႕။ ေစာင္႕တဲ႕။ ငါလည္း ေစာင္႕ေစခ်င္တယ္တဲ႕ မင္းကို အခ်ိန္တခု ေစာင္႕ပါတဲ႕ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္းမလုပ္ေစခ်င္ဘူးတဲ႕ ေနာက္ေတာ႕ မင္းဟာမင္း ဆံုးျဖတ္တဲ႕ ပီထြန္းကလည္း အဲလို ျပန္ေျပာတယ္။
အဲဒီတုန္းက ေခတျပိဳင္က ကိုတင္ေမာင္၀င္းကလည္း ရိုက္ထားခ်င္တယ္ဆိုတာကို ပီထြန္းက ကိုတင္ေမာင္၀င္းတဲ႕ ခဏေလာက္ေစာင္႔ပါတဲ႕။ က်ေနာ္႕ညီမ သူ႕ကို အခ်ိန္နည္းနည္းေပးလိုက္ပါတဲ႕။ပီထြန္းက အဲလုိ ေျပာေပးခဲ႕တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းဒီကိစၥကို က်မ ဘယ္သူကိုမွ မေျပာေတာ႕ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ တရက္မွေတာ႕ မေမ႕ဘူး။ မိခ်ိဳကိုလည္း အိပ္မက္မက္တယ္။ မိခ်ိဳက စကားမေျပာဘူး ငို ေနတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ေပါ႕ သူက စကားမေျပာဘဲနဲ႕ ၾကည္႔ေနတယ္။ အဲဒီ အိပ္မက္ကိုပဲ ခဏခဏ မက္ခဲ႕တယ္။ မက္ၿပီးရင္ ျပန္အိပ္လို႕မရေတာ႕ဘူး။ က်မက သူတုိ႕အတြက္ ဘာမွ လုပ္မေပးႏုိင္လို႕လား ေတာ႕ မသိဘူး။ ခဏ ခဏမက္တယ္။ ေမ႕လို႕လည္း မရဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေမာင္ေမာင္ထြန္းတို႕ကေတာ႕ ဆရာေန၀င္းေအာင္လြတ္ေျမာက္ေရးတို႕ ဘာတို႕လုပ္ၾကတာေတြ ရွိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မ ဘန္ေကာက္မွာပဲ ရွိေနေသးတယ္၊ က်မက ေအးေအးေဆးေဆးေနရပါတယ္။ တျခားေက်ာင္းသားေတြလိုေတာ႕ ေျပးေျပးလႊားလႊားမဟုတ္ဘူးေပါ႕။ တကယ္ေတာ႕ ABေက်ာင္းသားေတြက အရမ္း သနားဖို႕ေကာင္းတယ္ ထိုင္းမွာ ေနရတဲ႕ အေနအထားကေလ၊ ပလိတ္ေတြက ပိုက္ဆံလိုခ်င္ရင္ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားေတြကိုပဲ လာလာၿပီး ဖမ္းတာ။ ေက်ာင္းသားေတြက ေပးရတယ္၊ အဲဒါေတြ ဒုကၡအရမ္းေရာက္တာ။ AB ေက်ာင္းသားေတြ တကယ္ သနားဖို႕ေကာင္းတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းေတြကသာ မဟုတ္ၾကလို႕ ABက ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ဘ၀က သနားဖို႕ ေကာင္းတယ္။
ယိုးဒယားၾကြက္(ပလိတ္)ေတြက ေငြလိုတိုင္း လာလာဖမ္းၾကတယ္။ က်မမွာေတာ႕ အဲဒီလို ဒုကၡမရွိဘူး။ ပီထြန္းတို႕လည္းရွိတယ္။တျခား အမ်ိဳးေတြလည္း ရွိေတာ႕ ေအးေဆး ေနရပါတယ္။
အဲလိုပဲ ဘန္ေကာက္မွာ ေနေနတုန္း အေဖ ဆံုးသြားတယ္။ ဟာ…သြားၿပီလို႕လည္း ခံစားရတယ္။ က်မ အေဖကို က်မ ဘယ္ေတာ႕မွ ျပန္မေတြ႕ႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ က်မက ေတာခိုဖို႕ ထြက္လာကတည္းက အေဖနဲ႕ မေတြ႕လိုက္ရေတာ႕ဘူး။ အေဖဆံုးသြားၿပီ။
ေနာက္အေဖဆံုးၿပီးေတာ႕မွ အေမေရာက္လာတယ္ က်မ ဆီကို ေမေမက ေဖေဖ ဆံုးတုန္းက ရိုက္ခဲ႕တဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြသျ၈ိဳလ္တုန္းက ပံုေတြ ယူလာေပးတယ္။ အဲဒီဓါတ္ပံုေတြမွာ ဘိုဘိုတို႕ကိုရဲလင္းတုိ႕ ပံုေတြကို ေတြ႕ရေတာ႕ …ဟာ ဒါ ငါ႕ေျမာက္ပိုင္းက ေက်ာင္းသားေတြပါလား ဆိုၿပီး ၀မ္းသာ သြားတယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား ဘိုဘ္ို႕ကို သူ႕အေမက ဒုတိယအၾကိမ္သြားျပန္ေခၚေတာ႕ ျပန္ခြင္႔ရသြားတယ္။ ကိုရဲလင္းကေတာ႕ သူ႕အင္တာဗ်ဴးထဲမွာလည္း ေျပာထားတယ္၊ သူက ထြက္ေျပးလာခဲ႕တာေလ။ ဒါေပမဲ႕ က်မက အဲဒီဓါတ္ပံုေတြထဲမွာသူတုိ႕ကို ေတြ႕မွ သူတုိ႕ လြတ္ၿပီဆိုတာကို သိရၿပီး ၀မ္းသာသြားတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႕ဘန္ေကာက္ကေန Australia က ေရွ႕ေနျဖစ္သူ ဖီးလစ္စမိုက္ က က်မကိုတရားဝင္ေနထိုင္ခြင့္ျဖင့္ ေခၚယူတဲ့အတြက္ UNHCR မွာ လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ရတယ္။ အဲဒါေတြကိုလည္း ေခတ္ျပိဳင္ဂ်ာနယ္တိုက္က ေမာင္ေမာင္ထြန္း တို႕ေန ကူညီေပးခဲကလို႕ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဇြန္လေလာက္မွာ က်မ Sydney ကိုထြက္ခြာလာခဲ့တယ္။
Australia ကို ေရာက္ေတာ႕ ဖီးလစ္စမိုက္က ေျပာတယ္ အစိုးရရဲ႕ ေထာက္ပံ႕ေၾကးရေအာင္ အျမန္ဆံုးလုပ္ေပးမယ္တဲ႕…။ မလုပ္ေပးနဲ႕လို႕ က်မ ရရာအလုပ္တခုခုကို လုပ္မွာလို႕။ အစိုးရ ဆီက ငါးျပားတေစ႕ဘာေထာက္ပံ႕ေၾကးမွ က်မ မလိုခ်င္ဘူးလုိ႕၊ အဲဒီအတုိင္းေျပာခဲ႕တာ၊ အဲဒီအတိုင္းပဲ Australia အစိုးရဆီက ဘာေထာက္ပံ႕ေၾကးမွ ယေန႕အခ်ိန္ထိ မယူခဲ႕ဘူး။
က်မ သူမ်ားႏိုင္ငံက အစိုးရရဲ႕ ေထာက္ပံ႕ေၾကးကို မလိုခ်င္ဘူး။ က်မ ကိုယ္႕ေျခေထာက္ေပၚပဲ ကိုယ္ရပ္တည္ခ်င္တယ္ေလ။ ရွင္းရွင္းေျပာမယ္ အိမ္သာေဆးတဲ႕ အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေဘးမွာ အမိႈက္သိမ္းရတဲ႕ အလုပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္မယ္ဆုိၿပီး ရွာခဲ႕တယ္၊ ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႕ တိုင္းျပည္နဲ႕ လူမ်ိဳးကို ကယ္တင္မယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ လက္မ ေထာင္ခဲ႕တာေလ က်မက။
ျပီးေတာ႕ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း ကို္ယ္႔ဘ၀ကိုယ္နားလည္ေနၿပီ။ ေနာက္ အဲဒီတုန္းကလည္းျမန္မာျပည္ကို ကယ္တင္ခ်င္တယ္ေတြ ဘာေတြၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေျပာေနတဲ႕သူေတြကေတာ႕ သူတုိ႕သည္ အလုပ္ရွာလို႕မရလို႕ဘဲလား၊ ဘာေၾကာင္႕လဲေတာ႕ မသိဘူးAustralia အစိုးရရဲ႕ ေထာက္ပ႕ံေၾကးနဲ႕ ေနေနၾကတာေတြလည္း ရွိတာေပါ႕ေနာ္။လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြေပါ႕ေလ။
က်မကေတာ႕ အဲလိုမ်ိဳး အျဖစ္ကို မခံခ်င္ဘူး။ အစိုးရဆီကေန လက္၀ါးျဖန္႕ၿပီး ေနေနတဲ႕ သူက ကိုယ္႕တိုင္းျပည္နဲ႕ လူမ်ိဳးကို ဘယ္လို ကယ္တင္ႏိုင္မလဲ။ ကိုယ္႕ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚေတာင္ ကိုယ္မရပ္တည္ႏိုင္ဘူးေလ။
အဲဒါနဲ႕ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ရရာအလုပ္တခုကို ရွာတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ပညာတတ္ၾကီး တေယာက္မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုလည္း ႏွိမ္႔ခ်ထားၿပီးသား။ သိလား တကယ္႕ကို အေျခခံအလုပ္ဆိုရင္လည္း လုပ္မွာပဲ။ ကိုယ္႕ဘ၀မွာ ဒါမ်ိဳး အလုပ္ဆိုတာ တခါမွ မလုပ္ထားဖူးဘူး။ မိဘလက္ထက္မွာ မိဘက ကိုယ္႕ကို ျပည္႔စံုေအာင္ထားေပးခဲ႕တယ္ ေကာင္းေကာင္း ထားေပးခဲ႕တယ္ေလ။
အဲဒါနဲ႕ကုမၸဏီတခုမွာ သာမန္အလုပ္ကေလးတခု ရခဲ႕တယ္။ သာမန္အလုပ္သမေလး ဘ၀နဲ႕ ေနခဲ႕တယ္။ အဲဒီလိုေနတုန္းက ၀မ္းေတာ႕ နည္းတယ္ သိလား။ ဘာကိုသြားသတိရလဲဆိုေတာ႕ က်မတို႕ ငယ္ငယ္တုန္းကေလ က်မက စာမက်က္ခ်င္ေတာ႕ အေမက အျမဲတမ္းေျပာတယ္ အေျခခံ လူတန္းစား အလုပ္သမေလးေတြ ထမင္းခ်ိဳင္႔ေလးေတြနဲ႕ အလုပ္သြားေနၾကတာကို ေတြ႕ရင္ အေမက ေတြ႕လား ပညာမတတ္ရင္ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရမယ္လို႕ အေမက ေျပာခဲ႕တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ႕ ကားေပၚကေန အေမ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ဂရုကိုမစိုက္တာ အေမတို႕ ခ်မ္းသာတာလည္း သိတာကိုး။
ခုေတာ႕ကိုယ္တိုင္ သာမန္အလုပ္သမေလး ဘ၀နဲ႕ စရေတာ႕ အဲဒါကိုသြားသတိရတယ္။ ငါ အေမဟိုတုန္းက ေျပာခဲ႕တဲ႕ ဘ၀ေရာက္ေနတာပဲလို႕ ဒီႏိုင္ငံမွာေလ။ တကယ္႕စက္ရံုအလုပ္သမားေလးတေယာက္။ ဒါေပမဲ႕ အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရွိစြေပါ႕။ ဘာပဲေျပာေျပာ လမ္းေဘးမွာ တံျမက္စည္းလွဲေနရတာထက္စာရင္ေတာ႕ စက္ရံုေလးတခုက အလုပ္ကေလးကေတာ႕ မဆိုးဘူးေပါ႕။ ၿပီးေတာ႕ ဒါက်မရဲ႕ လုပ္အားနဲ႕က်မ ရပ္တည္တာေပါ႕။အဲလုိေလး ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုလည္း ကိုယ္ျပန္ၿပီး အားေပးခဲ႕ရတယ္။အဲဒီအလုပ္ကေလးနဲ႕ စၿပီးရပ္တည္ခဲ႕တယ္ အဲဒီ႒ာနေလးမွာ တႏွစ္ေလာက္လုပ္ခဲ႕ရတယ္။
အပိုင္း(၂၅)
အဲဒီ ႒ာနေလးမွာ အလုပ္သမေလးဘ၀နဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းခဲ႕တယ္။ တႏွစ္ေလာက္ ကာလမွာေတာ႕ က်မနဲ႕ အဲဒီ႒ာနက boss နဲ႕ ျပႆနာျဖစ္တယ္။ ျပႆနာျဖစ္တယ္ဆိုတာကလည္း က်မက စိတ္မထိန္းနိုင္ဘဲနဲ႕ ေဒါသထြက္ၿပီး ေပါက္ကြဲလို႕ ျဖစ္ရတာ။ က်မက ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲပစ္လိုက္တာ အဲလိုမ်ိဳးေတြေပါ႕။
ဒါေတြကလည္း ဒီေတာထဲမွာ ဒီလိုဖမ္းခံရၿပီး ႏွိပ္စက္ခံရတာေတြျဖစ္ၿပီးတဲ႕ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မ စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ေတာ႕ဘူး ေဒါသနဲ႕ေပါက္ကြဲမႈက အရမ္းျမန္တယ္။
အဲဒါေၾကာင္႕ ေမေမတို႕ အစ္တို႕အားလံုးက က်မ မိသားစုက က်မကို အရိပ္တၾကည္႔ၾကည္႔နဲ႕ ၾကည္႔ေနၾကတာ ခုခ်ိန္ထိပဲ။ ေပါက္ကြဲၿပီးရင္ က်မက အရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္။ အရမ္း၀မ္းနည္းတယ္။ခံစားခ်က္ေတြကို မထိန္းႏိုင္ဘဲနဲ႕ ျဖစ္ေနတာ မေကာင္းဘူးေပါ႕ေနာ္။
အဲလို မန္ေနဂ်ာနဲ႕ ျပႆနာတက္ေတာ႕က်မ အလုပ္ဆက္လုပ္ရတာ မေပ်ာ္ေတာ႕ဘူး၊ အဲဒါနဲ႕ အလုပ္ေျပာင္းဖို႕ ၾကိဳးစားရတယ္။ ေနာက္ထပ္အလုပ္တခုကို ရွာရျပန္ေရာ။
ကံေကာင္းတယ္လို႕ ေျပာမလား၊ အခုခ်ိ္န္ထိ လက္ရွိ လုပ္ေနတဲ႕ အလုပ္ရတယ္။ အဲဒီအလုပ္ကို ၾကိဳးၾကိဳးစားစား လုပ္ခဲ႕တယ္။ က်မလက္ရွိ အလုပ္မွာက၁၉၉၅ ကတည္းက စလုပ္ခဲ႕တာပဲေလ၊ ခုေတာ႕ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီလဲ။
ဒီၾကားထဲမွာ Australia မွာလည္း စီးပြားေရးက်ဆင္းတာေတြ ဘာေတြရွိတယ္၊ အလုပ္ရံုေတြ စက္ရံုေတြက အလုပ္သမားေတြ ေလ်ာ႕ပစ္တာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်မ မပါခဲ႕ဘူး။ က်မတုိ႕ ႒ာနတခုလံုး ျဖဳတ္ခံရတာေတြ ရွိေပမဲ႕ က်မက အျမဲ က်န္ခဲ႕တယ္၊ အလုပ္ရွင္ကလည္း သေဘာက်တယ္၊ မန္ေနဂ်ာေတြကလည္း ၾကိဳးစားတယ္၊ အလုပ္ကိုေလးစားတယ္ ဆိုၿပီး သေဘာက်တဲ႕အတြက္ အခု ဒီအလုပ္မွာ ၁၈ ႏွစ္ရွိၿပီ ရာထူးလည္း တက္ခဲ႕တယ္။ တကယ္ေတာ႕ ကံလည္းပါပါတယ္။
ေနာက္ က်မက ကိုုယ္႕ဘ၀ကိုယ္နားလည္တယ္။ ရတဲ႕ အလုပ္ကေလးကို အရမ္းၾကိဳးစားၿပီး လုပ္တယ္။ ေက်ာင္းလည္း သြားမတက္ဖူး သိလား။ အလုပ္က ေက်ာင္းတက္ဖို႕လည္း ခြင္႔ျပဳတယ္ ဒါေပမဲ႕ က်မက ေက်ာင္းစာဆိုရင္ ထြက္ေျပးတဲ႕ လူတေယာက္၊ အလုပ္က ခြင္႔ျပဳရင္လည္း အလုပ္တဖက္နဲ႕ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ဆိုတာ ေ၀လာေ၀းပဲ။
အမရဲ႕ အမေတြ မိသားစုေတြကလည္း ေျပာၾကတယ္၊ ေက်ာင္းလည္းတက္ဖို႕ေပါ႕၊ သိတဲ႕အတို္င္းပဲ အလုပ္ကိုပဲ ဖိလုပ္ခဲ႕တယ္၊ ေက်ာင္းလညး္ မတက္ခဲ႕ဖူး။
အိမ္ကလည္း ေက်ာင္းတက္မယ္ဆိုရင္ တက္ဖို႕ ေထာက္ပံ႕ေပးမယ္ေျပာတယ္၊ သူတုိ႕ကို မတက္ဖူးလုိ႕ တခြန္းမေျပာဘဲနဲ႕ ေက်ာင္းမတက္ဘဲနဲ႕ အလုပ္ပဲ ေပၿပီး လုပ္တာ။ သိတယ္မဟုတ္လား က်မက ျပန္မေျပာနားမေထာင္ေလ။အဲလိုနဲ႕ ေနေနရင္းနဲ႕ပဲ က်မက အလုပ္ထဲမွာ ျမဲေနခဲ႕တယ္။
အဲဒီတုန္းက မနက္ဆိုရင္ ဘုရားကိုပံုမွန္ရွစ္ခိုးျဖစ္တယ္၊ အဖြားကိုပံုမွန္ ကန္ေတာ႕ျဖစ္တယ္။ အဖြားပံုကိုလည္း အၾကီးၾကီး ပံုၾကီးခ်ဲ႕ၿပီး အိမ္မွာ ခ်ိတ္ထားတယ္။ က်မက အဖြားကို အရမ္းခ်စ္တာ။ အေဖအေမထက္ေတာင္ အဖြားကိုခ်စ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕ က်မက အဖြားနဲ႕ၾကီးခဲ႕တာ။ အဖြားလက္ထဲမွာ ၾကီးခဲ႕တာေလ။
က်မက Australia မွာ တေယာက္တည္းေနတာ၊ အဲေတာ႕ စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္က အေမတုိ႕ ဆီမွာသြားပံုလုိ႕မရေတာ႕ ပစၥည္းေတြ ေပၚမွာ သြားပံုတယ္။ လက္ပ္ေတာ႕ဆိုရင္ ခဏ ခဏပ်က္တယ္။ တခုခု ေဒါသျဖစ္လာရင္ ပစၥည္းေတြကို ခ်ပစ္တာ။
ေနာက္ က်မက သစၥာျပဳခဲ႕တယ္ အသတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ သူေတြအေပၚ ကတိျပဳခဲ႕ေတာ႕ အျမဲတမ္း ဒါကလည္း ရင္ထဲမွာ စိတ္ထဲမွာ ရွိတယ္။ အျမဲတမ္း မဟုတ္တာေတာင္မွ ဒီ မခင္ခ်ိဳဦးတုိ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕ကိုလည္း အိပ္မက္ကို မၾကာခဏမက္တာပဲ။ သူတုိ႕ကို မက္ရင္ က်မ ဆက္အိပ္လို႕မရေတာ႕ဘူး။ တကယ္ကို ခံစားရတာေနာ္။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ က်မ ခံစားရတာက ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္တာလည္း ပါတယ္။
ကိုယ္႕ဘ၀ကိုယ္က ဘယ္လိုျဖစ္ေနသလဲဆိုၿပီး ခံစားရတာေတြလည္း ပါတယ္။
က်မ အျဖစ္က အျဖစ္က အိပ္မက္ဆန္ေနတယ္။ ကိုယ္ငယ္စဥ္ကျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ အျမဲစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာက ဂီတအႏုပညာရွင္သမားတေယာက္ဘဝ၊ အေရာင္ဆိုးသိမ္းသြင္းဖို႕ၾကိဳးစားခံခဲ့ရတာက အနီေရာင္ႏုႏုေလးဘဝ၊ တကယ္လက္ေတြ႕ ျပဳလုပ္ခဲ့တာက ABSDF-NB က ေတာ္လွန္ေရးသမားတေယာက္၊ ဒါေပမဲ့ အတင္းအဓမၼျပဳျခင္းေၾကာင့္ကိုယ့္ကို ကိုယ္ထြက္ဆိုခဲ့ၾကရတာက NIB ဒုဗိုလ္ ထလရ ပါတဲ့။ က်မရဲ႕ ထလရ ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ ၁၇၅ဝ ဆိုတာကလည္း သန္းေဇာ္တို႕ကေျပာခဲ့တယ္… ငါတို႕အတိအက်ရထားတာေတြနဲ႕အကုန္ကိုက္ညီပါသတဲ့။
ဒုကၡပါလားေနာ္။ NIB က ဗိုလ္ၾကီးရာထူးယူခဲ့ရသူတဦးက သူ႕ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ကိုအျမဲမွတ္မိေနေအာင္ ၁ဝ တန္းခုန္နံပတ္ေပးခဲ့ပါသတဲ့။ ျဖစ္အင္ေတြမ်ားေတာ့ငိုအားထက္ရီအားသန္တာလား ၊ ရီအားထက္ဘဲငိုအားသန္ခဲ့တာလား။က်မတို႕ အေယာက္ ၁ဝဝ နင့္ေနေအာင္ခံစားခဲ့ရတယ္။ အဲလို ဖမ္းဆီးၿပီး ႏွိပ္စက္တဲ႕ ရက္စက္မႈ႕ဒဏ္ေတြနဲ႕ ၁၄ ဦးေသခဲ့ၾကရတယ္။ ၁၆ ဦး ရက္စက္စြာေခါင္းျဖတ္သတ္တာခံခဲ့ရတယ္။ ၂ ဦးေသနပ္နဲ႕ပစ္သတ္တာခံခဲ့ရတယ္။ ၅၅ ဦးထြက္ေျပးေတာ့ ၁ ဦးလမ္းမွာ ေသဆံုးခဲ့တယ္။စစ္ေၾကာေရးကာလေတြမွာ ၄ ဦးထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။
၉ဦးလြတ္ေျမာက္ျပီး ေက်ာင္းသားတပ္မွာျပန္တာဝန္ထမ္းေဆာင္တယ္။၉ ဦးထဲကက်မတေယာက္ကေတာ့ KIAက ကယ္ေပးလုိ႕ လြတ္ခဲ႕တယ္။
အဲေတာ႕က်မက ဒီခင္ခ်ိဳဦးတုိ႕ ႕ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕ကို အိပ္မက္ မက္တိုင္း ကိုယ္ကလည္း ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ေတာ႕ ပိုၿပီး ခံစားရတယ္။ က်မတို႕ကလည္း သူတုိ႕ကို သမိုင္းမွန္ေပၚဖို႕ သူတုိ႕ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္လည္း လုပ္ေပးမယ္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေပၚေစရမယ္လို႕ ေပးခဲ႕တဲ႕ ကတိေတြကလည္း ရွိေနတာကိုး။
အဲဒီအိပ္မက္အေၾကာင္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အေမကိုလည္း ေျပာျပတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အေမကလည္း ေျပာတယ္။ အန္တီ အမွ်ေပးေ၀တာထက္ စာရင္ သမီးတုိ႕ေတြ အမွ်ေပးတာကို ပိုလိုခ်င္တယ္ ထင္တယ္တဲ႕ …။ မေျပာတတ္တတ္ဘူး က်မအေနနဲ႕ မေျပာတတ္ဘူး။
က်မကေတာ႕ ဒီေဖေဖာ္၀ါ၇ီလ ၁၂ ရက္ေန႕ ေရာက္တိုင္း ေရာက္တိုင္း သတ္သတ္ လြတ္စားေပးတယ္။ တခါတေလ တပတ္ေပါ႕၊ တခါတေလက်ရင္ေတာ႕ ၂ ပတ္ေပါ႕။ အသတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ သူေတြအတြက္ ရည္စုူးၿပီး စားေပးတယ္။
မန္ေလးမွာ ရွိေနတဲ႕ ကုိညီညီေက်ာ္တုိ႕ကလည္း သူတို႕ဟာသူတို႕ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေလးေတြ လုပ္ၾကတယ္၊ သူတုိ႕မွာလည္း ဟိုတုန္းက အက်ယ္တ၀င္႕လုပ္ပိုင္ခြင္႔မွ မရွိခဲ႕တာပဲ။ ေနာက္ ရန္ကုန္မွာ ရွိၾကတဲ႕ ဘိုဘိုတို႕ကိုရဲတို႕ကလည္း သူတုိ႕ အ၀န္းအ၀ိုင္းေလးနဲ႕ သူတို႕ ဆြမ္းေကၽြးတာတုိ႕ ဘာတို႕ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေလးေတြ လုပ္ၾကတယ္ေပါ႕။ ေနာက္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က သူအသတ္မခံရခင္မွာ ဘိုဘိုတုိ႕ ကိုရဲတို႕လို နီးစပ္ရာ နီးစပ္ရာေတြကို မွာခဲ႕တာေတြ ရွိတယ္။ ဒီဘက္ကလည္း မေသရင္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေပၚေအာင္လုပ္ေပးဖို႕ ကတိေတြ ေပးခဲ႕ၾကတာေတြလည္း ရွိတယ္။ တေယာက္နဲ႕တေယာက္က အျပန္အလွန္မွာခဲ႕ၾကတာ၊ က်မလည္း က်မ ေသသြားရင္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေဖာ္ေပးဖို႕ နန္းေစာကို မွာခဲ႕တယ္။
ေသသြားတဲ႕သူေတြအတြက္ က်မတို႕လုပ္ၾကပါတယ္ ႏွစ္တိုင္း ကိုယ္တတ္ႏိုင္ရာ ကိုယ္တတ္ႏိုင္ရာေလးေတြေပါ႕။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တရက္ၾကေတာ႕ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ က်မဆီကို ဖုန္း၀င္လာတယ္။ UK မွာ ရွိေနတဲ႕ ကိုထိန္လင္းက ဖုန္းဆက္ၿပီးေတာ႕ေျပာတယ္၊ မငယ္ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ ဒီေရာက္ေနၿပီတဲ႕။ ဘီဘီစီ ျမန္မာပို္င္း အစီစဥ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္တဲ႕။ သူက အဲလို ေျပာၿပီး ဖုန္းဆက္လာတယ္။ အမတို႕ စဥ္းစားတယ္။ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ကို ဒီေနရာမွာ မလုပ္သင္႕ေတာ႕ဘူးလုိ႕။
လူ႕အခြင္႔ေရးခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး လူသတ္ခဲ႕တဲ႕ သူတေယာက္က ေလလိွိဳင္းကေနၿပီးေတာ႕ ဒီမိုကေရစီေတြ လူ႕အခြင္႔ေရးေတြအေၾကာင္း ေျပာေနတာကို ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို႕မရေတာ႕ဘူး။ မေျပာသင္႕ေတာ႕ဘူး။
တျခားလူေတြ ေျပာရင္ေျပာၾက…ဒီလူေတြကေတာ႕ ေျပာကို မေျပာနဲ႕ နားခါးလွၿပီ။ လူ႕အခြင္႔ေရး ခ်ိဳးေဖာက္တဲ႕ လူေတြက ဒီလူ႕အခြင္႔ေရးကို ျပည္သူေတြကို ေျပာမယ္ဆိုတာ က်မတို႕ ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို႕မရဘူး။ တျခားလူေတြ ေျပာပါ လူ႕အခြင္႔ေရးတုိ႕ ဒီမိုကေရစီ တို႕ဆိုတာ အန္ခ်င္စရာ စကားမဟုတ္ဘူး က်မတုိ႕ ၾကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ ဒီလို လူမ်ိဳးေတြေတာ႕ လာမေျပာနဲ႕ ျပည္သူေတြကို ဒီလိုေတြ လာမလုပ္နဲ႕ လက္မခံႏိုင္ေတာ႕ဘူး။
အဲဒါနဲ႕ က်မတို႕အားလံုး တုိင္ပင္ၿပီး ဘီဘီစီကို ကန္႕ကြက္စာတင္ခဲ႕ၾကတယ္။ ဘီဘီစီ မွာ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္က ABSDF ေျမာက္ပိုင္းမွာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႕တုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ စြတ္စြဲၿပီး လူသတ္ခဲ႕တဲ႕ အေၾကာင္း ေရးတင္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႕ အဲဒီတုန္းကလည္း ေရာ္နယ္ေအာင္နိုင္ကိုယ္တိုင္က ေထာက္လွမ္းေရးဘက္ကသူလွ်ိဳေတြကို ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႕မွာ သတ္ပါတယ္ဆိုၿပီး ယင္ဒီးတုိ႕ကိုလည္း သူကိုယ္တိုင္ ေျပာထားတာေတြရွိေတာ႕ ေနရွင္းသတင္းစာကိုလည္း က်မတုိ႕က တင္ျပခဲ႕တယ္။
အဲဒီမွာ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ ဘီဘီစီကေန ႏႈတ္ထြက္သြားရတယ္။ အဲဒီမွာ က်မတို႕ သိသြားတယ္။ ဟာ… လုပ္လုိ႕ရတယ္။ သတ္ျပတ္ခံရၿပီးေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သိမ္းထားရတဲ႕ ဟာေလးက ဒီေနရာမွာ လုပ္လို႕ရတာပဲ၊ ငါတုိ႕ အမွန္တရားကို ေဖာ္လုိ႕ရတာပဲ ဆိုတာ သိသြားတယ္။
ေရွ႕ဆက္ငါတုိ႕ ဘာလို႕ မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲ…ဒါဟာ အမွန္တရားေတြေလ။ လုပ္လို႕ရတာပဲ ငါတုိ႕ လုပ္ႏိုင္တာပဲ ဆိုတာကို က်မတို႕ သိသြားၿပီ လက္ခံသြားၿပီ။
အရင္တုန္းကေတာ႕ ဒီကိစၥၾကီးကို အမွန္တရားေပၚေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆိုတာလည္း မသိဘူး၊ က်မက ကတိသာေပးခဲ႕ ၊ သစၥာသာဆိုခဲ႕ေပမဲ႕ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆိုတာမသိခဲ႕ဖူး။ ဘယ္ကေန စရမွန္းလည္း မသိခဲ႕ဖူးေလ။ မစခဲ႕ႏိုင္ဘူးေလ အဲဒီခံစားခ်က္က ေတာ္ေတာ္ခံစားရတယ္ေနာ္။ ရင္ထဲမွာ နင္႔ၿပီး ေအာင္႕ေနေအာင္ကို ခံစားရတယ္။ တကယ္႕ကိုပဲ ဒါေတြေၾကာင္႕ပဲ က်မက အိပ္မက္ေတြပဲ မက္ေနခဲ႕တာလား မသိဘူး။
အဲဒီ ၂၀၀၈ က စလိုက္တဲ႕ ကိစၥေလးကေန အားတက္သြားတယ္။ ေနာက္ ၂၀၀၉ မွာ အြန္လိုင္းကေန ABက လူတေယာက္နဲ႕ အဆက္အသြယ္ရလ ိုက္တယ္။ အဲဒီကေန အခ်ိတ္အဆက္ေတြ ရွာရင္း၊ အခ်က္အလက္ေတြရွာရင္း မတရားတာေတြကို လက္မခံႏိုင္တဲ႕ သူေတြက ကူညီေပးခဲ႕ၾကတယ္။
အဲဒီကေန စလိုက္တဲ႕ဇာတ္လမ္းပါပဲ။
အပိုင္း(၂၆)
ေျမာက္ပိုင္းမွာေက်ာင္းသား အေယာက္ ၁၀၀ ေက်ာ္ကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ စြတ္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခဲ႕တဲ႕ ေက်ာင္းသားသတ္ပြဲမွာ ပါ၀င္ခဲ႕တဲ႕ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ကို BBCကေန ႏႈတ္ထြက္ရေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ႕ၿပီးတဲ႕ ေနာက္မွာ က်မတို႕ အားတက္သြားၾကတယ္။
ဟာ…စိတ္ထဲမွာေလ…၊ ငါတုိ႕တဆင္႕တက္လို႕ရၿပီ၊ အမွန္တရားကို ေဖာ္ဖို႕ ဆက္လုပ္လုိ႕ရၿပီ ဆုိၿပီး ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ငါတုိ႕အမွန္တရားေတြ ေဖာ္ထုတ္လို႕ရတယ္ဆိုတာ တကယ္ကို စြဲသြားၿပီ၊ အရင္တုန္းကေတာ႕ ငါ မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ႕ဘူး၊ ငါမလုပ္ေပးႏုိင္ခဲ႕ဘူး ဆိုၿပီး မိခ်ိဳနဲ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ကတိေပးခဲ႕တာ၊ သစၥာျပဳခဲ႕တာေတြ အတြက္ ခံစားခဲ႕ရတယ္။အဲဒါနဲ႕ အဲဒီ ၂၀၀၈ က စလိုက္တဲ႕ ကိစၥေလးကေန အားတက္သြားတယ္။
ေနာက္ ၂၀၀၉ မွာ အြန္လိုင္းကေန ABက လူတေယာက္နဲ႕ အဆက္အသြယ္ရလ ိုက္တယ္။ အဲဒီကေန အခ်ိတ္အဆက္ေတြ ရွာရင္း၊ အခ်က္အလက္ေတြရွာရင္း မတရားတာေတြကို လက္မခံႏိုင္တဲ႕ သူေတြကလည္း သူတုိ႕မွာ ရွိတဲ႕ သက္ေသျဖစ္ႏိုင္တာေတြနဲ႕ က်မတုိ႕ကို အားေပး ကူညီေပးခဲ႕ၾကတယ္။
၂၀၀၉၊ ဒီဇင္ဘာမွာ က်မ ဘန္ေကာက္ကို သြားခဲ႕တယ္။ ခရစၥမတ္အခ်ိန္ေပါ႕။ ဒီဇင္ဘာလ ၂၃ ရက္ေန႕မွာ ဘန္ေကာက္ကို ေရာက္တယ္။ ဇန္န၀ါရီလ ၂၆ ရက္ေန႕ ၂၀၁၀ မွာ ဘန္ေကာက္ကေန ျပန္တယ္။
အရင္ကတည္းက ဘန္ေကာက္ကို သြားေလ႕ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ အဲဒီႏွစ္ကေတာ႕ ဘန္ေကာက္ကို သြားတာ အရင္ကနဲ႕ မတူေတာ႕ဘူး။ အထင္ကရ ႏွစ္လို႕လဲ ေျပာလုိ႕ရမယ္။ ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္ေတာ႕ ေအးေအးျမင္႔ေခၚ အီးတီက ဖုန္းဆက္လာတယ္။ အီးတီဆိုတာ က်မတို႕က ေခၚတာ၊ သူက ပတူငါးေကာင္ထဲက တေကာင္ေပါ႕။ သူက ေျပာတယ္၊ သူ ခ်င္းမိုင္သြားမယ္တဲ႕။ ခ်င္းမိုင္ဆိုေတာ႕ က်မကလည္း စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ ေအးသြားေပါ႕ ငါလည္း လာလို႕ရရင္ လာမယ္လို႕သူ႕ကို ေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒါနဲ႕ က်မလည္း ခ်င္းမိုင္ကို လိုက္သြားလိုက္တယ္။ ခ်င္းမိုင္ေရာက္ေတာ႕ မင္းေ႒းနဲ႕ ေတြ႕တယ္။ မင္းေ႒းဆိုတာက ABSDF ေျမာက္ပိုင္းကေန ေတာင္ပိုင္းကို ေ၇ာက္ေနတာ၊ လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ႕ ABSDF ေျမာက္ပိုင္းက တိုက္ပြဲေတြထဲမွာ ျပန္ပါေနတယ္။
အဲေတာ႕ အီးတီတုိ႕နဲ႕ ေတြ႕ေတာ႕က်မတုိ႕က ေျမာက္ပိုင္းက ကိစၥေတြအေၾကာင္း ျပန္ေျပာၾကတယ္၊ အဲဒီေတာ႕ အီးတီက ေျပာတယ္။ အမတဲ႕…က်မတို႕က အဲဒီတုန္းက ငယ္ေသးေတာ႕ နားမလည္ဘူးတဲ႕။ ဟုတ္တယ္ …အဲဒီတုန္းက သူတုိ႕က ၁၅ ႏွစ္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ေလးေတြကို။ ေနာက္ မင္းေ႒းနဲ႕လည္း စကားေတြ ေျပာျဖစ္ေတာ႕ မင္းေ႒းကလည္း ေျပာတယ္။ မငယ္တဲ႕…က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဘူးတဲ႕။ ရတယ္လို႕။ ေနာက္မင္းေ႒းကလည္း အဲဒီတုန္းက က်မတို႕ေတြကို ဖမ္းထားတဲ႕ အခ်ိန္ေတြမွာ သူက ေရွ႕တန္းမွာေလ။ အဲဒါေၾကာင္႕ သူလည္း ဒီကိစၥေတြကို ေသခ်ာ မသိဘူး။
အဲဒီ ခ်င္းမိုင္ကေန ဘန္ေကာက္ကို ျပန္လာတယ္။ ပန္ခ်ီဆရာ ထိန္လင္းက ဘန္ေကာက္ေရာက္ေနတယ္။ သူက ေျပာတယ္ က်ေနာ္ မဲေစာက္ကို သြားမယ္တဲ႕။ နန္းေစာတုိ႕နဲ႕လည္း သြားေတြ႕မယ္တဲ႕။
ဟာ… ဒါဆို နန္းေစာလည္း မဲေဆာက္မွာ ရွိတယ္ဆိုေတာ႕ ငါလည္း လိုက္မယ္ ထိန္လင္းဆိုၿပီး အမလည္း လိုက္သြားလိုက္တယ္။ ကားစီးၿပီးေတာ႕မွ သြားၾကတယ္။
မဲေစာက္ေရာက္သြားေတာ႕ ဘယ္သူလာၾကိဳလဲဆိုေတာ႕ ကိုရင္ေမာင္ ကိုယ္တိုင္လာၾကိဳတယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား။ ဘီဘီစီက ကိုရင္ေမာင္ေလ။ တကယ္ေတာ႕လည္း သူတို႕ေတြက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႕သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ပါပဲ။ က်မ အမွန္အတိုင္းေျပာတာ။
ကိုရင္ေမာင္က ယဥ္ေက်းတဲ႕ သူပါ၊ သူ႕ဇနီးက မစန္းစန္းေမာ္၊ သူနဲ႕ခုမွ ေတြ႕ၾကေပမဲ႕ က်မနဲ႕ ရင္းႏွီးသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ႕ သူတုိ႕က ဘာေျပာလဲ ဆိုေတာ႕ မိုးသီးလာမယ္တဲ႕…။ က်မကလည္း ဟာ ေကာင္းတာေပါ႕လို႕။ ေတြ႕မယ္လို႕။
မဲေဆာက္မွာ က်မက ဟိုတယ္တခုမွာ တည္းတယ္၊ နန္းေစာတုိ႕နဲ႕ ေတြ႕တယ္၊ အဲလိုေပါ႕ ေပ်ာ္တာေပါ႕ေလေနာ္၊ ေနာက္ က်မကို မျမင္ဘူးလိုက္တဲ႕ ေတာင္ပိုင္းက ABSDF အထြက္ေတြကလည္း လာေတြ႕ၾကတယ္။ သူတုိ႕နဲ႕လည္း မေတြ႕တာၾကာေတာ႕ စကားေတြလည္း ေျပာေပါ႕။ သူတုိ႕နာမည္ေတြကိုလည္း အကုန္လံုးေတာ႕ မမွတ္မိဘူးေပါ႕။
ေနာက္ ကိုမိုးသီးေရာက္လာေတာ႕ ဒီလိုပဲ ေျပာၾက ဆိုၾကေပါ႕။ ေနာက္ က်မက ကိုမိုးသီး၊ကိုရင္ေမာင္တို႕၊နန္းေစာတုိ႕နဲ႕ ဒီေျမာက္ပိုင္းကိစၥကို ျပန္ေျပာၾကတယ္။
က်မ ေျမာက္ပိုင္းကေန ထြက္လာၿပီးကတည္းက ဒီကိစၥကို ဘယ္သူနဲ႕မွ တိတိက်က် ျပန္မေျပာျဖစ္ေတာ႕တာ။ အဲဒီမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္အေနနဲ႕ ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။
ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ႕ က်မက ေလွ်ာက္ေျပာေနေတာ႕ေကာ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ က်မက ေျပာခ်င္တာက အေထာက္အထားေတြဘာေတြနဲ႕ ခိုင္ခိုင္လံုလံု ေသေသခ်ာခ်ာေျပာခ်င္တာ။က်မ အက်င္႕က မေျပာတတ္ဘူး။ လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ႕ တကယ္လုပ္ေတာ႕မယ္။
ဒီအေၾကာင္းေတြကို မိသားစုေတြ အေမတို႕ေတြကိုေတာင္ မေျပာခဲ႕ဘူး၊ ဒါေပမဲ႕ အဲဒီမွာ က်မ ေကာင္းေကာင္းဖြင္႔ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ မိုးသီးဇြန္ကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္တယ္။
တကယ္ေတာ႕ ေျမာက္ပို္င္းမွာ ျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ ျပႆနာဟာ အျပင္လူတေယာက္မွ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ၾကီး ရွင္းျပရွင္းျပ တေယာက္မွ နားမလည္ ႏိုင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕ ခံစားမႈ အပိုင္းေတြ ရွိတယ္။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္နဲ႕ ဖမ္းတာ ဆီးတာက တ႑၊ သံေယာဇဥ္ရွိတာ တ႑။ အဲဒါေတြက ဘယ္သူ႕ကို ဖြင္႔ျပရမလဲ၊ အဲဒါေတြက ဘယ္လိုေျပာလို႕မွ နားလည္ႏိုင္မဲ႕ ကိစၥေတြ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒါေၾကာင္႕ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ကိစၥေတြရဲ႕ အမွန္တရားကို အျပင္လူတေယာက္ကမွ ေဖာ္ေပးလို႕မရဘူး။ ေျမာက္ပိုင္းမွာ လုပ္ခဲ႕တဲ႕ သူေတြနဲ႕ ျပဳလုပ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ သူေတြႏွစ္ဦး ႏွစ္ဘက္ ေျပာၾက ရွင္းၾကတဲ႕ အခါက်မွ ဒီျဖစ္ရပ္မွန္သမိုင္းဆိုတာက ေပၚထြက္လာမွာ။
က်မတုိ႕ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ႕ သမုိင္းမွန္ကေတာ႕ေပၚၿပီ၊ က်မတို႕ သမိုင္းေတြ ေပၚၿပီ၊ ဒါေပမဲ႕ ျဖစ္စဥ္က ရွိေသးတယ္၊ ဘာေၾကာင္႕ ဒီလို လုပ္ခဲ႕တာလဲ၊ ဘာေၾကာင္႕ဒီလိုျဖစ္ခဲ႕တာလည္း ဆိုတာက ေပၚရဦးမယ္။
အဲဒါေပၚဖို႕အတြက္ဆိုရင္ ျပန္ၾကည္႔ရင္ အဓိက လုပ္ခဲ႕တဲ႕ မ်ိဳး၀င္းက ေသသြားၿပီ၊ မရွိေတာ႕ဘူး။ ေနာက္ သံေခ်ာင္း၊ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္၊ ကိုစိန္ေအး၊ ေနဒြန္း၊ေအာင္ၾကီး၊ ေနာက္ တာ၀န္ရွိတဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းက ကိုေက်ာ္ေက်ာ္… သူတို႕နဲ႕ အဲဒီတုန္းက ေျမာက္ပိုင္းမွာ ေထာက္လွမ္းေရးအျဖစ္ တာ၀န္ခံထားတဲ႕ သန္းေဇာ္၊ ေဇာ္ေဇာ္မင္း၊ ေအာင္စိုးမင္း၊ ေက်ာ္ထင္ဦး ေသသြားၿပီ ေျပာတယ္။ အဲဒီ အုပ္စုနဲ႕ က်မတုိ႕ ခံခဲ႕ရတဲ႕ အုပ္စု ေအးေအးေဆးေဆးေဆြးေႏြးမွ ဒီဇာတ္လမ္း ဘာေၾကာင္႔ျဖစ္သလဲ ဆိုတာေပၚလာမွာ။ အဲဒါမွ ဇာတ္လမ္းက ေပၚမွာေလ။
က်မတို႕က ABSDF ကို တိုက္ခိုက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ က်မတုိ႕က ခြဲထုတ္ေပးေနတာ၊ ဒီလို လူသတ္ခဲ႕တဲ႕သူေတြနဲ႕ ABSDF ကို ခြဲျမင္ၾကဖို႕လိုတယ္။ လူ႕အခြင္႔ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ႕ အဖြဲ႕မွာ လူ႕အခြင္႔ေရး ခ်ိဳးေဖာက္သူေတြ မရွိသင္႕ဘူုး။ အဲဒါေတြကိုသူတုိ႕က ေ၀ွ႕လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ႕ လုပ္ေနတာ။ သူတုိ႕က လက္ရွိ ရွိေနတဲ႕ ABSDF ကို ကာဗာေတြ ယူၿပီးေတာ႕မွ ABSDF သိကၡာက်ေအာင္လုပ္ေနတာသူတုိ႕ က်မတို႕ မဟုတ္ဘူး။
အပိုင္း(၂၇)
အဲလို ဇာတ္လမ္းေပၚဖို႕အတြက္ကို က်မတုိ႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီး သူတုိ႕ ဖမ္းယူုထားတဲ႕ စစ္ခ်က္ေတြရွိတယ္။ အဲဒါေတြကို ခ်ျပ။က်မတို႕ အေယာက္ ၁၀၀ရဲ႕ စစ္ခ်က္၊ က်မတို႕ကိုယ္တိုင္ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႕ ၀န္ခံၿပီး ေျပာထားတဲ႕ စစ္ခ်က္ေတြကို ခ်ျပပါ။ ကိုယ္႕ကိုတိုင္ ေထာက္လွမ္းေရးေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ သူ ေထာက္လွမ္းေရး နင္ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီး အခ်င္းခ်င္း လက္ညွိဳးေတြ ထိုးၿပီးေတာ႕မွ လုပ္ခဲ႕ၾကတာေလ။ က်မလည္း ညီညီေက်ာ္တို႕ကိုရဲလင္းတို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီး လက္မွတ္ထိုးၿပီး ေျပာခဲ႕တာပဲ။ သူတုိ႕ မဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း သိေနတာပဲ။
အဲဒီစစ္ခ်က္ေလးေတြကိုေလ ခ်ျပေပး၊ေနာက္ က်မတုိ႕ေတြ႕ကို ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုၿပီးေတာ႕ ရိုက္ၿပီးေတာ႕ သူတုိ႕ေတြ ျဖန္႕ထားတာ ရွိတယ္၊ အဲဒါေတြကိုလည္း ခ်ျပေပး။ က်မတို႕ဘက္က အဲဒီေလာက္ထိ ပြင္႔ပြင္႕လင္းလင္းေျပာတယ္၊ ခ်ျပေပးလိုက္ မေၾကာက္ဘူး။ အဲဒီတုန္းကလက္မွတ္ထိုးခဲ႕ရတဲ႕ အေျခအေနကို ေျပာရဲတယ္။
အဲဒီကိစၥေတြကို ကိုမိုးသီးဇြန္တုိ႕ကို ေျပာခဲ႕တယ္။ အဲေတာ႕ကိုမိုးသီးက လုပ္ပါ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ဒီလိုျဖစ္ခဲ႕တာေတြက လုပ္သင္႔တဲ႕ ကိစၥေတြလုပ္ပါလို႕ ေျပာခဲ႕တယ္။
အဲလိုေတြ႕ၿပီးေတာ႕ က်မ ဘန္ေကာက္ကို ျပန္ေရာက္တယ္၊ ဘန္ေကာက္ကေန Australia ကို ျပန္ခဲ႕တယ္။ ျပန္ေရာက္ေတာ႕ ေခါင္းထဲမွာ သံမိႈစြဲေနၿပီ က်မ ဒီကိစၥ ၾကီးကိုလုပ္ေတာ႕မယ္။ ငါဘယ္ကစ ရမလဲ။ အဲလို ျပန္ေတြးရတယ္။အဲ…မဲေဆာက္ကို မေရာက္ခင္မွာက နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ဆိုတာ စုန္းစုန္းျမွဳပ္ေနတာ၊ က်မ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ဘယ္သူမွ မသိဘူး။
က်မက ဘယ္သူနဲ႕မွလည္း အဆက္သြယ္မလုပ္ခဲ႕ဘူး။ ခုေတာ႕ အဆက္အသြယ္ျပန္လုပ္ေတာ႕မယ္။ ဆိုေတာ႕ ဆရာေန၀င္းေအာင္ကို ဖုန္းဆက္တယ္၊ သူနဲ႕ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ ဆရာ က်မတို႕လုပ္ရေအာင္ဆိုေတာ႕ ဆရာက သူျပန္လုပ္ခ်င္တဲ႕ အေနအထားမရွိဘူး ၊ ဒါေပမဲ႕ သူ ကူညီေပးမယ္ေပါ႕။ ဆရာေန၀င္းေအာင္ ကူညီမယ္ဆိုေတာ႕ေကာင္းတယ္။ ဆရာကလည္း ဒီကိစၥေတြမွာ ပ႕ံပိုးေပးႏိုင္တဲ႕ သူရွိတယ္ေပါ႕။ကိုသန္း၀င္းေပါ႕။ သူတို႕လည္း ကူညီႏိုင္တယ္ေပါ႕။
ကိုသန္း၀င္းနဲ႕ ဖုန္းေျပာျဖစ္ၿပီးေတာ႕ ကိုသန္း၀င္းက အေမရိကားမွာ တေယာက္ရွိတယ္ သူက ေအာင္မိုး၀င္းေပါ႕။ အဲဒါနဲ႕ က်မက ေအာင္မိုး၀င္းကို ဆက္သြယ္လိုက္တယ္။ ကိုေအာင္မိုး၀င္းကို က်မ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ကိုေအာင္မိုး၀င္းက သူလည္း ဖတ္တယ္၊ သူကလည္း စိတ္၀င္စားေတာ႕က်မနဲ႕လည္း အဆက္အသြယ္ရၿပီး ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ သူ ကူညီမယ္တဲ႕၊ သူေရးမယ္တဲ႕။
အဲဒီမွာ ျမန္မာျပည္က ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကို ၾကည္႔ေတာ႕ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကလည္း သိပ္မေကာင္းေသးဘူးေပါ႕။ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္းထပ္ဆိုင္းၾကမလားေပါ႕ကိုေအာင္မိုး၀င္းက ရတယ္ေပါ႕ က်မတုိ႕ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္ေအာင္ ၾကာေအာင္ေစာင္႕ခဲ႕ေသးတာပဲ။
အဲဒီမွာ ေဒၚစုက ထြက္လာရေတာ႕မလိုလိုနဲ႕ အေမရိကန္လူၾကီး အိမ္ထဲ၀င္တဲ႕အမႈနဲ႕ ထြက္လာလို႕မရေတာ႕ျပန္ဘူး။ ျပန္ေစာင္႕ရျပန္ေရာ။ ေဒၚစု အထဲထဲမွာ ရွိေနတဲ႕ အခ်ိန္မွာေတာ႕က်မလည္း မလုပ္ခ်င္ဘူးေလ၊ ဒါမွန္သလား မွားသလား က်မတုိ႕ မသိဘူး။ဒါ အရွင္းဆံုးေျပာတာေလ။ အဲဒီမွာ အခ်ိန္တခုကို ထပ္ေစာင္႕လိုက္တယ္။
ေနာက္ေတာ႕ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာေလာက္မွာကိုေအာင္မိုး၀င္းက အီးေမးပို႕လာတယ္။ မငယ္တဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ေရးၾကရေအာင္တဲ႕ ဒီကိစၥကိုေတာ႕ ဟုတ္ၿပီလို႕ ကိုေအာင္မိုး၀င္းလို႕ ေရးလို႕ေျပာၿပီး က်မက ဘန္ေကာက္ထြက္သြားလိုက္တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မ အြန္လိုင္းကိုလည္း မ၀င္ျဖစ္ေတာ႕ဘူး။
အဲဒီမွာ ထိန္လင္းေရးတဲ႕ သန္းၾကီးမက အရင္ထြက္လာတယ္၊ ကိုေအာင္မိုး၀င္းေရးတဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းက အရိုးတြန္သံက မထြက္ေသးဘူး။ ဒီကိစၥက နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။
က်မလည္း ေရးရမွာကို စတြန္႕တယ္။ က်မကိုယ္တိုင္လည္း တထင္႔ထင္႕ေလးျဖစ္ေနတယ္။ လုပ္တာ လုပ္ရတယ္ ျဖစ္ပါ႕မလားေပါ႕။ ငါတုိ႕က တိုက္ခိုက္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႕အမွန္တရားေလးကို ကိုယ္ေျပာေပးတာပဲ၊ ေျပာေပးလိုက္မယ္ လူေလးေတြ သိလာရင္ ေက်နပ္ၿပီေပါ႕။ ကိုၾကီး(ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္)တို႕ကလည္း ေျပာခဲ႕တာက သူတုိ႕အမွန္တရားေလးေတြ၊ သူတို႕ ျဖစ္ခဲ႕တာေလးေတြကို ေျပာေပးပါေပါ႕။ ဒါေတြကလည္း ဒီအတုိင္းေျပာလို႕မရဘူး အခ်က္အလက္ေတြရွိဖို႕လိုတယ္ေလ။ ၂၀၀၆ ေလာက္တုန္းက စမားညီညီနဲ႕က်မနဲ႕ အဆက္အသြယ္ရခဲ႕တယ္။
သူကလည္း ဒီအျဖစ္ပ်က္ေလးေတြကို သူ႕အကိုရဲ႕ ဘေလာ႕မွာလား မသိဘူး၊ ဟိုဟာေရး ဒီဟာေရးေပါ႕။ ဒါေပမဲ႕သူ႕မွာက အခ်က္အလက္ေတြ မပါေတာ႕ မထိေရာက္ဘူး။ ၿပီးေတာ႕ထိန္လင္းရဲ႕ သန္းၾကီးမ ကိုလည္း ဒါ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေျမာက္ပိုင္းက ခံစားခဲ႕ရတဲ႕ လူေတြရဲ႕ ပထမဆံုးအၾကိမ္ေပါက္ကြဲသံ။ အတိအလင္း ဒါ သူကိုယ္တိုင္ ခံစားရတာ။
ABSDF ကေန ထြက္သြားတဲ႕ သူတိုင္းက သိတယ္ ဒီကိစၥကို ဒါေပမဲ႕ တိတိက်က်မသိဘူး။ က်မတို႕ တေတြ ဟိုထဲမွာ ဘာေတြ ဘယ္လိုခံခဲ႕ရသလဲ၊ ဘယ္လိုျဖစ္ခဲ႕တယ္ဆိုတာ တိတိက်က် မသိဘူး။
ဆိုေတာ႕ကိုေအာင္မိုး၀င္းတုိ႕ ထိန္လင္းတို႕ ေရးတာ ေအာင္ျမင္သြားတယ္။ ဒါေလးက အတိုင္းအတာ တခုထိ ဂယက္ရိုက္သြားတယ္။ ဒုတိယေဆာင္းပါး ကိုထိန္လင္း ထပ္ေရးတယ္၊ လူ႕ကက္ဆက္ဆိုၿပီးေတာ႕ေလ။ ဖတ္အားပိုမ်ားလာတယ္။ ၿပီးေတာ႕ျပည္ပနဲ႕ facebook မွာကယက္ရိုက္ေနၿပီ။
အဲဒီမွာ ကိုေအာင္မိုး၀င္းက စာေရးေကာင္းတယ္။ သူက က်မပို႕ေပးတဲ႕ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႕ ေသခ်ာေရးတယ္။ ယင္ဒီးရဲ႕ ေဆာင္းပါး၊ ဘီဘီစီမွာ သံုးခဲ႕တဲ႕ အခ်က္အလက္ေတြ မ်က္ျမင္သက္ေသရဲ႕ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႕ ကိုေအာင္မိုး၀င္းကသူ႕ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ရႈ႔ေထာင္႕ကေန သံုးသပ္ခ်က္ေတြနဲ႕ ေရးတယ္။ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္ေတြနဲ႕ တင္ျပတာဆိုေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းတယ္။
ဒါေတြက အမွန္တရားေတြေလ။ ေနာက္ ေျမာက္ပိုင္းျပန္ေတြထဲကလည္း ကိုရဲတို႕ဆို ကိုလင္းေ၀ေအာင္ဆိုၿပီး ေရးတင္ၾကတာေတြလည္း ရွိလာေတာ႕ Facebook စာမ်က္ႏွာမွာ ဒါေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးကို က်ယ္ျပန္႕သြားတယ္။ ဒါနဲ႕တင္ကို တတိုင္းျပည္လံုး သိသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သန္း ၆၀ မွာ ပိြဳင္႔၀မ္း ရာခိုင္နႈန္းေတာင္ မသိၾကပါဘူး။
အဲဒါနဲ႕ ၂၀၁၂ မွာ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႕မွာ ႏွစ္ ၂၀ ျပည္႔ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႕ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းက်းပႏိုင္ခဲ႕တယ္။
ေနာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္လာခြင္႔ရဖို႕ ဗီဇာတင္ေတာ႕လည္း က်မက ေျမာက္ပိုင္းကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး လုပ္ခ်င္တယ္ ေတြ႕စရာရွိတာေတြလည္း ေတြ႕ခ်င္တယ္လုိ႕ အမွန္အတိုင္းေျပာၿပီး ဗီဇာတင္တာ။ အဲဒါ မရဘူး ၊ ၾကာေနေရာ၊ အဲဒါနဲ ဘာျဖစ္လို႕ ၾကာတာလဲလို႕ ေမးၾကည္႔ေတာ႕ သံရံုးက အၾကံေပးလာတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတဆီကို Australia သံအမတ္ကေန စာေရးလုိ႕ ရပါတယ္တဲ႕။ အဲလို ေျပာလာေပးတယ္။
အဲဒါနဲ႕ ေစာတုန္းက ေျပာသလိုပဲ ေျမာက္ပိုင္းကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး လာခ်င္တယ္လို႕ တင္လိုက္တယ္။ က်မလာဘူး။ ဒါနဲ႕ သံရံုကို ဖုန္းဆက္ ဖုန္းဆက္နဲ႕ သံရံုးက ဒါ သူတုိ႕နဲ႕ မဆိုင္ဘူးတဲ႕။ အထက္က က်မလာတာတဲ႕။ အဲဒီလိုနဲ႕ က်မလည္း ေစာင္႕၇င္းေစာင္႕ရင္းနဲ႕… Black lists အေယာက္ ၂ ေထာင္စာရင္းက ထြက္လာေရာ။
အဲဒီ စာရင္းကို ၾကည္႔ရတာက တကယ္႕ကို စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းၾကီးကို ၾကည္႕ေနရသလိုပဲ။ အဲ.. အဲဒီ ထဲမွာလည္း က်မ နာမည္ မပါဘူး။ ဟာ…တကယ္ပဲ။ ေဒါသက ထြက္လာတယ္၊ တညလံုး မအိပ္ေတာ႕ဘူး အဲဒီညက ေပါက္ကြဲတယ္။
ေနာက္ ဗီဇာအတြက္ကို ဒီကေနေပါ႕ ခင္တဲ႕ သူေတြက ၀ိုင္းၿပီးလုပ္ေပးၾကပါတယ္။ ျပည္တြင္းထဲကို အရင္၀င္ခြင္႔ရတဲ႕ သူေတြက က်မရဲ႕ ပတ္စပ္ုိ႕ေတြ ဘာေတြကို ယူသြားေပးတယ္၊ လုပ္ေပးၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မရဘူး။ အဲဒီမွာ က်မကိုလည္ းသင္ေပးၾကတယ္။ အမွန္အတိုင္းမေျပာနဲ႕ေတာ႕တဲ႕။ က်မ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ပါ၊ က်မရဲ႕ မိဘက သိပ္ အသက္ၾကီးေနတယ္၊ မေတြ႕ရတာလည္း ၾကာၿပီ မိဘနဲ႕ ျပန္လည္ၿပီးေတာ႕ ေတြ႕ဆံုခ်င္တယ္။ ေတြ႕ဆံုခြင္႕ေလး ေပးပါ။ အဲဒါေလးကို ေရးလုိက္ၿပီးေတာ႕ ကူညီေပးတဲ႕ သူကို အီးေမးပို႕လိုက္တယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က က်မကို ကူညီၿပီး ပို႕ေပးသြားတယ္။
အဲဒါလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဗီဇာမရေတာ႕ဘူးလို႕ေတာင္ ထင္သြားတာ။ ဒါနဲ႕ တရက္ၾကေတာ႕ အီးေမးတေစာင္ျပန္ဖို႕ ထုိင္ၿပီး စဥ္းစားေနတုန္း၊ အီးေမးတေစာင္၀င္လာတယ္၊ ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕…ဟာ… ဗီဇာ ရၿပီဆုိတဲ႕ အီးေမး။
ဟာ… လက္သီးကို အဲလို ဆုပ္ထားၿပီးေတာ႕မွ ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ အရမ္းေပ်ာ္ၿပီး ျငိမ္သြားတာ၊ ၿပီးေတာ႕မွ တေယာက္တည္း အိမ္ထဲမွာ အသားကုန္ ေအာ္ပစ္လိုက္တယ္။ တကယ္ကို ညၾကီး မိုးခ်ဳပ္မွ ထေအာ္တာ။
ေနာက္ မိတ္ေဆြေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဗီဇာရၿပီ ဆိုတဲ႕အေၾကာင္း message ေတြပို႕တယ္၊ ဆံုၾကမယ္ေပါ႕။
အဲဒါနဲ႕ ဗီဇာရၿပီး က်မလည္း ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ခြင္႕ရလိုက္တာ။
မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ေလးစားခင္မင္လ်က္ပါ။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ႏို၀င္ဘာ ၁၀၊ ၂၀၁၂၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
Post a Comment
Blogger Facebook DisqusComment ေပးရန္ ညာဘက္ေထာင့္မွ Blogger or Facebook or Disqus ကုိႏွိပ္ပါ။