ေမေမ မသြားပါနဲ႔..

သူ႔အသက္ငါးႏွစ္….
"ေမေမ.. ေမေမ့စကားကို သားနားေထာင္ပါမယ္။ ေမေမ မသြားပါနဲ႔.."

မူႀကိဳေက်ာင္းရဲ႕ ေက်ာင္းေပါက္ဝမွာ ေမေမ့ေျခေထာက္ကိုဖက္ၿပီး သူငိုယိုေတာင္းပန္တယ္။ ေမေမကထိုင္ခ်ၿပီး သူ႔ပါးႏွစ္ဘက္ကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ကိုင္လိုက္တယ္။

"ေယာက္်ားေလးဆိုတာ မ်က္ရည္မက်ရဘူး သား… အထဲမွာ သားနဲ႔အတူ ေဆာ့ကစားမယ့္ ကိုကိုမမေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမကလည္း သားကို သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးသင္ေပးဦးမွာ။ သား ေသခ်ာလိုက္ဆိုၿပီး ေမေမ့ကိုျပန္ဆိုျပေနာ္။ ေမေမရံုးဆင္းတာနဲ႔ သားကို လာႀကိဳမယ္" ေမေမ့ေျပာစကားကို သူမ်က္ရည္သုတ္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။


သူ႔အသက္ဆယ္ႏွစ္ ….
"ေမေမ……"

ေက်ာင္းေပါက္ဝမွာ ေမေမကိုေတြ႔တာနဲ႔ သူေျပးဖက္တယ္။ ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲ ဝမ္းသာအားရ သူေခါင္းေလးတိုးေဝွ႕တယ္။

"ေျဖႏိုင္လား သား?"

အမွတ္ျပည့္ရတဲ့ အေျဖစာရြက္ကို ေမေမဆီ သူထိုးေပးတယ္။

"ေမေမ့သားက ေတာ္လိုက္တာ… လာ.. ေမေမတို႔ တစ္ခုခုသြားစားရေအာင္ သားကို ဂုဏ္ျပဳရမယ္"


သူ႔အသက္ ဆယ့္ငါးႏွစ္….
"သား မသြားခ်င္ဘူး.. သား က်ဴရွင္မတက္ခ်င္ဘူး…က်ဴရွင္တက္လည္း အပုိပဲ"

ေမေမက စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ အေျဖလႊာစာရြက္ကို ထိုးျပၿပီး "သား အမွတ္စာရင္းကို သားၾကည့္ပါဦး။ ဘာျဖစ္လို႔ ေမေမ့စကားကို သားနားမေထာင္ရတာလဲ? ဒီလိုပံုစံနဲ႔ဆက္သြားရင္ တကၠသိုလ္တက္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ သားကို ပညာတတ္ေစခ်င္လို႔ ေမေမ ပိုက္ဆံအကုန္ခံၿပီး ေက်ာင္းထားတာ၊ တစ္ေနကုန္ ဂိမ္းကစားဖို႔ မဟုတ္ဘူး သား…" သူ တံခါးေဆာင့္ပိတ္ၿပီး အျပင္ကိုထြက္သြားလိုက္တယ္။ သူ႔ေနာက္ေက်ာမွာ ေမေမ့အသံကပ္ပါလာတယ္။

"သား……. ျပန္လာခဲ့……!!"


သူ႔အသက္ ၂ဝႏွစ္…..
"သား အိမ္မျပန္ေတာ့ဘူး ေမေမ.. ဒီည သားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပါတီလုပ္မယ္။ ေအာ္.. ေမေမကို ေျပာရဦးမယ္။ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာ သားျဖည့္လိုက္ၿပီေနာ္.. " ရီေဝေဝအသံနဲ႔ ေမေမဆီ သူ႔ဖုန္းဆက္တယ္။

"အိမ္ျပန္လာၿပီး ျဖည့္ပါလား သား… ေမေမ့ကို တိုင္ပင္ၿပီးမွ ျဖည့္ပါလား! ေမေမ့ကိုလည္း ဘာမွမတိုင္ပင္ပဲနဲ႔ သား ဘာလို႔ ေမေမ့စကား နားမေထာင္ရတာလဲ? သား …ဘာလိုင္းဦးစားေပးေလွ်ာက္ထားသလဲ?"

"ဟာ… ေမေမကလည္း စိတ္ရႈပ္လိုက္တာ.. သားကိစၥ သားသိပါတယ္.. ေမေမ ဝင္မပါပါနဲ႔.."

ေမေမဘက္က ဘာမွမေျပာခင္ သူဖုန္းအရင္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခြက္ကိုကိုင္ေျမာက္ၿပီး အေပါင္းအသင္းဘက္လွည့္လိုက္တယ္။

"သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ.. လာကြာ.. ခ်ီးယားစ္…"


သူ႔အသက္ ၃ဝႏွစ္…..
"အရက္ေသာက္ဖို႔ စိတ္ရွိေသးတာလား?"

သူ႔လက္ထဲက ဖန္ခြက္ကို ေမေမလုယူၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။

"ဒီမိန္းကေလး မဆိုးပါဘူး.. ေမေမ ဘယ္ေတာ့မွ ေျမးခ်ီရမလဲ သားရယ္.."

"သူ႔ကို သားမႀကိဳက္ဘူးေမေမ… ဟို ေကာင္မေလးနဲ႔ စပ္ေပး ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ စပ္ေပး မလုပ္နဲ႔ေတာ့ေမေမ။ သားကို ေနရာလပ္ေလးတစ္ခုေပးပါ…"

"ေမေမ့စကားကို တစ္ေခါက္ေလာက္ နားေထာင္ေပးပါလား သား? ေမေမ ေျပာမယ္…."

"ဟာ……. သား နားမေထာင္ဘူး… ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အခုခ်ိန္ထိ ေမေမ့စကားကို သားနားေထာင္ေနခဲ့တာ.. ေမေမ ေျပာတာေတြ ဘယ္ေလာက္မွန္လို႔လဲ? ဘယ္ေလာက္မွန္လဲ?"


သူ႔အသက္ ၄ဝ…..
"ပိုက္ဆံက ဘယ္ေလာက္မွ မမ်ားပါဘူး။ လိုအပ္တာဝယ္ဖို႔ ေမေမအတြက္ သားပိုက္ဆံထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ပိုက္ဆံလိုတဲ့အခါ ဖုန္းထပ္ဆက္လိုက္ေပါ့…"

"ေမေမ ဘာမွမလိုဘူးသား… ႏွစ္ကုန္တဲ့အခါ ေျမးေတြေခၚၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ပါဦး.. သားတို႔ကို ေမေမလြမ္းလို႔ပါ.. ၿပီးေတာ့ သားကို ေမေမေျပာျပစရာတစ္ခုရွိတယ္…"

"ႏွစ္ကုန္ရင္ ကုမၸဏီကလုပ္ငန္းတိုးခ်ဲ႕မယ္တဲ့။ သား ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္လာျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး ေမေမ… ေနာက္ႀကံဳမွ ေျပာၾကတာေပါ့…" ဖုန္းကို သူအရင္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။


သူ႔အသက္ ၄၁ႏွစ္…..
စီးကရက္တစ္လိတ္ကို ဖြာရင္း စာတိုက္ကပို႔လာခဲ့တဲ့ စာတစ္ေစာင္ကို သူၾကည့္ေနမိတယ္။ စာအိတ္ေပၚမွာ ေပးပို႔သူလိပ္စာ မပါဘူး။ စာအိတ္ကို ေဖာက္ၾကည့္ေတာ့ စာအိတ္ထဲမွာ.... သားအျဖစ္ ေမြးစားစာခ်ဳပ္တစ္ေစာင္၊ ေသဆံုးေၾကာင္း ေဆးလက္မွတ္တစ္ေစာင္…. ေဆးလိတ္မီးခိုးေငြ႔ၾကားမွာ သူ႔အျမင္ေတြ မႈန္ဝါးသြားခဲ့တယ္။

အုတ္ဂူတစ္ခုေရွ႕မွာ သူဒူးေထာက္ေနမိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့မွန္း မသိေတာ့ဘူး။ သူ႔ႏွလံုးသားေတြ ကဲြအက္မြေၾကလို႔… ဆို႔နင့္တဲ့အသံနဲ႔ ေမေမၾကားႏိုင္ဖို႔ ေနာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္း သူေျပာလိုက္တယ္။ တမလြန္က ေမေမ သူ႔အသံကို ၾကားႏိုင္ပါေစ…

"ေမေမ… ေမေမ့စကားကို သားနားေထာင္ပါေတာ့မယ္.. ေမေမ ထြက္မသြားပါနဲ႔…"



မူရင္း-- http://www.5719.cn/html/gandong/201110/ma_wotinghualiao_nibiezou__5203.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။


--

May all beings of Rakhine state
May they be free from dangers,anxieties,worries and suffering......