၁၉၄၂ မွာ ဘဂၤါလီေတြက လူမ်ိဳးတံုးသတ္တဲ့အတြက္ ရခိုင္ ၄၀၀၀၀ ေလာက္ ေသဆံုးၿပီး ေက်းရြာေပါင္း သံုး-ေလးရာခန္႔ လက္လြတ္ဆံုးရံႈးခဲ့ရတယ္

၁၉၃၈-ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ (၂၆) ရက္ေန႔မွာ ရန္္ကုန္နဲ႔ ျပည္မမွာ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္း စျဖစ္တယ္။ အဲဒီ အဓိကရုဏ္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ ၁၉၃၉-ခုႏွစ္ မွာ တာ၀န္ေပးအပ္တဲ့ စီးပြားေရးပါရဂူ James Bexter ေခါင္းေဆာင္တဲ့ စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္က ေတြ႕ရွိခ်က္ေတြအရ ရခိုင္ျပည္ေျမာက္ပိုင္းကို တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ ေလးေသာင္းေလာက္ အ၀င္အထြက္လုပ္ေနတဲ့ စစ္တေကာင္းသားေတြ အဆက္မျပတ္ ၀င္လာတာကို မတားဆီးႏိုင္ခဲ့ရင္ ေနာင္အနာဂတ္မွာ လူမ်ိဳးေရး အဓိကရုဏ္းေတြ ျဖစ္ပြားမွာကို စိုးရိမ္ရတယ္လို႔ သတိေပးခဲ့တယ္။
ေနာက္ႏွစ္ ၁၉၄၀-၁၉၄၁ ခုႏွစ္ေတြမွာ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း ၿဗိတိသွ်တို႔ ျမန္မာျပည္က ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာေရးကို စလုပ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မကို ေရာက္ေန တဲ့ အိႏၵိယတိုင္းရင္းသားေတြ စစ္တေကာင္းသားေတြဟာ ျပည္မကေန ပန္းေတာင္း-ေတာင္ကုတ္လမ္းကို ျဖတ္ၿပီး အိႏၵိယကိုသြားရာလမ္းမွာ က်ေနတဲ့ ရခိုင္ျပည္ထဲကို လွိမ့္၀င္လာၾကတယ္။ အဲသည္ခရီးသည္ေတြထဲမွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြထဲ က ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္းရဲ႕ ဒဏ္ခ်က္ေတြကို ခံထားရသူေတြ ပါတယ္။
ၿဗိတိသွ်ေတြရဲ႕ ေအာင္ျမင္စြာဆုတ္ခြာေရးဗ်ဳဟာအရ မိမိတို႔ သယ္ယူမသြား ႏိုင္တဲ့ လက္နက္ေတြကို ရခိုင္မဟုတ္တဲ့ ဗမာမဟုတ္တဲ့သူေတြကို ေပးၿပီး ေနာက္ခ်န္တပ္ေတြ အေနနဲ႔ က်န္ခဲ့ေစတယ္။ အဂၤလိပ္လို V-Force လို႔ ေခၚတယ္။ Victory Force ေအာင္ႏိုင္မႈတပ္ေပါ့။ ေဒသခံေတြကေတာ့ ရာဇပုတ္ကုလား စစ္သား ေတြ လို႔ပဲ အၾကမ္းဖ်င္း အေခၚအေ၀ၚနဲ႔ သိၾကတယ္။ စနစ္တက် အုပ္ထိန္းကြပ္ကဲသူ မရွိတဲ့ ရာဇပုတ္ကုလားစစ္သားေတြဟာ ဟိုစဥ္က စစ္ေတြခရိုင္လို႔ေခၚတဲ့ ရခိုင္ ေျမာက္ပိုင္း တစ္ခြင္မွာ ဗရမ္းပတာ ေသာင္းက်န္းၾကတယ္။

ေျမပံုၿမိဳ႕နယ္ ရက္ေခ်ာင္းေက်းရြာက ရြာသူႀကီးညီအစ္ကိုကို စစ္တေကာင္းသား ဘဂၤါလီေတြ သတ္ျဖတ္လိုက္ရာကေန စၿပီးေတာ့ အျပန္အလွန္ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ စတင္ ျဖစ္ပြားခဲ့တယ္။
အၾကမ္းဖက္မႈေတြစျဖစ္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေသနတ္လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့ဘက္က က်န္ တစ္ဘက္ကို စိတ္ႀကိဳက္သတ္ျဖတ္ရက္စက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဥပမာ ရေသ့ေတာင္နယ္ ထဲက ကူေတာင္ရခိုင္ရြာ နဲ႔ အေနာက္ျပင္ကုလားရြာ တို႔ျဖစ္ရပ္ကို ၾကည့္ႏိုင္တယ္။ ၁၉၄၂-ခုႏွစ္မွာ ကူေတာင္ရခိုင္ရြာဟာ ဒီေန႔ေခတ္လိုပဲ ဧရာမရြာႀကီးျဖစ္တယ္။ အဲသည္ တံုးက အနီးက အေနာက္ျပင္ကုလားရြာကေတာ့ အခုေလာက္ အိမ္ေျခမမ်ားေသးဘူး။ ကူေတာင္ရခိုင္ရြာရဲ႕ အိမ္ေျခထက္၀က္ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ တင္းမာေနတဲ့ကာလ အေတာ အတြင္း အေနာက္ျပင္ကုလားရြာကို ရာဇပုတ္စစ္သားေလးငါးေယာက္ ေရာက္လာတာနဲ႔ အေျခအေနဟာ လံုး၀ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ ရက္ပိုင္းအတြင္း ကူေတာင္ တစ္ရြာလံုး မီးေလာင္ျပာက်သြားခဲ့တယ္။ ေသသူေသ၊ မေသတဲ့သူေတြလည္း အသက္လုလို႔ ေျပးၾကရတယ္။
ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္ နတ္ျမစ္အေရွ႕ဘက္ျခမ္း၊ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ၿပီးေတာ့ ရေသ့ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ မယူကမ္းတစ္ခြင္က ရခိုင္ရြာေတြဟာ မီးရိႈ႕ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ သတ္ျဖတ္ျခင္း ခံရတဲ့အတြက္ ထြက္ေျပးၾကရတယ္။
ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္ နတ္ျမစ္ကမ္းေျခက ေက်းရြာေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ငါးခူရ၊ ၿခံျပင္၊ ရြက္ညိဳေတာင္၊ သရက္အုပ္ စတဲ့ရြာေတြကေတာ့ ေလွေတြ၊ သမၺာန္ေတြနဲ႔ နတ္ျမစ္ တစ္ဘက္ကမ္းကို ထြက္ေျပးလို႔ လြတ္သြားၾကေပမယ့္ ကမ္းေျခနဲ႔ေ၀းတဲ့ ရြာေတြမွာ ရြာလံုးကၽြတ္ အသတ္ခံၾကရတယ္။ တခ်ိဳ႕ေက်းရြာကလြတ္ေျမာက္လာသူေတြဟာ မယူေတာင္တန္း ကို ေက်ာ္ၿပီး ဘူးသီးေတာင္၊ ေက်ာက္ေတာ္၊ ေျမာက္ဦးနယ္ေတြ ဘက္ကို လက္လြတ္ ထြက္ေျပးၾကရတယ္။ အဲသလိုထြက္ေျပးတာကို ဘူးသီးေတာင္ ၿမိဳ႕အနီးက လက္၀ဲတက္(ကုလားရြာ)က ဆီးႀကိဳၿပီးေတာ့ တုိက္ခိုက္ သတ္ျဖတ္ ၾက တယ္။ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ေခ်ာင္းေျမာင္းတိုက္ခိုက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေမာင္ေတာေတာင္ပိုင္းမွာ အသက္ရွင္လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ေက်းရြာဆိုတာကေတာ့ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။ ဥပမာ အလယ္သံကေက်ာ္မွာဆိုရင္ အလယ္သံေက်ာ္ ရဲစခန္းကို သိမ္းၿပီးေတာ့ ရဲသားေတြေရာ ရြာသားေတြကိုပါ သတ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ဥပမာ ထပ္တိုးျပင္ရြာမွာဆိုရင္ ကုလားေတြ၀ိုင္းလာတဲ့အခါ ရြာမွာ ရွိသမွ် ကေလး၊ လူႀကီး၊ မိန္းမ၊ ေယာက်ၤားမက်န္ အေယာက္ငါးရာေလာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေျပး၀င္ၿပီး ခိုလႈံၾကတယ္။ ကုလားေတြက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို မီးရိႈ႕လိုက္ေတာ့ အကုန္ေသကုန္ တယ္။
ဘူးသီးေတာင္တစ္နယ္လံုးမွာလည္းပဲ ရခိုင္နဲ႔ အျခားတိုင္းရင္းသားရြာေတြကို စစ္တေကာင္းသားဘဂၤါလီေတြက ၀န္းရံပိတ္ဆို႔တိုက္ခိုက္ၾကတယ္။ ရခိုင္ရြာေတြကို မီးတိုက္ ဖ်က္ဆီးတယ္။ နယ္ဘက္ကအသက္မေသဘဲ ေျပးလာႏိုင္ခဲ့တဲ့ လူေတြ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕ေပၚကို လာေရာက္ခိုလံႈၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာလက္နက္ကိုင္လို႔ရွိေနတဲ့ ရဲတပ္သားအနည္းငယ္၊ ဘားမားေဗာ္လံတီယာတပ္စု နဲ႔ ရခိုင္လူငယ္အခ်ိဳ႕ဟာ လက္နက္ကိုင္စြဲၿပီး ဘူးသီးေတာင္ကို ေန႔စဥ္လာေရာက္ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ေနတဲ့ ကုလားေတြရန္ကေန ကာကြယ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ဘီအိုင္ေအ ဗိုလ္ရန္ေအာင္တပ္ ေရာက္လာတယ္။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေရးအတြက္ဆိုၿပီး ၿမိဳ႕ကိုကာကြယ္ေနတဲ့သူေတြ၊ ရခိုင္ေတြလက္ထဲက ေသနတ္လက္နက္မွန္သမွ်ကို ဘီအိုင္ေအ ဗိုလ္ရန္ေအာင္တပ္ က အကုန္သိမ္းတယ္။
တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေရးအတြက္ ေမာင္ေတာက ကုလားေတြနဲ႔ သြားေဆြးေႏြးတဲ့ ဘီအိုင္ေအတပ္က အရာရွိေတြကို ေမာင္ေတာကုလားေတြက ထမင္းဖိတ္ေကၽြးၿပီး သတ္ပစ္လိုက္တယ္။
ဘူးသီးေတာင္မွာရွိေနတဲ့ ဘီအိုင္ေအ ဗိုလ္ရန္ေအာင္တပ္ဟာ မေျပာမဆိုနဲ႔ ၁၉၄၂-ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၂၆) ရက္ေန႔မွာ ဆုတ္ခြာတယ္။ လက္နက္ေတြအကုန္လံုး အသိမ္းခံထားရတဲ့ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕သားေတြဟာ ဆိပ္ကမ္းမွာ ကပ္ထားတဲ့ မီး၀သေဘၤာေပၚကို အလုအယက္တက္ၾကတာ ဆိပ္ကမ္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းေနရာမွာ ေရ၀င္ၿပီး နစ္ျမဳပ္သြားတဲ့ အတြက္ လူေလးရာေလာက္ေသတယ္။ ဘီအိုင္ေအ တပ္ဆုတ္သြားတဲ့ အဲဒီေန႔မွာ ညမွာပဲ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕ကို ကုလားေတြက ၀င္စီးတယ္။ မေျပးႏိုင္လို႔ ၿမိဳ႕မွာ က်န္ေနခဲ့ တဲ့ သူေတြ အကုန္လံုး အသတ္ခံရတယ္။
ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္မွာ အစတံုး ဖ်က္ဆီးခံရလို႔ စြန္႔ခြာထြက္ေျပးရလို႔ ၿပိဳပ်က္ သြားၿပီး ေနာက္ ျပန္ထည္ထူေထာင္္ျခင္း မျပဳႏိုင္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေျခအေရအတြက္နဲ႔တကြ စာရင္း ေကာက္ယူႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေက်းရြာေပါင္း (၉၉) ရြာ စာရင္းရွိပါတယ္။ (ယခုပူးတဲြ ဓါတ္ပံုဖိုင္ပါ မူကြဲစာရင္းအရေတာ့ တစ္ရြာေလ်ာ့ ၉၈ ရြာ ပဲ ရွိပါတယ္။) အဲသည္ေနရာေတြက လယ္ေျမကိုင္းကၽြန္း ဥယ်ဥ္ေတြ အကုန္လံုးကို ရခိုင္ေတြ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘဲ စစ္တေကာင္းသား ဘဂၤါလီကုလားေတြကပဲ အကုန္သိ္မ္းပိုက္ သြားခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ေျခ အေရအတြက္နဲ႔တကြ စာရင္းမျပဳစုႏိုင္တဲ့ အျခားရြာ အေရအတြက္က (၁၁၅) ရြာ ျဖစ္တယ္ လို႔ ေလာေလာဆယ္ ရသေလာက္ စာရင္းေတြ အရ ဆိုၾကတယ္။
အလားတူပဲ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ၿပိဳပ်က္သြားၿပီး ျပန္မထူေထာင္ႏိုင္တဲ့ ရခုိင္ နဲ႔ အျခားတိုင္းရင္းသားေက်းရြာ အေရအတြက္က (၁၁၆)ရြာရွိပါတယ္။ ကုလားေတြ ၀င္ေရာက္သိမ္းပိုက္ေနထိုင္ျခင္းခံရတဲ့ ရြာအေရအတြက္က (၆၆) ရြာရွိပါတယ္။
ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ ၁၉၄၂ လူမ်ိဳးတံုးသတ္ျဖတ္မႈ ေနာက္ပိုင္း လစ္ဟာ သြားတဲ့ ရခိုင္ေနရာေတြမွာ အသစ္၀င္ေရာက္ထူေထာင္ၾကတဲ့ စစ္တေကာင္းသား ဘဂၤါလီ ေက်းရြာအေရအတြက္က (၄၇) ရြာ ရွိပါတယ္။
ေမာင္ေတာေျမာက္ပိုင္းက အသက္ရွင္လ်က္ထြက္ေျပးနိုင္ခဲ့တဲ့ ရခိုင္လူမ်ိဳးေတြဟာ တစ္ဘက္နယ္ေျမထဲက ဒိုင္နာစပူဒုကၡသည္စခန္းမွာ ႏွစ္အတန္ၾကားသြားေနခဲ့ ၾကရ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိရသေလာက္ စစ္ေတြၿမိဳ႕နယ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ေဟာင္း ဦးေမာင္ညိဳဟာ ဒိုင္နာစပူဒုကၡသည္စခန္းျပန္ တစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။
ကုလားေတြလက္ထဲပါသြားေပမယ့္ အသက္ရွင္လ်က္က်န္ေနေသးတဲ့ ရခိုင္ အမ်ိဳးသမီး ေတြကို ဂ်ပန္ေတြ ၀င္လာတဲ့အခါက်မွ လိုက္ရွာစံုစမ္းၿပီး ကယ္ထုတ္ၾကရတယ္။ ဂ်ပန္ဘုန္းေတာ္ႀကီး မာရုယာမ၊ ဆရာေတာ္ဦးပညာသီဟ နဲ႔ ဆရာေတာ္ဦးေကသရ တို႔ပါ၀င္တဲ့ အဖြဲ႕တစ္ဖဲြ႕ဟာ ဂ်ပန္စစ္တပ္အကူအညီနဲ႔ ရခုိင္အမ်ိဳးသမီး (၆၇၆)ေယာက္ ကို ကုလားေတြဆီက ေခၚယူၿပီးေတာ့ ရခုိင္ျပည္ေနရာအသီးသီးက ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ေတြဆီ ျပန္ပို႔ခဲ့တယ္။ အဲသည္အမ်ိဳးသမီးေတြ ဘယ္လို ဒုကၡေတြကို ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသလဲ ဆိုတာကေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ပဲ ရင္နင့္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၄၂-ခုႏွစ္ လူမ်ိဳးတံုးသတ္ျဖတ္မႈအတြင္း ရခိုင္နဲ႔ အျခားတိုင္းရင္းသား အနည္းဆံုး ေလးေသာင္းခန္႔ သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရၿပီး စုစုေပါင္းဖ်က္ဆီးသိမ္းပိုက္ ဖယ္ရွားျခင္းခံခဲ့ရတဲ့ ရခုိင္နဲ႔ တုိင္းရင္းသားေက်းရြာအေရအတြက္က သံုးရာနဲ႔ ေလးရာၾကား ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ ရွိပါ တယ္။
ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ မူဂ်ာဟစ္ေသာင္းက်န္းသူေတြ ေသာင္းက်န္းေနတဲ့အတြက္ ဘူးသီးေတာင္နဲ႔ ေမာင္ေတာေဒသတစ္ခြင္မွာ တုိင္းရင္းသားေက်းရြာေတြကို နည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႔ မေနႏုိင္ေအာင္လုပ္ၾကတဲ့ ထြက္ခြာေရြ႕ေျပာင္းၾကရတယ္။ အခုဆိုရင္ သိၾကရသမွ် ကိန္းဂဏန္းအရ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္မွာ တိုင္းရင္းသား (၂)% နဲ႔ ဘူးသီးေတာင္ ၿမိဳ႕နယ္မွာ (၇)% ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒီျဖစ္ရပ္ကို ရခုိင္နဲ႔တကြ ျပည္ေထာင္စုတုိင္းရင္းသားေတြဟာ အျဖစ္အပ်က္ကို အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း မသိၾကရင္ ဒီျဖစ္ရပ္ေတြဟာ ဘူးသီးေတာင္ နဲ႔ ေမာင္ေတာ မွာတင္ ရပ္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုျဖစ္ရပ္မ်ိိဳးကို ေနာင္ကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔ရာ ဘာေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို လူေတြသိေအာင္ မွတ္တမ္းတင္ထားၾကဖို႔ လိုအပ္ပါ တယ္။
ဒီ ၁၉၄၂ ျဖစ္ရပ္ဟာ အမွတ္တမဲ့ထားလို႔ ေပ်ာက္ပ်က္သြားႏိုင္တဲ့ျဖစ္ရပ္မ်ိဳး မဟုတ္ပါ ဘူး။ ဒီလိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳးကို ဆက္လက္က်ဳးလြန္ဖို႔ ၁၉၈၈-ခုႏွစ္ ေမလ (၁၃) ရက္ေန႔မွာ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕မွာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကေသးတယ္။ အဲသည္ေန႔မွာ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕ ေစ်းဆိုင္ေတြမွာ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေတြ တစ္လက္မွ မက်န္ေအာင္ ၀ယ္ ထားခဲ့ၾကတာကိုေရာ အဲသည္ေန႔ ေန႔ပိုင္းမွာ ရခုိင္ေတြဆီမွာ ဆိုင္အကူ အိမ္္အကူ လုပ္တဲ့ ဘဂၤါလီအလုပ္သမားေတြ တစ္ေယာက္မွ အလုပ္မဆင္းၾကတာကိုေရာ ရခုိင္ေတြက သတိမထားမိခဲ့ၾကဘူး။ အဲသည္ေန႔ညပိုင္း (၇)နာရီေလာက္က စၿပီး ဘဂၤါလီေတြ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ စုေ၀းၿပီး ဆူပူေနၾကၿပီ။ ရဲကင္းက ရဲသားေတြကို ရိုက္ႏႈက္တဲ့ အဆင့္အထိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဆူပူသူေတြက ဖံုးႀကိဳးေတြကိုလည္း ႀကိဳတင္ျဖတ္ထား ၾကတဲ့အတြက္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးဟာ ျပင္ပနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္ေနခဲ့တယ္။ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕ျပင္ ေလးမိုင္က လံုထိန္းတပ္ရင္း ေရာက္လာလို႔ တစ္ၿမိဳ႕လံုး အသက္ ခ်မ္းသာရခဲ့ၾကရတယ္။

ဒီေတာ့ ဆိုလိုတာက ၁၉၄၂-ခုႏွစ္ ျဖစ္ရပ္ကို သိရွိေနမွသာလွ်င္ ဒီေန႔ဒီကာလမွာ ရခုိင္ျပည္နယ္နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဆက္လက္ၿငိမ္းေျခာက္ေနဆဲ ျဖစ္တဲ့ အႏၱရယ္ႀကီးကို နားလည္သေဘာေပါက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အၾကမ္းဖက္သတ္ျဖတ္မႈမ်ားအားျဖင့္ ဘာသာေရးအရ လူမ်ိဳးေရးအရ အုပ္စီးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းမႈေတြဟာ ရွိခဲ့တယ္၊ ေနာင္လည္း ရွိႏိုင္တယ္ ဆိုတာကို သတိရွိႏိုင္ၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ေဇာဦး
၂၀၁၆-ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၆) ရက္
၁၂း၂၂ နာရီ

Kyaw Zaw Oo

Ref ;  ၁၉၄၂ မွာ ဘဂၤါလီေတြက လူမ်ိဳးတံုးသတ္တဲ့အတြက္ ရခိုင္ ၄၀၀၀၀ ေလာက္  ေသဆံုးၿပီး ေက်းရြာေပါင္း သံုး-ေလးရာခန္႔ လက္လြတ္ဆံုးရံႈးခဲ့ရတယ္