ထိုေနရာသည္ သခ်ီ ၤင္းမဟုတ္ပါ

===================
ေမျမိဳ႕မိုးက ေကာင္းလွေပသည္။ စေနမွာ ေစြသည္မက တနဂၤေႏြပါ ေစြလို႔ ေနေခ်သည္။ ကိစၥတစ္ခုႏွင့္ ျမိဳ့ထဲသို႕လာသည့္ က်ေတာ္ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာသည့္ အေတြးတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ညဏ္ကြဲရပ္က ေရႊျမင္တင္ဘုရားဆီသို႔ ကားကို လွည့္လိုက္မိသည္။ ျပင္ဦးလြင္ေရာက္ပါက မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ သြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားေသာေနရာ၊ ေရႊျမင္တင္ဘုရားေရာက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္မိတယ္။
“သူရမခ်စ္ပို အုတ္ဂူက ဘယ္ဘက္လဲဗ်”
ဒီလိုနဲ႔ လမ္းသြယ္ႏွစ္ခုေလာက္ ထပ္မံခ်ိဳးေကြ႕ျပီး လမ္းဆံုတစ္ခုအလယ္မွာ သံပန္းျခံစည္းရိုးေလး ခတ္ထားေသာ အုတ္ဂူငယ္တစ္ခုကို က်ေတာ္ေတြ႕လိုက္တယ္၊ ကားကိုရပ္ျပီး မိုးရြာထဲ က်ေတာ္ဆင္းတယ္။ ေတြ႕ေတြ႕ျခင္းျမင္ကြင္းက အုတ္ဂူထက္က စာသားတစ္ခု။
“ရဲေရးေရာက္ေသာ္၊ ရြံ႕ေၾကာက္မဲ့တြန္ ့၊ ႏိုင္ငံ့၀န္၌
ကုမၻဏ္ယကၡ နာဂျခေသၤ့၊ ရင္ဆိုင္ေတြ႕လဲ၊
ခြာ၍မတြန္႕၊ အသက္စြန္႕ေလာ့”
ရွင္မဟာရဌသာရ၏ ဂမၻီသာရပ်ိဳ႕မွ ၾကက္သီးထဖြယ္ေကာင္းေသာ ကဗ်ာတစ္ပိုဒ္ျဖစ္ေပသည္။
က်ေတာ္လဲ မိုးရြာထဲမွာ အုတ္ဂူငယ္ကို ဓါတ္ပံုအနည္းငယ္ ပါတ္ရိုက္ျပီး ျမန္မာနိုင္ငံ၏ တတိယအျမင့္ဆံုး သူရသတိၱဆိုင္ရာ ဘြဲ ့ကို ရရွိခဲ့သည့္ တစ္ဦးတည္းေသာအမ်ိဳးသမီး သူရဘြဲ႕ရွင္ သူရမခ်စ္ပိုအေၾကာင္း စာေရးခ်င္စိတ္ကေလး ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ေပေတာ့သည္။
မခ်စ္ပိုသည္ ထား၀ယ္ျမိဳ႕သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပသည္။ သူ႕အသက္(၂၀)အရြယ္ ၁၉၄၇ခုႏွစ္တြင္ BEတပ္ထဲ ၀င္သြားေသာ ေမာင္ျဖစ္သူအား ရွာေဖြရန္ ထား၀ယ္မွ ျပင္ဦးလြင္သုိ႔ တစ္ဦးတည္း ထြက္ခြါလာခဲ့ျပီး ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕တြင္ BEတပ္မွ တပ္ၾကပ္ေမာင္လွႏွင့္ အေၾကာင္းပါခဲ့ျပီး တပ္မေတာ္၏ မိသားစု၀င္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၁၉၄၉ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ KNDOတပ္ဖြဲ႔မ်ားသည္ ေမၿမိဳ႕(ယခုျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕)အား အလစ္အငိုက္ စီးနင္းသိမ္းပိုက္ လိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္က ေမၿမိဳ႕႔တြင္ ဗုိလ္မွဴးထင္ေပၚႏွင့္ ဗုိလ္ႀကီးဘျဖဴ ဦးစီးေသာ BEတပ္မွ တပ္ခဲြမ်ားသည္ ရရာလက္နက္ ခဲယမ္းမ်ား သိမ္းဆည္းကာ လားရွိဳးဘက္သို႔ ဆုတ္ခြာသြားခဲ့ၾကသည္။ ထုိသုိ႔ဆုတ္ခြာသြားေသာ တပ္မ်ားသည္ လားရွိဳးတြင္ ျပန္လည္စုဖြဲ႔ကာ ေမၿမိဳ႕သို႔ ျပန္လည္ခ်ီတက္ခဲ့ၾကေလသည္။
ေမၿမိဳ႕ ေရခ်မ္းအိုးရြာဘက္တြင္ တိမ္းေရွာင္ေနၾကေသာ BE တပ္မွ အရာရွိစစ္သည္မ်ားႏွင့္ က်န္တပ္ေပါင္းစုံမွ တပ္ဖြဲ႕၀င္မ်ားလည္း BE တပ္တြင္ လာေရာက္ ပူးေပါင္းခဲ့ၾကေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္.... တပ္ေပါင္းစု အင္အားျဖင့္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ခဲ့ရာ ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕ကို ျပန္လည္ ရရွိခဲ့ေလသည္။ အင္ဂ်င္နီယာတပ္မွ ဦးေဆာင္ကာ ေမၿမိဳ႕ကို ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ ထိုေဖေဖၚ၀ါရီလ (၂၄) ရက္ေန႔အား BE တပ္ဖဲြ႔ေခၚ အင္ဂ်င္နီယာတပ္ဖြဲ႔ေန႔အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ေလသည္။ ထုိသုိ႔... ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၄ရက္တြင္ စခန္းမ်ား ရရွိၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ၿမိဳ႕တြင္း တုိက္ပဲြမ်ား ဆက္လက္ ျဖစ္ပြားေနဆဲျဖစ္ၿပီး တစ္ဘက္ႏွင့္ တစ္ဘက္ ေျခကုတ္စခန္းမ်ားကို အားျပဳကာ အဖြဲ႕ငယ္မ်ားေစလႊတ္၍ အျပန္အလွန္ သတင္းေထာက္လွမ္း တုိက္ခုိက္ေနၾကသည္။ ၿမိဳ႕ေပၚတြင္လည္း ေလ့က်င့္မွဳ မရွိေသာ အရပ္သားမ်ားသည္ပင္ ရရာလက္နက္ စြဲကိုင္ၿပီး တပ္ႏွင့္ ပူးေပါင္း တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ သတင္းေထာက္လွမ္းမႈ အေရးၾကီးခ်ိန္တြင္ ရန္သူသည္ ေယာက္က်ားမွန္သမွ် ေတြ ့သည္ႏွင့္ ဖမ္းဆီး သတ္ျဖတ္ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ရာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသာ ႏြားေက်ာင္းျခင္း ေစ်းေရာင္းျခင္း မ်ားျပဳလုပ္နိုင္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားထဲမွ မိမိသေဘာ အေလ်ာက္ ရန္သူ႕သတင္း ေထာက္လွမ္းရန္ တစ္ဦး ထြက္လာေလသည္၊ ထိုသူကား မခ်စ္ပိုပင္ ျဖစ္ေပသည္။
မခ်စ္ပို၏ ေယာက္်ားျဖစ္သူ တပ္ၾကပ္လွေမာင္အပါအ၀င္ အင္ဂ်င္နီယာတပ္ဖြဲ႔မ်ားသည္ ေလ့က်င့္ေရးတပ္ကုန္းတြင္ ရင္ဆိုင္ထားစဥ္ တစ္ဘက္ႏွင့္တစ္ဘက္ အဖြဲ႕ငယ္မ်ားျဖင့္ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ၾကရာမွ တပ္ၾကပ္လွေမာင္အား ေသနတ္မွန္ကာ ဒဏ္ရာရရွိခဲ့ေလသည္။ မခ်စ္ပုိသည္ ဓါးတုိတစ္လက္ႏွင့္ လက္ပစ္ဗံုးတုိ႔ ယူေဆာင္ၿပီး ခေမာက္ေဆာင္းကာ၊ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း၊ လြယ္အိတ္တစ္လံုးတုိ႔ျဖင့္ ႏြားေက်ာင္းသမ ပံုသ႑ာန္ျဖင့္ DKDOတပ္မ်ား တပ္စြဲထားေသာ ေမၿမိဳ႕ ေလ့က်င့္ေရး တပ္ကုန္း၊ ေဆးတပ္ကုန္းမ်ားဘက္သို႔ နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ၀င္ေရာက္ကာ ရန္သူ၏ လက္နက္ႀကီးမ်ား ထားရွိရာေနရာ၊ ကြပ္ကဲေရးရံုးတည္ေနရာႏွင့္ အျခား ေထာက္လွမ္းေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေလသည္။
ရန္သူသည္ ႏြားတစ္အုပ္ႏွင့္ မခ်စ္ပုိအား ႏြားေက်ာင္းေနသည္ဟုသာ ထင္ေနခဲ့ေလသည္။ မခ်စ္ပိုသည္ ႏြားေက်ာင္းရင္းျဖင့္ ရန္သူလက္နက္ႀကီး ပစ္ကူေနရာမ်ား၊ စက္ေသနတ္ႀကီးမ်ား ခ်ထားသည့္ေနရာမ်ားအား တပ္ဖဲြ႔ထံ သတင္းျပန္လည္ ပုိ႔ေပးႏုိင္ခဲ့ေလသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ရန္သူအဖြဲ႔ငယ္ သုံးေလးဦးခန္႔ျဖင့္ ဆံုေတြ႔စဥ္ အခြင့္သာပါက လက္ပစ္ဗုံးျဖင့္ တုိက္ခိုက္လာခဲ့ရာ ရန္သူတပ္ဖဲြ႔မ်ား အေတာ္ပင္ အထိနာခဲ့ေလသည္။ စစ္ဆင္ေရးတြင္ က်င္လည္လာေသာ မခ်စ္ပုိသည္ လက္ရွိလုပ္ေဆာင္ခ်က္အား အားမလုိ အားမရျဖစ္ကာ ထမီအစား ေဘာင္းဘီ၀တ္လုိေၾကာင္း ေနရာတုိင္း သံုးမရေသာ လက္ပစ္ဗံုးအစား ေသနတ္တတ္ဆင္ေပးရန္ႏွင့္ ေန႔ခင္းဘက္တြင္ ေထာက္လွမ္းရရွိခဲ့ေသာ ေနရာမ်ားအား ညဘက္တြင္ တပ္ဖဲြ႔ႏွင့္အတူ လုိက္ပါ တုိက္ခုိက္လုိေၾကာင္း တင္ျပခဲ့ေလသည္။
မခ်စ္ပို၏ တင္ျပခ်က္အား ဗိုလ္ႀကီးဘျဖဴမွ သေဘာတူကာ ရုိင္ဖယ္ျဖင့္ အဆင္မေျပႏုိင္သျဖင့္ မခ်စ္ပုိအား ေျခာက္လုံးျပဴး ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ မခ်စ္ပုိသည္ ေန႔ခင္းဘက္တြင္ သတင္းေထာက္လွမ္း၍ ညဘက္တြင္ ညတိုက္ပြဲမ်ား ဆက္လက္ ဆင္ႏႊဲၾကေလသည္။
တစ္ခ်ိန္တြင္ မခ်စ္ပိုသည္ ရန္သူကို ေရွ ့တက္လံုးေထြး တိုက္ခိုက္ရင္းမွ ဗိုက္ကို ေသနတ္မွန္ခဲ့ေလသည္။ သို ့ေသာ္ မာန္တင္းလွ်က္ ဒဏ္ရာကို အ၀တ္ႏွင့္ စည္းျပီး ဆက္လက္တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။ ရရွိသည့္ဒဏ္ရာကို တိုက္ပြဲေအာင္မွ ျပန္လည္ကုသခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္က ေခတ္အေျခအေနအရ လွ်ပ္စစ္မီးႏွင့္ ေအာက္လင္းမီး မရွိျခင္းေၾကာင့္ မခ်စ္ပို၏ ဒဏ္ရာကို ဖေယာင္းတိုင္ မီးျဖင့္ပင္ ခြဲစိတ္ကုသေပးခဲ့ေၾကာင္း ဒဏ္ရာအား ၁၅ ခ်က္ခန္႔ ခ်ဳပ္ခဲ့ရသည္။
မခ်စ္ပို ေဆးကုသေနစဥ္ကာလတြင္ ေမျမိဳ ့မွ BE တပ္မ်ားအား မႏၱေလးရွိ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္မွ ဆင့္ေခၚျခင္း ခံရသျဖင့္ ဆုတ္ခြာသြားၾကေသာေၾကာင့္ တပ္ဖဲြ႔၀င္မ်ား၏ ဇနီးႏွင့္ သားသမီးမ်ားကို ၾကည့္ရွဳေစာင့္ေရွာက္ထားႏိုင္ျခင္း မရွိေတာ့သျဖင့္ မိသားစု၀င္မ်ားမွာ ဟိုသည္ ပုန္းေအာင္း၍ ေနခဲ့ၾကရရွာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ KNDOေခါင္းေဆာင္ ေစာဘစံသည္ သတင္းရရွိျပီး မခ်စ္ပို ပုန္းေအာင္းေနေသာ ေနရာသို႕ေရာက္ရွိခဲ့ကာ မခ်စ္ပိုအား ဖမ္းဆီးခဲ့ေလသည္။ မခ်စ္ပိုသည္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္းျခင္း မရွိပဲ ဓါးေျမွာင္တို တစ္ေခ်ာင္းကို ၀ွက္ကာ ယူသြားခဲ့သည္။ မခ်စ္ပိုသည္ အံသြားအပို (အံပြား)ပါသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္က မခ်စ္ပုိတြင္ အံပြါးရွိျခင္းေၾကာင့္ ဓား၊ ေသနတ္ၿပီးကာ သူမကိုယ္တိုင္သာမက ေနာက္က လိုက္ပါၾကသူမ်ားသည္လည္း က်ည္ဆန္ထိမွန္ျခင္းမရွိဟု ယံုၾကည္ေနၾကသည္။ မခ်စ္ပို ကို ဖမ္းမိသည္ႏွင့္ သူမ၏ အံသြားမ်ားကို ဓားျဖင့္ ကလန္႔ထုတ္ၾကေလသည္။ “နင္တို႕ ငါ့ အံသြားပဲ ႏွုတ္လို႕ရမယ္ တပ္မေတာ္အေပၚထားတဲ့ ငါ့သစၥာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ႏွုတ္လို႕မရဘူး “ ဟု ေျပာျပီး မခ်စ္ပိုသည္ ၀ွက္ယူလာေသာ ဓါးတိုျဖင့္ ကလန္႔ေနသူ ႏွစ္ဦးအား ထိုးသတ္ရာ ႏွစ္ဦးစလံုး ေနရာတြင္ပင္ ပြဲခ်င္းျပီး ေသေလသည္။ မခ်စ္ပုိ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေၾကာင့္ ေစာဘစံသည္ မခံရပ္ႏိုင္ျဖစ္ကား ေသနတ္ဆြဲ၍ မခ်စ္ပုိအား တရစပ္ ပစ္ခတ္ေလရာ မခ်စ္ပုိမွာ လဲက်သြားေလေတာ့သည္။ မခ်စ္ပိုသည္ ဒဏ္ရာျပင္းထန္စြာ ရေနေသာ္လည္း အတန္ၾကာသည္အထိ ေသဆံုးျခင္း မရွိသျဖင့္ အသက္ျပင္းသည္ဟု ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေစာဘစံသည္ မခ်စ္ပို၏ အေလာင္းအား ေရတြင္းထဲသို႕ ပစ္ခ်လုိက္ေလသည္။ အေပၚမွ အုတ္ခဲက်ိဳးမ်ား၊ ပန္းအိုးကြဲမ်ား ပစ္ခ်ထားလုိက္ေလသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ အမ်ိဳးသမီး သူရဲေကာင္း မခ်စ္ပိုသည္ ( ၈-၄-၄၉ ) ရက္ေန႔၊ အသက္ (၄၂) ႏွစ္ အရြယ္တြင္ နိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ တပ္မေတာ္အတြက္ သူမအသက္ကို ေပးအပ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
၁၆ ၄-၄၉ရက္ေန႔တြင္ ေျမာက္ပုိင္းတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္မွ မႏၱေလး - ေမၿမိဳ႕ ကားလမ္းအား စစ္ေဆးရန္ ေရာက္ရွိလာေသာ ဗိုလ္မွဴးၾကင္ႏွင့္ စစ္သည္မ်ားသည္ မခ်စ္ပို က်ဆံုးခဲ့ေသာ ေရတြင္းအတြင္းမွ သူမအေလာင္းကို ဆယ္ယူကာ စစ္အခမ္းနားျဖင့္ ေကာင္းမြန္စြာ သျဂိဳလ္ခဲ့ျပီး သူမက်ဆံုးခဲ့ရာ ေရတြင္းအား ငံု၍ အုတ္ဂူျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။
ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ ...... အသက္ကုိ ပဓာန မထားပဲ...... သူရသတၱိ ေျပာင္ေျမာက္စြာျဖင့္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ရဲ့၀ံ့စြန္႔စားစြာ တုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့ေသာ ``မခ်စ္ပုိ´´အား ၁၉၅၀ျပည့္ႏွစ္၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရမွ ``သူရ´´ဘဲြ႔တံဆိပ္အား ခ်ီးျမွင့္ ေပးအပ္ခဲ့ေလသည္။ ထိုသူရဘြဲ႕တံဆိပ္သည္ ျမန္မာ့နိုင္ငံ အမ်ိဳးသမီးအားလံုးတြင္ တစ္ဦးတည္းေသာ ေပးအပ္ခဲ့သည့္ ဘြဲ႕တံဆိပ္ျဖင့္ ယေန ့ထက္တိုင္ မွတ္တမ္း၀င္ခဲ့ေလသည္။
မခ်စ္ပို၏ အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးသည္ ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ ့ထံုးဘို ရပ္တြင္ ယေန႔ထက္တိုင္ တည္ရွိေနပါသည္။ မသိနားမလည္ၾကသူ အခ်ိဳ႕က အုတ္ဂူသခ်ၤ ိဳင္း မွာ ျမိဳ႕ထဲေရာက္ေနသျဖင့္ ေရႊ႕ပစ္သင့္သည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆေနၾကပါသည္။ `` သူရ မခ်စ္ပို ´´ ၏ အုတ္ဂူသည္ သင္းခ်ၤ ိဳင္း မဟုတ္ပါ။ ေမၿမိဳ႔ (ျပင္ဦးလြင္) ကို ခ်စ္ေသာ၊ ေမၿမိဳ႕တိုက္ပြဲတြင္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ စိတ္ဓါတ္ကုိ ျပဆုိေနေသာ.... ဂုဏ္ေရာင္ကုိ ထြန္းလင္းေစေသာ စံအိမ္ေလးတစ္ခုသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
အမိေျမရဲ႕သူရဲေကာင္းေတြသမိုင္းမွာ မခ်စ္ပိုဟာ အသံမဲ့စြာ ပါ၀င္ေနေပလိမ့္အံုးမည္။ သူမရရွိခဲ့ေသာ သူရဘြဲ ့သည္ တပ္မေတာ္သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကေသာ တပ္မေတာ္သား မ်ားစြာ၏ ေနာက္က မိသားစုေတြ၏ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကို ကိုယ္စားျပဳေနေပလိမ့္အံုးမည္……………။
သူရဲေကာင္းတို ့၏ ၀ိညဥ္သည္ ေကာင္းကင္ယံတြင္ ထာ၀ရ တည္တံနိုင္ၾကပါေစ ။
Credit: ထူးေ၀

မူရင္းပုိ ့စ္ - https://www.facebook.com/URarZar/posts/801853749896004:0