ေကအိုင္ေအတို႔၀င္အစီးခံခဲ့ရေသာကၽြန္ေတာ္စခန္းႏွင့္ကၽြန္ေတာ္အျဖစ္

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကခ်င္ျပည္နယ္ ေကအိုင္ေအစခန္းမ်ာႏွင့္နီးေသာ ဝန္ထမ္းအခ်ိုဳ႕ေတြအတြက္ မလြယ္လွ အႏၲရာယ္ရွိလွပါသည္။ ျမစ္ႀကီးနာၿမိဳ႔တြင္လည္း ဟိုေနရာမိုင္ကြဲ ဒီေနရာမိုင္းကြဲျဖင့္ ၿမိဳ႕တြင္းရွိျပည္သူမ်ားထိတ့္လန္႔ါျဖင့္ေနၾကရသည္။အေ၀းဆက္သြယ္ေရးစခန္းတြင္အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ ၀န္ထမ္းမ်ား အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ရးလုပ္ငန္း KIA လမ္းေၾကာင္းရွိရာ လိုင္ဇာ ဗန္ေမာ္ ေဒၚဖုန္းယံ ၿမိဳ႕သစ္ ဆင္ဘိုအနီးရွိဝဲႀကီးေတာင္ တာေလာႀကီး မလိယန္ေတာ္ ဝါရွွီဘြန္ေတာင္ CDMAစခန္းမ်ား မိုကၠ႐ိုေဝဗ့္စခန္းမ်ားအတြက္ ပိုမိုမလြယ္ကသည့္ူစိုးရိမ္စရာ အေျခအေန။ မည္မွ်ပင္စိုးရိမ္စရာေကာင္းေနပါမူ စား၀တ္ေနေရးျဖစ္ေသာ ၀မ္းေရးေျပလည္ႏိုင္ရန္ တက္ႏိုင္သေလာက္သတိထားလုပ္ကိုင္ေနၾကရသည္။ ဗန္ေမာ္မွသူငယ္ျခင္း ျမင့္ေဇာ္ဦး ေခါက္ဆင့္စခန္းတြင္ မိုကၠ႐ိုစက္ပစၥည္းမ်ားသြားေရာက္ျဖဳတ္ယူရင္း KIA လက္အတြင္းသို႕ က်ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ သူတို႕လက္တြင္ က်ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ လြယ္အံမထင္။ ေျပးရင္လဲ လြတ္ေအာင္ေျပး မလြတ္က အသက္ေသမည္ေလာမသိႏိုင္ပါ။ မိခင္ဌါနသို႔ျပန္ေရာက္လာပါက အစစ္ေဆးေမးျမန္ခံရ မယံုသ႕ကၤာျဖစ္၍အလုပ္ျပဳတ္ယံုသာလွ်င္ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိသည္။ ၿမိဳ႕သစ္မိုကၠ႐ိုစခန္းမွ အသိတစ္ေယာက္လဲ ဆက္သြယ္ေရးမွ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ ေကအိုင္ေအစခန္းသို႔ေရာက္ရွိသြားပါ မည္ကဲ့သို႔အလုပ္မ်ိဳးကို တင္းက်ပ္စြာေစခိုင္းမည္မသိႏိုင္ပါ။ နီးရာဓါးကိုေၾကာက္ေနရသူအဖို႔ လူအခြင့္အေရးဟူသည္ ေ၀းေနအံုးမည္သာ။ စခန္းဝင္စီးရင္ အျပစ္ခက္ခံရသည္။ ၿမိဳ႕သစ္မိုကၠရိုစခန္းမွ အသိတစ္ေယာက္လဲ ေကအိုင္ေအမ်ားစခန္း၀င္စီးစဥ္က ေကအိုင္ေအထဲသို႔ပါသြားသည္ေလာ ေသသြားသည္
ေလာ မသိရ။ ေတာထဲတြင္ ေသြးကြက္မ်ားသာေတြ႔ရၿပီး အေလာင္းရွာရန္ ခက္ခဲသျဖင့္ ရွင္သည္လား
ေသသည္လား အခုအခ်ိန္အတိအက်မသိရပါ။ သူတို႕္္လက္တြင္ပါသြားသူအဖို႔ ခိုင္းတာလုက္ရမည္လား
ေသရမလား ဒီႏွစ္လမ္းသာစဥ္းစားဘို႕သာရွိသည္ထင္။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ကေတာ့ လက္နက္ကိုင္ျခင္း အၾကမ္းဖက္ျခင္းအလုပ္ကို ဘယ္ေသာအခါမွ်မလုပ္လို။ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ဒီဆက္သြယ္ရးအလုပ္ကလဲ မလုက္လို႕မျဖစ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတက္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ သတိထားၿပီး လုက္ကိုင္ေနရသည္။

ေတာ္သလင္းလျပည့္ေန႕ညပိုင္းတြင္ တာေလာႀကီး ဥကၠဌေဟာင္းဦးဆန္းထူကို ၿကိဳးတုပ္ကာ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားသည္။ သူအေၾကာင္းႏွင့္သူမို႕ ကၽြန္ေတာ္အလွည့္တစ္ေန႔ေရာက္လာလိမ့္မည္ေတာ့ ဘယ္လိုမွမထင္မိခဲ့ မေတြးမိခဲ့။ ကိုယ္လုပ္တာအမွားအယြင္းမရွိဟုယံုၾကည္ေနသည့္ကြန္ေတာ္
ေကအိုင္ေအတို႔သည္လည္း ကြ်န္ေတာ္အတြက္ စိုးရိမ္စရာမရွိဟုသာ ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္စခန္းတြင္ စစ္တပ္အေစာင့္ ရဲအေစာင့္ ဘယ္သူမွ်ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မွ်မရိွပါ။ ဒါလဲေကာင္းပါသည္
ႏုိမဟုက္ရင္ သူတို႕အျခင္းျခင္းပစ္ခတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ပါၾကားညပ္ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္သည္လို႔သာ
ေတြထင္ထားသည့္ကြ်န္ေတာ္အေတြး။ တခါတေလ ညတေရးႏိုးတိုင္း တာေလာႀကီးရြာအတြင္းတစ္အိမ္
တက္တစ္အိမ္ဆင္းေနသည့္ ေကအိုင္ေအတို႔သြားလာလွဳပ္ရွားမွဳတခ်ိဳ႕ကို ညအေမွာင္ထဲတြင္ကၽြန္ေတာ္ ဝိုးတို႕ဝါးတားျမင္ရတက္သည္။

8.10.11ေန႔တြင္ မိုးၿပိဳခဲ့သည္႐ွိေသာ္ဆိုသည့္ စကားပံုအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္၏ျပည္နယ္မန္ေနဂ်ာထံသို႕ ကၽြန္ေတာ္စခန္းအတြက္ အေျခအေန မေကာင္းေၾကာင္းကို သတင္းပို႔ခဲသည္။ ျပည္နယ္မန္ေနဂ်ာသည္ ကၽြန္ေတာ္၏စခန္းအတြက္ လံုၿခဳံေရးခ်ထားရန္ စီစဥ္ၿပီး အေျခအေနထူးျခားမႈ႐ွိပါက ျပန္လည္
သတင္းပို႕ရန္မွာၾကားခဲ့ေလသည္။ လံုၿခံဳေရးမရွိ မလာပဲ ကြ်န္ေတာ္စခန္းတြင္ လုံၿခံဳေရး 1+3 ဟု အထက္ကို သတင္းပို႔ထားေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္၏တျပည့္ေက်ာ္မွာလဲ ကၽြန္ေတာ္အားခြင့္တိုင္ၿပီး ေနရပ္ရႊာသို႔ ေခၲခဏျပန္သြားေသာေၾကာင့္ ညပိုင္းတာဝန္ဝတၱရားမ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေရးပ်က္ရေလၿပီ။10.10.11 ေန႔ ပိုင္း ၇နာရီတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစာၿပီး ကၽြန္ေတာ္၏ခယ္မျဖင့္ စကားေကာင္းေနဆဲ။ ညပိုင္း ၈ နာရီသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေဘးအိမ္မွမိန္းကေလးအေဖာ္အျဖစ္ ညဆြမ္းခ်က္ကူ အတူကူအိပ္ မနက္ဆြမ္းပုို႕ရန္ခၚသြားေလသည္။

အိပ္ေရးပ်က္ေသာညမ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အိပ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္အမ်ိုဳးသမီးအား ကၽြန္ေတာ္အား ညဆယ္နာရီခြဲမွႏိွဳးရန္ မွာၿပီး
အိမ္အေပၚထပ္သို႕တက္ကာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း တဲအိမ္ကေလးအေပၚထပ္သို႔တက္ကာ အိပ္ေလေတာ့သည္။ အိပ္ေပ်ာ္စမၾကာခင္မွာပင္တဝုန္းဝုန္းဆူသံမ်ားေၾကာင့္ ရုတ္တတရက္ ကၽြန္ေတာ္ႏိုး
လာခဲ့သည္။ အိပ္ေရးမဝရုတ္တရက္ႏိုးလာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဆိုးစြာျဖင့္ အသံၾကားရာဘက္သို႔
လွန္းၾကည့္လိုက္သည္။ ``ဟာ ´´ သြားၿပီ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာအိပ္ေပ်ာ္ေနရာအိမ္အေပၚထပ္သို႔ လက္နက္ကိုင္မ်ား လွ်င္ျမန္စြာတက္လာခဲ့ၾကေလၿပီ။ စစ္တပ္ေတာ့မဟုက္ ေကအိုင္ေအစစ္သားမ်ား
သာလွ်င္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ ဘယ္အေၾကာင္းဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ KIAတို႔ ေရာက္ရွိ
လာၾကသနည္း။ တစ္စံုတစ္ခုေသာ သတင္းမွားေၾကာင့္ေသာ္၄င္း ၊ သတင္းေပးမွားျခင္းေၾကာင့္ေသာ္၄င္း ကၽြန္ေတာ္ရွိရာဆက္သြယ္ေရးစခန္း သို႔ေရာက္လာသည္ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ေတြးထင္မိခဲ့ပါသည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာမိသားစုမ်ား ဘယ္ေရာက္ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္ၾကသနည္းဟုေတြးရင္း ကၽြန္ေတာ္အလြန္စိတ္ပူသြားခဲ့သည္။

ေကအိုင္ေအတို႔သည္ က်န္ရွိေနေသာကြ်န္ေတာ္မိသားစုတို႔ို အိမ္ေအာက္ထပ္ႏွင့္႐ံုးၿခံပတ္လည္တြင္ လိုက္ရွာၾကသည္ထင္။ ရွာေတြ႔သည္ပံုမေပၚပါ။ တျခားေ၀းရာသို႔ေရာက္ရွိသြားၾကေလၿပီထင္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကေလးစိတ္သက္သာရာရခဲ့သည္။ ေကအိုင္ေအအင့္အား ၇ေယာက္ခန္႔က ကၽြန္ေတာ္အားဓါတ္မီးျဖင့္ထိုး ေသနတ္ျဖင့္ဝိုင္းခ်ိန္ကာ ကၽြန္ေတာ္ဆီသို႕ ခ်ဥ္းကပ္လာၾကသည္။ အနားေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ကိုဖမ္းျခဳပ္ကာ လည္ပင္းကို ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေလေတာ့သည္။ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ မႀကံဳဖူးတဲ့အျဖစ္။

`` က်န္တဲ့လူေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ။´´
`` မသိဘူ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ။´´
`` ေသနပ္ရွိလား။´´
`` မရွိဘူး။´´

ေျပာလို႕သာရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းမွမဟုက္တာ ဘယ္လိုေသနပ္ရွိရမွာ
လဲလို႕႔သာေျပာလိုက္ခ်င္သည္။ ျခင္ေထာင္ထဲ အိပ္ယာထဲမခ်န္ ကၽြန္ေတာ္မိသားစုကို သူတို႔လိုက္ရွာၾကသည္။ သူတို႔ကြ်န္ေတာ္၏လည္ပင္းကိုႀကိဳးခ်ဥ္ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ထားကာ ေသနပ္ျဖင့္
လည္းေထာက္ထားၿပီး တဲအိမ္အႏွံ ရံုးၿခံ၀န္းအႏွံေမႊေႏွာက္ေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္မိသားစုအ
ျပင္ေရာက္ေနၾကသည္မွာ ေသခ်ာပါၿပီ။ လာစမ္းဟု ကၽြန္ေတာ္ကို ေသနပ္ျဖင့္ေထာက္ကာ ကြ်န္္ေတာ္အိပ္ေနသည့္ေနရာမွ ကၽြန္ေတာ္မိသားစုအိပ္ခန္းထဲသို႕ ေခၚသြားေလသည္။ အိပ္ခန္းထဲသိ
ေ႔ေရာက္မွ ကြ်န္ေတာ္ကိုခ်ဥ္ထားသည့္လက္ျပန္ႀကိဳးကို ျဖည္ေပးၿပီး ေသတၱာေသာ့ကိုဖြင့္ခိုင္းေလသည္။ တကယ္ ေသနပ္ရွိသည္ထင္လို႕လား ပစၥည္းယူခ်င္လို႔လားဆိုသည္ကိုေတာ့ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္သာ သိပါလိမ့္မည္။ ေသတၱာပြင့္သြားေသာအခါ သူတို႔ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြၾကသည္။ ဘာရွိမလဲ အ၀တ္အစားႏွင့္ လက္၀တ္လက္စားသာလွ်င္ ရွိလိမ္မေပါ့။ `` ဗံုးရွိလား ´´ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ကၽြန္ေတာ္စခန္းထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကမိုင္းဗံုးေထာင္ထားသည္ထင္ေန၍ေမးျခင္းသာျဖစ္မည္။ ေသတၱာကိုသူတို႔ေမႊေႏွာက္ၾကရင္းက ရွိမဲ့စုမဲ့ စုေဆာင္း၀ယ္ယူထားေသာ လက္၀တ္လက္စားဘူးကေလး ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ အင္း ငါ့ပစၥည္းေလးေတြေတာ့ သြားေတာ့မွာေပ်ာက္ဆံုးေတာ့မွာပါေလဟု စိတ္မွာထင္လိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္
က်န္ရွိိေနသည့္ ေသာခက္မထားေသာေသတၱာတစ္လံုးကို ဖြင့္ခိုင္းသျဖင့္ ကႊ်န္ေတာ္ဖြင့္ျပလိုက္သည္။ သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ရွာေဖႊၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ကို တဲအိမ္ေအာက္ထပ္သို႕ဆြဲထုတ္ေခၚေဆာင္
သြားေလေတာ့သည္။

ထိုသို႔ေခၚေနစဥ္အတြင္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ေသတၱာအတြင္းရွိ ကၽြန္ေတာ၏လက္ဝတ္လက္စားဘူးမ်ား
ကိုတစ္ခ်က္ျပန္ကာငဲ့ၾကည့္မိသည္။ ေၾသာ္ လူတို႔၏သဘာ၀သည္ အံၾသစရာေကာင္းေလစြ ေသ
ေဘးႏွင့္ႀကံဳေတြ႕ေနတာေတာင္ အသက္ေသမည္မေသမည္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ပဲ ပစၥည္းဥစၥာကိုဂရုစိုက္
ေနမိသည္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ကံဆိုးပါၿပီ ဘယ္သူလက္ခ်က္ေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္စုေဆာင္းထားသည္
ပစၥည္းေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေခၽြးနည္းစာကေလးမ်ား သူ၏မူလေနရာတြင္မရွိ
ေတာ့ပါ။ ျဖစ္ပ်က္တဖန္ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း ကြ်န္ေတာ္မလိုခ်င္ေသာ သင္ခါရတရားပဲေပါ့။

ႀကိဳးတုပ္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ကို ေသနတ္ျဖင့္ေထာက္ၿပီး အိမ္ေအာက္သို႕ဆင္းခိုင္းပါသည္။ အေရးထဲ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ တစ္မ်ိဳး။ ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္တစ္စံုအတြက္ ဖိနပ္ဖိနပ္ဟု အတင္းေအာ္ကာ ဖိနပ္စီးဘို႔ ႀကိဳးစားေနေသးသည္။ ခက္လိုက္သည့္အျဖစ္။ လူတို႔၏အက်င့္သည္ေသမွဳေသခင္းအေရးတႀကီးႀကံဳေတြ႔ေနရသည္ကိုပင္ မထင္မွတ္ပဲ ေပၚလာတက္သည္။ ၾကည့္ေလ ေသမွာမေသမွာကိုေတာင္ေသခ်ာမသိပါဘဲ ေသေရးရွင္ေရးေလာက္အေရးမႀကီးသည္ဖိနပ္မပါ
သည္ကို ဖိနပ္စီးရန္ေတာင္းဆိုေနျခင္း။ `` ဘာဖိနပ္လဲ ´´ ဟု ေဆာင့္အတြန္းခံလိုက္ရမွ ကၽြန္ေတာ္ စက္မ်ားရွိရာ စခန္းအတြင္းသို႔ ေခ်ဗလာျဖင့္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ မင္းတို႕စခန္းရွိလို႕ငါတို႔တရုတ္
ဖုန္းေတြမရတာ မင္းတို႔တ႐ုတ္လိုင္းကို ပိတ္တယ္မဟုက္လားဟုေမးပါသည္။ `` မပိတ္ပါဘူး။´´ `` ဘာမပိတ္ရမလဲ ´´ ဟု ကၽြန္ေတာ္ကို ေကအိုင္ေအတစ္ေယာက္မွ ဟိန္းေဟာက္လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၏ဘာမွ်ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။

တရားရံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တရားမွ်မွ်တတ အစစ္ေဆးေမးျမန္းခံေနရျခင္းမဟုက္။ ယခုလိုအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ကၽြန္ေတာ္အေနျဖင့္ မွန္သည့္စကားကိုအတင္းအက်ပ္ေျပာေနယံုျဖင့္ ဘာေကာင္းႀကိဳးမွ်ရွိမည္ ရွိႏိုင္မည္နည္း။ ဘယ္စက္ေတြက အေရးႀကီးဆံုးလဲဟု သူတို႔ေမးပါသည္။ ဒီစက္ ဒီစက္ေတြပါဟု ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျဖပါသည္။ `` အဲဒီစက္ေတြပိတ္လုိက္ရင္ ဖုန္းေတြဆက္လို႔မရေတာ့ဘူးမဟုက္လား ´´ ဟု ေမးပါသည္။ `` မရေတာ့ဘူး´´ ဒါဆိုရင္ ျဖဳတ္ဟုေျပာပါသည္။ ဝက္အူလွည့္ျဖင့္တပ္ဆင္ထားေသာ
စက္ကို ကၽြန္ေတာ္လက္ျခည္းသပ္သပ္ျဖင္႔ျဖဳတ္ခိုင္းေနျခင္း ဘယ္လိုလုပ္ျဖဳတ္ႏိုင္မည္နည္း။ `` ဒီအတိုင္းျဖဳတ္လို႔မရဘူး ´´ ဟု ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ``ဖုန္း´´ကနဲဆို ကၽြန္ေတာ္နာရင္းတစ္ခ်က္
အုတ္ခံလိိုက္ရသည္။ ``မင္းကလိီကမာမလုပ္နဲ႔ ညာဏ္နီညာဏ္နက္မ်ားမယ္မၾကံနဲ႔ မင္းတို႕ အစိုးရလဲ အရမ္းညာဏ္နီညာဏ္နက္မ်ားတယ္ ျဖဳတ္ ´´ ဟူ၍ေနာက္ထပ္ အတင္းအက်ပ္ခိုင္းပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လက္ႏွစ္ဖက္ကုိေဘးသို႔ဆန္႔ကား၍ ဒီအတိုင္းျဖဳတ္လို႔မွမရတာဟု ခပ္ၾကယ္ၾကယ္ ခတ္ဆတ္ဆတ္ျပန္ေျဖမိလိုက္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ေဒါသထြက္ၿပီးျပန္ေျဖမိသည့္ကိစၥသည္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ အံၾသၿပီး ရယ္စရာေကာင္း
လွသည္။ သို႔ေသာ္ `` ဝက္အူလွည့္ပါမွ ျဖဳတ္လို႔ရမယ္ ´´ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါမွ ေကာအိုင္ေအတစ္ေယာက္ကကၽြန္ေတာ္၏ အင္ဂ်င္စက္ခန္းအတြင္းသို႔ ဝက္အူလွည့္ႏွင့္ ဆိုဒ္ခြမ်ားရွာေဖြယူေဆာင္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္၏ေရွ႕ေမွာက္တြင္`` ၀ုန္း ´´ကနဲျမည္ေအာင္ ျပစ္ခ်ေပးၿပီး ``ေရာ႔ျဖဳတ္´´ ဟူ၍ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေျပာကာ ဆက္သြယ္ေရးစက္မ်ားကိုျဖဳတ္ခိုင္းေလေတာ့ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ပုံမွန္ျဖဳတ္ေနစဥ္အတြင္း ေကအိုင္ေအငယ္သားတစ္ေယာက္မွ `` ျမန္ျမန္ျဖဳတ္ဟု´´ ႀကိမ္းေမာင္းပါ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေခါင္ေဆာင္ဟုယူဆရသူကေတာ့ `` ေအးေအးေဆးေဆးျဖဳတ္ ငါတို႔တစ္ညလံုး အခ်ိန္ရတယ္ဟူ၍´´ ေျပာျပန္သည္။ ေမးခ်င္တိုင္းေမးခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ``တစ္ေယက္ကျမန္ျမန္ျဖဳတ္ တစ္ေယာက္က ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္္လိုလုပ္ရမလဲ´´ ဟုသာေမးလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ သူတို႕ေခါင္းေဆာင္ဟုယူဆရသူသည္ ထိုင္ခံုယူ၍ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္
ကာ ကၽြန္ေတာ္လုပ္သမွ်ကို ၾကည့္ေနေတာ့သည္။ လည္ပင္းကိုႀကိဳးခ်ည္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ႀကိဳး
ကိုေနာက္မွကိုင္၍ ေသနတ္ျဖင့္ေထာက္ထားေသာသူက တစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာ ေခ်ေယာင္ျပ၍ ပတ္ေျပးေနသူက တစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖဳတ္ၿပီးသမွ်ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ယူ၍႐ိုက္ခြဲးဖ်က္ဆီးေန
သူမ်ားမွာ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ရွိမည္ထင္ပါသည္။

`` ဒါက ဘာလဲ´´ ကၽြန္ေတာ္ စက္ကို အေအးေပးထားေသာ ပန္ကာကို ယူလာ၍ ေမးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ``ပန္ကာ´´ဟု ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ``ဘာလုပ္တာလဲ´´ဟုျပန္ေမးျပန္သည္။ စက္ကိုအေအးေပးတာဟုျပန္အေျဖ၊ သူပန္ကာကို ``ဝုန္း´´ကနဲေနေအာင္ ကၽြန္ေတာ္၏ေရွ႕တြင္ပင္ ႐ိုက္ခ်ိဳးဖ်က္ဆီးလိုက္ပါေတာ့သည္။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္နည္း အဘယ္အတြက္ေၾကာင့္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ပစၥည္းကိုမွ်လဲ မဖ်က္ဆိီးခဲ့ဘူးပါ။ မည္သူတစ္ဦတစ္ေယာက္ကုိမွ် စိတ္ထိခိုက္ဆင္းရဲေအာင္လဲ မလုပ္ခဲ့ဘူးပါ။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ႐ိုးသာစြာအလုပ္လုပ္ေနေသာ္
ကၽြန္ေတာ္သည္ အျပစ္ရွိသေလာ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံ၀န္
ထမ္းျဖစ္သည့္ကြ်န္ေတာ္ ျပည္သူ၀န္ထမ္းျဖစ္သည့္ကြ်န္ေတာ္သည္ ေကအိုင္ေအကိုဆန္႔က်င္သည့္မည္သည့္
အလုပ္ကိုမွ်မလုပ္ရပဲ သက္သက္အျပစ္ရွိေနသည္ေလာ။ ကၽြန္ေတာ္က်မွ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ စီတ္မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုပဲ ဆင္းရဲဆင္းရဲ တရားမွ်မွ်တတသာလွ်င္ ရွာေဖြစားေသာက္ခဲ့သည္။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွမ်က္ရည္ေပါက္ႀကီး
ငယ္က်ေအာင္လုပ္၍ စီးပြါး၀မ္းစာ မရွာခဲ့ဘုးပါ။ ရရွိလာေသာကၽြန္ေတာ္၏ေခၽြးနည္း
စာမ်ားကိုသာလွ်င္ ေခၽြတာ၍ပင္ပင္ပန္းပန္းစုေဆာင္းခဲ့သည္ပဲ။ ထိုေငြေၾကးထဲမွပင္ကြ်န္ေတာ္ေက်းရြာ
အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ရံုးအတြက္ ကိုပင္သံုးစြဲခဲ့သည္။ ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနသနည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းမိသည္။ ကိုယ့္တရားကိုယ္သာလွ်င္ေစာင့္ေရွာက္ပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းမိသည္။ သူတို႔စိတ္တိုင္းက်ဖ်က္ဆီးၿပီးေသာအခါ ႀကိဳးတုပ္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ကို စ၍စစ္ေမးပါေတာ့သည္။

`` နာမည္ဘယ္သူလဲ ´´
`` အိုက္ဟိုင္းပါ ´´
`` အေဖနာမည္ ´´
`` ဦးစိုင္းလင္း ´´
`` အေမနာမည္ ´´
`` ေဒၚနန္းဆာ ´´
`` ဘာလူမ်ိဳးလဲ ´´
`` ရွမ္းဗမာ ´´
ျပသနာ ဗမာလူမ်ိဳးဆိုလွ်င္ အယံုအၾကည္နည္းပါးသူ ဗမာဆိုလွ်င္မုန္းတီးသူတို႔ကို ဗမာဟု ထည့္ေျပာမိေလၿပီ။ မတက္ႏိုင္ အမွန္တိုင္းေျပာတာအက်င့္ပါေနၿပီ။ ၿပီးေတာ္မွတ္ပံုတင္ထဲမွာလည္း
ဒီအတိုင္းေရးထားသည္ကိုု။

လႊတ္ကနဲေျပာၿပီးမွေတာ့ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္မတက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေသေရးရွင္ေရးျဖစ္ေနတာေတာင္ အမွန္ေျပာမိေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္အတြက္အမွန္တရားႏွင့္ ကံတရားသာလွ်င္အားကိုးရာရွိသည္ေပါ့။
ထို႔ေနာက္`` ဘာရွမ္းလဲ ´´ဟုေမးပါေတာ့သည္။

`` လာရွိဳးမိုင္ရယ္ရွမ္း´´
`` ဟာ ရွမ္းႀကီးပဲ ´´
ဟူ၍ ကၽႊန္ေတာ္ကို စစ္ေမးသူက ေရရြတ္ကာ သူတို႔စကားေေျပာစက္မွတဆင္ ့ သူတို႔အထက္ညြန္ၾကားသူကို သတင္းပို႔ေနၾကသည္။ ကခ်င္လို ေျပာသံမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရေသာ္လည္း ဘာေတြေျပာေနၾကသည္ကိုေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ပါ။ ဒီအေျခအေနအထိ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္စိတ္မလႈပ္ရွားေသးပါ။ ေခတၱၾကာေသာအခါမွ ကၽြန္ေတာ္ကို စိဒိအမ္ေအ႐ံုးေရွ႕တြင္ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္၍ တိုင္မွာကပ္ကာခ်ည္ေႏွာင္ထားပါေတာ့သည္။

`` ကဲငါတို႕႕႔ ဒီေနရာကို မိုင္းခြဲမယ္။ မင္းကိုဒီမွာ ႀကိဳးတုပ္ၿပီးထားခဲ့မယ္။ မင္းအဲဒီမွာ ေသပါေစေနာ္။´´
`` ဟာ အဲဒီလိုေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။´´

ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ထိတ့္လန႔္သြားသည္။ တကယ္ေသမည့္အေရး ေသမည့္ေဘးကိုႀကံဳေတာင္ႀကံဳခဲ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ထိတ့္လန္႔ေၾကာက္ရြံစြာျဖင့္ ႀကံဳေတြ႔ေနရေခ်ၿပီ။ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္း ခဏတာအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ ျပင္းထန္စြာ ႀကိမ္ဖန္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုေဍကုဍာေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ။
ငါ ငါ............။ သြားၿပီ ေသေတာ့မည္၊ ဘယ္လုိေသရမည္နည္း ။ သူတို႔ခြဲေသာမိုင္းႏွင့္ တစ္စစီျဖစ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းေသမွာလား။ ေဝဒနာေတြ မခ်ည့္မဆ့ံေဝဒနာေတြ အၾကာႀကီးခံစားၿပီး ဒါဏ္ရာျပင္းထန္စြာျဖင့္ ခံစားညည္းညဴ၍ေသရမည္လား။ ဘုရားစာေတြ ဂုဏ္ေတာ္လား၊ စိႏၱာမဏိလား၊ သရဏဂံု၊ ဘာရြတ္ရမလဲ။ ကြ်န္ေတာ္၏စိတ္တို႔သည္ ေဆာက္တည္ရာမရ ဘာတရားစာတစ္ခုမွ် ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း
မရြတ္ဆိုႏိုင္။

ကၽြန္ေတာ္၏ေၾကာက္ရြံအားငယ္စိတ္္တို႔သည္ ျပင္းထန္စြာအျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ လူလားေခါက္
တုန္ျဖစ္၍ ေျဗာင္ဆန္ေနေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝန္းနည္းစြာျဖင့္ ႐ိုက္ႀကီးတငင္ ျပင္ထန္ေသာ သက္ျပင္းကို သံုးႀကိမ္သံုးခါေတာင္ရွဳိက္မိသည္။ အို ဝမ္းနည္းမေနပါနဲ႔ ဝမ္းနည္းေနလို႔ ဘာထူးလာမွာလဲ။ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းပဲေပါ့။ ငါေသႏိုင္ၿပီလား ။ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္း၍ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္သည္။ မေသႏိုင္ေသးပါဘူးဟုေတာ့တစြန္းတစ္ယံုၾကည္မိသည္။ စိတ္အစဥ္မွာ မေသႏိုင္ေသးပါဟု တစ္စြန္းတစ္စယံုၾကည္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ေၾကာက္ရြံစိုးရိမ္စိတ္တို႔သည္ မေပ်ာက္ပ်က္ပဲက်န္ရွိေနေသးသည္။ စိတ္ထဲမွ သရဏဂုဏ္ကိုသာ ခပ္က်းဲက်ဲးေတာ့ရြတ္ဆိုႏိုင္လာခဲ့သည္။ အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါမွစိတ္တို႔သည္ ျပန္လည္ၿငိမ္သက္လာသည္။ နည္းနည္းထပ္ၾကာေသာအခါ
ေကအိုင္ေအထဲမွ တစ္ေယာက္ကကၽြန္ေတာ္ကို စကားလာေျပာပါေတာ့သည္။

`` မင္းအခုနတုန္းက အရမ္းငိုတယ္ေရာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာက္သြားသလား ´´
ကၽြန္ေတာ္ မငိုပါ သို႔ေသာ္ သူကၽြန္ေတာ္ငုိတယ္လို႔ ဘယ္လို ထင္သြားသည္မေျပာတက္ပါ။ `ကၽြန္ေတာ္ကလဲ `` ဟာ လန္႔ေတာ့လန္႔တာေပါ့ဗ်ာ´´ `` မင္းအသက္ ဘယ္ေလာကရွိၿပီလဲ။´´
`` ၃၃ႏွစ္ပါ။´´

`` ဟာ အဲဒီေလာက္ေတာင္ရွိၿပီလား ဟားဟားဟား´´ ဟူ၍ ကြ်န္ေတာ္ကိုစစ္ေမးေသာေကအိုင္ေအသည္ ျပင္းထန္စြာ ရယ္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပုပုေသးေသးျဖစ္ေနပါသျဖင့္ ညအေမွာင္မထင္မရွားတႊင္ ကၽြန္ေတာ္၏အသက္ကို ငယ္ရြယ္သူဟူ၍ သူတို႔ ခန္႔မွန္းထားပံု ရပါသည္။ ေဘးအိမ္မွ ၄င္းရယ္သံကိုၾကားေသာအခါ အိုက္ဟိုင္းအား သူတို႔ ႀကိဳက္သလိုႏွိပ္စက္ကာ သေဘာက်လြန္း၍ ရယ္ေနခ်င္းျဖစ္မည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ၾက၍ ကၽြန္ေတာ္အားလႊန္စြာ သနားေနၾကပါေတာ့သည္။

`` မင္းဘာဘြဲ႔ရၿပီးၿပီလဲ။´´
``ကၽြန္ေတာ္ဘြဲ႔မရပါ။´´ 10တန္းသာေအာင္ပါသည္ဟုဆိုၿပီး GTI ေက်ာင္ဆင္းဆိုသည္ကို မေျပာပဲ ခ်န္လွပ္ထားလိုက္ပါသည္။
`` မင္းငါတို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါလား ပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီးရမယ္´´ဟုလဲ ေျပာသည္။
`` ကၽြန္ေတာ္မွာ သားမယားေတြနဲ႔ ´´ဟူ၍သာ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
`` မင္းဒီအစိုးရအလုက္ကို ဘာျဖစ္လို႔လုပ္တာလဲ။´´
`` ကၽြန္ေတာ္အရြယ္မေရာက္ခင္ အေဖဆံုးသြားလို႔ပါ။´´
`` မင္းတျခားအလုက္ေတြ လုပ္စားစရာ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ဟာကို။´´
`` မင္းတို႔ရွမ္းေတြ ဘာလုက္ေနလဲ သိလား။´´
ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ``ဟုက္´´ဟူ၍သာ ျပန္လည္ေျဖလိုက္ပါေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္က SSA ႏွင့္ ျမန္မာစစ္တပ္တို႔ အျပင္းအထန္ပစ္ခတ္ေနသည့္အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။
`` ေနာက္ဒီအလုပ္ကို မလုက္နဲ႔ ၾကားလား။´´
`` ဟုက္´´ ကၽြန္ေတာ္မွာ တဟုက္တည္းသာ ဟုက္ေနရပါေတာ့သည္။
ေနာက္ထပ္ ေကအိုင္ေအတစ္ေယာက္က`` ဒီဆက္သြယ္ေရးစခန္က စစ္ေၾကာင္းသံုးလား။´´
`` မဟုက္ပါဟု´´ ကၽြန္ေတာျပန္ေျဖလိုက္သည္။
`` ဘာမဟုက္ရမွာလဲ ဒီစခန္းကို ဘယ္သူပိုင္တာလဲ။´´
`` အစိုးရပိုင္တာပါ။´´
`` စစ္တပ္ဆိုတာလဲ အစိုးရမဟုက္ဘူးလား။´´
``ဟုက္ပါတယ္။´´
`` ေအးေနာက္ဆိုရင္ စကားေျပာရင္ ၾကည့္ေျပာ´´ဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းပါေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ေကအိုင္ေအတစ္ေယာက္က တိုင္မွာလက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ကို ပါစပ္တြင္ အဝတ္ျပန္လည္၍စည္းပါေတာ့သည္။ ေခတၱၾကာေသာအခါ လာ မိုင္းခြဲရင္ မင္းလြတ္မွာမဟုက္ဘူးဟုဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္ကို ရံုးအတြင္းႀကိဳးတုပ္ထားရာမွ ႐ံုးေရွမွ ဦးညိဳေဒၚေသာင္းအိမ္ေရွ႕တိုင္တြင္ ျပည္လည္၍တုပ္ထားပါေတာ့သည္။ ေခတၱျပန္လည္၍ၾကာလာေသာအခါ ဟင္းဒီမွာလဲ လြတ္မွာ မဟုက္ဘူးဆို၍ ဦးသံေငြေဒၚတင္မိ အိမ္ေရွ႕တြင္ ျပန္လည္၍ႀကိဳးတုပ္ပါေတာ့သည္။ သူတို႔ လုက္ကိုင္ေနစဥ္အတြင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္အား ေခါင္းငံု႕ထားဟု ေျပာပါသည္။ ထိုအခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ CDMAစခန္းအား ေဖာက္ခြဲးဖ်က္ဆီးပါေတာ့သည္။ ပထမ ကၽြန္ေတာ္ၾကားရေသာ အသံမ်ားမွာ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ ဝန္းက်င္ခန္႔ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္ထဲမွာေတာ ဟာ သြားၿပီ ဘာေတြဘယ္ေလာက္အထိ ပ်က္စီးကုန္ၿပီလဲဟုသာ ေတြးေနမိေတာ့သည္။ သို႕ေသာ္ စခန္းအတြင္းရွိ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္မွာေတာ့ လည္ပက္ေနဆဲ။ အတန္ၾကာေသာအခါ အင္ဂ်င္ခန္းဘက္တြင္ ေပါက္ကြဲးသံမ်ား ဆက္လက္ၾကားရပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ အင္ဂ်င္လည္ပက္မႈမွာ ရပ္မသြားပဲ ဆက္လက္လင္းေနသည့္ 20watt အီၾကာေကြးမီသီးမွ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဆက္လက္၍ျမင္ေနရဆဲ။ ေပါက္ကြဲးမႈ ၈ခ်က္ေျမာက္ေသာအခ်ိန္တြင္ အင္ဂ်င္လည္ပက္သံ ရပ္စဲသြားပါေတာ့သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ စခန္းအတြင္းရွိမီးမ်ားမွာ အေမွာင္အတိ။ `` မနက္ျဖန္က်ရင္ မင္းဒီရြာကေန ခ်က္ခ်င္းျပန္ ေနာက္ဒီမွာ လာလုက္မစားနဲ႕ ၾကားလား ဝန္နင္ေနာ္´´ဟူ၍ ေကအိုင္ေအထဲမွတစ္ေယာက္က ကြန္ေတာ္အား ေျပာခဲ့ပါေသးသည္။ ထို႕ေနာက္ သူတို႔အင့္အား၇၀လံုး CDMAစခန္းအတြင္းမွအဆင့္ဆင့္ ထြက္ခြါၾကပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္အား ေခၚေဆာင္သြားမည္ေလာဟုသာေတြး၍သာ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္က `` မင္းကို ႀကိဳးတုပ္ၿပီး ထားခဲ့မယ္ မင္းမိန္းမ လာျဖည္ေပးပါေစ။ ေခါင္းငံုထား ေမာ့မၾကည့္နဲ႕ ငါတို႔ျပန္လာခဲ့မယ္ဟူ၍ေျပာဆိုထြက္ခြာသြားပါေတာ့သည္။´´


ကိုယ္ေတြ႕အမွန္တကယ္ျဖစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။

အိုက္ဟိုင္း