ေခတ္သစ္ပန္းဦးလႊတ္ပြဲ

 

ခါတိုင္းလိုပင္ ေထြလီကာလီစကားဝိုင္းေလးကို
ေသာက္ေနက်လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔သြာ

းကာ လူစံုသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ အစျပဳ
လိုက္ၾကသည္။ မိုးကလည္း အလြန္ေစြေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္
အိမ္တြင္းေအာင္းေနရင္း စကားဝိုင္းေလး ျပန္မစျဖစ္သည္မွာ
အခ်ိန္အေတာ္ေႏွာင္းသြားရသျဖင့္ ေျပာစရာေထြလီကာလီ အေၾကာင္းအရာေတြလည္း
အားလံုးတြင္ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ တပံုတပင္ မ်ားျပား လွေနေတာ့မည္။
လူငယ္ေလးေတြခ်ည္းစုၿပီး ဝိုင္းဖြဲ႔ေနၾကေသာ စကားဝိုင္းမွ အသံမ်ားသည္
မိုးသံေလသံမ်ားအၾကားတြင္ တဝါးဝါး တဟားဟားျဖင့္ မိုးမင္းႏွင့္အၿပိဳင္
သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္က်ဲေနၾကသည္။ ထိုသို႔မိုးသံေလသံမ်ားအၾကားမွ
တစ္ေယာက္ေသာသူ၏ အသံက က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာပါတယ္။

“ငယ္ငယ္က မိုးရာသီေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမွာ ကိုေရႊမိုးမင္းက
ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္း အခုလို အံုးအံုးဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ သည္းသည္းမဲမဲ
ကို ရြာသြန္းၿဖိဳးေလ့ရွိတယ္။ အိမ္ကိုျပန္တဲ့လမ္းနေဘး ကားလမ္းက
ဘယ္ညာမ်က္စိတစ္ဆံုး လယ္ကြက္ႀကီးေတြတစ္ေလွ်ာက္မွာ မိုးစက္
မိုးေပါက္ေတြအၾကား ေတးတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ လယ္ထြန္ေနတဲ့ လယ္သမားႀကီးေတြကို
အၿမဲေတြ႔ရေလ့ရွိတယ္။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ ထီးကေလးကိုေဆာင္း လြယ္အိတ္ကေလးကို
ရင္မွာပိုက္လို႔ ကြင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ အေပၚပိုင္းဗလာ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ေလးနဲ႔
မိုးတရႊဲရြဲ ရႊံ႕ထဲ ဗြက္ထဲမွာ ေျခသလံုး ‘ေမွ်ာ့’ အတြယ္ခံရင္း
လယ္ထြန္ေနၾကတဲ့ သူတို႔ေတြကုိၾကည့္ရင္း အံၾသမိတယ္။ ဒါေတာင္ “ေထြးညိဳ
ေထြးညိဳ” ဆိုတဲ့ေတးခ်ိဳခ်ိဳအသံေလးေတြလည္း မိုးသံေလသံကို ထိုးေဖာက္ၿပီး
ကိုယ္ေတြနားထဲေရာက္ေအာင္ ေတးတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ ဦးႀကီးေတြသီဆို လယ္ထြန္ရင္း
ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ေျပာခ်င္တာက အခုလိုမိုးရာသီဟာ ဆန္ကိုသာအဓိကထားစားသံုး
စိုက္ပ်ိဳးေရာင္းခ်ၾကတဲ့ ကိုယ္တို႔ႏိုင္ငံ အတြက္ မိုးစပါးစိုက္ရတဲ့
အခ်ိန္ပဲျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေတာင္သူဦးႀကီးေတြဟာ မိုးထဲေရထဲ
ေမွ်ာ့တြဲလြဲနဲ႔ ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳး ႏြားႏွင့္ဖက္ၿပီး ရုန္းၾကရေလ့ရွိတယ္။
အခုေတာ့…”
                                               ဟုဆိုကာ
စကားကိုဆက္ေျပာေသးဘဲ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို အသာယူေမာ့လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ
သူ႔စကားကို စိတ္ဝင္တစားအာရုံစူးစိုက္နားေထာင္ေနၾကတဲ့ သူေတြကို
တစ္ခ်က္ေဝွ႔ၾကည့္ကာ သူကပဲဆက္ေျပာပါေတာ့တယ္။

“ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အဓိကထြက္ကုန္ဟာ ဆန္စပါးျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေတာင္သူဦးႀကီးမ်ားကို ႏိုင္ငံဝင္ေငြ အတြက္ေရာ
တိုင္းျပည္စားနပ္ရိကၡာအတြက္ပါ အားကိုးအားထားျပဳရတယ္။ သူတို႔တေတြဟာ
လက္မႈလယ္ယာေတာင္ မနည္းကုန္းရုန္း အားစိုက္ၿပီး လုပ္ေနၾကရတဲ့
ကိုယ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ တစ္မိသားစုလံုး မိုးရြာေနပူမေရွာင္ ရႊံ႕ထဲဗြက္ထဲမွာ
ထမင္းၾကမ္းခဲစားၿပီးတစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ပါတ္ခ်ာလည္ေနၾကရွာတယ္။ သူတို႔တေတြဟာ
သူတို႔ပိုင္ဆိုင္တဲ့ လယ္ယာေျမကို ဘိုးဘြားပိုင္အျဖစ္
စဥ္ဆက္မျပတ္ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ရင္း အျခားတိုးတက္ရာ လုပ္ငန္းေတြထက္
ပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ လယ္ယာလုပ္ငန္းကိုပဲ မိရိုးဖလာအလုပ္အကိုင္အျဖစ္
ရိုးဂုဏ္ေျမာက္စြာ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ သန္း(၆၀)
ေသာလူထုဟာ သူတို႔ေခၽြးနဲ႔ ရင္းထားတဲ့ ဆန္ကိုခ်က္ၿပီး ထမင္းအျဖစ္
အဟာရေန႔စဥ္မွီဝဲၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္သူဦးႀကီးေတြဟာ လူထုရဲ႕ ထမင္းရွင္၊
ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္တယ္။ အခုလိုမိုးသည္းတဲ့ကာလမွာ မ်က္ရည္ရႊဲေနရတဲ့
သူတို႔ရဲ႕အျဖစ္ကိုျမင္ေတာ့ ရင္ထဲမခ်ိေအာင္ခံစားရတယ္။ အရင္က “ေထြးညိဳ”
သံခ်ိဳနဲ႔ ေကာက္စိုက္ေတးသံေတြ အစား ကိုယ့္ဘိုးဘြားပိုင္ လယ္ယာေျမကို
အသာေငးၾကည့္ရင္း ေတာင္သူဦးႀကီးေတြ ရင္ထဲႏွလံုးသားထဲ ႏွစ္လံုးသားထဲက
မခ်ိတင္ကဲ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ မတရားမႈအေပၚ မတရားမွန္းသိေပမယ့္ အံႀကိတ္ကာ
မ်က္ရည္တလိပ္လိပ္က်ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းညိဳ စိုစိုႀကီးေတြနဲ႔ ငိုရႈိက္သံေတြဟာ
မိုးသံေလသံကို လႊမ္းလို႔ လယ္ကန္သင္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ပ်ံ႕လႊင့္ေနတယ္။”

“ ဘာေၾကာင့္ ‘ေထြးညိဳ’ အစား ‘ ေဆြးငို’ ေနရတာလည္းဆိုေတာ့ အာဏာကို
တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေရးထက္ မိမိႀကီးပြားေရးကို သာ တလြဲသံုးတဲ့
အာဏာရူးေတြရယ္၊ “ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ” ဆိုတဲ့အာဏာရူးေတြနဲ႔
ေပါင္းၿပီး အက်င့္ပ်က္ျခစားေနၾကတဲ့ ေခတ္ပ်က္စီးပြားေရးသမား
ေလာဘရူးေတြေၾကာင့္ ပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီအာဏာရူး၊ ေလာဘရူးေတြဟာ လူထုေတြျဖစ္တဲ့
အလုပ္သမား လူတန္းစားအလႊာကို ဂုတ္ေသြးစုတ္လို႔ အားမရေသးတဲ့အျပင္
ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ ထမင္းရွင္ျဖစ္တဲ့ ရိုးသားတဲ့ စာေပမႏွံစပ္၊
ဥပေဒမကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေတာင္သူဦးႀကီးေတြကိုပါ ပါဝါျပၿပီး ဥပေဒကိုင္ကာ
ေျခာက္လိုေျခာက္၊ ေငြထုတ္ကေလးတရမ္းရမ္းနဲ႔ ဂုဏ္ေမာက္ကာ ေငါက္လိုေငါက္နဲ႔
ယုတ္မာေကာက္က်စ္ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
အခြန္မျပတ္ေပးေဆာင္လာတဲ့ ဘိုးဘြားပိုင္ လယ္ယာေျမ ဧကေပါင္းမ်ားစြာကို
မတရားသျဖင့္ သိမ္းတယ္။ ၿပီးေတာ့သူတို႔ေတြ ႀကီးပြားရာႀကီးပြားေၾကာင္း
စက္ရုံႀကီးေတြေထာင္ဖို႔ ေျမကြက္ ရိုက္ေရာင္းစားၾကတယ္။ လယ္သမားႀကီးေတြဟာ
ဘာလို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိဘဲ အခြန္ေတာ္ျဖတ္ပိုင္းေလးေတြ
လက္ထဲက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကာ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ေနရတယ္။
အဲဒီမ်က္ရည္ေတြကို ေျခေဆးေရအျဖစ္ အာဏာရူးေတြ ေလာဘရူးေတြက
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ကာ
ေဆးေၾကာသန္႔စင္ေနၾကတုန္းျဖစ္တယ္။”

“လယ္သမားႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ ဆႏၵထုတ္ေဖၚေနတဲ့ ဓာတ္ပံုတစ္ခုကို
ေဖ့ဘုတ္စာမ်က္ႏွာေပၚျမင္ရတဲ့အခါ ရင္ထဲ သိပ္ကိုမြန္းၾကပ္ခံစား သြားရတယ္။
လယ္သမားႀကီးက မ်က္ရည္ေတြစိုရႊဲေနတဲ့ မ်က္ဝန္းညိဳညိဳႀကီးနဲ႔အတူ လက္ထဲမွာ
ကိုင္ထားတဲ့ ကတ္ထူျပားေလးေပၚ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာမတတ္တဲ့အတြက္
စာတတ္တဲ့သူမ်ား ကူညီေပးၾကပါခင္ဗ်ား” ဆိုၿပီး ေရးထားတယ္။ လိႈ္င္သာယာက
မတရား လယ္ေျမအသိမ္းခံရတဲ့ လယ္သမားထုႀကီးဆီက ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့
ပံုရိပ္လႊာတစ္ခုပဲျဖစ္တယ္။ တျခား တြံေတးၿမိဳ႕နယ္ ေထာ္ကူးဘက္က
မတရားအသိမ္းခံထားရတဲ့ လယ္ေျမဧက(၈၀၀) ေက်ာ္၊ ေနာက္ထပ္ေပၚေပါက္လာတဲ့
လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္ ပဒန္းေက်းရြာ၊ ကၽြန္းကေလး၊ ကၽြန္းႀကီး၊ ကမ္းၿပိဳ
စတဲ့ရြာေပါင္းေလးရြာက လယ္ေျမဧက (၆၈၀) ေက်ာ္၊ မံုရြာခရိုင္
ကက္ပန္းေတာင္းေတာင္ ေၾကးနီစီမံကိန္းအတြက္ မတရားအသိမ္းခံရတဲ့
ဆားလင္းႀကီးၿမိဳ႕နယ္က လယ္ဧကေပါင္း(၇၈၀၀) ေက်ာ္စသျဖင့္
ႏိုင္ငံေတာ္တဝွမ္းမွာ မတရားသျဖင့္ အျမတ္ထုတ္ မႈေတြ ဖံုးလႊမ္းေနတယ္။
အမွန္တရားနဲ႔ တရားဥပေဒဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေတာင္သူဦးႀကီးေတြအဖို႔ ဘယ္သူမွ
အေျဖမထုတ္ေပးႏိုင္ၾကေတာ့ ဘူးလားလို႔ ေတြးမိတယ္။”

“မတရားအသိမ္းခံရတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္တဝွမ္းသတင္းေတြထဲက ေမာင္းစည္သံလႊမ္းၿပီး
ေမတၱာပို႔သံနဲ႔အတူ ညာခ်ီသံ နံပါတ္တုတ္နဲ႔ ဒိုင္းကို
တဘုန္းဘုနး္ေျခာက္လွန္႔ရိုက္ျမည္သံံ လႊမ္းတဲ့ရမ္းခ်င္တိုင္းရမ္းေနၾကတဲ့
မံုရြာ ဆားလင္းႀကီးၿမိဳ႕ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကိုပဲ ထုတ္ၿပီးေျပာျပရမယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္က ေတာင္သူဦးႀကီးေတြကို စီမံကိန္းအတြက္
လယ္ကြင္းေတြကို ကားႀကီးေတြျဖတ္ၿပီးေမာင္း သြားမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္
ဆိုၿပီးသီးႏွံေတြအတြက္ေလ်ာ္ေၾကးအျဖစ္ သံုးႏွစ္စာ က်ပ္ေငြငါးသိန္းနဲ႔
ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ေပးခဲ့တယ္။ ေတာင္သူဦးႀကီးေတြခမ်ာ
မိမိတို႔စိုက္ပ်ိဳးထြန္ယက္ထားတဲ့ လယ္ယာေျမေတြအေပၚ
ကားႀကီးေတြျဖတ္ေမာင္းသြားမွာကို မႀကိဳက္ေပမယ့္ လည္း
မေျပာဝံ့မေျပာရဲတာေတြေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္စာ သီးႏွံအထြက္ဖိုးေလာက္ေတာင္မရွိတဲ့
ေငြကိုသံုးႏွစ္စာေလ်ာ္ေၾကးအျဖစ္ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ရိုးသားစြာ
လက္ခံလိုက္ရတယ္။ အခုလိုသံုးႏွစ္အၾကာ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္လည္းေရာက္ေရာ
“စည္းေက်ာ္လွ်င္ ပစ္မည္” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြတပ္ၿပီး
အၿပီးတိုင္သိမ္းပိုက္လိုက္ၾကတယ္။ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ခန္႔ေသာ လယ္သမားထုႀကီးဟာ ‘
ေက်းရြာပိုင္ ယာေျမမ်ားအေပၚ မည္သူမွ် မက်ဴးေက်ာ္ရ’
ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ကေလးေတြကို ကိုင္ၿပီး သူတို႔လယ္ယာေျမေတြဆီ
ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ခ်ီတက္လာၾကတယ္။ ‘ ျပည္သူ႔အသက္ဦးအိမ္စည္းစိမ္ကို
ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ပါမည္’ ဆိုတဲ့ ျပည္သူ႔ရဲေတြ၊ မီးသတ္ဝန္ထမ္းေတြက
ကားႀကီးေတြတဝူးဝူးေမာင္းလို႔ ဒိုင္းကို ရာဘာတုတ္နဲ႔ ရုိက္ၿပီး
ညာသံခ်ီေခ်ာက္လို႔ ဘာလက္နက္မွမပါတဲ့ ေတာင္သူဦးႀကီးေတြကို
သူပုန္သူကန္ေတြလို ေသနတ္ႀကီး ေတြေထာင္လို႔ ေတာေမာင္းသလို ေျခာက္ၾက
လွန္႔ၾကတယ္”

“ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စိုက္ပ်ိဳးထြန္ယက္လာၾကတဲ့
ဘိုးဘြားပိုင္ေျမကို မည္သူမဆိုျမတ္ႏိုးၾကမွာျဖစ္တယ္။ အခုလို
မတရားအသိမ္းခံရတဲ့အခါ ‘ ငါတို႔က စာမတတ္ဘူး၊ တရားရုံးတက္ၿပီးရွင္းရင္လည္း
ရံႈးမွာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ေသရင္ေသပါေစ၊ တို႔ေျမကို
အဆုုံးရႈံးမခံႏိုင္ဘူး၊’ဆိုတဲ့ မတရားမႈကို ေတာ္လွန္တဲ့ ရိုးမာန္နဲ႔
ညာခ်ီသံေတြကို လႊမ္းေအာင္ ေမာင္းကိုထုၿပီးခ်ီတက္ၾကတယ္။
အရင္ရိုးရိုးသားသား လယ္ယာစိုက္ၿပိဳးဖို႔အတြက္ အသံုးျပဳတဲ့ ေပါက္တူး၊
တံစဥ္၊ ဝါးခၽြန္ေတြကို ကိုယ္စီကိုင္လို႔ ‘ ရန္ျပဳရင္ လွန္မဟယ္’ ဆိုၿပီး
မဝံ့မရဲ လက္နက္သဖြယ္ ကိုင္ေဆာင္ထားၾကတယ္။ ျပည္သူထဲက ေပါက္ဖြားလာတဲ့
သေကာင့္သား ျပည္သူ႔ရတပ္ဖြဲ႔ေတြေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္ကေလးေတြထိုင္ၿပီး
ေတာင္သူဦးႀကီးေတြ၊ ေကာက္စိုက္သမေလးေတြ အခ်ိဳ႕ဟာ
ငိုယိုရွိခိုးေတာင္းပန္ၾကတယ္။ “စည္းေက်ာ္ရင္ ပစ္မည္”
ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေရွ႕မွာ “ ေက်းရြာပိုင္ယာေျမ မည္သူမွ် မက်ဴးေက်ာ္ရ”
ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးကို ရဲဝံ့စြာစိုက္ထူၾကတယ္။
“ကိုယ္စိုက္ပ်ိဳးတဲ့အပင္၊ ကိုယ္ျပန္ရိတ္သိမ္းရတယ္” ဆိုတဲ့စကားဟာ
သူတို႔အတြက္ေတာ့ အမွား၊ နားခါးစရာပဲျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေတာင္သူဦးႀကီးေတြဟာ
့ျပန္ရိတ္သိမ္းဖို႔ေနသာသာ စိုက္ပ်ိဳးစရာေျမေတာင္ မရွိျဖစ္ေနရရွာတယ္။
မတရားအသိမ္းပိုက္ခံထားရတယ္။ သူတို႔တေတြေျပာေလ့ရွိတဲ့ ‘မင္းမဲ့စရိုက္’
ဆိုတာဥပေဒကို နားရြက္ တံေတြးစြတ္ေနၾကတဲ့ သူတို႔ဆီမွာသာလွ်င္ ရွိေနတယ္။
လယ္သမား ႀကီးေတြဟာ လယ္ယာေျမကို မွီခိုအားထားၿပီး အသက္ဆက္ေနရသူေတြျဖစ္တယ္။
သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုေတြဟာ လယ္ယာေျမမရွိေတာ့တဲ့ အတြက္ ဘာကိုလုပ္လို႔
ဘာနဲ႔စားၿပီး အသက္ဆက္ရမလဲဆိုတာ မသိႏိုင္ေတာ့ၾကေအာင္ကို ျဖစ္ေနတယ္။အခုလို
မိုးရာသီေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ ေတာင္သူဦးႀကီးေတြရဲ႕ ကေလးေတြ ဘယ္ကေငြနဲ႔
ေက်ာင္းဆက္ထားရမလဲဆိုတာ သူတို႔မေတြးတတ္ေတာ့ၾကရေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။
အရင္လိုမိုးရာသီမွာ ေတးတေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ရင္း းထြန္တံုးနဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကရတဲ့
ေတာင္သူဦးႀကီးေတြဟာ ေသာကအပူမီးေတြ ရင္မွာပိုက္ၿပီး မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔
စိုက္ပ်ိုဳးစရာ လယ္ယာမဲ့ဘဝဟာ အနာဂတ္မဲ့ေနသလို ခံစားေနၾကရရွာတယ္”

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္က ပုဂံျပည္ႀကီးမွာ
အရည္းႀကီးေတြဟာ “ပန္းဦးလႊတ္” ပြဲေတာ္ကို က်င္းပေလ့ရွိတယ္။ “
ပန္းဦးလႊတ္ပြဲ” လို႔ဘာေၾကာင့္ေခၚရသလဲဆိုေတာ့ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္လို
လွပျဖဴစင္တဲ့ အပ်ိဳစင္အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား
တစ္ညတာအိပ္စက္ဖို႔ အရည္းႀကီးေတြဆီပို႔လႊတ္ရတဲ့အတြက္ျဖစ္တယ္။ မိဘေတြဟာ
သူတို႔သမီးပ်ိဳ အိမ္ေထာင္ျပဳ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ မယ္ဆိုရင္ အရည္းႀကီးေတြရဲ႕
ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဆီ ပန္းဦးလႊတ္ပြဲလုပ္ၿပီး တစ္ညသြားပိုရေလ့ရွိတယ္။
အရည္းႀကီးဆိုသူ လူယုတ္မာေတြ ရဲ႕ အုပ္စုလိုက္ အပ်ိဳရည္ဖ်က္တာခံၿပီးေတာ့မွ
သတို႔သမီးဟာ သတို႔သားေလာင္းကို လက္ထပ္ခြင့္ရွိတယ္။ ဘုရင္က
အရည္းႀကီးဆိုသူေတြ ကို ကိုးကြယ္ထားေလေတာ့ ျပည္သူေတြဟာ
ကိုယ္သမီးပ်ိဳေလးကို မ်က္ရည္စက္လက္ကနဲ႔ အဖ်က္အဆီးခံရမယ့္ဆီ
ပြဲေတာ္က်င္းပလို႔ ပို႔ေဆာင္ခဲ့ရတယ္။ အရည္းႀကီးေတြဟာ
ဘာသာေရးမိႈင္းတိုက္ၿပီး မသိနားမလည္တဲ့ ျပည္သူနဲ႔
ဘုရင္ကိုမ်က္လွည့္ျပလိမ္လည္လွည့္ဖ်ားၿပီး မိဘေတြရဲ႕ ေသာကအပူမီး
မ်က္ရည္ပူေတြနဲ႔ ေျခေဆးလို႔ သမီးပ်ိဳေလးေတြကို ဖ်က္ဆီးတဲ့
ကိုယ္ႀကိဳးသက္သက္သမား လူယုတ္မာေတြ သာျဖစ္တယ္။ ေတာင္သူႀကီးေတြဟာ
သူတို႔စိုက္ပ်ိဳးေနတဲ့လယ္ယာေျမကို သားသမီးသဖြယ္
ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းျမတ္ႏိုးၾကတယ္။ အခုေတာ့ မံုရြာဆားလင္းႀကီးက
ေတာင္သူဦးႀကီးေတြဟာ မသက္သာတဲ့အဆံုး ေခတ္သစ္အရည္းႀကီးလက္သစ္ေတြထဲ ကို
ပန္းဦးလႊတ္သလို သံုးႏွစ္စာေလာက္ ကားလမ္းအျဖစ္ မိမိတို႔ရဲ႕လယ္ယာေျမကို
အပ်ိဳရည္အဖ်က္ခံရတယ္။ အရည္းႀကီးေတြကမွ ပန္းဦးလႊတ္ပြဲတစ္ညၿပီးရင္
သမီးပ်ိဳကို ျပန္အပ္ေပမယ့္ ေခတ္သစ္အရည္းႀကီးေတြကေတာ့
အပိုင္သိမ္းလိုက္ၾကေတာ့တယ္။ အခုလို မိုးသည္းေတြအတုိင္း
ငယ္ငယ္ေက်ာင္းသားဘဝက ညေနေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္တိုင္း ျမင္ခဲ့ရတဲ့
လယ္ကြင္းထဲမွာ ေတးတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ မိုးထဲေရထဲက ႏြားနဲ႔အတူ လယ္ထြန္ေနၾကတဲ့
ေတာင္သူႀကီးေတြရဲ႕ ေကာက္စိုက္ေသးသံကို နားထဲျပန္ၾကားေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့
မိုးေရထဲမွာ အရင္လိုစိုက္ပ်ိဳးခြင့္မရွိေတာ့တဲ့ မတရားအသိမ္းခံလိုက္ရတဲ့
ကိုယ္ပိုင္ယာေျမေလးေတြကို ၾကည့္ရင္းနားထဲမွာ ႏိုင္ငံရဲ႕ ရိုးသားလွတဲ့
ေက်းဇူးရွင္ေတာင္သူဦးႀကီးေတြရဲ႕ ငိုရိႈက္သံေတြကို သဲ့သဲ့
ၾကားေယာင္ေနမိတယ္..။”

ဟုေျပာကာ သူ႔မ်က္ဝန္းတြင္းမွလည္း မ်က္ရည္စေလးမ်ား စီးက်လာပါေတာ့တယ္။

သူ၏စကားအဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခုကို ပင္ပန္းႀကီးစြာ
မႈတ္ထုတ္မိလိုက္ပါတယ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ‘စာတတ္သူမ်ား ကူညီၾကပါ’ ဆိုတဲ့
ေတာင္သူဦးႀကီးေတြအတြက္ စာတတ္ပညာတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြေရာ ဘာမ်ား
လုပ္ႏိုင္ဦးမည္နည္းဟု စဥ္းစားကာ သူေျပာသလို “ေခတ္သစ္
ပန္းဦးလႊတ္ပြဲ”ေတြကို အရသာရွိရွိေျခေတာ္တင္ေနၾကတဲ့ မ်က္ရည္ပူေတြနဲ႔
ေျခေဆးေနၾကတဲ့ ေခတ္သစ္အရည္းႀကီးမ်ားသည္ ယေန႔လႊတ္ေတာ္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိေနေသာ
အမတ္ေလာင္းႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနသည္ရွိေသာ္ ဟုေတြးမိကာ  ရင္ထဲမြန္းၾကပ္စြာ
ခံစားမိသြားေသာေၾကာင့္ပါတည္း။

ေမာင္ျပည္သိမ္း

ေခတ္လူမ်ား၏မွတ္စု ဂ်ာနယ္၊ အမွတ္(၈)
ေထြလီကာလီစကားဝိုင္း က႑မွ