ေမ်ာက္ကေလးနဲ႔သစ္သားပန္းသီးမ်ား.....

တစ္ခါတုန္းက ေတာအုပ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ရွိတယ္ ။ သူ ဗိုက္ဆာလာတဲ့အခါ အရသာရွိတဲ့ သစ္သီးေတြ စားလို႔ သူ ေမာလာတဲ့အခါ အနားယူလို႔ အဲဒီေတာအုပ္ထဲမွာ ပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနခဲ့တယ္ ။ တစ္ေန ႔မွာေတာ့ သူဟာ မ်က္စိလည္လမ္းမွားရင္း အိမ္တစ္လံုးဆီေရာက္လာခဲ့တယ္ ။ အဲဒီမွာ သူျမင္လိုက္ရတာက အရမ္း ကို လွပတဲ့ ပန္းသီးေတြထည့္ထားတဲ့ ပန္းကန္လံုးၾကီးကိုေပါ့ ။ သူက လက္တစ္ဖက္စီမွာ ပန္းသီးတစ္လံုးစီ ယူျပီး ေတာအုပ္ထဲ ျပန္ေျပးလာခဲ့တယ္ ။

ေမ်ာက္က ပန္းသီးကို ႏွာေခါင္းရွံဳ႕ျပီးအနံ႕ခံတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဘာအနံ႕မွ မရဘူး ။ ျပီးေတာ့ ပန္းသီးကို စားဖို႔ၾကိဳးစားတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔သြားေတြ နာက်င္ျပီး စားမရေလာက္ေအာင္မာေၾကာေနတယ္ ။ ပန္းသီးေတြ ဟာ တကယ္ေတာ့ သစ္သားနဲ႔ျပဳလုပ္ထားတာျဖစ္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က အရမ္းလွတယ္ ။ တျခားေမ်ာက္ လည္း အဲဒီပန္းသီးေတြျမင္တဲ့အခါ အလုအယက္ေျပးယူဖို႔လာၾကတယ္ ။ အဲဒီအခါ ပန္းသီးပိုင္ ရွင္ ေမ်ာက္က သူ႔ပန္းသီးေတြကို တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႔ဖက္ထားလိုက္တယ္ ။ ျပီးေတာ့ သူဟာ ဒီေတာထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ ပန္းသီးပိုင္ ဆိုင္မႈအတြက္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာနဲ႔ သေဘာေတြက်ေနခဲ့တယ္ ။ ပန္းသီးေတြ က ေနေရာင္နဲ႔ၾကည့္ တဲ့အခါ နီရဲေတာက္ေျပာင္ေနျပီး သူ႔ကို ျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ေပးေန တယ္လို႔ ေမ်ာက္ ကခံစားေနရတယ္ ။ ပန္းသီေတြကိုပဲ သူဂရုတစိုက္ၾကည့္ေနျပီး ပထမဆံုး သူ ဆာေလာင္ေန တာကိုေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့တယ္ ။

သစ္သီးပင္တစ္ပင္က ေမ်ာက္ကို သတိေပးတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လက္ထဲကပန္းသီးေတြက လြဲလို႔ ေမ်ာက္က ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္ဘူး ။ သူစားဖို႔ သစ္သီးခူးဖို႔ အတြက္သူ႔လက္ထဲက ပန္းသီးေတြကို ေျမျပင္ေပၚ ခဏခ်ရမွာ ကိုေတာင္ သူမခ်ႏုိင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ ။ တကယ္ေတာ့ သူ နားလည္း မနားရသလို သူ႔ ပန္းသီးေတြကို တျခားေမ်ာက္ေတြလာလုယူမွာစိုးတဲ့အတြက္ အခ်ိန္တိုင္းကာကြယ္ေနရတယ္ ။ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားမႈတစ္ခုအတြက္ အရင္က ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ေမ်ာက္ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနည္းလာျပီး သစ္ေတာတေလွ်ာက္ မွာ ေလွ်ာက္ သြားေန ခဲ့ရတယ္ ။

ပန္းသီးေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း ေလးပင္လာသလို ခံစားလာရတယ္ ။ သနားစရာေကာင္းတဲ့ေမ်ာက္ဟာ ပန္းသီးေတြကို လႊတ္ခ်လိုက္ဖို႔ အတြက္စဥ္းစားတယ္ ။ သူ ေမာေနျပီ -- သူ ဆာေနျပီ ေနာက္ဆံုး သစ္သီးပင္ေပၚတက္လို႔ သစ္သီးေတြ သူ မခူးႏိုင္ေတာ့ဘူး သူ႔လက္ထဲမွာ စားလို႔မရတဲ့ ပန္းသီးေတြ နဲ႔ပဲျပည့္ေနခဲ့တယ္ ။ အကယ္၍ သူ႔လက္ထဲက ပန္းသီးေတြကို လႊတ္ခ်လိုက္ရင္ သူ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ ?

သူ႔လက္ထဲ သယ္ေဆာင္ထားတဲ့ပန္းသီးေတြက ရူးသြပ္မႈေတြပဲလို႔ သူျမင္လာတယ္ ။ သူ အရမ္းလည္း ပင္ပန္းေန ခဲ့ျပီး ေနာက္ဆံုး အသီးပင္ ေရာက္တဲ့အခါ အဲဒီအပင္က သစ္သီးရနံ႕ေတြကို သူ ရွုရွိုက္ရင္း သူအရာရာကို နားလည္သေဘာေပါက္သြားတယ္ ။ သူ႔လက္ထဲက သစ္သားနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ပန္းသီးေတြကို သူ ေျမျပင္ေပၚ ပစ္ခ်လိုက္ လို႔ သူ႔အစာအတြက္ သစ္သီးပင္ေပၚတက္သြားတယ္ ။ သူ အခု ျပန္ျပီးျပံဳးေပ်ာ္ႏုိင္ပါျပီ ။

----------------------------------------------------

ေမ်ာက္ကေလးလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ ထင္မိတဲ့ အရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀တေလွ်ာက္ လံုး သယ္ေဆာင္ထားၾကတယ္ ။ ပုံျပင္ေလးရဲ႕အဆံုးက ၂ ခုျဖစ္ႏုိင္တယ္ ။ ေမ်ာက္ဟာ ေနာက္ဆံုး သစ္သီး ပင္ေအာက္မွာ သူ႔ပန္းသီးေတြကို မစြန္႔ပယ္ႏုိင္လို႔ ရင္မွာ ပိုက္ရင္း ေသပြဲ ၀င္သြားခဲ့တယ္ ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေပၚ မွာေရးခဲ့သလို ပန္းသီးေတြကို လႊြတ္ခ်လို႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ရွင္သန္မႈနဲ ႔ေပ်ာ္ရႊင္ မႈကို ေရြး ခ်ယ္လိုက္တယ္ ။ ကဲ ကိုယ္မစားႏုိင္တဲ့ ကိုယ္တဲ့အသံုးမ၀င္တဲ့ သစ္သားပန္းသီးကို ရင္မွာ ပိုက္ျပီး တကယ္စားႏိုင္တဲ့ သစ္သီးပင္ေအာက္မွာ ေသပြဲ ၀င္တယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ မျဖစ္သင့္ ဘူးမဟုတ္လား ။

ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀မွာေရာ ေမ်ာက္ကေလးလိုပဲ ဘာေတြကို သယ္ေဆာင္ထားမိၾကပါလိမ့္ ။ စည္းစိမ္ ဥစၥာ ေတြလား ၊ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈေတြလား ၊ စိတ္ပ်က္ ၀မ္းနည္းစရာေတြလား ၊ မာန္မာနေတြလား ၊ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ သိမ္ေတြလား တစ္ခုခုကိုေတာ့ သယ္ေဆာင္ျပီး ေတာအုပ္ထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေ လွ်ာက္သြားေနမိၾကတယ္ ။

“ လႊတ္ခ်သင့္တဲ့အရာကို လႊတ္ခ်သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ လႊတ္ခ်ႏိုင္မွသာလွ်င္ တကယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံစားႏုိင္လိမ့္မယ္ ”

သက္တန္႔ခ်ိဳ
The Monkey With The Wooden Apples အားဘာသာျပန္ခံစားသည္ ။