သိန္းဦးလိုလူ...

ဟိုအရင္က ကုိယ္ ကရင္နာမည္ေလး တခုနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခဲ့တုန္းက ပို႔စ္တခုကို ဒီေန႔ တေန႔လုံး ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ျပန္သတိရေနလို႔ မနည္း ျပန္ရွာေဖြၿပီး ေဖ့ဘြတ္မွာတင္ရတယ္။ အင္း... ဘေလာ့ဂါဆိုတာ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ေရးလိုက္ရတဲ့ စာေတြ... အခုက်ေတာ့ အေတြးေတြ အေတာ္သံေခ်းတက္ေနပါေပါ့လား... ကုိယ္.. ဒီေန႔ သတိရေနတဲ့ ပုိ႔စ္က သိန္းဦးလိုလူတဲ့...။

သိန္းဦးလိုလူ...

ေတြ႔ျပန္ပါၿပီဗ်ာ…၊ ဒင္းကုိ…။

တေယာက္ေယာက္ကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ပုံစံ လည္တဆန္႔ဆန္႔ ေမးတေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ သေဘၤာဆိပ္အဆင္း ဂိတ္၀နားမွာ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနလဲေတာ့ မသိဘူး။ စပို႔ရွပ္အက်ၤီ စင္းက်ား ကို အထင္းသား၀တ္လို႔ ခါးမွာလဲ စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီက အခန္႔သားနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားလိုလို ဘာလိုလို…။ ႐ုပ္ကလဲ ရယ္ေတာ့မလို၊ ၿပဳံးေတာ့မလို စပ္ၿဖီးၿဖီး႐ုပ္…။ ဒင္းကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ က်ဳပ္ေတာ့ အတတ္သိလိုက္တယ္။ ဒီေန႔ ၿမိဳ႔ကိုသြားမယ့္ သေဘၤာမွာ ဒင္းအတြက္ အေရးႀကီးပုဂၢိဳလ္ တေယာက္ေယာက္ ပါေတာ့မယ္ေလ။

***

ဒီလူ႔နာမည္က သိန္းဦး… တဲ့။

ဟိုးအရင္ကေတာ့ သိန္းဦးဆိုတာက ရပ္ကြက္ထဲက ဘီအီးဒီစီဆိုင္မွာ အရက္စပ္ေရာင္းတဲ့လူ…။ ဘီအီးအဆီနဲ႔ေရကို ဘယ္လိုစပ္ရင္ သူ႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္က်န္မယ္ ဆိုတာကလြဲရင္ သိန္းဦး ဘာမွမသိ…။ သိေလာက္ေအာင္လဲ သူ႔မွာ ဘာအသိပညာ၊ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးမွ ရိွတာမွ မဟုတ္ဘဲ…။ ကုိးတန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုက ဘယ္လို အကပ္ေကာင္းလုိ႔လဲေတာ့ မသိဘူး၊ အဲဒီ အလုပ္ကိုရေနတာေလ။

ဒါေပမယ့္ ေခတ္ဆိုတာက ခက္သား…။ ဘယ္ေလာက္အထိ ခက္သလဲဆိုရင္ အခုေခတ္ဟာ အထုပ္ႀကီးတထုပ္ထဲမွာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ေရာ၊ စာအုပ္ေတြေရာ၊ အ၀တ္အထည္ေတြေရာ၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေတြေရာ လုံးေထြးထည့္ထားတာနဲ႔ တူေနတဲ့ေခတ္…။ တခါတေလက်ေတာ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီက အေပၚေရာက္လိုေရာက္၊ ဆင္းတုေတာ္မွာ ေဇာက္ထိုးျဖစ္လုိျဖစ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ့ကို ဂြက်ေနတဲ့ေခတ္…။

အဲဒီလို ဂြက်တဲ့ ေခတ္ထဲမွာမွ ကံအားေလ်ာ္ခ်င္ေတာ့ သိန္းဦးက အရက္စပ္ေရာင္းရင္းနဲ႔ပဲ ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ေလး ျဖစ္လာပါေလေရာ…။ ေငြစကေလးက ရႊင္လာေတာ့ လူ႔ဘုံဘာ၀တို႔ရဲ့ ထုံးစံအတိုင္း အရပ္ထဲမွာ သိန္းဦးတို႔ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာတာေပါ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ သိန္းဦးတို႔ ကံဇာတာထြားလာလိုက္တာမ်ား လမ္းလူႀကီး…၊ ဆယ္အိမ္ေခါင္းကေန ေနာက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ဥကၠ႒ပါ ျဖစ္ပါေလေရာ…။

က်ဳပ္တို႔ၿမိဳ႔မွာက ရပ္ကြက္လူႀကီး အလုပ္ဆိုတာက ေတာ္႐ုံတန္႐ုံနဲ႔ ေရရွည္ခံတဲ့ အမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္မွန္းကို မသိဘူး၊ ရပ္ကြက္လူႀကီးေနရာမွာ ေရရွည္ခံတဲ့လူဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္။ သိပ္ၿပီးေတာ့ ဒဏ္မခံႏိုင္ၾကတာလဲ ပါမလားေတာ့ မသိဘူး။

ဒါေပမယ့္ သိန္းဦးက်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ သူက နပ္တယ္။ နပ္တာမွ ပါးပါးေလးနဲ႔ လွပ္ေနေအာင္ နပ္ေတာ့ ရပ္ကြက္လူႀကီး သက္တမ္းက ရွည္လာလိုက္တာ အခုဆို ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္နည္းေတာ့မတုန္း…။

သိန္းဦး နပ္တယ္ဆိုတဲ့ ပုံစံကိုလဲ ေျပာျပရဦးမယ္။ သူက ေတြ႔သမွ်လူ အကုန္လုံးကုိ ေရာတာ…၊ ေရာတာမွ ၿမိဳ႔မ်က္ႏွာဖုံးလိုျဖစ္ေနတဲ့ လူႀကီးသူမကေန အစ အရပ္ထဲက လူငယ္ေလးေတြ အဆုံး အကုန္လုံးကို သူ႔မ်က္ႏွာႀကီး စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ လိုက္ေရာတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အရပ္ထဲက အစည္းအေ၀း တခုခုမွာ သိန္းဦးကို ျမင္ႏုိင္သလို လူငယ္ေတြ လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းမွာလဲ ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲနဲ႔ ၀င္ေရာေနတဲ့ သိန္းဦးကို ျမင္ႏိုင္တယ္။

ပထမေတာ့ လူေတြက `ကုိသိန္းဦးက သေဘာေကာင္းတယ္´ `သိန္းဦးက လူေတာ္ေဟ့၊ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြလဲရိွတယ္´ `ဦးသိန္းဦးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တာ´ အစသျဖင့္နဲ႔ အားလုံးက အေကာင္းျမင္ၾကတာေပါ့။ ျမင္ေလာက္ေအာင္ကိုလဲ သိန္းဦးက ေနခဲ့ထုိင္ခဲ့တာေလ…။

ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ သိန္းဦး သေဘာေကာင္းတာ လူေရြးၿပီး သေဘာေကာင္းလာတယ္။ က်ဳပ္တို႔ၿမိဳ႔က သိပ္ၿပီးေတာ့ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ေနရာမဟုတ္ေတာ့ နယ္ေျမခံတပ္ရင္းခ်ည္းပဲ သုံးရင္းေတာင္ ရိွတယ္။ အေျမာက္တပ္က တရင္းနဲ႔ စစ္ဗ်ဴဟာပါ တခုထပ္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ဟိုးအရင္အခ်ိန္ နယ္ေျမခံတပ္ တတပ္ပဲ ရိွခဲ့တုန္းကထက္စာရင္ ၿမိဳ႔က ပုိၿပီး စစ္စိမ္းေရာင္ ထလာတာေပါ့။ အဲဒီမွာတင္ သိန္းဦးရဲ့ လူေရြးခ်ယ္ သေဘာေကာင္းေရး အစီအစဥ္က စေတာ့တာပဲ။

ေရွ႔တန္းစစ္ဆင္ေရးေတြကေန နားတဲ့အခိုက္မွာ စစ္ဗိုလ္ကေလးမ်ား ၿမိဳ႔ထဲကို တခါတေလ ေစ်း၀ယ္ထြက္လာတာတုိ႔၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို လာတာတို႔နဲ႔ သိန္းဦးနဲ႔ ႀကဳံလုိက္ၿပီေဟ့ ဆိုရင္ေတာ့လား…၊ `ဗိုလ္ႀကီး၊ က်ေနာ္က သိန္းဦးပါ၊ ရပ္ကြက္(၄) ဥကၠ႒ပါ၊ ဒီ၀ိုင္းကို က်ေနာ္ရွင္းလိုက္မယ္ေနာ္၊ ဗိုလ္ႀကီးတုိ႔ ဗုိလ္မွဴးတုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲေရာက္တဲ့အခိုက္မွာ တခုခု လိုရင္ က်ေနာ့္ကိုေျပာပါ´ ဆိုတာမ်ိဳး ၀င္ေရာတာ…။ ပါးစပ္က ေျပာေနရင္းနဲ႔လဲ ေဘးကို `ေဟ့၊ ဒီ၀ိုင္းမွာ ဘာလုိလဲ၊ ျဖည့္ပါေဟ့၊ ၿပီးရင္ ငါအားလုံးလာရွင္းမယ္´ လို႔ ေကာင္တာကို လွမ္းေအာ္လိုက္ေသးတာ။ တပ္ထဲက စစ္ဗိုလ္ဆိုတာကလဲ အရပ္ထဲကို ထြက္တုန္းထြက္ခိုက္မွာ အခုလို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ႏႈတ္ဆက္သူ ရိွေတာ့လဲ ေက်နပ္တာေပါ့…။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဗိုလ္ႀကီး၊ ဗိုလ္ကေလး ဗိုလ္မွဴးနဲ႔ ဗိုလ္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ သိန္းဦး အသိအကၽြမ္းအရင္းအႏွီးေတြ ျဖစ္လုိက္တာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သိန္းဦး မသိတဲ့ စစ္ဗိုလ္ တေယာက္မွကို မရိွေတာ့ဘူး။

သူ႔ဘာသာသူ စစ္ဗိုလ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတာ၊ သိကၽြမ္းတာ ဘာျဖစ္သလဲလို႔ ေမးစရာရိွေပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ေနတာက အရပ္ထဲကလူေတြ မဟုတ္ဘူး၊ သိန္းဦးကိုက ေဖာက္လာတာလို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ သိန္းဦးတေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိဘူး။ အဲဒီ စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ သိကၽြမ္းရတာ၊ ရင္းႏွီးရ၊ ခင္မင္ရတာကို သူ႔မွာ ဂုဏ္ယူလို႔မဆုံးဘူး။ အရပ္ထဲမွာ သိန္းဦးပါတဲ့ စကား၀ိုင္းမွာဆိုရင္ `ဘယ္ဗိုလ္မွဴးက ဘယ္ကေန ေျပာင္းလာတာ၊ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ သူနဲ႔အတူတူ ဘယ္ခရီးမွာဆုံတုန္းက ဘယ္လို သေဘာေကာင္းတာ၊ ေျပာင္းသြားတဲ့ ဘယ္ဗ်ဴဟာမွဴးကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လိုစိတ္မ်ိဳးရိွတာ´ ဘာညာသာရကာနဲ႔ ရႊမ္းရႊမ္းေ၀ေအာင္ ေျပာေနေတာ့တာပဲ။ ၾကာေတာ့ လူေတြက ျမင္ျပင္းကပ္၊ နားၾကားျပင္းကပ္စ ျပဳလာတာေပါ့…။

အဲဒါနဲ႔ပဲ အျမင္ေတာ္ေတာ္ကပ္ေနပုံေပါက္တဲ့ ကာလသားေခါင္း တေယာက္က `သိန္းဦး ေသာက္႐ူး၊ စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ ပလူး´ ဆုိၿပီး သူ႔အိမ္ေရွ႔ စာသြားကပ္ပါေလေရာ…။ သိန္းဦးလား…၊ ဘယ္ေနမလဲေလ။ သူလို ရပ္ကြက္အက်ိဳး သယ္ပိုးေနတဲ့လူကို ဒီလိုဒီလို လာေစာ္ကားပါတယ္ဆိုၿပီး သူနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ စစ္ဗုိလ္ေတြေရွ႔ ငိုျပလုိက္တာ ဟိုေမာင္ခမ်ာ အခ်ဳပ္ထဲေခၚ အထုခံရပါေလေရာလား…။

ဒါထက္ ပုိဆိုးလာတာက တခုက သူ႔ဘာသာသူ အေကာင္ႀကီးႀကီး၊ အေကာင္ေသးေသးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးတာ (တကယ္က အတင္းႀကီး လိုက္ေရာထားတာကိုး) ကို သူ႔ကိုယ္သူ သိပ္အေရးပါတဲ့လူလို႔ ထင္လာတာပဲ။ `ဒီေန႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္၊ တပ္မွဴးက ေဆး႐ုံကို လာစစ္မယ္ဆိုေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးဆီသြားၿပီး တပ္မွဴးရဲ့အထာကို သြားေျပာျပထားရတယ္၊ ေတာ္ၾကာ တလြဲေတြ ျဖစ္ကုန္မွ အခက္´ ဆိုတာက တမ်ိဳး `ဗ်ဴဟာမွဴးခိုင္းထားတဲ့ အလုပ္ေတြနဲ႔ ရွဳပ္ေနတာ၊ အိမ္ကိုေတာင္ မကပ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ´ ဆိုတာကတဖုံ ေျပာတာေတြက သိပ္ေတာင္ မထူးဆန္းေတာ့သလို ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိန္းဦး သတိမထားမိခင္မွာပဲ အရပ္ထဲကလူ အေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို ေတာ္ေတာ္ခ်ဥ္ေနၿပီ။ သိန္းဦးကေတာ့ ဒါကို မသိဘူး။

***

သေဘၤာက မနက္ ၉ နာရီဆိုရင္ ထြက္ေတာ့မယ္။ အခု ၈ နာရီ ၁၅ မိနစ္ သာသာေတာ့ ရိွၿပီ။ သိန္းဦးကေတာ့ ကုန္းေပၚကို လည္တဆန္႔ဆန္႔နဲ႔ ေမွ်ာ္လုိ႔ေကာင္းတုန္းပဲ…။

သိပ္မၾကာပါဘူး။ ကုန္းေပၚကေန စစ္စိမ္းေရာင္ တ႐ုတ္လုပ္ လန္ဂ်န္း (Lanjian) ကားတစီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမာင္းဆင္းလာတယ္။ ကားေခါင္းခန္းထဲက ကားေမာင္းသမားရဲ့ေဘးမွာ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္နဲ႔ လူတေယာက္ ပါလာတယ္။ ေနာက္ခန္းမွာေတာ့ စစ္သားသုံးေလးေယာက္ေပါ့…။ သိန္းဦးေမွ်ာ္ေနတာ သူပဲ ထင္တယ္။ သူ ဘာဆက္လုပ္မလဲ…။ က်ဳပ္ အသာေငးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။

ကားရပ္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ သိန္းဦးတေယာက္ ကားေခါင္းခန္းနားကို လွစ္ခနဲေနေအာင္ ေရာက္သြားတယ္။ ကားတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး ရိွသမွ် သြားေတြကို ၿဖီးလို႔ အဲဒီ ၀၀ဖိုင့္ဖုိင့္နဲ႔ လူကုိ ခါးေလးညႊတ္ျပလိုက္တယ္။ ဟိုလူကလဲ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္လုိ႔ သိန္းဦးကို ၿပဳံးျပၿပီး ေအာက္ဆင္းလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သေဘၤာဆိပ္ကို ဆင္းလာၾကေတာ့ သိန္းဦးက အေနာက္မွာ ခပ္႐ို႔႐ို႔ေလး လုိက္လာတယ္။

သေဘၤာေပၚေရာက္ေတာ့ ဟိုလူက သိန္းဦးကုိ `ကဲ၊ ကိုသိန္းဦးေရ သြားမယ္ဗ်ာ´ လို႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။ သိန္းဦးက `ဟုတ္ကဲ့ပါဗိုလ္မွဴး´ လို႔ ေျပာၿပီး သေဘၤာအထြက္ကို လက္ကေလးအသာယွက္လို႔ ေငးေနေသးတယ္။

***

အခုေန က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ဘာလုပ္ခ်င္ေနလဲလို႔ လာေမးမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ အားရပါးရ ေျဖခ်င္တာ တခုရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အဲဒီ ကမ္းစပ္မွာ ရပ္က်န္ခဲ့တဲ့ သိန္းဦးကို အေနာက္ကေန ဖေနာင့္နဲ႔ ေပါက္ၿပီး ျမစ္ထဲ ဗြမ္းခနဲက်သြားေအာင္ ကန္ခ်ပစ္ခ်င္ေနတယ္။ ဒီလိုလူေတြ အရပ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ေနရာရေနဦးမလဲဆုိတာ မသိဘူး။

ဒါေပမယ့္…။

အဲဒီလို သြားလုပ္ရင္ ဘယ္ျဖစ္လိမ့္မလဲေလ…။ ေတာ္ၾကာ သိန္းဦး ငိုျပလိုက္ရင္ ဟိုကာလသားေခါင္း ခံရတာထက္ေတာင္ ပုိဆုိးဦးမွာ…။ အသာေအာင့္ထားလိုက္ဦးမွပါေလ…။ မျဖစ္ေသးပါဘူး…။ စိတ္ထဲကေတာ့ ဆုေတာင္းေနမိတာ အမွန္ပဲ။ အရပ္ထဲမွာ သိန္းဦးလိုလူေတြ မ်ားမ်ား ထပ္မေပၚလာပါေစနဲ႔လို႔။

 By:

     

Eh Gae

13 minutes ago ·